Happy Daysgeeft ilezierige uurtjes Wie slechts weet wat iedereen weet, weet niets oornder revue steeds professioneler Ds. Hylkema bij afscheid van Texel iel fietsen gestolen èxel niet vriendelijk oor invaliden? Geslaagd JsDAC ;DAG 3 JULI 1984 TEXELSE COURANT PAGINA 5 pde Bonnefooi" heeft het 'm weer geflikt. Net op tijd werd zaterdaga- jn dorpshuis De Waldhoorn de première gebracht van de vijfde revue deze amateurgroep uit Den Hoorn met de titel „Happy Days". We schrij- net op tijd want zaterdag kwam de grote toeristenstroom op gang en ,evuegroep had door een eerder noodgedwongen uitstel gisteravond de e„echte" voorstelling voor toeristen. Tijd om naar aanleiding van de ste publieksreacties nog wat aan de voorstelling bij te schaven was er nauwelijks. Gelukkig was dat ook niet nodig. Ondanks een gekneusde i de griep die over het podium waarde, brachten 13 Hoornders een irstelling die duidelijk maakte dat de groep qua talent nog steeds in de lit, „Happy Days" is een goedlopende show die enkele plezierige uurtjes ft. e principes van de revuegroep mo- langzamerhand bekend zijn. Met dans, toneel en dit jaar een pop- kast hoopt men de toerist inzicht te jn in het vermaak dat de Texelaars in wintermaanden weglokt bij de beeld- Daarbij kiest men niet voor het lou- perfectioneren van een voorstelling dat dan het Texelse amateursfeertje wordt aangedaan. Een beetje rovisatie mag en een misser ook als maar leuk wordt opgevangen. Wat betreft lijkt ,,Op de Bonnefooi" on- itroffen. Een lachbui tijdens een lied- rengt niemand in verlegenheid. Met me wordt het programmaonderdeel werkt en medespelers zullen niet lomen om de lachende zangeres op- waan het schateren te krijgen. Dat zaterdagavond in De Waldhoorn storend. Het maakte duidelijk dat de fers en speelsters niet alleen het pu- pogen te vermaken maar zelf ook i de show willen houden. Kostuums fe schreven dat de groep in de lift zit geldt bij Happy Days vooral voor ankleding van de revue. Het verdien- geld is enkele jaren geleden geïn- eerd in een uitstekende geluids- allatie en lichtshow. Nu lijkt de t" van vorige voorstellingen vooral d aan een eenvoudig maar func- I decor en vooral prachtige uums. In het verleden waren we niet de indruk van de play- knummers. In deze schow zit een play-backnummer maar de aankle den de danschoreografie zijn zo leuk het niet vervelend is. De hoeveelheid /back is echter zeer beperkt en er it veel echte zang met accordeonbe- iiding van let de Ruyter tegenover. Ie kracht van Op de Bonnefooi is ook men bestaande wijsjes van leuke stselijke teksten voorziet, waardoor publiek snel meezingt omdat men de odie kent. Rode draad ilobaal gaat de revue over een gezin Sassenheim dat in een radioquiz een naar Texel wint en deze tocht onder- mt met het reisbureau Happy Days. Texel aangekomen maakt de familie inis met Texelse produkten en geniet oude verhalen van een Hoornder ertje. Deze rode draad is waarschijnlijk met opzet eenvoudig gehouden. Span ning zit er niet in. Daardoor hoeft het publiek niet te letten op het verloop van het verhaal en kan men zich concentre ren op de individuele programmaonder delen die vaak een eigen plot hebben. Theaterman Cor van Heerwaarden en let de Ruyter openen de show door met trommels van achter uit de zaal het podi um te bestijgen en een stevige roffel weg te geven. Hierdoor werd het publiek meteen al op het verkeerde been gezet want de lichtflitsen op het gesloten gor dijn deden even daarvoor vermoeden dat het doek elk moment open zou gaan. Begonnen wordt met de radio quiz die een regelrechte parodie is op het radiospelletje van Willy Walden met echtgenote en de hond, waarover altijd wordt gerept. Dietmar Breidenbach speelde Walden en Margriet de Graaff is zijn melige vrouw met overdreven kreten links en rechts. Het gezin Stoethaspel uit Sassenheim doet mee aan de quiz en raadt het lied ,,We gaan naar Texel", ooit op de plaat gezet