FILM
„WAT IK ZEGGEN WOU.."
Oud en jong scoorden
het hoogst bij
vogeitentoonsteiiing
Pretty Baby
„De man,
die niemand werd
9on9*r
QQO
noooooooooOQ
Toneelvereniging
St. Jan
Première nieuwe
revue voor A 1MB O
De Zuidbatterij
Oproep
8RIEVEN VAN LEZERS- eulTEN VERANTWOORDELIJKHEID VAN DE REDAKTIE
PAGINA 8 TEXELSE COURANT
DINSDAG 25 NOVEMBER 1980
haar streven om de levensgevaarlijke
bewapeningswedloop te doorbreken. A
Mijn partij, de PvdA, heeft zich nog niet
tehen Luns, de NAVO en kernwapens
gekeerd. Ik roep alle leden van de PvdA 1
en degenen die gewoon zijn op de PvdA
te stemmen op, om nog eens goed na te
denken over hun standpunt ten aanzien
van vrede, veiligheid en kernwapens.
Het is schandalig dat onze grote socia-
listische partij zich zo op de vlakte houdt
en niet wil zien dat een bewapenings- 1
wedloop altijd tot oorlog heeft geleid en
ook ditmaal weer tot oorlog zal leiden.
Als u vindt dat de kernwapens moeten ïp
verdwijnen, laat dat dan blijken, mis
schien niet op de manier van mevrouw
Aarts, maar op een in een democratie
meer gebruikelijke organisatorische ma
nier.
C. H.Wiedijk
Den Burg.
Na een prima uitvoering van "St. n
Jan" in de Wielewaal op 22 november
voor een uitverkocht huis viel er toch
een smet op het feest. De band die
gecontracteerd was voor het bal bleek
achteraf niet die muziek te kunnen
spelen die wij gewend zijn. Bij het con
tracteren van de band werd gezegd dat
allerlei dansmuziek gespeeld kon wor
den. Het bleek niet zo te zijn. Wij als
bestuur betreuren dit ten zeerste. Wij
hopen dat u begrip kunt opbrengen voor
dit jammerlijke voorval. De volgende
keer hopen wij dit te kunnen voorko
men door bij het contracteren van een h
band nog meer informatie in te winnen, q
De vereniging hoopt u een volgende
keer toch weer te mogen begroeten.
namens het bestuur,
voorzitter C. P. Witte
Den Burg.
De afdeling Oudeschild van de
Algemene Nederlandse Bond voor
Ouderen houdt vrijdag een bijzondere ij
avond. Zoals ieder jaar treedt dan
Jannie Craanen-Hemelrijk met haar
Flierefluiters op. Dit keer is de première
in Oudeschild. De gloednieuwe revue
heet: „Heimwee naar de dertiger
jaren?" Tijdens de avond zal ook het
bejaardenkoor uit Den Burg optreden.
De voorstelling wordt gehouden in hét
Skiltje en de aanvang is om acht uur
(zaal open half acht). Ook wordt een
loterij gehouden ter bestrijding van de
kosten.
In "Texel, Nederlands laatste slag
veld" noemen Bartels en Kalkman de
Zuidbatterij bij paal 9 als één van de
batterijen die op 6 april 1945 Den Burg
beschoten en die ook bij de verdere ge
vechten op het eiland een doorslag
gevende rol speelden. In mijn beschrij
ving van de Duitse verdedigingswerken
in het zelfde boek bevestig ik deze be
trokkenheid van de Zuidbatterij door te
vermelden dat in april 1945 de voormu
ren van de kanonkazematten door de
Duitsers gesloopt werden, zodat de ka
nonnen buiten de bunkers opgesteld
konden worden. Dit met het doel om
het hele eiland te kunnen beschieten.
Belangrijk hierbij is te vermelden dat de
kanonnen vanuit de bunkers alleen
doelen op zee konden bevuren. De hier
geschetste gang van zaken word ge
heel bevestigd door een rapport van
een officier van de Generale Staf d.d. 12
juni 1946. Nu zijn er de laatste tijd
twijfels gerezen omtrent dit, tot voor
kort vrij logisch klinkende verhaal. Door
een voormalige Duitse matroos van de
Zuidbatterij is verklaard dat de kanon
nen in 1945 niet (en zelfs nooit) gescho
ten hebben en ook enkele Texelaars
verklaren dat de kanonnen na 1945 nog
in hun bunkers stonden. Naar aanleiding
hiervan zijn bij mij uiteraard twijfels ge
rezen: zijn de kanonnen wel/niet uit de
bunkers gehaald of zijn ze later wellicht
teruggezet? Omdat ik van plan ben de
geschiedenis van de Nederlandse Ie
Batterij 12L40 en zijn opvolger de Duitse
'Sudbatterie' eerdaags te publiceren,
vraag ik hierbij aan iedereen die over het
hier geschetste probleem iets meer kan
vertellen, contact met mij op te nemen.
