niuUiViiümws
„Nosferatu"
Gasten 'Loodsmansduin'
namen afscheid van
familie A. Welboren
Schoonmoeder
„Dit is geen schouderklopje
maar een karateslag"
Paracentrum eerste
bij springwedstrijd
Bejaardentocht
met verrassingen
Bejaardentocht
Oudeschild
I 0INSDAG 28 AUGUSTUS 1979
TEXELSE COURANT
PAGINA 6
in een portretje van Lucy en besluit ratten losgelaten In hat centrum van Delft
Hij besloot zijn dankwoord met de
opmerking: Jullie hadden het niet
moeten doen, maar ik ben toch gewel
dig blij dat jullie dit festijn voor ons
hebben georganiseerd".
Vijf leden van het Paracentrum
Texel hebben bij de zaterdag in Gro
ningen gehouden precisiewedstrij-
den de eerste prijs behaald. Ook in
het persoonlijk klassement behaalde
een lid van dit vijftal het beste resul
taat. Ben Gerritsen miste het uitge
legde doel op 1.33 meter.
Het evenement vond plaats ter gele
genheid van het jaarlijks terugkerende
feest rond Gronings ontzet (25 augus
tus). In verband daarmee werd zater
dag na afloop van de springwedstrijden
een internationale Hollandse ballonrace
gehouden.
Aan het springen werd door drie
teams deelgenomen. Alle springers
maakten twee doellandingen waarbij in
totaal gemiste afstand werd genoteerd.
Het Texelse Paracentrum scoorde met
48.50 meter het beste resultaat. Het
Paracentrum PCN Hoogeveen werd
tweede met 58.48 meter en de
Noordnederlandse paraclub Eelde derde
met 63.12 meter. De Texelse ploeg
bestond uit Jan Brunt, Ben Gerritsen,
Bert Keizer, Willem Stolwerk en Peter
Opdebeek.
De Oosterender bejaardentocht die
dinsdagmiddag 11 september zal
worden gehouden, krijgt enkele
verrassende intermezzo's. De organi
serende dorpscommissie van Oosterend
is van mening dat ook op het voor
ieder zo bekende Texel nog heel wat
interessante zaken zijn waaraan men
gewoonlijk voorbij gaat en die het bekij
ken waard zijn. Vanzelfsprekend wordt
bovendien onderweg enkele keren
'opgestoken' en wordt de tocht beslo
ten met een gezamenlijke broodmaal
tijd
Deelnemers kunnen zich vóór 4 sep
tember opgeven bij J. C. Roeper,
Achtertune 2, telefoon (02223) 204 of
KI. van Leeuwen, Peperstraat 3, tele
foon (02223) 676. Als vanouds wordt
weer gerekend op automobilisten die
deze middag willen rijden.
De jaarlijkse reis van de Oudeschilder
bejaarden, zal dit jaar op woensdag 12
september plaatsvinden. Op die datum
wordt om 7.30 uur vanaf dorpshuis 't
Skiltje vertrokken voor een trip naar de
Een griezelfilm van het zuiverste
water met honderden ratten, wolken
flarden die langs het firmament jagen
en een monsterlijke figuur die zijn
puntige schaduwen tegen ouderwetse
gevels werpt is Nosferatu. Dit in Delft
opgenomen gitzwarte Draculadrama
speelt zich af in een Hollands binnen
huis uit 1830 waar de duisternis van het
verhaal schril tegen de helderheid van
Delft afsteekt.
Delft dat voor deze gelegenheid Wis-
mar heet, is Delft niet meer in deze
geschiedenis. Er is een verstilde markt,
nauwe en kromme straatjes en de fraai
gerestaureerde huizen aan de gracht
doen vreemd aan omdat ze ditmaal
gehuld zijn in een nevelachtige atmos
feer. Het is een dompige vochtigheid
die de straatkeien doet glimmen.
Nosferatu is de figuur die zich in deze
omgeving kiplekker voelt. De rol van
deze 'geest' wordt vertolkt door de
Duitse acteur Klaus Kinski die hiervoor
geschapen lijkt te zijn en regisseur Wer
ner Herzog daar alles verschaft wat
deze zich had kunnen wensen.
