Omzien in stomme verbazing ra w u k u f - 'Wh l(P% iA--"'M's wBBl I I jfc, VERVOLG VAN PAG.21 'c- Wr V - i) I "4 ïyf Ronde om Texel per Dakota Rood licht-rijde PAGINA 22 DINSDAG 15 SEPTEMBER 1987 meestal aardig konden worden afge reageerd. Op Texel gebeuren soms heel gekke dingen. Alleen al over het reilen en zeilen van de gemeenteraad zou ik een komisch boek kunnen schrijven, gebaseerd op de ervaringen die ik opdeed in de ongeveer 290 raadsvergaderingen, die ik de afgelo pen 25 jaar heb meegemaakt. In dat boek zou het hoofdstuk „Land schapspark" heel belangrijk zijn en bo vendien leerzaam, want het zou afre kenen met het misverstand dat Texe laars onder alle omstandigheden zulke gemoedelijke liberale mensen zijn die elkaar vrij laten in hun denken en doen. Ik heb me ik „Groen-zwart" commentaren meer dan eens over die kwestie uitgelaten. Volgens mijn oud collega Hans Oosterhof (lees vooral zijn verhaal elders in dit jubileumnum mer) „rammelde" dat. Eerst tegen, dan weer voor. Tja, dat kan gebeuren met een kwestie die jaren sleept en die telkens nieuwe ontwikkelingen door maakt. Bovendien ging het niet over het Nationale Landschapspark, maar over drie verschillende dingen: het Na tionaal Landschap, het nationaal park (de duinen) en de relatienotagebieden. Het was voor de gewone man inder daad nogal ondoorzichtig en daardoor bedreigend. Het Nationaal Landschap is van de baan en de relatienotagebie den zijn een feit, zodat nu alleen het vraagstuk van de duinen als nationaal park nog actueel is. Wie van mij daar over een mening wil horen, kan 'm di rect krijgen: de gemeente moet met die parkstatus van de duinen onmid dellijk akkoord gaan. Er is niets tegen want in het huidige gebruik van de duinen komt geen verandering en er is alles vóór, want er zit een aardige rijk suitkering aan vast voor „Ecomare". Toneel Wat ik ook vaak erg vermakelijk vond waren de toneelstukken. Die lopen in kwaliteit zeer sterk uiteen op Texel. Het gemiddelde is matig, als je het vergelijkt met de rest van Noordhol land. Muziekuitvoeringen zijn op Texel daarentegen beter. Het is maar dat u het weet. Wij plegen van zowel to neelstukken als muziekuitvoeringen „recensies" te maken. Dat zijn geen objectieve verslagen, maar beoordelin gen, meningen derhalve. Heel graag ging ik naar de toneelclub Zuid- Eierland die eens per jaar een stuk brengt in de „kapel". Stel je voor: een zeer brandgevaarlijk gebouw, stampvol met Eierlanders die de verrichtingen van hun poldergenoten op het toneel volgen met een betrokkenheid die ner gens anders op Texel is te vinden. Als het leuk is, wordt er onbedaarlijk gela chen en als er iets tragisch gebeurt,, laat menigeen zijn tranen de vrije loop. Intussen staan vlak voor het toneel bij de gordijnen op gasstellen grote water ketels en na een tijdje beginnen die al lemaal te fluiten, want dan kookt het water voor de koffie die in de pauze wordt geserveerd. Terwijl de acteurs op de bühne zich nog uitsloven is een mevrouw bij het gasstel druk in de weer met filtertjes, kopjes en andere hulpmiddelen om de vereiste koffie- voorraad te produceren. Centraal in het gebouw staat een gloeiend hete oliekachel, die door het publiek zelf bediend kan worden, voorzien van een zig-zag pijp die gesteund door ijzer draadjes door het zachtboard plafond steekt. De Eierlandse toneelstukken voldeden niet aan de hoogste eisen, maar de sociale betekenis was voor deze gemeenschap enorm. Leuk waren ook altijd de toneeluitvoe ringen in Oudeschild. Dat is een vrolijk dorp waar men naar het toneel gaat om te lachen, ook als een „le vensstuk" met zeer tragisch inhoud wordt opgevoerd. Die stukken waren soms enorme draken. Ik keek daar eens naar een drama over een honge rende vissersfamilie, die zwaar getrof fen was door het vergaan van hun schuit en het daarbij jammerlijk omko men van de vader. Verder was de zoon aan de drank geraakt en lag