van fierljeppen begrijpen ze ook geenbal DE MILJOENENERFENIS SMID JE VERHOLEN EN DE RARE ALCHIMIST Maak bezwaar! ®aMa9«Si«^*esa8 Een gast aan tafel TWEEDE BLAD TEXELSE COURANT DINSDAG 23 DECEMBER 1969 itwoordctjUold da Na alle sensatie over het FKK-strand is het misschien goed om ook nog eens een ingezonden stukje te wagen aan de toekomstige vuilnisstortplaats nabij de Mokbaai. De „Wijze Raad" heeft uil. wel kans gezien om pagina's vol te praten over het naaktstrand, doch was heel wat minder uitvoerig over een mijns inziens even belangrijk onderwerp. Want wat is hier eigenlijk gaande Mag een overheidsinstelling zomaar 3 ha natuurterrein onder het vuil stor ten, terwijl aan particulieren allerlei belemmeringen opgelegd worden wan neer ze in bepaalde gebieden moeten wonen en werken en daartoe bepaalde voorzieningen willen treffen? Ik denk hierbij aan afgravingen, om ploegen, het in stand houden van ons tuunwallenlandschap enz. Als de over heid dan zo goed weet hoe het moet laat zij dan zelf eens het goede voor beeld geven door in de allereerste plaats haar handen af te houden van bestaande natuurgebieden, vooral als het gaat om één van de mooiste plekjes van het eiland. Men haalt het toch ook niet in het hoofd om bijv. bij de molen van het Noorden, ergens op of bij de Hogeberg, De Geul, De Muy, De Sluf ter, De Rogsloot een vuilnisstortplaats te maken. Zoudt u het zo gek vinden als we aan dit rijtje van unieke natuur gebieden de Mokbaai toevoegen? Nota- bene op steenworpafstand van het al even mooie natuurgebied de Petten. Een plaats waar jaarlijks duizenden mensen de mooiste foto's van hun va kantie maken. Ik zou me zo voor kun nen stellen dat toen deze zomer burge meester Sprenger de eer te beurt viel om H.M. de Koningin over het eiland rond te leiden, deze al aan het begin van de route gezegd zou hebben „mooi hè, die Petten!" Toen ze echter enkele seconden eerder langs de toekomstige vuilstortplaats reden is daar wel over gezwegen. Uit ervaring weet ik dat tal loze mensen een kijkje nemen op het duin waar het licht van Troost staat, en welk een prachtig uitzicht men van daar heeft. Moet men in de toekomst dan persé tegen een begraafplaats voor vuil aankijken, keurig afgerasterd met puntdraad? Ik kan me wel voorstellen dat de raad zich spoedig gewonnen gaf. Ongeveer driekwart van de raadsleden weet niet eens precies de plaats waarom het gaat. Als ik dan een uitzondering mag maken voor wethouder Joustra. Die wist het ook niet zo precies terwijl hij in het voorjaar toch minstens 3 keer per week naar deze gebieden komt om kievitseieren te zoeken. Ik weet heus wel dat het niet zo eenvoudig is, maar ik dacht dat er toch wel een andere oplossing voor te vinden zou zijn. Waarschijnlijk een iets duurdere oplos sing, al vind ik ƒ104.000,ook niet gering. En al moet een goedkopere op lossing dan doorslaggevend zijn, ik kan hier toch geen motief in zien. Hoeveel mensen zijn er niet die verplicht wor den te voldoen aan allerlei eisen, ge steld door de welstandscommissie voor het maken van houten voorschotten, kleine ruitjes etc. Allemaal eisen die zeer geldverkwistend zijn en vaak lei den tot een enorme kostenstijging voor de betreffende personen. Wordt hier eigenlijk wel één lijn getrokken? Ik wil me hiermee niet opwerpen als een te genstander van Monumentenzorg. Inte gendeel. Maar mijn standpunt is: be houden wat we nog hebben, ook al gaat het om de kleinste stukjes natuurter rein. Natuurlijk zijn er grenzen. Vaak moet er gekozen worden. Dat is een zeer moeilijke zaak. Maar ik geloof dat een