„We hopen
me er
zullen
wat
van
maken..!
Kars en Jet van Karsen adopteerden
vier kinderen uit Braziliaans gezin
Wie stort geld voor
het kindertehuis?
VERVOLG VAN PAG.l
Schilling
m
Commissie had geen
moeite met plan
noodslachtpiaats
Gespreksavond mep
notaris Boswijk
AUWB verzorgt awosidl
voor vrouwengilde
PAGINA 2
TEXELSE COURANT
DINSDAG 18 FEBRUARI 1986
konden worden aaangetroffen. Is de
mening van Schilling ook in zijn fractie
gemeen goed geworden? ,,Ja, en dat
komt natuurlijk mede omdat wij een
eigen wethouder hebben. Daarvoor za
ten we acht jaar in de oppostitie en
toen werden we vaak slecht geïnfor
meerd. Dat lag niet zozeer aan die op
positierol maar aan de veel slechtere
commisiestructuur die er toen was".
Schilling hoopt dan ook dat in de ko
mende periode deze commissieindeling
blijft bestaan. ,,Dat bespaart ons ein
deloze detaildiscussies in de raad, die
horen gewoon in de commissie. Daar
bij gaat er niets in het geniep, dat
mag niet. Ook de commissievergade
ringen zijn openbaar".
Fractie
Eén van de moeilijke kantjes van
het burgemeesterschap voor een
partijgebonden wethouder is de
plicht om „boven" de partijen te
staan. Zeker in deze tijd, als tijdens
de vergaderingen plannen worden
gesmeed om in de verkiezingsstrijd
beter naar buiten te komen dan de
andere partijen, terwijl bij de vol
gende vergadering misschien wel
heel goede ideeën van die andere
partijen op de agenda staan. „Wat
dat betreft kan ik mijn fractie een
compliment maken, ze hebben me
niet voor de voeten gelopen en ik
kon beide belangen keurig geschei
den houden". Schilling vertelde af
en toe zelf op te moeten passen
zijn eigen fractie niet te veel te be
nadelen, uit overwegingen van
voorzichtigheid.
Opvolger
Daan Schilling is blij met burgemeester
A. Schipper. Hij vindt het niet erg dat
de vertrouwenscommissie niet una
niem was: „De teleurstelling van de
PvdA is begrijpelijk, als je de politieke
verhoudingen in het oog houdt. Voor
heen was dat toch een blok waar je in
de plaatselijke politiek moeilijk omheen
kon en dat belang is sinds de vorige
verkiezingen tanend. Ik heb er ook
geen moeite mee dat dit naar buiten is
gekomen, de commissie heeft haar
vertrouwelijke karakter uitstekend be
waard en dit soort zaken mag later
toch zeker bekend worden".
Zou het niet moeilijk zijn om na een
half jaar zelf de gementelijke helmstok
vast te hebben gehouden voorafge
gaan door elf jaar ervaring in de raad,
de zaken over te laten aan een nieu
weling die van de plaatselijke verhou
dingen nog niet kan weten? „Daar
heb ik geen enkele moeite mee. Het is
de hele tijd volstrekt duidelijk geweest
dat dit tijdelijk was en ik wordt na af
loop niet opzij geschoven of zo, ik blijf
gewoon wethouder. Bovendien ben ik
niet erg gedreven, ik móet dus niet zo
nodig. Daarom viel ik me niet zo gauw
aan de kant gezet. Ik heb gewoon aar
digheid in de politiek en ik heb mijn
werk voor het Hollands Bloembollen
Huis een tijdje op een laag pitje ge
zet". Heeft Schilling, nu hij aan het
ambt geroken heeft, zelf geen ambitie
om te soliciteren bij een andere ge
meente? „De banden die ons vasthou
den aan Texel zijn sterk. Wij zouden
hier niet weg willen
Gebonden
Het ambt had natuurlijk ook nadelen.
„Vooral het gebonden zijn aan een
agenda vond ik moeilijk. Je kon niet
van de ene op de andere dag zeggen
dat je naar de landbouw-RAI of zoiets
wilde, dat moest gepland worden. Het
kostte ook vrij veel tijd. Dat was voor
al jammer omdat de representatieve
taak in het gedrang kwam. Je merkt
dat de mensen het belangrijk vinden
dat de burgemeester en zijn vrouw bij
hun uitvoering of hun 50-jarige bruiloft
langskomt en dat lukte me vaak niet
dat vond ik jammer".
