Europakoor bracht
geweldig concert
Koorconcerten op Texel
Orgel en koren
wisselden elkaar af
ijdag:
Zaterdag:
179 SDAG 29 MEI 1979 TEXELSE COURANT PAGINA 5
geweest bent, inplaats van bijna veron
gelukt in die vreselijke bus. Wie heeft de
pleister zo netjes op je gezicht geplakt?"
,,De conductrice, lieve mama".
„Dieach zo. dan was het
zeker dezelfde waar je zo verrukt van
was".
„Ik herinner me niet, moeder Maria,
dat ik hier ooit luidkeels mijn verrukking
over een bepaalde conductrice heb
geuit. Maar er is er inderdaad maar één,
waardoor ik me met alle genoegen nóg
zeven pleisters op m'n gezicht zou laten
plakken. En ze heetJitske".
,Zo, weet je dat óók al?"
„Tjahij keek samenzweerderig,
zag met genoegen hoe haar argwaan
steeg.
„Is 't al zó intiem?" Ze voelde zelf dat
ze zich een beetje belachelijk maakte,
maar daardoor werd haar stem nog
scherper.
Bert, moeizaam zijn lachen bedwin
gend, trok een gezicht vol mysterie.
„Jitskeze herhaalde de naam
minachtend „een boerenkind natuur
lijk".
„Jitske is Friesen alle Friezen
zijn geen boeren, moeder. Trouwens,
wat is een boer minder dan iemand
anders?"
„Nu je daar in dat ehBeerlo zit,
schijn je de agrariërs met andere ogen te
bekijken" snibde Maria, die bij boeren
dacht aan mest en stallucht.
„Dat is inderdééd zo" stemde Bert
toe „meneer Bruynen is ook maar een
boer, zoals u zou zeggen".
„Nu ja, een hereboer toch zeker".
„Niks geen heereen boer met
een fijne neus voor de handel en een
prima vakman, die een proefbedrijf
heeft waar telkens mensen naar komen
kijken en die op z'n veertigste nog Duits
is gaan leren. Zaterdagmiddag blijf ik bij
hem koffiedrinken en dan zal ie me we
het een en ander laten zien. 't Zal wel
niet vroeg worden".
„Ik begrijp niet" zei z'n moeder stug
„wat dit allemaal met accountancy te
maken heeft".
„Ik weet ook helemaal niet of ik wel
accountant wordt, het zakenleven biedt
zoveel kansen. De hele dag op een
kantoor hangen "ze zag opeens zijn
glimlach.
„Wat is daarom te lachen?"
„Ik dacht ergens aan".
Moeder Maria schudde het hoofd.
Het was met dat ellendige Beerlo
begonnenzij had het gevoel dat ze
zo af en toe geen 'hoogte' meer kon
krijgen van haar zoon. Vroeger was de
jongen een open boek. Nu had hij zoiets
geheimzinnigs. En dan die conductri
ceals hij in vredesnaam maar
niet leefde de jongen z'n vader nog
maarl Maar ach, wat zou die goeie, stille
Coen hebben gezegd? „Je houdt het
toch niet tegen, Maria". Nee, het zou
op haar zélf aankomen.
„Hoe staat het met je tennisclub?"
Het scheen een geheel onverwachte
gedachtensprong, maar dat was het
niet. Een paar weken terug had hij thuis
verteld dat Marjorie Besoyen, de doch
ter van de baas, hem gevraagd had of hij
geen zin had lid van haar tennisclub te
worden. Moeder Maria had als in een
flits de kans gezien, haar ideaal: Egbert
en Marjoriel Ze kende het meisje alleen
uit Berts (beknopte) verhalen, maar Bert
vond haar 'nogal geschikt' en dat bood
mogelijkhedenl
,,'k Weet nog niet" zei hij onver
schillig ,,'t is de vraag of ik er de tijd
voor heb".
„Als je wél tijd hebt om op die boer
derij te gaan koffiedrinken
„Daar steek ik wat van óp, moeder".
„Wou je ook in 't boerenbedrijf?"
