Tropical Sea Festival trok
meer bezoekers dan vorig jaar
DINSDAG 3 SEPTEMBER
Rosa King drumde ditmaal.
Martino en op de rug gezien Rudi Queljoe.
De gitarist van Tropical Special.
PAGINA 6 TEXELSE COURANT
Massada heeft de allure om de topattra
festival te kunnen zijn.
Het Tropical Sea Festival, dat dit weekend in De Koog werd
gehouden, trok beduidend meer bezoekers dan vorig jaar.
Vrijdagavond was het nog wat rustig, maar door het mooie
weer waren er veel mensen op straat, wat duidelijk bijdroeg
aan de tropische sfeer in de Dorpsstraat. Zaterdagavond was
het drukker maar door de toegenomen wind en de regen zat
iedereen toen binnen. Alle zalen die meededen waren dan
ook vol. Het festival, muzikaal een succes, lijkt ook com
mercieel te zijn geslaagd. Hoogtepunten waren de optredens
van Massada, Rosa King, Upside Down, Dauvaghe en Salsa
Bululu. Omstreden was de beslissing van een paar onderne
mers om de Dorpsstraat te bedekken met een laag zand.
Organisator Rein Stam toonde zich na
afloop zeer tevreden: ,,Het ging alle
maal uitstekend. Er zijn veël meer pas-
se partouts verkocht dan vorig jaar en
het publiek blijkt speciaal voor het
festival en de surfwedstrijden nog eens
teryg te komen naar het eiland. Ik
denk wel dat we ons moeten afvragen
welke kant we opmoeten met het
festival: meer naar het Zuid-
Amerikaanse carnaval of meer de rich
ting op .van de Latin popmuziek. Nu
waren beiden even sterk vertegen
woordigd".
Het zou overigens helemaal niet slecht
zijn om het zo te laten. In de huidige
opzet komt een breed publiek aan zijn
trekken.
De aankleding van de Dorpsstraat zal
voor het volgende festival nog wel eni
ge discussie oproepen. Frits Lange-
veld, Hylke Bruining en Ger Bongers
namen dit jaar het initiatief om de
Dorpsstraat met een laag zand te be
dekken. Dat zou samen met de pal
men de sfeer van een tropisch strand
moeten oproepen. Met de levering van
'de palmen ging echter iets mis. Frits
Langeveld: ,,Wij hadden grote palmen
besteld maar er zijn alleen maar kleine
gekomen. Dat is jammer want.dat valt
natuurlijk veel minder op".
De drie ondernemers betaalden de
zandstunt zelf: ,,Wij zijn wel naar De
Koog Promotion geweest met dit idee
en daar werd ook wel enthousiast ge
reageerd maar er kwam een duidelijke
uitspraak van de ondernemers aan de
Dorpsstraat dat ze er niet voor wilden
betalen. Wij vonden dat het toch
moest gebeuren en dus hebben we
het zelf betaald". Het zand werd zon
dag weer vlot en grondig opgeruimd
door Loonbedrijf Texel, dat daarvoor
speciaal een machine uit Luxemburg
had gehaald. Het was goed dat het
zand snel werd weggehaald, want
evenals op het strand stoof het be
hoorlijk in de Dorpsstraat. Door die
snelheid van handelen zullen er echter
weinig mensen last van hebben gehad.
Van tevoren was rekening gehouden
met de hoeveelheid regen die zou kun
nen vallen: ,,We moesten de rioolput-
ten dichtstopen met pakken stro in ju
te zakken. Daarmee kon'er nog wel
wat water door, maar bleef het zand
liggen en raakte het riool niet verstopt.
We werden constant op de hoogte ge
houden van de weersverwachting door
de meteorologische dienst van Schip
hol zodat we maatregelen zouden kun
nen nemen als er teveel neerslag zou
komen".
Afgelegen
Een voordeel van het zand was wel
dat daarmee duidelijk was welk ge
deelte van De Koog precies bij het
festival hoorde. Met name het Klokkie
lag wat afgelegen en vrijdagavond was
de publieke belangstelling daar dan
ook matig. En dat was onterecht,
want Sauvage, (Frans voor 'wilde')
bleek een uitstekende funkband te zijn
met een zeer stuwende ritmesectie en
twee goed klinkende zangeressen. Za
terdagavond was er meer publiek in dit
etablissement. Belangrijk bij Sauvage
was niet alleen het professionele ni
veau waarop gemusiceerd werd, ook
het kennelijke plezier dat de leden had
den was aanstekelijk. Het is te hopen
dat dit orkest vaker op Texel te be
luisteren zal zijn.
In de Jutter speelde Impassadoble en
zoals uit de naam al blijkt maakt dit
orkest moeilijk onder één noemer te
vangen maar goed dansbare muziek.
Het geheel is van hoog niveau en het
doet nogal eens aan jazzrock denken.
De blazerssectie opereerde zeer strak
en herinnerde soms aan een legenda
risch orkest als Blood, Sweat Tears.
Het is de vraag of dit gezelschap wel
goed paste in de Jutter, maar het is
duidelijk dat Impassadoble bijdoeg aan
het hoge gemiddelde niveau van de
geboden muziek.
In café De Kuip was het vrolijkheid
troef met The Tuners, een skagroep
met Latin invloeden. Het klonk goed
en de dansvloer was meestal mudvol.