Het verhaal is als volgt: Jonathan
Harker (Bruno Ganz) die met zijn jonge
vrouw Lucy (Isabelle Adjani), in het
rustige stadje Wismar (Delft) woont,
vertrekt naar het kasteel van Graaf
Dracula in Transsylvanië met de
opdracht een huis te verkopen.
Voordat hij de laatste zware klim door
de bergen onderneemt, overnacht hij in
een herberg. De waard adviseert hem
niet verder te gaan maar Jonathan zet
tóch door en na een barre tocht arri
veert hij bij de lugubere Graaf, die blijk
baar alleen in het verlaten kasteel
woont. De Graaf is zeer geïnteresseerd
Broeker veiling en het Westfries
museum in Hoorn. De kosten hiervan
bedragen f 40,— per persoon en
belangstellenden kunnen zich opgéven
tot en met woensdag 5 september bij
de dames M. Westdorp-Slegh, De Ruy-
terstraat 95, Oudeschild, telefoon
(02220) 3208 en Sj. Bakker-van Uden,
De Ruyterstraat 90, Oudeschild, tele
foon (02220) 3917.
onmiddellijk het huis te kopen en naar
Wismar te vertrekken. Jonathan is
inmiddels al het slachtoffer geworden
van de vampier en is door het vele
bloed dat hij heeft verloren zo ver
zwakt, dat hij veel later in Wismar
aankomt. Intussen heeft de Graaf met
zijn duizenden in lijkkisten vervoerde
ratten een pestepidemie over het eens
zo keurige stadje gebracht. De fantasie
van de gruwellegende wordt letterlijk
bloedserieus genomen. Op die manier
zullen de ware liefhebbers van dit genre
er ten volle van kunnen huiveren en
genieten.
Donderdag tot en met dinsdag, aan
vang 20.00 uur, toegang 12 jaar.
„Bite the bullet" is het relaas van
een 1.000 kilometer lange paardenrace
met hindernissen door het ruige land
schap van het Amerikaanse westen. De
race is door een groot nieuwsblad
uitgeschreven en de uiteindelijke win
naar wacht een vette prijzenpot. Elke
deelnemer heeft zijn of haar eigen
reden om er aan mee te doen. Gene
Hackman speelt de rol van Sam
Clayton, een cowboy en ex-cavalerie
ruiter. Candine Bergen is een ex-prosti-
tué, die via de race een vriendje uit
gevangenschap wil bevrijden, James
Coburn noemt zichzelf Luke Matthews
en is een cynische fortuinjager. Mario
Arteaga, speelt een rol als belangrijke
Mexicaan met kiespijn. Op een bepaald
moment smeedt Gene Hackman uit een
kogel een soort kroon, die de Mexicaan
over zijn pijnlijke kies kan schuiven. Hij
moet dan op die kogel bijten ,,Bite
the bullet" dus.
Woensdag, aanvang 20.00 uur.
Toegang 14 jaar.
Voor de film Nosferatu werden honderden
De heer A. Kikkert uit Amsterdam overhan
digt Je heer en mevrouw Welboren enkele
geschenken.
vakanties doorbrengt.
Alvorens de heer A. Welboren de
gelegenheid kreeg een dankwoord te
spreken werden hem en zijn echtge
note een groot aantal geschenken aan
geboden.
Daarbij hadden ook de Middenstand
vereniging van Den Hoorn en de fami-'
lies Goënga en Ham en de heren
Douwe Medema en Henny Kok zich
niet onbetuigd gelaten. Naast een hoe
veelheid bloemen en het bankstel wer
den talrijke lekkernijen en levensmidde
len aangeboden. Tevens ontving de fa
milie Welboren een stofzuiger en een
aantal logboeken waarin vele kampeer
ders in de loop der jaren wetenswaar
digheden en belevenissen hebben
genoteerd.
Fijn leven
Aan het eind van de bijeenkomst
toonde de heer Welboren op zijn beurt
zijn grote waardering voor hetgeen
men voor hem en zijn gezin op touw
had gezet. Hierbij sprak hij onder
andere de woorden: „Iedereen heeft
het nu over het Loodsmansduin zon
der Welboren maar voor ons wordt nu
belangrijk wat Welboren zonder Loods
mansduin zal zijn". Hij zei op de cam
ping altijd een bijzonder fijn leven
gehad te hebben, hoewel er 'achter de
schermen' wel eens gekankerd was als
de familie voor allerhande wissewasjes
tot laat in de nacht door de kampeer
ders uit de slaap werd gehouden.
