UDi onverschrokken op
dreef in eenakters
WAT IK ZEGGEN WOU..
Meer efficiency in
raadhuis nodig
Texels Belang wil
„ambtenarenstop
Voor onderwijsjubileum
in De waal /750.-
Wh
Dit kan niet
waar zijn
Integratie?
Aanrijdingen
DINSDAG 9 MAART 1982
TEXELSE COURANT
PAGINA 7
wat startproblemen, zeer overtuigend.
Als een bezetene rende hij over het
toneel en de schakeling naar vertwijfe
ling (,,Waar faalden we in de opvoe
ding"! was natuurlijk. Aanvankelijk was
vader Roy Hubley nog een man die de
daad van zijn dochter ziet als een aanval
op zijn goede naam maar naarmate het
stuk vorderde zag hij steeds meer in dat
dit niet belangrijk was. Dat bleek vooral
uit de prachtige scene waarin hij met zijn
dochter praat en zij hem duidelijk maakt
dat ze niet wil worden zoals pa en moe.
Koud is de douche die dan volgt als
vriendje Borden met één zinnetje zijn
bruid bevrijdt. Die koude douche"
bracht Wendrich schitterend. Hij was
echt kwaad en buiten zinnen en bracht
zijn onbegrip voor de jeugd van tegen
woordig levensecht voor het voetlicht.
Erie Remmers speelde zijn vrouw Norma
en zij was duidelijk de mindere in dit
huwelijk. Een beetje truttig en zeurderig
was ze goed op dreef en wist ze mooi
tegenspel te geven. Het was een stuk
met erg veel vaart en Wendrich was
soms iets te snel maar dit was geen
groot manco. De bruidegom Borden
werd gespeeld door Dick Rozeboom die
in het eerste gedeelte een overtuigende
piccolo had neergezet. Hij was rustig en
vastberaden, zoals door de schrijver was
bedoeld.
Te hard
De bruid was Gusta Linneman. Zij
mocht stralend in een bruidsjapon uit de
badkamer komen en deed dat ook. In de
eerste en tweede eenakter speelde
Jouke Jansma een keurige kelnef. Dat
deed hij goed. Het decor en kleding
waren tot in detail verzorgd.
Regisseuse Ans Bonne soufleerde
ook, maar dit had best wat zachter ge
mogen. De rolkennis was redelijk en dan
is te snel en te hard soufleren alleen
maar irritant. De grime werd wegens
ziekte van Anneke Rienks verzorgd door
St. Jan grimeuse Juul Swarthof.
De gemeente zal met f750,— bijdra
gen in de kosten van de jubileum
festiviteiten rond de onderwijskrachten
K. Beekenkamp en W. Albers in De
Waal. Dat is belangrijk minder dan de
oudercommissie had gevraagd.
Het hele feest heeft nl. ƒ4581,50
gekost en de gemeente was gevraagd
de helft van dit bedrag te vergoeden. B
en W vinden echter dat aan zoiets niet
meer geld moet worden uitgegeven dan
in het verleden bij vergelijkbare onder-
wijsjubilea is gebeurd wat inhield dat
niet meer dan ongeveer ƒ350,— per
persoon kon worden uitgetrokken. De
oudercommissie had op een vergoeding
van tenminste een derde deel van de
kosten gerekend omdat deze norm
wordt gehanteerd bij jubileumfeesten.
Later werd pas duidelijk dat voor jubilea
van personen een andere regeling geldt.
BRIEVEN VAN LEZERS - BUITEN VERANTWOORDELIJKHEID VAN DE REDAKTIE
Wim Tinholt buigt zich in da rol van Sam Nash over de computergegevens van zijn mertresse/secretaresse Jeangespeeld door Riekie van Dijk
Oinksl. Rechts Fransje Wendrich ais Karen.
Toneelvereniging UDI trakteerde het publiek in dorpshuis De
Wielewaal zaterdagavond op drie boeiende eenakters van Neil Simon.