ieder zich neer moet leggen bij een be slissing die eenvoudig niet anders ge nomen kan worden. De Raad heeft hie»r ja gezegd. Of Gedeputeerde Staten ook hun goedkeuring hebben gegeven is mij onbekend. Wij echter kunnen nog be zwaren indienen, want de hinderwet- procedure voorziet in die mogelijkheid. Wel, laten we dat dan doen om ons te» behoeden voor onmetelijke dwalingen. C. J. Kikkert, Hoornder Nieuwland ZON, MAAN EN HOOG WATER Dc zon komt 24 december op om 8.47 uur en gaat onder om 16 31 uur; 28 december op om 8.48 uur en onder om 16.35 uur; 31 de cember op om 8.48 uur en onder om 16.38 uur. Maan: 23 dec. V.M.; 31 dec. L.K. Hoog water ter rede van Oudeschild 23 dec. 7.56 en 20.22; 24 dec. 8.41 en 21.03; 25 dec. 9.24 en 21.41; 26 dec. 10.04 en 22.16; 27 dec. 10.43 en 22.47; 28 dcc 11.15 en 23.17, 29 dcc. 11.46 en 23.43; 30 dec. 12.14 en 31 dec. 0.10 en 12.45. Aan het strand ongeveer een uur eerder hoog water. Kerstfeest eetfeest? 99 De laatste maand van het jaar is bij uitstek een tijd waarin de mensen zich meer dan gewoonlijk voor eten inte resseren. In dit welvarende deel van de wereld kan ieder zoveel eten als hij wil; er wordt meestal zelts teveel gegeten. Het is evenwel een met te aanvaarden feit dat op het moment dat men hier aan de rijk beladen tafel zit er in andere landen gebrek wordt geleden. De kwestie Biafra is actueel maar over de helft van de wereldbe volking wordt onvoldoende gevoed. Of er vrede in de wereld zal komen hangt voor een belangrijk deel af van be bereidheid om iets voor de minder bedeelde aardbewoners te doen. Bij het naderen van Kerstmis, feest van de vrede, maar voor de meeste mensen alleen maar een eetfeest wordt daarom een beroep gedaan op de eters om iets wat minder overdadig te zijn en het uitgespaarde bedrag te bestemmen voor de actie Gast aan ta fel. De actie, georganiseerd door de NOVIB, heeft in de afgelopen jaren verheugend grote bedragen opgebracht waarmee in diverse ontwikkelingslan den veel goed werk kon worden ge daan. Nauwkeurig is bekend hoe dit geld is besteed. Wie er interesse voor heeft kan van de NOVIB een verant- woordig krijgen. Men hoeft zich dus door niets te laten weerhouden om de komende1 feestdagen een denkbeeldige en onbekende gast aan tafel te nemen. Gastheer of gastvrouw kan men op Texel worden door een bedrag te stor ten op de rekening van het mevrouw De Koning-hulpcomité bij de Raiffei- senbank te Den Burg. Men kan dit geld desgewenst in een enveloppe afgeven e'chter met duidelijke vermelding van het doel: Gast aan tafel. Om een idee te geven hoeveel er met betrekkelijk weinig geld kan worden gedaan: voor twintig cent kan men ie mand in de Afrikaanse landen een vol waardige maaltijd verschaffen. Wie één medemens gedurende» een jaar wil voe den heeft daarvoor ongeveer 72,no dig. Het is ook mogelijk rechtstreeks geld te storten op de postgiro van de NOVIB te Den Haag (64 53 00). Wie tenminste ƒ5,stort voor deze of an dere NOVIB-acties krijgt gratis het blad 'Onze wereld' toegezonden waarin wordt beschreven hoe de ontvangen gelden zijn besteed. Om het afstaan van een bijdrage te stimuleren stelt de NOVIB speciale spaarbusjes beschikbaar. Het busje, er gens in de huiskamer neergezet, vormt ook voor kinderen, een herinering aan het feit dat het merendeel van dc we reldbevolking nog lang niet in staat is het kerstfeest te zien als het feest van de vrede. Als het busje vol is kan het ook worden bezorgd bij de Raiffeisen- bank. Busjes kunnen op Texel gratis worden afgehaald bij mevrouw Y. Bocrhorst, De Hoge Kamp, Hoornder- weg, nabij