Barbecue en 14 vaten
bier bij jubileumfeest
Parachutist „gered
30 jaar Utrechtse Badmeesters
Strandbewaking
Wester slag spoedig
in Texelse handen?
Met man an macht trekken om ook nog de parachute uit het vreter te krijgen. „D'r zal wel een mooi maaltje vis In zitten, "merkte een mevrouw op.
De eerste parachutist die naar beneden daalde, landde volgens het draaiboek midden in
badmeesters.
.DINSDAG 1 JULI 1980 TEXELSE COURANT PAGINA 7
Zaterdag hebben 17 adspirant-leden
van de Texelse reddingsbrigade hun
eerste training gehad in het zwembad
Molenkoog. De heer C. Sluis van de
Kon. Nederlandse Bond tot Redding
van Drenkelingen constateerde bij die
gelegenheid dat de Texelse redders
ongetwijfeld spoedig de vereiste vaar
digheden onder de knie zullen hebben,
zodat ze nog in dit seizoen daadwerke
lijk op het strand zouden kunnen
worden ingezet. De training werd gege
ven onder leiding van Diet Vosmeijer
van de KNBRD-brigade uit Deventer.
Afgezien van het gewone zwemmen
werd getraind in bevrijdings- en ver-
voersgrepen, waarna de theorie werd
doorgenomen in de brandweerkazerne,
die daartoe door de gemeente beschik
baar was gesteld en waar de aanko
mende strandwachten op koffie en
koek werden getracteerd. Het is de
bedoeling dat de Texelse reddings
ploeg een op zich zelf staande organi
satie wordt, dus los van de zwem- en
poloclub TX 71. Er is al een voor
lopig bestuur benoemd waarin onder
meer José Huisman, Erna Kuip en
Magda Bakker zitting hebben. Het liefst
zouden de Texelse strandwachten zo
spoedig mogelijk zelfstandig, dus
zonder de hulp van anderen, de bewa
king van een van de strandgedeelten
overnemen. De voorkeur gaat uit naar
het meest „Texelse" strand Wester
slag.
De barbecue van de Utrechtse badmeesters was rokerig maar gezellig.
Badmeester zijn is één, een feestje organiseren is vers twee. Dat de
badmeesters van het Utrechts Studenten Werkkamp beide zaken
beheersen werd het atgelopen weekend bewezen. De Utrechtse stu
denten vierden hun dertig-jarig jubileum als badmeesters op Texel met
een uitbundig barbeque-feest in hun pleisterplaats: boerderij De
Scholleboe van boer Bakker aan de Westerweg. Voor de zaterdag
was een schatgraaf- en zandkasteelwedstrijd georganiseerd maar
vanwege het slechte weer kon dat niet doorgaan. Zondag gaven de
badmeesters echter wel acte de presence op het strand, toen bij paal
17 een parachutistendemonstratie werd gehouden. Geheel volgens
het draaiboek landde één der parachutisten in zee en werd vervolgens
door behulpzame handen van de Utrechtenaren uit het woelige water
gered.
Het was vrijdagavond niet moeilijk de
plek te vinden waar de Utrechtse
studenten hun barbequefeestje hielden.
Een pittige barbequelucht hing over de
- Westerweg en bij het naderen van
boerderij De Scholleboe werd die lucht
steeds sterker. Daar waar het feest was,
werd de boerderij door een fraaie wel
komstpoort gekenmerkt. Gemaakt door
boer Bakker. Op het bord stond een
zeeschaap. Overweging van de boer: er
zijn zeeleeuwen, zeekoeien, zeehonden
en zeeëgels, dus waarom geen zee
schaap. Vandaar het bord met de
'schaapmeermin', zoals het door sommi
gen ook wel genoemd werd. Voor het
feest waren hele bergen vlees in huis
gehaald. Lamscoteletten, sausijsjes en
bloedworst. Vooral enorme bergen
bloedworst. Eén barbeque bleef de hele
nacht branden. Maar toch hield men
van de bloedworst een flinke portie
over. Het is dus niet moeilijk te raden
wat de Utrechtse badmeesters de ko
mende tijd als diner zullen krijgen
voorgeschoteld. Voorvijfhonderd gulden
vlees was er ingekocht en voor bijna
vijfhonderd gulden werd er ook opgege
ten. Met het bier lag het moeilijker. De
twaalf vaten die de inkoopcommissie
van de studenten voldoende had ge
acht, bleken wat aan de krappe kant te
zijn. Daarom moesten er in de loop van
het feest nog twee vaten bijgehaald
worden. Want achter de zelfgebouwde
tap in de grote schuur bij boerderij De
Scholleboe werd met vaardige hand en
in groot tempo getapt. Daar speelde ook
het bandje dat, toen het uur vorderde,
velen tot een dansje verleidde. „Ik heb
vannacht kunnen slapen, dus jullie
weten niet wat uitbundig feestvieren
is", constateerde boer Bakker deson
danks.
