„ER MOETEN MEER LANGE
TERMIJN PROJEKTEN KOMEN
,,The Missouri Breaks"
murwimiikwci
Gemeentebestuur steunt alleen
„zachte" aktie van FNV
Het laatste houvast
Heinz Schiller werd MZW-projectleider
ww
Twee auto's total
loss bij aanrijding
VERVOLG VAN PAG. 1
Hotel Texel
Visnet ontvreemd
FEUILLETON
PAGINA 2
DINSDAG 22 AUGUSTUS 1978
TEXELSE COURANT
Waar het om gaat is dat eindelijk eens iets zinvols op het gebied van
de werkloosheidsproblematiek wordt gedaan. Nu, in de zomer, tilt men
er niet zo zwaar aan, maar straks als „het seizoen" voorbij is, worden
een paar honderd Texelaars er opnieuw persoonlijk mee geconfron
teerd. En dat niet alleen, want in veel gevallen heb je natuurlijk ook met
de gezinnen te maken. Je kunt dat alles niet alleen opvangen door
hier en daar een cursus te organiseren. Er moet echt meei gebeuren..."
Aan het woord is Heinz Schiller.
Ondanks zijn Duitse naam. Nijmegenaar
van geboorte. Hij werd enkele weken
geleden door de gemeente Texel be
noemd tot leider van het Mensen-zon
der-werk projekt, dat nu alweer geruime
tijd vanuit de Oude Uloschool aan het
Schilderend activiteiten ontplooit, maar
tot dusver nooit de beschikking had
over een full time kracht.
Door een subsidie van het ministerie
van CRM werd het mogelijk een deskun
dige op dit terrein voor een half jaar op
Texel te stationeren. Heinz Schiller, die
reeds eerder in Arnhem bij een dergelijk
projekt werkzaam was, moet daarom
per 1 januari weer vertrekken. Voor
hemzelf is dit eigenlijk wel een teleur
stellende zaak maar toch: ,,Het vormt
natuurlijk wel een bron van inspiratie
om zo vlug en zo goed mogelijk aan de
slag te gaan".
Publiciteit
Als één van de belangrijkste aspecten
van het MZW-projekt ziet Heinz Schiller
een grotere bekendheid. Meer publici
teit dus, waarbij volgens hen een
speciale krant de onmisbare schakel is.
Met deze nieuwe MZW-krant kun je
namelijk twee kanten op. De werklozen
(zomers zijn er zo'n 50 en 's winters ruim
260) kunnen er zelf wat in schrijven,
maar er kunnen ook nieuwe activiteiten
in aangekondigd en schriftelijk begeleid
worden.
Een ander punt is de vorming van een
goed en enthousiast vrijwilligerskader
dat na januari met de dan lopende acti
viteiten kan doorgaan.
Hoewel Heinz Schiller zich er terdege
van bewust is dat de situatie op Texel in
veel opzichten niet valt te vergelijken
met die in een stad als Arnhem (werk
loosheid 10%) vindt hij dat er toch wel
raakvlakken zijn.
Het is duidelijk dat werklozen of ze nu
in een stad of op het platteland wonen
met een zee van vrije tijd „te kampen"
hebben. Ze willen iets zinvols, iets doel
gerichts tot stand brengen maar komen
daarmee, door allerlei omstandigheden,
niet op gang. Het opzetten van doelge
richte activiteiten is daarom erg belang
rijk, vindt Heinz Schiller.
Gezien de goede ervaringen die hij
daarmee in Arnhem heeft opgedaan
denkt hij aan het opzetten van enkele
kleinschalige produkties. Daaronder val
len bijvoorbeeld: een timmerwerkplaats-
je en een naaiatelier. Essentieel is na
tuurlijk wel dat bij alles wat er gedaan
wordt op de aanwezige behoeftes wordt
ingespeeld.
Heinz Schiller: „Als je begint met alle-
lei zo maar in het wilde weg op te
zetten, schiet je je doel voorbij. Men is
dan bezig met nutteloze zaken. Dat
begrijpen de MZW-ers zelf na een tijdje
natuurlijk ook wel en dan ligt het hele
projekt in duigen. Met alle gevolgen van
dien".
Klussenbus
Een belangrijk onderdeel van derge
lijke kleinschalige produkties is volgens
Heinz Schiller:
„Ik probeer zinvolle dingen op te zetten....
de nieuwe projektleider het instellen van
een zogenaamde „klussenbus", waar
mee een aantal mensen van tijd tot tijd
alle Texelse dorpen afgaat. De mensen
die deze „bus" bemannen kunnen
bijvoorbeeld bij bejaarden of zieken
allerlei kleine karweitjes opknappen.
