TEXELSCHE
jaar metTC getrouwd
werken
anno'87 bij LenR
Hans Oosterhof: „Nostalgie is ook niet meer wat het was'
«P
ml
1 t^ludl ?nl'ne ma9 'k 'en a' m''n co"e"
f hls ie Wi,te' Bakker of Kikkert
tm
link van Wijk (35/
directeur
in dienst sinds
mei 1974
itifl
/erker.
9ee,*zou het niet kunnen hoor, dansen naar de pijpen van Harry Te-
especalaaf". „Denk je nou werkelijk dat je daar je ei kwijt kunt, waar-
zieni zoek je geen baan bij een echte krant?" Het zijn slechts twee
™n9a de vele negatieve reacties die me zijn bijgebeleven toen ik het
ar van 1980 aan kennissen en vrienden liet weten deel te gaan
asie. Ti
'm. Hj
citeren
zou
raken van de TC-redactie. Het feit dat ik twee jaar eerder voor
eer had bedankt, had meer indruk gemaakt, oftewel: men kon
niet voorstellen dat er met Harry viel te werken, dat er iets
te verbeteren aan de „rechtse" Tesselaar en het nieuws in die
veriewftwas toch het vermelden niet waard, aldus de mij bevriende
og i getinte abonnees.
me":' ran hen, Henk Smit (die nogal
11 legen de TC van leer trok in de
>n f ratieve schoolkrant Vrij en Blijl
de enige die een meer genuan-
1 'emening liet horen: „Het is
Zw om te proberen, ik zou het ook
ren hek !n hebben. Misschien kun je wat
jtick ki e ideeën kwijt",
itievek weet inmiddels ook dat het zo
je afgrl *erkt. Afgelopen zomer kwam ik
n, was tegen in Enkhuizen, als voorlich-
mocht mhet Zuiderzeemuseum. Het
/redenr rjn eerste dag in functie. Na een
jaren i inde studie politicologie was
sloo tel geruime tijd werkloos. De baan
ar vast, khuizen ervoer hij overduidelijk als
mete kschenk uit de hemel, alleen ver-
echter huldigde hij zich voor het colbert
de kw ropdas: „Vanmiddag opent een
taal. (k Puteerde een deel van het mu
it die la lik moet dit wel aantrekken",
een
amd gd 9een stukle waarin een
•hap I B"9 braker achteraf rekenschap
(jji; hran het feit dat hij inmiddels
or deze :<Kier enkele ministers (Brinkman
mens best aardig) heeft geïnter-
meef5 lof is doorgezakt met zangeres
'ordter (Ueze maand weer op de
ektltji in'van BZN- Toen Harry de
retcomp v,oe9 of ik in tekstvorm een per-
d leuk g wilde laten schijnen op
je be«K !,werken bij de TC, nam ik die
i mjjnka ®®n9 zonder nadenken aan. Vijf
k eenh i"9 had ik me gestoord aan de
De wd Vorming" rond de Texelaar en
3 tiebl "eum 's een aardige gelegenheid
ar verat* Mr'ets tegenover te zetten. Nu
Bijsctlri'f 's het opeens veel minder
elvoorsti 'j" terug te blikken. Nostalgie is
uk grool meer wat het vvas, heet de
aresbundel van Simone
Verkiazi en waarom zullen we de
!dan niet in stand houden: Harry
nietmr bullebak van de bovenste plank,
erwetk i j js TC-wet, de redactie zet in de
één klu »at t,en ujtk0mt en bovendien is
Veet je 1st 2jjn 0p yexe| n0g een |uj2e.
hetp je ook. Daarnaast is dat navelsta
ren of) idit no-nonsense tijdperk uit de
om. W Daar moet u het mee doen, de
en' d Peis°onlijke blik op een
jt toe nieuwsblad, waar ik toevallig
tslagen b,n steentje aan bijdroeg om de
irote bon ltla|en
Schag®
idrukped Humor
jltoeris'l ijt t,oor^ want rnorgen zet ie het
6 HU'S alj ^'s mensen n'et meer
'tzel ,'a, 2e moeten zeggen, zeggen
180 It men'9 verjaardag, feestje of
noe' m ®en 9ezellige babbel in de
erk. <!e grap horen. Je glimlacht er
0001 ,n3vijf jaar wist ik dat het niet
h eso Snandere kwinkslag is er blijk-
ichi" et. Na twee maanden bij de TC
lo- o (en naar ik zeker meen te
weten al mijn collega's) m'n neus uit.