,,'t Kon minder".
Nee, zo moest ze niet voortgaan. Ze
streek hem tegen 't haar op. Maar ze
moest toch zien dat ze hem op die
tennisclub kreeg
„Juffrouw" zei Bert, niet helemaal op
zijn gemak, toen hij als laatste de bus
uitstapte en even wachtte tot Jitske
naar het buskantoor ging „neem me
niet kwalijk, maar u was zo vriendelijk
gisterenmag ikals bewijs van
dank hij maakte de zin niet af,
maar op zijn hand lag een klein pakje,
waarvan terstond te zien was dat het
een doosje kersenbonbons was.
Hij zag dat het meisje een kleur kreeg.
„O nee" zei ze „dat moet u niet
doen. Het hoort bij m'n werk".
„Passagiers verbinden?"
„Jawe hebben een complete
EHBO-opleiding gehad". Ze stond daar,
trots en afwijzend, en met een schok
ging het door Egbert heéh dat hij haar
beledigd kon hebben.
„U bent toch niet boos?" vroeg hij.
Ze keek hem aan, zoals ze het die
eerste keer gedaan had. De strakke trek
verdween uit haar gezicht.
„Nee" zei ze „ik ben niet boos, maar
u had het niet moeten doen".
„Dus u neemt ze wél, nietwaar?"
probeerde hij.
„Ik mag in dienst geen cadeautjes
van passagiers aannemen" zei ze, al
wist ze heel niet zeker of dat inderdaad
zo was. Fooien kreeg ze genoeg
maar was dit een fooi?
„Wel buiten dienst?" vroeg Bert
diplomatiek, en opeens schoot ze in de
lach.
„Wat bént u voor een?" vroeg ze.
„Wie geeft er nu een doos bonbons aan
een conductrice".
„Ik" zei hij „en u bent niet zó maar
een conductrice. U bent erg aardig
geweesttrouwens, dat bent u
altijd, vind ik".
„Ach zo, vindt u dat. Dan zal ik in het
vervolg maar een beetje minder aardig
zijn, anders zou ik straks een handkar
mee moeten nemen
Voor al die dozen bonbons"
hielp hij. „Of kippen, of eieren, of
misschien een ham".
„Ja, wie weet. Als het hek van de
dam is.
Nu lachten ze allebei.
(wordt vervolgd)
it weekend waren op Texel twee koorconcerten. Vrijdag-
nd in de Nederlands Hervormde kerk in Oosterend, waar
Europakoor uit Dortmund in samenwerking met de Texelse
pelgroep The Messengers een uitvoering verzorgde en za-
lag in de Nederlands Hervormde kerk in Den Burg. Daar ver-
jden het Goede Herderkerkkoor uit Groningen en het Texels
istelijk mannenkoor een geslaagde avond. Beide keren wa
de respectievelijke kerken goed gevuld. Het is duidelijk dat
Texel grote interesse bestaat voor zowel koorzang als koor-
certen, zelfs als deze vlak na elkaar plaatsvinden. (Per slot
rekening was er vorige week ook al een uitvoerig koorcon-
l).
het concert van het Europakoor
lortmund. dat onder leiding staat
Ernst Kanne. (vrijdagavond in Oos-
id) was maar één woord van
assing. Het woord dat ook Jaap
ift (voorzitter van The Messengers)
ebruikte in zijn afsluiting namelijk
nderbar'.
oewel de avond in samenwerking
The Messengers was georgani-
d. kwamen deze maar even aan
Ongeveer halverwege de vijf kwar-
durende avond zongen zij drie
iren.
