Cjroen c2wartsJexeU in het hart-,
Veilig terug op Texel
et 'n brok in de keel
Roemeens dagboek
15000
Bedankwoord van
de burgemeester
Verslag en foto's:
Frans Hopman
tangeveld De Rooy B.V., Postbus 11, 1790 AA Den Burg,
telefoon 02220-12741, na 18 00 uur 14881 Telefax 02220 - 14111
Redactie Parkstraat 10 of Warmoesstraat 45, Den Burg, telefoon
02220-12741.
Bl
luiten werktijd deze week tot en met dinsdag a s.
argreet Berndsen, Wilhelminalaan 58, Den Burg, telefoon 02220-14896
DINSDAG 16 JANUARI 1990
PGERICHT 15 SEPTEMBER 1887 - NR. 10.448
oor advertenties, abonnementen, etc.
Postgiro 652
Bankrelaties Amro Bank nr. 46.99.17.636
Rabobank nr 36.25.01.742; N.M.B. nr. 67.34.60.398
Verschijnt dinsdags en vrijdags.
Abonnementsprijs f41,40 per half jaar; Los f1,10
Uitladen van de eerste pakketten in Agnita.
In het plaatselijke ziekenhuis bezorgt burgemeester llie Nistor het eerste Texelse pakket.
ginnen we écht te glibberen. Omleg
gen is voor Jan geen probleem.
Bovendien steken achterop rijdende
Roemeense collega-chauffeurs de
helpende hand toe. De beloning
bestaat uit pennen en panty's uit ons
voorraadje in de cabine. Hierop geven
de Roemenen een „toegift"; ze gra-
volking te brengen. Luyendijk stelt
onze verzoekjes in die richting gedu
rende de afgelopen dagen, als een
afspraak met ons te hebben be
schouwd. De bekende bobo
uitdrukking „we nemen het mee"
heeft in ons geval dus tot resultaat
geleid!
Onze volgeladen vrachtwagen ver
vangt liefst vier andere vrachtwa
gens, die in een andere groep
worden geplaatst. De vier vrachtwa
gens van onze groep vervoeren nu
samen 10.000 pakketten. Langs de
route zwaaien weer talloze Roeme
nen ons toe. Het is met zo dat mas
sa's mensen ons toejuichen, la de
Elfstedentocht, maar er lopen men
sen speciaal voor ons uit en vrijwel
iedereen die op straat is, groet ons.
In elk dorpje dat we doorkruisen zien
we mensen uit de huizen komen, van
jong tot oud, meestal het V-teken
Graag hadden we in deze krant
willen vermelden hoe het met
de verdeling van de pakketten
in Agnita en omgeving is afge
lopen. Helaas slaagden we er
niet in om de heer H.J. Hen
driks van het Rode Kruis, die
ter plaatse met het toezicht
was belast, te pakken te krij
gen. Gisteren bevond hij zich
ergens onderweg van Roeme
nië naar Nederland en was niet
bereikbaar.
Naast 12323 kunt u
TAXI SMIDT bereiken op
heen, over een slecht geasfalteerde,
i/zelige weg door een besneeuwd
berglandschap. Zo koud als voorspeld
is het er overigens niet. Een paar
nachten tevoren was het in Agnita in
derdaad min 30 graden Celsius, maar
de afgelopen nacht was het ongeveer
min 15. Overdag vriest een graad of
zeven.
Met een gangetje van dertig kilome
ter per uur kruipen we voort. Inclu
sief sneeuwkettingen leggen hebben
we twee uur en drie kwartier nodig
om de zestig kilometer naar Agnita te
overbruggen. Lang lijkt het alsof we
het zonder sneeuwkettingen zullen
halen, maar op de laatste helling
vóór het dal waarin Agnita ligt, be-
Lieve vrienden. Het stadscomi-
té van het Front der Nationale
Redding dankt uit naam van de
gehele bevolking van Agnita
het Nederlandse volk, de men
sen van het Rode Kruis en de
chauffeurs voor de humanitaire
hulp die zij ons hebben gege
ven. Deze buitengewone hul
pactie slaat een brug voor
verdere vriendschapsbetrekkin
gen op meerdere gebieden voor
beide volken. Wij verwachten u
ook in de toekomst als toe
risten in ons land, in onze stad,
zodat u van de Roemeense
gastvrijheid kan genieten en de
schoonheid van ons land leert
kennen.
De voorzitter van het stadsco-
mité van het Front der Nationa
le Redding Agnita, ing. llie
Nistor.
makend met de vingers in de lucht.
Een mollige vrouw met vuurrode
wangen steekt juichend twee handen
omhoog en lacht van oor tot oor. Een
klein vrouwtje met een grote takken
bos op haar gebochelde rug vindt de
kracht om haar arm groetend op te
steken. Het al even kromme manne
tje dat achter haar loopt, doet het
zelfde. Mensen met paard en wagen
Izien we veelvuldig, doorgaans gela
den met takken, houtblokken of
steenkool) steken de hand op bij het
passeren en tegemoetkomende auto
mobilisten knipperen met de lichten.
Eén chauffeur presteert het met bei
de handen het stuur los te laten en
ons juichend voorbij te rijden.