Echter alles went, ook de vriendelijk
bedoelde opmerking op menig toneel
avond dat je toch maar een mooi vak
had. Lekker gratis naar toneel en altijd
op de eerste rang. Ik had en heb geen
hekel aan toneel, maar die avonden
zijn de zwaarste geweest uit m'n car
rière. Voor de recensent was het leuker
geweest als Lubbers bij wet zou vast
leggen dat maandag of donderdag
vaste amateur-toneelavond in Neder
land is. De TC-redactie wilde ook wel
eens wat anders op de voor iedereen
vrije zaterdagavond, de Bal's Na lijken
na vijf keer op elkaar en mijn goklust
is niet zodanig dat ik ook spontaan
voor een tientje lootjes koop om een
cake of plastic wijnrek te winnen.
Even terzijde: het mooiste op gokge-
bied beleefde ik in De Waal. De
hoofdprijs was een autoped en er ont
stond onenigheid over de kleur van de
lootjes. Het leverde twee prijswinnaars
op (geel en beige - en de kleur van
het verschoten lotenboekje was nóg
effe anders) en een ruzie die in de
kiem werd gesmoord door een derde
winnaar te trekken. Nummer drie had
echter geen kleinkind in de autoped
leeftijd en achter het toneelgordijn is
vervolgens nog heel wat afgevloekt.
Zoeken
Is het werken op de redactie van de
TC leuk? Ja, dat is leuk, maar er
schuilt een groot gevaar in die kleine
krant met zijn zeer betrokken abon
nees. Een TC-journalist hoeft, als hij
dat persé niet wil, nauwelijks de straat
op om de krant te vullen. Tachtig pro
cent van de berichten wordt keurig op
je bureau gedeponeerd, een praatje
met de brenger, een stukje schrijven
en klaar is Hans. Dankzij de energie
van de copij-brengers (verenigingsmen
sen, politieke activisten, organisatoren,
enz.) kan de redactie bescheiden blij
ven en is het financieel haalbaar een
dergelijk nieuwsblad voor weinig geld
op de markt te brengen. „Het nieuws
ligt nog steeds op straat" is een jour
nalistieke regel die je dan (te) gauw
vergeet. Tijdgebrek en vermoeidheid
maken dat er naar mijn mening te wei
nig nieuws werd gezocht. Dat laatste
klinkt misschien raar voor de niet-
ingewijden: nieuws zoek je niet, dat
dient zich aan. Dan moet je echter wel
weten waar het zich aandient en dan
moet je soms zoeken. We waren het
er op de redactie allemaal over eens,
maar het is meestal niet gelukt: als
Teso-directeur Hoogerheide weer een
lijvige nota had geschreven (hij had die
drang vooral in '85), had de krant dat
korter en bondiger moeten weergeven
en commentaar van anderen op de vi-
Hans Oosterhof
sie van de Teso-directeur was actueel
en aardig geweest.
Nooit vond ik het prettig als ingezon
den brieven tegen andere instanties
door een redacteur van een naschrift
werden voorzien. Ik was en ben van
mening dat de aangevallen personen
eventueel zelf „mans of vrouws" ge
noeg zijn om in de volgende TC een
weerwoord af te leveren. Dat klusje
hoeft een redacteur niet te klaren, uit
gezonderd wanneer de krant zelf een
sneer krijgt. Een redactioneel naschrift
waarin het betoog van de briefschrijver
in korte, krachtige zinnen onderuit
wordt gehaald, haalt de „sjeu" uit
„Wat ik zeggen wou".
Zachte....
Achteraf bezien vind ik dat we (ik ze
ker) meer een „luis in de pels" had
den mogen zijn. Slechts één keer
vond ik de energie om me echt vast te
bijten in alle achtergronden van een
„kwestie": de inmiddels doorgevoerde
ontmanteling van de Welzijnsstichting.