Daarbij wordt gedacht aan het verzor
gen van tuinen, het helpen bij lichte tim-
merwerkzaamheden, het wassen van
auto's en talrijke andere kleine techni
sche zaken. Naast deze groepen kunnen
natuurlijk ook andere Texelaars van
deze activiteiten gebruik maken.
Vooral met een dergelijke „klussen
bus" snijdt het mes aan twee kanten.
De MZW-ers doen nuttig werk waar een
aantal mensen bij gebaat is en boven
dien vormt het een uitnodiging aan
werklozen in de buitendorpen om ook
mee te gaan doen. Daaronder vallen
uiteraard ook scholieren die niet aan de
slag kunnen komen. Heinz Schiller
denkt hierbij eveneens aan een zg.
„scholieren-bank".
Een projekt waar hij eveneens veel in
ziet, is het op poten zetten van milieu
vriendelijke activiteiten. Hiervoor zijn via
de Stichting MEMO (Mens en Milieu
vriendelijk Ondernemen) gelden be
schikbaar. De eerste contacten met
deze stichting zijn inmiddels al gelegd.
Wetswinkel
Een zaak die niet alleen voor werklo
zen van belang is, is het opzettrn van
een Wetswinkel op Texel. Het is volgens
Heinz Schiller buiten kijf dat een derge
lijk instituut ook op het eiland voldoende
belangstelling zal trekken. Hij vindt het
jammer dat deze zaak, waaraan al eens
eerder is gewerkt, in het slop is geraakt.
In het kader van het MZW-project wil hij
hier wat meer aan gaan doen. Het
vinden van een geschikte ruimte levert
geen probleem. Het in de Oude Ulo door
de MZW-ers benutte bovenzaaltje is
hiervoor ook beschikbaar.
Onder andere met het instellen van
een wetswinkel wil Heinz Schiller ook in
contact komen met WAO-ers. Deze
hebben volgens hem in de afgelopen
jaren veel te weinig aandacht gekregen.
Een van de redenen is wel dat WAO-ers
niet altijd duidelijk herkenbaar zijn.
Bovendien zijn ze niet altijd geregi
streerd bij de arbeidsbureaus. Een en
ander heeft tot gevolg dat het ook niet
duidelijk is welke activiteiten er voor hen
op touw gezet zouden moeten worden.
Heinz Schiller doet momenteel pogin
gen om iemand, die bekend is met deze
problematiek naar Texel te halen. Hij
denkt bijvoorbeeld aan een stagiaire van
de sociale academie. Maar mocht dat
niet lukken, dan wil Heinz Schiller deze
groep zelf proberen te begeleiden en ze
(voor zover mogelijk) in het geheel inte
greren.
Schoolverlaters
Een groep, die vooral de laatste jaren
steeds sterker vertegenwoordigd is in
het aantal werklozen, wordt gevormd
door schoolverlaters, die niet aan de
slag komen.
In samenwerking met de leiders van
het MZW-project in Den Helder wil
Heinz Schiller voorlichting gaan geven
aan deze schoolverlaters. Hoe een en
ander precies in het vat gegoten zal
worden, staat nog niet helemaal vast.
Het belangrijkste is dat deze jongelui
terdege op de hoogte moeten worden
gesteld van alle rechten en plichten,
waar ze bij het betreden van de maat
schappij mee geconfronteerd worden.
Om deze voorlichting zo goed moge
lijk te laten verlopen is het van belang
dat enkele cursussen worden georgani
seerd. De kosten daarvan worden ge
dragen door de overheid die hiervoor
projektsubsidies beschikbaar stelt.
Naast niet aan de slag gekomen school
verlaters kunnen ook andere werkloos-
heidsgroepen aan de cursussen deelne
men.
Voordelen
Heinz Schiller geeft zich er reken
schap van dat op Texel een aantal voor
oordelen ten opzichte van de werkloos
heidsproblematiek bestaan. Hij haalt er
echter zijn schouders over op en zegt de
situatie te willen aanvaarden zoals die
nu is. Een snelle verandering staat hem
daarbij wel voor ogen. „De zaak is tè
Op de Pontweg bij de kruising met de
Pelikaanweg werden in de nacht van
zondag op maandag twee personen
auto's vernield als gevolg van een
aanrijding.