door Peter Kok en Jan- nie Craanen. De radioshow eindigt met een vrijpartij tussen de hond Tassa en mevrouw Walden. Na het echt zingen vfen het quizliedje krijgt het publiek de drukte in een gezin voorgeschoteld dat op het punt staat op vakantie te gaan. Een sketch die wordt gedragen door het talent van Cor van Heerwaarden en Marjo de Vries als opa en oma en let de Ruyter en Bouk Vrede- voort. Laatstgenoemde is vooral sterk in het trekken van Van Duin-achtige ge zichten en de maffe onschuld die hij daarbij uitstraalt sloot ditmaal goed aan bij de rol van slovende huisvader. In de sketch zitten allerlei kleine grapjes ver werkt en is qua timing uitstekend. In badjassen zingt het gezin het lied ,,ln de Noordzee ben je nooit alleen met die duizenden toeristen om je heen" waarbij Vredevoort keurig de solo's voor zijn re kening neemt. Star-Sisters Op een choregrafie van Ina Platte wordt in strandpakje een leuk dansnum- mer gebracht dat een goede relatie legt met de dingen die men zoal op en bij het strand doet. ,,Uit de school geklapt" is een oud nummer van de revuegroep dat behoorlijk is bijgeschaafd en handelt over een schoolklas die allerlei Texelse gebruiken uitlegt tot groot verdriet van juf Linda Zijm. Zo moeten de toeristen er op 12 decem ber niet versteld van staan dat sommige Texelaars vreemd gaan. In het Tessels vertellen let de Ruyter en Cor van Heer waarden als bejaard boerenechtpaar over een trip naar Amsterdam waar al het geld in een goktent wordt verspeeld. De moraal is dat beiden het Gouden Boltje nooit meer zullen verlaten. Het genoemde play-backnummer is een pot pourri van successen uit de vijftiger ja- Een zwem-dansnummer waarbij flink werd gesprongen. V.l.n.r. Margriet de Graaff, let de Ruyter, Bouk Vredevoort, Cor van Heerwaarden, Berna Vredevoort en Marjo de Vries. ren, onlangs op de plaat gezet door de Star Sisters. Op de Bonnefooi heeft de reeks num mers als sketch uitgewerkt en als men de Engelse taal niet goed meester is wordt duidelijk wat de liedjes vertellen. Vooral bij dit nummer is veel aandacht besteed aan kostuums en attributen en iedereen playbackt en danst uitstekend. Dat geldt zeker voor een tap-dance van Van Heerwaarden en Berna Vredevoort. Tap-dansen is moeilijk maar beiden zijn op de goede weg. Paal 9 Direct na de pauze volgt een sterk ge deelte uit de show. Het zingen van lied jes op wijsjes uit de tv-serie ,,Ja zuster, Nee zuster" en liedjes van Wim Sonne- veld. De ellendige kanten van sportvis sen komen tot uitdrukking in een aanva ring met een booreiland De onge makken van de Jan Plezier worden be licht en ook de Vlielandlijn komt aan bod: ,,Sil zegt stap maar in maar kijk goed uit". Na ieder couplet laten de spe lers zich van het podium vallen en de zaal fungeert voor deze gelegenheid als Waddenzee. Het meeste succes oogstte de groep zaterdag echter met het liedje ,,Oh oh Paal 9, die tijd komt nooit weerom". ,,Het paviljoen kwam op de tv en stond in de krant met honderdduizend zakken gevuld met nat zand. 't Scheelde maar weinig of Paal 9 stond op z'n kant", is een couplet uit het lied dat door de zaal werd meegezongen. De- groep raakte een gevoelige snaar met het laatste cou plet waarin gehuild werd om het nieuwe restaurant dat er zal komen maar waarin de oude sfeer niet zal terugkeren. De tekst leverde een langdurig spontaan ap plaus op. Tweeling In een ander lied wordt duidelijk ge- ,,Wie slechts weet wat iedereen weet, weet niets" was het thema van de afscheidspreek van dominee Jan Hylkema die hij zondagmiddag in een volle doopgezinde kerk in Den Burg uitsprak. De man die deze woorden had op geschreven wist volgens de voorganger die met emeritaat gaat, waar het bij geloven om draait. ,,Het gaat er niet om alle waarheden te leren. God is geen collectief geloofsbezit die zonde straft en rechtschapenheid beloont. God staat tot de enkele mens en een ieder zal zijn eigen waarheid moeten