DE WITTE LIEUWfi
Een onvergetelijke week
FILM
u i mi i ti mm
ISSESSSSSSL
„Kramer versus Kramer"
„De man,
die niemand werd
Geen handbaltraining
jonger
"X
mfsam
1
„WAT IK ZEGGEN WOU.."
Kan dat zomaar?
Plaats bij
Scouting
OOOOOOQOOOOO
VRIJDAG 10 OKTOBER 1980
TEXELSE COURANT
PAGINA 11
.®Ti ~7> 4 »ji
Reageren op deze rubriek kan bij Jaap
van Groenigen, telefoon (02220) 3562,
Adriaan Dijksen, telefoon (02228) 676 of
bij het Natuurrecreatiecentrum, telefoon
(02228)741.
Op een bijeenkomst die ik het afgelopen voorjaar bijwoonde,
;wam ondermeer het biologie-onderwijs op school ter sprake. Eén
j ran de sprekers kwam tijdens z'n voordracht met de rake opmer-
li ing: „Op school vertellen we de kinderen wat ze hadeen kunnen
ii ien als ze buiten waren gebleven". Deze opmerking geldt in zekere
ti in ook voor andere vakken. Als je kennis uit de boeken opdoet,
J ergeet je dat in de regel veel sneller dan wanneer je iets in de prak-
i ijk namaakt.
In de afgelopen maand ondervond ik
6 at zelf. Een klas kinderen kwam naar
èxel om een week aan „School in Bos
Landschap" deel te nemen. De
ièatste jaren organiseert een stichting
)i iet deze naam werkweken om school-
inderen in contact te brengen met het
atuurbeheer. In dit geval mocht
i Staatsbosbeheer de kinderen laten er-
aren wat „natuur beheren" in de prak-
jk betekent.
Gedurende twee dagen van de week
taken de kinderen de handen uit de
louwen om dat zelf te ondervinden,
te moeten dit niet zien als een mo-
erne vorm van kinderarbeid. Het gaat
i ij dit „werken" niet in de eerste plaats
r m het resultaat. Voorop staat, dat de
inderen zelf meemaken hoe nodig het
dat dit soort werk plaatsvindt. Voor-
i at de kinderen aan de slag gaan vertelt
sn „boswachter" over het hoe en
earom van het werk.
Paden beleggen
Om een voorbeeld te noemen: In de
jinen lopen zandpaden, waarop we
s leestal tweemaal per jaar een laag hooi
ti inbrengen om stuiven te voorkomen,
ijdens de voorbereidende les komen
vragen aan de orde zoals: „Waarom
moeten we in het duin op de paden
blijven?" en „Waarom maken we in het
duin geen paden van asfalt, dat maakt
het onderhoud toch veel gemakkelij
ker?". Naast de uitleg hoe ze het werk
moeten uitvoeren, krijgen de kinderen
ook iets te horen over de natuur in de
omgeving van zo'n pad. Want als ze aan
het werk zijn kijken ze om zich heen en
dan is het leuk dat ze weten wat er in de
omgeving te zien is.
Als ze op de plaats van bestemming
komen, gaan de kinderen vol enthousi
asme aan de slag. Het beleggen van een
pad met hooi is een dankbaar karwei,
want na korte tijd zien ze het resultaat
van hun zwoegen: Een deel van het
muigelopen pad ligt er weer netjes bij!
Een ander karwei is het planten van
helm op stuifplekken in de duinen.
Vrijwel iedereen weet, dat de duinen
een kwetsbare plantengroei hebben en
dat je er daarom niet zomaar dwars
doorheen mag lopen. Maar wéten dat
deze toegangssregel bestaat, is nog iets
anders dan je er aan houden! Als de
kinderen zelf bezig zijn met het planten
van helm ervaren ze op een onvergete
lijke manier, dat het een enorme klus is
Kinderen van de Koningin Emmaschooi uit
Dieren bezig mot hemplanten langs voet
paden en het opruimen van de Slufter.
stuifplekken in het duin weer in orde te
maken. Het ligt voor de hand, dat ze
met deze ervaring later meer begrip
kunnen opbrengen voor de regels die in
het duin gelden.