in de bedstee, die de vaardige decorbouwers hadden geknutseld, een oude opoe te sterven aan tering. Het kon niet op. In Eierland of De Koog zou het publiek van een dergelijke portie ellende volle dig van slag zijn, maar de Oude schilders kwamen niet meer bij van het lachen. Bij elke nieuwe persoon die opkwam, barstten ze weer in schate ren uit. Toen op het toneel tot over maat van ramp de dominee kwam meedelen dat het ziekelijke dochtertje van de oudste zoon voor eeuwig was ingeslapen, lag iedereen dubbel. En de avond kon helemaal niet meer stuk toen uitgerekend op dat moment twee jongens van de familie Boom achterin de zaal met luid gekraak door hun klapstoeltjes zakten en hikkend van het lachen wijdbeens op de grond ploften. Commentaar Op toneel-en muziekrecensies krijgen we altijd veel commentaar. Het is nóóit goed, tenzij we schrijven dat ie dereen een topprestatie leverde. „Vorig jaar schreven jullie slecht over mij, de ze keer weer en nu stond er ook nog een foute datum in mijn trouwadver- tentie: wat hebben jullie eigenlijk te gen mij"? informeerde eens een to neelspeler uit ons kleinste dorp. Ik zou dat verschijnsel later nog heel vaak meemaken. Als er in de publiciteit over mensen of instanties iets mis gaat, denkt men al gauw dat je dat bewust en om een bepaalde reden doet, vooral als het vaker gebeurt. En als dat vooroordeel er eenmaal is, lijkt het telkens te worden bevestigd. Men voelt zich gauw misdeeld in de publici teit. Heel sterk heerste dat gevoel bin nen de gemeenteraad. De mensen van Texels Belang vonden dat ik het doen en laten van die partij onvoldoende in de krant liet doorklinken en meenden dat ik de linkse geluiden uit de raad te breed uitmeette. De Partij van de Ar beid dacht precies het omgekeerde. Vrij veel wantrouwen was er bij Texels Belang. Daar heerste ook de opvatting dat de PSP in de krant ongeveer de ruimte moest krijgen die in verhouding stond met de kleine omvang van die éénmansfractie. Ik geloof niet dat dit onzinnige standpunt officieel werd ge huldigd, maar die geluiden bereikten mij telkens, meestal uit de derde hand. En in progressieve kringen op Texel was men er zó van overtuigd dat de linkse geluiden in de Texelse Courant onvoldoende tot hun recht kwamen, dat ze een eigen blad begonnen dat in dit manco moest voorzien: „Het Licht van Troost". Verder dan één nummer kwam het niet. Terugkijkend kan ik zeggen dat ik me veel te druk heb gemaakt over de vraag of de krant wel voldoende spreekbuis was van alle politieke, geestelijke en andere stromingen op Texel. Nog maar een paar jaar geleden heb ik me erbij neergelegd dat je het iedereen toch nooit naar de zin kunt maken en dat je maar beter niet wak ker kunt liggen van al dat commentaar. Toch stel ik „inspraak" van de lezers zeer op prijs. De meest fundamentele kritiek hoor ik helaas zelden rechtstreeks, altijd „via, via". Er zijn op Texel mensen die geïnteresseerd zijn in media en bepaalde ideeën hebben over hoe onze krant eruit zou moeten zien. Toch laten die zich zelden horen. Ik heb ooit geprobeerd hen tot spreken te bewegen door het instellen van een „redactieraad". Allerlei mensen waar van ik had gehoord dat ze wel eens kritiek hadden op de krant en daar met anderen over praatten, heb ik uit genodigd om in die raad zitting te ne men. De leden hadden niets anders te doen dan waakhond spelen. Telkens als ze meenden dat we in de fout wa ren gegaan, iets misten of nuttige aan wijzingen hadden, moesten ze dat aan ons kenbaar maken, gewoon rechtstreeks door te bellen of door ons op straat aan te spreken. Het werd geen succes. Sterker nog: het tegen overgestelde van wat ik wilde werd be reikt. Als bij toverslag verstomde de kritiek, ik hoorde althans niets meer. Van het clubje van ongeveer dertig personen uit allerlei geledingen doen er nu hooguit vijf af en toe hun mond open. Vreemd. Ik heb het blijkbaar verkeerd