zoeken. Dat is een weten dat een ander niet weet en ik heb in de afgelopen 35 jaar alleen geprobeerd dat weten bij mijzelf en bij anderen op te wekken." De afscheidsdienst werd bijgewoond door ieden van gemeenten waar ds. Hylkema gediend heeft, collega's en vertegenwoordigers van andere Texelse kerken, familie van de vastewal, het gemeentebestuur en vele doopsgezin den die de scheidende predikant de hand wilden drukken. let afgelopen weekend werden alleen Den Burg elf fietsen gestolen. Der- ijke diefstallen bezorgen de politie ^elwerk en vaak wordt geconstateerd tde rijwielen niet op slot stonden zo- het voor de potentiële dief een nakkie" was. De Texelse krant plaatst ang geen berichten meer over fietsen- ifstallen en laat het wat betreft dit sei- nen bij één waarschuwing: zet uw fiets slot. heer A. L. Themmen uit Gronin- n heeft bij het gemeentebestuur ge- over de zijns inziens onvoldoende Persvoorzieningen voor invaliden, schrijft: ,Als regelmatige bezoekers aan Texel inieten wij op onze leeftijd van ruim 70 ar steeds van het eiland. Als been- handicapte automobilist ervaart men fiinig van gunstige invaliden- feerplaatsen. De twee plaatsen bij postkantoor in Den Burg, die nu ver wenen zijn, waren weinig ideaal voor echt ter been zijnden en moeilijk voor agen-invaliden. Evenzo geeft De Koog loblemen. Wagen-invaliden kunnen re- lijk het centrum bereiken maar slecht- ■f-beners en krukkengebruikers staan or een te bezwaarlijke afstand. Voor randbezoekers is het al niet anders. De ifkeerplaatsen worden trouwens nog al tos door anderen misbruikt. Ongetwij- M zullen er meer en beter bruikbare satsen op centrale punten te vinden En hopelijk zodanig dat gezonden n lichaam en verstand die niet zullen sbruiken. Met ons meent menigeen meer centrale punten meer goede aatsen voor invaliden te zien. Immers &kinvaliden dragen hun deel bij aan het slzijn van Texel. Het zal prettig zijn als gemeente Texel ons bij binnekort vol- ftd bezoek verrast met goede voorzie- ngen. En niet alleen ons." Tijdens de dienst werd duidelijk dat ds. J. H. Hylkema geen man was van grote woorden en grote zekerheden. „Predikant is het meest vreemde en on waarschijnlijke beroep dat er is. Je bent in dienst van iets dat niet zichtbaar is en je wordt steeds overvallen door twijfels. Wat heeft de maatschappij en de mens aan dit soort werk, is een vraag die re gelmatig boven komt" aldus de predi kant bij zijn welkomstwoord. Toch om schreef hij zijn predikantentijd als een Ds Jan Hylkema voor het laatst op de preekstoel in dienst van de doopsgezinde gemeente Texel. Kerkgangers zullen hem in de toekomst als free lancernog we! vaker op het eiland zien. Op 15 juli preekt Hylkema alweer in de N.H. kerk van Den Burg. gelukkige tijd. „Mede door de emoties die duidelijk maakten dat je dienstbaar kunt zijn aan God". Hij zei aan de Texelse doopsgezinde gemeente gehecht te zijn geraakt en zijn indruk was dat dit weder zijds is. Ds. Hylkema citeerde voor zijn af scheidspreek uit de eerste brief van de apostel Paulus aan de Corinthiërs. Pau- lus was in de Griekse stad Corinthe ge confronteerd met rationeel, weten schappelijk denken en hij wees er op dat dit denken werelds en ijdel is. Zijn enige wetenschap was de kruisiging van Christus en die kennis wilde hij over brengen. Hylkema zei dat hij zijn werk vaak net zo ondergaan heeft als Paulus en dan niet zozeer van „wat" hij gelooft maar meer dat hij de mensen wees op zijn goddelijke weten. Hylkema zei dat hij als opdracht had gekregen mensen in aanraking te brengen met Gods waar heid. „Dat kon door preken en het uit leggen van bijbelteksten en een aantal gndere zaken waarbij ik soms weerzin voelde omdat ze in de geschiedenis vastgelegd zijn als taak van een predikant." Vensters De predikant had dus vele jaren bijbel teksten uitgelegd maar hij was er achter gekomen dat God niet alleen door de Bijbel spreekt. „De bijbel geeft slechts