Electrohuis Bakker
bestond 40 jaar
„Op Diek" en „Het Kompas
in andere handen
„Van het dorp naar de stad"
Twee jongens kraakten
het Sandershuus
„Al piept 't en kraakt 't
FEUILLETON:
VERVÓLG V\N PAG.1
Krim en Slufter afgesloten
Simavi - kollekte
5 tot en met 10 april
Paspoorten duurder
„Van het dorp
naar de stad"
VERVOLG VAN PAG.l
VW-brochure
Paard aangespoeld
Op 1 april 1936 begon Martin Bakker
aan de Burgwal (Hollebol) in Den Burg
met een elektro installatiebedrijfje. De
zaak was ondergebracht in een gehuurd
pandje naast de toenmalige openbare
school, op de plek waar nu de biblio
theek staat.
De jonge Martin Bakker was hier
voor zichzelf begonnen nadat hij het als
boerenknecht bij de gebroeders Brouwer
niet meer zag zitten. Hij had de am
bachtschool gevolgd en het installatie
vak geleerd van A. de Wildt. Daarna
was hij werkzaam als loodgieter bij
Oele, als smidsknecht in Den Hoorn en
als automonteur bij Reij. Noodgedwon
gen door de economische malaise was
hij op de boerderij verzeild geraakt.
Eerste werk
Het eerste installatiewerk werd uit
gevoerd in de nieuwe woning van bus
chauffeur Cor Dros aan. het Schilder
end, ten koste van 42,wat nog een
vrij hoog bedrag was want de gemiddel
de kosten per elektrische installatie la
gen in die dagen tussen ƒ30,en 35,
De arbeidskosten bedroegen dan ook
niet meer dan 35 uur en de mensen en
controlerende autoriteiten namen des
tijds met iets heel eenvoudigs genoegen.
Eén stopkontakt en één lichtpunt per
vertrek was meer dan voldoende en het
vermogen dat werd afgenomen was niet
indrukwekkend.
Fietsen
Al zeer spoedig werd de zaak uitge
breid met een fietsenhandel en repara-
tieafdeling. Ook ketellappen hoorde tot
de aktiviteiten en uit die periode stamt
de slagzin ,,A1 piept en kraakt het, Mar
tin Bakker die maakt het".
De zaken gingen goed Het van Zoete
lief de wagemaker gehuurde pandje
werd te klein en Martin Bakker trok in
de oorlog naar de Gravenstraat waar hij
een gebouw had gekocht van de heer A.
de Wijn ,,Ik had geen geld maar wel
crediet", aldus Martin Bakker, die zich
in het begin van de vijftiger jaren op
nieuw voor uitbreidingsnoodzaak ge
plaatst zag. De rijwielafdeling was in
middels verkocht aan Bram Bakelaar.
Winkel en installatiebedrijf verhuisden
naar de Weverstraat, waar het riante
woonhuis van de familie Adolf Keijser
was aangekocht Later volgden de aan
grenzende panden van J. Stam en de
wed. Room alsmede een bouwterrein
van J. Reij.
Acht keer verbouwd
De aannemer was kind aan huis bij
Martin Bakker. Er werd totaal acht
keer verbouwd, een evengroot aantal
uitbreidingen inhoudend. Het bedrijf be
slaat nu 1300 m2, wat in het centrum
van Den Burg aanzienlijk is. De naam
Martin Bakker verdween en het werd
Electrohuis, mede om verwarring met
buurman Bakkers Ijzerhandel te voor
komen. De zoons deden hun entree in de
zaak. Adjunct-directeur Peter treedt op
als koopman en elektrotechnisch MTS-er
Paul zit in de praktijk van het installa
tiewerk in nauw samenspel met onmis
bare en trouwe medewerkers als Douwe
de Vries. De ..Sportshop" is een recente-
lijke uitbreiding van de zaak in een heel
andere branche
Zorgelijke toekomst
Na veertig jaar ziet Electrohuis terug
op een langdurige periode van expansie
De toekomst biedt wat dat betreft min
der perspectief. Martin Bakker is een
der zakenmensen die het bewust afrem
men van de toeristische ontwikkeling
op Texel ziet als een regelrechte bedrei
ging. De mogelijkheid om het bedrijf te.
voorzien van een met auto's breikbare
achteringang lijken op het ogenblik wat
gunstiger Als het lukt, kan het ,,gat"
tussen Ijzerhandel en Electrohuis met
een rustiek winkelpand worden dichtge
bouwd
Nevenfuncties
Naast zijn zakelijke beslommeringen
had Martin Bakker tijd voor allerlei
nevenfuncties kunnen vinden, bestuurs
lid kamer van koophandel, voorzitter
RST, directeur EMT, commissaris Lan-
geveld De Rooij, voorzitter jagersver-
eniging, diverse functies bij het bejaar-
denwerk, lid van de gemeenteraad e.d.