Een Ford Escort, bestuurd door de
23-jarige S. H. uit Den Burg, botste
achterop de Opel van toerist H. van der
Keulen uit Den Haag. Laatstgenoemde
reed zeer langzaam in verband met de
mistbanken; de achteropkomende
Texelaar reed veel sneller en zag de
Opel te laat. Enkele inzittenden van de
Opel klaagden over pijn in de nek en
stelden zich onder doktersbehandeling.
S. H. reageerde positief op de blaas-
proef maar het bewijs van alcoholmis
bruik zal niet kunnen worden geleverd,
want de arts weigerde de bloedproef te
nemen.
belangrijk om steeds maar te laten slof
fen. Ik probeer zinvolle dingen te doen,
die effect hebben. Het is best mogelijk
dat er in de paar maanden dat ik hier ben
nog niet zo heel veel tot stand komt.
Waar het om gaat is dat er lange
termijn-projekten gaan ontstaan. Die zijn
veel belangrijker dan kortlopende gezel-
ligheidsdingen".
Om in ieder geval de eerste stap van
de mensen waarop gemikt wordt zo ge
makkelijk mogelijk te maken, zal binnen
kort wat gedaan worden aan de entree
van de Oude Ulo aan het Schilderend.
De entree wordt opgeknapt en het
geheel zal beter worden geoutilleerd.
Het gebouw zal dan nog meer de func
tie en het uiterlijk krijgen waarvoor het
bestemd is: een gemeenschapshuis,
waarin het Mensen-zonder-werk-projekt
een onmisbaar onderdeel zal vormen.
gezadeld. De nieuwe raad kan dan be
slissen over wat na 1 januari moet
gebeuren.
Uit het pre-advies dat B en W aan de
raad hebben toegestuurd blijkt dat de
mogelijkheden die hotel „De Linde-
boom-Texel" biedt te optimistisch zijn
bekeken. „Hoewel de onderzoeken van
een verdere exploitatie in zijn nieuwe
conceptie niet zijn afgerond, geeft de
exploitatie van het afgelopen jaar toch
wel reden om op zijn minst wat minder
optimistisch te staan tegenover de
gedachte verbouw en uitbreiding".
Daarom moet een ander plan worden
onderzocht. De bouw van wooneenhe
den komt in aanmerking voor subsidie.
De Provinciale Directie van de Volks
huisvesting heeeft al positief gerea
geerd.
Het gemeentebestuur wil graag wat
meer snelheid brengen in de besluitvor
ming rond De Lindeboom-Texel door
gesprekken met bestuurders op provin
ciaal en rijksniveau.
Marlon Brando (links) op bezoek bij Jack Nicholson in de Western „The Missouri Breaks".
Een western, die gezien de medewer
king van zowel Jack Nicholson als Mar
lon Brando eigenlijk wel goed moet zijn
is „The Missouri Breaks". Het is een
film, waarin Tom Logan (alias Jack
Nicholson) een groep veedieven aan
voert en waarin Robert Lee-Clayton
(Marlon Brando) de „regelaar" is.
Het verhaal begint op het moment dat
de rijke rancher Braxton en zijn opzich
ter Marker een jonge paardendief in de
kraag grijpen en deze Sandy zonder
vorm van proces ophangen. Omdat,
zoals ze vinden, dit de beste waarschu
wing is aan andere mogelijke veedieven.
Sandy behoorde echter tot een groep
veedieven onder leiding van Tom Lo
gan. Zijn makkers wreken hem door
Marker op te hangen. Logan en zijn
vrienden besluiten een kleine ranch
naast die van Braxton te kopen als
pleisterplaats voor het toekomstige ge
stolen vee. Maar daarvoor is geld nodig.
Samen met Little Tod berooft Logan
dan een posttrein, zodat er geld genoeg
is om de ranch te kunnen kopen. Brax
ton, die persé een eind wil maken aan de
praktijken van de paardendieven, wendt
zich tot Robert Lee-Clayton. Deze
louche figuur is een zgn. regelaar, wat
een nette naam is voor een huurmoor
denaar. Wanneer Logan en Clayton
elkaar ontmoeten beseffen beiden dat
dit voor zowel de een als de ander
gevaar oplevert. Hoe het allemaal af
loopt, moet u zelf maar gaan zien. De
toegang is voor personen van 12 jaar en
ouder.