Slufter opruimen
Tijdens de week krijgen de kinderen
nog te maken met een derde karwei,
namelijk het opruimen van vuil in de
Slufter. Bij het bespreken van dit werk
komt het unieke karakter van dit gebied
aan de orde. Door een gat in de
buitenste duinenrij kan bij zware storm
het water van de Noordzee er binnen
stromen. Jammer genoeg spoelt er met
het zeewater allerlei rommel de Slufter
binnen. Een deel van dit aanspoelsel
-hout, papier en plantenresten bijvoor
beeld- verteert, maar met de rest weet
de natuur geen raad. Willen we de Sluf
ter als gaaf natuurgebied behouden dan
moeten we rommel zoals glas en plastic
regelmatig opruimen. „Eigenlijk zouden
we een brief aan alle schepen moeten
sturen.dat ze hun afval niet meer over
boord gooien", zei één van de kinderen,
toen we met een aanhanger vol vuil uit
de Slufter terugkeerden. „Die mensen
weten natuurlijk niet, dat die rommel in
de Slufter terecht komt
Tijdens de week staan er ook nog
andere dingen op het programma, zoals
een speurtocht, fietsen over het eiland
en een bezoek aan Cor Ellen -onver
getelijk! Het uitgangspunt bij al die acti
viteiten is: Laat de kinderen zoveel
mogelijk meemaken. Hoe waardevol dat
is blijkt weer eens als ze met de Texel 88
de Waddenzee opgaan. Je kunt een in
drukwekkend verhaal vertellen over de
waarde van de Waddenzee, maar als het
net druipend binnenboord komt en de
vangst even later op het dek spartelt
maakt dat duizend keer meer duidelijk!
Onderzoek
Eén middag tijdens de week trekken
we erop uit voor natuurstudie. In kleine
groepjes „onderzoeken" de kinderen
een stukje bos. Elk groepje bestudeert
een onderdeel van dat bos, bijvoor
beeld: Welke bomen, struiken en plan
ten groeien er? Er is ook een groep
„Meten is Weten", die al metend gege
vens over dit bosgedeelte verzamelt.
Om een paar voorbeelden te noemen:
Hoe hoog is de hoogste boom, hoeveel
bomen hebben een stam die dikker is
dan 12 centimeter? Kortom: rekenen in
de praktijk. Er gaat na afloop van het
onderzoek heel wat materiaal mee naar
„Bloem en Bos" waar de kinderen
logeren, 's Avonds verzorgt ieder groep
een onderdeel van een tentoonstel
ling waarin ze laten zien wat ze ontdekt
hebben gedurende de middag. Het is
schitterend om ze ingespannen bezig te
zien met de resultaten van hun onder
zoek. Ook de teksten die ze erbij
schrijven zijn dikwijls bijzonder aardig.
Bij de groep die iets laat zien van de
diersporen die ze in het bos vonden las
ik iets dat de moeite van het doorgeven
waard is. Onder een paar getekende
voetafdrukken stond: „Mensensporen:
Die zagen we het meest. Als we niet
oppassen vertrappen we alles!
J. van Groenigen
Vrijdag 10 oktober a.s. is er in
verband met wedstrijden in Hippolytus-
hoef geen handbaltraining.
etCVEM ICZTAS BU'EM VEAAMTWOOflDCUAUU) «N OC KOM TC
Enkele weken geleden om precies te
zijn 14 t/m 20 september zijn wij voor
het eerst op het eiland Texel geweest.