Het 40-jarig bestaan is op rustige wij
ze samen met het personeel herdacht.
Martin Bakker en zijn zoons hebben oog
voor de moeilijkheden die het bedrijf
nog staan te wachten maar zijn toch vol
optimisme: ,.Voor een echte ondernemer
is er altijd brood!"
„De Lichtboei"
fris te houden. Overigens wordt het ge
bouw wel voorzien van een ventilatie
systeem dat zelfs het karakter heeft van
airconditioning. In de zomer kan de
lucht worden gekoeld Dat laatste was
mogelijk omdat de post centrale ver
warming royaal binnen de raming bleef
zodat de aanschaf van twee luchtkoelers
mogelijk werd.
Tevens is besloten dat in het gebouw
geen drankenautomaat of koffieshop zal
worden gemaakt. Wie wil lezen of boe
ken lenen is van harte welkom in de bi
bliotheek; voor koffie en andere dran
ken zijn andere gelegenheden genoeg.
Een verheugend bericht is dat de to
tale kostenraming van de bibliotheek
niet is overschreden. Alleen de meubels
vielen duurder uit dan was voorzien,
maar dit werd gecompenseerd door mee
vallende rente. Rest nog te vermelden
dat het gebouw voorzieningen krijgt ten
behoeve van invaliden, waaronder een
speciaal toilet en dat ook de beplanting
rond de bibliotheek onder de subsidie
regeling valt.
Overigens is er nog alle gelegenheid
om aanvullingen in inrichting en voor
zieningen door te voeren. Wie ideëen
heeft kan deze spuien via postbus 51 of
bij de bibliothecaresse.
Twee jongens uit Schagen, Henk Koo-
men en Ronald Faber, zijn dinsdagavond
't Sandershuus op de Hogeberg binnen
gedrongen en hebben hun intrek geno
men. Het tweetal was voornemens het
sinds bijna een jaar leegstaande gebouw
als woning te beschouwen omdat zij via
de legale weg geen huis op Texel toege
wezen kregen. De kans dat dat ooit zou
lukken is bovendien bijzonder klein
want de twee hebben geen economische
binding met het eiland, zijn zelfs geheel
zonder werk maar trachten op Texel
wel een baantje te vinden.
Henk Koomen heeft een seizoen in de
jeugdherberg gewerkt en wil iets derge
lijks weer gaan doen. Ronald Faber zoekt
het in het welzijns- of vormingswerk.
Een verzoek aan de gemeente om woon
ruimte was zonder resultaat gebleven.
Huisvestingsambtenaar P Arensman
voelde er weinig voor twee ongehuwde
jongens zonder werk voorrang te geven
boven gezinnen die woningzoekend zijn
Binnendringen in het in tamelijk ver
vallen staat verkerende doch monumen
tale Sandershuus was erg eenvoudig. Er
kwam geen braak aan te pas. Het ge
bouw is eigendom van Staatsbosbeheer.
Toen men daar van de kraakaktie hoor
de is contact opgenomen met de rijkspo
litie die het weinig zinvol vond om de
jongens er direkt uit te zetten Ze zou
den na het verdwijnen van de politie
toch direkt weer naar binnen gaan. Gis
terochtend werd de kwestie door dis
trictsambtenaar M. Mantje en adjudant
W. Nijholt besproken, waarna de jon
gens het verzoek kregen het huis te ver
laten. Als zij daaraan geen gevolg zou
den geven zou een hardere lijn worden
gevolgd. Hoe dat is afgelopen was bij
het ter perse gaan van de krant nog niet
bekend
Restauratie
't Sandershuus werd het laatst be
woond door de familie Ko Vmke, die 30
april vorig jaar verhuisde naar „Burger
hout" in Den Burg. Enkele jaren eerder
nam Staatsbosbeheer het gebouw over
van het Algemeen Weeshuis Texel. Plan
nen voor restauratie van het landschap
pelijk zeer fraai gelegen gebouw zijn
gereed; de bouw is inmiddels aanbe
steed Bij de restauratie zal het schuine
dakgedeelte aan de voorkant van de uit
bouw worden vervangen door een recht
houten voorschot. De heer Ger de Graaf,
beheerder van de SBB-camping Het
Woutershok, wordt de nieuwe huurder.