aangepakt. Fanfare Nog even terug naar de recensies. Meer dan tegenwoordig maakten wij ri (w-ic vF -t-orn Aquarel van Antoon Goes, gemaakt voor da onlangs gehouden thematentoonstelling.de lTexelseI mans en zijn ITexelse) omgeving' in het verleden werk van muziekrecen sies, dus kritische beschouwingen van uitvoeringen van fanfarekorpsen, koren en andere ensembles. Ik maakte het mij daarmee niet gemakkelijk, want ik houd wel van (klassieke) muziek, maar ik weet er niet zoveel van en het kost me moeite te omschrijven wét er aan mankeert als ik hoor dat het niet deugt. Toch heb ik daar heel erg m'n best op gedaan door veel over het on derwerp te lezen en er met plaatselijke kenners over te praten. Die moeite werd beloond want de uitvoerende musici dachten dat de recensies door vaklui waren geschreven. Wat helaas niet betekende dat dit op prijs werd gesteld. Het toppunt beleefden we toen we een vrij slechte winteruitvoering van het Kon. Texels Fanfarekorps/DEK be kritiseerden onder de kop: „Het Fanfa re heeft wel eens beter gespeeld". Van de uitvoering lieten we weinig heel en al snel hadden de boze fanfareleden hun oordeel klaar. De in de recensie gebezigde termen getuigden van zó veel vakmanschap dat Harry de Graaf het niet geschreven kón hebben! Een ander moest het betreurenswaardige verhaal dus hebben gemaakt. Niet de vraag of de kritiek terecht was, hield de gemoederen bezig, men wilde we ten wie deze streek had geleverd. Een van de fanfareleden schreef zelfs een ingezonden stuk waarin hij beweerde dat hij de redacteur op de uitvoerings avond niet in de zaal had waargeno men, waarmee hij bewezen achtte dat er dus een „ander" moest zijn ge weest. Het werd nog kwalijker toen ik een week later bij de volgende uitvoe ring in Den Hoorn bijna de zaal werd uitgezet en toen ik tijdens de jaarver gadering van het korps min of meer ter verantwoording werd geroepen en te horen kreeg dat het bestuur over woog om voortaan geen pers meer bij de uitvoeringen toe te laten. Ik vertel dit even om te illustreren welk tumult er uit kan breken als de Texelse Courant écht kritisch is. Het fanfare is later overigens aanmerkelijk beter gaan spelen. Het werd elk jaar fraaier zodat wij in de recensies termen konden be zigen als „subliem" en „uitstekend". Bepaalde zinnetjes kwamen onwille keurig telkens terug. Bij de familie Ze gel moeten ze lachen als ik schrijf dat sopraan-saxofonist Frans Zegel „tot grote hoogte steeg". Met het fanfare is het weer helemaal goed gekomen (met de firma Nauta trouwens ook!). De recensies zijn overigens niet meer zo wijdlopig en gedetailleerd. Daar hebben we geen tijd meer voor. Sport Het is een zege dat de Texelse Cou rant zoveel medewerking krijgt van de sportsecretarissen en dat ik steeds col lega's heb gehad die geïnteresseerd waren in de sport op Texel. Als ik daarover zelf had moeten schrijven was er weinig van terecht gekomen. Ik begrijp namelijk niets van sport. Elke gezonde Hollandse jongen kan voet ballen. Ik niet. Dat heeft te maken met een trauma dat ik in mijn jeugd heb opgedaan. Toen ik een jaar of tien was, was het voetbalspel voor mij vol komen nieuw. Ik had het nooit gedaan en kende de spelregels niet. Maar ik moest in schoolverband toch mee doen, want alles wat niet verboden was, was in dit tijd verplicht. Ik be greep na enige tijd dat ik al trappend de bal in het doel moest werken en ik waagde een poging. Goal! Men was echter niet dankbaar want ik had in ei gen doel geschopt. Dat werd met veel gescheld duidelijk gemaakt en ik be loofde beterschap. Voortaan zou ik in het andere doel schieten. Het duurde wel een half uur voor ik de kans kreeg, maar toen gèf ik toch een loei er! Maar ik schoot weer in eigen doel want de rust was intussen geweest en de partijen waren dus gedraaid. Ze hebben we toen van het veld ge schopt en ik ben er nooit meer opge komen. Sindsdien haat ik voetbal. Ook de meeste