Den Burg. 25. „Wat seght ghy daer?" vroeg de rare alchimist benepen. „Is dit een raer stuckjen speelgoet? Ende wat daavert er buyten door de landouwen? Een stoom ehstoomkoloeh tiel- lomoslomoco.Ick en hebben het niet goet begreepen. Is dat soms weel een tooverspreuck? Een formuul wel licht voor de onvintbaere steen der wijzen? Of voor het maecken van gout? Segh op, ghy onverlaet! Waeromme lacht ghy my uyt?" „Ik lach u helemaal niet uit", ant woordde de smid en trachtte weer kalm te zijn. „Ik vraag me alleen af hoe het mogelijk is, dat gij niet weet, dat er al lang een véél sterkere stoommachine is uitgevonden. Die machine noemen ze locomotief en het ding heeft wel een kracht van duizend paarden bij elkaar. Hij kan een aantal wagons over stalen spoorstaven voorttrekken en daarin is wel plaats voor een paar duizend rei zigers!" „Wel salderamentum merlinus!" tier de de alchimist. Hij rukte zich de hoed van het hoofd en begon hem driftig in stukken te rukken. „Wel sackerlootse grootmeesters der rhetorye ende alchi- misterye!" vervolgde hij knarsetandend „Als er al sulcke locotomoos zyn, die sulcke waeghens over staaven voort- trecken, hoe sien sy er dan wel uyt!? Segh my de heele waerheyt, sinjeur Verholen, of ick keel u!" Toen greep de smid een stukje houts kool uit het komfoor van de alchimist en schetste met enkele halen een prach- DAMCLUB TEXEL Uitslagen J. Hooijberg^P. Bakelaar 02 C. Dijker-W. Bakker 2—0 P. Kooiman-C. Meedendorp 02 Jb. Koorn-C. v. d. Werf 20 J. Schoo-J. van Heerwaarden 11 H. Bruining-C Vinke 02 P. W. Kooi-G. Dros 02 C. Groenhof-D v. d. Werf 2—0 G. Dros passeerde niet alleen P. W. Kooi, maar ook D. v. d. Werf. Stand zeven om zeven, met zes randschijven voor wit. Hopeloos leek het, maar zie nou Jb. Koorn. Ook C. Vinke doet er wat aan. P. Kooiman verloor slordig een schijf en de rest, terwijl J. Schoo wel een stuk won, maar de partijwinst niet kon vinden. J. Hooijberg forceerde een foutieve uitruil en moest vervol gens positioneel door de knieën. W. Bakker had een nadelige stand. Dan is een klein foutje voldoende. tige trein op de witgekalkte muur. Ver baasd zette de alchimist de resten van zijn verwoeste hoed weer op zijn hoofd en met een benepen stem vroeg hij: „O groote ende gheleerde sinjeurals er werckelyck sulcke rydende spoor- colomoos syn, wie en heeft se dan uyt- ghevonden?" „Tjadaar wil ik niet om jok ken....," antwoordde smidje Verholen bescheiden. „Maar eh...., ziet u, ik was het, die ze uitvond". Toen ontsnapte er een snik aan he»t geplaagde gemoed van de alchimist en hij zei schor; „Syt ghy my dan in alles voorgeweest. En tot smidje Verholens grote schrik viel de arme oude man in volslagen wanhoop in zwijm. Jammer voor de Hollanders, maar wij Friezen zijn duidelijk een uitverkoren volkje. Met uitnemende bezigheden. Fierljeppen* en Skutsjesilen bijvoorbeeld. Gezonde gewoontes, die je vitaal en vrolijk houden. Net als het minzaam innemen van kleine glaasjes Sonnema Berenburg.Ookal ietswaar 'n ronde, robuuste kruidendrank polsstokversprlngon en schuitjevaren zoals een enkele bereisde hollander u vertellen kan. Hollanders zichvan onthouden en dat is helemóól onbegrij pelijk. Sonnema Berenburg is namelijk al sinds 1860 voor ons montere Friezen hét middel om warm en opgewekt te blijven. Het lijkt ons dat daar in de rest van ons land af en toe j toch óokwel behoefte aan zal zijn. minimiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMinimininn FEUILLETON door TOM LODEWIJK iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiihiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiyiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'iii 19. En het was puur geluk, dat An- dnessen, zijn collega, veel meer jazz liefhebber dan hij, aangeboden had ze over te nemen voor een tientje. Méér kon hij niet missen. Frits was al blij dat hij er niet meer dan een knaak in zitten liet, zijn lust om er heen te gaan met wie ook, was tóch al heen. Thuis verzon hij een smoes, had een vaag ge voel dat zijn moeder daar niet invloog. De grootste klap kwam een paar da gen later, toen Mieke aan tafel zoals altijd het Drechtermondse nieuws door gaf, dat ze opving van de vriendinnen. Miek en haar vriendenschaar werden in huize Heyblom aangeduid als het A.N.P., want Miek was vaak, beter nog dan haar vader, op de hoogte van wat er in het Drechtermondse voorviel, ge praat of geroddeld werd. Jaap had zijn dochter wel eens gewaarschuwd, dat ze geen kletstante moest worden, maar Miek zei dat ze nu eenmaal geen wat ten in haar oren kon stoppen. En daar bij wist-ze het vaak zo kleurrijk te ver tellen, dat haar tafelgesprek niet wei nig bijdroeg tot de goede stemming en zelfs haar vader zich wel eens even verslikte. Miek had verhalen gehoord over het jazz-festival in de stad. Dive»rse Drech- termonders waren er geweest en sche nen na afloop de bloemetjes nogal bui ten gezet te hebben, hetgeen geresul teerd had in een onbedoeld, maar in nig contact tussen de grote slee van Pa Hermans en een fiere eik, die zich door geen slee liet imponeren en bleef staan waar hij stond. De eik liet een stuk bast in de strijd, de slee liep wel een tikje meer averij op, al zou met een nieuwe carrosserie plus een nieuwe motor veel te verhelpen zijn. Zoon Hermans had een paar gekneusde ribben opgelopen. „En dat kind van De Hoogh loopt met maar arm in 't gips", vertelde Mieke onschuldig. Suus, haar vermoedens bewaarheid, wierp een snelle blik naar Frits, die met e'en plotseling hoogrood hoofd diep over zijn bord gebogen zat en intense aandacht, scheen te hebben voor de worteltjes. Ja, ja, het was zoals ze dacht. Frits was na het eten merkwaardig snel naar zijn kamer verdwenen. Hij had nog te werken. Maar zijn werk bleef rusten. Hij zat moedeloos uit het raam te staren. Jeanne had hem dood eenvoudig laten zitten, mét de kaartjes maar ze was wél met Henri Her mans meegegaan. Duidelijker kon het niet, maar hij kon het zich niet inden ken. Hij zocht vergeefs naar een ver klaring. Suus, misschien een beetje vooringe nomen, had de verklaring al bij de hand. Dat meisje De Hoogh, dat wist iedereen, kon nogal wat aan, net zoals haar moeder, en iedereen in Drechter- mond was er van overtuigd dat Jeanne achter „een rijke partij" aanzat. De jonge Hermans kwam daarvoor wel in aanmerking, maar was een nog al onbetrouwbaar lid der maatschappij, diea liever bij het pond nam dan bij het ons, en die de mooie en elegante, we reldwijze Jeanne bijzonder geschikt ge zelschap vond, maar er rond voor uit kwam dat een mens nog lang genoeg getrouwd kon zijn en van zijn jeugd moest genieten. Men was het er in Drechtermond over eens dat Henri, wanneer hij zijn wilde haren enigerma te kwijt was, wel zou trouwen met de een of andere juffrouw-met-geld, want bij de Hermansen was men nogal be- zitsvermeerderend uitgevallen en daar de De Hooghen wel een grote staat voerden maar zodoende geen cent over hielden, waren Je'annes kansen om me vrouw Hermans te worden niet al te groot. Jeanne van haar kant had nogal vertrouwen in haar uiterlijke kwalitei ten en haar eigen berekenende slimheid gaf de hoop zo gauw niet