Ingaand heden heeft Staatsbosbeheer
het duingebied van De Krim en het
noordelijk deel van de Slufter voor het
publiek gesloten. De verbodsbordjes zijn
inmidels geplaatst. De enige mogelijk
heid om in de gebieden te komen is door
deelname aan de dagelijkse excursies die
's morgens om 7.00 uur beginnen en
waarvoor een afspraak moet worden ge
maakt in het Natuurrecreatiecentrum
bij De Koog.
Het Krim-gebied heeft inmiddels een
nieuwe, historisch meer verantwoorde
naam gekregen: Eierlandse duinen De
ze duinen vormden het grootste deel
van het afzonderlijke eiland ,,'t Eijer-
landt" dat in 1629 met het oude Texel
werd verbonden door een zanddijk. De
Eierlandse duinen zijn broedplaats voor
allerlei (duin)vogels. In het bijzonder te
beschermen soorten zijn de velduil
waarvan vorig jaar 6 nesten werden ge
vonden terwijl in het hele overige duin
gebied van Texel niet meer dan 15 nes
ten werden aangetroffen. In de Eier
landse duinen broedden 11 paren eider-
eenden. Het gebied is verder broedplaats
voor diverse zangvogels, bergeenden en
wulpen.
Zuidelijkste broedplaats
De Slufter is als eidereendenbroed-
plaats nog belangrijker. Hier werden
vorig jaar 3 nesten gevonden. De eider-
eend is zeer storingsgevoelig. De Sluf
ter is Nederlands meest zuidelijk gele
gen broedplaats voor deze arctische een
densoort. Op Vlieland komen ze in veel
groteren getale voor. In de Slufter wer
den vorig jaar verder 105 nesten van
kieviten gevonden, 200 nesten van schol
eksters en 41 van tureluurs
Goud in de mond
De excursies in Eierlands duinen star
ten tegelijk om zeven uur. Dit tijdstip
blijkt de deelnemers goed te bevallen.
Men wil graag vroeg het bed uit om de
bijzondere frisheid en rust van de mor
genstond te ervaren. Een paar uur later
wordt het in de gebieden al een stuk
rumoeriger, onder andere door de oefe
nende straaljagers.
De Vereniging voor Directe Medische
Hulp in de Tropen (SIMAVI) zal komen
de week haar jaarlijksekollekte houden.
Plan in Tanzania
In een perscommuniqué deelt men o.a.
het volgende mee:
„SIMAVI stelt zich ten doel vooral de
mensen op het „platteland" in de tropen
te helpen „zichzelf te helpen". Er heer
sen daar veelal nog onvoorstelbare mi-
lieutoestanden, die hier al sinds de Mid
deleeuwen ondenkbaar zijn. Het zijn
haarden van ziekten waar de medische
verzorging nog veel te wensen overlaat.
In het oost-Afrikaanse Tanzania wil
SIMAVI trachten in nauwe samenwer
king met de olaatselijke regering de
„Gezondheidszorg in Landelijke Gebie
den" te bevorderen.
Vertrouwensfiguur
In ieder tropisch dorp(je) probeert
men een vertrouwensman (of vrouw) te
vinden. Deze zal in korte tijd zo dege
lijk mogelijk opgeleid worden om de
belangrijkste ziekten en gezinsproble
men in eigen omgeving te kunnen her
kennen. Hij of zij zal ook in staat wor
den gesteld in deze gevallen handelend
op te treden en (wat belangrijker is)
de moeilijkheden trachten te voorkó
men.
Men zal hiertoe de beschikking krij
gen over een koffertje met enkele ge
nees-, verband- en andere hulpmidde
len. Ernstige patiënten moet deze ver
trouwensfiguur dan doorsturen naar het
meest nabij gelegen ziekenhuis.
Arm tot zeer arm
Het is de bedoeling op deze manier
een netwerk van gezondheidscentra op
te zetten. Dit zal geen geringe opgave
zijn.
Het is echter wel het goedkoopst, en
de arme tot zeer arme patiënt is hiermee
het meest gediend.