De drie taferelen hadden allemaal iets met elkaar te maken en boden
zowel komedie als drama. De schrijver weet in „Plaza Hotel, Suite
719" een prachtige wisselwerking tussen deze twee uitersten op te
bouwen en dat iets wat de spelers van UDI goed hadden geïnterpre
teerd. Juist de snelle overgang van komedie naar drama zette het
publiek soms op het verkeerde been en dat maakte de nieuwsgierig
heid naar de afloop van de drie „scenes" alleen maar groter.
De zaal van de Wielewaal kwam
zaterdag niet helemaal vol en dat was
toch een beetje jammer. UDI is al
geruime tijd bezig het eigen spel steeds
vanuit een andere invalhoek te bena
deren. Men kiest niet direct voor het
principe „voor dat stuk hebben we de
juiste personen in huis", waardoor men
vaak dezelfde spelers in hetzelfde type
rol ziet. Regisseuse Ans Bonne had
enkele karakterspelers in een rol gezet
die wat verder van hun persoonlijkheid
afstond en kwam daarmee tot verras
sende resultaten. Het ritme van het spel
was niet altijd juist maar de hoofd
rolspelers hadden voldoende opgedane
ervaring in huis om zich met verve door
zwakke partijen heen te slaan.
Enkele dingen hadden alle eenakters
gemeen: het speelde zich af in dezelfde
hotelkamer (Suite 7191 en verschillende
aspecten van het „huwelijk" werden
belicht. Zaken als ontrouw, vastroesten,
liefde en haat het had in Plaza Hotel
allemaal met „getrouwd zijn" te maken
en in de eerste en tweede akte werd dit
op speelse wijze uitgewerkt. In deel 1
blijkt het getoonde huwelijk niet hele
maal koek en ei door ontrouw van de
man, Sam Nash, die een relatie heeft
met zijn secretaresse. Zijn vrouw Karen
Nash wil in de bewuste hotelkamer de
huwelijksnacht nog eens overdoen om
dat ze 23 jaar getrouwd zijn. „De man in
de overgang-problemen" blokkeert
echter een gezellig samenzijn en Karen
weet haar echtgenoot op cynische wijze
haarfijn duidelijk te maken dat hun
huwelijk niet slecht is maar dat manlief
het niet kan accepteren dat hij ouder
wordt.
Fransje Wendrich had de rol van de
naar genegenheid hunkerende vrouw
die dit probleem met sarcasme bena
derde. Het was een glansrol in houding
en mimiek en Fransje wist juist in de
passages waarin de waarheid achter de
cynische houding boven kwam, een
goede nadruk te leggen. Haar sterkste
punt was timing. Een enkele keer was ze
iets te snel met haar tekst maar over het
algemeen kwam ze op exact het juiste
moment met haar snerende opmer
kingen. Het was een stuk dat met vaart
gebracht moest worden om de spanning
vast te houden. Dat had Wim Tinholt als
de ijdele „selfmade" Amerikaanse za
kenman goed aangevoeld en soms was
hij zelfs iets te snel. Tinholt liet in de
tekst wel een paar steekjes vallen maar
was zeer overtuigend in zelfbeklag en
wist zeurderig te dwepen met zijn
slechte stofwisseling en caloriënstrijd.
Luchtiger
Rieke van Dijk speelde de rol van de
maitresse/secretaresse van Sam Nash,
Jean McCormack, die de hotelkamer
bezoekt met allerlei computergegevens
die niets anders blijken te zijn dan een
codetaal voor de afspraak die ze wenst
te maken. Haar rol was goed, alleen was
ze moeilijk te verstaan. Iets meer nadruk
in haar houding ten opzichte van Sam
had niet misstaan.
De tweede eenakter was iets luchtiger
van sfeer. Nu werd het overspel vanuit
een andere optiek bekeken. Een meisje
uit de polder Nancy Tate bezoekt in de
suite haar oude schoolvriend, de be
roemde film producer Jesse Kiplinger.
