Het laatste houvast
„Molenkoog" breidt
zwemlessen uit
Autocross
W. Lueck won
strandloop
VEEL WIND EN GOLFSLAG
BIJ WINDSURFWEDSTRIJDEN
Familie Hodak opende
Joegoslavisch
restaurant „Plitvice"
VERVOLG VAN PAG.l
FEUILLETON
Inschrijving
kelnerrace bij VVV
Totaal versleten
Wachtlijst onaanvaardbaar hoog
PAGINA 2 DINSDAG 11 JUL119
TEXELSE COURANT IN
i doo
3 aan
bovei
stom
Zoals gebruikelijk regende het weer
premies tijdens deze autocross. De
deelnemers werden onder andere in de
gelegenheid gesteld om zonnebrillen en
ijstaarten te winnen. Bovendien waren
er fikse geldprijzen te verdienen, iets
waaraan de deelnemers waarschijnlijk
het meeste hadden omdat (aldus spea
ker Piet Zijm) deze sport geld als water
kost.
Water, in de vorm van regen was er
overigens volop. Voorzien van regen
pakken en parapluus trachtte het talrijke
publiek zich droog te houden, wat
meestal wel lukte omdat het hemelwater
bij vlagen naar omlaag kwam.
Een ander voordeel van deze wisse
lende buitjes was dat de baan onder
invloed van de „gravende" terreinban
den geleidelijk stroever en daarmee ook
veiliger werd. Hoewel in de tweede
manche de zon begon door te breken
liet deze het tegen vijf uur weer afweten
en werd het opnieuw druilerig wat voor
Ondanks weersomstandigheden die
het verblijf op het strand eigenlijk niet
tot een pretje maakten slaagden onge
veer 70 deelnemers er woensdagavond
toch in de strandloop van De Cocksdorp
(paal 28) tot een goed einde te bengen.
Winnaarvan het evenement werd Werner
Lueck die voor de telopen acht
kilometer 32.10 minuten nodig had.
Naast de harde wind was ook de
grote hoeveelheid rommel op het strand
de deelnemers tot last. Desondanks
waren er geen uitvallers. Deze eerste
strandloop van het seizoen kenmerkte
zich voorts door het geringe aantal
Texelse deelnemers dat aan de 8 kilo
meterloop meedeed. Er werd ditmaal
gelopen in drie groepen, nl. senioren 8
en 4 kilometer en junioren (t/m 14 jaar) 4
kilometer.
De uitslag was als volgt:
8 km senioren: 1. W. Lueck 32.10
min.; 2. A. Kemps 32.23 nin.; 3. M. Be-
vustein 34.52 min.
4 km senioren: 1. K. Compagner
19.00 min.; 2. A. Westerink 20.00 min.;
3. G. giebinga 20.10 min,
4 km jeugd: 1. D. v. d. Beek; 2. H. P.
Siebinga; 3. A. Monen.
door Henk van Heeswijk.
7. Pas veel later drong de volle
betekenis van deze woorden door tot
Truus Ranzijn, want de naam Trui bleef
achter in Purmerend. De eerste ochtend
op de HBS in Amsterdam, waarheen ze
dagelijks met de tram heen en weer
reed, zei ze zonder te verblikken of
verblozen: „Ik heet Truus. Truus Ran
zijn". En als zodaig werd ze zonder meer
op deze school aanvaard.
Op de HBS waren drie kinderen, die
dagelijks heen en weer reisden met de
stoomtram: één kwam er uit Monni-
ckendam en reed dus met een andere
tram. Maar Truus Ranzijn reisde dage
lijks heen en weer met een rood
verlegen kind uit llpendam. Ze vertelde,
dat haar vader een smederij had en dat
ze wilde „deurleren". Dat klonk gek,
want het was helemaal niet Westfries.
Doch Eefje vertelde, dat ze oorspronke
lijk uit Overijssel kwam en dat haar vader
in llpendam de smederij had gekocht.
In tegenstelling tot Truus Ranzijn, die
van de eerste dag af vol ijver op haar
werk stortte en al het opgedragen huis
werk nauwgezet en consciëntieus ver
richte, had Eefje een hekel aan de
school en het werk, dat dagelijks werd
opgegeven. Dat begreep Truus niet.
„Waarom ga je er dan heen?" vroeg
Truus verbaasd.
