RELEASE helpt bij problemen
„Van het dorp naar de stad"
Mercury,
Veel reakties op brief
uit Amerika
de betrouwbare
Mensen laten zich vaak overbluffen
FEUILLETON
Voor koffie en bier
en een hoop vertier
Derde blad Texelse Courant, vrijdag 7 mei 1976
JJ
Veel hulpverlening heeft een te hoge drempel. Arbeiders lopen nu
eenmaal niet zo gemakkelijk naar binnen bij een advocaat, een be
lastingconsulent of een medisch-opvoedkundig bureau. De meeste
mensen kennen hun rechten niet of nauwelijks. De uitspraak: „Het
gaat me allemaal boven m'n pet" is geen zeldzaamheid. Mensen
laten zich vaak overbluffen.
Release is een instelling die hier wat aan wil doen en wat aan doet.
Al hun medewerkers doen dit gratis. Het noodzakelijke geld komt
via eerr kleine gemeentelijke subsidie en verder via giften.
We zijn met Release Den Helder gaan praten over deze organisatie.
De gevel is stemmig wit geschilderd
en een groot bord voor het raam
geeft aan dat we op het goede adres
zijn: Loodsgracht 43. Het bord geeft
verder aan wat de tijden zijn waarop
het centrum geopend is: zondag
avond, dinsdagavond en vrijdagavond
van half acht tot half negen. Telefo
nisch is men altijd bereikbaar onder
nummer (02230) 24041. Een telefonisch
antwoordapparaat geeft bij afwezig
heid een ander nummer door waarop
desgewenst hulp kan worden geboden.
Wat voor soort hulp?
We vragen het als we binnen het cen
trum zijn aangeland waar de muren vol
hangen met knipsels uit alle mogelijke
dag- en weekbladen. Een laag tafeltje
ligt bezaaid met foldertjes. Vanavond
zijn twee hulpverleners op post. Eén er
van heet Wil; ,,Er zijn nogal wat geval
len waarin we hulp verlenen. Sinds 1
januari hebben we er al 50 te verwer
ken gekregen. Een zware belasting als
je bedenkt dat we maar met 8 mede
werkers zijn die daarbij ook nog hun be
taalde werk hebben. Vragen die zich
het meest voordoen hier. Tja, er zijn
gevallen bij van echtscheidingen, alco
holisme, weggelopen kinderen, vragen
op het gebied van de sexualiteit, abor
tus, de pil, huisvestingsproblemen....
Als de mensen eenmaal bekend zijn met
het centrum hier komen ze met alle mo
gelijke problemen en probleempjes bij
ons".
Maar Jaar zijn toch officiële instanties
voor?
„Ja dat is wel zo, maar de mensen
hebben zo vaak drempelvrees. Vooral
degenen die het juist nodig hebben ko
men niet bij officiële hulpverleningsin
stanties terecht Tenminste niet direkt.
In veel gevallen verwijzen wij door.
Kijk, wij kunnen natuurlijk ook de men
sen niet tot in de finesses helpen bij het
invullen van hun belastingformulier.
Waar wij wel bekend mee zijn is de weg
om het wel te weten te komen. Daar zijn
deze vraagstellers al erg mee geholpen".
full te hebben een beetje de naam spe
ciaal voor druggebruikers op te treden
„Misschien komt het doordat Release
Amsterdam daar nogal mee in contact
gekomen is. Dat komt dan in de lande
lijke pers en je hebt zo een etiket opge
plakt gekregen. In werkelijkheid zijn we
er dus voor allerlei soort problemen
waarmee mensen zitten. Er wordt trou
wens ook vaak gesuggereerd dat we er
alleen voor jeugdigen zijn, terwijl we
ingesteld zijn op mensen van alle leef
tijdsgroepen".
We pakken een foldertje van de lage
tafel die in het midden van de kamer
staat. We lezen: Release probeert
maatschappij structuren te veranderen
vanuit een samengaan van hulpverle
ning en aktie. Het doel daarbij is NIET
om de traditionele instellingen het leven
gemakkelijker te maken; integendeel het
gaat er om hen met de neus op hun te
korten te duwen, zodat ze er iets aan
gaan doen. Release bekritiseert de tra
ditionele hulpverlening.
Een andere zegt: Aan de oorzaak
van problemen wordt echter te weinig
gedaan. Daar wil Release verandering
in brengen. Die oorzaak zit vaak niet in
jezelf, maar in de omgeving.
MISHANDELING
De telefoon is inmiddels gegaan. Wil
heeft hem opgepakt en als we haar ho
ren praten met de onbekende aan de
andere kant van de lijn blijkt het om
een geval van mishandeling te gaan.