vensters, gebrekkige vensters bovendien omdat ze door mensen geformuleerd zijn." Veel gelovigen nemen volgens Hyl kema een kijkje door de vensters van de bijbel en denken dan „dat ze er zijn". „Het blijft echter een doorkijkje en als men in contact wil raken met het godde lijke weten zal men zelf aan de slag moe ten. De kreet hoe meer je van de bijbel weet des te beter kerklid, gaat voor mij al lang niet meer op", waarna de ge noemde uitspraak kwam dat degene die weet wat iedereen weet, in feite niets weet. „Je moet je eigen geloof ontdek ken en het verwijt dat ik wel eens heb gekregen dat ik de mensen met proble men naar huis stuurde klinkt me, over eenkomstig dit principe, als muziek in de oren. Geloven is namelijk niet makkelijk en verloopt niet langs vaste paden." Na zijn laatste officiële preek voor de doopsgezinde gemeente speelden Piet Krayma en Hansje Cadee op respectie velijk orgel en dwarsfluit, waarna ver schillende sprekers van de gelegenheid gebruik maakten de predikant toe te spreken. Dieven Ds. Kossen sprak namens de collega's van vaste wal, de Noordhollandse broe derschapsraadsleden en de 140 doops gezinde gemeenten in Nederland. Met deze mededeling kwam hij meteen al in de problemen want doopsgezinden hou den er niet van om namens elkaar te spreken. „Dat is één van onze bijzonder heden maar ik kan het op dit moment niet anders formuleren", aldus Kossen. Het emeritaat („een moeilijk woord voor pensioen") van Hylkema noemde de spreker een afscheid dat eigenlijk geen echt afscheid is omdat de predikant blijft preken alleen niet meer in dienst van een f gemeente. „Als 't effe meezit, maakt u i' 50'jaar predikant zijn nog vol." Kossen vergeleek dominees dan ook met dieven: „eens een predikant altijd een predikant." Hij was verheugd over het feit dat de Texelse gemeente al een nieuwe voorganger heeft gevonden maar noemde dat in deze tijd niet zo ver wonderlijk. „Steeds meer theologie stu derenden en steeds minder gemeentele den." Het feit dat nog slechts zeven pro cent van de studerenden kerkelijk is trok die verhouding volgens Kossen echter weer wat recht. De kerkvertegenwoordi- ger roemde de ontvangst van collega predikanten op Texel met een overvloe dige maaltijd van mevrouw Elske Hylke ma. „Als u dat allemaal terug moet ko men eten bent u nog even bezig." Hylke ma had zich niet vaak laten zien op het doopsgezind convent en Kossen dacht dan ook dat de Texelaar niet „zo'n theo logische theoloog is." Als bestuurder van de theologen vakbond was Hylkema echter wel actief. Kossen wenste zijn collega veel goede jaren waarbij hij hoopte dat Hylkema nog lange tijd tot last van velen (het pensioenfonds) en tot nut van enkelen zou zijn. De heer Teenis sprak namens de Noordhollandse sociëteit van doopsge zinden en moest constateren dat Hylke ma voor deze club wel vaak een over steek maakte naar de vastewal. Spreker vond het dan ook jammer dat hij naar Zevenaar (Gelderland) vertrok. Hij zou om die reden niet meer betrokken zijn bij deze sociëteit. Catholieka Pastor Kolkman maakte'van zijn goe de woorden namens de Texelse collega's een theologisch steekspel. „Het ver heugt mij dat je mijn catholika in die zes jaar steeds beter bent gaan begrijpen. Zo hoort het ook." Hylkema gaf meteen lik op stuk en kreeg de lachers op zijn hand. „Je hebt me inderdaad met zes jaar catholika de oren gewassen en ik begrijp het nu zo goed dat ik tot de over tuiging ben gekomen dat katholieken best doopsgezind mogen worden." Kolkman repte ook over de bijeen komsten van de Texelse theologenvrien- denclub waarin vaak „stoere mannelijke, evenwichte gesprekken werden ge voerd", zodat mevrouw Hylkema op „haar eigen charmante wijze" de dis cussie een andere wending moest ge ven. Kolkman had nog geen cadeau voor de scheidende predikant omdat er in het theologenconvent geen over eenstemming over werd bereikt. „Dat cadeautje komt nog maar ik vrees dat we