RELEASE helpt bij problemen „Van het dorp naar de stad" Mercury, Veel reakties op brief uit Amerika de betrouwbare Mensen laten zich vaak overbluffen FEUILLETON Voor koffie en bier en een hoop vertier Derde blad Texelse Courant, vrijdag 7 mei 1976 JJ Veel hulpverlening heeft een te hoge drempel. Arbeiders lopen nu eenmaal niet zo gemakkelijk naar binnen bij een advocaat, een be lastingconsulent of een medisch-opvoedkundig bureau. De meeste mensen kennen hun rechten niet of nauwelijks. De uitspraak: „Het gaat me allemaal boven m'n pet" is geen zeldzaamheid. Mensen laten zich vaak overbluffen. Release is een instelling die hier wat aan wil doen en wat aan doet. Al hun medewerkers doen dit gratis. Het noodzakelijke geld komt via eerr kleine gemeentelijke subsidie en verder via giften. We zijn met Release Den Helder gaan praten over deze organisatie. De gevel is stemmig wit geschilderd en een groot bord voor het raam geeft aan dat we op het goede adres zijn: Loodsgracht 43. Het bord geeft verder aan wat de tijden zijn waarop het centrum geopend is: zondag avond, dinsdagavond en vrijdagavond van half acht tot half negen. Telefo nisch is men altijd bereikbaar onder nummer (02230) 24041. Een telefonisch antwoordapparaat geeft bij afwezig heid een ander nummer door waarop desgewenst hulp kan worden geboden. Wat voor soort hulp? We vragen het als we binnen het cen trum zijn aangeland waar de muren vol hangen met knipsels uit alle mogelijke dag- en weekbladen. Een laag tafeltje ligt bezaaid met foldertjes. Vanavond zijn twee hulpverleners op post. Eén er van heet Wil; ,,Er zijn nogal wat geval len waarin we hulp verlenen. Sinds 1 januari hebben we er al 50 te verwer ken gekregen. Een zware belasting als je bedenkt dat we maar met 8 mede werkers zijn die daarbij ook nog hun be taalde werk hebben. Vragen die zich het meest voordoen hier. Tja, er zijn gevallen bij van echtscheidingen, alco holisme, weggelopen kinderen, vragen op het gebied van de sexualiteit, abor tus, de pil, huisvestingsproblemen.... Als de mensen eenmaal bekend zijn met het centrum hier komen ze met alle mo gelijke problemen en probleempjes bij ons". Maar Jaar zijn toch officiële instanties voor? „Ja dat is wel zo, maar de mensen hebben zo vaak drempelvrees. Vooral degenen die het juist nodig hebben ko men niet bij officiële hulpverleningsin stanties terecht Tenminste niet direkt. In veel gevallen verwijzen wij door. Kijk, wij kunnen natuurlijk ook de men sen niet tot in de finesses helpen bij het invullen van hun belastingformulier. Waar wij wel bekend mee zijn is de weg om het wel te weten te komen. Daar zijn deze vraagstellers al erg mee geholpen". full te hebben een beetje de naam spe ciaal voor druggebruikers op te treden „Misschien komt het doordat Release Amsterdam daar nogal mee in contact gekomen is. Dat komt dan in de lande lijke pers en je hebt zo een etiket opge plakt gekregen. In werkelijkheid zijn we er dus voor allerlei soort problemen waarmee mensen zitten. Er wordt trou wens ook vaak gesuggereerd dat we er alleen voor jeugdigen zijn, terwijl we ingesteld zijn op mensen van alle leef tijdsgroepen". We pakken een foldertje van de lage tafel die in het midden van de kamer staat. We lezen: Release probeert maatschappij structuren te veranderen vanuit een samengaan van hulpverle ning en aktie. Het doel daarbij is NIET om de traditionele instellingen het leven gemakkelijker te maken; integendeel het gaat er om hen met de neus op hun te korten te duwen, zodat ze er iets aan gaan doen. Release bekritiseert de tra ditionele hulpverlening. Een andere zegt: Aan de oorzaak van problemen wordt echter te weinig gedaan. Daar wil Release verandering in brengen. Die oorzaak zit vaak niet in jezelf, maar in de omgeving. MISHANDELING De telefoon is inmiddels gegaan. Wil heeft hem opgepakt en als we