FILM
Suikeroom
Uitvoering van G.V. Texel
werd leuk festijn
,,Het slangeëi"
ganger
cW(P<D O O O O o o&
Zoekaktie naar
slachtoffers
PAGINA 6
TEXELSE COURANT
DINSDAG 27 NOVEMBER 19
karaki
'Het slangeëi' is de tweede film van
regisseur Ingmar Bergman die dit sei
zoen op het programma van de Filmgan-
ger staat. Donderdag a.s. begint de
voorstelling om 20.00 uur in de bioscoop
aan de Gravenstraat.
Deze film van Bergman begint op
zaterdag, 3 november 1923 en is in
dagen ingedeeld die telkens nauwkeurig
worden vermeld. De eerste beelden
laten vertraagde opnamen van mensen
zien die uitdrukkingsloos voortschuife-
len naar een onbekend doel. De beelden
worden begeleid door muziek in Rag-
timestijl en een commentaarstem die
aangeeft dat een pakje sigaretten nu vier
miljard marken kost, dat niemand meer
vertrouwen in de toekomst heeft en
iedereen angst heeft, angst die tot de
grenzen der waanzin reikt. Met deze
beelden wordt een intrige een zelf
moord met gevolgen op gang ge
bracht die op het eerste gezicht niet
altijd even duidelijk is maar in het
verdere verloop wel een soort verklaring
FEUILLETON
door Tom Lodewijk.
7. Voor dat alles was een man nodig.
En die man was Herman Weezenaar.
Een keurige jongen, een harder werker.
Vastbesloten promotie te maken. Maar
met een ietsje te weinig zelfvertrouwen.
Hij was dan ook verbaasd dat een
knap en aardig meisje als die Thea
Kroonstuiver (ze heette natuurlijk allang
geen Doortje meer) iets in hem zag.
thea zag veel in hem, dat liet ze
duidelijk merken. Ze was vastbesloten
Hermans ambities zo veel mogelijk te
stimuleren. Zij had gelezen van vrouwen
die hun mannen vooruithielpen, en zo'n
vrouw zou zij zijn.
Doelbewust drong ze zich in allerlei
verenigingen en commissies, liefst een
beetje boven haar stand, waar men haar
accepteerde omdat ze meestal méér
deed dan de dames met de klinkende
namen. Ze sprak een zeer beschaafd
Nederlands, waarmee de jongens van
Pieter en Anneke maar al te vaak de gek
staken. Ze was zeer gesteld op goede
manieren. Ze kocht Amy Groskamp ten
Have's ,,Hoe hoort het eigenlijk" en
paste de daarin gegeven wenken dage
lijks toe.
Dit leverde allemaal z'n profijt wel op.
Karei en Saskia werden gerekend tot de
welopgevoede jongelui. Sommige da
mes mochten ai een plezier hebben over
de „aanstellerij" van „dat mens" maar
daarvan trok Thea zich niets aan. Ze zag
er op toe dat Herman, die aanvankelijk
een beetje gemakzuchtig was, de uiter
ste zorg ging besteden aan zijn kleren.
Kleren maken de man zei Thea, en op
die bank met al dat publiek ben jij de
bank. Ook dat was zo gek niet. De
directie vond dat Weezenaar een vent
was waarmee men voor de dag kon
komen, correct in verschijning, woord
en wandel. En nu was hij adjunct
directeur van het bijkantoor met de
goede kans eenmaal directeur te wor
den.
Heel het leven van Thea en Herman
ging op in het streven, van dat leven een
succes te maken. Binnenshuis liep alles
op rolletjes. Thea was natuurlijk ook een
efficiënte huisvrouw, wisselde alleen
nogal eens van personeel, want ze was
niet makkelijk. De kinderen liepen in het
gareel. Karei zou gaan studeren, dat
stond vast, en aangezien hij maar één
gymnasiumklas had gedoubleerd kon
dat doorgaan. Saskia was niet zo'n
studiebol, maar erg decoratief om te
zien, met een uitgesproken goede
smaak, en Thea maakte zich over haar
dochter niet al te veel zorgen. Die zou
haar weg wel vinden.
