Kontaktgroep Zomenecreatie
Campings kunnen meer
doen voor hun gasten
VLOT SPEL VAN SVG IN
KOLDERIEK TONEELSTUK
Het laatste houvast.
Zo heeft Meu Gerre 't gewild'
VOORKEUR
VOOR RUSTIG
VERMAAK IN
DE ZOMER
FEUILLETON
MAB-club houdt
Sint Nicolaasrit
[R INSDAG 28 NOVEMBER 1978
TEXELSE COURANT
PAGINA 7
Terwijl zaterdagavond het bui-
engebeuren van De Cocksdorp
/oor de eerste maal deze winter
werd geconfronteerd met van
donder en bliksem voorziene fik
te sneeuwbuien voerde de to-
leelvereniging SVC een amusant
olijspel op.
Het heette „Zo heeft Meu Gerre het
je wild" en schrijver D. J. Eggengoor
tad hiervoor een flinke hoeveelheid
lolderieks op papier gezet.
Het was dan ook allemaal best leuk.
Het stuk werd met vaart gebracht en de
meeste tonelisten waren voor hun rol
jeknipt maar toch Hoewel er ruim
I50 mensen in de zaal zaten heerste er
och een zekere koelte waaraan dit maal
iet buiten heersende winterse weer
leen schuld had maar de akoestiek van
Ie zaal in hoge mate.
Grote zaal
Dat was en is allemaal erg jammer
vant iedereen deed zijn best en ook de
toch nog half volle) zaal gaf keer op
teer van zijn vreugde blijk wanneer er
veer eens een kwinkslag vanaf het
odium kwam. Om kort te gaan; de zaal
van het Eierlandsche Huis is veel te groot
/oor dit soort voorstellingen. Een derge
lijk optreden komt er alleen volledig tot
lijn recht wanneer de zaal helemaal vol
:it maar daarvoor heb je toch minstens"
dubbel zoveel aanwezigen nodig dan de
50 die er nu zaten.
En omdat dat bezoekersaantal vrijwel
niet te realiseren valt zou het misschien
aan te raden zijn om voortaan de beslist
aantrekkelijker en misschien ook in
akoestische zin betere „ontmoetings
ruimte" voor het toneelgebeuren te
bestemmen
Kolderiek
Het toneelstuk zelf was zoals gezegd
een leuke, ingewikkelde maar misschien
iets te kolderieke vertonieg. Juister
gezegd: een blijspel van het klassieke
soort, waarin het verhaal ondergeschikt
is gemaakt aan de lol.
„Meu Gerre" speelt op de boerderij
Garbershof. Meu zelf is kinderloos over
leden en de op haar centjes azende
familie trekt met elkaar ten strijde. Het
zijn het echtpaar Kleverkamp (Theun en
Pleun), Meini Koudewaay, Aloisius Mul-
lepad en de Canadese Mildred Oomen.
Gezamenlijk brengen zij het testament
van Meu Gerre in praktijk. Haar laatste
wens was namelijk dat haar familie
leden vier weken op de boerderij zouden
doorbrengen en dan tegenover notaris
Van Haaften zouden verklaren wat er
met de boerderij moest gebeuren. Na
veel ergernis en ruzie grijpt het hele stel
tenslotte naast de boerderij en gaat
deze naar bedrijfsleider Bernhard Dol
fing en huishoudster Gré de Vos. Om
het happy end volledig te maken treedt
dit duo met elkaar in het huwelijk en
vindt ook de notaris zijn geliefde. Hij
heeft zijn levensgezellin in Mildred
Oomen gevonden
Vlot spel
De voornaamste rollen in dit stuk
werden vertolkt door de elkaar naar hun
portemonnee staande Mullepad (Gerard
Smeenk) en het echtpaar Kleverkamp
(Jopie Daalder en Björn Ezerman). Ook
de bekakte Haagse Meini Koudewaay
(Anneke Kikkert) laat zich hierbij niet
onbetuigd. Van hen was het vooral
Björn Ezerman die zich, mede door zijn
landelijk Groningse accent, uitstekend
roerde. Hij werd daarin terzijde gestaan
door Jopie Daalder maar van haar moet
gezegd worden dat zij een „veel grotere
keel" opzette dan gezien de handeling
noodzakelijk was. Evenals Ezerman
kwam zij echter bijzonder vlot voor de
dag. Gerard Smeenk, die tevens regis
seur was, speelde dit maal iets te
uitbundig. In zijn rol moest hij beurte
lings doof en dan toch weer niet zo doof
zijn maar de manier waarop hij de
wisselingen tot uiting bracht waren
beslist onnatuurlijk te noemen.
Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor
Anneke Kikkert. Qua tekstbeheersing
door Henk van Heeswijk.
39. Het klonk nonchalant. Nelie rook
te, maar haar hand beefde in het geheel
niet. Ze maakte een beheerste indruk.
Daarentegen was Giep rood geworden.
Hij keek zijn vrouw enige tijd onderzoe
kend aan. „En Kathy?" vroeg hij. „Zij
I moet morgenochtend naar school".
„Ze kan wel een dag verzuimen, dat
is helemaal niet erg", merKte zijn vrouw
kalm op. „We kunnen in de loop van de
middag met de TEE naar Brussel en dan
nemen we de sneltrein naar Leuven.
Met een uur of drie zijn we over".
Truus begreep nu, dat er iets niet in
orde was. Want als Nelie van plan was
geweest nog een dag langer te blijven,
was ze meteen wel met dit plan op de
proppen gekomen. Doch ze zweeg
wijselijk. Ze ging naar de bar en wilde
een drankje inschenken. Giep kwam
overeind en met zijn hand wuivend, zei
hij tegen zijn schoonzuster: „Nee, laat
ik het maar niet doen. Zoals de situatie
nu is, kan ik beter vanavond nog terug
rijden naar Leuven".
Nelie streefde niet tegen. Het af
scheid was koel. Vooral van Nelies kant.
„Doe voorzichtig", ried ze hem aan..
„Rijd alsjeblieft kalmpjes, he? Je hebt
alle tijd".
De beide vrouwen en het kind keken
de grote wagen na, tot deze de hoek om
was. Daarna keerden ze zwijgend naar
huis terug. „Zo", zei Nelie tot haar
dochtertje, „nu gaat m'n meisje slapen,
he? Want het is de hoogste tijd
Gewillig liet het kind zich uitkleden,
terwijl tante Truus haar naar bed bracht.
Ze babbelde nog wat met de kleine meid
en zei, dat tante de volgende morgen
mee zou gaan, de stad in. „Tante vraagt
wel een vrije dag; dat kan gelukkig
altijd".
Beneden zag ze Nelie aan de telefoon.
Omdat het toestel in het kleine kamertje
bij de trap was geplaatst, met een
verklikker in de hal, kon Truus niet horen,
wat haar zus zei.
Het gesprek duurde geruime tijd.
De laatste wil van Meu Gerre wordt door
notaris Van Haaften voorgelaten VJ.n.r.
Gerard Smeenk, Jopie Daalder, Peter Tromp,
Gerard Monen, Adrle Schraag, Anneke
Kikkert, Ria Zoetelief en Björn Ezerman.
was er op haar, en dat geldt ook voor de
anderen, weinig aan te merken. Een
Haagse dame zoals zij die op de planken
zette bestaat echter niet. Het had
allemaal minder autoritair gekund. Bo
vendien sprak zij te langzaam waardoor
te veel afbreuk werd gedaan aan de
goedlopende dialogen van de overige
spelers en speelsters.
Natuurlijk
Volkomen natuurlijk was Adrie
Schraag in de rol van Gré de Vos. Nettie
Hartog speelde de „bedrogen" vriendin
van Bernhard Dolfing. Ze had geen
grote rol maar zou deze toch wat meer
elan hebben kunnen geven. Op het
moment dat ze met een scheermes
achter Dolfing aanzat gaf zij echt niet de
indruk hem desnoods de keel te willen
afsnijden
Peter Tromp die in de rol van Bern
hard Dolfing stak had duidelijk met zijn
zenuwen te kampen. Nu was dat in dit
toneelstuk wel aardig in te passen maar
bij een volgende gelegenheid zal hij er
beter aan doen althans te proberen iets
rustiger te acteren.