haar ho ren praten met de onbekende aan de andere kant van de lijn blijkt het om een geval van mishandeling te gaan. Bert: „Dat komt nogal eens voor. Mannen die onbeheerst hun echtgenote in elkaar rammen. Als ze ons bellen kunnen we hen in de meeste gevallen wel tijdelijk ergens onderdak geven waar ze vooral psychisch geholpen kun nen worden. Er gaat in veel gevallen een lange geestelijke mishandeling aan dergelijke zaken vooraf. Daar moet na tuurlijk primair iets aan gedaan wor den". Hij vertelt dat iedere hulpverlener zijn eigen contacten aanhoudt bij Re lease. Het is dus onmogelijk dat je met de ene hulpverlener in contact komt en na een paar weken aan een ander over gedaan wordt. Inmiddels is het telefoongesprek be ëindigd. Wil maakt nog wat aantekenin gen en komt er bij zitten. „Deze vrouw kan onder geen omstandigheden thuis blijven bij haar echtgenoot. We hebben daarvoor adressen waar dergelijke ge vallen ondergebracht worden. Die zijn vrijwillig beschikbaar gesteld. Naar het geen we nü juist behandelen, helpen deze contactadressen ons ook met het opvangen van mensen die alcoholist zijn en daar proberen vanaf te komen. Incidenteel komt het wel voor dat we mensen krijgen die „afgekickt" moeten worden van een drugverslaving. De zwaardere gevallen gaan natuurlijk naar de klinieken die speciaal daarvoor zijn ingericht. Dat kunnen wij dus alle maal verzorgen". Wil richt zich tot Bert en tesamen overleggen ze hoe te handelen. Na en kele minuten wordt het besluit genomen dat Wil er heen gaat. Het is een adres in Huisduinen. Ze doet haar jas aan, zegt ons haastig gedag en sluit de deur achter zich. Even later horen we buiten haar auto rijden op weg naar een jonge vrouw in moeilijkheden. KLUITJE IN HET RIET We verdiepen ons weer in een folder: ....die oorzaak kan ook zitten in een gemeentelijk bureau waar mensen met een kluitje in het riet worden gestuurd, of in een andere officiële instantie die hetzelfde doet. Of in je baas die je niet ziet als mens maar alleen als arbeider, of in je partner waar je geen goed con tact meer mee hebt; of in je ouders die wel voor hun kinderen beslissingen ne men, maar er volgens de kinderen ei genlijk niet zoveel van begrijpen. Generatieconflicten, hebben jullie daar nogal mee te maken? Bert: „Nogal eens ja. We hebben hier bijvoorbeeld een jongen gehad die zelf verder wilde leren (en daar ook wel ca paciteiten voor had) maar wat door de ouders moedwillig geboycot werd. Deels omdat ze het geld wat hij verdiende poed konden gebruiken en deels omdat ze hem niet uit het oog wilden verliezen. Voor zijn studie moest hij nogal ver van huis, en op kamers en zo. Zo'n jongen moet natuurlijk opgevangen worden. In dit geval schoot maatschappelijk werk ter plaatse ernstig tekort. Als we dit dan zo stellen is er altijd wel de reaktie: „We hebben het er te druk voor". Volgens ons mag je niemand in wat voor moeilijke omstandigheden ook nooit volledig aan zijn of haar lot over- laen omdat je het te druk hebt". FOUTEN Release zegt dat er bij de traditionele hulpverleners een enorme hoop gege vens omtrent maatschappelijke wantoe standen opgeslagen moet liggen. Er wordt niets mee gedaan. Er wordt niet eens geprotesteerd, laat staan dat de oorzaken worden geanaliseerd om die aan te pakken. Nog een citaat: „Ze leggen wat nood verbandjes vanuit een sfeer van de 19e eeuwse liefdadigheid, waardoor in feite systeembestendigend wordt opgetreden. Ze zullen niet hun carrière op het spel zetten door hun chef op z'n donder te geven als die een klootzak is, laat staan dat ze barricaden opgaan. Integendeel; het belang van die carrière brengt mee, dat ze de fouten van het apparaat hel pen verdoezelen. Doordat beleidsfunc tionarissen ten onrechte meer verdie nen dan veldwerkers zijn de traditionele instellingen overwoekerd met topzware KOEPELS, vol overbodige