Een politieke operatie die de massa
nauwelijks aansprak, ik had dus iets
anders moeten kiezen. Het vage ideaal
bestond echter om de „zachte sector
discussies" aansprekelijk te maken
voor een groter publiek en ik vond dat
het college in deze op z'n minst on-
taktisch handelde. De ironie van het
geval wil dat ik het persoonlijk met
wethouder Zegers eens was: een ver
kapte gemeentelijke stichting kan niet,
dat moet gescheiden van de afdeling
culturele zaken. Mijn laatste, het meest
felle, TC-commentaar daarover was
aanleiding tot raadsdiscussies: „De
wethouder mocht verbaal niet zó aan
gepakt worden". Mijn ijdelheid
gestreeld en het luis-gevoel kwam
even boven drijven. Echter, het was
niet meer dan ouwenelen over bijzaken
en de pels was opeens underdog.
Wens
Twee dingen in de Groen-Zwarten kun
nen naar mijn mening niet, al ben ik
daar ook pas later achtergekomen.
Toevallig heb ik onlangs de Nationaal
Landschapspark-commentaren er nog
eens op nageslagen: het rammelt aan
alle kanten. Eerst een beetje voor, toen
erg voor, opeens tegen en later weer
mild ten opzichte van al die Haagse
plannen. Een krant mag een mening
hebben, maar moet daarin, denk ik,
consequent zijn. Als men die mening
verandert is dat geen ramp, maar dat
moet je dan wel uitleggen naar aanlei
ding van je vorige commentaar. Het
want het is de kurkEen andere
mooie zekerheid was de jaarlijkse dam-
simultaan van Jacob Visman uit
Oosterend. Die simultaan werd altijd
gespeeld door Jannes, Harm, Roel, of
hoe die kampioenen verder ook mogen
heten. Voor Visman was het niet be-
langrijk. (hij had de coryfee immers al
gestrikt) én voof mij ook niet. Traditie
was dat ik de levensloop van de dam
mer optekende uit de mond van Vis
man in zijn kleine woning, daar waren
we na een stief kwartiertje mee klaar.
De kachel werd opgestookt tot bijna
ondragelijke hitte, de vlam ging in de
sigaar, en daar zaten we (steeds op
een middag in januari) de wijsheden
van Visman te spiegelen tegenover
mijn prille levensvisie. Het leven na de
dood, de aard van de Oosterenders,
sexuele schijnheiligheid, de teloorgang
van de Doopsgezinde kerk, niets werd
geschuwd. Hij had eigenlijk in de
Texelse radioversie van RUR gemoe
ten, maar ik hield Visman liever voor
mezelf.
Rellen
Lachen doe je ook in een goed huwe
lijk, de TC-redactie was in „mijn tijd",
vooral dankzij Harry, een cynisch bol
werk en zoiets mag en kun je niet na
der verklaren: er zijn echter ten burele
heel wat rampen en rellen bedacht,
waardoor je weer vrolijk verder kon
borduren op een „vullertje" over een
of andere collecte. Echte rellen had je
ook. Ooit zat ik een week in een hut
op de Waddenzee en werden er twee
pagina's gepresenteerd over „Nioz on
derzoek in de praktijk". Wist ik veel,
dat je met zoiets voor publicatie naar
de persvoorlichter van het instituut
moet om te voorkomen dat ze boos
worden.
Af en toe vraag ik me af, hoe gaat het
toch met Dieter Stoll.... Ik kon geen
citaat uit het blad „Het Vogeljaar" ci
teren of de anti-landschapspark
voorman sloeg ons met ellenlange in
gezonden brieven.
Eén keer schrok ik als Texelaar echt
van het gedrag van eilandgenoten:
toen dezelfde Dieter borden met ha
kenkruisen op zijn land vond. Dat was,
vind ik, veel erger dan de horde
„Punx" die met de TC-redactie publie
kelijk in discussie ging over de vraag
of hun grafitti met het woord Tessel
nou SS-tekens bevatte of niet. Hun
„aanvoerder", Saro Veenstra, kwam ik
later nog eens tegen als inmiddels re
delijk vermaarde popmuzikant in Ber
lijn. Hij had daar een forse muur tot
z'n beschikking, de lol was er toen
echter al af.
Perskaart
Oh ja, hij moet genoemd worden: de
man met de speciale TC-perskaart,
politie-legitimatiebewijs en de persoon
lijke recherchekaart van de burge
meester en Prins Claus: Piet van der
Wulp. Die vrolijke, kleine man, die al
tijd op zijn manier zingend de redactie-
trap opkwam om even later te melden
waar er auto's fout geparkeerd ston
den en dat hij weer present zou zijn bij
de folklore.