„Ik mot wel", antwoordde het kind
op benepen toon. „Pa wil, dat ik deur-
leer, maar ik vind er niks an. Ik ben altied
bang in zo'n grote stad als Amsterdam,
met al die trams en paard en wagens en
handkarren en fietsen. En dan die
nieuwe dingen, die automobielen vind ik
helemaal eng. Ik was veel liever thuus
gebleven. Bij mien moeder".
„Heb je nog broers of zusjes?" infor
meerde T ruus verder.
„Ik heb er pas weer een broertje bij.
Zo'n schatl Hij is zeven weken, maar
lacht nu al. Wies, he?"
Of dat al of niet „wies" was voor een
kind van nog geen twee maanden, wist
Truus niet. Zelf hadden ze immers geen
kleine kinderen thuis? Dus haalde ze
enkel haar schouders op. „Zal wel",
antwoordde ze neutraal.
In de loop der weken ontstonden er
moeilijkheden met een paar kinderen,
die blijkbaar weinig zin hadden om hun
huiswerk serieus te maken. En daar
onder was ook Eefje Kleinbettink uit
llpendam. De directeur kwam hoogst
persoonlijk in deze eerste klas en hield
een donderspeech, waarin hij waar
schuwde, dat een aantal kinderen na
kerstmis niet meer mocht terugkeren op
de school, als hun cijfers zo slecht
bleven. „Hier kunnen we enkel kinderen
gebruiken, die willen leren. Hebben ze
daarmee moeiliojkheden, dan helpen wij
ze, alle leraressen en leraren zonder uit
zondering. Maar wie niet wil leren, hoort
niet op deze school thuis. Jullie zijn dus
gewaarschuwd!"
De betrokkenen kregen een gesloten
brief mee naar huis. Eefje was doodsbe
nauwd voor haar vader, want ze be
greep zeer wel, dat er voor haar wat in 't
vet zat, als hij de brief van school
gelezen zou hebben. Zodat Truus, in
wezen goedhartig en medelijdend, be
sloot eveneens in llpendam uit te
stappen en met Eefje mee te gaan. „Ik
zal zeggen, dat ik je wat zal helpen,
hoor, maar dan moet je wel beter je best
doen".
De aanwezigheid van Eefjes „vrien
din" werkte enigszins gunstig voor het
slachtoffer, want onder deze omstan
digheden kon de stevige smid zijn
dochter geen pak slaag geven. En was al
lang blij, dat it stakerige kind uit
Purmerend zijn dochter zilde helpen.
Kleinbettink bracht zelf in zijn brik de
dochter van Ranzijn naar de Purmer-
weg, moest even binnenkomen en als
beloning een sigaar in ontvangst ne
men. Want vader Ranzijn was al lang
blij, dat zijn dochter eindelijk een vrien
dinnetje bezat. „Breng haar maar eens
hierheen", adviseerde hij Trui. „Ze is
hier altijd welkom".
De vriendschap duurde precies tot de
kerstvakantie. Trots alle hulp van Truus
Ranzijn, die alles tamelijk spelenderwijs
leerde en dus tijd voldoende had om de
trage, weinig aktieve Eefje te helpen,
besloot Kleinbettink zijn dochter toch
maar van die Amsterdamse school te
halen en naar de huishoudschool in
Purmerend te sturen. Kwam er mis
schien nog iets van terecht. Truus
Ranzijn werd bedankt voor de bewezen
diensten. Ze kwam in de kerstvakantie
nog één keer in llpendam, maar daar
had de hartelijkheid en vriendschappelij
ke bejegening opeens plaats gemaakt
voor een kille begroeting. Waarna Eefje
haar „vriendin" mee naar buiten nam en
zei: „Ik breng je naar de tram; die van
kwart voor twaalf kun je nog wel halen.
Het isik mag niet meer met je
omgaan van mien moeder. Je worre
toch ook te geleerd voor me, he?"
Truus gaf niet dadelijk antwoord, al
begreep ze onmiddellijk alles. Het is
omdat ik lelijk ben en dus teveel afsteek
tegen de behoorlijk geproportioneerde
Eef, die er met haar veertien jaren al
vrouwelijk begon uit te zien. Terwijl ze
zelf meer leek op een aangeklede
bonenstaak. Wel uitstekend gekleed,
maar toch er uitziende als een wande
lende kapstok. Met het piekerige haar,
dat nooit wilde blijven zitten, haar lange
spillebenen en te grote voeten. Ze
kookte inwendig van woede, toen ze
een aantal bezoekers de aanleiding was
het crossterrein voortijdig te verlaten.