Bert: „Dat komt nogal eens voor.
Mannen die onbeheerst hun echtgenote
in elkaar rammen. Als ze ons bellen
kunnen we hen in de meeste gevallen
wel tijdelijk ergens onderdak geven
waar ze vooral psychisch geholpen kun
nen worden. Er gaat in veel gevallen
een lange geestelijke mishandeling aan
dergelijke zaken vooraf. Daar moet na
tuurlijk primair iets aan gedaan wor
den".
Hij vertelt dat iedere hulpverlener
zijn eigen contacten aanhoudt bij Re
lease. Het is dus onmogelijk dat je met
de ene hulpverlener in contact komt en
na een paar weken aan een ander over
gedaan wordt.
Inmiddels is het telefoongesprek be
ëindigd. Wil maakt nog wat aantekenin
gen en komt er bij zitten. „Deze vrouw
kan onder geen omstandigheden thuis
blijven bij haar echtgenoot. We hebben
daarvoor adressen waar dergelijke ge
vallen ondergebracht worden. Die zijn
vrijwillig beschikbaar gesteld. Naar het
geen we nü juist behandelen, helpen
deze contactadressen ons ook met het
opvangen van mensen die alcoholist
zijn en daar proberen vanaf te komen.
Incidenteel komt het wel voor dat we
mensen krijgen die „afgekickt" moeten
worden van een drugverslaving. De
zwaardere gevallen gaan natuurlijk
naar de klinieken die speciaal daarvoor
zijn ingericht. Dat kunnen wij dus alle
maal verzorgen".
Wil richt zich tot Bert en tesamen
overleggen ze hoe te handelen. Na en
kele minuten wordt het besluit genomen
dat Wil er heen gaat. Het is een adres in
Huisduinen. Ze doet haar jas aan, zegt
ons haastig gedag en sluit de deur achter
zich. Even later horen we buiten haar
auto rijden op weg naar een jonge
vrouw in moeilijkheden.
KLUITJE IN HET RIET
We verdiepen ons weer in een folder:
....die oorzaak kan ook zitten in een
gemeentelijk bureau waar mensen met
een kluitje in het riet worden gestuurd,
of in een andere officiële instantie die
hetzelfde doet. Of in je baas die je niet
ziet als mens maar alleen als arbeider,
of in je partner waar je geen goed con
tact meer mee hebt; of in je ouders die
wel voor hun kinderen beslissingen ne
men, maar er volgens de kinderen ei
genlijk niet zoveel van begrijpen.
Generatieconflicten, hebben jullie daar
nogal mee te maken?
Bert: „Nogal eens ja. We hebben hier
bijvoorbeeld een jongen gehad die zelf
verder wilde leren (en daar ook wel ca
paciteiten voor had) maar wat door de
ouders moedwillig geboycot werd. Deels
omdat ze het geld wat hij verdiende
poed konden gebruiken en deels omdat
ze hem niet uit het oog wilden verliezen.
Voor zijn studie moest hij nogal ver van
huis, en op kamers en zo. Zo'n jongen
moet natuurlijk opgevangen worden. In
dit geval schoot maatschappelijk werk
ter plaatse ernstig tekort. Als we dit dan
zo stellen is er altijd wel de reaktie: „We
hebben het er te druk voor".
Volgens ons mag je niemand in wat
voor moeilijke omstandigheden ook
nooit volledig aan zijn of haar lot over-
laen omdat je het te druk hebt".
FOUTEN
Release zegt dat er bij de traditionele
hulpverleners een enorme hoop gege
vens omtrent maatschappelijke wantoe
standen opgeslagen moet liggen. Er
wordt niets mee gedaan. Er wordt niet
eens geprotesteerd, laat staan dat de
oorzaken worden geanaliseerd om die
aan te pakken.
Nog een citaat: „Ze leggen wat nood
verbandjes vanuit een sfeer van de 19e
eeuwse liefdadigheid, waardoor in feite
systeembestendigend wordt opgetreden.
Ze zullen niet hun carrière op het spel
zetten door hun chef op z'n donder te
geven als die een klootzak is, laat staan
dat ze barricaden opgaan. Integendeel;
het belang van die carrière brengt mee,
dat ze de fouten van het apparaat hel
pen verdoezelen. Doordat beleidsfunc
tionarissen ten onrechte meer verdie
nen dan veldwerkers zijn de traditionele
instellingen overwoekerd met topzware
KOEPELS, vol overbodige vergaderaars,
die niets doen tegen een topsalaris, ter
wijl de hulpvrager in nood op een hout
je kan bijten".
Is dat niet een beetje overdreven?
