arodie op eigen prestaties
af „jubileumparade" glans
e Vriendenkring al 25 jaar „op dreef"
KTF en gemeente weten
nu oorzaak verwarring
„Texel danst"
op 21 maart
Klaverjasmarathon
)aan Welboren. onherkenbaar geschminkt als
en
JtOVölDaan Welboren, onherkenbaar geschminkt als 100-jarige opa, was schitterend ..op dreef". De
Ster. \lear geworden Vrouwtje Cupido.
van |8
!20-2t Blijkens koppen boven recensies in deze krant is de Hoorn-
1 2' der toneelvereniging De Vriendenkring al 25 jaar ,,op dreef".
Vrijdag- en zaterdagavond was de jubilerende club echter
niet ,,op dreef" maar ,,op drift". De oorzaak daarvan was het
humoristisch bewerkte ,,Sil de Strandjutter", één der groot
ste successtukken van weleer. De door animator/organisa
tor/regisseur Cor van Heerwaarden geschreven dialogen be-
el ki vatte vele, voor de regelmatige toneelbezoeker, herkenbare
elementen, die tezamen een parodie vormden op 25 jaar to
neelervaring in Den Hoorn. Deze opzet slaagde volkomen en
'oorzag de „jubileumparade" van glans.
et andere deel van deze parade
dezi werd gevormd door vijf korte een-
ïten. acters, waaraan werd deelgenomen
door jong en oud. Eén van deze
tig e oud-leden, Daan Welboren, stal de
jinfa show met een prachtige creatie
:men van een 100-jarig opaatje. Voorts
el Ulwerd Wim Jan Bakker voor het
iter voetlicht gehaald. Bakker is al va-
doet naf de oprichting lid en werd voor
indet deze verdienste geëerd met de zil-
vanveren NCA-speld. Een receptie op
ord zaterdagmiddag maakte de jubi-
g nq. leumviering compleet,
n nol',':
sco-1 j,Wat zullen we gaan doen"? Vier we-
chtef ken geleden wist men het bij De
eer Vriendenkring nóg niets. Er bestonden
J die wel wat ideeën, maar de praktische
rroer
tap
doel
wis
ia be
van
bal.
ver-
'ee
ing.
rd-
en
zoor
int t
na
jden
iet
de
ar
3art
uitwerking baarde zorgen. Eén voorstel
was om het publiek eens een kijkje in
de toneelkeuken te geven, gestoeld op
de eigen ervaringen. Vooral wat in de
loop der jaren aan blunders werd ge
maakt zou aardige stof opleveren voor
een aaneenschakeling van komische
scenes. Uiteindelijk werd de smartlap
,,Sil de Strandjutter" hiervoor als basis
genomen. Dit stuk had bij de viering
van het tienjarig jubileum veel succes
gehad. Het was toen liefst vijfmaal op
gevoerd. Cor van Heerwaarden zette
zich achter zijn typemachine en ram
melde in twee dagen tijd een script
voor de dag. ,,Sil" was omgebouwd
tot eenacter ,,Een goede jut".
Strand der herinnering
Scenes, bij elkaar gejut op het strand
der herinnering, aangespoeld uit de
zee van 25 jaar toneelspel", drukte
harr presentator meester" Jacob van Wol-
nms feren het treffend. De acteurs onthaal
den het script enthousiast en dat en
thousiasme in combinatie met talent
tot goede prestaties leidt, kwam afge
lopen weekend in De Waldhoorn dui
delijk tot uiting. Het publiek herkende
en accepteerde het.