op. Even had ze een andere mogelijkheid gezien. Fritsje Heyblom, dat wist ze, achtte de grond te koud waarover ze liep. En het gerucht ging, dat de ouwe Heyblom binnenkort miljonair zou zijn. Een man die ze als aan een touwtje met zich kon meevoeren, die als in aanbid ding voor haar lag neergeknield, dat leek Jeanne wel, dat liet haar meester van het terrein. Ze had hem een beetje aangehaald en inderdaad gemerkt dat ze Frits Heyblom maar met één vinger behoefde te wenken, en hij lag kwis pelstaartend aan haar voeten. Het was wel leuk, die onbedorven aanbidding, maar het verveelde wel gauw, dacht Jeanne. Een duidelijk voordeel was in middels, dat Henri Hermans tekenen van jaloersheid begon te vertonen en dat gaf Jeanne alle kans om de twee tegen elkaar uit te spelen, wat ze met innig plezier deed. Jeanne had slechts twee idealen: een huwelijk sluiten dat haar gelegenheid gaf onbekrompen te leven en plezier te maken, en vóór het zover was, zo veel mogelijk van het le ven te genieten. Dat was de les die haar moeder haar had geleerd. Haar vader, altijd druk, werkend om maar genoeg te verdienen, had reeds lang opgegeven daartegen in te gaan. Hij stond bij de Drechtermonders goed aangeschreven, omdat hij een goede dokter was, een vriendelijk mens in de omgang, maar echt respect hadden ze niet voor een man, die vrouw en doch ter niet de baas kon en alles over z'n kant liet gaan. Zodra Jeanne had vernomen dat de hele erfenis maar een luchtkasteel was geweest, bestond Frits niet langer voor haar. Ze zag tegen een scène» op en be sloot het hem zó duidelijk te maken, dat er geen verdere uitleg nodig was. Nu, dat lukte wonderwel. Frits liet zich niet meer horen of zien. Doek, dacht Jeanne opgelucht, volgend bedrijf. Het was Suus Heyblom, die zich dit alles het meest aantrok. Zij verwenste van ganser harte alles en iedereen, verband houdend met die erfenis. Ze ondervond er zelf de narig heid van, Jaap ook, al sprak hij er niet over, en nu liep Frits rond met een gebroken hart. Ze zou wel tegen hem willen zeggen hoe zij de zaak zag, maar het wilde haar niet over de lippen, dat dat nest van De Hoogh héar jongen eenvoudig als speelbal had gebruikt. Misschien zou .Frits daar later zelf ach ter komen en misschien zou het hem dan minder kunnen schelen. Toen Frits dan ook tenslotte ze wist dat het daarop uit zou draaien tegenover zijn moeder zijn hart uit stortte, hield ze haar diepste gedachten voor zichzelf. „Kijk es jongen", zei ze, „het is hele maal niet zo erg, deze ervaring. Dit is geen liefde geweest, maar verliefd heid". Frits wilde heftig protesteren. Voor Jeanne zou hij door het vuur zijn ge gaan „Zo'n meisje wordt een idool", zei z'n moeder, „zonder haar voldoende te kennen, juist omdat je haar onvoldoen de kent, omhang je haar met allerlei kwaliteiten, die volgens jou behoren bij het beeld van de ideale vrouw. Je richt zo te zeggen een altaar voor haar op, je stelt haar op een voetstuk en als ze daarvan aftuimelt, boven op jouw kop, is het haar niet kwalijk te nemen, want jij hebt haar erop gezet. Misschien heeft ze zelf ook wel gevoeld ze zou maar zo barmartig mogelijk verhullen wat ze wérkelijk dacht dat ze niet was zoals jij dacht dat ze was, misschien heeft ze beseft dat het voor jou èn voor haar alleen maar op een teleurstelling kon uitdraaien. En daar had ze nog ge lijk in ook, want ik moet je eerlijk zeg gen, Fritsje, dat was geen vrouw voor jou geweest. De sfeer waarin zij leeft, is de jouwe niet." (wordt vervolgd)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1969 | | pagina 5