Eigenlijk vond in huize Weezenaar
iedereen zijn eigen weg. Herman had
het druk met de bank en met vele
baantjes, in het Groene Kruis, in het Nut,
in het ziekenhuis, en waar hij niet zat,
daar zat Thea. Af en toe beving hem een
vaag gevoel van onrust, vooral in het
voorjaar. Dan kon hij vaag jaloers zijn op
zwager Pieter die nu op een plas in een
bootje zat te vissen, alléén maar den
kend aan zijn dobber en het mooie
weer maar Pieter was dan ook maar
een arme schoolvos. En Thea had het
altijd druk, die moest zorgen dat alles
liep, thuis en daarbuiten. Ruzie hadden
ze niet in huize Weezenaar, dat was
geen stijl. Maar ze wisten ook niet veel
van elkaar. Saskia zocht haar vrienden
in een andere kring, een beetje artistie
ker dan in het burgerlijke thuis. En
toen Karei eenmaal studeerde, en lid
was van het Corps, merkte vader
Weezenaar wel dat het heel wat kostte,
maar dat woog toch niet op tegen de
glorie van een zoon als student.
Inmiddels had al dat streven om bij te
blijven weliswaar tot resultaat gehad,
dat Herman een aardig huis bewoonde
en een eigen auto had, maar als
bankman was hij er zich maar al te zeer
van bewust, dat hij dat deed van z'n
inkomen en nog geen kans had gezien
een, al was het klein, vermogen te
vormen. Ook Thea voelde dat als een
gemis. Dat zou nog wel komen als de
kinderen voorgoed de deur uit waren,
dacht ze, maar wat dén? Misschien, als
ze eindelijk een kapitaaltje hadden, dat
ze te oud waren om er nog van te
genieten
En toen was daar opeens aan de
horizon de gestalte opgedoemd van een
onbekende suikeroom. Oom Simon.
Meteen had ze gedacht aan Herman,
haar man, de bankman. Bij uitstek de
vertrouwensman. Soms, in ogenblikken
van alleenzijn, spon ze aan een stout
moedige droom. Oom Simon, die voor
al z'n zaken overlegde met Herman.
Oom Simon, die merkte hoe in haar huis
alles op rolletjes liep en hoe verdienste
lijk ze zich maakte voor gezin en maat
schappij. Waarbij ze dan een enkele keer
eens zou kunnen zuchten, hardop, dat
dit alles van haar man en haar constant
offers vroeg, dat, als de tijd van werken
voorbij was, ze eigenlijk maar zo weinig
voor zichzelf hadden
Ze was geschrokken van het incident
met Saskia. Wat voor indruk moest oom
Simon krijgen van z'n nichtje? Ze zou
Sas wel eens onderhanden nemen, haar
duidelijk maken dat oom Simon een heel
apart type was, maar dat het de moeite
loonde een goede indruk bij hem te
maken. En als Karei misschien binnen
kort thuiskwam, maar niet te veel
heldendaden van het Corps, maar dege
lijke praat over studie. En dan kon hij
wat laten doorschemeren dat hij altijd
op zwart zaad zat, dat was normaal
voor een student.
„U blijft natuurlijk eten", had ze
gezegd.
Voor het eten schonk Herman uit een
goede fles een glas sherry.
„Dat u het hier maar naar uw zin
moogt hebben", toostte hij, en hij
meende het ook nog, want Herman was
in zijn hart een goede vent, zolang hij
niet werd opgejaagd door eigen eer
zucht en die van zijn vrouw. Ook hij
voorvoelde vaag, dat de overkomst van
oom Simon mogelijkheden bood, maar
hij was te reëel om daar op vooruit te
lopen. Dat kwam vanzelf. Het eerste
wat nodig was, was een „goed kli
maat".
Saskia, die inmiddels was teruggeko
men, werd door moeder Thea opgevan
gen en kreeg de pen op de neus. Ze was
intelligent genoeg om te begrijpen, dat
haar beste bijdrage tot de conversatie
zou zijn een geanimeerde belangstelling
voor de ervaringen van oom Simon in
den vreemde. Ze wist, door haar werk,
iets van Brazilië af, en ze zag kans zo
hier en daar een zinnetje te plaatsen dat
de indruk wekte dat ze er nog veel me
van wist. Thea luisterde met genoeg
en trots.