De rollen van Mildred Oomen en
notaris Van Haaften werden vervuld
door respectievelijk Ria Zoetelief en Ge
rard Monen. Geen van beiden had een
bijzonder grote rol. Monen kon zelfs het
merendeel van een blaadje aflezen,
maar beiden overtuigden toch. Wat
betreft Ria Zoetelief moet overigens wel
gezegd worden dat ze toch iets
smeuiiger had kunnen spelen. Boven
dien had ze zich wel een beetje te over
dadig Amerikaans aangekleed
Tafel
Tenslotte zou met er bij SVC een
volgende keer beter aandoen een requi-
siet als een grote tafel niet voor op het
toneel neer te zetten. Vooral het publiek
aan de zijkant en voorin de zaal werd nu
nogal gehinderd omdat men voortdu
rend tegen leuningen van stoelen en
tegen de onderkant van de tafel aan
keek.
Jan Graaf verzorgde het souffleer-
werk en deed dit zaterdagavond zodanig
dat vrijwel niemand in de zaal iets van
zijn aanwezigheid merkte.
Truus, had intussen de tafel afgeruimd
en begon in de keuken met de afwas.
Na enkele minuten kwam haar zuster
ook de keuken binnen, pakte automa
tisch een afdroogdoek om haar zus te
helpen met de vaat. „Ik ga vanavond
nog weg, zus. Met Kathy".
Truus keek haar verbaasd aan. „En je
zei tot Giep, dat je morgenmiddag pas
terug ging?"
De ander schudde haar hoofd. „Ca
mouflage. Ik heb nog een paar uur de
tijd, want ik ga helemaal niet meer terug
naar Leuven. Ik heb een contactadres.
Nee, niet in Den Haag. Waar het wel is,
zeg ik voorlopig liever niet. Ik onder
houd wel contact met je".
Truus had haar werk laten rusten,
haar zuster onderzoekend aankijkend.
Ze begon nu iets te begrijpen. „Bedoel
je, dat jullie uit elkaar gaan?"
Nelie knikte, een pan afdrogend.
„Zoiets. Giep bedriegt me. Ik heb
bewijzen. O, het duurt al een hele poos.
Al vóór hij permanent werd benoemd als
beheerder in Leuven. In feite heeft-ie al
lang genoeg van me. Het is zijn secre
taresse, een roodharig kreng uit het
Waalse. Je weet wel, eentje, die zoge
naamd geen Vlaams verstaat, zo'n
fanatieke franskiljon. We hebben er één
keer slaande ruzie over gehad. Daarna
bleef er een soort gewapende vrede
tussen ons". Ze grinnikte even, maar
het was helemaal niet van plezier. De
lach was uitgesproken boosaardig.
„Vanavond, als-ie thuisgekomen is,
zal-ie best door hebben, dat ik niet het
Geheel los van andere groepe
ringen die ijveren voor het stich
ten van slechtweervoorzienin-
gen, is de contactgroep zomerre-
creatiewerk van mening dat de
meeste Texelse kampeerbedrij-
ven veel meer zouden kunnen
doen om hun gasten te verma
ken. Vooral de kinderen onder de
kampeerders komen bij minder
goed weer niet aan hun trekken
en gaan zich vervelen. Dat heeft
veelal vroegtijdig vertrek tot ge
volg. En aan een dergelijke va
kantie bewaart men geen aange
name herinneringen zodat het de
vraag is of men volgend jaar weer
naar Texel gaat
Dit was een van de gespreksonder
werpen op de vergadering die de con
tactgroep van het zomerrecreatiewerk
woensdagavond in het raadhuis hield.
Dat gebeurde onder leiding van de heer
J. W. Dekker, omdat voorzitter C. Witte
Dzn verhinderd was. Aanwezig waren
ook vertegenwoordigers van de sport
verenigingen ZDH en SVC die nauw bij
het zomerrecreatiewerk zijn betrokken.
Tijdens de discussie werd geopperd
dat het niet nodig is om op de campings
dure gebouwen te plaatsen waar de
jeugd zich kan vermaken. Een royale
tent is voldoende en geeft ook geen
problemen met bouwvergunningen e.d.