De strijd tegen honger, armoede, on
kunde, onwetendheid, onhygiënische toe
standen, verkeerde gewoonten en opvat
tingen gaat door, mede door het werk
van SIMAVI.
Mocht aan uw deur geen kollektant
verschijnen dan kunt u een bijdrage ook
storten op postgiro 300100 t n.v. SIMAVI
Haarlem.
Hartelijk dank".
Ingaand heden worden paspoorten
aanmerkelijk duurder als gevolg van
legesverhoging. De aanvraagkosten be
dragen nu ƒ45,De boete (te betalen
als een paspoort wegens zoekraken op
nieuw moet worden aangevraagd) is met
een tientje omhoog gegaan en bedraagt
nu ƒ40,Een toeristenkaart kost nu
22,75.
NIEUW FEUILLETON:
De belevenissen van een jonge
man die, geboren en getogen in
een klein dorp, verhuist naar de
grote stad vormen het onderwerp
van ons nieuwe feuilleton. Het
verhaal „Van het dorp naar de
stad" is geschreven door Tom Lo-
dewijk. We twijfelen er niet aan
dat we vele van onze lezers een
plezier doen met dit feuilleton.
Recentelijk is weer eens gebleken
dat een dergelijk vervolgverhaal,
ook al voldoet het bepaald niet aan
hoge literaire eisen, in een behoef
te voorziet. Na het vorige verhaal
hebben we geruime tijd gepau
zeerd en werden in die tijd door
diverse mensen benaderd met de
vraag waar het nieuwe feuilleton
bleefIn het bijzonder hen
wensen wij veel plezier met het
verhaal waarmee wij in deze krant
een aanvang maken. Redactie.
de pers gekomen brochures over de
VVV hotelarrangementen. Aan de ar
rangementen wordt dit jaar door een
twintigtal bedrijven deelgenomen. Zij
bieden voordelig onderkomen in de tijd
buiten de vakantiepieken. Mogelijk zijn
3, 5 en 8-daagse arrangementen in vol
ledig of half-pension. Bij de prijs is alles
inbegrepen, dus ook het vervoer naar
Texel, het busvervoer in Den Helder
van de trein en de buskosten van de
veerhaven naar het hotel. Enkele prij
zen: een driedaags arrangement in vol-
pension varieert van 62.tot ƒ114,
Een 8-daags arrangement kost tussen de
ƒ186,— en ƒ486—.
Ook „apartementen met diner" (door
„De Nieuwe Aanleg" in De Cocksdorp
en „Opduin" in De Koog) worden in het
arrangementsverband opgenomen.
In de brochure is een foto met om
schrijving opgenomen. Verder wordt ge
wezen op de voordelen van een (korte)
vakantie op Texel buiten het zomersei
zoen en op de reduktiemogelijkheden
bij recreatieobjecten en bezienswaardig
heden.
Woensdag werd op het strand bij paal
14 een aangespoeld dood paard gevon
den. Het kadaver was nog gaaf en voor
zien van een halster. De herkomst is on
bekend Het kadaver is door de destruc
tiedienst opgehaald en afgevoerd.
11
De heer Willem Ham (exploitant van
de kantine van „Loodsmansduin") heeft
café Het Kompas in de Herenstraat te
Den Hoorn gekocht van de heer W. van
Hintum. De heer Ham zal zelf de Loods
mansduin-kantine blijven exploiteren
en een pachter aanwerven voor Het
Kompas.
Café Het Kompas, precies drie jaar
geleden gesticht, kwam beschikbaar om
dat de heer Van Hintum eigenaar is ge
worden van hotel-pension „Op Diek".
Hij nam 't over van de heer Johan Hop-
ster (eigenaar van „Bos en Duin") die
slechts zeer korte tijd eigenaar is ge
wecst.
Groter
Het echtpaar Van Hintum wil in de
hotelsfeer de vleugels wat verder uit
slaan. „We hebben het in Het Kompas
erg leuk gehad, maar er waren geen
uitbreidingsmogelijkheden. We willen
wat meer want we zijn nog jong", aldus
mevrouw Van Hintum. „Op Diek" voor
ziet in die behoefte want het bedrijf om
vat 20 kamers en een appartement. In
hoeverre karakter en bedrijfsvoering
zullen worden gewijzigd staat nog niet
vast.
