Happy Daysgeeft
ilezierige uurtjes
Wie slechts weet wat
iedereen weet, weet niets
oornder revue steeds professioneler
Ds. Hylkema bij afscheid van Texel
iel fietsen gestolen
èxel niet vriendelijk
oor invaliden?
Geslaagd
JsDAC
;DAG 3 JULI 1984
TEXELSE COURANT
PAGINA 5
pde Bonnefooi" heeft het 'm weer geflikt. Net op tijd werd zaterdaga-
jn dorpshuis De Waldhoorn de première gebracht van de vijfde revue
deze amateurgroep uit Den Hoorn met de titel „Happy Days". We schrij-
net op tijd want zaterdag kwam de grote toeristenstroom op gang en
,evuegroep had door een eerder noodgedwongen uitstel gisteravond de
e„echte" voorstelling voor toeristen. Tijd om naar aanleiding van de
ste publieksreacties nog wat aan de voorstelling bij te schaven was er
nauwelijks. Gelukkig was dat ook niet nodig. Ondanks een gekneusde
i de griep die over het podium waarde, brachten 13 Hoornders een
irstelling die duidelijk maakte dat de groep qua talent nog steeds in de
lit, „Happy Days" is een goedlopende show die enkele plezierige uurtjes
ft.
e principes van de revuegroep mo-
langzamerhand bekend zijn. Met
dans, toneel en dit jaar een pop-
kast hoopt men de toerist inzicht te
jn in het vermaak dat de Texelaars in
wintermaanden weglokt bij de beeld-
Daarbij kiest men niet voor het lou-
perfectioneren van een voorstelling
dat dan het Texelse amateursfeertje
wordt aangedaan. Een beetje
rovisatie mag en een misser ook als
maar leuk wordt opgevangen. Wat
betreft lijkt ,,Op de Bonnefooi" on-
itroffen. Een lachbui tijdens een lied-
rengt niemand in verlegenheid. Met
me wordt het programmaonderdeel
werkt en medespelers zullen niet
lomen om de lachende zangeres op-
waan het schateren te krijgen. Dat
zaterdagavond in De Waldhoorn
storend. Het maakte duidelijk dat de
fers en speelsters niet alleen het pu-
pogen te vermaken maar zelf ook
i de show willen houden.
Kostuums
fe schreven dat de groep in de lift zit
geldt bij Happy Days vooral voor
ankleding van de revue. Het verdien-
geld is enkele jaren geleden geïn-
eerd in een uitstekende geluids-
allatie en lichtshow. Nu lijkt de
t" van vorige voorstellingen vooral
d aan een eenvoudig maar func-
I decor en vooral prachtige
uums. In het verleden waren we niet
de indruk van de play-
knummers. In deze schow zit een
play-backnummer maar de aankle
den de danschoreografie zijn zo leuk
het niet vervelend is. De hoeveelheid
/back is echter zeer beperkt en er
it veel echte zang met accordeonbe-
iiding van let de Ruyter tegenover.
Ie kracht van Op de Bonnefooi is ook
men bestaande wijsjes van leuke
stselijke teksten voorziet, waardoor
publiek snel meezingt omdat men de
odie kent.
Rode draad
ilobaal gaat de revue over een gezin
Sassenheim dat in een radioquiz een
naar Texel wint en deze tocht onder-
mt met het reisbureau Happy Days.
Texel aangekomen maakt de familie
inis met Texelse produkten en geniet
oude verhalen van een Hoornder
ertje. Deze rode draad is waarschijnlijk
met opzet eenvoudig gehouden. Span
ning zit er niet in. Daardoor hoeft het
publiek niet te letten op het verloop van
het verhaal en kan men zich concentre
ren op de individuele programmaonder
delen die vaak een eigen plot hebben.