Keverrace
Voor de als pauzenummer op het
programma staande keverrace moest
starter Jan Breman dit maal drie maal in
aktie komen. Om de zaak veilig te
maken kwamen de „kevers" in twee
halve finales uit voordat door 12 wagens
de eigenlijke finale verreden werd. Al
leen tijdens deze finale kon men gebruik
maken van een in het parcours opgeno
men springschans.
De titel op dit onderdeel ging tenslot
te naar Hans Smit die met wagen
nummer 69 via de tweede halve finale in
de eindstrijd was gekomen. In deze
voorronde had hij zich niet erg laten zien
maar uitsluitend voor zijn plaatsing
gereden. Dit in tegenstelling tot zijn
finalerivaal Goos Westerlaken die zijn
halve finale had gewonnen. Hans Smit
won uiteindelijk de race doordat Wes
terlaken in de laatste bocht strandde.
Daardoor rukte Bert Dros op naar de
tweede en Kees Duin naar de derde
plaats. Als beste vrouwelijke crosser
klasseerde zich Lenie Kiewiet, die in de
keverrace vierde werd.
De prijsuitreiking van deze eerste
autocross van het jaar werd verricht
door de nieuwe MAB-voorzitter Henk
Gieze. Deze redde tijdens de autocross
het leven van een postduif die ondanks
het tomeloze lawaai van crosswagens,
geluidsinstallatie en publiek de cross
baan als rustpunt had verkozen
MA B- voorzitter Honk Gieze redde een posr-
duH van do crossbeen.
Modderspatten, rookwolken, besmeurde cou
reurs, veel lawaai en veel publiek waren
opnieuw de ingrediënten voor een geslaagde
autocrossmiddag.
Het ziet ernaar uit dat meer dan
dertig personen zullen deelnemen
aan de kelnerrace, die zondagmid
dag a.s. op de Groeneplaats in Den
Burg wordt gehouden. Wie zich als
nog wil laten inschrijven, heeft daar
voor deze hele week nog de gele
genheid. Inschrijvingsformulieren
kunnen worden afgehaald bij de
WV Texel.
Onder een gezien de slechte weers
omstandigheden vrij grote publieke be
langstelling op de Waddenzeedijk von
den zondagmiddag ter hoogte van
Nieuweschild deeerste T exelse windsurf-
wedstrijden plaats. Er waren 16 deelne
mers waaronder één vrouwelijke.
Winnaar werd Rob Souverein die
twee eerste plaatsen behaalde en daar
mee algemeen kampioen werd. De
tweede manche van de drie die gezeild
werden leverde een overwinning op
voor Ruben Ootes.
De wedstrijden waren georganiseerd
door de onlangs opgerichte Windsurf-
school Texel waarvan Gerard Roeper
(Eierland) en Simon Sweere (De Waal)
de animators zijn. Omdat de belangstel
ling boven verwachting was hoopt de
vereniging binnenkort opnieuw een der
gelijke wedstrijd te houden. Wie zich
ondermeer voor organisatorische werk
zaamheden wil inzetten kan zich aan
melden bij Simon Sweere p/a telefoon
(02220)4176.
Handicap
De tamelijk sterke wind en de daar
door nogal hoge golfslag betekenden
zondagmiddag voor de nog tamelijk
onervarenen onder de deelnemers een
grote handicap. Er werd gesurfd over
drie manches waarvan er twee meetel
den voor het eindklassement. Vrij vlug
na de start bij het ronden van de eerste
boei lagen de favorieten al op kop en
waren de gehele wedstrijd eigenlijk niet
meer te achterhalen. Mark van Rijssel-
berghe liet het aanvankelijk nogal afwe
ten maar kon zich naarmate de strijd
vorderde toch nog in de kopgroep van
het klassement (Rob Souverein, Ruben
Ootes, Herman Boks en Menno van der
Wal) te nestelen.
Herman Boks die zowel in de eerste
als in de tweede manche een derde
plaats behaalde wist tijdens de derde
manche in eerste instantie de kop te
nemen maar ging onderuit toen er nog
twee van de zes rakken te gaan waren.
Gerard Roeper, die toen op de tweede
plaats lag, zag geen kans zich daar tot
het einde toe te handhaven.
Er werd zondagmiddag met verschil
lende typen planken gesurfd die duide
lijk aantoonbare verschillende bijzonder
heden hadden. Opvallend was de snel
heid van de Windglyders. De andere
gebruikte planken Ten Cate en Mistral
kenmerkten zich door respectievelijk
wendbaarheid en stabiliteit.