Voor 71.500,— heeft men al een be
hoorlijke tent waarin zich heel wat
kinderen op allerlei manier kunnen ver
maken. Met het aantrekken van mensen
die de kinderen kunnen bezig houden,
hoeft ook niet meer dan een paar
duizend gulden te zijn gemoeid voor het
hele seizoen.
Behoefte
De aanwezigen waren het erover eens
dat het programma van „Rekreaktief
Texel" de afgelopen zomer in een
behoefte heeft voorzien. Het werk stond
dit jaar onder leiding van Piet Keijzer, die
in de winterperiode assistent-beheerder
van de sporthal is. Op verschillende
campings was het uit studenten be
staande team actief en bereikte grote
aantallen toeristen. Daarnaast was er
het mobiele team, dat op allerlei plaat
sen voor recreatie en ontspanning zorg
de: volksdansen, volleybal, minivoetbal,
fiets-oriëntatietochten en barbecue's.
Totaal deden 7.772 mensen mee. Het
team organiseerde speciaal voor de
Texelse kinderen driemaal een zeepkis
tenrace op de Hogeberg. Het stemde tot
voldoening dat de recreatiewerkers bin
nen hun begroting waren gebleven. De
uitgaven bedroegen dit jaar 722.508,51
en de inkomsten 740.392,95. Het voor
delig saldo moest echter worden verre
kend met het tekort van 717.994,44 van
vorig jaar zodat een batig saldo van
737,56 resteerde. De belangrijkste uit-
mietje ben, waarvoor hij me misschien
nog houdt. Daarom ga ik straks weg.
Maar Kathy moet eerst een paar uurtjes
slapen".
„Waar ga je heen?"
Nelie schudde haar hoofd. „Sorry,
zus, maar dat zeg ik zelfs niet tegen jou.
Laten we maar vaststellen „ergens in
Nederland". Misschien daarbuiten, wie
zal het zeggen? In elk geval veilig voor
mijn echtgenoot. En de eis tot echt
scheiding krijgt hij in de komende
dagen. Dat heb ik de laatste weken
allemaal voorbereid".
Om tien uur ging de telefoon. Truus
was juist van plan vroeg naar bed te
gaan, want ze had een paar drukke
dagen achter zich met een emotievol
einde. Nelie was een klein uur eerder
met haar dochtertje in een taxi wegge
reden, Nelie wuifde haar zuster hartelijk
toe, voor ze in de auto stapte. „Te zijner
tijd hoor je wel es van me. Maar
voorlopig niet. Binnen vier en twintig
uur begrijp je wel waarom".
Deze raadselachtige woorden maak
ten weinig indruk op de oudere vrouw.
Schouderophalend was ze haar woning
weer binnengegaan. Maar toen ze om
tien uur aanstalten maakte om eens
lekker vroeg te gaan slapen, ging de
telefoon. Misschien Nelie, dacht ze,
toen ze naar het kamertje liep.
Maar het bleek Giep te zijn, die vanuit
Leuven belde. „Hallo, Truus, met Giep.
Mag ik Nelie aan de telefoon?"
„Je vrouw is een uur geleden wegge
reden. Met Kathy".
gavenpost ontstond uit vergoedingen
voor de leiding 717.095, de grootste
inkomstenpost was 712.600,— dat de
deelnemende campings aan de stagières
hebben betaald.
Feestmarkten
Bij het gemeentebestuur zijn de afge
lopen zomer nogal wat klachten binnen
gekomen over enkele van de feest- en
rommeltjesmarkten die onder meer door
sportverenigengen werden georgani
seerd. Op de als rommeltjes- of antiek
markten aangekondigde markten werd
rommel verkocht die eigenlijk in de
vuilnisbak thuishoorde en in één geval
moest voor het betreden van een
dergelijk terrein zelfs entree worden
betaald.
Het gemeentebestuur is van mening
dat dergelijke evenementen toch een
zekere kwaliteit moeten hebben en het
zou daarom gewenst zijn een vorm van
toezicht uit te oefenen. Het meest
effectief zou dat kunnen gebeuren via
een vergunningenbeleid. Aan een ver
gunning kunnen voorwaarden worden
gesteld. De contactgroep zomerrecrea
tiewerk (waarin veschillende mensen
zitten die nauw betrokken zijn bij de
organisatie van enkele van deze mark
ten) mochten ook hun zegje doen over
de „wildgroei van feestmarkten".