Theaterman Cor van Heerwaarden en let
de Ruyter openen de show door met
trommels van achter uit de zaal het podi
um te bestijgen en een stevige roffel
weg te geven. Hierdoor werd het publiek
meteen al op het verkeerde been gezet
want de lichtflitsen op het gesloten gor
dijn deden even daarvoor vermoeden
dat het doek elk moment open zou
gaan. Begonnen wordt met de radio
quiz die een regelrechte parodie is op het
radiospelletje van Willy Walden met
echtgenote en de hond, waarover altijd
wordt gerept. Dietmar Breidenbach
speelde Walden en Margriet de Graaff is
zijn melige vrouw met overdreven kreten
links en rechts. Het gezin Stoethaspel uit
Sassenheim doet mee aan de quiz en
raadt het lied ,,We gaan naar Texel", ooit
op de plaat gezet door Peter Kok en Jan-
nie Craanen. De radioshow eindigt met
een vrijpartij tussen de hond Tassa en
mevrouw Walden.
Na het echt zingen vfen het quizliedje
krijgt het publiek de drukte in een gezin
voorgeschoteld dat op het punt staat op
vakantie te gaan. Een sketch die wordt
gedragen door het talent van Cor van
Heerwaarden en Marjo de Vries als opa
en oma en let de Ruyter en Bouk Vrede-
voort. Laatstgenoemde is vooral sterk in
het trekken van Van Duin-achtige ge
zichten en de maffe onschuld die hij
daarbij uitstraalt sloot ditmaal goed aan
bij de rol van slovende huisvader. In de
sketch zitten allerlei kleine grapjes ver
werkt en is qua timing uitstekend. In
badjassen zingt het gezin het lied ,,ln de
Noordzee ben je nooit alleen met die
duizenden toeristen om je heen" waarbij
Vredevoort keurig de solo's voor zijn re
kening neemt.
Star-Sisters
Op een choregrafie van Ina Platte
wordt in strandpakje een leuk dansnum-
mer gebracht dat een goede relatie legt
met de dingen die men zoal op en bij het
strand doet. ,,Uit de school geklapt" is
een oud nummer van de revuegroep dat
behoorlijk is bijgeschaafd en handelt
over een schoolklas die allerlei Texelse
gebruiken uitlegt tot groot verdriet van
juf Linda Zijm.
Zo moeten de toeristen er op 12 decem
ber niet versteld van staan dat sommige
Texelaars vreemd gaan. In het Tessels
vertellen let de Ruyter en Cor van Heer
waarden als bejaard boerenechtpaar
over een trip naar Amsterdam waar al
het geld in een goktent wordt verspeeld.
De moraal is dat beiden het Gouden
Boltje nooit meer zullen verlaten. Het
genoemde play-backnummer is een pot
pourri van successen uit de vijftiger ja-
Een zwem-dansnummer waarbij flink werd gesprongen. V.l.n.r. Margriet de Graaff, let de Ruyter, Bouk Vredevoort, Cor van Heerwaarden, Berna
Vredevoort en Marjo de Vries.
ren, onlangs op de plaat gezet door de
Star Sisters.
Op de Bonnefooi heeft de reeks num
mers als sketch uitgewerkt en als men
de Engelse taal niet goed meester is
wordt duidelijk wat de liedjes vertellen.
Vooral bij dit nummer is veel aandacht
besteed aan kostuums en attributen en
iedereen playbackt en danst uitstekend.
Dat geldt zeker voor een tap-dance van
Van Heerwaarden en Berna Vredevoort.
Tap-dansen is moeilijk maar beiden zijn
op de goede weg.
Paal 9
Direct na de pauze volgt een sterk ge
deelte uit de show. Het zingen van lied
jes op wijsjes uit de tv-serie ,,Ja zuster,
Nee zuster" en liedjes van Wim Sonne-
veld. De ellendige kanten van sportvis
sen komen tot uitdrukking in een aanva
ring met een booreiland De onge
makken van de Jan Plezier worden be
licht en ook de Vlielandlijn komt aan
bod: ,,Sil zegt stap maar in maar kijk
goed uit". Na ieder couplet laten de spe
lers zich van het podium vallen en de
zaal fungeert voor deze gelegenheid als
Waddenzee.