In een dergelijke opzet schuilt het ge
loor vaar van oubolligheid. Daarvan was
gelukkig geen sprake, mede doordat
leer het aantal blunders niet overdreven
ij groot was. Overdaad schaadt, dat had
jeler De Vriendenkring goed begrepen. Bo-
ad. vendien werden de karikaturen in ,,Een
goede jut" (of wat er allemaal mis kan
n,™9aanl zonder uitzondering meer dan
hei redelijk op de planken gezet. Het ver
haal mag bekend worden veron
dersteld. Sil en zijn vrouw wonen op
een eiland en hebben moeite om de
eindjes voor het kinderrijke gezin aan
elkaar te knopen. Dochter Lobke is
zwanger zonder dat zij weet wie de
vader is. Twee nieuwsgierige buur
vrouwtjes menen dat Sil drugs smok
kelt. Op een nacht sluipen ze het
strandjuttershuisje binnen, vermoorden
Sil en zijn vrouw en nemen het ver
dachte goedje mee om er zelf schatrijk
van te kunnen worden. De verloren
zoon komt thuis, ontdekt de moord,
krijgt een gigantische huilbui en belt
de politie. De politie heeft spoedig het
goede spoor te pakken en dwingt de
vrouwtjes tot een bekentenis. De co
caine blijkt bij nader inzien „Kokine"
te zijn, een nieuw merk gestampte
muisjes. Eveneens bij nader inzien zijn
Sil en zijn vrouw niet dood, maar zijn
ze zich slechts dood geschrokken. De
moordwapens waren namelijk slechts
alarmpistolen en een toneelmes met
nepbloed. Dochter Lobke brengt een
kindje ter wereld en weet onmiddellijk
wie de vader is: Rooie Arie. En zo
komt alles toch op zijn pootjes terecht.
Happy End
Want wat De Vriendenkring ook in de
loop der jaren heeft gebracht, blijspe
len, kluchten, tragedies, „Het Publiek"
eiste maar één ding: een happy end.
Aldus de toelichting van Van Wolfe-
ren, die er aan toevoegde dat de spe
lers zélf geen voorstander waren van
onderbroekenlol. Tenslotte moest je de
volgende dag de straat weer op....
In elk geval was de keuze van een
stuk vaak een probleem en was de
factor „publiek" daarbij van doorslag
gevende betekenis. „Sil de Strandjut
ter" bevatte voor iedereen herkenbare
ingrediënten en was destijds door het
meeslepende verloop één der meest
succesvolle keuzes in een kwart eeuw
De Vriendenkring.
„Een goede jut" bevatte ook tal van
deze ingrediënten, maar er werd zo'n
totaal andere draai aan gegeven dat
een persiflage ontstond. Het publiek in
de zaal afgelopen weekend, had dit
best als beledigend kunnen ervaren.
Alsof het jarenlang de handen had
stukgeklapt voor opvoeringen die ei
genlijk maar flauwekul waren. Tot
opluchting van De Vriendenkring rea
geerde „Het Publiek" niet boos op de
spiegel die het werd voorgehouden,
maar kon er best om lachen. Mogelijk
werd dit spiegelbeeld zelfs als verfris
send ervaren.
Improvisaties
Van de spelers zelf straalde in elk geval
af dat ze de laatste weken met veel lol
aan de slag waren geweest om van dit
„allesomvattende" stuk iets leuks te
maken. De rolkennis leek goed (de
momenten dat men opzettelijk de tekst
kwijt was en hoorbare steun van souf-
fleuse Carry Welboren nodig had, niet
meegerekend) en zowaar was enige
malen plaats voor heuse improvisaties.
Vooral Peter Hin als de verloren zoon
was daar een ster in. Met zijn opmer
kingen en overtuigende spel slaagde
hij om op een treffende wijze in het
belang van het toneelstuk te relative
ren. Wim Jan Bakker was kennelijk
nog wat van slag door de verrassende
wandelstok is werkelijk van de onlangs 100
onderscheiding die hem vrijdagavond
even voordien was toegekend. Zijn uit
beelding van Sil was wat oppervlakkig,
zeker op het moment toen hij zijn
dochter Lobke de deur uitschopte.