Welkome aanvulling
Algemeen was men van mening dat
de feestmarkten moeten blijven omdat
zij als een welkome aanvulling kunnen
worden gezien van hetgeen Texel heeft
te bieden. De meeste toeristen ervaren
dergelijke markten als een leuke attrac
tie die men niet aan strakke regels moet
binden, al was men het er ook over eens
dat een verbetering van de kwaliteit
wenselijk is. Overigens moet dan wel
onderscheid worden gemaakt tussen de
„goede doel"-markten zoals die worden
gehouden in Oosterend en Den Hoorn
(ZDH) en de semi-commerciële mark
ten: braderie De Koog, feestmarkt De
Cocksdorp en de kraampjes van de
folklorewoensdagen in Den Burg. Het
betrekken van de respectievelijke dorps
commissies bij deze zaak zou wellicht
wenselijk zijn.
Stuntgroepen
Bij het gemeentebestuur zijn weer
verschillende aanvragen binnengeko
men van circussen en stuntgroepen
voor een standplaatsvergunning in de
komende zomer. Het gemeentebestuur
bleek met de contactgroep van mening
te zijn, dat Texel bij het toelaten van
deze evenementen rekening houdt met
het rustige karakter van het eiland en
het niet te veel gaat zoeken in lawaai en
sensatie. Tegen een circus zoals Renz
bestaan geen bezwaren, ook omdat in
verhouding tot de toegangsprijs een
behoorlijk programma wordt gebracht.
Naast Renz hebben ook de circussen
Boltini en Quaiser een aanvraag inge
diend. Nagegaan zal worden wat Quai
ser heeft te bieden. Wellicht is het aan
te bevelen dit vrij onbekende circus een
kans te geven ter afwisseling van de
circussen Boltini en Renz die de afgelo
pen jaren herhaaldelijk op Texel zijn
geweest. Ook de stuntgroep Les Aranis
mag wat de contactgroep betreft ko
men, maar er werd weinig voor gevoeld
in te gaan op de aanvragen van andere
Ze hoorde hem vloeken. „Waar
heen?"
„Dat wilde ze me niet vertellen. Ze zei
enkel: te zijner tijd hoor je wel eens wat
van me. Zeg, wat is er eigenlijk tussen
jullie?"
„Is ze weggegaan? Hoe?" Zijn stem
klonk geagiteerd.
„Met een taxi. Ruim negen uur was
het".
„Werkelijk geen idee, waarheen ze
gegaan is? Of mocht je het niet zeg
gen?"
„Eerlijk, Giep, ik weet het niet. Ze
wilde het persé niet vertellen. Het enige
commentaar op mijn vraag was: Sorry,
zus, maar dat zeg ik zelfs niet tegen jou.
Dat was alles. Wat is er nu eigenlijk aan
de hand?"
„Weet je, wat ze me geflikt heeft,
Truus? Verdomme, wat heeft ze dat
geraffineerd gespeeld Ze heeft
praktisch het hele huis leeggehaald
meubelen, kleding, het antiek, dat we in
de loop der jaren bijeengegaard hebben,
beddegoed, linnen alles. Een paar
stoelen en een bed heeft ze me gelaten.
En de gordijnen. Dat is zo ongeveer
alles, wat er nog staat. En m'n kle
ren
Truus werd witbleek voor het toestel.
„Alle mensen, Giep, waarom heeft ze
dit gedaan?"
Ze hoorde de man een zware zucht
lozen, voor hij antwoordde. „Ik had al
enige tijd het vermoeden, dat ze iets in
haar schild voerde, maar wat precies,
kon ik niet bevroeden. Ze heeft dit
stuntgroepen. Les Aranis heeft zich
steeds correct aan de regels gehouden,
maar meerdere van dergelijke spektakel
shows worden toch niet wenselijk ge
acht. Het zomerseizoen mag niet in een
kermis ontaarden. Liefhebbers van mo
torisch geweld komen al ruimschoots
aan hun trekken dank zij de twee
autocrossen die de MAB-club organi
seert.