Ook degenen die over andere interes
sante gegevens beschikken betreffende
de Nederlandse of Duiste Zuidbatterij
zou ik willen vragen deze aan mij mee te
delen. Nog een speciale vraag: kan
iemand mij nader inlichten over de
Duitse archeoloog Prof. Dr. K. H. Jacob
Friesen, Tnselkommandant' en één der
eerste commandanten van de batterij?
Mijn belangstelling gaat voornamelijk uit
naar foto's, met name naar foto's waar
kanonnen, zoeklichten of radarappara
ten op voorkomen in de Zuidbatterij,
maar ook in andere bunkercomplexen
op Texel. Omdat ik besef dat niet iedere
Texelaar na de bevrijding met het foto
toestel de duinen introk om de resten
van de Duitse cultuur op de gevoelige
plaat vast te leggen, gaan mijn gedach
ten vooral uit naar bijvoorbeeld familie
kiekjes met op de achtergrond een
bunker of een stuk geschut. Dit soort
foto's is zeer welkom. Ik zie uw reacties
met belangstelling tegemoet.
G. Gerrits,
De Zes 2a,
1791 EX Den Burg
02220-2169
Het is in onze democratie zo geregeld
dat de meerderheid beslist. Daardoor
zitten we nu in Nederland opgescheept
met Luns als secretaris-generaal van de
NAVO, met die NAVO zélf en met de
NAVO-kernwapens. Mevrouw Aarts uit
De Koog heeft besloten tegen de kern
bewapening te protesteren door een
deel van de door haar verschuldigde
inkomstenbelasting niet te betalen. Ik
heb er behoefte aan om in het openbaar
blijk te geven van mijn instemming met
kanarie-bastaarden, vier parkieten, vier
grote parkieten, enkele diamantduiven
en wat kwartels ingezonden. Als keur
meester kanaries fungeerden de heren
J. Huisman uit Ursem en H. Suichies
uit Leeuwarden Voor de tropische
vogels waren dat P. Bot uit Medem-
blik en A. Mulder uit Harlingen.
De tentoonstelling werd op vrijdag,
zaterdag en zondag gehouden en over
belangstelling had men bij Op Eigen
Wieken niet te klagen. Veel mensen
kwamen kijken Dit ondanks het feit dat
de Kleindierensportvereniging Kotex in
dezelfde week een tentoonstelling
hield. Het blijkt dat aan het kort na
elkaar houden van twee dierententoon-
stellingen met valt te ontkomen, omdat
het heel moeilijk is keurmeesters te
krijgen. De vier keurmeesters, die naar
de tentoonstelling van „Op Eigen
Wieken" kwamen, konden alleen maar
dat weekeinde. Overigens is het
bestuur van de vogelvereniging niet
van plan een fusie met Kotex aan te
gaan Secretaris Smit meldde dat er
nog te veel oud zeer bestaat om een
dergelijk voorstel te doen. Tijdens de
Kotex tentoonstelling had de voor
zitter van die vereniging Joop Velt-
kamp laten weten tegen een eventuele
fusie geen bezwaar te hebben.
Overigens is „Op Eigen Wieken" als
vereniging ongeveer even groot als
Kotex.
Het oudste lid van de vereniging, de heer Jac. Ham neemt zijn welverdiende beker in ontvangst
van voorzitter Van Dorp.
De Vogelvereniging „Op Eigen stante kleur aanwezig is. De pigment-
Wieken" opende donderdagavond kanaries moeten een ragfijne tekening
tijdens een gezellig samenzijn zijn hebben. De kleur van de kanarie kan
twaalfde vogeltentoonstelling. In snel uitgeloogd raken door zonneschijn
gebouw De Witte Burcht waren vele Iemand die met zijn kanaries mee wil
soorten en variëteiten bijeenge- doen aan een tentoonstelling doet er
bracht. Voor de liefhebber een lust daarom goed aan de dieren de laatste
voor het oog en voor de leek een tijd voor de tentoonstelling in een zon-
interessant gezicht. Voordat de vrije ruimte te houden. Behalve kana-
eigenlijke tentoonstelling werd ries waren voor de tentoonstelling ook
geopend heette voorzitter J. van tropische bastaarden, zebravinken.