Café Het Kompas zal onder de nieuwe
eigenaar op dezelfde voet worden voort
gezet.
ex(
oor
an
anc
lim
ke
1.
NIEUW PERSPECTIEF
HOOFDSTUK 1
Chris Hofman liep door Mollenbroek
en bekeek het opeens met andere ogen
Gek was dat, peinsde hij, nou kon je
van je jeugd af aan in zo'n dorp wonen,
alles was je vertrouwd en je wist niet
beter of het hoorde zo. En dan opeens
vielen je de schellen van de ogen, en
zag je het voor wat het was.
Het kwam natuurlijk allemaal door
die excursies naar Amsterdam.
Chris Hofman was drukkersgezel, zei
den ze in Mollenbroek
Typograaf, zeiden ze in Amsterdam.
Het maakte natuurlijk eigenlijk geen
verschilmaar Chris hoorde nu het
verschil.
In Mollenbroek was hij Chris Hofman,
die werkte in de drukkerij van Grijper.
En daarmee was meteen zijn positie
bepaald.
De ontzaglijke mogelijkheden van de
typografie en de manier waarop een
goed vakman die benutten kon, daarvan
hadden ze hier geen weet. Wat viel er
nou ook voor op die drukkerij van Grij
per? 'n Briefpapiertje, rekeningen, de
wekelijkse „Klaroen" met één (of een
halve) pagina plat, met de predikbeur
ten, aankondigingen van vergaderingen
en verder de advertenties die de plaat
selijke winkeliers soms inzonden op het
laatste ogenblik, met potlood gekrab
beld op de achterkant van een winkel
zak. er viel niet veel van te maken
En dan de ouwe Grijper zelf.
Het scheen hem dagelijks te bezwa
ren dat hij het zuurverdiende geld voor
een deel moest afstaan aan zijn perso
neel. Chris, die manusje-van-alles was in
het bescheiden drukkerijtje met de éne
vlakpers en waar al het zetwerk nog met
de hand gebeurde, en Fedde, het jong
maatje dat de illusie had hier het vak te
zullen leren. Grijper was een verklaarde
tegenstander van vakorganisaties en
colectieve arbeidsovereenkomsten en
vooral de hecht georganiseerde typogra
fen met hun waterdicht systeem waren
hem een doom in 't oog. Hij stond op 't.
standpunt, dat hij en hij alléén kon uit
maken hoeveel een man kon verdienen,
omdat hij en hij alléén wist, hoeveel de
zaak opbracht en als ze 't er niet voor
wilden doen, nu dan moesten ze maar
proberen wat anders te krijgen!
Dat ging vroeger dan ook niet zo mak
kelijk in Mollenbroek, zowat een uur
lopen van het dichtstbijzijnde spoorsta
tion; maar toen was de autobus gekomen
die ieder uur door het dorp denderde en
de radio en de telefoon en al die dingen
die het isolement in Mollenbroek minder
volkomen maakten En Chris' voorgan
ger, Jan Leef lang, had er tabak van ge
kregen en reisde nu iedere dag met de
bus naar een andere plaats, waar hij in
een grote drukkerij méér verdiende en
minder last had met de baas.
Ja, want lastig was Grijper ook.
Hij was er van overtuigd dat het oog
van de meester het paard vet maakt, en
dat alle mensen er op uit waren hem te
bezwendelen. Hij bemoeide zich overal
mee. Telkens kwam hij, de bril op de
neus, in de drukkerij azen onder een of
ander voorwendsel, om te zien of Chris
en Fedde hun tijd niet „verdeden" Wat
er aan werk binnenkwam hield hij zo
lang mogelijk onder zich „om te calcu
leren" en dan was er opeens vliegende
haast bij en zat hij z'n mensen achter de
broek. Wanneer hij bij de correctie fou
ten ontdekte, maakte hij een misbaar
of de wereld verging. Wou Chris eens
een uurtje eerder weg in de slappe tijd,
dan keek de baas of dat hem kapitalen
kosten ging en vergat de vele malen,
dat Chris had moeten overwerken. Nee,
erg prettig werken was het niet bij
Grijper. Nooit een waarderend woord, 't
was doodgewoon als je hard werkte,
niet meer dan een staaltje van je plicht;
en dat was al erg genoeg dat het de baas
geld kostte. Hij trok een gezicht als een
weldoener wanneer hij het weekloon
uittelde en mocht dan graag zeggen „Je
verdient het gemakkelijker dan ik" een
grapje waar Chris maar niet op inging.