Taxi's
Het was een feest van een kaliber
zoals dat nog maar zelden op Texel
geweest is. Voor de boerderij stonden
permanent drie taxi's om moe gefeeste
mensen weg te brengen. Eén der
chauffeurs moest vanwege de mobilo
foon in de auto blijven zitten. Hij werd
door één der studenten bediend met
hapjes van de barbeque. De andere
chauffeurs konden wel zelf barbequen
en behoorden zodoende tot de vele
Texelaars die aan het berbequefestijn
deelnamen.
Het bestuur van het Utrechts Studen
ten Werkkamp had ongeveer 130 uitno
digingen naar verschillende Texelaars
uit laten gaan. Leveranciers, mensen
van de strandpaviljoens, mensen uit de
horeca en een aantal andere lieden
waarmee de samenwerking de afgelo
pen jaren fijn is geweest. Ook het
gemeentebestuur en Niek Spaans had
den een uitnodiging gekregen. Dat is
eigenlijk het enige wat bij de badmees
ters een domper op de feestvreugde
zette. Van het gemeentebestuur heeft
alleen burgemeester Engelvaart laten
weten persoonlijk verhinderd te zijn. De
overige gemeentebestuurders hebben in
het geheel niets laten horen. Bleven
weg zonder bericht van verhindering.
„Jammer", zeggen de badmeesters.
Moeilijk
De voorbereidingen voor het feest
waren al in november begonnen. En
eigenlijk was dat nog niet vroeg genoeg
want het was erg moeilijk oud-badmees
ters van het Utrechts studentencorps op
te sporen. Sommigen bleken echter de
Texelse Courant nog te lezen en kwa
men zodoende op de hoogte van de
plannen. Anderen lazen in De Telegraaf
van het op handen zijnde feestje. De
Telegraaf had zijn berichtgeving weer
gebaseerd op de informatie die in de
speciale jubileum badmeesterskrant
stond. Over het algemeen is toch een
zeer groot aantal reünisten op komen
dagen. Mensen die terug waren geko
men naar Texel om nog één keer met
badmeesters onder elkaar te zijn. In een
feest samen met Texelaars.
De barbeques waren beschikbaar ge
steld door de heer Keijser van hotel De
Pelikaan en Frits Langeveld van „De
Toekomst". Deze laatste had ook zorg
gedragen voor een ijswagentje waar
achter, keurig in driedelig pak, de
ijscoman ijsjes stond uit te venten. Rond
een uur of drie 's nachts bracht de
ijscoman zijn karretje maar eens naar
huis, omdat de temperatuur toen niet zo
ideaal meer was voor koele vanille. Hij
kwam daarna echter wel terug om
verder te feesten want eerder dan vijf,
zes uur hield het feestgedruis niet op.
Op zaterdag ging de hele stoet
badmeesters op een platte wagen over
het strand van paal 21 naar paal 9. Bij
ieder paviljoen werd toen even voor een
kleine vloeibare versnapering gestopt
en bij het paviljoen bij paal 9 aangeko
men stond daar een grandioze vismaal-
tijd op de Utrechtenaren te wachten.
Het was de bedoeling dat 's middags
een schatzoekwedstrijd en een zand
kasteelwedstrijd zou worden gehouden.
Door de regen die aanhoudend uit een
loodgrijze lucht neerdaalde waren er
geen belangstellenden voor dit evene
ment. Slechts één jongetje bij paal 17
wilde meedoen, maar dit was toch echt
een te kleine deelname.