Dorp alle aanwezigen van harte
welkom. Hij stelde dat het de
grootste show van „Op Eigen
Wieken" was van de 12, die tot nu
toe zijn gehouden. De voorzitter zei,
dat door alle leden in het afgelopen
seizoen hard is gewerkt om tot de
beste resultaten te komen. Hij was
verheugd over het grote aantal
vogels dat voor de tentoonstelling
was ingezonden. „De één is vol lof
over het afgelopen kweekseizoen,
de ander echter teleurgesteld. Tegen
de eerste zou ik willen zeggen:
houden zo, tegen de tweede groep:
volgend jaar beter".
Nadat Van Dorp alle medewerkers
aan de tentoonstelling en met name
de schenkers van prijzen voor de
tombola had gedankt, ging hij over
tot de prijsuitreiking.
De inzending van het oudste lid van
de vereniging, de 85-jarige heer Jac.
Ham werd algemeen kampioen: een
kleurkanarie eigen kweek. Met deze
inzending behaalde hij een puntentotaal
van 91 wat uitzonderlijk hoog is. Ham
heeft zeventig jaar in IJmuiden ge
woond en is daar met zijn vogels ook
diverse malen kampioen geworden. Het
jeugdlid Magda van der Meer ging ook
met een beker naar huis voor haar
Border kanarie. Zij kreeg 89 punten
voor dit dier. Met haar dertien jaren is
Magda het jongste lid van „Op Eigen
Wieken". Het zijn nogal wat zaken
waar de juryleden bij de beoordeling
van de vogels op moeten letten. Het
model, de houding, de conditie en de
bevedering zijn punten die de aandacht
verdienen. Maar ook de kleurregelmaat
of de tekening zijn belangrijk.
Bij de vetstof kanaries gaat het er
hoofdzakelijk om dat een goede con-
In de serie Filmganger draait donder
dagavond de film Pretty Baby in het
City-theater.
Storyville is de plaats waar Pretty
Baby zich afspeelt. Een luxueus bordeel
met een fotograaf, een pianist, vrouwen
en een 12-jarig meisje Zij bepalen het
kleurrijke beeld in de film, een prachtige
sfeertekening van een milieu rond de
eeuwwisseling. De film vertelt het ver
haal van Violet, de twaalfjarige dochter
van Hattie, die haar brood als protituee
verdient in het bordeel van madame
Nell. In het huis is Violet opgegroeid.
Het gebeuren ter plaatse is voor haar het
leven zelf geworden. De buitenwereld
komt op een dag opeens dichterbij door
j-, v-NEi?" v- de nersnnn van F .1 Rellnm een fntn-
HMH graaf, die zich interesseert voor het
MHkf f 'even aan de zelfkant en het zonder
opsmuk wil vastleggen. Hij wordt een
X t soort huismascotte en een symbool
£1 M ja iÉL I v00r de v'uéht uit dit bestaan. Bellocq
I fa '^1^. X I moet zijn comfortabele positie van
buitenstaander opgeven, als hij eerst
verliefd wordt op de kleine Violet, zich
.i vervolgens niet kan verenigen met de
vanzelfsprekendheid waarmee zij ook
I MHj H m' 1 prostituee is en zich tenslotte over haar
BöiHi,lh* 1 'i J ontfermt door haar te trouwen. Haar
Het jongste lid van Op Eigen Wieken Magda van der Meer met haar vogels, d,e goed waren moeder js dgn met haar nieuwbakken
voor een fraaie beker.
echtgenoot (en ex-klant) naar het mid
den westen van Amerika vertrokken om
daar een nieuw leven te beginnen. Aan
het eind van de film moet Bellocq er
varen dat hij, ondanks alle goede be
doelingen, zo wordt geïdentificeerd met
het (moreel) laagst geachte gedeelte
van de samenleving, dat hij zich niet
meer kan verzetten als de moeder van
Violet en haar man, nu afgezanten van
de gerespecteerde burgerij. Violet komen
opeisen. Daarmee eindigt Pretty Baby.