De heer Welboren vroeg tenslotte
extra aandacht voor alles wat zijn echt
genote in al die tijd voor hem had
betekend sinds hij als 'nette jongen
voor loop- en schrijfwerk' haar in de
boekwinkel van haar vader had
ontmoet.
Op uitbundige wijze hebben gasten
n oud-gasten van de camping Loods-
unsduin zaterdagmiddag aandacht
esteed aan het afscheid van de fami-
e A. Welboren. Enkele honderden
okantiegangers waren daartoe naar
e kantine gekomen waar men de
cheidende beheerder en zijn echtge-
ote een groot aantal cadeaus
pnbood en hen rijkelijk in de bloe-
etjes zette.
Bij de overhandigde geschenken be-
bnd zich ondermeer een kostbaar
rén bankstel waarvoor in het afgelo-
en seizoen onder de vele vrienden en
snnissen van de familie geld was
igezameld. In zijn dankwoord bracht
i heer Welboren zijn ontroering over
pze geste tot uiting met de opmer-
ng: „Dit is geen schouderklopje
laar een karateslag".
iDe familie Welboren kwam in 1959
deze meest zuidelijke camping van
t eiland. De heer Welboren stapte
armee van boekhandel ,,'t Boekhuis"
Irér naar de recreatie. Hij werd
pyolger van de heer C. Ruitenbeek die
hds 1954 beheerder van Loodsmans-
ufn was geweest. Het was de tijd van
idvinderijachtige vakanties waarbij op
Et kampeerterrein nog uitsluitend
lëltertentjes stonden en er een kleine
Irttine was waar men bij mevrouw
felboren niet alleen voor 'koek en
>pie' maar ook voor bijvoorbeeld
Etroleum terecht kon.
Groot zomers dorp
Daar vooral aan herinnerend deed
Iterdagmiddag de heer P, van Manen
in boekje over het verleden open. Hij
memoreerde talrijke aardige bijzonder
heden die zich bij het leven op een
camping voordoen maar verzuimde niet
ook trieste zaken te noemen. De heer
Van Manen, zomers als controleur op
de camping werkzaam, schetste de
heer Welboren als zomerse burgemees
ter van een groot dorp waarin de
laatste jaren tijdelijk soms zo'n 4.000
mensen verbleven. Hij prees daarbij zijn
tact, inzicht en beleid om het de vakan
tiegangers zoveel mogelijk naar de zin
te maken. Van Manen noemde de vele
verdiensten van de familie Welboren
waardoor de camping een geheel
'eigen' gezicht kreeg waar velen nu al
vele jaren lang de plezierigste weken
van het jaar doorbrengen. Van Manen
rondde zijn toespraakje onder de
klanken van 'Strangers on the shore' af
met de opmerking dat de familie Wel
boren door hun optreden de sympathie
van duizenden hebben vergaard. Julie
hebben zeer veel voor deze camping
betekend en verdomd, we zullen jullie
missen", aldus Van Manen.
Boeket
Door mevrouw A. Groothedde werd
vervolgens zowel het leven van de
familie Welboren als het leven op de
camping in alfabetische vorm onder
woorden gebracht. Eén onderdeel
daaruit vormde de overhandiging van
een boeket bloemen door de Amster
damse familie A. Kikkert-Hakkenberg
die in 1954 door de toenmalige burge
meester C. De Koning als eerste
kampeerders op Loodsmansduin
werden verwelkomd. Zij behoren nog
steeds tot de vaste kern van kampeer
ders die hier vrijwel alle jaren hun
FEUILLETON
Door L. van Schooten.
20. Er kwam een frons op Jitskes
torhoofd. Gek, haar eerste impuls was
tweest naar haar moeder te gaan om
lar het nieuws te vertellen. En het was
tet eens in haar opgekomen ook Berts
Oeder haar geheim mee te delen. Dat
yam nog welmaar tegelijk be-
eép ze dat dit voor Bert niet leuk was.
st was zijn kind en het was zijn
céder.