Parachutisten
Succesvoller was het evenement dat
zondag bij paal 17 werd georganiseerd.
Aanvankelijk was het ook niet zeker of
dit wel door zou kunnen gaan. Het was
de bedoeling dat op het strand een
demonstratie parachutespringen zou
worden gehouden. Harde wind (18
m/p. sec.) maakte deze onderneming
zeer hachelijk. Rond half twee wist men
bij het paracentrum nog niet zeker of het
wel door zou gaan. Om tien voor twee
werd de beslissing genomen: toch maar
springen. Eén van de parachutisten:
Arnold Camfermann verklaarde later
tegen de badmeesters „Het is dat het
voor jullie was, maar anders hadden we
het niet gedaan". Desondanks landden
twee parachutisten keurig op de oranje
doek die op het strand als markering
was aangegeven. Het is werkelijk heel
kunstig hoe de parachutisten met be
stuurbare parachutes weten te manoeu
vreren en te draaien. Vanwege de harde
wind waren de parachutisten 1.800
meter ver uit de kust gedropt. Hun
stuurmanskunst en de wind deed hen
precies op de begeerde vierkante meter
terecht komen.
Gered
De man die met een gewone para
chute sprong landde echter midden in
de branding en moest door de Utrechtse
badmeesters gered worden. Ongeluk
kiger wijze kwam de motor van de
rubberboot van de badmeesters niet op
toeren. De buitenboordmotor was enke
le dagen tevoren nog in zijn geheel
nagekeken en gereviceerd, maar bleek
toch niet goed te zijn. Daardoor moes
ten twee badmeesters aan een lange lijn
in zee om de quasie verongelukte
parachutist te redden. Door met ver
eende krachten te trekken wist men de
parachutist veilig op de wal te krijgen.
Overigens zijn geruchten als zouden
de Utrechtse badmeesters dit jaar voor
het laatst op Texel zijn beslist onjuist.
Zoals onlangs tijdens een commissie
vergadering van de commissie openbare
werken door wethouder Van der Kooi
werd benadrukt is het de bedoeling dat
de Koninklijke Maatschappij tot het
Redden van Drenkelingen de noordkant
van het Texelse strand beveiligt. De
bewaking aan de zuidkant, dus van paal
9 tot en met paal 17, blijft in handen
van de Utrechtenaren. Bij de Maat
schappij tot het Redden van Drenkelin
gen is het de bedoeling Texelaars bij de
bewaking in te schakelen. Een cursus
strandbewaking wordt door de KNMRD
in samenwerking met de zwemclub TX
'71 gegeven.
Ook de badmeesters trainen mensen
in strandbewaking. Dit is een training
die tijdens de praktijk geschiedt. De
Utrechtse studenten zijn er niet op uit
het geheel in Utrechtse handen te
houden, maar juichen het daarentegen
toe dat ook Texelaars op hun posten bij
de bewaking worden ingeschakeld. Zo
als tijdens het barbequefeest bleek zijn
er de afgelopen dertig jaar goede con
tacten ontstaan tussen Texelaars en
Utrechtse studenten. Het werkkamp
van de Utrechtse studenten is ontstaan
in de jaren vijftig. Er waren toen nogal
wat studenten voor wie het lidmaat
schap van het Utrechts Studenten
Corps te kostbaar was. Om het voor
deze studenten ook mogelijk te maken
lid te kunnen blijven, werden werk
weken georganiseerd, waarin de corps
leden eenvoudige werkzaamheden ver
richtten. Men zag studenten als par
keerwachter, ijsverkoper of bollen-
rooier. In de tweede helft van 1950 werd
het aan de Texelse kust steeds drukker.
Het gemeentebestuur wendde zich tot
het werkkamp en vroeg of dit de bewa
king van de Texelse kusten niet op zich
wilde nemen. Na enige onderhandelin
gen kwam men tot een overeenkomst
en de ijsverkopers en parkeerwachten
werden omgeschoold tot badmeesters.
In de dertig jaar dat het studenten
werkkamp de Texelse kust heeft be
waakt is er nooit een badgast verdron
ken.
