onk sloeg niet over bij
ijfde Texelpopfestival
leurrijke etsen
i Drieangel
danks enkele muzikale hoogstandjes
iet past weer, maar anders
Brandingzeilen
zonder branding
10 JULI
SDAG 10 JULI 1984
TEXELSE COURANT
PAGINA 7
lustrum wordt een feest. De verwachtingen die onder groepen en
Itk leefden ten aanzien van het vijfde Texelpopfestival, dat vrijdagmid-
en -avond in de Wezentuin in Den Burg werd gehouden zijn niet hele-
iuitgekomen. Het was erg gezellig in het park maar de muzikale aspira-
van de Texelse popmusici leken vaak te gladjes om het publiek in bewe-
tekrijgen en het publiek leek soms meer voor elkaar te komen dan voor
ttredende groepen. Daarnaast was er het manco van twee kampen bij
uisterpubliek. Een voornamelijk oudere garde hoopte getracteerd te
len op blues, rock en roll en dergelijke en een andere fanatieke aanhang
lijken louter gecharmeerd te zijn van new wave. Beide publieksgroepen
men aan bod maar het legde een rem op de sfeeropbouw. Meeklappen
eeswingen mocht Texelpop 1984, behoudens een enkele uitzondering
beleven.
>,95
rig jaar was de felle zon een rem-
je factor en verkoos men het gras
een danspartij maar de improvisa-
het podium maakten de sfeer
bijzonder en het werd een „ouder-
gezellig festival, waarin toch di-
muziekstromingen aan bod kwa-
Zo komen we op de stelling dat
lische perfectie en gestroomlijnd
weliswaar een lust voor het oor
maar blijkbaar niet ten goede
de ongedwongen sfeer die
van oudsher in zich heeft. De
jke belangstelling deed net niet on
vorig jaar en in aanmerking ne-
dat het festival dit jaar langer
dan ooit, blijkt er toch aardige
bestaan voor de verrichtingen
ilaalselijke popmuzikanten.
Vuurwerk
organisatie liet niets te wensen
de sluiting rond middernacht
gevierd met vuurwerk vanaf het
muzieknis, waarna zich een
loek met de tekst „Texelpop" ont-
Dat afscheid werd slechts meege-
ldoor enkele tientallen toeschou-
want de laatste act had met loei-
eentonige herrie de festivalgan-
Wezentuin uitgedreven,
festival opende rond half vijf met
neck uit Oosterend. De geluidsap-
ur van Seagull Sound uit Den Hel-
oest tijdens de eerste nummers
len ingeregeld worden maar na en-
kwamen de muziek-
anken van de band zuiver uit de
rs. De Oosterenders hadden er lol
flarieke Eelman zong met Nils Lely
it een lieve lust was. Het laatste
,End of the Apocalypse" zat
itgedachte samenzang en key-
effecten goed in elkaar.
Breeze opende met het rock
er „Born to be wild", dat er punt-
litkwam. John Rozenboom kan
goed bassen maar ook een
keel opzetten. Na warmgespeeld
kwam zangeres Anneke Verduyn
versterken. Zij beschikt over
een stem die geknipt is voor een blues
band. Tijdens Pop for Peace speelde
Blue Breeze al zeer geïnspireerd en dat
was vrijdag niet anders. De set van de
groep liep als een trein, klopte technisch
en bracht swingers voor het podium.