Sportvisser E. Brink uit Haarlem ont
dekte dat het visnet dat aan zijn bij het
reddingboothuis van De Cocksdorp lig
gende bootje was bevestigd, was ver
dwenen. Het net heeft een lengte van
ongeveer zeven meter. De politie neemt
aan dat het is gestolen.
B en W hebben de gemeenteraad
laten weten dat zij de aktie van het FNV
voor een goedkoop Texelaarsabonne
ment voor de veerdienst alleen willen
steunen als deze met wettige middelen
wordt gevoerd. Het mag geen „harde"
aktie zijn, dus zeker geen aktie waardoor
de continuïteit van het openbaar vervoer
zou worden aangetast, zoals een blok
kade. Het is denkbaar dat tegen zo'n
aktie zelfs zou moeten worden opge
treden.
Zoals bekend heeft het college een
gesprek met het plaatselijke FNV-be-
stuur gehad naar aanleiding van de plan
nen voor een bootblokkade. Mede
daardoor ging dat plan niet door,
hoewel de aktie voor invoering van een
goedkoop jaarabonnement (waardoor
Teso een rijksbijdrage van f450.000,—
per jaar nodig heeft) met kracht wordt
voortgezet.
Zoals bekend nam de gemeenteraad
op voorstel van Henk Beumkes van het
Pakt een motie aan, waarin steun werd
betuigd aan het streven van het FNV;
later sprak ook het college een steunbe
tuiging uit.
In het gesprek dat het FNV-bestuur
met het college had, is door het FNV
een door de FNV-kaderleden aangeno
men motie aangeboden, die als volgt'
luidt:
„Gezien de ontwikkelingen van de
afgelopen periode, wil de vergadering
van de FNV-Texel, Burgemeester en
Wethouders van Texel het volgende
verzoeken: Dat door een motie inge
diend door Burgemeester en Wethou
ders van Texel, een uitspraak gevraagd
zal worden aan de Raad over de volgen
de punten:
1dat de Raad zich uitspreekt voor een
verlaging van de veertarieven voor
inwoners van Texel.
2. dat de Raad steun zal verlenen aan
Burgemeester en Wethouders van
Texel, om een aanvraag voor subsidie
(bijdrage) in te dienen bij de minister van
Verkeer en Waterstaat dejieer Tuijnman
ten bedrage van ongeveer f450.000,
(volgens berekening Teso-direktie), dit
om een jaarabonnement voor inwoners
van Texel te realiseren. Dit abonnement
zal kosten voor personen van 10 jaar en
ouder f 15, per jaar en voor kinderen
tot 10 jaar f7,50 per jaar.
3. dat Burgemeester en Wethouders
van Texel kontakt opnemen met de
Teso-direktie, om gezamenlijk deze sub
sidie (bijdrage) aan te vragen bij het
ministerie van Verkeer en Waterstaat".
B. en W. stellen de gemeenteraad nu
voor de gevraagde uitspraak over de
drie punten daadwerkelijk te doen en
het college te machtigen het FNV-
bestuur te wijzen op de voorwaarde dat
harde akties niet zullen worden ge
steund.
Het FNV zal in september gesprekken
voeren over deze kwestie met enkele
kamerleden. Het college wil voor die tijd
nog een gesprek met Teso hebben en
vindt het ook wenselijk dat een gesprek
met het bedrijfsleven in zijn algemeen
heid wordt gevoerd. „Deze door het
FNV gevoerde aktie moet naar onze
overtuiging, wil het een specifiek Texel
se zaak worden, gedragen worden door
de hele bevolking", aldus B en W, die
voorts van mening zijn dat de subsidie
aanvraag zou moeten worden ingediend
door Teso, waarbij de aanvraag dan van
gemeentewege wordt ondersteund.
door Henk van Heeswijk.
14. Nieuwjaarsdag, tegen de middag,
waren ze weer terug in Zaandam.
Terwijl Nelie haar koffer neerzette en
zich ontdeed van hoed en mantel, zag
ze hem onderzoekend kijken. Meteen
kwam hij op haar af en nam haar zonder
verdere plichtplegingen in de armen,
haar indringend op de mond kussend.
„Gelukkig nieuwjaar in onze zaak, Ne
lie. Dat het nieuwe jaar veel goeds voor
ons zal brengen".
Ze lag even stil in zijn stevige arm.
Misschien had ze zijn woorden nauwe
lijks gehoord. Voor haar was het crite
rium slechts: hij heeft me gezoend. Op
m'n mond. Houd-ie van me?