Het is een prachtig eiland: overal mooi
natuurschoon. En het is er ook schóón,
op één stukje na en wel de camping „de
Robbenjager" bij De Cocksdorp. Daar
hebben wij onze week door gebracht,
maar wij vinden dat de camping daar
niet hoort het ligt er in de duinen en het
ontsiert de hele omgeving bij de vuur
toren. Niet alleen wij vinden dat maar
ook de eilandbewoners, o.a. de beken
de strandjutter Cor Ellen die we spraken.
Het ergste wat we op de camping zagen
was dat de eigenaar zijn afval in een vlak
bij de camping liggende ven dumpte. En
dat vond hij heel gewoon. Het is een
smerig gezicht en het trekt veel meeu
wen. De meeste afval is niet verteer
baar. Er zit veel plastic, blikjes, papier en
glaswerk bij. We hebben zelfs dode
meeuwen bij de plek gezien, we vonden
het de moeite waard om er een foto van
maken en er over te schrijven. Hopelijk
kan hier wat aan gedaan worden, want
het hoort anders in deze tijd. In de
„Texeltoerist" stond ook: Houd Texel
schoon. En dat moet ook, want het is
een fantastisch eiland.
Fam. G.Klomp
Eerbeek
Naschrift
Het geval is inmiddels bij de plaat
selijke autoriteiten bekend. Volgens de
eigenaar van de camping wordt op de
genoemde plaats alleen gedurende
korte tijd in het hoogseizoen vuil ver
brand. De vuilcontainers waarover De
Robbenjager beschikt, zijn dan n.l. niet
toereikend en het huren van een extra
container die slechts een zeer korte tijd
van het jaar in gebruik is, wordt te
kostbaar gevonden.
Red.
Scouting Texel kan voor een
aantal groepen nog kinderen
gebruiken. De leden zijn weer een
jaar ouder geworden en daardoor is
de situatie ontstaan dat er bij de ene
groep veel te weinig zijn, terwijl de
andere overvol is.
Dat laatste is het geval met de
verkenners (jongens van 11 tot 14 jaar).
Bij de meisjesgroep van dezelfde
leeftijd kan men nog wel een paar leden
gebruiken. Door de verschuiving zijn er
tekort kinderen bij de welpen (7 tot en
met 11 jaar). Deze groep is weer opge
splitst in jong en oud. De jonge club
komt maandagmiddag om vier uur
bijeen. De oudere groep om half zeven.
Bij de kabouters (meisjes van 7 tot 10
jaar) kan men nog een paar leden
gebruiken. Zij komen elke donderdag
om vier uur bij elkaar. De meisjesgroep
van 11 tot 14 jaar heeft elke vrijdag om
zeven uur bijeenkomst.
Om de verwachte grote toeloop om
ledenkaarten op de eerste filmganger
voorstelling (op 16 oktober) enigzins te
beperken, worden mensen die lid willen
worden in de gelegenheid gesteld zich
eerder aan te melden. Op 9, 10, 11 en 13
oktober kan men tussen 17.00 en 18.00
uur in de hal van het City theater terecht
om een lidmaatschapkaart te halen.
Deze kaart kost f7,50. CJP-ers en P^s
65-ers betalen op vertoon van hun kaart
half geld.