Heel anders was de sfeermuziek die de
Spaanse gitarist Ronald Schnidz over
de etende mensen in de Taveerne uit
stortte. Dergelijke rustige onderdelen
zijn bij een festival als het Tropical
hard nodig. Rustig was ook de muziek
van Nema in 't Galjoen, waar de bar
keepers voor de gelegenheid waren
omgetoverd in Spaanse schonen. Ipa
Nema, de naam doet het al vermoe
den, is duidelijk beïnvloed door gitarist
Jiao Gilberto die in de zestiger jaren
met zijn groep Brasil '66 muziekge
schiedenis schreef. Relaxte klanken,
waarbij de nadruk ligt op het 'luie' in
de Latin ritmes. Geen muziek waarvan
de mensen op de tafels gaan, en mis
schien zelfs wel meer geschikt voor
een echt concert dan voor een festi
val, maar bijzonder en ook hier was
het niveau hoog.
Lot of blues
Het was duidelijk dat Rosa King op
Texel populair is. De Beerekuil. zat tij
dens haar optreden met de Four Roses
vrijdagavond helemaal vol en het pu
bliek genoot zichtbaar. King, die om
22.30 uur met het jacht van Frits Lan
geveld uit Den Helder was gehaald,
was blij weer op Texel te spelen en zij
vertelde wel dat ze het erg druk heeft.
Ik heb net een optreden achter de
rug met de black en white minstrel
show en morgenavond speel ik weer
met hen in Rotterdam", aldus King,
die volmondig toegaf dat dat een le
ven met een 'Lot of blues' was. Haar
drumster bleek niet tegen het wel erg
klein bemeten podiumpje in de Beere
kuil te kunnen. Zij kreeg een aanval
van claustrofobie en kon niet spelen.
Geen probleem voor Rosa King die
zich achter de trommels wurmde. Het
was wel even wennen, vertelde ze
later.
De Koger zandsuppletie. Hylke Bruining en Frits Langeveld coördineren.
De avond daarop speelde haar begelei
dingsgroep Upside Down en die zette
de zo mogelijk nog enthousiastere
Beerekuil op zijn kop. Een fraai optre
den waarover zeker nagepraat zal
worden.
Net als vorig jaar was Massada 'top of
the bill' en ook nu maakte de groep
dat volledig waar. Dit grotendeels Mo
lukse orkest heeft genoeg allure om als
topattractie te fungeren en bovendien
is het zelfs voor het moeilijkste publiek
omogelijk om stil te blijven staan bij
deze met energie geladen muziek. Gro
te aandachttrekker is de percussionist
Martino, die niet alleen erg goed met
zijn trommels en andere instrumenten
overweg kan. Martino is ook een
mooie jongen en dat verwerkt hij in
zijn show. En niet zonder respons, het
publiek voor het podium bestond vrij
wel uitsluitend uit meisjes. Muzikale
spil is echter de routinier Rudi Queljoe,
die tegenwoordig ook weer succes
boekt met de uit de as herrezen groep
Brainbox. Een deel van Massasa was
zondagavond ook actief in De Toe
komst. De band speelde eerst wat ei
gen nummers en daarna werd het hele
podium volgezet met muzikanten van
de bands die elders opgetreden had
den. De sessie die volgde was prach
tig, met onder andere mooie nummers
van gitaarvirtuoos George Benson. De
ze sessie kwam nogal laat op gang
maar de muziek was er niet minder
om.
Het Ignition Duo dat in Capri speelde
trok zaterdagavond publiek, nadat het
vrijdagavond bijzonder rustig was ge
bleven. Dat was onterecht. Dit duo
maakte uitstekende achtergrondmuziek
en voor mensen die een avond rustig
'tropical' wilden doen was dat een uit
stekende mogelijkheid. Dit was niet
het enige adres waar de muziek niet
alle aandacht opeiste.
De zangeressen van Sauvage hadden zicntoaar piez/er m nun eigen muzien.
Gezellig
De gelegenheidsformatie 'Tropical Spe
cial' in Tiffany bleek bij uitstek gezelig
te zijn. De muziek, bekende nummers
van bijvoorbeeld Harry Belefonte,
sloeg goed aan, zonder dat er preten
ties aan te pas kwamen. Pretenties
had wel de bassist van Paolo Passio-
nata the pennies from heaven en
het pijnlijke was dat hij die pretenties
absoluut niet waar kon maken. Uit de
maat, veel te hard en met veel fouten.
Het verder uiitstekende orkest, met
onder andere Dick Remelink, toch
geen kleine jongen op muziekgebied,
werd daardoor omlaag gehaald en dat
is jammer, ook voor Strandhotel Prin
ses Juliana. Dat had dubbel pech,
want Max Woiski kwam niet opdagen
en dit fraaie etablissement heeft een
attractie nodig die de mensen kan mo
tiveren de Dorpsstraat te verlaten en
de Badweg te beklimmen.
Wél goed, erg goed zelfs, was de Chi
leense Salsa van Bululu, een groep die
bestaat uit vluchtelingen uit dat land.
In hun muziek waren invloeden van
Santana en Brasil '66 te beluisteren en
het stemgeluid van de zanger deed af
en toe denken aan dat van José Felici-
ano in zijn minder commerciële dagen.
Het meest 'tropical' tenslotte was de
Wonderland Steelband van mr. Papa
Slim, een orkest van vriendelijk glimla
chende Surinamers die met hun blijde
klanken Paviljoen 3 op zijn kop zette,
voor zover de wind dat niet deed met
het door zeilen overdekte terras.
Niet alleen de muziek was gezellig, de
sfeer van het festival was dat ook. Er
kwamen geen ernstige ongeregeldhe
den voor en de algemene stemming
na afloop was dan ook dat dit festival
er volgend jaar weer zal komen.
Dit orkest liep met danseres over straat en langs de terrassen.
