„We hopen me er zullen wat van maken..! Kars en Jet van Karsen adopteerden vier kinderen uit Braziliaans gezin Wie stort geld voor het kindertehuis? VERVOLG VAN PAG.l Schilling m Commissie had geen moeite met plan noodslachtpiaats Gespreksavond mep notaris Boswijk AUWB verzorgt awosidl voor vrouwengilde PAGINA 2 TEXELSE COURANT DINSDAG 18 FEBRUARI 1986 konden worden aaangetroffen. Is de mening van Schilling ook in zijn fractie gemeen goed geworden? ,,Ja, en dat komt natuurlijk mede omdat wij een eigen wethouder hebben. Daarvoor za ten we acht jaar in de oppostitie en toen werden we vaak slecht geïnfor meerd. Dat lag niet zozeer aan die op positierol maar aan de veel slechtere commisiestructuur die er toen was". Schilling hoopt dan ook dat in de ko mende periode deze commissieindeling blijft bestaan. ,,Dat bespaart ons ein deloze detaildiscussies in de raad, die horen gewoon in de commissie. Daar bij gaat er niets in het geniep, dat mag niet. Ook de commissievergade ringen zijn openbaar". Fractie Eén van de moeilijke kantjes van het burgemeesterschap voor een partijgebonden wethouder is de plicht om „boven" de partijen te staan. Zeker in deze tijd, als tijdens de vergaderingen plannen worden gesmeed om in de verkiezingsstrijd beter naar buiten te komen dan de andere partijen, terwijl bij de vol gende vergadering misschien wel heel goede ideeën van die andere partijen op de agenda staan. „Wat dat betreft kan ik mijn fractie een compliment maken, ze hebben me niet voor de voeten gelopen en ik kon beide belangen keurig geschei den houden". Schilling vertelde af en toe zelf op te moeten passen zijn eigen fractie niet te veel te be nadelen, uit overwegingen van voorzichtigheid. Opvolger Daan Schilling is blij met burgemeester A. Schipper. Hij vindt het niet erg dat de vertrouwenscommissie niet una niem was: „De teleurstelling van de PvdA is begrijpelijk, als je de politieke verhoudingen in het oog houdt. Voor heen was dat toch een blok waar je in de plaatselijke politiek moeilijk omheen kon en dat belang is sinds de vorige verkiezingen tanend. Ik heb er ook geen moeite mee dat dit naar buiten is gekomen, de commissie heeft haar vertrouwelijke karakter uitstekend be waard en dit soort zaken mag later toch zeker bekend worden". Zou het niet moeilijk zijn om na een half jaar zelf de gementelijke helmstok vast te hebben gehouden voorafge gaan door elf jaar ervaring in de raad, de zaken over te laten aan een nieu weling die van de plaatselijke verhou dingen nog niet kan weten? „Daar heb ik geen enkele moeite mee. Het is de hele tijd volstrekt duidelijk geweest dat dit tijdelijk was en ik wordt na af loop niet opzij geschoven of zo, ik blijf gewoon wethouder. Bovendien ben ik niet erg gedreven, ik móet dus niet zo nodig. Daarom viel ik me niet zo gauw aan de kant gezet. Ik heb gewoon aar digheid in de politiek en ik heb mijn werk voor het Hollands Bloembollen Huis een tijdje op een laag pitje ge zet". Heeft Schilling, nu hij aan het ambt geroken heeft, zelf geen ambitie om te soliciteren bij een andere ge meente? „De banden die ons vasthou den aan Texel zijn sterk. Wij zouden hier niet weg willen Gebonden Het ambt had natuurlijk ook nadelen. „Vooral het gebonden zijn aan een agenda vond ik moeilijk. Je kon niet van de ene op de andere dag zeggen dat je naar de landbouw-RAI of zoiets wilde, dat moest gepland worden. Het kostte ook vrij veel tijd. Dat was voor al jammer omdat de representatieve taak in het gedrang kwam. Je merkt dat de mensen het belangrijk vinden dat de burgemeester