Malle heeft dan zijn standpunt duidelijk
gemaakt. Hij heeft alleen willen aan
tonen hoe een duidelijk sterke persoon
lijkheid als Violet, de eigen integriteit
kan bewaren in een totaal corrupte om-
FEUILLETON
HOOFDSTUK 9
Langs duistere wegen
17. Dan zou hij, in vermomming, de
laatste trein naar Amsterdam nemen.
Van het station was het twintig minuten
lopen naar het grachtenhuis, waar
Yvonne sliep. En slapen zou ze, want
hij wist dat ze weer aan de slaap
middelen was...
Dan was het een kwestie van snel
handelen en het moest er uitzien of het
ging om een roofmoord. Alles over
hoop, sieraden verdwenen, de geheime
safe niet gevonden (anders zou men
zich afvragen hoe de dief zo goed de
weg wist). Die sieraden de gracht in, die
zou niemand meer vinden... diep in de
amsterdamse prut. Dan terug naar het
station, eerste trein naar Utrecht, zor
gen ongezien weer binnen te komen, 's
morgens meneer de Rheede gewekt,
ontbijt op bed, de conferentie- en dan
waarschijnlijk het telefoontje. Uit Am
sterdam. In discrete bewoordingen, om
hem niet meteen te zeer te schokken.
Hij grijnsde.
door TOM LODEWIJK.
En de volgende dag zouden de kranten
volstaan.
De rede van meneer de Rheede, in
een opvallend perspectief door de tra
gische gebeurtenissen. De fantasten
van de pers zouden het al weten: de
inbreker wist waarschijnlijk, dat de
Rheede in Utrecht vertoefde, het had in
alle kranten gestaan dat hij daar zou
spreken. Waarschijnlijk door het slacht
offer, die alleen in huis was, betrapt,
haar in paniek om het leven gebracht,
sieraden geroofd. Haar echtgenoot uit
een conferentie weggehaald, diep ge
schokt - wilde met niemand spreken.
Och och, eten en drinken voor die
luidjes, een hele voorpagina!
En slechts één mens zou de waarheid
weten.
Hijzelf.
Nimmer zou die waarheid aan het
licht komen.
Ook daarvoor zou hij zelf zorgen.
En met een spotieve activiteit zette hij
zich aan de taak, de perfecte misdaad te
volvoeren.
En nu was het dan zover.
Het eerste deel was gelukt.
Tientallen mensen konden er op zweren
dat Gerard de Rheede naar zijn kamer in
het hotel was gegaan. De portier had
zijn instructies. De liftboy was nog op de
kamer geweest om de lamp aan te
draaien, die Gerard enkele ogenblikken
te voren zelf had losgedraaid.
Hij ontsloot zijn koffer.
Zijn pyama, wat linnengoed, legde hij
in de kast. Daaronder lagen de spullen
die hij deze nacht nodig hag.
Hij keek op zijn horloge.
Hij had nog vijf kwartier voor de
laatste trein naar Amsterdam ging. Een
zee van tijd!
Hij voelde zijn pols en constateerde
tevreden, dat die niet sneller sloeg dan
normaal. Gerard de Rheede was vol
zelfvertrouwen en ontspannen. Want de
spanning was er geweest gedurende de
dagen dat hij moest wachten en het spel
spelen dat de verdenking van hem
moest afwentelen.
Met hoeveel zorg en overleg had hij
zijn uitrusting gereed gemaaktl De
donkerblauwe pet met de glimmende
klep, die hij van zijn boot had mee
genomen, de korte grijze jekker, de niet
geheel vlekkeloze donkerblauwe broek
met de bollende knieën, de degelijke
zwarte schoenen, niet al te zorgvuldig
gepoetst. De geruite zakdoek, de grijze
wollen handschoenen, het goedkope
hoornen brilletje, de oude pijp die zo
was doorrookt, dat niemand kon ver
moeden dat Gerard er eens in Londen
vijf pond voor betaald had, en de
tabakszak met de goedkope baai. Dat
moest hij er voor over hebben....
Zijn gouden signetring, zijn polshor
loge, stopte hij in zijn jaszak. Die jas
hing hier goed. Een goedkoop, maar
nauwkerig lopend stalen klokje stopte
hij in de zak van zijn bonker. Zorgvuldig
trok hij de grijze wollen sokken aan.