Het meeste succes oogstte de groep
zaterdag echter met het liedje ,,Oh oh
Paal 9, die tijd komt nooit weerom".
,,Het paviljoen kwam op de tv en stond
in de krant met honderdduizend zakken
gevuld met nat zand. 't Scheelde maar
weinig of Paal 9 stond op z'n kant", is
een couplet uit het lied dat door de zaal
werd meegezongen. De- groep raakte
een gevoelige snaar met het laatste cou
plet waarin gehuild werd om het nieuwe
restaurant dat er zal komen maar waarin
de oude sfeer niet zal terugkeren. De
tekst leverde een langdurig spontaan ap
plaus op. Tweeling
In een ander lied wordt duidelijk ge-
,,Wie slechts weet wat iedereen weet, weet niets" was het thema van de
afscheidspreek van dominee Jan Hylkema die hij zondagmiddag in een volle
doopgezinde kerk in Den Burg uitsprak. De man die deze woorden had op
geschreven wist volgens de voorganger die met emeritaat gaat, waar het bij
geloven om draait. ,,Het gaat er niet om alle waarheden te leren. God is
geen collectief geloofsbezit die zonde straft en rechtschapenheid beloont.
God staat tot de enkele mens en een ieder zal zijn eigen waarheid moeten
zoeken. Dat is een weten dat een ander niet weet en ik heb in de afgelopen
35 jaar alleen geprobeerd dat weten bij mijzelf en bij anderen op te wekken."
De afscheidsdienst werd bijgewoond door ieden van gemeenten waar ds.
Hylkema gediend heeft, collega's en vertegenwoordigers van andere Texelse
kerken, familie van de vastewal, het gemeentebestuur en vele doopsgezin
den die de scheidende predikant de hand wilden drukken.
let afgelopen weekend werden alleen
Den Burg elf fietsen gestolen. Der-
ijke diefstallen bezorgen de politie
^elwerk en vaak wordt geconstateerd
tde rijwielen niet op slot stonden zo-
het voor de potentiële dief een
nakkie" was. De Texelse krant plaatst
ang geen berichten meer over fietsen-
ifstallen en laat het wat betreft dit sei-
nen bij één waarschuwing: zet uw fiets
slot.
heer A. L. Themmen uit Gronin-
n heeft bij het gemeentebestuur ge-
over de zijns inziens onvoldoende
Persvoorzieningen voor invaliden,
schrijft:
,Als regelmatige bezoekers aan Texel
inieten wij op onze leeftijd van ruim 70
ar steeds van het eiland. Als been-
handicapte automobilist ervaart men
fiinig van gunstige invaliden-
feerplaatsen. De twee plaatsen bij
postkantoor in Den Burg, die nu ver
wenen zijn, waren weinig ideaal voor
echt ter been zijnden en moeilijk voor
agen-invaliden. Evenzo geeft De Koog
loblemen. Wagen-invaliden kunnen re-
lijk het centrum bereiken maar slecht-
■f-beners en krukkengebruikers staan
or een te bezwaarlijke afstand. Voor
randbezoekers is het al niet anders. De
ifkeerplaatsen worden trouwens nog al
tos door anderen misbruikt. Ongetwij-
M zullen er meer en beter bruikbare
satsen op centrale punten te vinden
En hopelijk zodanig dat gezonden
n lichaam en verstand die niet zullen
sbruiken. Met ons meent menigeen
meer centrale punten meer goede
aatsen voor invaliden te zien. Immers
&kinvaliden dragen hun deel bij aan het
slzijn van Texel. Het zal prettig zijn als
gemeente Texel ons bij binnekort vol-
ftd bezoek verrast met goede voorzie-
ngen. En niet alleen ons."