Intonatie
Who's Talking was voor ons één van
de betere zo niet de beste band van dit
festival. Na het ter ziele laten gaan van
The Mess is met een nieuwe bassist
(Martin Zegel) en een zangeres/toetse-
niste (Miriam Zegers) een nieuwe muzi
kale weg ingeslagen die veel minder
poppy" is. Fischer Z, Ideal en Joe
Jackson waren te herkennen in het nieu
we geluid van-de groep, niet in dejaatste
plaats door het stemgeluid van Hans
Hopman die dezelfde intonatie heeft als
Joe Jackson. Wie The Mess kent en
kennis heeft gemaakt met het nieuwe re
pertoire van de groep weet dat er rasmu
zikanten op het podium stonden die de
vrijblijvendheid in teksten en muziek
hebben ingeruild voor een meer ideëele
aanpak. Gestart werd met het in up
tempo gespeelde Run-Away. Hopman is
sterk in het spelen van stacatto-rifs door
een eenvoudige melodielijn en wederom
werd duidelijk dat Ben Bakker (ondanks
griep) één van de beste drummers van
het eiland is. Zoals gezegd, de teksten
hadden een boodschap en zeer duidelijk
was daarbij het nummer „Mister Blue,
mister red". Hans Hopman en Miriam
Zegers brachten een muzikaal hoorspel
waarbij ze ieder een grootmacht verbeel
den die duidelijk maakte hoeveel raket
ten er geplaatst moesten worden.
Filmster
„Let me out" liep technisch heel mooi
en „Party" gaf een sneer naar de regel
maat in het betere milieu dat alles al
heeft en blijkbaar niets anders doet dan
in het weekend vervelende feestjes aflo
pen om dan tot de conclusie te komen
dat dit dan „het" leven is. Kort en krach
tig was het laatste nummer „Liers" waa
rin een opsomming werd gegeven van
personen of beroepen die volgens de
groep als leugenaars bestempeld kun
nen worden, zoals „Moviestars like Ro
nald R."
Bostella
De punkige band Russian Gas Pipe on
the Rocks kan zich beter RGP on the
Highway gaan noemen want dit viertal
presteerde het om in twintig minuten
een groot scala aan korte liedjes door de
podium te dansen. Ook dat werd gewaardeerd. emouoneier n
7 de slag en geneerde zich niet om op het
Blue Breeze sloot haar optreden af met een blues-meezinger, begeleid door mondharmonica
en piano. V./.n.r. Jeroen Nauta. Frits BonneBen Haak en John Roozeboom.
boxen te jagen. Snelheid was het devies
en zanger Floris Bijvoet Hoppener trok
zijn keel flink open. Dat het muzikaal
nogal rammelde mocht de pret niet
drukken. Het viertal ging er hard tegen
aan met liedjes als „Heineken" en „De
Bostella" („Ja wij dansen samen de
bostella, de hit van 't jaar").
Vervolgens was het de beurt aan twee
trio's waarvan de eerste, Scrap Heap, de
meeste bewondering wekte. Scrap Heap
bracht een potpourri van oude succes
sen die er ondanks een griep van zanger
Pinie goed uitkwamen. De band had, in
tegenstelling tot vorig jaar, geen moeite
meer het intrumentaal vlekkeloos bren
gen van het eigen repertoire. Een set van
25 minuten werd vlot afgewerkt en daar
in bleek dat „Doubt about love" en
„White collar workers" (vorig jaar ook
op het repertoire) nog best een tijdje
mee kunnen. Dat de groep muzikaal aan
het groeien is bleek uit „Cruisse missile
ballade" en „Fuckin Democracy" dat in
tegenstelling tot de rauwe titel een zeer
melodieus refrein had. Niet alleen Scrap
Heap beperkte zich. Ook de bands die
voor hen speelden kwamen niet aan de
toegemeten tijd onder het motto „we
spelen wat we goed kunnen, want het
gaat niet om de lengte maar om de kwa
liteit." Dat principe werd 's avonds, uit
gezonderd Blues Train, losgelaten.
Varken
Het trio Struggle Ahead kon er geen
genoeg van krijgen. Men speelde en
thousiast en bracht humor in een lief
desliedje waarbij drummer Kees („Knet
ter") Keizer een simpel maar leuk achter
grondkoortje produceerde. Maar na
twintig minuten was het concept van de
groep grotendeels uitgemolken. Gita
rist/zanger Rob Kooiman werd in zijn act
steeds agressiever en de muziek volgde.