it was niet geheel volgens het
iramma. Was dit op de letter ge-
d, dan hadden The Messengere
ten openen, waarna het Europakoor
est van de avond zou vullen. Om
iwel de kelen van de Duitse gasten
szins te sparen, werd hun optreden
vee fin gedeeld, overigens een zeer
che wijziging. Zodoende werd het
iramma geopend door het Europa
met 'Wachtet auf' van J. S. Bach,
hoewel niet zuiver ingezet, een zeer
begin genoemd kon worden,
uivere inzetten waren de eerste helft
de avond strijk en zet, een feit dat
gstwaarschijnlijk te wijten was aan
:enuwachtigheid van de koorleden,
duurde tot aan het motet van Rabe
het koor op gang was en goed
er begon te zingen (hoewel dit
motet weer wat ongelijk was). Hiervoor
waren reeds enkele religieuze werken
uitgevoerd. Een Ave Maria van Arca-
delt, een Jubilate Deo van Di Lasso en
een Ave verum van Mozart. Uit deze
nummers bleek dat het Europakoor een
goede klank heeft. Met het lied 'Alles
was Odem hat' van Silcher besloot het
Duitse koor het eerste programma
onderdeel.
'Relipop'
Tijdens een voorspel van hun combo
stonden de leden van The Messengere
op van hun her en der in de kerk
verspreide plaatsen, om in een schijn
baar willekeurige opstelling drie liederen
ten gehore te brengen. Dit koor, dat
onder leiding staat van Jan Beijert,
brengt een genre dat betitelt wordt als
'relipop'. Dit houdt in dat religieuze
liedjes op een moderne wijze worden
gebracht. Er werd begonnen met het
lied 'Looft den Heer', in een bewerking-
van Jan Beijert, een zeer vrolijk aan
doend wijsje, dat met veel vuur werd
gebracht. Bij de bewerking van de
gospel 'Get on board' had ook het
begeleidende muziekgroepje wat te
doen. Dit speelde een preludium (voor
spel), dat rustig begon, maar waarvan
het tempo steeds werd opgevoerd. Het
laatste liedje van The Messengere, 'De
man van Nazareth', was een minder
goed voorbeeld van het relipop-genre.
Behalve dat het qua muziek saai was,
duurde het ook te lang.
Wereldlijk
Het tweede optreden van het Europa
koor werd gekenmerkt door wat meer
wereldlijke liedjes. 'Zur Feier' was een
goede om er 'in te komen' en bij 'Viele
verachten' was het koor weer goed op
gang, hoewel dit laatste bij het derde
couplet even verkeerd dreigde te gaan.
Gelukkig kon de dirigent de zaak weer
herstellen, zodat alles toch goed eindig
de. 'Nun fanget an' was voor vele
bezoekers geen onbekende, daar dit ook
vorige week reeds te horen was in de
Hervormde kerk van Den Burg. Het
werd toen uitgevoerd door de Texelse
zanggroep onder leiding van Dyo Was-
sink. Na het lied 'Musica' van Von
Glück, vertrokken plots enkele zangers
uit het koor, om zich in het achtereind
van het schip als een echo op te stellen.
Het lied dat op deze handeling volgde,
was dan ook getiteld 'Echo' en geschre
ven door Orlando di Lasso, een Zuid-
Nederlandse componist uit de zestiende
eeuw. Hierbij antwoordde het kleine
koorgedeelte het grote koor, tot enthou
siasme van het publiek, dat tot dantoe
nog weinig blijken van waardering had
gegeven.
Soli
'Innsbruck, ich muss dich lassen', '0,
Taler weit' en 'Ich fahr dahin', drie
liedjes van jongere datum, vormden een
goede introductie voor enkele stukken
met soli. Bij 'We shall overcome' schrok
het publiek even op, toen de dirigent, de
heer Kanne, plots achter zijn lessenaar
vandaan stapte, om zich naast het koor
op te stellen. Hoewel eerst gedacht
werd, dat er iets mis was en dat de
dirigent de fout ging heretellen, werd de
ware toedracht duidelijk, toen de heer
Kanne met een welluidende bariton een
solo begon te zingen. Wel moest het
publiek even wennen aan de Duitse
intonatie van de zanger. Ook het vol
gende nummer 'La Montanara', ken
merkte zich door een solo. Hiervoor trad
een van de tenoren uit het koor naar
voren. Wellicht hadden, voor een betere
programma-opbouw, beide nummers
wat meer gespreid kunnen zijn. Het
programma besloot met 'Friedensvision'
van Rosenstengel, een bewerking van
Het Europakoor vrijdag in Oosterend
Charpentiers Te Deum Laudamus (dat
zaterdag door het Goede Herderkerk
koor zou worden uitgevoerd). Deze
melodie is bij het publiek waarschijnlijk
beter bekend onder de naam 'Eurovisie
mars'.