Tijdens de dienst werd duidelijk dat
ds. J. H. Hylkema geen man was van
grote woorden en grote zekerheden.
„Predikant is het meest vreemde en on
waarschijnlijke beroep dat er is. Je bent
in dienst van iets dat niet zichtbaar is en
je wordt steeds overvallen door twijfels.
Wat heeft de maatschappij en de mens
aan dit soort werk, is een vraag die re
gelmatig boven komt" aldus de predi
kant bij zijn welkomstwoord. Toch om
schreef hij zijn predikantentijd als een
Ds Jan Hylkema voor het laatst op de preekstoel in dienst van de doopsgezinde gemeente
Texel. Kerkgangers zullen hem in de toekomst als free lancernog we! vaker op het eiland
zien. Op 15 juli preekt Hylkema alweer in de N.H. kerk van Den Burg.
gelukkige tijd. „Mede door de emoties
die duidelijk maakten dat je dienstbaar
kunt zijn aan God". Hij zei aan de Texelse
doopsgezinde gemeente gehecht te zijn
geraakt en zijn indruk was dat dit weder
zijds is.
Ds. Hylkema citeerde voor zijn af
scheidspreek uit de eerste brief van de
apostel Paulus aan de Corinthiërs. Pau-
lus was in de Griekse stad Corinthe ge
confronteerd met rationeel, weten
schappelijk denken en hij wees er op dat
dit denken werelds en ijdel is. Zijn enige
wetenschap was de kruisiging van
Christus en die kennis wilde hij over
brengen. Hylkema zei dat hij zijn werk
vaak net zo ondergaan heeft als Paulus
en dan niet zozeer van „wat" hij gelooft
maar meer dat hij de mensen wees op
zijn goddelijke weten. Hylkema zei dat
hij als opdracht had gekregen mensen in
aanraking te brengen met Gods waar
heid. „Dat kon door preken en het uit
leggen van bijbelteksten en een aantal
gndere zaken waarbij ik soms weerzin
voelde omdat ze in de geschiedenis
vastgelegd zijn als taak van een
predikant."
Vensters
De predikant had dus vele jaren bijbel
teksten uitgelegd maar hij was er achter
gekomen dat God niet alleen door de
Bijbel spreekt. „De bijbel geeft slechts
vensters, gebrekkige vensters bovendien
omdat ze door mensen geformuleerd
zijn." Veel gelovigen nemen volgens Hyl
kema een kijkje door de vensters van de
bijbel en denken dan „dat ze er zijn".
„Het blijft echter een doorkijkje en als
men in contact wil raken met het godde
lijke weten zal men zelf aan de slag moe
ten. De kreet hoe meer je van de bijbel
weet des te beter kerklid, gaat voor mij
al lang niet meer op", waarna de ge
noemde uitspraak kwam dat degene die
weet wat iedereen weet, in feite niets
weet. „Je moet je eigen geloof ontdek
ken en het verwijt dat ik wel eens heb
gekregen dat ik de mensen met proble
men naar huis stuurde klinkt me, over
eenkomstig dit principe, als muziek in de
oren. Geloven is namelijk niet makkelijk
en verloopt niet langs vaste paden."
Na zijn laatste officiële preek voor de
doopsgezinde gemeente speelden Piet
Krayma en Hansje Cadee op respectie
velijk orgel en dwarsfluit, waarna ver
schillende sprekers van de gelegenheid
gebruik maakten de predikant toe te
spreken.
Dieven
Ds. Kossen sprak namens de collega's
van vaste wal, de Noordhollandse broe
derschapsraadsleden en de 140 doops
gezinde gemeenten in Nederland. Met
deze mededeling kwam hij meteen al in
de problemen want doopsgezinden hou
den er niet van om namens elkaar te
spreken. „Dat is één van onze bijzonder
heden maar ik kan het op dit moment
niet anders formuleren", aldus Kossen.
