Meedoen aan de Wampex is geen kinderspel VERSLAGGEEFSTER GING DE UITDAGING AAN Lex wampex HOTEL ARIZONA IS DIE KUNT OP1!1 nachtelijk Een deelnemer keert in het necnrenjk pografische kaart kwam uitstekend van pas. Eerst ploeterend door de drassige landen met de fiets aan de hand ging het via het Molenkil naar de Ruigen- dijk, Limietweg en camping de Drie hoek waar dezefde band als de dag er voor het begaf. Dat Texelaars echt vriendelijk en behulpzaam zijn, bleek wel uit het feit dat we de fiets met de kapotte band bij De Driehoek konden ruilen voor een damesfiets met ver snellingen. Die viel mij ten deel, zodat ik voor de wind de jongens makkelijk bij kon houden in de derde versnelling! Maar zover was het nog niet. Via Hunsingo richting de Korverskooi en vandaar via het oorlogschip, de Neder landen, camping Kogerstrand en Paal 20 naar de kantine van S.V. De Koog. In de kantine moesten we de onder weg nagetekende lijnen uitknippen en op volgorde leggen, opdat ze weer een kaartroute vormden. We hadden echter door het wachten bij De Arend zoveel tijd verloren dat we meteen de noodbrief openden, waarop stond: ,,Ga naar De Waal". Heel vervelende harde tegenwind uit het Zuidoosten. En ik bleek niet te weten wat het luwtje zoeken is. Dus trapte ik me rot toen we via de Pijpersdijk en de Staart naar De Wielewaal fietsten, waar we een onoplosbaar anagram kregen: ,,Een van Hans past". Daar zat een plaats in verborgen. Onze mede- Wampexer Hans Zuidema voelde zich wel aangesproken, maar wist ook de oplossing niet en omdat we ai over de tijd van de noodbrief zaten, besloten we die open te trekken. Passantenha ven" was de oplossing en tijdens de race daarheen kwam ik de man met de de hamer tegen. Tegenwind met drie voortstormende kerels voor me, nee, ik zag het helemaal niet meer zit ten. Voor de visserijcooperatie ben ik neergezegen, wat later niet onverstan dig bleek, want nu hoefde ik niet te water! Bij de passantenhaven moest namelijk zwemmend een ballon wor den opgehaald die zo'n vijfig meter uit de kant aan de kabel hing. De oosten wind was koud en het water ook. Dat hadden de sadistische organisators Pe- - terug ven het vlotje In een der Hort* «I ter de Hoogh, Co Koomen enj der S< Moens inmiddels zelf ook gems duur want toen ze de lijn een eind vi ag va kant wilden spannen vanuit hel ,,De Furie", sloegen ze om enn pee|.c ten ze zelf kennis met wat ze óf Wampexers aandeden. Lelijk In de ballon zat een knijperhelft erop „igerP'Het andere woorddi moest worden opgehaald in hei hof op de Hoge Berg. Daar hil weer ballonnen maar nu heel Met een mes gooiden we eenl en op de zodoende verkregen helft van de knijper stond Di men dus ,,de Reiger", ook weeil boerderij in Waalenburg. Maar aangekomen via de Marsweg Westerboensweg hing er een „Mennohoeve". Zo werden we boerderij naar boerderij gestuui de Waddenweg, Tienhoven, Dc| Oosterenderweg, Spangerweg, buurt, Harkebuurt, Genteweg li Tijd". Tot overmaat van ramp mijn geleende fiets een klapbai de Oosterenderweg. Vaak wisl niet waar de boederijen stondei| heen werd verwezen, maar altijc er behulpzame wandelaars. Vlal ,,De Tijd" kwam ons een Lelijfe| tegemoet van waaruit we een kregen toegegooid. En daaraan een kaartje met ,,ga naar de Bi ker"... Daar zit je dan, moe, dorstig, vlakbij Oosterend en je naar De Bremakker. Maar, tej voor de wind en dat schoot li Bij de Bremakker stond een ei hoeveelheid fietsen: het eindp» dat we teveel tijd hadden verli derweg door het wachten en banden, kwamen we vrij laat Rust voor de uitgeputte ledenir^ en drinken om bij te komen lol: uitslag werd bekendgemaakt ter de Hoogh. Deze begon te dat twee groepen waren betra|i| het gebruik maken van een aut dus waren gediskwalificeerd valsspelers waren Karei van Hi Lees verder Je moet eraan meedoen om er