Op verzoek van het publiek, dat dit te
kennen gaf door middel van een staande
ovatie, bracht het koor nog een voor
treffelijke toegift. Waarschijnlijk speel
den de zenuwen nu in het geheel geen
rol meer, maar ook was het duidelijk dat
dit nummer meer was gezongen. Op
verzoek van de heer Kreeft zong
men een herhaling van het eerder
vertolkte'Echo'. W.B.
llllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllillllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllli
IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIII
Het concert dat zaterdagavond in de
Hervormde kerk te Den Burg werd
gegeven door het Goede Herderkerk-
koor uit Groningen en het Texels Chris
telijk mannenkoor was in één woord een
succes. Het programma voorzag in een
grote afwisseling, zodat de avond ge
woon niet saai had kénnen worden. Dit
zou echter toch niet het geval zijn
geweest, daar beide koren het publiek
uitermate wisten te boeien. De koren
werden afgewisseld door orgelsoli van
de dirigent van het Goede Herderkerk
koor, de heer Piet Wïersma.
Al tijdens de samenzang, waarmee de
avond werd geopend, bleek de virtuosi
teit van de heer Wierema. Het was
tevens duidelijk dat deze organist niet
bepaald geschikt is, om een dienst te
begeleiden. Piet Wierema is echt wat
men noemt 'een concertorganist'. Hij
ging zich bij deze samenzang dan ook te
buiten aan een schitterend voorspel.
Het Goede Herderkerkkoor opende
het programma met het Te Deum
Laudamus van Charpentier, welke melo
die ook de avond tevoren in de kerk van
Oosterend had geklonken. Toen werd
op dezelfde wijs door het Europakoor
het lied Friedensvision van Rosensten
gel uitgevoerd. Deze melodie staat beter
bekend onder de naam 'Eurovisiemars'.
De versie van Charpentier, als zaterdag
avond gezongen, is evenwel origineel.
Het was wel jammer dat het orgel hier
meespeelde, want daardoor waren de
zangers, vooral voor de mensen die
onder het orgel zaten, slecht te beluiste
ren. Gelukkig had ook de dirigent geen
hoge pet op van het orgel en hij liet dan
ook het medendeel van de liederen a
capella (zonder instrumentale begelei
ding) zingen.
De Groninger zangers zetten wel
steeds wat weifelend in, maar dat was
vermoedelijk te wijten aan het ontbre
ken van ruim dertig koorleden. Het koor
telt op papier ongeveer honderd leden,
waarvan er zaterdag maar 65 naar Texel
waren gekomen.
Het Texels Christelijk mannenkoor
onder leiding van de heer A. Kuik
bracht enkele bekende melodieën. Dit
deden zij op hun eigen manier, en dat
betekent gewoon goed. Misschien was
het te danken aan het eigen publiek,
maar elk lied van de Texelse mannen
werd met een donderend applaus be
kroond.
De eerste orgelsolo van de heer
Wierema betrof veerden variaties op het
Franse kinderliedje 'Ah, vous dirai-je
maman', (in Nederland beter bekend als
'Altijd is Kortjakje ziek') van Johann
Christian Bach. Hierbij kon Wierema zijn
gang gaan op het, volgens zijn zeggen
'niet al te beste' orgel. Hoewel de
variaties geen opbouw vertoonden (zo
als bij zulke composities meestal wel het
geval is), waren zij toch de moeite
waard. Na dat hij het Goede Herderkerk-
koor nog een drietal liederen uit het
Liedboek der Kerken had gedirigeerd,
speelde Wierema nog twee instrumen
tale stukken. Eén daarvan was voor een
deel van de toeschouwers een oude
bekende, omdat de organist dit ook al
op zijn concert van 8 augustus a.p. had
uitgevoerd. Men zou hier dus kunnen
spreken van een (ietwat late) toegift.