en zijn vrouw bij hun uitvoering of hun 50-jarige bruiloft langskomt en dat lukte me vaak niet dat vond ik jammer". Vanminddag heeft de loco burgemeester zijn ambtsketen overge dragen aan zijn opvolger. Daarmee zijn de normale bestuurlijke verhoudingen hersteld. Daan Schilling constateerde aan het eind van ons gesprek dat hij in die verhoudingen nog steeds kan werken: „Ik ontleen geen extra status aan dat half jaar burgemeesteren. Ik ben nog dezelfde Daan Schilling als toen ik er aan begon". Wij zijn blij dat precies een jaar na aankomst varï Leandro nu ook zijn twee broertjes en zijn zusje bij ons zijn komen wonen. Hun namen zijn: Andreia Cristiane geboren op 31 december 1978 te Campinas-Sao i Paulo, Brazilië. I Zij wil Andrea 1 genoemd worden. Osmar Luciano geboren op 18 juni 1980 te Campinas-Sao Paulo, Brazilië. j Hij wil Luciano i genoemd worden. Jefferson Rodrigo geboren op 16 oktober 1982 te Campinas-Sao Paulo, Brazrtië: Hij wil Jefferson genoemd worden. Op 1 februari 1986 zijn wij samen op Texel aange komen. Jet van Karsen-Schilder Kars van Karsen Leandro Kogerweg 132, j 1791 MK Den Burg - Texd telefoon 02220 - 4319. A fen 17.00 tot 20.30 uur Ifl lm - - - .bszoek. M Staand van links naar rechts Jefferson. Luciano en Andrea. Zittend Leandro. re wensen. Huidskleur en geslacht maakte niets uit. Ze wilden wel graag een kind tussen 0 en 1 jaar om de aanpasssingsproblemen en taalbarriè res zo klein mogelijk te houden. Naar Brazilië Het Bureau Interlandelijke Adoptie (BIA) zette hen op de wachtlijst en het geduld werd 7 december 1984 be loond. Er kwam een telefoontje met de mededeling dat in een kindertehuis een jongetje was, dat door de moeder was afgestaan en beschikbaar was voor adoptie. Jet van Karsen: „We zei den direct ja. Ze vroegen of het geen bezwaar was dat het kin een negroïde uiterlijk had. Nou, dat was dus geen probleem en op 25 december zijn we in het vliegtuig gestapt. In Brazilië wil len ze graag dat beide ouders komen als een kind wordt opgehaald, maar we wilden het ook graag zelf omdat we een indruk wilden hebben van de levensomstandigheden daar". Het kindertehuis waar Leandro verbleef staat in Campinas, op korte afstand van de miljoenenstad Sao Paulo. Kort voor de adoptie verhuisde hij naar een Hollandse familie die betrokken is bij het BIA. Daar kwamen de Van Kar- sens dus terecht. Ook kwamen ze in kontakt met de officier van justitie ter plaatse die met de afhandeling van adoptiezaken is .belast. Kinderen wor den niet zomaar even weggegeven. Eén van de regels is dat alleen kinde ren die geen enkel kontakt meer heb ben met de ouders of anderen die op zich hun lot zouden kunnen aantrek ken, beschikbaar komen voor adoptie. Jet en Kars van Karsen bezochten ook het tehuis in Campinas, waar ze het zusje en de twee broertjes van Leandro zagen. „Die moesten dus achterblijven en eigenlijk heeft dat beeld ons een jaar lang achtervolgd. We wisten heel gauw dat we die andere kinderen ook wilden". Tweede reis Het zag er aanvankelijk naar uit dat die kinderen naar Amerika zouden gaan, maar dat ging niet door en toen Van Karsen zijn wens schriftelijk had bevestigd, ging de procedure heel snel, al moest natuurlijk wel de onver mijdelijke ambtelijke rompslomp wor den afgewerkt. Zo vertrok het echtpaar van Karsen met hun eerste kind Leandro op 12 ja nuari opnieuw naar Brazilië waar ze drie weken bleven. Ze gebruikten de tijd om van alles te bekijken, om wat Portugees te leren - kortom om alles wat met de culturele achtergrond van hun kinderen had te