Meedoen aan de Wampex
is geen kinderspel
VERSLAGGEEFSTER GING DE UITDAGING AAN
Lex wampex
HOTEL ARIZONA
IS DIE KUNT OP1!1
nachtelijk
Een deelnemer keert in het necnrenjk
pografische kaart kwam uitstekend van
pas. Eerst ploeterend door de drassige
landen met de fiets aan de hand ging
het via het Molenkil naar de Ruigen-
dijk, Limietweg en camping de Drie
hoek waar dezefde band als de dag er
voor het begaf. Dat Texelaars echt
vriendelijk en behulpzaam zijn, bleek
wel uit het feit dat we de fiets met de
kapotte band bij De Driehoek konden
ruilen voor een damesfiets met ver
snellingen. Die viel mij ten deel, zodat
ik voor de wind de jongens makkelijk
bij kon houden in de derde versnelling!
Maar zover was het nog niet. Via
Hunsingo richting de Korverskooi en
vandaar via het oorlogschip, de Neder
landen, camping Kogerstrand en Paal
20 naar de kantine van S.V. De Koog.
In de kantine moesten we de onder
weg nagetekende lijnen uitknippen en
op volgorde leggen, opdat ze weer
een kaartroute vormden. We hadden
echter door het wachten bij De Arend
zoveel tijd verloren dat we meteen de
noodbrief openden, waarop stond:
,,Ga naar De Waal". Heel vervelende
harde tegenwind uit het Zuidoosten.
En ik bleek niet te weten wat het
luwtje zoeken is. Dus trapte ik me rot
toen we via de Pijpersdijk en de Staart
naar De Wielewaal fietsten, waar we
een onoplosbaar anagram kregen:
,,Een van Hans past". Daar zat een
plaats in verborgen. Onze mede-
Wampexer Hans Zuidema voelde zich
wel aangesproken, maar wist ook de
oplossing niet en omdat we ai over de
tijd van de noodbrief zaten, besloten
we die open te trekken. Passantenha
ven" was de oplossing en tijdens de
race daarheen kwam ik de man met
de de hamer tegen. Tegenwind met
drie voortstormende kerels voor me,
nee, ik zag het helemaal niet meer zit
ten. Voor de visserijcooperatie ben ik
neergezegen, wat later niet onverstan
dig bleek, want nu hoefde ik niet te
water! Bij de passantenhaven moest
namelijk zwemmend een ballon wor
den opgehaald die zo'n vijfig meter uit
de kant aan de kabel hing. De oosten
wind was koud en het water ook. Dat
hadden de sadistische organisators Pe-
- terug ven het vlotje In een der Hort*
«I
ter de Hoogh, Co Koomen enj der S<
Moens inmiddels zelf ook gems duur
want toen ze de lijn een eind vi ag va
kant wilden spannen vanuit hel
,,De Furie", sloegen ze om enn pee|.c
ten ze zelf kennis met wat ze óf
Wampexers aandeden.
Lelijk
In de ballon zat een knijperhelft
erop „igerP'Het andere woorddi
moest worden opgehaald in hei
hof op de Hoge Berg. Daar hil
weer ballonnen maar nu heel
Met een mes gooiden we eenl
en op de zodoende verkregen
helft van de knijper stond Di
men dus ,,de Reiger", ook weeil
boerderij in Waalenburg. Maar
aangekomen via de Marsweg
Westerboensweg hing er een
„Mennohoeve". Zo werden we
boerderij naar boerderij gestuui
de Waddenweg, Tienhoven, Dc|
Oosterenderweg, Spangerweg,
buurt, Harkebuurt, Genteweg li
Tijd". Tot overmaat van ramp
mijn geleende fiets een klapbai
de Oosterenderweg. Vaak wisl
niet waar de boederijen stondei|
heen werd verwezen, maar altijc
er behulpzame wandelaars. Vlal
,,De Tijd" kwam ons een Lelijfe|
tegemoet van waaruit we een
kregen toegegooid. En daaraan
een kaartje met ,,ga naar de Bi
ker"... Daar zit je dan, moe,
dorstig, vlakbij Oosterend en
je naar De Bremakker. Maar, tej
voor de wind en dat schoot li
Bij de Bremakker stond een ei
hoeveelheid fietsen: het eindp»
dat we teveel tijd hadden verli
derweg door het wachten en
banden, kwamen we vrij laat
Rust voor de uitgeputte ledenir^
en drinken om bij te komen lol:
uitslag werd bekendgemaakt
ter de Hoogh. Deze begon te
dat twee groepen waren betra|i|
het gebruik maken van een aut
dus waren gediskwalificeerd
valsspelers waren Karei van Hi
Lees verder
Je moet eraan meedoen om er
over te kunnen schrijven, vond
onze verslaggeefster Tessa de
Graaff. Zo werd zij een van de
honderd personen die vrijdag en
zaterdag meededen aan de
Wampex en leverde daarmee op
nieuw het bewijs dat zij temid
den van overwegend mannen,
haar mannetje kan staan. Zij ein
digde in de middenmoot en was
na afloop van het avontuurlijkste
sportevenement dat Texel kent,
nog mans genoeg om bijgaand
persoonlijk verslag te schrijven.