Na deze dag werden ze intiemer en
kusten elkaar regelmatig, maar als hij
probeerde met haar te stoeien en ze zijn
handen op haar lichaam voelde, duwde
ze hem bruusk van zich af. „Ophouden,
anders ga ik er subiet vandoor. Aan m'n
handen mankeert niks en ik kan ook wel
met mezelf voor de dag komen, dus ik
kan overal terecht, meneer Koster".
De jongeman kreeg steeds meer
verlangen naar het meisje. Met welge
vallen keek hij naar haar knappe gestal
te. En op een avond in het voorjaar zei
hij opeens: ,,lk wil met je trouwen".
Hoewel ze inwendig een schok kreeg,
wist ze zich te beheersen, want dat had
ze in deze maanden in de zaak wel ge
leerd. Op kalme toon antwoordde ze:
„Dan zul je eerst in Purmerend met m'n
ouders moeten praten.
„En als die het goed vinden, wat zeg
jij dan?" Hij keek haar gespannen aan.
Zijn blik rustig weerstaande, zei ze:
„Dan zeg ik: we gaan ons eerst verlo
ven. En bekijken een halfjaar later of we
dan nog zoveel met elkaar op hebben
om te trouwen".
Freerk Ranzijn vond het helemaal niet
vreemd, toen Wim Koster formeel de
hand van zijn jongste dochter vroeg. Hij
had het immers al zien aankomen I En
het voorstel van Nelie vond hij heel ver
standig. „Goed, eerst een verloving;
van het najaar zien we dan wel weer".
Omdat Wim Koster een oude tante
aan de rand van Zaandam had wonen,
verhuisde Nelie voor de nacht daarheen.
Want beiden waren het er nu wel over
eens, dat het geen pas gaf: twee
verloofden des nachts onder één dak
verblijvend. In dit opzicht was het meisje
gebrand op haar goede naam.
Toen ze een keer thuis was Wim
had een tweede meisje aangenomen,
zodat Nelie af en toe een vrije dag kon
nemen vertelde ze op rustige toon:
„De zaak loopt uitstekend. We verdie
nen goed. Als ik met hem trouw, doe ik
een goed huwelijk. Samen kunnen we
de zaak groter maken en met een paar
man personeel erbij kunnen we het zelf
wat kalmer aan doen".
Freerk luisterde met een zeker ontzag,
want in deze enkele maanden was de
winkeljuffrouw Nelie Ranzijn gemeta-
morpheerd in een flinke, nuchtere,
zakelijk denkende vrouw. Kortom: vol
wassen, al was ze nog geen negentien
jaar oud. Daarom had hij grote bewon
dering voor zijn jongste en zou Wim
Koster zeker als schoonzoon accepte
ren. Hij was het in dat opzicht met Nelie
eens: ze deed een goed huwelijk, als ze
met hem trouwde. Voor haar toekomst
behoefde hij zich geen zorgen meer te
maken.
In het najaar trouwden Nelie en Wim.
Waarna er op ouderwetse wijze bruiloft
werd gevierd. Niet in Purmerend, maar
in Zaandam. „We hebben zelf voldoen
de akkommodatie voor een veertigtal
bruiloftsgasten, waarom zullen we dan
een zaal huren? We kopen alles zelf
tegen inkoopsprijs, dan gdSn we toch
geen dertig of veertig cent voor elke
consumptie betalen? Of misschien nog
meer?" meende Wim en Nelie was het
in alles met hem eens. „Al verdienen we
goed, daarom hoeft het geld nog niet
over de balk gesmeten te worden", was
ook haar mening.
Freek en Trijnie Ranzijn zagen met
tevredenheid naar het jonge paar. Ja,
Nelie was goed onder de pannen. Ze
had het slechter kunnen treffen. Dan
dwaalden hun blikken naar de andere
dochter, nu meerderjarig, maar nog
altijd zonder een vaste betrekking, dus
nog immer geld kostende. Goed, ze
blokte hard, want ze wilde het komende
jaar examen doen. Als ze slaagde, had
ze immers veel meer mogelijkheden.