Vanminddag heeft de loco
burgemeester zijn ambtsketen overge
dragen aan zijn opvolger. Daarmee zijn
de normale bestuurlijke verhoudingen
hersteld.
Daan Schilling constateerde aan het
eind van ons gesprek dat hij in die
verhoudingen nog steeds kan werken:
„Ik ontleen geen extra status aan dat
half jaar burgemeesteren. Ik ben nog
dezelfde Daan Schilling als toen ik er
aan begon".
Wij zijn blij dat precies een
jaar na aankomst varï
Leandro nu ook zijn twee
broertjes en zijn zusje bij
ons zijn komen wonen.
Hun namen zijn:
Andreia Cristiane
geboren op 31 december
1978 te Campinas-Sao i
Paulo, Brazilië. I
Zij wil Andrea 1
genoemd worden.
Osmar Luciano
geboren op 18 juni 1980 te
Campinas-Sao Paulo,
Brazilië. j
Hij wil Luciano i
genoemd worden.
Jefferson Rodrigo
geboren op 16 oktober
1982 te Campinas-Sao
Paulo, Brazrtië:
Hij wil Jefferson
genoemd worden.
Op 1 februari 1986 zijn wij
samen op Texel aange
komen.
Jet van Karsen-Schilder
Kars van Karsen
Leandro
Kogerweg 132, j
1791 MK Den Burg - Texd
telefoon 02220 - 4319. A
fen 17.00 tot 20.30 uur Ifl
lm - - - .bszoek. M
Staand van links naar rechts Jefferson. Luciano en Andrea. Zittend Leandro.
re wensen. Huidskleur en geslacht
maakte niets uit. Ze wilden wel graag
een kind tussen 0 en 1 jaar om de
aanpasssingsproblemen en taalbarriè
res zo klein mogelijk te houden.
Naar Brazilië
Het Bureau Interlandelijke Adoptie
(BIA) zette hen op de wachtlijst en
het geduld werd 7 december 1984 be
loond. Er kwam een telefoontje met
de mededeling dat in een kindertehuis
een jongetje was, dat door de moeder
was afgestaan en beschikbaar was
voor adoptie. Jet van Karsen: „We zei
den direct ja. Ze vroegen of het geen
bezwaar was dat het kin een negroïde
uiterlijk had. Nou, dat was dus geen
probleem en op 25 december zijn we
in het vliegtuig gestapt. In Brazilië wil
len ze graag dat beide ouders komen
als een kind wordt opgehaald, maar
we wilden het ook graag zelf omdat
we een indruk wilden hebben van de
levensomstandigheden daar".
Het kindertehuis waar Leandro verbleef
staat in Campinas, op korte afstand
van de miljoenenstad Sao Paulo. Kort
voor de adoptie verhuisde hij naar een
Hollandse familie die betrokken is bij
het BIA. Daar kwamen de Van Kar-
sens dus terecht. Ook kwamen ze in
kontakt met de officier van justitie ter
plaatse die met de afhandeling van
adoptiezaken is .belast. Kinderen wor
den niet zomaar even weggegeven.
Eén van de regels is dat alleen kinde
ren die geen enkel kontakt meer heb
ben met de ouders of anderen die op
zich hun lot zouden kunnen aantrek
ken, beschikbaar komen voor adoptie.
Jet en Kars van Karsen bezochten ook
het tehuis in Campinas, waar ze het
zusje en de twee broertjes van Leandro
zagen. „Die moesten dus achterblijven
en eigenlijk heeft dat beeld ons een
jaar lang achtervolgd. We wisten heel
gauw dat we die andere kinderen ook
wilden".
Tweede reis
Het zag er aanvankelijk naar uit dat
die kinderen naar Amerika zouden
gaan, maar dat ging niet door en toen
Van Karsen zijn wens schriftelijk had
bevestigd, ging de procedure heel
snel, al moest natuurlijk wel de onver
mijdelijke ambtelijke rompslomp wor
den afgewerkt.