Het was een geslaagde maaltijd,
vond oom Simon al dat gedoe m
vingerdoekjes en zo al net zo vi
moeiend als bij Ben, en dacht hij m
enige weemoed aan de huiselijke ma
tijd bij zijn nichtje Anneke.
En hij beloofde, dat hij volgende we -
voor een lang weekend bij zijn nic
Thea zou komen logeren.
HOOFDSTUK 4
Waarin de suiker-oom een karper vani i;,
en een compagnon vindt.
„Zo", zei Karei Kroonstuiver, „is
ouwe sok er eindelijk es vandoor g
gaan?"
„Wie bedoel je?" vroeg zijn moed
scherp.
„Laat me niet lachen", verzocht Ka'
moe, „je hoeft voor mij niet de gram
dame te spelen. Ik bedoel die ouwe s<
uit Brazilië".
„Je oom Simon logeert een pa
dagen bij oom Herman en tante Thea
zei Jeanne stijfjes.
„O, dus hij komt weer terug? Hebt*
jullie hem voor vast?"
„Ik zie niet in, wat jou dat aangaat
zei z'n moeder scherp, „zelfs al was h
zo".
„Dus het is niet zo".
„Wat kan het je schelen?"
„Ik hou niet van klaplopers".
(wordt vervolgd)
De Gymvereniging Texel heeft za
terdag j.l. in de Burgemeester De
Koninghal een bijzonder goede uit
voering laten zien. Een succes, onder
meer door de afwisseling in de
geboden gymnastiek en de jazz-
dansnummers.
Het programma werd met een
lekker tempo keurig afgewerkt,
waarbij alle leden enthousiast
toonden wat ze waard waren.
's Middags kwam de jeugd tot
twaalf jaar aan bod, de avond was
gereserveerd voor de oudere leden.
Sinds de GVT de uitvoeringen in de
De Koninghal geeft (de eerste op 28
januari 1967) is het mogelijk een
opmars te organisereh van alle leden op
het p'odfutn.
Nadat het doek werd opengetrokken
stonden ze daar: allemaal keurig in het
gelid, sommigen zelfs stokstijf in de
houding. De vaandeldragers marcheer
den het podium op en de Boerenkapel
speelde het bekende Bondslied.
Voorzitter Henk Keyser wenste het
publiek in zijn hartelijk welkomswoord
je veel plezier.
Zenuwen
De meisjes van twaalf jaar beten de
spits van de uitvoering af met een
oefening aan de brug ongelijk. Twee
aan twee hingen ze beurtelings aan de
onderste of bovenste legger. De
moeilijkheidsgraad werd bij iedere
oefening hoger. Omdat de brug toch al
op het podium stond, lieten twee meis
jes van de extra training direct hierna
hun oefening zien. Karin Vlaming en
Mirjam Raven draaiden een goede
oefening, hoewel de zenuwen een
zichtbare rol speelden. De stilte tijdens
dit onderdeel werd verbroken door een
dansje van meisjes van elf |aar. In witte
T-shirts en lange broeken maakten ze
fanatiek de verschillende pasjes en
bewegingen op een bekende top-
veertig hit.
De jongens van twaalf jaar brachten
met hun demonstratie kruiskast de
vaart er in. Bijna flitsend sprongen ze
om en om over de lengte en de breedte
van de kast. Af en toe leek het er op,
dat een van de jongens tussen de in
strumenten van de Boerenkapel terecht
zou komen. Bovendien kwam aan de
oefening een „bok" te pas. De jongen
die zich hiervoor aanbood, keek tot
driemaal toe nieuwsgierig op of er nog
iemand van zijn makkers van plan was
over hem heen te springen.