Wanneer de breuk in een huwelijk als
definitief wordt ervaren, is het door
gaans zo dat de man in kwestie zijn
koffers pakt. In „Kramer versus Kra
mer" is het omgekeerde het geval. Daar
legt de vrouw haar flatsleutel op tafel
nadat ze de deur van de kinderkamer
waar haar 6-jarig zoontje slaapt achter
zich dicht heeft getrokken. Het ramp
zalige van dat gebaar kenmerkt tegelijk
de doordringende nuchterheid waarvan
de hele film is vervuld. Bekroond met
een vijftal Oscar-onderscheidingen valt
Kramer versus Kramer zonder enige
twijfel in de klasse van de beste film van
het jaar. De kracht van de film is
ondermeer aanwijsbaar door de na
smaak die je ervan overhoudt. Deze ge
schiedenis die de strijd om een kind
bevat, ben je beslist niet op de stoep van
de bioscoop vergeten. Ted Kramer
(Dustin Hoffman) werkzaam bij een
groot reklamebureau, gaat volkomen
in zijn werk op en is zich daardoor
nauwelijks bewust van het feit dat zijn
vrouw Joanne (Meryl Streep) zich zeer
ongelukkig is gaan voelen na de ge
boorte van hun kind. Joanne probeert
dit met Ted te bespreken, maar hij heeft
het te druk met zijn carrière om er diep
op in te gaan. Als het kind 6 jaar is,
besluit Joanne weg te gaan. Zij neemt
het kind niet mee omdat zij eerst haar
gevoel voor eigenwaarde terug wil
vinden. Ted wordt nu opeens gecon
fronteerd met de zorg voor een kleine
jongen. Dit gaat ten koste van zijn werk,
en uiteindelijk wordt hij zelfs ontslagen.
Na anderhalf jaar zoekt Joanne weer
contact. Het gaat veel beter en ze voelt
dat ze weer voor haar kind kan zorgen.
Ze waren inmiddels gescheiden en Ted
kreeg automatisch de voogdij, die zij
hem nu gaat betwisten. Ted wil het kind
niet afstaan en er volgt een gerechtelijke
procedure met een getuigenverhoor.
Uiteindelijk beslist de rechter dat het
kind wordt toegewezen aan de moeder.
De vader en de moeder herstellen te
elfder ure nog wat in het belang van hun
kind, en wij, als kijkers, beleven dan
gelukkig toch een happy ending van de
mooie en vaak ontroerende geschiedenis
van een vader en zijn zoontje, de grote
en de kleine Kramer. Donderdag t/m
maandag. Alle leeftijden.
Voor de komende zondagmiddag
staat er weer een serie flitsende teken
films op het programma, waarin Donald
Duck het middelpunt vormt. Zo zien we
Donald in een meningsverschil met een
moederbeer, wier kleintje hij tracht te
ontvoeren. Ook is Donald Duck op een
farm, waar het leven goed is, voordat er
een vervelende vlieg verschijnt.... Sa
men met Mickey en Goofy treedt hij op
als klokkenschoonmaker en brandweer
man. Andere Disney-figuren, die aan
bod komen zijn de drie kleine duckies
Kwik, Kwek en Kwak, Pluto met zijn
vrienden en vijanden, Goofy als olifan
tenoppasser en Knabbel en Babbel
verliefd op dezelfde nachtclubzangeres.
De tien tekenfilms zitten bijna allemaal
vol vaart en in sommige komen be
roemde Disney-wijsjes voor. Dit keer
hoeft zelfs geen ouder zich bij Disney te
vervelen.
FEUILLETON
Gerard was met zijn tweedehands
iatje voor komen rijden, maar het was
i en prachtige avond en Yvonne vond
lat ze best konden lopen. Ze gingen
lijfjes naast elkaar, hij durfde haar zijn
rm niet aan te bieden en bedacht: Als
i iet een ander geweest was, had hij dat
Is de gewoonste zaak van de wereld
ledaan. Nog altijd was er tussen hen de
arriëre, hij de employe, zij de dochter
an de baas, bedacht hij bitter.
Maar toen ze aan het tafeltje zaten bij
iet zachte licht van het omkapte lampje
onden ze elkaar en kon hij haar lachend
dviseren wat ze moest nemen van de
ele schotels en schoteltjes en waarvan
"oral niet teveel. En hij vertelde de mop
an de Indiaan die zoveel mosterd
lenomen had, omdat hij dacht 't
«einige is duur" met enige angst,
rant de mop had zo'n baard) maar
Vonne bleek hem nog niet te kennen
n moest er erg om lachen. Zo brak het
s.