Dubieus was de opmerking van Kooi
man dat één liedje speciaal voor een
danser, die zich voor het podium ver
maakte (en niemand kwaad deed), was
geschreven. Het nummer heette „You're
a pig" („Jij bent een varken") en de sug
gestieve gebaren van de zanger maakten
duidelijk dat dit geen cliché-punk grapje
was maar dat Kooiman werkelijk geen
genoegen nam met dansers op zijn mu
ziek. Later bleek Struggle Ahead wel in
voor publieksreacties; toen enkelen na
het laatste nummer begonnen te klap
pen speelde de groep prompt toegiften.
Gezellig
Lekker ongecompliceerd was de mu
ziek van Blues Train. Het was tevens de
meest gezellige band van het festival
want outsider Theo van den Berg ging
(net als in de zestiger jaren) enthousiast
in de slag en wist met zijn zang, mimiek
en saxofoonspel zomerse sfeer in het
park te brengen. Het geluid was in het
begin ontregeld maar dat werd later be
ter. „Johnny be good" en andere klas
siekers vielen vooral in de smaak bij de
oudere garde. Blues Train speelde niet
lang en de laatste band van het festival
Dawn Patrol maakte geen haast, zodat
het nogal lang duurde voordat men weer
van live muziek kon genieten.
Velen waren het wachten beu en ver
trokken. Van wat nog over bleef had een
grote meerderheid het na enkele num
mers van Dawn Patrol ook wel gezien.
De band, bestaande uit Ruud van
Hoorn, Henk Jonker, Cees Boerhout en
Hans Bakker, plaatste een eigen geluids
man achter de apparatuur van Seagull
Sound en dat betekende dat de 2,5 kilo
watt grotendeels werd benut. Vlak voor
het podium werd men weggeblazen en
dat was nu juist de bedoeling.
Luider
Een landelijk popblad vergeleek zan
ger Ruud van Hoorn met Joe Strummer
van The Clash en de studerende Texelaar
heeft inderdaad een uistekende stem
voor Clashachtige muziek maar de subti
liteit en gevoeligheid die het Engelse
voorbeeld in een geluidsmuur weet te
leggen wordt door dit kwartet nergens
aangetipt. De band is beter dan dat de
Peasants ooit waren maar daar is dan
ook zo'n beetje alles mee gezegd. De ar
rogantie op het podium en het enthousi
asme van de zanger hielden het „sneller,
luider" vaandel hoog maar dat kon niet
verbloemen dat de cliches in dit genre
Dawn Patrol op de been hielden. De
band speelde bijna een uur voor uitein
delijk voornamelijk eigen aanhang en het
toetje dat de organisatie wegens het
lustrum in petto had werd daardoor
mosterd na de maaltijd. Muzikanten van
verschillende bands speelden nog wat
bluesriedels om zo het vuurwerk in te
luiden.
ke van Diïk naast een serie etsen met de titelHewlett Packard".
«l met 26 juli exposeert de Wageningse kunstenares Janneke van Dijk
«eurrijke etsen in galerie Drieangel aan de Weverstraat. Het woord
«ik wordt hier niet gebruikt omdat er in de etsen veel kleuren zijn ver-
twant daarbij beperkt Janneke zich slechts tot rood en blauw. De tien-
'kustwerken zijn kleurrijk omdat er veel in te beleven valt, veel te zien
'or wie van een ruimtelijke aanpak houdt, veel te genieten.
'oeke van Dijk is sinds drie jaar pro- en deed o.a. mee aan de manifestatie
meel en gaf voor die tijd teken- en ,,100 kunstenaars onder een dak" in
snarbeidles. Ze is geen starter want Velp.
Poseerde eerder in diverse steden Het getoonde werk (op de affiches
van de galerie wordt ten onrechte ge
meld dat er ook monoprints te zien zijn)
is beslist origineel en wij ervaarden de
meeste etsen als fascinerend. „Het past
weer, maar anders" is de verklaring van
Janneke voor de serie van drie of vijf et
sen die een verhaal vertellen. De bezoe
ker kan een eigen verhaal bedenken
maar zal in veel gevallen uitkomen op de
uitgangspunten van de kustenares en in
zoverre is haar werk dan ook niet als
abstract te betitelen.