Hij is uit op een snelle romance en weet
dit met geraffineerde trucjes, waarbij hij
onder andere de „eenzaamheid van
Hollywood" gebruikt, te bereiken. Zij wil
onder het mom van naïviteit niets
anders en tussen de regels door blijkt
dat het huwelijk van Nancy niet zo best
is. Het was lachen geblazen met die
twee, vooral omdat de tegenstellingen
er dik op lagen en de vraag „lukt het
hem wel of niet?" de aandacht vast
hield. Wij hadden het leuker gevonden
als het hem niet gelukt was en de gladde
versierder het onderspit had moeten
delven tegen de ogenschijnlijk verwarde
Nancy. Het liep echter anders en Aris
van Zeijlen legde als beroemde producer
dan ook niet teveel de nadruk op het
„Don Juan" type. Hij was zelfverzekerd
en bracht ook zijn geacteerde gene
genheid voor Nancy uitstekend.
Nancy werd gespeeld door Ineke
Reitsma die haar verwarring („Wat doe
ik hier, ik kan maar een paar minuutjes
blijven"! prachtig bracht. Het was geen
gemakkelijke rol omdat haar personage
balanceerde tussen uiterst simpel en
heel doordacht. Niemand wist aan het
einde van de eenakter wie ze nu eigenlijk
precies was en zo heeft de schrijver het
ook bedoeld.
Badkamer
De derde eenakter was een uitsteken
de uitsmijter. Er kon gelachen worden
om scherpe humor die in werkelijkheid
dieptriest zou zijn: Het gegeven was
eenvoudig. Een aanstaande bruid sluit
zich op haar huwelijksdag op in de
badkamer van de suite en vader en
moeder raken in grote paniek omdat er
„toch getrouwd moet worden". Met
harde én slijmerige akties weet het
ouderpaar de dochter niet te vermur
wen. Uiteindelijk troont de bruidegom
haar met het zinnetje „Keep it cool"
mee naar de trouwzaal. De reden waar
om de bruid niet wilde trouwen? Ze was
bang voor wat ze in het huwelijk zou
worden. Met daarbij ongetwijfeld het
voorbeeld voor ogen van haar ouders
(gesspeeld door Hans Wendrich en Erie
Remmers! die in een half uurtje toneel
lieten zien hoe men vast kan roesten in
een gedragspatroon.
Bezetene
Hans Wendrich speelde de bazige
echtgenoot die de zaak wel even zal op
lossen maar verstrikt raakt in onzeker
heid. Zijn kwaadheid was, afgezien van
Met grote verbazing heb ik in de
Texelse Courant van 9 februari 1982
over de vergevorderde plannen gelezen
voor een eventuele (zalm! forelkwekerij.
Ik dacht: dat stuk is zeker per ongeluk
op de redactie van onze Tesselaar
terecht komen. Dit hoort bij Henk Privé
thuis. Dus was mijn eerstereactie: maar
niet reageren. Maar tot nog grotere
verbazing las ik in de krant van 2 maart
„concreet plan voor visverwerking op
stapel" en „gevestigde kwekers boos
over rijksgarantie." Om nog even alles
op een rijtje te zetten, iets uit de
berichtgeving. 1. Als alles meezit zal dit
voorjaar een zalmforelkwekerij starten
op de Bollen. 2. Er kunnen zes werk
lozen aan de slag. 3. Het ministerie van
sociale zaken heeft financiéle garantie
beloofd. 4 Rijkswaterstaat heeft ver
gunning verleend. 5. Er heeft inmiddels
overleg plaats gehad met wethouder
Nauta en Daalder van de visserijver
eniging. 6. Mogelijk dat dit een nieuw
werkterrein is voor vooral jonge werk
loze vissers, die eigenlijk in hun vak
verder willen maar daarvoor de ruimte in
de toekomst met meer krijgen.
Als je zo deze punten eens berede
neerd dan kom je tot de gedachten dat
we toch eigenlijk wel in een raar
wereldje leven. Weet u waarom?
Wij zijn garnalenvissers en we probe
ren met onze collega's van Texel en
Wieringen ons brood te verdienen. Juist
een groot gedeelte van het jaar op die
plaatsen waar die 40 hectare voor het
forel-project gepland is. Als je forel wilt
kweken op de Waddenzee dan betekent
dat dat wij op die plaatsen niet meer
kunnen vissen Nu heeft de kwekerij
niet de hele Waddenzee nodig, maar
niet zo lang geleden moesten wij ook
delen visgebied afstaan voor experi
menten in de mosselvisserij. Daar staat
geen enkele compensatie tegenover.