En zij was het ook die zei, dat het nooit
«n gezellige avond zou worden als ze
door TOM LODEWIJK.
voortdurend 'u' tegen elkaar bleven
zeggen.
Bij de koffie (ze bleven hier maar,
besliste Gerard, het was hier gezellig en
rustig en daarenboven, bedacht hij, als
je ergens anders heen ging wist je nooit
wie je ontmoette en wat had je aan het
geklets) vertelde hij van zijn jeugd en de
moeilijke jaren waarin hij had gewerkt en
geblokt. Gerard kon boeiend vertellen
en onwillekeurig werd hij door zijn eigen
verhaal meegesleept, beleefde het weer
allemaal. Voor Yvonne ging een nieuwe
wereld open. Problemen die zij nooit
had gekend, behoeften die zij altijd had
kunnen bevredigen tegenslagen die haar
vreemd waren. En ze keek naar het
energieke gezicht van de jongeman
tegenover haar, dat nu zachter (en
liever, dacht ze) was geworden bij die
herinneringen.
Toen ze eindelijk weer op straat ston
den, huiverde ze opeens.
"Heb je het koud?" vroeg hij "zal ik
een taxi..."
"Nee nee" ze weerde het haastig af "ik
loop liever".
"Vind je het erg' waagde hij "als ik je
een arm geef?"
Ze keek hem aan en hij behoefde geen
antwoord.
"Hè" zei ze tevreden "dat loopt ook
veel fijner, vind je niet?"
"Ik zou zo wel uren kunnen doorlo
pen" meende hij.
"En mij al die tijd meeslepen?" viste ze.
"Alleen met jou, natuurlijk"
"Natuurlijk?"
"Ja-ik zie er alleen maar tegenop dat er
een eind aan komt. En dat is over tien
minuten".
Ze liepen samen door, zwijgend, ieder
bezig met zijn eigen gedachten.
Yvonne probeerde haar gedachten en
gevoelens onder controle te krijgen.
Voor het eerst van haar leven liep ze aan
de arm van een man, waarvan ze
dacht: ik wou dat die arm me m'n hele
verdere leven bleef vasthouden. Hij
was, vond ze, zo anders, o ja, zo héél
anders dan alle mannen die ze kende. En
tegelijk was de achtergrond van haar
denken de waakvlam: wat ga je doen?
Kén dat nu maar zo?
Ze schudde onwillig haar hoofd. Was
dat nu niet wat ze altijd had volgehou
den, dat dét nimmer een hinderpaal
zou mogen zijn. Had ze niet altijd één
ding zeker geweten: als de man kwam,
die dit gevoel in haar wekte, dan kon het
haar niet schelen wat hij was. En wat
was Gerard de Rheede? Zeker geen
mislukt mens, niet de arme kunstenaar
over wie ze op kostschool wel eens fan
taseerde, of de stoere zeeman, met
blauwe ogen. blauw als de zee. Wan
neer zij maar niet 't ongeluk had dat ze
Yvonne Lazare was, als ze nu gewoon
een meisje van kantoor was, bijvoor
beeld, zou dan nog éen ogenblik twijfel
overblijven? En opeens wist ze het en
het schoot door haar heen als een vlam:
ze hield van hem! En ze wilde hem en
geen ander.
"We zijn er Yvonne" zei Gerard op
eens.
Ze keek omhoog naar het grote huis
met het glimmend koperen firma-naam
bord.
"Ja" zei ze toonloos we zijn er. Het is
uit".
"Wat is uit? Het sprookje?"
"Het was toch geen sprookje? Voor mij
niet. Voor mij was het werkelijkheid".
"En zó, dat je nu met een diepe zucht
zegt: het is uit" stelde hij glimlachend
vast.
Ze knikte, woordeloos.
En hij wist, dat dit het moment was.
"Of... wou je soms de andere exo
tische eetgelegenheden van Amsterdam
ook nog proberen?"