Maar misschien was het juist wel de
opzet om deze scene zo slapjes te la
ten verlopen.... Van een serieuze be
oordeling van de acteerprestaties kan
daarom nu geen sprake zijn. Grappige
rollen waren er voor Linda Zijm en
Janny Schuyl als twee zéér nieuwsgie
rige Aagjes en voor Charlotte Lorier als
de scherpzinnige politiecommissaris
van het type Columbo. Alie Boon
speelde het bekende „zorgzame moe-
der"type en Anneke Hillebrand had
maar weer eens de dochter-rol toege
wezen gekregen, in dit geval het dom
me wicht Lobke.
Geluidstechnicus
Een opvallend en origineel aandeel had
Marco Bakker als de geluidstechnicus.
Hij had hiervoor met een aantal attri
buten plaatsgenomen voor het podium
en slaagde erin om vrijwel alles in het
honderd te laten lopen (bewust). Het
geluidsvolume was voortdurend abomi
nabel afgesteld en omdat hij steeds
zat te maffen waren belgeluiden,
stormwind (met de windmachine),
donder en bliksem telkens veel te laat
te horen. Slechts aan de grime van
Gerdy Grabowski was geen persiflage
te ontdekken en was „naar behoren
verzorgd", om ook maar eens een cli
ché uit de lade te trekken.
Zoals gezegd was „Een goede jut"
voorafgegaan door vijf eenacters.
Sketches waarin op verschillende wijze
spelers uit heden en verleden hun kun
nen toonden, met in de meeste geval
len een onverwachte ontknoping.
Pinnig
In de eerste sketch „De stoelendans"
komt de Amerikaanse huiseigenaar
(Marco Bakker) een rekening vereffe
nen met de twee oude bewoonsters
(Bep van Duyn en Anneke Hillebrand).
De pinnige gezusters geven niets toe
en schoppen de Amerikaan aan het
eind van het liedje weer naar buiten.
Van Duyn en Hillebrand slaagden erin
om een echt „ouwe wijven"stel te
vormen, waarbij Bep van Duyn de
meest pinnige van de twee was. Bij
Marco Bakker ontbrak de overtuigings
kracht. Geen bravoure en ongeïnspi
reerd opzeggen van de tekst. Met zijn
komisch talent had Marco van deze rol
beslist meer moeten maken. Presenta
tor Van Wolferen verklaarde bij dit stuk
enigszins door weemoed te zijn over
vallen. Anneke en Bep hadden vroeger
bij hem op school al in toneelstukjes
meegedaan. Bij één van die gelegen
heden was Van Wolferen bijkans uit
zijn souffleurshoekje gebarsten van
kwaadheid.
„Doe het zelf" was een stuk met
twee „op het lijf geschreven" rollen.
Joop Groeskamp heeft in zijn
Vriendenkring-carriere al heel wat amb
tenaren en notabelen gespeeld, terwijl
Jaap Lap vaak boer of arbeider was.
Zo ook nu. Lap is een doe-het-zelver
die voortdurend door zijn betweterige
buurman op de vingers wordt geke
ken. Beide karakters werden aanneme
lijk gebracht, al had de spanning meer
te snijden moeten zijn. Groeskamp had
nóg irritanter kunnen zijn en Lap op
zijn beurt nóg meer getergd.
Gevoelig
De titel „Bloemen in de wind van de
herfstzon" verraadt al dat het een ge
voelig stuk zou zijn. Het werd dan ook
gevoelig gebracht door de oude cracks
Ada Eyk en Arie Welboren. Ada was
ooit door de befaamde regisseur Gom-
mert Witvliet uit Den Burg meegeno
men en speelde twintig jaar lang in
Den Hoorn. Arie Welboren sleurde
vrouw en kinderen in zijn kielzog mee
en daarmee was de familie Welboren
een belangrijke steunpilaar van de ver
eniging. De twee gaven er blijk van
„het acteren niet te zijn verleerd. Goede
mimiek, timing en articulatie stonden
garant voor voortreffelijk spel.
Gerdy Grabowski deed een monoloog
in „Het tassie", bekend van de zomer-
revue Op de Bonnefooi. Lang niet alle
aanwezigen hadden dit gezien, dus dat
was geen bezwaar. Kundig gedaan, al
was de tekst niet spits genoeg om
echt te gieren van de lach.