andere sporten trekken mij niet. Zwemmen en hardlopen, daar ben ik vrij goed in en dat doe ik ook wel eens, maar dan bij, resp. op stille stranden, ver van de bewoonde we reld, want mijn stijl is niet fraai en het Texelse landschap wordt al genoeg bedorven. Medewerkers Ik ben er zelden in geslaagd de Texel se Courant vol te schrijven in een nor male werkdag. Alleen al omdat je de meeste avonden op pad bent of moet overwerken, zijn werkweken van 65 uur betrekkelijk normaal. Daar wil ik niet dramatisch over doen, want om dat het meeste werk leuk is ervaar je dat niet als uitzonderlijke prestatie. Problemen ontstaan er pas als vrouw en kinderen het niet meer vanzelfspre kend vinden dat vader nooit thuis is. Ik zag mijn vrouw soms geen dagen, 's Morgens vroeg als ik om zes uur vertrok sliep ze nog en 's avonds als ik laat thuiskwam na een begrotings7 WV-, commissie- of andere eindeloze kletsvergadering, sliep ze èl. En als het tegen zat werd je midden in de nacht ook nog door de „pieper" wakker ge maakt, omdat er brand was of een af schuwelijk ongeluk. Toch heb ik er in middels 20 jaar huwelijk opzitten en mijn vrouw heeft daarmee een grotere prestatie geleverd dan ik. Hulp Begin zeventiger jaren werd duidelijk dat ik dringend hulp nodig had. De budgetten waren toen echter zeer be perkt. Eerst werd het geprobeerd met assistentie voor halve dagen. Daar schoot ik weinig mee op. Ik was pas gebaat met iemand die in staat was om bij vakantie of ziekte èlle taken waar te nemen. Die mensen zijn dun gezaaid, want je vraagt nogal wat. Er kwamen genoeg sollicitanten als we een advertentie plaatsten in „De Jour nalist". Maar allemaal onderschatten ze de zwaarte van de functie deerlijk. Het eiland Texel wordt in den lande beschouwd als een romantisch, maar wat achtergebleven oord, waar schaapsherders en strandjutters de dienst uitmaken. Dat een journalist zich daar zou moeten verdiepen in streek- en bestemmingsplannen, rela- tienotaproblematiek, de arbeidsconflic ten bij Teso of het wetenschappelijk zeeonderzoek, kan men zich eenvoudig niet voorstellen. Menige hulpredacteur faalde en moest voortijdig de laan worden uitgestuurd. En als ze wel goed waren, bleven ze niet lang want dan roken ze carrière, bezweken snel voor een hoger salaris elders en ver dwenen. Het is ook wel voorgekomen dat de aangeworven redacteuren het vak prima verstonden maar niet over weg konden met de Texelaars. Of hun vrouw of vriendin kon het op Texel niet uithouden, omdat die gemoedelij- I ke Texelaars soms buitengewoon! kunnenrtoen tegenover nieuwl™ die een beetje anders denken en| eens over wat anders willen prjJ dan het weer. Er was altijd wek hoopte steeds op iemand die eel beetje bezeten van Texel was, ri ik. Die het als een uitdaging zou| bezig te zijn met dit veelzijdige, hardstikke mooie stukje Nederlii Gelukkig waren die mensen er, Hans Oosterhof, om een voorbe noemen, stond me vijf jaar I ter zijde. Deze voormalige huize wist wat werken was, kon relafa en had een uitstekend ontwikke voel voor humor en betrekkelijk Natuurlijk heeft hij bokken gesdj net als ik en iedereen die ooit b Texelse Courant heeft gewerkt, i hij kwam altijd gelouterd uit dej ten en zocht (meestal) de oorz zichzelf inplaats van bij anderen.| linkse geestverwanten konden d wat van leren. Zijn kritiek op beleid, te lezen in het verhaal „(J getrouwd met de TC" elders ini bileumnummer, is grotendeels J Het redactietëam van de Texr rant bestaat nu uit drie persoi rechterhand is de geboren en Texelaar Frans Hopman, een lijke en gewetensvolle journalisti soms op zijn wenkbrauwen li dat hij het niet kan laten steeds| meer werk te verzetten dan voor hem is. Zonder morren gr door, tot diep in de nacht. De ken vakantie die hij ingaand week doorbrengt ih Mexico zijn welverdiend. Op vrouwelijke redacteuren had nooit zo begrepen. Je zette in vertentie wel altijd keurig „M/V ter de