straks de achterblijvers ook een pre sentje moeten geven". (Er vertrekken dit jaar nog enkele predikanten, -red.) Boekbespreking Hylkema wenste Kolkman veel sterkte toe omdat hij als oudste te maken krijgt met pas afgestudeerd vers bloed. Het Texels convent had hij als prettig ervaren en hij vreesde enigszins voor zijn toe maakt dat Texel veel baat heeft bij de produkten van het schaap en Cor van Heerwaarden legt uit hoe het wel eens per ongeluk kon gebeuren dat in scha penkaas schapenstront werd verwerkt. Verder ziten in de show een a-capella ge zongen nummer over tweelingbroers die samen door het leven gaan en dus als mannen ook het huishoudelijk werk doen maar het volgens de tekst („wij zijn niet door de vrouwtjes te lijmen") prima naar hun zin hebben. Wim Prins speelt met stokpoppen een anekdote over een oude Texelse boer die op zoek is naar een vrouw. Het is een leuk verhaaltje met een goede geluids band met de Texelse stemmen van Wil van Hintum, Gerdy Grabowski en Piet Zijm maar de clou van de story is wat slap. Het verhaaltje duurt nmet kort ge noeg om niet te gaan vervelen. Zorgen In de finale komen alle dertien spelers op het toneel om zingend te zeggen wat ze met hun vijfde revue beogen: „Veel dans, muziek én allerlei. Uw zorgen zijn van de baan, u kunt er weer tegen aan...." Een beter principe voor een va kantierevue is niet denkbaar en de groep zal er vast en zeker weer in slagen alle maandagavonden in juli en augustus veel publiek te trekken. Texelaars die hun zorgen even willen vergeten moeten ook gaan kijken. Naast de genoemde spelers werken aan het programma mee: Marjan Bakker, Brigitte Bruining, Heike Grabowski, Pe ter Hin en Cindy Welboren. Carry Wei- boren zorgde voor het licht en grimeuse was Gerdy Grabowski. De kleding ver zorgde Janny Schuyl. Wie de revue wil zien kan kaarten (ƒ5,—bestellen bij restaurant Kk,f 23 of drogisterij Boon in Den Hoorn. De voorstelling begint elke maandag om 21.00 uur. komstige vriendenclub. „Ze schijnen in Zevenaar zeer serieus te zijn en veel aan boekbespreking te doen." De predikant verklaarde principieel moeite te hebben met de oecumenische gedachte maar de ideeën van Kolkjnan, het uitvoeren van een mis met voorgangers uit verschillen de geloofsrichtingen, hadden hem zeer aangesproken, „dat heeft me wel wat Invloed In antwoord op het praatje van ds. Kossen zei Hylkema dat hij inderdaad niet zoveel naar het landelijk convent ging. „Ik bleef zo gespaard voor de in vloed van mensen die het beter weten dan ik", aldus de predikant die aanvulde dat deze opmerking geen stoot onder de gordel was. „Ik ben een doe het zeiver gebleven omdat me dat goed beviel. Ik ging alleen heen als het belangrijk was, voor mijzelf dan." Ook die woorden le verden een lachsalvo op. Dick Bruin, voorzitter van de kerkeraad, sloot het of ficiële gedeelte van de dienst af met een dankwoord en gebed en de laatste woorden waren voor Hylkema: „Na de ze samenkomst heb ik het gevoel dat dit beroep zinvol was. Dat voel je natuurlijk wel vaker maar soms kost het moeite om er op te komen. Ik geef wel eens af op dit vak maar ik hou er veel van." Onlangs slaagden aan de LBO- scholengemeenschap voor het diploma van de geïntegreerde avondcursus booglassen voor gevorderden en begin ners: S. Boon, P. Douma, A. M. J. Elzin- ga, N. C. Heerschap, A. G. Kiljan, J. M. Nauta, M. Nijman, L. Schilling, E. Sneek, H. P. Stapersma, J. Tjepkema. De heren G. A. Eelman en Th. Fran- chimon slaagden aan de lagere agrari sche school te Castricum voor het diplo ma Tuinonderhoud I. Beiden zijn werk zaam bij de centrale werkplaats De Bolder. Linda Wonder slaagde voor de oplei ding receptioniste aan het Schoevers In stituut in Amsterdam. Sipke Hengst uit De Cocksdorp slaag de in Den Helder aan het Nautisch Colle ge, afdeling HBO, voor het diploma scheepswerktuigkundige A.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1984 | | pagina 5