Uitslag
De einduitslag van deze surfkam-
pioenschappen was: 1. Rob Souverein,
0 punten, met een Windglyder;
Ruben Ootes, 3 punten, met een
Cate; 3. Herman Boks, 8,7 punten,
een Windglyder; 4. Mark van Rijssell
ghe, 16 punten, met een Ten Cate;
Menno van der Wal, 18 punten, met
Mistral; 6. Hanno Kortman, 20 punt
met een Ten Cate; 7. Gerard Roepi
23,4 punten, met een Windglyder;
Piet Wim Roeper, 26 punten, met e
Windglyder; 9. Flip Duinker, 37 punte
met een Ten Cate; 10. Paul Duinker,
punten, meteen Ten Cate.
De 19-jarige Texelaar V. heeft e
dubbele bekeuring te pakken. Hij h
zijn auto geparkeerd aan de Badweg
De Koog (wat verboden is) maar
verbaliserende politieman konstateer
tevens dat de wagen van V. glad
banden had. De banden waren zeir
zover versleten, dat het canvas ziel It
baar was. fh
Voor de zwemlessen die in het bad
Molenkoog worden gegeven bestaat
overstelpende belangstelling. De wacht
lijst vermeldt de namen van maar liefst
217 kinderen die les willen krijgen voor
het a-diploma en 60 voor het b- en c-
diploma. Dat betekent dat deze kinde
ren pas volgend jaar aan bod zullen
komen. De RST-directie vindt dat niet
langer aanvaardbaar en heeft besloten
de wachtlijst wat in te korten door de
zwemlessen uit te breiden.
Het probleem is dat het zwembad
tijdens de lessen niet voor gewone
zwembadbezoekers beschikbaar is. Uit
breiding van de lessen betekent in feite
dus inkrimping van de openingstijd.
RST-directeur J. van den Doel: „Toch
vinden we de zwemlessen zo belangrijk
dat we daarvoor meer tijd willen inrui
men. We hopen dat de zwemmers daar
ook zo over denken en bereid zijn een
kwartiertje zwemtijd in te leveren ten
behoeve van de leerlingen. Tenslotte
gaat het bij de gewone zwemmers om
een vorm van sportieve recreatie
terwijl het leren zwemmen door kinde
ren als een noodzaak kan worden
beschouwd. De RST compenseert de
„gedupeerde" zwemmers gedeeltelijk
door het bad tien minuten eerder te
openen.
De nieuwe regeling gaat gelijk in met
de schoolvakanties. De leerling-zwem
mers krijgen van de RST nog bericht
over de tijd waarop zij voortaan les
krijgen.
Door het nieuwe systeem zullen tach
tig kinderen van de wachtlijst kunnen
worden afgevoerd.
r ondememers-aktiviteiten'
De familie M. Hodak uit Amster
dam heeft in Den Hoorn een Joego
slavisch restaurant geopend. Het
bedrijf is ondergebracht in het voor
malige pension „Happy Days" dat
tegenwoordig „Den Hoorn" heet en
onlangs door de familie Hodak werd
overgenomen van mevrouw De
Ruwe. Het werd door een inwendige
verbouwing voor zijn nieuwe taak
geschikt gemaakt. Als pension blijft
het ook bestaan.
Het was een uitstekend idee van de
familie Hodak om het restaurant vrijdag
in gebruik te stellen door het aanbie
den van een maaltijd voor genodigden.
Geserveerd werd het gerecht „Gur-
man", dat bestaat uit een royale portie
gegrild vlees in allerlei soorten. Er werd
niet overdreven uitgepakt, want
eigenlijk hoort er ook nog een soort
pannekoek bij, maar niettemin voelde
iedereen zich zeer verwend temeer daar
er ook een smakelijk voorgerecht (kaas
en salami) was en er een goed glas wijn
werd geschonken. Veel Texelaars en
toeristen hebben intussen al met de
Joegoslavische keuken kennis
ei
Ie
in
si
F
V
gemaakt. Zondag wasJiet de hele di
druk.