maken, zoveel mogelijk te proeven. De drie kinderen waren intussen voorbereid op de komst van hun pleegouders en leefden vol spanning toe naar de dag van ver trek. Foto's van Kars en Jet van Kar sen hingen boven de bedjes en elke avond voor het slapen gaan werd daar een kusje op gedrukt. De kinderen noemden Kars in verband met zijn baardige uiterlijk „papa Noël" (kerstman). Geschenken Het adopteren van een ouitenlands kind is niet zo bijzon der meer. Op Texel zijn naar verhouding zelfs veel ouders die een kind uit een ver land voorgoed in hun gezin heb ben genomen. Minder vaak komt het voor dat twee kin deren tegelijk worden geadopteerd en het is ongetwijfeld heel bijzonder, misschien zelfs uniek, dat vier kinderen van één buitenlandse familie worden geadopteerd. Die bijzondere gebeurtenis heeft zich onlangs op Texel voorge daan. Tandarts Kars van Karsen en zijn vrouw Jet, die vorig jaar de nu tweejarige Leandro uit Brazilië opnamen, hebben nu pok zijn zusje en twee broertjes naar Nederland gehaald. Het zijn de 7-jarige Andrea, de 5-jarige Luciano en de 3-jarige Jefferson. Kars en Jet van Karsen voelen zich sterk betrokken bij het kinderte huis in Campinas waar zij „hun" vier kinderen vandaan haalden. In het huis, waar thans 45 kinderen worden opgevangen wordt veel goed werk gedaan, maar er is aan van alles gebrek. Het huis be schikt bijvoorbeeld over slechts twee douches maar heeft geen geld om dit broodnodige sanitair uit te breiden. Kars en Jet van Karsen willen nu op Texel geld inzamelen om de nood te lenigen. De garantie kan worden gegeven dat het geld goed terecht komt, dat er dus niets aan de strijkstok blijft hangen en dat er controle is op de besteding. Wie het goede doel wil steu nen kan een bijdrage overmaken op de postgirorekening van Van Karsen nummer 3281867 met de vermelding „ten bate van het kindertehuis". Het aankomstbericht dat vorige week in de krant stond heeft op straat uit eenlopende reakties losgemaakt. Veel mensen vinden het leuk en juichen het initiatief toe, anderen vragen zich af het naar Nederland halen van kinderen uit een totaal andere cultuur wel zo verstandig is. Zou het op den duur geen problemen geven? En waarom zoveel tegelijk? Zou één, hooguit twee kinderen niet mooi genoeg zijn ge weest? En waarom van die donkere, buitenlandse kinderen? Kunnen er geen kinderen uit Nederland of een ander Europees land worden aangeno men? De scepsis is nog aangewakkerd door recente publikaties die de indruk hebben gewekt dat het opnemen van een buitenlands kind grote risco's met zich meebrengt. Velen zouden hun pleegouders in problemen hebben ge bracht omdat ze dwars en onhandel baar werden. Jet (33) en Kars (38) van Karsen heb ben echter lang nagedacht voordat zij hun ingrijpende besluit namen. Dat zij na het opnemen van de kleine^.eandro ook graag de achtergebleven andere kinderen van de familie wilden adopte ren was al direct hun innige wens. Maar voordat ze definitief besloten, hebben ze vele maanden kunnen den ken over de consequenties. Nu de vier donkere kroeskopjes uitgelaten rond rennen in „Texla" aan de Kogerweg voelen Jet en Kars van Karsen zich ge lukkige ouders, die zich niet kunnen voorstellen ooit spijt te zullen krijgen van deze rigoreuze gezinsuitbreiding. Wat ze heel zeker weten is dat het voor de kinderen zelf het beste is. In hun vaderland zouden ze geen kansen hebben gehad. Dat is extra duidelijk geworden toen zij vorig jaar (en drie weken geleden opnieuw) een bezoek brachten aan het Zuid Amerikaanse land, waar de verschillen tussen