Bert: „Deze folder is nogal politiek
Het publiceren van een ons toegezon
den brief uit de Verenigde Staten heeft
flink wat stof doen opwaaien.
De heer Norm Beintum uit San José,
Californië verzocht ons hierin hem te
helpen bij naspeuringen naar zijn even
tuele verwanten op Texel. Hij noemde
hierbij de naam van Jacob Brouwer die
tijdens zijn leven een bakkerij bezat in
de Weverstraat. De heer Beintum haalde
voorts aan verwanten te hebben in de
familie Bremer.
Er kan zonder meer gesteld worden
dat men op ons eiland grote belangstel-
getint. Dat is ook een probleem hoor. Je
kunt natuurlijk onder de hulpverleners
politiek getinte mensen krijgen die een
dergelijke folder de wereld insturen. We
proberen dat wel af te remmen. Het gaat
Release om het helpen van mensen in
allerlei moeilijke situaties. Dat is essen
tieel. Daarvoor zitten we hier.
Het ziet er naar uit dat Release weer
een druk zomerseizoen tegemoet gaat.
VVe vragen hoe het zit met de hulpver
lening op Texel.
„Wat Release betreft zit bij jullie
niets. Het valt eigenlijk ook onder Den
Helder. Een vervelende zaak is dat wel
omdat we hier maar met 8 mensen wer
ken. We hebben een rooster opgesteld,
zodat wc elkaar op dit contactadres
(Loodsgracht 43) aflossen. We kunnen
het hier momentcel wel af, maar als de
uitbreiding van hulpverleningsaktivitei-
ten een te grote vorm aanneemt komen
we wel in moeilijkheden".
Wij opperen of het dan gewenst zou
zijn dat een afdeling van Release op
Texel komt.
Je vraagt je wel eens af of er onder die
duizenden toeristen zomers geen mensen zit
ten die hulp nodig hebben
Bert: „Het enige wat ik jullie kan
vragen is: zet maar een oproep in de
krant. Misschien dat het aanleiding is
voor een aantal mensen contact met ons
op te nemen, hetzij vobr hulpverlening,
hetzij voor vragen.
Ergens lezen we: „Als je medewerker
wilt worden van Release kun je je opge
ven op één van de openingsavonden. Dat
kan ook als je in de gelegenheid bent om
in noodgevallen tijdelijk onderdag te
bieden. Omdat we veel kosten moeten
maken kun je Release ook steunen met
geld. Iedere gift is welkom. Ons giro-
numer is 28 34 723 t.n.v. Release Den
Helder". H
ling heeft voor de kennis van de Texelse»
geslachten. Op de redactie mochten wij
ondermeer stambomen van de familie
Brouwer en Bremer ontvangen die te
ruggaan tot het jaar 1700
Foto's
De heer Beintum hebben we naast de
informatie over zijn oudoom kunnen
verblijden met foto's van Jacob Brou
wer en zijn echtgenote Dientje van der
Wijk. Deze afbeeldingen (zie hierboven)
zijn meer dan 70 jaar oud. Ze waren in
het bezit van mevrouw A. M. Keijser-
Roeper uit Den Burg
Bakker
Uit de informatie die we ontvingen
hebben we ondermeer hetvolgende kun
nen opmaken.
Jacob Brouwer was omstreeks de
eeuwwisseling bakker in het pand We
verstraat 20. Hij en zijn echtgenote
Dientje van der Wijk zijn kinderloos
overleden. Een zuster van Jacob: Geer
tje Bremer-Brouwer emigreerde naar
Grand Rapids, Michigan Zij is de
grootmoeder van de heer Beintum in
Californië.
Taveerne
Het pand Weverstraat 6, is nadat
Brouwer zijn bakkerij overgedaan had
aan bakker Witte, nog enige tijd het do
micilie van de familie Brouwer-van der
Wijk geweest. Nadat ook bakker Witte
het pand had verlaten kwam er op We
verstraat 20 een drogisterij. Inmiddels is
ook de drogisterij verdwenen en nu is
taveerne „De 12 balcken" er gevestigd.