Jeugd
Horecavertegenwoordiger W. Brug-
mans vond wel dat iets moet worden
georganiseerd voor de jeugd. Hij uitte
zijn waardering voor het bouwkamp en
het bouwdorp waaraan de Texelse
jeugd de afgelopen zomer met veel
enthousiasme heeft deelgenomen, maar
iets dergelijks zou er ook moeten zijn
voor kinderen van toeristen. Dat werd
onderschreven, maar het organiseren
daarvan ziet men toch niet ais een taak
van de gemeente of cultureel werkAls
anderen iets dergelijks willen opzetten,
zullen zij ongetwijfeld steun krijgen
omdat het wel vast staat dat lang niet
alle toeristenkinderen zich de hele va
kantie leuk weten te vermaken.
Van een jeugdprobleem in het seizoen
is overigens al jaren geen sprake meer.
Het ziet er niet naar uit dat een instituut
als „Sarasani" ooit nog gewenst zal z.ijn
en zelfs is de afwezigheid van de sleep- in
in het afgelopen seizoen niet als een
echt verlies ervaren. Belangrijkste rede n
is dat de „opgeschoten" jeugd een vee I
kleiner percentage van de gasten vormt'
dan vroeger. De jeugd is tegenwoordig
nog beter dan ouderen in staat per auto
of vliegtuig naar zuidelijke landen op
vakantie te gaan. Volgens enkele men
sen van de contactgroep komen ze
daarna soms nog wel naar Texel, om
een weekje te „boemelen".
De heer W. Brugmans betreurde dat
de dorpscommissie Den Burg zijn aktivi-
teiten heeft gestaakt. Dat betekent dat
in Den Burg met Ouwe Sunderklaas niet
zal worden gejureerd. Tenzij Cultureel
Werk of de Folklorestichting zich daar
toe geroepen zouden voelen
Op het Wezenland wordt op zondag 3
december om 14.00 uur gestart voor de
jaarlijkse Sint Nicolaasrit van de MAB-
club Texel waarvoor dit jaar de route is
uitgezet door O. J. Agter en Aad van
Liere. Er kan aan deze puzzelrit door
zowel leden als niet-leden worden deel
genomen.
Volgens de organisatoren wordt het
evenement dit maal een verr assingsrit,
waarbij het niet uitsluitend cm de te
maken tijd gaat. Men moet ondermeer
de mijters tellen die langs het parcours
zijn geplaatst. Bovendien zal ,men on
derweg wat zwarte Pieten tegenkomen.
Voor de meerijdende kinderen heeft de
Sint aan het einde van de rit in hotel
„De Lindeboom-Texel" een cadeautje
in petto. De ouders moeten d, rarvoor
overigens wel bij de start een b( innetje
afhalen. Opgave kan geschieden bij de
start of bij de bestuursleden.
weekend dus gebruikt om rustig allt ïs te
laten weghalen. Van de buren hoorde
ik, dat ze zaterdagmorgen vroeg al met
een vrachtauto voor de deur stond en.
De buren dachten, dat we ging en
verhuizen, dus vonden ze het ni'et
verwonderlijk. Dus dit was het. Daaro m
haar smoesje van nog kleren wille n
kopen. Godwat ben ik er ingelo
pen
De vrouw aan deze kant van de lijn
moest haar gedachten ordenen, om
alles een beetje te begrijpen. Nu herin
nerde ze zich ook, dat Nelie gesproken
had van bedrog. Dat Giep het hield met
zijn secretaresse. En daarom antwoord
de ze op korte toon: „Ze zal toch heus
wel een reden gehad hebben om zo te
handelen. Wat was er met jullie aan de
hand?"
„Niks bijzonders. Gewoon een crisis
in ons huwelijk; niet meer".
„O. Ze had het anders over je secre
taresse. Of is dat soms niet waar?"
„Zei ze dat? Zijn stem klonk verbaasd.
„Dan weet ze de zaak mooi om te
draaien, want zelf heeft ze al enige
maanden een liaison met een kerel.
Nota bene een getrouwde vent, die
jaren ouder is!"
„Je bent gekl" riep Truus geschrok
ken uit. „Daar geloof ik geen barst
vanl"
„O nee? Nou, te zijner tijd zal ze wel
es wat van zich laten horen. Dan kom je
er vanzelf wel achter, als je mij niet
gelooft".
(wordt vervolgd)