rijk en arm enorm zijn en waar verlaten kin deren zoals Leandro, Andrea, Luciano en Jefferson uiteindelijk aan de straat van de sloppenwijken van de grote steden zijn overgeleverd. „Aanbod" Het begon zoals bij de meeste adop ties. Jet en Kars van Karsen, ongewild kinderloos, gaven zich in 1980 bij het ministerie van justitie op voor adoptie. Dat zij een buitenlands kind toegewe zen zouden krijgen, was te verwach ten. Wie persé een Nederlands kind wil moet veel geduld hebben want het „aanbod" van die kant is in de loop der jaren steeds kleiner geworden. Een gevolg van het feit dat in Nederland nog maar weinig ongewenste kinderen worden geboren, wat te maken heeft met de mogelijkheden voor geboorte regeling en abortus. In het buitenland, met name sommige ontwikkelingslan den ligt het anders en 80% van de in Nederland geadopteerde kinderen komt daar dan ook vandaan. De Van Karsens hadden geen bijzonde- Jet en Kars waren niet met lege han den naar Campinas gekomen. Naast hun eigen bagage hadden ze drie extra koffers vol spullen die ze in het kinder tehuis goed konden gebruiken: twee dehands kleding en kinderspeelgoed dat op Texel was ingezameld door be middeling van Peter Bakker van de He- ma. Er was ook materiaal bij voor een door Hollanders geleide crèche, een succesvol project in een van de armste wijken van de stad. De spullen worden voor een zeer klein bedrag verkocht aan de mensen en van het geld wor den voeding en leermiddelen aange schaft voor het tehuis. De kinderen hebben geen enkele moei te gehad om aan hun nieuwe omge ving op Texel te wennen al hadden ze nooit ijs en sneeuw gezien. Ze verma ken zich prima met elkaar en bezorgen hun pleegouders handenvol werk, zo als in elk ander „gewoon" gezin met vier kinderen. De reacties uit de omge ving waren uiteenlopend. „Sommigen waren het bijzonder hartelijk en be moedigend. Andere mensen zeiden: „Zou je dat wel doen?" toen de beslissing na lang nadenken al lang was gevallen. Goede vrienden probeer den Kars en Jet hun plan voor deze vorm van gezinsuitbreiding zelfs uit het hoofd te praten, het was natuurlijk goed bedoeld. Jet van Karsen: „Het is voor ons heus wel een moeilijke beslis sing geweest, maar we wilden die an dere kinderen daar gewoon niet laten zitten. We weten best dat het niet al tijd gladjes zal verlopen, maar in elk ander gezin zijn toch ook wel eens problemen. Bang voor discriminatie wegens hun donkere huidskleur zijn we eigenlijk ook niet. Op Texel zal dat zeker niet gebeuren, misschien later wel als ze het eiland zouden verlaten. Maar als je je zulke dingen afvraagt, moet je bedenken hoe het hen anders in Brazilië zou zijn vergaan: in ieder geval heel wat slechter. In Brazilië is trouwens ook sprake van rassendiscri minatie; het „mindere" werk wordt daar vooral door gekleurde mensen De Nederlandse autoriteiten die beslis sen over adoptieaanvragen gaan niet over een nacht ijs. Het pleeggezin dat zich aanmeldt wordt aan een uitvoerig onderzoek onderworpen. De Van Kar sens hebben dat twee keer meege maakt. De adoptie is op dit ogenblik nog geen formeel feit. De kinderen Staan te boek als „pleegkind" en val len onder het toezicht van de Raad voor Kinderbescherming. Pas na onge- j veer een jaar is er sprake van echte adoptie. Wat deze adoptie bijzonder maakt naast het feit dat zoveel kinde ren tegelijk worden opgenomen en dat ze afkomstig zijn uit één gezin, is de leeftijd van vooral Andrea. Het komt praktisch nooit voor dat kinderen die ouder zijn dan zes jaar voor adoptie beschikbaar komen. De taalbarrière