PAGINA 6
TEXELSE COURANT
DINSDAG 6 OKTOBEu
Hoe ontstaat het idee om mee te doen aan de Weekend Am
fibische Expeditie? In de kroeg! Later vraag je je af waar aan
je bent begonnen, maar als je A hebt gezegd moet je ook B
zeggen en daar stond ik dus, vrijdagavond om 18.00 uur in
de sporthal met mijn fiets en drie sterke mannen.... er was
geen ontkomen meer aan. We hebben het gehaald, niet zon
der het nodige afzien, maar het is gelukt. Volgend jaar doen
we weer mee, en dan gaan we winnen! Dat deden nu Eric
Hin, Arjen Rienks, Martin van Veen en Pieter Jan Boe kei.
Het eerste dat het organisatiecomi
té (bestaande uit Piet Keijzer, Mar
jan van der Werff, Co Koomen en
Peter de Hoogh), bekend maakte,
was dat het gebruik van gemotori
seerde hulp zou worden gestraft
met diskwalificatie, een beslissing
die we eerst van harte toejuichten,
maar later ten zeerste betreurden.
Om half acht was het bijna donker
en werd de eerste opdracht uitge
deeld. Tegelijk met de opdrachten
werden noodbrieven verstrekt met
de tijd erop, waarop ze uiterlijk
moesten worden geopend. Erin zat
de plaats waar je heen moest,
maar het openen van de noodbrief
kostte strafpunten. dus dat moest
zo lang mogelijk worden verme-
Wie woonde daar het dichtst in de
buurt? Oud-burgemeester Engelvaart,
die zeer bereidwillig op de fiets klom
om voor ons te gaan kijken. Het vier
de plaatje leek een woonhuis met een
kerkgebouw erachter. Niemand van
ons herkende het en ook met het vijf
de plaatje een soort overzichtstekening
van een futuristisch uitziend hotel
(Harry Wuis wist van niets, zó zou het
verbouwde Opduin er toch echt niet
uit gaan zien) wisten we geen raad.
Achteraf bleken het de afgebroken Ver
maning in De Waal en het plan voor
het nooit gebouwde hotel Ceres te
zijn, maar dat hebben we niet
afgewacht.
Walkman
In de noodbrief stond: ga met een
laatste lichtpunt zo'n tien meter uit de
kant in het water.... Daar konden we
de volgende opdracht halen. We keken
elkaar aan. Gelukkig had ik de kortste
benen, waardoor ik veel natter zou
worden dan die lange mannen, wat ik
een uitstekende reden vond om mijzelf
droog te houden. De langste benen
werden het slachtoffer en het water
was koudl
Bij het lichtpunt stond ,,de fietsen
staan bij de Mokbaai". En inderdaad
daar kregen we ook weer een raadsel
achtige opdracht: „lees de koe aan de
Kwekerijweg". Een heleboel deelne
mers spoedde zich naar de oude kwe
kerij aan de Rozendijk, want die had
het opgevat als cryptische omschrij
ving ,,de kwekerij is weg". Toevallig
bleek daar een melkpak aan een paal
gespijkerd en de groep met veteraan
Tinus de Graaf vatte dit op als een
aanwijzing om naar de oude melkfa
briek te gaan! Hoe slim bleken wij! In
Den Hoorn woont Staatsbosbeheer-
man Hans Bremer en die wist vast wel
waar de Kwekerijweg was, als die al
bestond. Er brandde licht. Later bleek
dit de nachtlamp te zijn en hij zal on
getwijfeld nog vele malen zijn gestoord
als hij dat licht niet heeft uitgedaan in
Het spoor bijster. Een groepje deelnemers bestudeert vertwijfeld de lendkeert in de buurt ven de Muy.
ging. Gelijk was iedereen wakker en
met verwilderde blik zaten we een
paar minuten later bijeen op de koffie
te wachten die nog niet doorgelopen
bleek. Brood was er genoeg.