,;Nee zei ze zacht en een beetje
ischaamd.
„Ze komt zo direct beneden, zullen
fchet haar samen vertellen?"
„Best" zei Bert opgewekt, maar het
L hem toch even dwars, dat Jitske
>Üerdebolder naar haar eigen moeder
as gegaan met het grote nieuws, en
itzijn moeder nog van niets wist. Hij
laakte zich zorg om de verhouding
ssen zijn moeder en Jits, en dit was
jij nieuw symptoom
Maria van Hoornwijck toonde zich blij
Tast, toen Bert haar vertelde, dat ze
Ppelijk over enige tijd grootmoeder zou
zijn.
„Ik hoop zo dat het een jongen is" zei
ze, „jij bent de stamhouder, Bert".
„Nou" lachte Bert „als het een schat
van een meid is, zoals haar moeder, dan
zal ik er net zo blij mee zijn".
Die avond was er een prettige,
vriendelijke stemming. Jitske in de
overvloed van haar geluk, was lief en
attent voor haar schoonmoeder.
Maar die stemming bleef niet.
Jitske kreeg een moeilijke tijd. Dik
wijls was ze 's morgens zo neerslachtig
en voelde ze zich zo onwel, dat ze maar
met moeite haar werk deed. Bert merkte
het wel. Ze kon scherp, onbillijk, snau
werig zijn. En vlak daarna had ze dan
weer spijt, huilde dikke tranen en
smeekte Bert om het haar toch niet
kwalijk te nemen. Bert wist niet hoe hij
het met haar had, tot moeder Polder
man, aan wie hij eens heel voorzichtig
zijn nood klaagde, hem geruststelde.
Jitske was in een onevenwichtige perio
de, voelde zich lichamelijk soms hele
maal niet best, en hij moest maar
geduldig zijn en haar niet zo serieus
nemen. En een paar dagen later, toen
Jitske op de koffie was, vermaande ze
haar dochter, zonder over Berts bezoek
te spreken, zich er zo goed mogelijk
doorheen te slaan. „Luister es Jits"
zei ze „het is natuurlijk altijd weer iets
geweldigs en voor jou is het een
gebeurtenis, maariedere minuut
wordt er een kindje geboren. Het is een
heel natuurlijke zaak en de wereld draait
gewoon door. Je moet je niet alleen
maar op jezelf concentreren, andere
mensen hebben je ook in déze tijd
nodig".
Jitske beloofde en verdween vol
goede voornemens naar huis.
„Ik heb maar groenten voor je geno
men" zie haar schoonmoeder „want de
groenteman is al geweest".
Met andere woorden, dacht Jitske
bitter, jij loopt er maar weer uit en ik
moet jouw boodschappen doen. Op
hetzelfde moment wist ze dat ze onre
delijk was, maar haar goede stemming
was weg.
„Wat hebt u genomen?"
„Worteltjes maar
„Alweer worteltjesdie hebben
we eergisteren ook al gegeten".
„Kind, dat wist ik toch niet".
„Noe, vooruit dan maar
„Zorg dan dat je thuis bent als je
leverancier aan de deur komt" merkte
Maria op „dan kun je zelf je keus doen.
Ik denk jou een plezier te doen, en ik
krijg nog een lang gezicht op de koop
toe".
Jitske wist zichzelf tijdig te remmen.
In de stemming waarin ze nu was, zou
deze kleinigheid tot een fikse ruzie
kunnen uitgroeien, en ze bedacht op
eens wat ze haar moeder had beloofd.
Ze zweeg en liep de keuken uit. Maria
in geen al te beste stemming achter
latend. Haar schoondochter was de
laatste tijd verre van makkelijk, dacht ze.
Misschien was dat te wijten aan haar
zwangerschap, maar daar moest ze zich
dan maar eens over heen zetten. Ze
moest zich niet verbeelden dat de
wereld om haar draaide.
Bert merkte wel, toen hij thuiskwam,
dat de temperatuur niet ver boven het
nulpunt was, en toen Jitske nauwelijks
iets at zei hij „Kind, eet tochl"
„Ik moet geen worteltjes".