Trouwe leden
Het programma werd door voorzitter
Keyser even onderbroken om een
zevental dames eremetaal op te
spelden, omdat zij al 25 jaar lid van de
KNGV waren. De dames Anneke de
Haan-Langeveld, Elly Heerschap-Ver
stegen, Jannetje Rijk-Oele, Coby
Schoorl-de Ridder, Thea Vlas-Room,
Netty Sikkeleras-Keijser en Betty de
Wit-van Egmond. Henk Keyser werd
hierbij geassisteerd door Silvia
Schoorl. Vervolgens kreeg de heer Leo
Boekei een speld en werd daardoor lid
van Verdienste. Als penningmeester
was de GVT dank aan hem verschul
digd. Boekei moest het bijltje er bij
neerleggen wegens
gezondheidsredenen. Hij kreeg een
horloge.
Swingend
Kisses of fire leek een gewaagde titel
van het nummer dat de meisjes van de
jazzgroep (12 t/m 13 jaar) ten tonele
zouden brengen. Maar het bleek dat ze
hier totaal geen moeite mee hadden. In
het schijnsel van rood licht en in slob
berende disco-shirts gestoken, met een
knoop op de heup, maakten de
dametjes er een swingend nummer
van. Zij maakten plaats voor de meisjes
in de leeftijdsgroep die daarop volgde:
het langematnummer. Heel beheerst
draaiden de meisjes hun oefening.
Rustig aan begonnen ze met een
koprol, handstand doorrol en radslagen
die steeds in koppels werden
lachen om het stuntwerk van de heren
uitgevoerd. Daarna kwamen de wat
moeilijker sprongen als arabier-overslag
aan de beurt, vaak in soepele bewegin
gen maar niet helemaal vlekkeloos.
Lenig
Opnieuw een jazz-nummer, gedanst
door meisjes vanaf 14 jaar, Chuck E's in
love. Als een slappe pop stonden ze in
rijen opgesteld om daarna een
ritmische show weg te geven, waarbij
leuke effecten werden bereikt. Het was
duidelijk met zorg ingestudeerd.
Vervolgens werd op het podium een
toestel opgesteld, waarbij de
zenuwen doorgaans een niet geringe
rol spelen: de evenwichtsbalk.
Eigenlijk 'vond niemand het vreemd dat
een van de meisjes van de extra trai
ning een misstap deed. Een ander
meisje liet echter met weinig moeite
een radslag, uitgevoerd op één hand
zien, evenals een spagaat.
De huisvrouwengroep liet enkele
volksdansen zien. Gehuld in gekleurde
zwierige rokken dansten ze een Griekse
dans, gevolgd door een rondedans. De
welbekende „troika" stond eveneens
op hun repertoire.
De jongens van 13 tot en met 15 jaar
hielden de snelheid er in tijdens hun
kastoefening.
Het laatste nummer voor de pauze
bestond uit een prima show van de
meisjes jazz-selectie. Als parmantige
Charlie Chaplins, compleet met bol
hoedjes en wandelstokken dansten ze
enthousiast over het toneel. Het
publiek was zeer ingenomen met dit
optreden. Als dank kregen de meisjes
een hartverwarmend applaus.
Tumwerk
In de pauze werd de gebruikelijke
loterij gehouden om de verenigingskas
wat te spekken. De prijzen waren gro
tendeels beschikbaar gesteld door de
winkeliers uit Den Burg. De jongens
van de extra training vertoonden na de
pauze met enige stoerheid een ener
gieke oefening aan het lage rek. Het
rek was behoorlijk hoog ten opzichte
van de lengte van de jongens zelf.
Met vloeiende gebaren en bewegin
gen brachten de meisjes van de jazz-
selectie Blame it on the boogie". Ook
hier bleek dat de meisjes hard hadden
gewerkt.
De dames extra-training lieten ware
turnacrobatiek zien op de lange mat.
Overslagen, flik-flak, arabier-salto's en
schroef werden zonder moeite aan het
publiek getoond. Een kritisch oog
moest enkele slordigheidsfoutjes maar
voor lief nemen.