Het humoristisch hoogtepunt was voor
de laatste sketch, „Lang zal opa le
ven" met een weergaloze hoofdrol
voor Daan Welboren als een obstinate
100-jarige die in het bejaardenhuis de
ze speciale dag viert.
Opa voelt zich nog een hele bink en
zo gauw de betuttelende verpleegster
tjes zich omdraaien, tracht opa de za
ken naar zijn hand (wandelstok) te zet
ten, bijvoorbeeld door stiekum te,
snoepen van taart en jonge jenever die
hem voor zijn verjaardag zijn geschon
ken, maar waar hij wegens een dieet
niet aan mag komen.
Burgemeester
Als de burgemeester (Neeltje Goënga)
hem komt feliciteren, bonjourt hij haar
de deur uit. Welboren had zich perfect
in zijn rol ingeleefd en kreeg het pu
bliek meermaals aan het lachen. Hij
had dertien jaar lang niet op de
Vriendenkring-planken gestaan, maar
daarvan was niets te merken. De
Arie Welboren en Ada Eyk: een gevoelig hoogtepunt.
stemming werd verhoogd door broer
Niek, die heel grappig was als de
(hoogbejaarde) zoon van opa. Weinig
tekst maar veel uitstraling. Betty de
Leeuw was goed als de kordate hoofd
zuster. Alle vier zijn oud-spelers.
De huldiging van Wim Jan Bakker
werd ingeleid met muziek (let de Ruy-
ter op accordeon) en zang (duet van
Charlotte Lorier en Peter Hin). een af
leidingsmanoeuvre waarmee de volko
men verbouwereerde Bakker om de
tuin werd geleid. In de achterliggende
25 jaar was hij souffleur, acteur (vaak
statige rollen) en regisseur geweest.
Naast de zilveren speld kreeg hij van
Jacob van Wolferen ook een oorkonde
overhandigd en voor Bakker's echtge
note was er een boeket bloemen.
In den beginne
Toen Bakker in den beginne bij De
Vriendenkring terecht kwam werden de
uitvoeringen nog gegeven in
Loodsmanswelvaren. Daar was het po
dium zodanig aangebracht dat van de
spelers slechts de bovenste helft zicht
baar was. Uit die .tijd zijn tal van anek
dotes levendig gebleven. Van een offi
ciële oprichtingsvergadering is volgens
de archieven nimmer sprake geweest.
In die tijd werden bij sportuitvoeringen
van ZDH en optredens van DEK to
neelstukjes opgevoerd om de avond te
vullen. Als uitvloeisel daarvan ont
stond De Vriendenkring. Al vanaf het
eerste begin worden de lootjes voor de
traditionele verloting geschud in een
uit 1944 daterende biscuittrommel. Vrij
dagavond gaf de „jubileumverloting"
een extra dimensie aan de avond. Het
leek er zelfs op dat ook de verloting
een persiflage was. Nadat eerst al de
„gevaarlijke" pers tevreden was
gesteld met een notenbak, ging de
hoofdprijs, een taart, naar.... Daan
Welboren. „Opa" kreeg daarmee toch
zijn zin en kon gaan snoepen.
Communicatiestoornissen lijken de
oorzaak van de irritatie bij het
bestuur van het Koninklijk Texels
Fanfare over de houding van het
college van B en W. Het college
verkeerde in de veronderstelling
dat gesprekspartner het Grondbe
drijf het KTF-bestuur had ingelicht.
KTF liet onlangs per brief weten de
handelswijze van B en W omtrent
het mogelijk toekomstige gebruik
van De Woelige Hoek niet correct
te vinden. Het fanfare was er niet
officieel van op de hoogte gesteld
dat de gemeente zélf andere plan
nen met het voormalige kleuter
schoolgebouw voorheeft.