vergaderaars, die niets doen tegen een topsalaris, ter wijl de hulpvrager in nood op een hout je kan bijten". Is dat niet een beetje overdreven? Bert: „Deze folder is nogal politiek Het publiceren van een ons toegezon den brief uit de Verenigde Staten heeft flink wat stof doen opwaaien. De heer Norm Beintum uit San José, Californië verzocht ons hierin hem te helpen bij naspeuringen naar zijn even tuele verwanten op Texel. Hij noemde hierbij de naam van Jacob Brouwer die tijdens zijn leven een bakkerij bezat in de Weverstraat. De heer Beintum haalde voorts aan verwanten te hebben in de familie Bremer. Er kan zonder meer gesteld worden dat men op ons eiland grote belangstel- getint. Dat is ook een probleem hoor. Je kunt natuurlijk onder de hulpverleners politiek getinte mensen krijgen die een dergelijke folder de wereld insturen. We proberen dat wel af te remmen. Het gaat Release om het helpen van mensen in allerlei moeilijke situaties. Dat is essen tieel. Daarvoor zitten we hier. Het ziet er naar uit dat Release weer een druk zomerseizoen tegemoet gaat. VVe vragen hoe het zit met de hulpver lening op Texel. „Wat Release betreft zit bij jullie niets. Het valt eigenlijk ook onder Den Helder. Een vervelende zaak is dat wel omdat we hier maar met 8 mensen wer ken. We hebben een rooster opgesteld, zodat wc elkaar op dit contactadres (Loodsgracht 43) aflossen. We kunnen het hier momentcel wel af, maar als de uitbreiding van hulpverleningsaktivitei- ten een te grote vorm aanneemt komen we wel in moeilijkheden". Wij opperen of het dan gewenst zou zijn dat een afdeling van Release op Texel komt. Je vraagt je wel eens af of er onder die duizenden toeristen zomers geen mensen zit ten die hulp nodig hebben Bert: „Het enige wat ik jullie kan vragen is: zet maar een oproep in de krant. Misschien dat het aanleiding is voor een aantal mensen contact met ons op te nemen, hetzij vobr hulpverlening, hetzij voor vragen. Ergens lezen we: „Als je medewerker wilt worden van Release kun je je opge ven op één van de openingsavonden. Dat kan ook als je in de gelegenheid bent om in noodgevallen tijdelijk onderdag te bieden. Omdat we veel kosten moeten maken kun je Release ook steunen met geld. Iedere gift is welkom. Ons giro- numer is 28 34 723 t.n.v. Release Den Helder". H ling heeft voor de kennis van de Texelse» geslachten. Op de redactie mochten wij ondermeer stambomen van de familie Brouwer en Bremer ontvangen die te ruggaan tot het jaar 1700 Foto's De heer Beintum hebben we naast de informatie over zijn oudoom kunnen verblijden met foto's van Jacob Brou wer en zijn echtgenote Dientje van der Wijk. Deze afbeeldingen (zie hierboven) zijn meer dan 70 jaar oud. Ze waren in het bezit van mevrouw A. M. Keijser- Roeper uit Den Burg Bakker Uit de informatie die we ontvingen hebben we ondermeer hetvolgende kun nen opmaken. Jacob Brouwer was omstreeks de eeuwwisseling bakker in het pand We verstraat 20. Hij en zijn echtgenote Dientje van der Wijk zijn kinderloos overleden. Een zuster van Jacob: Geer tje Bremer-Brouwer emigreerde naar Grand Rapids, Michigan Zij is de grootmoeder van de heer Beintum in Californië. Taveerne Het pand Weverstraat 6, is nadat Brouwer zijn bakkerij overgedaan had aan bakker Witte, nog enige tijd het do micilie van de familie Brouwer-van der Wijk geweest. Nadat ook bakker Witte het pand had verlaten kwam er op We verstraat 20 een drogisterij. Inmiddels is ook de drogisterij verdwenen en nu is taveerne „De 12 balcken" er gevestigd. TAVEERNE DE TWAALF BALCKEN Weverstraat 20 Den Burg JOYRIDER HAD GEEN RIJBEWIJS Ter aanvulling op ons bericht over de 18-jarige GR. die op de Pontweg de macht over het stuur verloor en tegen de tuinwal botste dient gemeld te wor den dat betrokkene de oude (maar op geknapte) Mercedes niet had geleend van F. uit De Koog maar deze zonder