TAVEERNE
DE TWAALF BALCKEN
Weverstraat 20 Den Burg
JOYRIDER HAD GEEN RIJBEWIJS
Ter aanvulling op ons bericht over de
18-jarige GR. die op de Pontweg de
macht over het stuur verloor en tegen
de tuinwal botste dient gemeld te wor
den dat betrokkene de oude (maar op
geknapte) Mercedes niet had geleend
van F. uit De Koog maar deze zonder
toestemming had gepakt Hij had bo
vendien geen rijbewijs. De schade be
loopt ongeveer ƒ6.000,
4. En Maartje Hofman bracht Het Of
fer. Ze wist: wanneer Chris niet geluk
kig was, was zij het ook niet. Zij zelf kon
haar triestheid of verdriet beter ver
bergen dan hij. Ze vertelde hem niet van
de lange, eenzame dagen, die ze door
bracht als in een gevangenis, bang ei
genlijk om zich buiten te wagen in de
allemaal eendere straten, beslist be
vreesd voor de binnenstad met die
trams met allemaal verschillende num
mers, en de bussen met hun gejaagde
conducteurs, die je nauwelijks durfde
vragen of je wel goed zat.onlangs
was ze in een verkeerde bus gestapt en
helemaal bij Sloten uitgekomenge
lukkig had de bestuurder een aardige
man en die had haar omstandig uitge
legd hoe ze weer thuis moest komen.
En dat razende verkeer, en die fietsers
die overal tussendoorschoten. Neen, dan
werd deze rustige straat haar bijna lief.
Maar zij, in de geest nog toevend in
Mollenbroek, en alles in het grote Am
sterdam vergelijkend met wat zij uit het
verleden kende, groeide langzaam van
haar man en kinderen af.
De kinderen, die hadden zonder een
traan te laten Mollenbroek de rug toe
gekeerd Het vertrek naar de grote stad
was voor hen stuk voor stuk één groot
avontuur. Daan, de oudste, die net z'n
hbs-eindexamen had gedaan, zag in Am
sterdam z'n kansen om op een handels
kantoor te komen. Marietje van zeven
tien vond het maar een saaie bedoening,
alle dagen de vlekkeloze inboedel van
mevrouw Reijinga, de notarisvrouw, nog
vlekkelozer te maken, met als enig uit
stapje het wekelijkse avondje van de
zangvereniging. De veertienjarige Henk
droomde van verre verkenningstochten
in die grote stad. En Chris. daar was
helemaal geen land mee te bezeilen. Nu
de kogel door de kerk was, deugde er
van Mollenbroek ook helemóól niets
meer. De verhouding met Grijper was de
laatste weken voor z'n weggaan ont
aard in een regelrechte koude oorlog,
en hij kon alleen maar niet begrij
pen, dat hij het zo lang had uitgehou
den.
Maartje schrok uit haar sombere ge
dachten op door de bel, en een blik naar
beneden maakte haar duidelijk, dat de
groenteboer voor de deur stond met z'n
autootje. Ze zag „mevrouw" Bremer
van-beneden al naar buiten komen, ja,
die was er het eerste bij. En nu moest ze
zelf ook wel de trap af (voor alles moest
je hier die trap op en af) want groente
man Goulooze zou hóór niets in de han
den stoppen!
Mevrouw Bremer stond al bij de kar
en schaterde van het lachen. Maartje
hield niet van dat uitbundige gedoe op
straat.
„Je zuster op een ijsschots", ant
woordde de buurvrouw op de bewerin
gen van de groenteman, „als je mij wilt
nemen, ouwe, moet je vroeger opstaan,
hoor. Niks geen zoetzuur, 't waren dood
gewone zoete appelen Ben jij nou een
man van 't vak, dat je het verschil tus
sen zoet en zuur niet weet?"
„Ik kan ze toch niet één voor één
gaan proeven?" trachtte Goulooze nog
terug te werpen, „dan ken 'k ze niet
meer verkopen ook".
„Je moet met mijn de kachel aanma
ken", nodigde mevrouw Bremer goed
gehumeurd. „Afijn, ik heb ze gemoest en
toen ging het nog wel. Maar als je me
dat grappie wéér levert, knikker ik ze
over de straat en je krijgt geen spie".
„Zo bént u niet", vleide de groente
man, „hier, 'n mooie jaffa tóe, voor de
scha".
„Je moet zó uitkijken met die vent",
verklaarde mevrouw Bremer ten aan
horen van de gelijkmoedige groenteman
aan haar buurvrouw, „hij wil zo gauw
mogelijk een villa laten bouwen, maar
nie van mijn centen, zeg ik altijd".
„Zit er nog al an", klaagde Goulooze,
villa's bouwen is er voor ons soort
mensen niet meer bij. Je ken beter vast
je brood hebben, zoals bij de gemeen
te", zei hij met een knipoog naar Maar
tje. Want Bremer was conducteur bij
de gemeentetram.
„Vast loon, vaste armoede", wist de
conducteursvrouw.
Maartje liet zich niet in een gesprek
lokken, stond al keurend bij de kar.