Zo vertrok het echtpaar van Karsen
met hun eerste kind Leandro op 12 ja
nuari opnieuw naar Brazilië waar ze
drie weken bleven. Ze gebruikten de
tijd om van alles te bekijken, om wat
Portugees te leren - kortom om alles
wat met de culturele achtergrond van
hun kinderen had te maken, zoveel
mogelijk te proeven. De drie kinderen
waren intussen voorbereid op de
komst van hun pleegouders en leefden
vol spanning toe naar de dag van ver
trek. Foto's van Kars en Jet van Kar
sen hingen boven de bedjes en elke
avond voor het slapen gaan werd daar
een kusje op gedrukt. De kinderen
noemden Kars in verband met zijn
baardige uiterlijk „papa Noël"
(kerstman).
Geschenken
Het adopteren van een ouitenlands kind is niet zo bijzon
der meer. Op Texel zijn naar verhouding zelfs veel ouders
die een kind uit een ver land voorgoed in hun gezin heb
ben genomen. Minder vaak komt het voor dat twee kin
deren tegelijk worden geadopteerd en het is ongetwijfeld
heel bijzonder, misschien zelfs uniek, dat vier kinderen
van één buitenlandse familie worden geadopteerd.
Die bijzondere gebeurtenis heeft zich onlangs op Texel voorge
daan. Tandarts Kars van Karsen en zijn vrouw Jet, die vorig jaar
de nu tweejarige Leandro uit Brazilië opnamen, hebben nu pok
zijn zusje en twee broertjes naar Nederland gehaald. Het zijn de
7-jarige Andrea, de 5-jarige Luciano en de 3-jarige Jefferson.
Kars en Jet van Karsen voelen zich sterk betrokken bij het kinderte
huis in Campinas waar zij „hun" vier kinderen vandaan haalden. In
het huis, waar thans 45 kinderen worden opgevangen wordt veel
goed werk gedaan, maar er is aan van alles gebrek. Het huis be
schikt bijvoorbeeld over slechts twee douches maar heeft geen geld
om dit broodnodige sanitair uit te breiden.
Kars en Jet van Karsen willen nu op Texel geld inzamelen om de
nood te lenigen. De garantie kan worden gegeven dat het geld
goed terecht komt, dat er dus niets aan de strijkstok blijft hangen
en dat er controle is op de besteding. Wie het goede doel wil steu
nen kan een bijdrage overmaken op de postgirorekening van Van
Karsen nummer 3281867 met de vermelding „ten bate van het
kindertehuis".
Het aankomstbericht dat vorige week
in de krant stond heeft op straat uit
eenlopende reakties losgemaakt. Veel
mensen vinden het leuk en juichen het
initiatief toe, anderen vragen zich af
het naar Nederland halen van kinderen
uit een totaal andere cultuur wel zo
verstandig is. Zou het op den duur
geen problemen geven? En waarom
zoveel tegelijk? Zou één, hooguit twee
kinderen niet mooi genoeg zijn ge
weest? En waarom van die donkere,
buitenlandse kinderen? Kunnen er
geen kinderen uit Nederland of een
ander Europees land worden aangeno
men? De scepsis is nog aangewakkerd
door recente publikaties die de indruk
hebben gewekt dat het opnemen van
een buitenlands kind grote risco's met
zich meebrengt. Velen zouden hun
pleegouders in problemen hebben ge
bracht omdat ze dwars en onhandel
baar werden.
Jet (33) en Kars (38) van Karsen heb
ben echter lang nagedacht voordat zij
hun ingrijpende besluit namen. Dat zij
na het opnemen van de kleine^.eandro
ook graag de achtergebleven andere
kinderen van de familie wilden adopte
ren was al direct hun innige wens.
Maar voordat ze definitief besloten,
hebben ze vele maanden kunnen den
ken over de consequenties. Nu de vier
donkere kroeskopjes uitgelaten rond
rennen in „Texla" aan de Kogerweg
voelen Jet en Kars van Karsen zich ge
lukkige ouders, die zich niet kunnen
voorstellen ooit spijt te zullen krijgen
van deze rigoreuze gezinsuitbreiding.