Heimwee
Een serie van vijf met de titel „Heim
wee naar Zeeland" geeft een fijnzinnig
panorama van elementen die ook aan de
Texelse kust te vinden zijn. Het feit dat
daar door heen flarden van diamanten te
zien zijn geeft aan dat de Wageningse
dit gebied op zijn minst als een parel er
vaart. In de etsen zijn een soort spiegels
aangebracht die scherp uit elkaar wor
den getrokken. Janneke van Dijk: „Zo
voel ik me als ik daar weer weg ga."
Misverstand
Ze zegt met haar werk vooral te willen
uitdrukken dat de menselijke levensloop
steeds verandert maar dat er altijd weer
momenten komen dat het „sluit". „Dat
sluiten is dan niet zoals vroeger maar
toch is het goed". Zo speelt Janneke in
haar etsen met cirkels en gedeelten van
cirkels die steeds veranderen maar uit
eindelijk toch hun vorm, temidden van
grafisch strijdgewoel, weer vinden. Ont
roerend zijn enkele etsen over een mis
verstand. In de weergave staat een een
voudige tekst waaruit duidelijk wordt dat
een boomtak van een es op verzoek van
een buurvrouw werd afgezaagd maar
dat het later om een andere tak, die haar
zonlicht ontnam, bleek te gaan. Janne
ke zegt in de ets tot de boom: „elke dag
betuig ik mijn spijt."
Hartslag
Tekst is ook verwerkt in een serie van
drie etsen „Hewlett Packard". Onder de
ets is een grove kunstzinnige weergave
van een electrocardiogram te zien en de
grote tekningen boven laten in symbolen
zien wat de hartslaglijn vertelt. Een men
selijke relatie is ook in een serie gevat
met als titels „Ontvangen, verkennen,
splitsen" en „Naast elkaar". De ets over
de ontmoeting roept veel spanning op
en in de laatste afbeelding kan de bezoe
ker ontdekken dat de twee mensen
naast elkaar toch elk een pad zoeken en
vinden.
Het meest grafisch is de serie „Bin
nen is buiten" waarin niet alleen diepte
in het tekenwerk is aangebracht maar
waarin een aantal figuren ook in het pa
pier lijken geperst waardoor een extra
diepte ontstaat. Deze grote serie gaat
ook uit van figuren die in alle beelden
weer in een andere context terug te vin
den zijn. Wie kennis wil maken met ex
perimentele en gevoelige etskunst van
Janneke van Dijk kan nog bijna drie we
ken terecht in Drieangel. De galerie is
van maandag tot en met zaterdag geo
pend van 10.30 tot 12.30 uur en van
14.00 tot 17.00 uur.
Zondag werd bij paal 17, voorafgaand
aan de windsurfwedstrijden om de
Noordzeecup, de eerste serie club
wedstrijden van de Kustzeilvereniging
Westerslag gehouden. De weers
omstandigheden waren zeer gunstig:
voldoende wind maar die wind stond uit
een zodanige hoek dat er geen branding
was. Totaal werden drie manches geva
ren waarvan de eerste met spectaulaire
Le Mans start, zodat het resultaat niet al
leen van zeilen maar ook lopen afhing.
Ook bij de finish moest men zich na een
sprint over het strand afmeldden, wat in
een enkel geval ellebogenwerk en zelfs
een valpartij tot gevolg had.
Uitslagen:
Eerste manche: 1. Dirk Pool en Martin
Maat (Nacra 5.7); 2. Leo Saai en Nico de
Graaf (Honie 16); 3. Martin Warnaar en
Wob Rienks (Supercat 20).
Tweede manche: 1. Dirk Pool en Mar
tin maat; 2. Donald Kenbeek en Ronny
Kenbeek (Dart); 3. Jacob den Houtinq
(Prindle 15).
Derde manche: 1. Dirk Pool en Martin
Maat; 2. Hans Zuidema en Mabel Mant-
je (Dart); 3. Jocob den Houting.
De ,,Le Mans finish
wedstrijdleiding.
Eén der deelnemers meldt zich
na een sprint over het strand bij de