Daarna graaide hij lang met zijn handen
door de tabak, tot zijn vingernagels
rouwrandjes hadden en wreef de kop
van zijn pijp over zijn handen, die er niet
al te schoon mochten uitzien. Zo'n
herenhand kon hem verraden... Hij
drukte zich de pet diep in de ogen, zette
de bril op. Hij had zich vóór het diner
niet geschoren en nu kon je dat goed
zien - dat moest ook. Hij wijdde daarna
zijn volle aandacht aan zijn gebit (Yvon
ne zei altijd dat hij zo'n mooi roofdieren
gebit had) en dat zag er daarna bruinig
uit, met een zwarte tand er tussen.
Gerard vertrouwde niet te veel op
vermommingen, maar je moest wel
typegetrouw zijn en zo'n arbeider met
een prima verzorgd gebit was opvallend.
In die klasse, wist Gerard, liepen de
meeste mensen niet zo hard naar de
tandarts....
Toen pakte hij een oude, veelge
bruikte leren tas, stak een duimstok in
z'n jaszak zodat het uiteinde zichtbaar
bleef, keek nog eens of het grijze flanel
len shirt er inderdaad uitzag of hij het al
een paar dagen aan had. Wat had dit
alles overleg en moeite gekost, hoe had
hij zitten piekeren om te zorgen voor
een kloppend geheell Maar nu hij in de
spiegel keek, was hij inderdaad een
man die er uitzag als knecht van een
electricien of iets dergelijks, een man die
je in een bestelwagentje kon zien rijden
of op een ladder zien staan. Een man
van twaalf in het dozijn.
Nu kwam het gevaarlijkste moment -
hij moest het hotel verlaten. Liefst
ongezien, maar wie hem zag moest
geen argwaan krijgen. Dat iemand hem
zou herkennen als meneer de Rheede
van kamer 14, was uitgesloten. Maar
het was hem opgevallen hoe laat nog en
hoe vroeg al, de mensen achter de
schermen van het hotelbedrijf in actie
waren.
Op de gang zag hij niemand.
Voorzichtig liep hij die af naar de
achtertrap.
In een hoek stond een kamerstoffer
en een lege emmer. In een impuls pakte
hij ze op en sjouwde er mee de trap af.
Een kelner kwam hem gehaast tege
moet, lette niet eens op hem. Tevreden
zette Gerard het gereedschap in een
hoek en stond enkele ogenblikken later
in het smalle straatje naast het hotel.
Hij sloeg niet de richting naar het sta
tion in, maar liep naar de andere kant
langs de nu duistere etalages van een
meubelmagazijn. Hij kwam in een straat
waar af en toe een auto doorheen
zoefde en maar weinig mensen liepen.
Het was stil weer, de hemel duister, het
motregende een beetje.
Het anders zo drukke Stationsplein
was nu bijna verlaten, haastige reizigers
staken nog over voor de laatste treinen.
Met de rustige, wat sloffende tred van
de man die precies weet hoe laat de
trein gaat en die nog ruim de tijd heeft.
ging Gerard de hal binnen en kocht een
retourtje- derde Amsterdam, 't Was een
oud treinstel, zag hij opgelucht, niet al
te best velicht. Er zaten maar weinig
mensen in. Hij vond een leeg comparti
ment. Er lag een krant in het bagagerek,
Gerard vouwde die open en kroop er
achter.
Een fluitsignaal schrilde, met een
schok zette de trein zich langzaam in
beweging. Van achter zijn krant staarde
Gerard naar buiten zonder iets te zien.
Hij wist dat het nu geen zin meer had,
maar hij controleerde nog eens al zijn
bewegingen, al zijn handelingen. Had hij
ergens een fout gemaakt? Iets vergeten?'
Hij was alleen wat nerveus, omdat hij
de trein in zijn plannen had moeten in
calculeren. Een auto was beter geweest
Maar ten eerste kon hij zijn eigen autc
beslist niet gebruiken, die moest daar dt
hele nacht wit-glimmend voor het hotel
staan. Hoe had hij een andere wager
moeten versieren, wanneer hij per sé
alles alleen wilde doen, in dit land waar
letterlijk alles geformuleerd en geregis
treerd was?
En zelfs als hem dat was gelukt, harj
hij grote risico's gelopen. Hij kon pannf
krijgen met de wagen en Gerard war
een man die precies wist waar de olie en
waar de benzine in moest, maar daar
mee hield zijn kennis van de autome
chanica ook op. Een lekke band zoi
voldoende zijn om zijn plan te doen mis
lukken.
(wordt vervolgd