"Zullen we?" vroeg ze ademloos en de
blik in haar ogen zei hem zoveel dat hij
een ogenblik verlegen was.
"Als jij wilt" zei hij.
"Als jij wilt" herhaalde ze lachend.
"Als wij willen".
"Willen wij? Wat klinkt dat bijzonder:
wij. Jij en ik, samen, dat is wij..."
En opeens was ze in zijn armen.
Toen verder op de gracht de schijn
werpers van een auto weerkaatsten
tegen de bomen maakte ze zich haastig
los.
"Dag" zei ze en vluchtte de stoep op.
Hij bleef staat, tot hij opeens de kou
van de najaarsnacht voelde.
Toen liep hij langzaam, diep in ge
dachten naar huis.
Hij had de kans van zijn leven in
handen.
HOOFDSTUK 5
Een society-huwelijk
Yvonne Lazare kreeg haar uitverkore
ne niet cadeau I
Zowel haar vader als haar oom Guy
zaten met stomheid geslagen, toen ze
hen vertelde, dat zij en Gerard de
Rheede het met elkaar eens waren en
dat ze met elkaar wilden trouwen.
Binnen niet al te lange tijd, want
waarom zouden ze een 'verkering' on
nodig rekken, wanneer ze zéker van
elkaar waren?
Het was een verrassing, want Yvonne
en Gerard waren er in gelaagd, hun
verhouding geheim te houden, wat
nogal wat strategie van beide kanten
had gekost.
Gerard had er zich inwendig aan geër
gerd. Waarom al die geheimzinnigheid?
Het was toch een eerlijke zaak? Was hij
niet goed genoeg voor Yvonne? Was
het nog altijd de 'dochter van de baas'
en de employe van de firma?
Maar er stond voor hem te veel op 't
spel, dan dat hij zijn gezond verstand
niet zou laten zegevieren. Inderdaad
zouden zéker de beide heren Lazare,
vader en oom, het geen doodgewone
zaak vinden. Daarbij huldigde hij het
standpunt, dat Guy Lazare er eens toe
had gebracht een goede typiste te laten
gaan 'liefde en zaken nooit vermengen'.
Het gaf hem zelfs een zekere voldoening
dat niemand wist, dat de procuratie
houder, als alles volgens de plannen
verliep, straks tot de familie zou beho
ren, nóch in den huize Lazare, nóch op
het kantoor.
Daarom maakte hij er het beste van en
werd het een sportief genoegen, de
buitenwereld om de tuin te leiden.
Binnenshuis verrieden ze zich nimmer
en daarbuiten ontmoetten ze elkaar déar
waar ze geen herkenning te vrezen
hadden. Yvonne had er wel enig be
zwaar tegen, naar Gerards kamer te
gaan, maar wilden ze alleen zijn, dan zat
er niets anders op en zijn hospita, die de
goedbetalende, correcte huurder wel
mocht, had ook wel met één oogopslag
gezien dat diens verloofde geen 'licht
hippie' was, maar een 'dame van
standing'. Dus dat gaf ook al geen be
zwaar. Yvonne doorleefde blij en ver
heugd deze tijd en haar vader en oom
merkten beiden wel goed op, dat ze er
zo buitengewoon uitzag en 'iedere dag
wel knapper leek te worden'. Had Henri
Lazare het niet te druk met zijn zaken
gehad en was Guy Lazare geen oude
vrijgezel geweest, dan hadden ze mis
schien gedacht aan het lied, dat Marie
de werkster ook graag mocht zingen
"Dat zal, dat zal, de liefde wel wezen..."
maar de mannen in huis waren ziende
blind en Yvonne liet het zo, terwijl ze
gestaag overlegde hoe ze haar vaderlen
haar oom) het nieuws moest mede
delen, zó dat er geen kans was op een
spaak in het wiel van de huwelijkskoets.
(wordt vervolgd)