Bovenal stak het hem, fel anti-organi-
satieman, dat Chris wél aktief was in de
vakbeweging, zelfs bestuurslid van de
afdeling Middelstad, de centrale markt
plaats waar Mollenbroek een kilometer
of vijf, vandaan lag. Daar sprak hij de
colega's en als hij wel eens wat liet ont
vallen over zijn werk, (hoogst zelden,
want hij vond dat je nooit spuwen moest
in het bord waarvan je at) zeiden ze dat
hij gek was en dat een kerel als hij toch
wel tien bazen kon krijgen.
Maar wat hem het meest dwars zat,
was Grijpers volstrekte afkeer van iede
re vernieuwing, een afkeer, zo zag Chris
scherp, die uiteindelijk de zaak naar de
kelder zou helpen. Want de mensen na
men geen genoegen meer met de oude
vormen. Hoe vaak al had hij aange
drongen om eens een nieuwe, moderne
letter te bestellen, en pas toen Grijper
sarcastisch vroeg, of hij er soms provisie
van kreeg, had hij met een klap zijn
mond gesloten en er geen woord meer
over gezegd.
Wat hem dan in Mollenbroek deed
bij ven?
Ten eerste een zekere gemakzucht, een
vrees voor verandering die wel eens
géén verbetering kan blijken. Hij was
nu ruim veertig en had altijd in Mollen
broek gewoond, hij kende er ieder mens,
ieder huis, en de gedachte zich te laten
overplanten naar een gans andere ge
meenschap, waar hij vreemd zou staan,
was niet aanlokkelijk In Mollenbroek
had hij een zeker aanzien, men wist dat
hij „goed bij de tijd" was, en ze kwamen
hem wel eens om advies vragen, al had
hij het odium „rood" te zijn dat was
bij de werkgevers (boeren en midden
standers) in Mollenbroek trouwens ie
der, die lid was van een vakbond.
Maar de voornaamste oorzaak was
Maartje.
Chris was niet in Mollenbroek gebo
ren, al had hij er bijna een mensenleven
doorgebracht.
Maar Maartje kon, van ouder op ou
der, haar stamboom aanwijzen. Op het
stille kerkhof rond de oude kerk, ston
den de groen overwoekerde grafstenen:
Reyer Trip, 17831859, Daniël Maarten
Trip R zoon, 18171892, Reyer Daniëlse
Trip, 18481919 en ze stonden met
bruinverkleurde letters ingeschreven in
het register van de burgerlijke stand,
de Trippen en hun kinderen. En die kin
deren waren allemaal vertrokken, som
migen naar Canada, anderen naar dor
pen en steden ver weg Maartjes moeder
de weduwe Trip, had een eigen huisje in
het Kromstraatje waar zij zelf nu nog'"a
woonden, nadat ook moeder al vrij vroei
was heengegaan
Mocht Chris al tegen het nieuwe en
onbekende opzien (behalve in zijn vak]
bij Maartje was dat een regelrechte r>eti
weerzin. Wanneer men haar had ge- ig
vraagd, wat ze 't liefst wilde, was het: i.30
heel haar leven rustig in Mollenbroek igs
blijven, om in goede ouderdom begra
ven te worden naast degenen, die haar
waren voorgegaan. Zij was samenge- spr
groeid met het dorp en de dorpsge
meenschap en wat zij niet wist, was ook
de moeite van het weten niet waard. Zend.
keek een beetje neer op de mensen als
Fleur, de kruidenier, die uit Deventer
kwam en „Levensmiddelenbedrijf" op
het raam van zijn winkel had staan, et
burgemeester Andringa was voor haar
een stadse meneer, die alleen op dit dorp
was neergestreken om vandaar me
De
ID I
oer
tus
82_
Ve
Drte
cge
okk
otte
3D
Her
ït-Z(
vo
Pl
oen
and
per
vrucht te kunnen solliciteren naar eer ure
grotere gemeente. Ze kon zich verkneu
teren, wanneer de gemeenteraad zonder^
veel discussie, maar met overgrote
meerderheid, zijn moderne plannen kee n)
op keer de nederlaag deed lijden
zei ze dat niet tegen Chris, die juist al
tijd een voorstander van zodanige plan c"rgc
nen was. fcrhci
'n
84 -
aan
;els
ijze
(wordt vervolgd)