„Vijf kilo aardappels geschrapt", be
stelde mevrouw Bremer verder. Gou-
loose woog handig de aardappelen af,
stortte toen de bak leeg in een machine
achterop zijn wagen, die terstond met
veel geraas aan 't schrappen begon.
Maartje keek afkeurend toe. dót wa
ren de stadsvrouwen. Nog te beroerd om
een aardappel te schillenmoesten
geschrapt bij de groenteman, kostte je
nog méér!"
„Voor u soms óók mevrouwtje?" vroeg
Goulooze, „hij staat tóch net aan".
Maartje keek of de groenteman haar
een bijzonder oneerbaar voorstel had
gedaan en schudde verschrikt het hoofd.
Mevrouw Bremer lachte
„Hebt u van uw leven nog niet ge
noeg aardappels geschild", vroeg ze. „Ik
zeg maar. een mens leeft voor z'n
plezier".
Ja, daar zie je ook net naar uit, dacht
Maartje afkerig.
„Je mot ze tóch altijd nog napitten",
zei de groenteman met een vriendelijke
blik naar Maartje. Hij, met z'n langs de
straat opgedane mensenkennis voelde
wel iets van haar moeilijkheden, maar
ze was ook zo'n uitgeknipte prent. Geen
woord te veel.... je werd niet gauw
eigen met d'r, peinsde Goulooze. En ze
trok altijd een gezicht of hij over
vroeg. nou ja, misschien haalde zij
zélf de groente zó van 't land, in die
negorij waar ze vandaan kwam Want
voor Goulooze bestonden, buiten Am
sterdam, alleen maar negorijen.
Ziezo, dacht Maartje, terwijl ze haas
tig de trap weer opwipte. Nu kon ze
tenminste de aardappelen gaan schil
len. Had ze weer wat te doen.
„Hij werkt geloof ik bij Van Laer, die
grote drukkerij", zei Jan Bremer, vol
daan z'n mond afvegend. „Hij lijkt me
wel een geschikte vent".
„Maar zij", viel de negentienjarige
Jennie in, die zich op haar atelier Jane
(uitgesproken Sjeen) liet noemen, „zij
is wel zo'n houten trien
„Nou nou", kalmeerde Jan, die nog
ouderwetse ideeën had over respect voor
ouderen, ,,'t Is een keurig mens, voor
zover ik kan zien".
„Keuriger dan ik", stemde moeder
Bremer blijmoedig toe, „ze is de hele
dag aan de gang en ze schilt haar
aarpels zélf. Maar ze zegt ook geen boe
of ba".
„Veronderstel dat ze dat wel zei", fan
taseerde Jan. „Bóe! tegen jou, Stans.
Zou je even schrikken?"
„Ik"? vroeg Stans Bremer ontzet. Zij
en schrikken! „Ach weet je Jen, je moet
zo denken, voor dat mens is hier alles
helemaal vreemd. Stel jij je nou es voor
dat je werd losgelaten nou.la' we
zeggen in New York. Dan stond je ook
raar te kijken.
„Ik zou me best redden", verklaarde
Jane met haar mond vol pannekoek en
helemaal niet ladylike, hoewel ze zo
graag doording voor wat zij noemde
„een echte lady".
„Onze Jen werd er meteèn schoon
heidskoningin", lachte Wim van vijftien.
„Maar eh. die knul, boven, Jen, is
dót niks voor jou?"
„Moei je met je eigen zaken", advi
seerde Jane.
Maar ze nam aan het verder gesprek
geen deel.
Ja, die lange jongen van de boven
buren ze had hem twee keer ge
zien keurig zag ie er uit in dat don
kerblauwe pak, beetje landelijk nog, en
hij had naar hóór gekeken.en toen
had-ie een kleur gekregen (ze had het
wel gezien) en gauw een andere kant
opgekeken. Hij durfde ook niet eens
groeten, vreselijk verlegen ventje leek
hij haar. En tochheel wat anders
dan Charrie, de kappersleerling met zijn
kouwe drukte. Met Charrie moest je
altijd op je qui vive zijn, altijd weer
baar en altijd lol maken. Zou je met
zo'n jongen als die-van-boven óók.
Ze besloot het uit te vinden. En wan
neer Jane Bremer een besluit nam,
stond niets de uitvoering in de weg, dat
niet met grote vaart onder de voet werd
gelopen. Want wat Jennie in haar hoofd
had, had ze niet in haar overigens zeer
welgeschapen, lange benen.
(wordt vervolgd)
Van 4 tot
Het hollandse weer
is grillig.
Een Mercury buitenboordmotor is
veilig en betrouwbaar. Echte zeilers
varen dus Mercury! Kies Uw hulp
motor bij de erkende Mercury
Dealer. Die zit dichtbij.