Straks volgt ook CRM of Natuurmonu
menten die delen waddengebied opeist.
We hebben als garnalenvissers bij onze
besturen van de visserijvereniging ge
ïnformeerd over de zalmforel plannen
Het antwoord was: alles wat we weten
hebben we ook uit de krant.
Als de heer B. Daalder de Daalder is
geweest van de visserijvereniging dan
hadden de leden dat toch moeten
weten.' Als je werkgelegenheid wilt
creëeren is dat prima, maar doe het in
ieder geval in overleg met de mensen die
al in de Waddenzee werken. Zo lang
zamerhand weet ik niet meer wie er nu
nog op welke stoel zit.
Alfons Boom.
Oudeschild.
Bij iedere discussie over,
het dienstencentrum voor ouderen duikt
steecis weer het woord „integratie" op.
Zo ook in de Texelse Courant van afge
lopen donderdag onder de kop „Goed
kope integratie of dure apartheid." Het
begrip integratie wordt hier echter te
onpas gebruikt voor het dekken van
een heel andere lading, nl. de exploitatie
van het dorpshuis. De integratie wordt
daarbij als een oneigenlijk argument
opgevoerd. Met het schrijven van dit
stuk willen wij proberen de discussie
over het dienstencentrum voor ouderen
zuiver te krijgen en begrip voor de
wensen van de ouderen te kweken. Met
een variatie op de tekst had de kop beter
kunnen luiden; Goedkopere exploitatie
dorpshuis of dure apartheid. Doch ook
deze kop zou misplaatst zijn, want wat
is duur. Dat wordt toch in hoofdzaak
bepaald door de mate van belangrijkheid
die men aan iets wil geven. Met „dure
apartheid" wordt op z'n minst gesug
gereerd dat wat de ouderen willen, duur
is. Laten wij ons maar onthouden, de
goede vrede dienende, van het noemen
van zaken die wij duur vinden. Terug
naar de integratiegedachte. Van Dale
zegt over integratie; het maken tot of
het opnemen in één geheel. De vraag
rijst nu natuurlijk wat dat geheel is. Is
dat het dorpshuis of wordt daar de
maatschappij mee bedoeld. Of moet het
dorpshuis worden gezien als de maat
schappij? natuurlijk wordt bij alle dis
cussie rondom de integratie van oude
ren onze samenleving bedoeld. Maar
In de gemeentebegroting wordt
voor dit jaar de nullijn aangehouden
en dat vindt Texels Belang een
goede zaak. Daan Schilling zei van
middag in zijn algemene beschou
wing bij de begrotingsbehandeling,
dat dit dan ook voor alle uitgaven
moet gelden en zeker bij het
aannemen van gemeentepersoneel.
„Niet omdat wij werkeloze mensen
geen baan gunnen, maar omdat we
het in de toekomst mogelijk niet
meer betalen kunnen". Geadviseerd
werd te onderzoeken of niet doel
matiger en efficiënter met het
aanwezige personeel gewerkt kan
worden. „U werkt naar verhouding
met veel jonge krachten die onder
goede leiding misschien meer
kunnen dan u nu denkt", zei
Schilling tegen het college.
De Texels Belang-man zei wat betreft
efficiency verwachtingen te hebben
gehad van de nieuwe gemeentesecre
taris. „Wij rekenden niet direct op
revolutionaire ontwikkelingen, maar er
was hoop". Schilling had gerekend op
een „frisse wind" die had kunnen
resulteren in besparing op arbeid en
verdergaande automatisering.
Schilling ging vrij uitgebreid in op de
tendensen buiten de besluitvorming om
en noemde de verhoudingen binnen
de politieke partijen „gespannen".
„Waar moeten de oorzaken gezocht
worden van het niet goed met elkaar
overweg kunnen?" vroeg Schilling zich
zonder voldoende naar fractiegenoten
en burgers te luisteren. Texels Belang
gaat er niet vanuit dat een ieder voor
het volle pond tevreden gesteld kan
worden, maar vond het toch jammer
dat bepaalde zaken steeds moeizamer
tot een oplossing komen. Volgens
Schilling wordt hiermee wel het bewijs
geleverd dat zijn niet partij-politiek ge
bonden groepering bestaansrecht
heeft. De toekomst bestempelde dit
raadslid ook als somber. „Vroeger leek
het of overal geld voor te vinden was
maar dat nu lukt niet meer." De
rekening van een teruglopende econo
mie heeft het gemeentebestuur al
gehad: een stuk grond in het Krimplan
moest met 1 miljoen verlies doorver
kocht worden aan CRM. „Er staan ons
de komende tijd méér zaken te
wachten waarvoor we zullen moeten
bloeden", zei Schilling.