Het emeritaat („een moeilijk woord voor
pensioen") van Hylkema noemde de
spreker een afscheid dat eigenlijk geen
echt afscheid is omdat de predikant blijft
preken alleen niet meer in dienst van een
f gemeente. „Als 't effe meezit, maakt u
i' 50'jaar predikant zijn nog vol."
Kossen vergeleek dominees dan ook
met dieven: „eens een predikant altijd
een predikant." Hij was verheugd over
het feit dat de Texelse gemeente al een
nieuwe voorganger heeft gevonden
maar noemde dat in deze tijd niet zo ver
wonderlijk. „Steeds meer theologie stu
derenden en steeds minder gemeentele
den." Het feit dat nog slechts zeven pro
cent van de studerenden kerkelijk is trok
die verhouding volgens Kossen echter
weer wat recht. De kerkvertegenwoordi-
ger roemde de ontvangst van collega
predikanten op Texel met een overvloe
dige maaltijd van mevrouw Elske Hylke
ma. „Als u dat allemaal terug moet ko
men eten bent u nog even bezig." Hylke
ma had zich niet vaak laten zien op het
doopsgezind convent en Kossen dacht
dan ook dat de Texelaar niet „zo'n theo
logische theoloog is." Als bestuurder
van de theologen vakbond was Hylkema
echter wel actief. Kossen wenste zijn
collega veel goede jaren waarbij hij
hoopte dat Hylkema nog lange tijd tot
last van velen (het pensioenfonds) en tot
nut van enkelen zou zijn.
De heer Teenis sprak namens de
Noordhollandse sociëteit van doopsge
zinden en moest constateren dat Hylke
ma voor deze club wel vaak een over
steek maakte naar de vastewal. Spreker
vond het dan ook jammer dat hij naar
Zevenaar (Gelderland) vertrok. Hij zou
om die reden niet meer betrokken zijn bij
deze sociëteit.
Catholieka
Pastor Kolkman maakte'van zijn goe
de woorden namens de Texelse collega's
een theologisch steekspel. „Het ver
heugt mij dat je mijn catholika in die zes
jaar steeds beter bent gaan begrijpen.
Zo hoort het ook." Hylkema gaf meteen
lik op stuk en kreeg de lachers op zijn
hand. „Je hebt me inderdaad met zes
jaar catholika de oren gewassen en ik
begrijp het nu zo goed dat ik tot de over
tuiging ben gekomen dat katholieken
best doopsgezind mogen worden."
Kolkman repte ook over de bijeen
komsten van de Texelse theologenvrien-
denclub waarin vaak „stoere mannelijke,
evenwichte gesprekken werden ge
voerd", zodat mevrouw Hylkema op
„haar eigen charmante wijze" de dis
cussie een andere wending moest ge
ven. Kolkman had nog geen cadeau
voor de scheidende predikant omdat er
in het theologenconvent geen over
eenstemming over werd bereikt. „Dat
cadeautje komt nog maar ik vrees dat
we straks de achterblijvers ook een pre
sentje moeten geven". (Er vertrekken dit
jaar nog enkele predikanten, -red.)
Boekbespreking
Hylkema wenste Kolkman veel sterkte
toe omdat hij als oudste te maken krijgt
met pas afgestudeerd vers bloed. Het
Texels convent had hij als prettig ervaren
en hij vreesde enigszins voor zijn toe
maakt dat Texel veel baat heeft bij de
produkten van het schaap en Cor van
Heerwaarden legt uit hoe het wel eens
per ongeluk kon gebeuren dat in scha
penkaas schapenstront werd verwerkt.
Verder ziten in de show een a-capella ge
zongen nummer over tweelingbroers die
samen door het leven gaan en dus als
mannen ook het huishoudelijk werk
doen maar het volgens de tekst („wij zijn
niet door de vrouwtjes te lijmen") prima
naar hun zin hebben.