toestemming had gepakt Hij had bo vendien geen rijbewijs. De schade be loopt ongeveer ƒ6.000, 4. En Maartje Hofman bracht Het Of fer. Ze wist: wanneer Chris niet geluk kig was, was zij het ook niet. Zij zelf kon haar triestheid of verdriet beter ver bergen dan hij. Ze vertelde hem niet van de lange, eenzame dagen, die ze door bracht als in een gevangenis, bang ei genlijk om zich buiten te wagen in de allemaal eendere straten, beslist be vreesd voor de binnenstad met die trams met allemaal verschillende num mers, en de bussen met hun gejaagde conducteurs, die je nauwelijks durfde vragen of je wel goed zat.onlangs was ze in een verkeerde bus gestapt en helemaal bij Sloten uitgekomenge lukkig had de bestuurder een aardige man en die had haar omstandig uitge legd hoe ze weer thuis moest komen. En dat razende verkeer, en die fietsers die overal tussendoorschoten. Neen, dan werd deze rustige straat haar bijna lief. Maar zij, in de geest nog toevend in Mollenbroek, en alles in het grote Am sterdam vergelijkend met wat zij uit het verleden kende, groeide langzaam van haar man en kinderen af. De kinderen, die hadden zonder een traan te laten Mollenbroek de rug toe gekeerd Het vertrek naar de grote stad was voor hen stuk voor stuk één groot avontuur. Daan, de oudste, die net z'n hbs-eindexamen had gedaan, zag in Am sterdam z'n kansen om op een handels kantoor te komen. Marietje van zeven tien vond het maar een saaie bedoening, alle dagen de vlekkeloze inboedel van mevrouw Reijinga, de notarisvrouw, nog vlekkelozer te maken, met als enig uit stapje het wekelijkse avondje van de zangvereniging. De veertienjarige Henk droomde van verre verkenningstochten in die grote stad. En Chris. daar was helemaal geen land mee te bezeilen. Nu de kogel door de kerk was, deugde er van Mollenbroek ook helemóól niets meer. De verhouding met Grijper was de laatste weken voor z'n weggaan ont aard in een regelrechte koude oorlog, en hij kon alleen maar niet begrij pen, dat hij het zo lang had uitgehou den. Maartje schrok uit haar sombere ge dachten op door de bel, en een blik naar beneden maakte haar duidelijk, dat de groenteboer voor de deur stond met z'n autootje. Ze zag „mevrouw" Bremer van-beneden al naar buiten komen, ja, die was er het eerste bij. En nu moest ze zelf ook wel de trap af (voor alles moest je hier die trap op en af) want groente man Goulooze zou hóór niets in de han den stoppen! Mevrouw Bremer stond al bij de kar en schaterde van het lachen. Maartje hield niet van dat uitbundige gedoe op straat. „Je zuster op een ijsschots", ant woordde de buurvrouw op de bewerin gen van de groenteman, „als je mij wilt nemen, ouwe, moet je vroeger opstaan, hoor. Niks geen zoetzuur, 't waren dood gewone zoete appelen Ben jij nou een man van 't vak, dat je het verschil tus sen zoet en zuur niet weet?" „Ik kan ze toch niet één voor één gaan proeven?" trachtte Goulooze nog terug te werpen, „dan ken 'k ze niet meer verkopen ook". „Je moet met mijn de kachel aanma ken", nodigde mevrouw Bremer goed gehumeurd. „Afijn, ik heb ze gemoest en toen ging het nog wel. Maar als je me dat grappie wéér levert, knikker ik ze over de straat en je krijgt geen spie". „Zo bént u niet", vleide de groente man, „hier, 'n mooie jaffa tóe, voor de scha". „Je moet zó uitkijken met die vent", verklaarde mevrouw Bremer ten aan horen van de gelijkmoedige groenteman aan haar buurvrouw, „hij wil zo gauw mogelijk een villa laten bouwen, maar nie van mijn centen, zeg ik altijd". „Zit er nog al an", klaagde Goulooze, villa's bouwen is er voor ons soort mensen niet meer bij. Je ken beter vast je brood hebben, zoals bij de gemeen te", zei hij met een knipoog naar Maar tje. Want Bremer was conducteur bij de gemeentetram. „Vast loon, vaste armoede", wist de conducteursvrouw. Maartje liet zich niet in een gesprek lokken, stond