Kipautomaat
Om half acht volgde de nieuwe op
dracht. Er werd een bandje afgespeeld
met geluiden van bepaalde plaatsen
op Texel. Op die plaatsen konden
briefjes met punten worden opgehaald
en wie 150 punten bijeen had, mocht
naar boerderij „De Arend" in Waal en
Burg gaan voor de volgende taak. Na
vier geluiden gingen de twee snelste
fietsers van ons ploegje rijden want
dat waren overduidelijk het vliegveld
en de crossbaan in Eierland, een mo
len (wij gokten op die van 't Noorden,
maar het was de Traanroeier te Oude-
schild) en iets dat later het NIOZ
bleek. Achteraf was het helemaal niet
nodig geweest om hen heen en weer
naar Eierland te laten racen, want met
de volgende geluiden (tandartsenprak
tijk, sporthal Ons Genoegen, Karting-
baan, Ecomare, dierenpension Tiny El
len, de kipautomaat in het koffiecen-
trum van Jelle Wiersma, Maas Super
markt, bushalte Elemert en de Doops
gezinde kerk) wisten wij alleen al 184
punten op te halen. De geluiden die
we niet hadden herkend waren TESO,
Maritiem museum en de Sportschool.
Dat laatste leek op het geschuif van
sjoelbakstenen, dus waren we vergeefs
naar De Buureton en Starkenburgh ge
gaan... Al snel stonden we met z'n
tweeën en genoeg punten bij De
Arend, maar het wachten was op de
andere twee. Na zeker drie kwartier
hadden we wel haast 250 punten bij
een, maar ook erg veel tijd verloren.
Over planken van maar 20 centimeter
breed moest met fiets en al het Mo
lenkil worden overgestoken. Tijdens
het wachten op de rest van onze
groep hebben we ons uitstekend ver
maakt met het kijken naar de anderen,
hoewel ook een beetje onzeker, want
wij moesten er immers nog over...
Eentje, kennelijk liefhebber van „fiets
'm erin" ging de planken zó over, zon
der problemen. Een tweede, die voor
zichtig voetje voor voetje met z'n fiets
over de plank schuifelde, gleed eraf en
kwam tot over zijn knieën met fiets en
al in het water. Grote bewondering
was er voor de twee jongste deelne
mers Muriël Mast en Isabel Schilling,
die met hun tandem heelhuids de
overkant bereikten. Achteraf bleken ze
pas 15 jaar te zijn, terwijl de minimum
leeftijd voor deelname 16 jaar was.
Topografisch
Zonder vochtproblemen haalden we de
overkant, waar Marjan van der Werff
klaarstond met de volgende opdracht.
Op een blaadje stond een kronkelige
lijn die we op een kaart moesten leg
gen, waarna we die route moesten
volgen.
Onderweg hingen papieren die
moesten worden nagetekend. Onze to-
walkman naar Paal 12... Waar haal je
om 21.00 uur zo gauw een walkman
vandaan? Gewoon de straat op gaan.
Gelukkig zaten we nog in Den Burg en
gelukkig was het koopavond, want zo
kwamen we bij winkelier Martin Zegel
terecht, die hardhollend met zijn walk
man aankwam. In een moordend tem
po naar paal 12 gefietst, waar we een
dia kregen voorgeschoteld met een
aangespoeld gebroken schip erop. Hier
was geen twijfel over mogelijk: de
gestrande coaster Compass II bij paal
11. Te voet ging het naar die plek, ons
afvragend wat we nu toch met die
walkman zouden moeten doen. Dat
bleek toen we bij paal 11 een bandje
kregen met daarop de ingesproken
route, die ons de duinen instuurde.
Zo'n veertig minuten lang werden we
door verwarrende samenspraak van
Marjan van der Werff en Peter de
Hoogh per band kris kras door het
Natte Vlak gestuurd. Dat we de aan
wijzingen goed hadden gevolgd bleek
wel toen medegroepslid Martien Boon
de sloot instapte en meteen daarop via
het bandje de waarschuwing „pas op
de sloot" te horen kreeg. Toch ging er
iets niet helemaal goed, want op een
gegeven moment werd er gesproken
van een „prachtig meertje rechts" en
dat was bij ons linksl We kwamen na
een spannende omzwerving behouden
aan in de kantine van ZDH, waar een
lekkere bak koffie wachtte.