Schrikeffect
Het Texelse mannenkoor zorgde even
voor een schrikeffect, door vlak na het
Wiegenlied van Brahms te komen met
een schallend Trösterin Musik. waarbii
vooral het 'Musik' met stemverheffing
werd gezongen. 'Het karretje dat op de
Door L. van Schooten.
4. Bert bette de wond met zijn zak-
>ek.
„We zijn direkt bij het eindpunt" zei
tske, „als u dan even meegaat, zal ik
it verbinden. We hebben daar een
irbandkist".
„Och" weerde Bert af „zoveel moei-
maar het vooruitzicht leek hem
et zo verwerpelijk. In ieder geval
ocht hij die troost wel hebben, dat
raks de handige vingers van de blonde
tske hem zouden verbinden. Een geluk
i een ongeluk.
In het kleine kantoortje van de bus-
aatschappij dolf Jitske in de verband-
st.
„Ziezo" zei ze, nu gaan we u eens
^knappen".
„Ik houd u maar op" protesteerde hij.
„Mijn dienst is afgelopen".
„Te erger dan kost het u uw
gen tijd".
„En dèt zou iets vreselijks zijn!" zei ze
onisch. „Zo houd uw hoofd een beetje
scheef, dan zullen we er een net
pleistertje op plakken. Het loopt nog al
erg los, zoals ik zie, gewoon een
schaafwond".
Hij liet haar begaan en vond het erg
plezierig.
Toen hij wegging, stak hij haar de
hand toe.
„Zeer hartelijk bedankt", zei hij.
Nu, een stevige hand gaf ze wel.
Opgewekt ging hij naar huis, waar
moeder Maria van kleur verschoot toen
ze de pleister op zijn voorhoofd ontdek
te.
Onder het eten legde hij haar uit, hoe
het geval zich had toegedragen.
„Je had wel dood kunnen zijn" sprak
zijn moeder pessimistisch.
„Ja, dat zei die juffrouw in de bus
ook, meneer had wel dood kenne
weze".
„Lach er maar niet om",
„Waarom zou ik er om huilen?"
„Het lijkt wel of je naar een bruiloft
Het Goede Herderitoor zaterdag in Den Burg
zandweg reed', werd vorige week ook
gezongen door 'Advendo'. Nu was de
bewerking van het Mannenkoor uiter
aard even anders, maar toch zou wat
meer variatie bij de concerten niet gek
zijn. Opvallend was, dat bij het 'Wilhel
mus' dat voorkwam in 'Het geuzenven
del op thuismars', niemand het initiatief
nam om zich van zijn/haar zitplaats te
verheffen. Misschien dwingt ons volks
lied (volgens niet-Nederlandse musico
logen het mooiste van Europa) geen
eerbied meer af bij de goegemeente
Vooral bij de laatste nummers van het
programma (uitgevoerd door het Goede
Herderkerkkoor), was het gemis aan
leden duidelijk te merken. Bij 'Du Hirte
Israels' lukte het nog wel, maar bij het
'Ave Verum Corpus' van Mozart ging er
hier en daar nog wel eens iets mis,
temeer daar (zoals gezegd) het orgel
ook niet meewerkte. Het instrument
moest evenwel gebruikt worden om het
beoogde effect te verkrijgen.
Niet genoeg
Het programma besloot met het door
de kerk jubelende loflied 'Rejoice in the
Lord always', en een samenzang.
„Mocht u niet genoeg van ons
kunnen krijgen", zo werd in het na
woord gezegd, „dan zingen wij morgen
(zondag)-ochtend in de dienst van de
Gereformeerde kerk in Den Burg, mor
genavond op de radio en verder liggen
achter in de kerk grammofoonplaten ter
verkoop aangeboden".
Wie de organist Piet Wierema nog
eens met eigen oren wil beluisteren kan
op 24 juli terecht in de Hervormde kerk
van Den Hoorn, waar hij zijn eerstvol
gende concert op Texel geeft, W.B.