Wat ze heel zeker weten is dat het
voor de kinderen zelf het beste is. In
hun vaderland zouden ze geen kansen
hebben gehad. Dat is extra duidelijk
geworden toen zij vorig jaar (en drie
weken geleden opnieuw) een bezoek
brachten aan het Zuid Amerikaanse
land, waar de verschillen tussen rijk en
arm enorm zijn en waar verlaten kin
deren zoals Leandro, Andrea, Luciano
en Jefferson uiteindelijk aan de straat
van de sloppenwijken van de grote
steden zijn overgeleverd.
„Aanbod"
Het begon zoals bij de meeste adop
ties. Jet en Kars van Karsen, ongewild
kinderloos, gaven zich in 1980 bij het
ministerie van justitie op voor adoptie.
Dat zij een buitenlands kind toegewe
zen zouden krijgen, was te verwach
ten. Wie persé een Nederlands kind
wil moet veel geduld hebben want het
„aanbod" van die kant is in de loop
der jaren steeds kleiner geworden. Een
gevolg van het feit dat in Nederland
nog maar weinig ongewenste kinderen
worden geboren, wat te maken heeft
met de mogelijkheden voor geboorte
regeling en abortus. In het buitenland,
met name sommige ontwikkelingslan
den ligt het anders en 80% van de in
Nederland geadopteerde kinderen
komt daar dan ook vandaan.
De Van Karsens hadden geen bijzonde-
Jet en Kars waren niet met lege han
den naar Campinas gekomen. Naast
hun eigen bagage hadden ze drie extra
koffers vol spullen die ze in het kinder
tehuis goed konden gebruiken: twee
dehands kleding en kinderspeelgoed
dat op Texel was ingezameld door be
middeling van Peter Bakker van de He-
ma. Er was ook materiaal bij voor een
door Hollanders geleide crèche, een
succesvol project in een van de armste
wijken van de stad. De spullen worden
voor een zeer klein bedrag verkocht
aan de mensen en van het geld wor
den voeding en leermiddelen aange
schaft voor het tehuis.
De kinderen hebben geen enkele moei
te gehad om aan hun nieuwe omge
ving op Texel te wennen al hadden ze
nooit ijs en sneeuw gezien. Ze verma
ken zich prima met elkaar en bezorgen
hun pleegouders handenvol werk, zo
als in elk ander „gewoon" gezin met
vier kinderen. De reacties uit de omge
ving waren uiteenlopend. „Sommigen
waren het bijzonder hartelijk en be
moedigend. Andere mensen zeiden:
„Zou je dat wel doen?" toen de
beslissing na lang nadenken al lang
was gevallen. Goede vrienden probeer
den Kars en Jet hun plan voor deze
vorm van gezinsuitbreiding zelfs uit het
hoofd te praten, het was natuurlijk
goed bedoeld. Jet van Karsen: „Het is
voor ons heus wel een moeilijke beslis
sing geweest, maar we wilden die an
dere kinderen daar gewoon niet laten
zitten. We weten best dat het niet al
tijd gladjes zal verlopen, maar in elk
ander gezin zijn toch ook wel eens
problemen. Bang voor discriminatie
wegens hun donkere huidskleur zijn
we eigenlijk ook niet. Op Texel zal dat
zeker niet gebeuren, misschien later
wel als ze het eiland zouden verlaten.
Maar als je je zulke dingen afvraagt,
moet je bedenken hoe het hen anders
in Brazilië zou zijn vergaan: in ieder
geval heel wat slechter. In Brazilië is
trouwens ook sprake van rassendiscri
minatie; het „mindere" werk wordt
daar vooral door gekleurde mensen
De Nederlandse autoriteiten die beslis
sen over adoptieaanvragen gaan niet
over een nacht ijs. Het pleeggezin dat
zich aanmeldt wordt aan een uitvoerig
onderzoek onderworpen. De Van Kar
sens hebben dat twee keer meege
maakt. De adoptie is op dit ogenblik
nog geen formeel feit. De kinderen
Staan te boek als „pleegkind" en val
len onder het toezicht van de Raad
voor Kinderbescherming. Pas na onge- j
veer een jaar is er sprake van echte
adoptie. Wat deze adoptie bijzonder
maakt naast het feit dat zoveel kinde
ren tegelijk worden opgenomen en dat
ze afkomstig zijn uit één gezin, is de
leeftijd van vooral Andrea. Het komt
praktisch nooit voor dat kinderen die
ouder zijn dan zes jaar voor adoptie
beschikbaar komen. De taalbarrière is
daardoor natuurlijk wel veel groter,
maar de afgelopen twee weken is ge
bleken dat het niet nodig is daarover
ongerust te zijn. De oudere kinderen
van het stel spreken nog overwegend
Portugees maar leren elke dag woor
den als „Lekker eten",Welterusten"
etc. Maar ze zingen ook een liedje zo
als „Slaap kindje slaap", en de 3-jarige
Jefferson zegt al hele zinnen in het
Nederlands.