Fluoriserend
De nieuwe opdracht was: ga voor
Loodsmansduin rechts en volg de on
geveer drie milimeter dikke, drie centi
meter lange lichtgevende staafjes die
de route markeren. Als je er met de
zaklantaarn op scheen zag je ze niet
meer, maar in het donker waren de
staafjes goed te zien. Het vervelende
was dat het bij een splitsing soms wel
500 meter duurde voor je weer een
staafje zag en dan kwam je allemaal
groepjes tegen die dachten dat ze fout
zaten. Net op het punt dat je dacht
het spoor bijster te zijn, stond er weer
zo'n ding, vaak enigzins verdekt, net
om een bocht of achter een heuveltje.
De route voerde langs de Hors meert
jes en na een stevige tippel stond het
de loop van de nacht. Wij belden hem
dus uit zijn bed, maar de medewerking
van de Texelaar bleek erg groot, want
we kregen wat we nodig hadden: de
Kwekerijweg, dat is bij camping 't
Woutershok! Dat had ik kunnen we
ten, aangezien ik daar vaak heb ge
kampeerd in de tijd dat ik nog niet op
Texel woonde, maar wie let daar nou
op. Op het parkeerterrein van de cam
ping kregen we de eerste lekke band.
Terwijl deze werd geplakt reed ik met
één van de jongens verder, op zoek
naar de koe. Bij toeval schenen we
met een zaklamp in de wei aan het
eind van het fietspad waar de weg
een bocht maakt. „Het lijkt wel of er
een geit in het land staat", dacht mijn
Wampex-collega, maar toen de tweede
groep van de andere kant het licht op
het ding liet vallen bleek het een soort
kunstkoe te zijn!
Radio
Erop stond: „luister naar de radio op
FM 104". Hoe kom je midden in de
Dennen aan een radio, om 24.00 uur
's nachts? Het kampeerterrein opl Er
brandde nog licht in een caravan en
daar zijn we opaf gestapt, maar de be
hulpzame mensen bleken slechts een
toestel te hebben dat geen FM kon
ontvangen. Wat nu? De Rozendijk af
tot we een huis vonden waar nog licht
aan was. De fietsband was inmiddels
gerepareerd en bij Veeger was nog ie
mand wakker. FM 104 bleek de illegale
lokale radiozender „Action" te zijn en
de mededeling was: „Ga naar de Boys
kantine aan de Haffelderweg". Daar
voor moesten we wel eerst drie stukjes
muziek afluisterenDe Boyskantine
was het eindpunt van de nacht en we
waren er tegen één uur. Slapen viel
niet mee, want tot zeker half drie kwa
men nog laatkomers binnen en was er
herrie van mensen die aan de bar ble
ven hangen. Bovendien is het niet
echt slaapverwekkend als je omringd
bent door tientallen als mummies in
slaapzakken gerolde, op verschillende
manieren slaapgeluiden producerende
Wampexgangers. Het ergste kwam
echter pas tegen zessen 's morgens:
een goede geest wou koffie zetten,
maar de waterleiding maakte een hels
fluitend geluid dat door merg en been
Zwemmend In de Jechtheven op weg neer de boodschap in de ballonnen.
den. Verder was de snelheid bij het
volbrengen van de opdracht bepa
lend voor de einduitslag.
De eerste opdracht bestond uit het
vinden van een aantal plaatsen op
Texel waar een nummer was opgehan
gen en die nummers vormden samen
een telefoonnummer, dat moest wor
den gebeld om de volgende opdracht
te vernemen. Wij reden spoorslag naar
huis waar een telefoon was! Het eerste
plaatje wist één van mijn groepsleden
te herkennen als het beeld uit de tuin
van Brakestein dat nu bij het scheep
vaartmuseum te Den Hoorn staat. Ge
beld met de bewoner van Brakestein;
die vertelde dat er een bordje met
nummer 9 aan het hek hing. Het
tweede plaatje was van een boerderij
met een foto van prins Willem-
Alexander ernaast. Makkelijk: de
Alexanderhoeve, nabij Den Hoorn,
waar gelukkig de zus van een
groepslid vlakbij woonde, die we er te
lefonisch met de fiets heen hebben
gestuurd! Het derde plaatje was een
stukje uit het stripalbum Lex Luxaflex
met daarin „Hotel Arizona". We
wisten het niet, dus de tekenaar An-
toon Goes gebeld, die aangaf dat daar
het voormalige hotel Californië mee
werd bedoeld. (Hij werd in de loop
van de opdracht nog vele malen ge
raadpleegd door andere slimmerds)