Soms viel ze wel eens een maand of
enkele weken in voor zieke onderwijs
krachten. En liet er zich goed voor
betalen, want afschepen met een fooi
was er bij haar niet bij. Toen op een
school in Amsterdam-Noord een twee
tal kwekelingen ziek was, wed Truus
Ranzijn, die in Noordholland boven het
IJ al aardig bekend begon te worden,
verzocht tijdelijk waar te nemen. Daar
toe was ze bereid, doch vast niet voor
vijf tientjes in de maand. En omdat het
schoolbestuur niet van plan was meer tè
betalen dat krijgen de kwekelingen
allemaal, in heel het land antwoordde
ze: „Wel, mijne heren, probeert u dan
maar iemand voor dat geld te krijgen,
maar ik moet minstens het driedubbele
hebben. Anders kom ik niet".
Trui was nu het zorgenkind. Had men
aanvankelijk wel eens vrees gehad voor
de luchthartigheid van Nelie, dat was nu
voorbij. Het ging nu om de ander, die
maar geen vaste baan als onderwijzeres
kon krijgen.
In de voorzomer van 1936 deed de
bijna drie en twintigjarige Truus Ranzijn
in Amsterdam examen voor de akte
Middelbaar Onderwijs. En slaagde met
een de eerste keer. Bovendien nog met
vrij goede cijfers. In ieder geval zonder
één enkele onvoldoende. In aanmerking
nemende, dat van de 17 candidaten er
slechts 9 slaagden, waren Freerk en
Trijnie opgetogen over dit in hun ogen
zeldzaam mooie resultaat. En nog in
datzelfde jaar werd ze benoemd aan een
middelbare meisjesschool in Haarlem.
Tegen een behoorlijk salaris. Onmiddel
lijk na de grote vakantie, eind augustus
kon ze aanvangen.
Na dit grote succes was er een klein
feestje in huize Ranzijn, want dit mocht
toch wel gevierd worden, meende
Freerk, die maar wat trots was op zijn
geleerde dochter. Want er waren er
maar weinigen, die op zo'n jeugdige
leeftijd al deze akte bezaten. Op dit feest
was ook Nelie Koster, geboren Ranzijn.
Want Nelie had een groot hart en gunde
haar zus dit succes. „Als je eenmaal in
Haarlem bent, kom je maar eens een
avond of zaterdagmiddag naar ons. Er is
sinds kort een busdienst van Haarlem
naar Wormerveer en die gaat langs onze
zaak. Je kunt bijna voor de deur
uitstappen".
In Haarlem doceerde juffrouw Ranzijn
Nederlandse letteren en geschiedenis.
Waarmee ze een volledige schooltaak
had van half negen 's morgens tot half
vijf 's middags, uitgezonderd de woens
dagen en zaterdagen. Dan was ze al om
kwart over twaalf klaar. Hoewel ze van
het begin af vriendelijk probeerde te zijn,
wist ze binnen enkele weken al: ze
mogen me niet. De kinderen noch mijn
collega's. Ik steek bij allemaal ongunstig
af, vooral voor wat mijn figuur betreft.
We zijn met drie leraressen op deze
school, maar ik ben ontegenzeggelijk de
lelijkste. En na enige tijd kwam ze er ook
achter, dat men haar naam, Ranzijn,
verbasterd had tot „Azijn". Op zichzelf
kon het haar weinig schelen, want
vrijwel elke leerkracht had een bijnaam.
Zoals de leraar algebra en meetkunde,
die de hele dag pijpen tabak rookte, als
bijnaam had „de stoommachine".
Op de leraarsvergadering, die door
gaans eens in de maand werd gehou
den, zat ze enigszins geïsoleerd van de
anderen. Heel zelden werd haar oordeel
over een bepaalde aangelegenheid ge
vraagd; doorgaans waren de anderen
aan het woord. Ze luisterde wel en keek
vaak de kring rond. Maar ze voelde
overduidelijk aan, dat men haar in feite
niet voor vol aanzag. Ondanks haar
capaciteiten en trots het feit, dat zij als
jongste lereres beschikte over de meeste
diploma's.
Niet ver van de school af had ze een
ruime zit-slaapkamer met een klein
keukentje en eigen sanitair. Want ze
besloot van het begin af aan zelf te
koken. Wat genadig door de huiseige
naar werd toegestaan, want hij was
verguld met deze nieuwe huurster. Dat
gaf zijn huis een beter aanzien. „Hier
woont ook juffrouw Ranzijn; ze is welis
waar pas drie en twintig, maar bezit akte
M.O. en is lerares Nederlands aan een
meisjes-h.b.s. Ja, we hebben gelukkig
geselecteerde huurders".
(Wordt vervolgd)