Bij de TC heb ik „het vak" geleerd,
maar ik heb het allermeeste genoten
van uw reacties op de krant. „Er staat
nooit wat in", was altijd gewaardeerde
support op het moment dat je zelf
vond dat er teveel in stond. En dat
vind ik nog steeds. Er staat veel Tes-
selse bla bla bla in, maar zoals het ge
zegde luidt: een volk krijgt de krant
die het verdient. Dus die 200 jaar moet
geen probleem zijn. De Texelse Cou
rant is uniek omdat Texel uniek is en
mag dat alstublieft zo blijven?
Hans Oosterhof
LsDAG 15 SEPTEMBER 1987
PAGINA 19
Jaap Vlaming (59)
fotozetter
in dienst sinds
maart 1946
tweede is het grote, traditionele com
mentaar vlak voor de gemeenteraads
verkiezingen. (Vorig jaar zelfs letterlijk
aan de vooravond van de verkiezin
gen.) Toen ik ook iets dergelijks afle
verde bij mijn huidige werkgever, kreeg
ik de wind van voren. Of ik niet wist
dat kranten in het algemeen, en zekec
plaatselijke bladen, minstens een wééfr
voor de verkiezingen het grote stilzwij
gen in acht nemen. „Je kunt het hele
jaar commentaren schrijven als je dat
nodig vindt, maar nu hou je je klep.
Voor je het weet, ben je aan het mani
puleren", was de duidelijke mening van
m'n huidige hoofdredacteur. Ik hoefde
maar even na te denken om het er
mee eens te zijn en daarom is mijn
wens voor 1990 dat de TC haar verkie
zingsvisie 14 dagen voor „prime time"
publiceert.
Visman
Na vijf jaar huwelijk met de TC weet ik
één ding zeker: deze krant is niet links
en niet rechts. Daarvoor is, legde Har
ry de Graaf mij al snel uit, een goede
graadmeter aanwezig. Zolang er (alge
meen geaccepteerde) linkse en rechtse
mensen de redactietrap opklimmen om
een potje te klagen (rechts natuurlijk
over de linkse berichtgeving en links
over de „ondernemerskrant") is er
geen vuiltje aan de lucht. En dat ge
beurde vijf jaar lang. Ik heb ze niet ge
turfd, maar in aantal ontliepen de link
sen en de rechtsen elkaar weinig.
Wat ik mis zijn de met de hand ge
schreven verslagjes van vrouwenvereni
ging „De Kaarsvlam". Een onvervang
bare maandagse journalistieke zeker
heid waar je niet om mag lachen,
Mirc Zoor (171
verkoper
n dienst sinds
epril 1967
Thalia Houwing (27) Antoon Goes (43) Lyda Dijt (26) Ben Zegeren (35) Gooltzen Kedde (34) Joop Kramer (51) Ben Oostra (39) Arend Hijkamp (44) Jenny Ellen (34)
verkoopster grafisch medewerker grafisch medewerkster vertegenwoordiger offsetdrukker offsetdrukker vlakdrukmonteur en fotograaf en lay-outman fotozetster
in dienst sinds in dienst sinds in dienst sinds in dienst sinds in dienst sinds juli 1984 m dienst sinds reproduktiefotograaf in dienst sinds in dienst sinds
december 1983 juni 1986 september 1980 1 augustus 1987 november 1950 in dienst sinds juli 1962 september 1974 augustus 1980
Margriet de Porto (32)
boekhoudster
in dienst sinds
augustus 1976
Sfmona Dros (26)
adm. medewerkster
in dienst sinds
juli 1984
Tad Radeker (22)
assistent chef drukkerij
in dienst sinds
1 september 1987
Tessa de Graaft (22)
verslaggeefster
in dienst sinds
december 1986
Frans Hopman (25)
redacteur
in dienst sinds
januari 1986
Harry de Graaf (46)
hoofdredacteur
in dienst sinds
juli 1959
Fred Winkel (30)
chef winkel
in dienst sinds
januari 1985
Taeke van Lingen (42)
chef drukkerij
in dienst sinds
september 1968