functie, maar je hoopte d wszi !87 intië iele der het Teg leen mannen zich zouden aandï Want een vrouw is immers te s neel voor dit vak, dus niet objes anders wel zwanger of ongestë: 22-jarige Tessa de Graaff (metti aan ff's, dus geen familie van de hu zet dacteur) lijkt te gaan bewijzend onzin is. Ik heb echter de jaren geleerd niet al te vroeg te chen. Het duurt zeker een jaan |tl| je zeker weet of het goed zit. Tent de I ntal iep< var d, te antal Variërend op een bekend gezeg Velis de jubilaris niets dan goeds. Honderd jaar bestaat de krant, ttiet a kwart van die tijd was ik veranti eerd delijk voor de inhoud van dat j te ad je". Ben ik tevreden? Nee. De Ti K)0 n Courant kan beter en móet beu ir ééi Naast het klakkeloos en meeslal reet weergeven van alle zin eni die in deze eilandgemeenschap gezegd en gedaan, moet er wal karakter in de krant worden gebflaal ei Ptsg De rubriek „Groen Zwart" diei*,nPu onregelmatig verschijnt, moet minstens eens per week instaat artikelen, reportages en intervld aar l< moeten bondiger. Er moet meei den gezegd in minder woorden vaker moeten we afleveringen p ren van de rubriek „Texelaars werk" om iedereen te laten ziet Texelaars doen en hóe ze het dl Vaker ook moeten we met onsl te afdalen naar mensen die niet gemeenteraad, besturen of cod zitten, maar wèl wat te zeggen! ben, waardoor een ander geïnsp kan worden. Nog meer moetem doen om het besef wakker te m dat toeristisch Texel, dus héél li kwaliteitsverbetering nodig hert kan ik nog even doorgaan. Heli kwestie man menskracht die helemaal zullen kunnen oploss* in elk geval nog heel wat te drt Journalisten worden niet oud,» ergens gelezen. Ik mag wel opschieten. Harry d ik no, it Dn irbasi de i ntig ceerc 5 de hel. Iverte word irust 1st is Passagiers en bemanning na afloop van de vlucht. Speciaal voor de Texelse leden van de Dutch Dakota Association werd zondag vanaf het Texelse vliegveld een rondvlucht van een half uur gemaakt. Het toestel was helemaal volgeboekt. De vlucht zou eerst za terdag worden gehouden, maar wegens storm en regen moest daarvan worden afgezien. Om te voorkomen dat de kostbare ge restaureerde Dakota op een winde rige Texelse luchthaven een speel bal van de elementen zou worden, werden zakken zand op de vleu gels gelegd. Zondag was het windstil en beleefden de dertig passagiers een schitterende rondvlucht boven Texel, Den Helder en de Vliehors. Aan boord bevonden zich onder meer Willem Mets en Martin Tromp van het Texels Verbond van On dernemers. Door gezagvoerder en voorzitter van de DDA Anne Cor Groe- neveld en havenmeester Ed de Bruijn lieten zij zich na afloop informeren over de plannen om bij het vliegveld een soort luchtvaartmuseum te stich ten waar de Dakota „Doornroosje" en andere oude vliegtuigen zullen worden gestald. Misschien kunnen Texelse on dernemers een rol spelen bij de verwe zenlijking van dit plan. Naar aanleiding van de rondvlucht kreeg de DDA er zeven Texelse leden bij. Om in de naaste toekomst vaker van dergelijke vluchten vanaf Texel te kunnen organi seren is het wenselijk dat het plaatse lijke ledental nog wat verder wordt op gevoerd. Wie meer wil weten over de DDA kan zich vervoegen bij Tromp, Mets of De Bruijn die druk aan het werven zijn om een Texelse afdeling van de grond te krijg# foto toont passagiers en bei na afloop van de vlucht. De komt dinsdag 28 september o| naar Texel, nu voor het uitvoe* de door de KLM gesponsorde „Nostalgievlucht" naar Amsted gelegenheid van het 100-jarig bs van de Texelse Courant en hei! bestaan van het vliegveld Texel. Op vrij grote schaal negeren 1 automobilisten de verkeerslicl het kruispunt Akenbuurt-Pon» bij Den Burg. De politie die gil een controle uitoefende, betrap" vrij korte tijd vier personen. Ort opgetreden tegen mensen die® zelfde kruispunt andere verkeert maakten.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1987 | | pagina 12