„Waarom heb je ze dan genomen?"
„Je moeder heeft ze genomen".
Hij vroeg niet verder, wilde zich maar
liever niet verdiepen in ruzietjes tussen
Jits en zijn moeder. Maar het ergerde
hem toch. Wat drommel, konden die
twee vrouwen in dat grote huis niet eens
in vrede leven? Hij wist wel dat zijn
moeder niet makkelijk was, maar de
laatste weken was Jits ook bepaald
geen engel. Hij was er helemaal niet
zeker van, dat de schuld bij moeder
Maria lag, en daarom deed hij er het
zwijgen toe.
Gelukkig kwam er een bliksemafleider
in de gedaante van oom Piet, die nu
Peter heette. De hele familie ging hem
afhalen van de boot in Rotterdam,
alleen Jitske bleef thuis, die kon er niet
tegen in een auto te zitten op zo'n
warme dag.
Vader Polderman en zijn broer ston
den voor het eerst na zovele jaren
tegenover elkaar op de zonnige kade, en
ze hielden eikaars hand vast en ze zagen
elkaar aan en ze hadden het allebei erg
te kwaad maar wilden het niet weten.
„Zo old boy" zei Peter.
„Ons Pietje", glimlachte zijn broer
dat was de naam waarmee hun moeder
hem vroeger liefkoosde.
„Maartje, meid, wat ben je nog knap
gebleven na al die jarenl En zijn dat de
dochters? Wat 'n lieve meiden. Dat is
Pier natuurlijk en is dat je vrouw,
jong? Waar is Jitske?"
Hem werd door allen tegelijk uitge
legd waarom Jitske er niet was.
„Zo nou, dan blijf ik hier, tot ik
oom geworden ben, daar kun je zeker
van zijnl Jongens, jongenswat
geweldig dat ik jullie allemaal weer zie.
En zo'n mooie dag vandaagl Nou ik zal
even m'n bagage afwerken en als dat
gebeurd is, dan gaan we hier in Rotter
dam eerst es lekker met z'n allen eten,
dan wennen we vast een beetje aan
mekaar".
„Zou dat nodig zijn?" vroeg Maartje
lachend. Ze vond Piet nog niets veran
derd, dezelfde hartelijke, gezellige vent.
Zijn haar was sterk vergrijsd en er waren
diepe rimpels in zijn gebruind gezicht.
Hij had het niet makkelijk gehad in het
begin, daar in het nieuwe land. En de
langdurige ziekte van zijn vrouw en haar
sterven hadden hem diep aangegrepen.
Maar nu was hij alleen maar blij om alles
wat hem nog gelaten was in dit leven,
en het was veel, en het was goed.
Een attente restaurateur, die het
gezelschap ontving, begreep dat ze wel
onder mekaar wilden zijn en liet dekken
in een apart zaaltje, waar de maaltijd
zeer lang duurde en uitermate gezellig
verliep. Er werden foto's uitgewisseld en
er werden verhalen verteld. Die avond
kwam Jitske en klaagde, dat oom Piet
haar bijna platdrukte. Bert kon meteen
uitstekend overweg met de Hollandse
Amerikaan en vroeg hem honderd-uit.
„Een pienter ventje, die man van
jou", zei Peter waarderend tot zijn nicht.
En Jitske, blij om al deze gezelligheid in
het vertrouwde, ouderlijke huis, straal
de. Bert keek verliefd naar haar wat
was ze knap zo. En hij vergaf haar op
slag alle onbillijke prikkelbaarheid.
„Dezer dagen", beloofde Peter Pol-'
derman, „kom ik jullie es opzoeken in
jullie eigen huis".
De volgende dag echter was Jitskes
stralende stemming over. Ze was met
hoofdpijn opgestaan en de gedachte
aan eten maken maakte haar misselijk.
Maria, die door de gang liep om haar
vuilnisemmer buiten te zetten, zag het
wel en vroeg: „Zal ik de jouwe ook maar
buiten zetten?"
„Da's goed, ja" zei Jitske lusteloos.
De vorige keer had ze het vergeten.
Nu puilde het afval er uit.
(wordt vervolgd)