al keurend bij de kar. „Vijf kilo aardappels geschrapt", be stelde mevrouw Bremer verder. Gou- loose woog handig de aardappelen af, stortte toen de bak leeg in een machine achterop zijn wagen, die terstond met veel geraas aan 't schrappen begon. Maartje keek afkeurend toe. dót wa ren de stadsvrouwen. Nog te beroerd om een aardappel te schillenmoesten geschrapt bij de groenteman, kostte je nog méér!" „Voor u soms óók mevrouwtje?" vroeg Goulooze, „hij staat tóch net aan". Maartje keek of de groenteman haar een bijzonder oneerbaar voorstel had gedaan en schudde verschrikt het hoofd. Mevrouw Bremer lachte „Hebt u van uw leven nog niet ge noeg aardappels geschild", vroeg ze. „Ik zeg maar. een mens leeft voor z'n plezier". Ja, daar zie je ook net naar uit, dacht Maartje afkerig. „Je mot ze tóch altijd nog napitten", zei de groenteman met een vriendelijke blik naar Maartje. Hij, met z'n langs de straat opgedane mensenkennis voelde wel iets van haar moeilijkheden, maar ze was ook zo'n uitgeknipte prent. Geen woord te veel.... je werd niet gauw eigen met d'r, peinsde Goulooze. En ze trok altijd een gezicht of hij over vroeg. nou ja, misschien haalde zij zélf de groente zó van 't land, in die negorij waar ze vandaan kwam Want voor Goulooze bestonden, buiten Am sterdam, alleen maar negorijen. Ziezo, dacht Maartje, terwijl ze haas tig de trap weer opwipte. Nu kon ze tenminste de aardappelen gaan schil len. Had ze weer wat te doen. „Hij werkt geloof ik bij Van Laer, die grote drukkerij", zei Jan Bremer, vol daan z'n mond afvegend. „Hij lijkt me wel een geschikte vent". „Maar zij", viel de negentienjarige Jennie in, die zich op haar atelier Jane (uitgesproken Sjeen) liet noemen, „zij is wel zo'n houten trien „Nou nou", kalmeerde Jan, die nog ouderwetse ideeën had over respect voor ouderen, ,,'t Is een keurig mens, voor zover ik kan zien". „Keuriger dan ik", stemde moeder Bremer blijmoedig toe, „ze is de hele dag aan de gang en ze schilt haar aarpels zélf. Maar ze zegt ook geen boe of ba". „Veronderstel dat ze dat wel zei", fan taseerde Jan. „Bóe! tegen jou, Stans. Zou je even schrikken?" „Ik"? vroeg Stans Bremer ontzet. Zij en schrikken! „Ach weet je Jen, je moet zo denken, voor dat mens is hier alles helemaal vreemd. Stel jij je nou es voor dat je werd losgelaten nou.la' we zeggen in New York. Dan stond je ook raar te kijken. „Ik zou me best redden", verklaarde Jane met haar mond vol pannekoek en helemaal niet ladylike, hoewel ze zo graag doording voor wat zij noemde „een echte lady". „Onze Jen werd er meteèn schoon heidskoningin", lachte Wim van vijftien. „Maar eh. die knul, boven, Jen, is dót niks voor jou?" „Moei je met je eigen zaken", advi seerde Jane. Maar ze nam aan het verder gesprek geen deel. Ja, die lange jongen van de boven buren ze had hem twee keer ge zien keurig zag ie er uit in dat don kerblauwe pak, beetje landelijk nog, en hij had naar hóór gekeken.en toen had-ie een kleur gekregen (ze had het wel gezien) en gauw een andere kant opgekeken. Hij durfde ook niet eens groeten, vreselijk verlegen ventje leek hij haar. En tochheel wat anders dan Charrie, de kappersleerling met zijn kouwe drukte. Met Charrie moest je altijd op je qui vive zijn, altijd weer baar en altijd lol maken. Zou je met zo'n jongen als die-van-boven óók. Ze besloot het uit te vinden. En wan neer Jane Bremer een besluit nam, stond niets de uitvoering in de weg, dat niet met grote vaart onder de voet werd gelopen. Want wat Jennie in haar hoofd had, had ze niet in haar overigens zeer welgeschapen, lange benen. (wordt vervolgd) Van 4 tot Het hollandse weer is grillig. Een Mercury buitenboordmotor is veilig en betrouwbaar. Echte zeilers varen dus Mercury! Kies Uw hulp motor bij de erkende Mercury Dealer. Die zit dichtbij.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1976 | | pagina 9