Wat de prijsklasse betreft zou h
Joegoslavisch restaurant wel eens
een behoefte kunnen voorzien. Het r
veau ligt ongeveer tussen dat van ei
Chinees restaurant en een gewoon re
taurant. De prijs van de gerechten vi
rieert van f9, tot f 25,
De heer M. Hodak (39) kwam
januari 1969 naar Nederland omdat
wat meer wilde verdienen dan in zi e
vaderland. Aanvankelijk werkte hij 1;
elektrisch lasser bij Holst in Zeeland e <j
daarna zes jaar bij de NDSM in An
sterdam. Door aankoop van het hot jj
„Fea" aan de Gelderse kade deed
Joegoslaaf (getrouwd met een NedE |s
landse) zijn intrede in de horecawereli
De stichting van een restaurant c s
Texel is het gevolg van de advertenti a
waarin mevrouw De Ruwe haar bedr
te koop aanbood. Als het Joegosl, 5t
visch restaurant eenmaal goed dras
gaat de familie Hodak weer terug na,
Amsterdam en laat de leiding in De
Hoorn aan personeel over.
De verbouwing van het bedrijf
uitgevoerd door de fa. Gieze. Een
ingrijpende zaak was de installatie
de keukeninrichting, die
uitgevoerd door de fa. De Graaf
ook voor de centrale verwarming zorj,
de. Verder waren schilder Z. Graaf
Electrohuis Bakker bij het karwei
trokken. De foto geeft een indruk
de openingsmaaltijd.
uiteindelijk met een bleek, vertrokken
gezicht zich naar het meisje keerde en
schreeuwde: „Donder dan meteen
maar op; ik kan de weg naar het tram
station zelf wel vindenl" En zonder zich
verder nog de ander met een blik te
verwaardigen, liep ze gedecideerd door.
Nog in de tram trilde ze van veront
waardiging. Toen ik dat stomme schaap
hielp met haar huiswerk, werd ik gena
dig toegelaten in huize Kleinbettink:
„Truusje, wil je een kopje thee? Kijk
eens, Truusje, met een lekkere, zwarte
bal erbij. En gaat het wat? Eefje, je moet
goed luisteren naar je vriendin, hoor?"
En zo voort, Truusje voor en Truusje na.
Maar nu het mormel niet meer mee kan
komen, is Truusje niet meer welkom.
Want Truusje Ranzijn is een lelijk,
spichtig kind en steekt daarom teveel af
tegen de nu reeds tekenende veertien
jarige dochter van smid Kleinbettink.
Vandaar het verbod van ma: breng 'r
maar naar de tram en zeg, dat ze niet
meer hoeft te komen.
Eigenlijk ben ik gek geweest om zo op
te draven voor dat malle kind. Ik had
vooruit op m'n tien magere vingers
kunnen natellen, dat dit maar tijdelijk
zou zijn. Ik val immers overal uit de
toon? In de klas zit ik ook alleen in de
bank. Dank zij onze geliefde klasselera
res, die graag witte voetjes haalt bij de
gesitueerde ouders en wier kinderen
daarom bij haar geen kwaad kunnen
doen. Maar die dat „boerenkind", zoals
Truus Ranzijn werd genoemd, les geeft
omdat dit haar plicht is, doch voor de
(wordt vervolgd)
rest links laat liggen.
Van de tram af liep ze meteen
naar haar oude school en belde
Even later werd de deur van
opengetrokken. Op het portaal
mevrouw Van Zijl. Truus werd nu
wat zenuwachtig, want ze had
dellijk gehoor gegeven aan een
vandaar dat ze hier stond.
„Ik ehik ben Truus Ranzijn. Is
meester er ook? Ik ben hier op
geweest".
„O juist. Wil je de meester ergens ovi
spreken?"
„Als het kanjuffrouw
„Goed hoor, kom maar boven".
Even later zit ze in een klein kamert
tegenover de vroegere onderwijzer, d
haar met een blijde lach en een ham
druk heeft verwelkomd. „Daar doe
nog eens goed aan, Truitje. En? Ho
gaat het op de HBS in Amsterdan
Soms moeilijkheden?"
Ze wil veel zeggen, want haar hart
vol, opstandig en bitter is ze gestemi
Haperend begint ze, maar plotselin
snikt ze het uit. Haar hoofd zakt op hal
armen, voorover op het tafeltje.
Meester Van Zijl is wel even geschro)
ken. Rustig laat hij het kind eve
uithuilen. Intussen rangschikt hij zi
gedachten. Hij haalt intussen een gis
water. Zachtjes dwingt hij het kind
drinken. „Zo. Dan kalmeer je we
Daarna moet je me maar eens rustig ve
tellen, wat er aan de hand is, he?"