is daardoor natuurlijk wel veel groter, maar de afgelopen twee weken is ge bleken dat het niet nodig is daarover ongerust te zijn. De oudere kinderen van het stel spreken nog overwegend Portugees maar leren elke dag woor den als „Lekker eten",Welterusten" etc. Maar ze zingen ook een liedje zo als „Slaap kindje slaap", en de 3-jarige Jefferson zegt al hele zinnen in het Nederlands. Jet en Kars van Karsen hebben inmid dels vastgesteld dat de publicaties over de slechte vooruitzichten wat. de aanpassing betreft, berusten op uit hun verband getrokken feiten. Van de geadopteerde kinderen geeft slechts 2% later problemen van zodanige aard dat tot uithuisplaatsing moet worden besloten. Het spreekt vanzelf dat ge tracht zal worden dat risico nog te ver kleinen door veel ongedwongen kon takt met Hollandse leeftijdsgenootjes. In dat streven past ook het besluit om de twee oudste kinderen naar de klei ne Redmer IJskaschool in De Waal te laten gaan, waar ze tussen de middag met de andere leerlingen overblijven. Jet van Karsen, stralend temidden van haar donkere kinderen: „We hopen da we er wat van zullen maken". De raadscommissie voor Wel zijnsbeleid toonde donderdaga vond weinig moeite te hebben met de nieuwbouwplannen voor de noodslachtpiaats. Er werden wat informerende vra gen gesteld. Peter Bakker, de eenmans-PSP- fraktie, formu leerde de stemming als volgt: „In mijn fractie heerst geen tweespalt over deze zaak". Hoewel de financiële kanten van het plan voer voor de financiële raadscommissie zijn gaf Maarten Roeper, secreataris- penningmeester van de stichting Noodslachtpiaats Texel, een toe lichting op de halve ton waarmee de begroting de afgelopen tijd toe nam: „De keuringsdienst van wa ren adviseerde bepaalde wijzigin gen en die hebben wij doorge voerd. Dit bedrag is reëel". En daar namen de commissieleden genoegen mee. Gerbrand Poster zorgde voor enige hilariteit toen hij informeerde of er bij meerdere banken offerte voor de financie ring van ƒ309.000,— was ge vraagd. Roeper antwoordde ont kennend, de Rabobank was vol gens hem zeer schappelijk ge weest. Riet Huitema (CDA) had in de plannen geen stalling voor te slachten vee kunnen ontdekken. Roeper verzekerde haar dat die er wel zou komen. Peter Bakker vroeg of de landbouworganisaties ook nog geld in het plan zouden stoppen, hij kreeg van Roeper te horen dat de boeren er al genoeg aan deden. Notaris Boswijk zal de leiding hel ben van een gespreksavond, die georganiseerd door de werkgroep voor alleenstaanden. De avond wordt gehouden vrijdag a.s. aarle vang 20.30 uur in de Theodorahoe ve in Den Burg. Boswijk geeft eerst een inleiding ove onder meer fiscale en juridische zake waarmee alleenstaanden te maken kunnen krijgen en vervolgens kunner er vragen worden gesteld. De leiding)] van de organiserende werkgroep reke op veel belangstelling. Ter bestrijding van de kosten wordt per persoon ƒ2,50 gevraagd, waarbij de koffie is begrepen. De eerstvolgende bijeen komst van alleenstaanden wordt een ontspanningsavond op 14 maart met bingo en bowling in „De Koogel" in De Koog. Het katholiek vrouwengilde krijgt woensdag (morgen) de ANWB uit [d Haag op bezoek, aanvang 20.15 uur De Witte Burcht. Informatie wordt <f geven over alle activiteiten van de ANWB zoals dienst- en hulpverlenin toerisme, recreatie, milieu, landschap verkeer en vervoer. ANWB leden wordt geadviseerd hun lidmaatschap kaart mee te nemen. Niet-leden zijn deze avond welkom tegen betaling ƒ5,-.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1986 | | pagina 2