over te kunnen schrijven, vond onze verslaggeefster Tessa de Graaff. Zo werd zij een van de honderd personen die vrijdag en zaterdag meededen aan de Wampex en leverde daarmee op nieuw het bewijs dat zij temid den van overwegend mannen, haar mannetje kan staan. Zij ein digde in de middenmoot en was na afloop van het avontuurlijkste sportevenement dat Texel kent, nog mans genoeg om bijgaand persoonlijk verslag te schrijven. PAGINA 6 TEXELSE COURANT DINSDAG 6 OKTOBEu Hoe ontstaat het idee om mee te doen aan de Weekend Am fibische Expeditie? In de kroeg! Later vraag je je af waar aan je bent begonnen, maar als je A hebt gezegd moet je ook B zeggen en daar stond ik dus, vrijdagavond om 18.00 uur in de sporthal met mijn fiets en drie sterke mannen.... er was geen ontkomen meer aan. We hebben het gehaald, niet zon der het nodige afzien, maar het is gelukt. Volgend jaar doen we weer mee, en dan gaan we winnen! Dat deden nu Eric Hin, Arjen Rienks, Martin van Veen en Pieter Jan Boe kei. Het eerste dat het organisatiecomi té (bestaande uit Piet Keijzer, Mar jan van der Werff, Co Koomen en Peter de Hoogh), bekend maakte, was dat het gebruik van gemotori seerde hulp zou worden gestraft met diskwalificatie, een beslissing die we eerst van harte toejuichten, maar later ten zeerste betreurden. Om half acht was het bijna donker en werd de eerste opdracht uitge deeld. Tegelijk met de opdrachten werden noodbrieven verstrekt met de tijd erop, waarop ze uiterlijk moesten worden geopend. Erin zat de plaats waar je heen moest, maar het openen van de noodbrief kostte strafpunten. dus dat moest zo lang mogelijk worden verme- Wie woonde daar het dichtst in de buurt? Oud-burgemeester Engelvaart, die zeer bereidwillig op de fiets klom om voor ons te gaan kijken. Het vier de plaatje leek een woonhuis met een kerkgebouw erachter. Niemand van ons herkende het en ook met het vijf de plaatje een soort overzichtstekening van een futuristisch uitziend hotel (Harry Wuis wist van niets, zó zou het verbouwde Opduin er toch echt niet uit gaan zien) wisten we geen raad. Achteraf bleken het de afgebroken Ver maning in De Waal en het plan voor het nooit gebouwde hotel Ceres te zijn, maar dat hebben we niet afgewacht. Walkman In de noodbrief stond: ga met een laatste lichtpunt zo'n tien meter uit de kant in het water.... Daar konden we de volgende opdracht halen. We keken elkaar aan. Gelukkig had ik de kortste benen, waardoor ik veel natter zou worden dan die lange mannen, wat ik een uitstekende reden vond om mijzelf droog te houden. De langste benen werden het slachtoffer en het water was koudl Bij het lichtpunt stond ,,de fietsen staan bij de Mokbaai". En inderdaad daar kregen we ook weer een raadsel achtige opdracht: „lees de koe aan de Kwekerijweg". Een heleboel deelne mers spoedde zich naar de oude kwe kerij aan de Rozendijk, want die had het opgevat als cryptische omschrij ving ,,de kwekerij is weg". Toevallig bleek daar een melkpak aan een paal gespijkerd en de groep met veteraan Tinus de Graaf vatte dit op als een aanwijzing om naar de oude melkfa briek te gaan! Hoe slim bleken wij! In Den Hoorn woont Staatsbosbeheer- man Hans Bremer en die wist vast wel waar de Kwekerijweg was, als die al bestond. Er brandde licht. Later bleek dit de nachtlamp te zijn en hij zal on getwijfeld nog vele malen zijn gestoord als hij dat licht niet heeft uitgedaan in Het spoor bijster. Een groepje deelnemers bestudeert vertwijfeld de lendkeert in de buurt ven de Muy. ging. Gelijk was iedereen wakker en met verwilderde blik zaten we een paar minuten later bijeen op de koffie te wachten die nog niet doorgelopen bleek. Brood was er genoeg. Kipautomaat Om half acht volgde de nieuwe op dracht. Er werd een bandje afgespeeld met geluiden van bepaalde plaatsen op Texel. Op