Lamsvlees
Hij noemde hierbij het garant staan
voor financiële verplichtingen van bur
gers die een huis hebben gekocht en
gebouwd. Ook hier zal geld voor nodig
zijn dat nog niet is gereserveerd. Ook
voor de lamsvleescampagne staat de
gemeente garant en Schilling was
wederom somber". Het lijkt dat ook
hier financieel bijgespijkerd moet
worden."
Hij bedoelde die voorbeelden niet als
verwijten. „We willen ermee aantonen,
af. Mogelijk dat het college bestuurt .dat er in de toekomst geld nodig is
Daan Schilling (Texels Belang)
voor problemen die nog niet te becij-
feren zijn". Een strenge kostenbewa
king vond Texels Belang dan ook een
eerste vereiste en subsidie ontvangen
de verenigingen en instanties moeten
er rekening mee houden dat de ge
meentelijke bijdrage zal verminderen.
De belastingen mogen niet verder ver
hoogd worden en het bedrag van bijna
29 duizend gulden dat de Gemeente dit
jaar meer kan innen door de belasting
verhoging van december vindt Texels
Belang ruim voldoende.
Dienstencentrum
„Voor bijna alle groepen in onze
gemeenschap is wel iets gedaan.
Alleen de bejaarden in Den Burg en
omstreken zijn er bekaaid afgekomen",
zei Schilling. Het resterende geld uit de
knelpuntenpot van CRM moet volgens
Texels Belang dan ook besteed worden
aan een dienstencentrum voor bejaar
den. Daarnaast staat de aanleg van een
wielercircuit op het Texels Belang-wen-
senlijstje. Dat het college er niets voor
voelt geld uit deze pot aan bejaarden te
besteden vond Schilling onzin." Dat
maakt de raad uit. Het geld moet een
sociaal-cultureel werk besteed worden
en dat is dit centrum bij uitstek". Als
het college niet met voorstellen hier
over komt, zal Texels Belang dat
doen.
Blijvend verzet
Schilling ging ook in op de proble
matiek van Texel als nationaal land
schap en herhaalde het standpunt dat
Texels Belang tegen blijft. Uit de
Texelse Courant had hij vernomen dat
het college in Den Haag was geweest
om te praten over het landschapsbe-
leid. In dat bericht werd gezegd dat er
nog vele onjuiste veronderstellingen de
ronde doen over de toekomst van het
landschap en dat de politieke sfeer op
Texel hierdoor verpest is. „Is dat een
veronderstelling van het college of van
de redakteur?", vroeg Schilling, die
verder liet blijken dat hij toch niet te
vermurwen zou zijn. „Al komen de
ministeries van landbouw en CRM
met zoveel verklaringen dat ze niet in
een boekwerk kunnen ter dikte van een
telefoonboek, dan blijven wij ons ver
zetten."
Cynisch was Texels Belang inzake
„kleinere puntjes" uit de algemene
beschouwing van vorige jaren. Twee
keer werd door Schilling gepleit om de
Hoornder- en Westerweg tot voor
rangswegen te maken. De burgemees
ter had toen gezegd dat de zaken waar
iedereen het over eens was, op een
lijstje zouden worden gezet om te wor
den uitgevoerd. Schilling zei dat de
situatie nog steeds bij het oude is en
dat men nu beter maar direkt voor
rangsborden kan plaatsen en het lijstje
achterwege moet laten.