Jet en Kars van Karsen hebben inmid
dels vastgesteld dat de publicaties
over de slechte vooruitzichten wat. de
aanpassing betreft, berusten op uit
hun verband getrokken feiten. Van de
geadopteerde kinderen geeft slechts
2% later problemen van zodanige aard
dat tot uithuisplaatsing moet worden
besloten. Het spreekt vanzelf dat ge
tracht zal worden dat risico nog te ver
kleinen door veel ongedwongen kon
takt met Hollandse leeftijdsgenootjes.
In dat streven past ook het besluit om
de twee oudste kinderen naar de klei
ne Redmer IJskaschool in De Waal te
laten gaan, waar ze tussen de middag
met de andere leerlingen overblijven.
Jet van Karsen, stralend temidden van
haar donkere kinderen: „We hopen da
we er wat van zullen maken".
De raadscommissie voor Wel
zijnsbeleid toonde donderdaga
vond weinig moeite te hebben
met de nieuwbouwplannen
voor de noodslachtpiaats. Er
werden wat informerende vra
gen gesteld. Peter Bakker, de
eenmans-PSP- fraktie, formu
leerde de stemming als volgt:
„In mijn fractie heerst geen
tweespalt over deze zaak".
Hoewel de financiële kanten van
het plan voer voor de financiële
raadscommissie zijn gaf Maarten
Roeper, secreataris-
penningmeester van de stichting
Noodslachtpiaats Texel, een toe
lichting op de halve ton waarmee
de begroting de afgelopen tijd toe
nam: „De keuringsdienst van wa
ren adviseerde bepaalde wijzigin
gen en die hebben wij doorge
voerd. Dit bedrag is reëel". En
daar namen de commissieleden
genoegen mee. Gerbrand Poster
zorgde voor enige hilariteit toen hij
informeerde of er bij meerdere
banken offerte voor de financie
ring van ƒ309.000,— was ge
vraagd. Roeper antwoordde ont
kennend, de Rabobank was vol
gens hem zeer schappelijk ge
weest. Riet Huitema (CDA) had in
de plannen geen stalling voor te
slachten vee kunnen ontdekken.
Roeper verzekerde haar dat die er
wel zou komen. Peter Bakker
vroeg of de landbouworganisaties
ook nog geld in het plan zouden
stoppen, hij kreeg van Roeper te
horen dat de boeren er al genoeg
aan deden.
Notaris Boswijk zal de leiding hel
ben van een gespreksavond, die
georganiseerd door de werkgroep
voor alleenstaanden. De avond
wordt gehouden vrijdag a.s. aarle
vang 20.30 uur in de Theodorahoe
ve in Den Burg.
Boswijk geeft eerst een inleiding ove
onder meer fiscale en juridische zake
waarmee alleenstaanden te maken
kunnen krijgen en vervolgens kunner
er vragen worden gesteld. De leiding)]
van de organiserende werkgroep reke
op veel belangstelling. Ter bestrijding
van de kosten wordt per persoon
ƒ2,50 gevraagd, waarbij de koffie is
begrepen. De eerstvolgende bijeen
komst van alleenstaanden wordt een
ontspanningsavond op 14 maart met
bingo en bowling in „De Koogel" in
De Koog.
Het katholiek vrouwengilde krijgt
woensdag (morgen) de ANWB uit [d
Haag op bezoek, aanvang 20.15 uur
De Witte Burcht. Informatie wordt <f
geven over alle activiteiten van de
ANWB zoals dienst- en hulpverlenin
toerisme, recreatie, milieu, landschap
verkeer en vervoer. ANWB leden
wordt geadviseerd hun lidmaatschap
kaart mee te nemen. Niet-leden zijn
deze avond welkom tegen betaling
ƒ5,-.