Wim Prins speelt met stokpoppen een
anekdote over een oude Texelse boer die
op zoek is naar een vrouw. Het is een
leuk verhaaltje met een goede geluids
band met de Texelse stemmen van Wil
van Hintum, Gerdy Grabowski en Piet
Zijm maar de clou van de story is wat
slap. Het verhaaltje duurt nmet kort ge
noeg om niet te gaan vervelen.
Zorgen
In de finale komen alle dertien spelers
op het toneel om zingend te zeggen wat
ze met hun vijfde revue beogen: „Veel
dans, muziek én allerlei. Uw zorgen zijn
van de baan, u kunt er weer tegen
aan...." Een beter principe voor een va
kantierevue is niet denkbaar en de groep
zal er vast en zeker weer in slagen alle
maandagavonden in juli en augustus
veel publiek te trekken. Texelaars die hun
zorgen even willen vergeten moeten ook
gaan kijken.
Naast de genoemde spelers werken
aan het programma mee: Marjan Bakker,
Brigitte Bruining, Heike Grabowski, Pe
ter Hin en Cindy Welboren. Carry Wei-
boren zorgde voor het licht en grimeuse
was Gerdy Grabowski. De kleding ver
zorgde Janny Schuyl. Wie de revue wil
zien kan kaarten (ƒ5,—bestellen bij
restaurant Kk,f 23 of drogisterij Boon in
Den Hoorn. De voorstelling begint elke
maandag om 21.00 uur.
komstige vriendenclub. „Ze schijnen in
Zevenaar zeer serieus te zijn en veel aan
boekbespreking te doen." De predikant
verklaarde principieel moeite te hebben
met de oecumenische gedachte maar de
ideeën van Kolkjnan, het uitvoeren van
een mis met voorgangers uit verschillen
de geloofsrichtingen, hadden hem zeer
aangesproken, „dat heeft me wel wat
Invloed
In antwoord op het praatje van ds.
Kossen zei Hylkema dat hij inderdaad
niet zoveel naar het landelijk convent
ging. „Ik bleef zo gespaard voor de in
vloed van mensen die het beter weten
dan ik", aldus de predikant die aanvulde
dat deze opmerking geen stoot onder de
gordel was. „Ik ben een doe het zeiver
gebleven omdat me dat goed beviel. Ik
ging alleen heen als het belangrijk was,
voor mijzelf dan." Ook die woorden le
verden een lachsalvo op. Dick Bruin,
voorzitter van de kerkeraad, sloot het of
ficiële gedeelte van de dienst af met een
dankwoord en gebed en de laatste
woorden waren voor Hylkema: „Na de
ze samenkomst heb ik het gevoel dat dit
beroep zinvol was. Dat voel je natuurlijk
wel vaker maar soms kost het moeite om
er op te komen. Ik geef wel eens af op
dit vak maar ik hou er veel van."
Onlangs slaagden aan de LBO-
scholengemeenschap voor het diploma
van de geïntegreerde avondcursus
booglassen voor gevorderden en begin
ners: S. Boon, P. Douma, A. M. J. Elzin-
ga, N. C. Heerschap, A. G. Kiljan, J. M.
Nauta, M. Nijman, L. Schilling, E.
Sneek, H. P. Stapersma, J. Tjepkema.
De heren G. A. Eelman en Th. Fran-
chimon slaagden aan de lagere agrari
sche school te Castricum voor het diplo
ma Tuinonderhoud I. Beiden zijn werk
zaam bij de centrale werkplaats De
Bolder.
Linda Wonder slaagde voor de oplei
ding receptioniste aan het Schoevers In
stituut in Amsterdam.
Sipke Hengst uit De Cocksdorp slaag
de in Den Helder aan het Nautisch Colle
ge, afdeling HBO, voor het diploma
scheepswerktuigkundige A.