Een en ander kwam naar voren tijdens
de vergadering van de raadscommissie
voor welzijnsbeleid, als antwoord op
vragen van raadslid Gerard van der
Kooi (PvdA). Wethouder Zegers ant
woordde dat hem door het Grondbe
drijf was verzekerd dat KTF mondeling
op de hoogte was gesteld, en niet
schriftelijk. De op de publieke tribune
aanwezige KTF-secretaris Wil Huizinga
verklaarde dat hij inderdaad informeel
van iemand van het Grondbedrijf had
gehoord dat er bij de gemeente plan
nen leven om eigen diensten naar de
leegstaande kleuterschool over te he
velen. Maar het KTF-bestuur kon deze
mededeling niet als zijnde officiële in
formatie opvatten. Het was voor het
fanfare dan ook een verrassing om uit
het door de raad definitief vastgestelde
sociaal-cultureel jaarplan te vernemen
dat de gemeente afziet van mogelijke
Geflankeerd door zijn echtgenote neemt Wim Jan Bakker de zilveren speld en oorkonde in ontvangst uit handen van Jac. van Wolferen.
aankoop van (een deel van) De Woeli
ge Hoek door KTF. Zowel wethouder
Zegers als hoofd culturele zaken
Praamstra zeiden het vervelend te vin
den dat de zaken zo gelopen zijn. De
wethouder wees het fanfare erop dat
geen concrete aanvraag was ingediend
en dat evenmin bezwaren tegen het
ontwerp sociaal-cultureel plan waren
ingebracht.
Van zaterdag 28 op zondag 29 maart
houdt Klaverjasclub „Den Burg" een
klaverjasmarathon in Chinees restau
rant „Azië" Er worden vijftien partijen
van ieder zestien spellen gespeeld in
het Amsterdamse systeem (verplicht)
koppels. Kosten f 12,50 per persoon,
waarvoor een kop koffie, soep, broodje
en voor iedere deelnemer een prijs.
Het begint zaterdag om 19.30 uur en
de prijsuitreiking is gepland om 8.00
uur zondagmorgen. Daar er op een
flink aantal deelnemers van de over
kant wordt gerekend is spoedig in
schrijven aan te raden. Dit moet
uiterlijk voor 21 maart gebeuren bij P.J.
van Heerwaarden, Beatrixlaan 17, 1791
GA Den Burg, tel. (02220)-2573.
Zaterdag 21 maart wordt in de Bur
gemeester De Koninghal voor de
tweede maal een „Texel-danst" -
manifestatie gehouden. Hierbij zul
len vijf Texelse dansgroepen in een
afwisselend programma een de
monstratie geven.
De „Texel-danst" - manifestatie werd
twee jaar geleden voor het eerst ge
houden. Toen bleek de formule derma
te succesvol dat werd besloten een
dergelijk gebeuren te organiseren. In
het programma, dat ongeveer twee
uur zal duren, komen afwisselend de
Dansgroep Oude Dansen, de balletver
eniging, de volksdansgroep en de af
delingen Jazzdans van zowel GVT als
GVO op het podium. Gestreefd is naar
een afwisselend programma, waarin al
le groepen een even groot aandeel zul
len hebben. Het programma is naast
een demonstratie, ook bedoeld om het
publiek kennis te laten maken met de
verschillende dansvormen die op het
eiland worden beoefend. Dit is tevens
de reden dat de diverse verenigingen
zullen proberen zoveel mogelijk ver
schillende stijlen te laten zien.
De „Texel-danst"manifestatie is een in
itiatief van de verschillende dansgroe
pen die ook de organisatie op zich
hebben genomen. De avond begint
om 20.00 uur (zaal open om 19.30
uur) en de toegang bedraagt vijf gul
den. Kaarten kunnen vanaf heden
worden gekocht bij Dros Magazijn,
Boon's zuivelhandel en Juwelier Bak
ker in Den Burg en bij Schildersbedrijf
Bremer in Oosterend. Of 's avonds aan
de zaal.
^DINSDAG 17 MAART 1987
TEXELSE COURANT
PAGINA 9