die plaatsen konden briefjes met punten worden opgehaald en wie 150 punten bijeen had, mocht naar boerderij „De Arend" in Waal en Burg gaan voor de volgende taak. Na vier geluiden gingen de twee snelste fietsers van ons ploegje rijden want dat waren overduidelijk het vliegveld en de crossbaan in Eierland, een mo len (wij gokten op die van 't Noorden, maar het was de Traanroeier te Oude- schild) en iets dat later het NIOZ bleek. Achteraf was het helemaal niet nodig geweest om hen heen en weer naar Eierland te laten racen, want met de volgende geluiden (tandartsenprak tijk, sporthal Ons Genoegen, Karting- baan, Ecomare, dierenpension Tiny El len, de kipautomaat in het koffiecen- trum van Jelle Wiersma, Maas Super markt, bushalte Elemert en de Doops gezinde kerk) wisten wij alleen al 184 punten op te halen. De geluiden die we niet hadden herkend waren TESO, Maritiem museum en de Sportschool. Dat laatste leek op het geschuif van sjoelbakstenen, dus waren we vergeefs naar De Buureton en Starkenburgh ge gaan... Al snel stonden we met z'n tweeën en genoeg punten bij De Arend, maar het wachten was op de andere twee. Na zeker drie kwartier hadden we wel haast 250 punten bij een, maar ook erg veel tijd verloren. Over planken van maar 20 centimeter breed moest met fiets en al het Mo lenkil worden overgestoken. Tijdens het wachten op de rest van onze groep hebben we ons uitstekend ver maakt met het kijken naar de anderen, hoewel ook een beetje onzeker, want wij moesten er immers nog over... Eentje, kennelijk liefhebber van „fiets 'm erin" ging de planken zó over, zon der problemen. Een tweede, die voor zichtig voetje voor voetje met z'n fiets over de plank schuifelde, gleed eraf en kwam tot over zijn knieën met fiets en al in het water. Grote bewondering was er voor de twee jongste deelne mers Muriël Mast en Isabel Schilling, die met hun tandem heelhuids de overkant bereikten. Achteraf bleken ze pas 15 jaar te zijn, terwijl de minimum leeftijd voor deelname 16 jaar was. Topografisch Zonder vochtproblemen haalden we de overkant, waar Marjan van der Werff klaarstond met de volgende opdracht. Op een blaadje stond een kronkelige lijn die we op een kaart moesten leg gen, waarna we die route moesten volgen. Onderweg hingen papieren die moesten worden nagetekend. Onze to- walkman naar Paal 12... Waar haal je om 21.00 uur zo gauw een walkman vandaan? Gewoon de straat op gaan. Gelukkig zaten we nog in Den Burg en gelukkig was het koopavond, want zo kwamen we bij winkelier Martin Zegel terecht, die hardhollend met zijn walk man aankwam. In een moordend tem po naar paal 12 gefietst, waar we een dia kregen voorgeschoteld met een aangespoeld gebroken schip erop. Hier was geen twijfel over mogelijk: de gestrande coaster Compass II bij paal 11. Te voet ging het naar die plek, ons afvragend wat we nu toch met die walkman zouden moeten doen. Dat bleek toen we bij paal 11 een bandje kregen met daarop de ingesproken route, die ons de duinen instuurde. Zo'n veertig minuten lang werden we door verwarrende samenspraak van Marjan van der Werff en Peter de Hoogh per band kris kras door het Natte Vlak gestuurd. Dat we de aan wijzingen goed hadden gevolgd bleek wel toen medegroepslid Martien Boon de sloot instapte en meteen daarop via het bandje de waarschuwing „pas op de sloot" te horen kreeg. Toch ging er iets niet helemaal goed, want op een gegeven moment werd er gesproken van een „prachtig meertje rechts" en dat was bij ons linksl We kwamen na een spannende omzwerving behouden aan in de kantine van ZDH, waar een lekkere bak koffie wachtte. Fluoriserend De nieuwe opdracht was: ga voor Loodsmansduin rechts en volg de on geveer drie milimeter dikke, drie centi meter lange lichtgevende staafjes die de route markeren. Als je er met de zaklantaarn op