Lachen
„Blowing away" weer een jazz-num
mer, dit keer zeer ritmisch, en even
eens prima gedanst door de dames. Ina
Platte-Boon, die de leiding heeft van
alle (8) jazz-groepen was erg enthou
siast. Het was de kunst dit aan de
andere dames over te brengen, wat
haar blijkbaar uitstekend is gelukt.
Het daaropvolgende nummer werd
gebracht door de heren, die als clowns
in maffe streepjespakken een voor
treffelijke show te berde brachten.
Voor het publiek was het echt lachen
geblazen. Steeds gebeurden er onver
wachte dingen.
Alvorens de grote meisjes vanaf 15
jaar en ouder wervelende sprongen op
de mini-tramp lieten zien, kwamen de
jazz-dames met een wat serieuze,
rustige dans op de proppen.
Daarna stond de vrije oefening van
twee meisjes van de extra-training op
het programma aangekondigd. De
oefening werd gelijktijdig gedraaid,
waarbij de verschillende onderdelen en
lange mat-sprongen bijna synchroon
aan elkaar werden uitgevoerd. Het
niveau was niet verbluffend, toch
redelijk door de nette afwerking en de
beheersing waarmee de bewegingen
soepel werden gemaakt. Het laatste
optreden van de dames jazz-selectie
was luchtig en oppeppend. Een aardig
swingnummer. Steeds toonden de
dames zich in een ander tenue. Dit keer
viel het accent op de rode sokken en
rode ceintuurs. De heren gaven als slot
een adembenemend paard- en mini-
trampshow. Er werd uitbundig ge
applaudisseerd.
Gerrit Verhoeven, de leider van de
gymnastiekvereniging had de algehele
leiding in handen van de uitvoering.
Door voorzitter Keyser werd hij in het
zonnetje gezet.
De mannen van de toestelcommissie
Bart Heerschap, Kees Eelman, Kees
Schuil en Kees Duin, Ed Combé die
voor het geluid zorgde en Jaap van
Voorn die met lichteffecten het toneel
steeds weer een ander aanzien gaf,
werden allemaal nog eens bedankt.
Ook de dames Greetje Bakker, Nel
Schoo en Elly Heerschap, die achter de
schermen veel werk hadden verzet,
mochten hierbij niet worden overge
slagen.
Personeel van Rijkswaterstaat Te|
heeft geruime tijd langs strand en dijk
gepatrouilleerd in de hoop slachtoffi
te kunnen bergen van de steenstori
die vrijdag bij Den Helder kapseisde
waarbij zes mensen om het lev
moeten zijn gekomen. Het zoeken he|
niets opgeleverd. Wel is door e
bewoner van Oudeschild aan de dijk a
naambord van de steenstorter gevd
den.
vindt. Abel en Max de twee hoof
personen blijken circusartiesten
zijn die de sfeer tekenen in de politie
periode die in november 1923 afgeslot
werd met de mislukte Putsch van Hitle
Psychisch gedrag
Bergman wilde centraal het deprin
rende en ontluisterde van de Duit
onderzoekingen op mensen naar ps
chisch gedrag aan de orde stellen. Crit
twijfelen er aan of hij in deze opzet
geslaagd. Op zijn best is deze film e
sfeertekening van een zwarte bladzij
uit onze geschiedenis, waarin andei
denkenden geen kans kregen en t
prooi vielen aan God Middelmaat.
In die zin vertoont de film een para
met boeken als Goodbye to Berlin
met films als Cabaret, waarin <5:
duidelijk wordt gemaakt dat het fin
ciècle (la belle epoque) tijdens Hil
hardhandig de nek werd omgedraa
Van de titel 'Het slangeëi', die slaat
de ontwikkeling in de periode, zi
Bergman: „Het is als een slangeëi. Dc
het dunne omhulsel ziet men al I
volkomen ontwikkelde reptiel".
Verder dan dit ondanks beken
acteurs als Gert Fröbe, David Carradii
Liv Ullman en Toni Berger komt
film echter niet. De beklemmer
angst die aan deze tijd onderhevig z
moeten zijn, komt niet helemaal uit
verf. Dat neemt niet weg, dat ook
slangeëi' om zijn anecdotische
een bezienswaardig verhaal oplevert.