Tenslotte vroeg Schilling of het col
lege zich wil blijven inspannen voor een
school voor speciaal onderwijs en of al
mededelingen kunnen worden gedaan
inzake het overleg van verschillende
instanties voor maatregelen tegen de
duinafslag.
wie vindt dat het dorpshuis functioneert
als een afspiegeling van onze samenle
ving die houdt zichzelf voor de gek. Het
dorpshuis is naar onze mening niets
anders dan een groot gebouw waarin
door een aantal organisaties veelal vaste
ruimten worden gehuurd. En veel van
deze ruimten kunnen niet of nauwelijks
door anderen worden gebruikt. Voor de
ouderen zou allereerst een nieuwe
ruimte aan het dorpshuis moeten wor
den gebouwd, bestemd voor alleenge-
bruik van de ouderen. Er zou dus een
nieuwe groep gebruikers komen, die
slechts gemeen met de andere gebrui
kers hebben dat gebruik wordt gemaakt
van dezelfde toiletten en van dezelfde
voordeur. In dat licht gezien klinkt het
nogal misplaatst zoals het door wet
houder Fridt Blanken op de raadscom
missie welzijn werd gezegd: Onder
brenging in het dorpshuis zou in het
belang zijn van de integratie van de
bejaarden in de maatschappij. Met deze
onderbrenging zouden de bejaarden in
het volle leven blijven, temidden van
andere leeftijdsgroepen. Bovenstaand
hebben wij reeds aangegeven wat dat
volle leven zou zijn, nl. een gebruik van
dezelfde voordeur en van dezelfde toi
letten. Neen, bij „integratie" komt heel
wat meer kijken dan het lukraak bij
elkaar brengen van gebruikers in ver
schillende ruimten onder een dak. Een
eerste voorwaarde voor integratie is dat
die verschillende groepen regelmatig
met elkaar kunnen omgaan en samen
werken. En daarvan is natuurlijk binnen
het geheel van het dorpshuis geen
sprake. Dat zal beperkt blijven tot een
enkele gebruikersvergadering. Wij den
ken bij integratie aan heel andere zaken
zials b.v. een bejaardenoord niet ergens
verstopt op het platteland maar dicht bij
allerlei voorzieningen. Of niet teveel
bejaardenwoningen op een kluitje. Of
gemengde samenstelling van besturen.
Waarom dat eigen gebouw? Kort ge
zegd komt het hierop neer dat de
ouderen een eigen centraal gelegen
„home" willen. Of zoals mevrouw
Wassenaar het op de vergadering van
de commissie welzijn uitdrukte „een
eigen plekkie." Ouderen gaan in het
algemeen lang zo veel niet meer uit als
jongeren, vooral 's avonds. Het dien
stencentrum functioneert daarom voor
hen als een soort eigen clubhuis. Dat is
de plek waar zij met leeftijdsgenoten
onder elkaar verkeren. En dat is net zo
gewoon als een jongere die naar een
jeugdclub gaat. Neen, wij vinden dat
deze vorm van apartheid ons niet apart
zet, waarmee wij maar willen zeggen dat
al het gepraat over integratie zoals nu is
gebeurd, buiten onze verantwoordelijk
heid valt. Daar nemen wij afstand van.
Alsof wij niet zelf kunnen beslissen hoe
wij willen integreren.
Namens de gebruikers van het dien
stencentrum De Hollebol en de Alge
mene Nederlandse Bond voor Ouderen
regio Texel.
Gommert Witvliet,
Den Hoorn.
Zondag vond in de Waalderstraat bij
de splitsing met de Burgerhoutstraat
een aanrijding plaats tussen een brom
fietser en een taxi. De bromfietser reed
tegen het verkeer in over de Waalder
straat en daar hield de taxi, die van
links kwam geen rekening mee. Bij de
aanrijding, waarbij niemand gewond
raakte, ontstond lichte materiële
schade. Omdat de bestuurder van de
brommer drank had gebruikt, kreeg hij
een rijverbod opgelegd.
Bij de veerhaven gebeurde zondag
avond rond acht uur een aanrijding
tussen twee personenauto's. Een 76-
jarige Texelaar reed vanaf het parkeer
terrein de weg op en ging plotseling naar
links omdat hij naar Den Hoorn wilde.
Hij werd op dat ogenblik echter al in
gehaald door een 40-jarige Texelaar
waarop de aanrijding volgde.
kunst, op zo'n
licht fietsje!
fietsers zien
het meest