scheen zag je ze niet meer, maar in het donker waren de staafjes goed te zien. Het vervelende was dat het bij een splitsing soms wel 500 meter duurde voor je weer een staafje zag en dan kwam je allemaal groepjes tegen die dachten dat ze fout zaten. Net op het punt dat je dacht het spoor bijster te zijn, stond er weer zo'n ding, vaak enigzins verdekt, net om een bocht of achter een heuveltje. De route voerde langs de Hors meert jes en na een stevige tippel stond het de loop van de nacht. Wij belden hem dus uit zijn bed, maar de medewerking van de Texelaar bleek erg groot, want we kregen wat we nodig hadden: de Kwekerijweg, dat is bij camping 't Woutershok! Dat had ik kunnen we ten, aangezien ik daar vaak heb ge kampeerd in de tijd dat ik nog niet op Texel woonde, maar wie let daar nou op. Op het parkeerterrein van de cam ping kregen we de eerste lekke band. Terwijl deze werd geplakt reed ik met één van de jongens verder, op zoek naar de koe. Bij toeval schenen we met een zaklamp in de wei aan het eind van het fietspad waar de weg een bocht maakt. „Het lijkt wel of er een geit in het land staat", dacht mijn Wampex-collega, maar toen de tweede groep van de andere kant het licht op het ding liet vallen bleek het een soort kunstkoe te zijn! Radio Erop stond: „luister naar de radio op FM 104". Hoe kom je midden in de Dennen aan een radio, om 24.00 uur 's nachts? Het kampeerterrein opl Er brandde nog licht in een caravan en daar zijn we opaf gestapt, maar de be hulpzame mensen bleken slechts een toestel te hebben dat geen FM kon ontvangen. Wat nu? De Rozendijk af tot we een huis vonden waar nog licht aan was. De fietsband was inmiddels gerepareerd en bij Veeger was nog ie mand wakker. FM 104 bleek de illegale lokale radiozender „Action" te zijn en de mededeling was: „Ga naar de Boys kantine aan de Haffelderweg". Daar voor moesten we wel eerst drie stukjes muziek afluisterenDe Boyskantine was het eindpunt van de nacht en we waren er tegen één uur. Slapen viel niet mee, want tot zeker half drie kwa men nog laatkomers binnen en was er herrie van mensen die aan de bar ble ven hangen. Bovendien is het niet echt slaapverwekkend als je omringd bent door tientallen als mummies in slaapzakken gerolde, op verschillende manieren slaapgeluiden producerende Wampexgangers. Het ergste kwam echter pas tegen zessen 's morgens: een goede geest wou koffie zetten, maar de waterleiding maakte een hels fluitend geluid dat door merg en been Zwemmend In de Jechtheven op weg neer de boodschap in de ballonnen. den. Verder was de snelheid bij het volbrengen van de opdracht bepa lend voor de einduitslag. De eerste opdracht bestond uit het vinden van een aantal plaatsen op Texel waar een nummer was opgehan gen en die nummers vormden samen een telefoonnummer, dat moest wor den gebeld om de volgende opdracht te vernemen. Wij reden spoorslag naar huis waar een telefoon was! Het eerste plaatje wist één van mijn groepsleden te herkennen als het beeld uit de tuin van Brakestein dat nu bij het scheep vaartmuseum te Den Hoorn staat. Ge beld met de bewoner van Brakestein; die vertelde dat er een bordje met nummer 9 aan het hek hing. Het tweede plaatje was van een boerderij met een foto van prins Willem- Alexander ernaast. Makkelijk: de Alexanderhoeve, nabij Den Hoorn, waar gelukkig de zus van een groepslid vlakbij woonde, die we er te lefonisch met de fiets heen hebben gestuurd! Het derde plaatje was een stukje uit het stripalbum Lex Luxaflex met daarin „Hotel Arizona". We wisten het niet, dus de tekenaar An- toon Goes gebeld, die aangaf dat daar het voormalige hotel Californië mee werd bedoeld. (Hij werd in de loop van de opdracht nog vele malen ge raadpleegd door andere slimmerds)

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1987 | | pagina 6