Via TC3 bent u inmiddels ingelicht
over de ontvangst in Agnita. Eerst
koffie in het gemeentehuis, later een
drie gangen-diner in een hotel. De
Texelse pakketten worden gelost in
de gymzaal bij één van de drie scho
len die Agnita rijk is. Ofschoon de
pakketten op pallets staan, gebeurt
het lossen met de hand. Een team
geselecteerde vrijwilligers verricht het
karwei als een goed geoliede machi
ne. Jan en ik mógen slechts toekij
ken: de Agnitanen beschouwen ons
als hun eregasten en knappen daar
om het vuile werk op
Een fluitje van een cent dus, dat los
sen. Fijn al die hulp, maar anderzijds
geeft het een beetje 'n leeg gevoel.
Van het ene op het andere moment
geven we al die door de Texelaars bij
eengebrachte spullen uit handen.
Ook resteert een onbevredigend ge
voel. We zouden zo graag pakketten
aan de mensen zélf overhandigen,
ook al hebben we begrip voor het
feit dat je de vrachtwagen niet mid
den op straat kunt uitladen omdat
dan een chaotische stormloop ont
staat. Aan tafel, tijdens het diner,
doen we een voorstel: laten we naar
Lees verder pagina 6
ven met twee schoppen zand weg
uit de bevroren berm en strooien het
over het wegdek voor de truck. Min
der enthousiast zijn ze over onze
plaats van bestemming. Gaan jullie
die spullen aan de zigeuners geven?
Zwijnen zijn het, die verdienen zoiets
niet"
Ons mini-konvooi telt nog drie andere
vrachtwagens met hulpgoederen,
auto's van de ANWB en het Rode
Kruis Imet onder anderen een Roe
meense tolk -Angela uit Sibiu- aan
boord) en de kolossale takelwagen
Itilt 70 ton) van mafkeesPiet
Catsburg. Wij vormen samen groep 1
Ivan de zeven in totaal), zo werd ons
's morgens op het plein in Sibiu door
Rob Luyendijk medegedeeld. Die liet
zich daarbij ontvallen dat de planning
speciaal voor Texel was aangepast.
Als we hem er later naar vragen,
zegt Luyendijk dat inderdaad rekening
is gehouden met de wens van Texel
om een waardig slot voor de eigen
actie te verkrijgen. Losplaats 1, Agni
ta, zou de gelegenheid bieden de
pakketten zo dicht mogelijk bij de be-
maar, daar zijn de wegen te slecht
voor. Toch verdwijnt aan het eind van
de middag de misselijkheid. Helaas
komt er een zwaar gevoel in het
hoofd voor in de plaats. Balen: ik heb
hopelijk toch geen griep
Overal langs de route steken mensen
in euforie de handen in de lucht. Als
of wij het land hebben bevrijd.... In
een steeds witter wordende wereld
naderen we Sibiu. In het donker rij
den we de stad binnen. Over het
bakkie klinkt een verrassende mede
deling: Jullie krijgen een overnach
ting in een hotel." Dat moet voor
onze veiligheid. Niet zozeer omdat
men bang is dat er geschoten wordt,
maar om overzicht te kunnen houden
op het plein waar de vrachtauto's zijn
neergezet.
Met een suf gezicht volg ik vanuit de
slaapcabine de binnenkomst. Het is
een heel spektakel, die hele stoet
toeterende vrachtauto's met zwaai
lichten. ILater hoor ik dat bang waren
geworden van deze onaangekondigde
invasie; voor hetzelfde geld waren wij
gestuurd door de communisten om
de orde weer te handhaven). Het
plein waarop we parkeren is leeg;
zorgvuldig afgegrendeld door het le
ger Igeen tanks, alleen jonge solda
ten). 1
Drie hotels. Wij arriveren met de
laatsten en moeten daarom naar het
meest afgelegen hotel („Pare"). In
avondlijk Sibiu raken we de weg een
beetje kwijt, we komen in een buurt
waar de straten verlaten zijn. Best
wel een beetje benauwend. Een sol
daat wijst ons de goede weg.
Wie zich had verheugd op een lekker
warm bad, komt bedrogen uit. In
plaats daarvan een ijskoude douche
die door Jan met stevige tegenzin
wordt genomen. Hij frist zich op voor
het diner in een hotel dichtbij het
plein, aangeboden door het stads
bestuur. Ik verkies een lange nach
trust, in de hoop er morgen weer
volop tegenaan te kunnen gaan. Een
Rode Kruis-medewerkster komt nog
om een hoekje kijken, de schat.
Tijdens het diner werd een briefing
gehouden, vertelt Jan later die
avond. Konvooi-leider Rob Luyendijk
deelde daar teleurgesteld mee dat
het Rode Kruis weliswaar zeven
losplaatsen had aangewezen, maar
verder niets had geregeld. De chauf
feurs gaven toestemming tot een
machtsmiddel: als er niet alsnog
méér details zouden worden geregeld
voor woensdagochtend, zullen alle
pakketten op één grote hoop op het
plein worden gedeponeerd....
6e dag:
Woensdag 10 januari ,,D-day"
Gelukkig ben ik weer redelijk her
steld. Onze reis door Roemenië is
een ware triomftocht, maar deze dag,
met het bezoek aan Agnita, zal alles
overtreffen. Neem alleen al de reis er-
In de vorige Texelse Courant en in TC3 heeft u in het kort
over de geslaagde bezorging van de Texelse pakketten in
Roemenië kunnen lezen. Het artikel in TC3 moest helaas
worden ingekort, waardoor o.a. niet tot uiting kwam dat een
paar pakketten alsnog bij de mensen zèif zijn bezorgd. De
burgemeester van het plaatsje Agnita was zo vriendelijk het
symbolische eerste pakket te bezorgen bij het plaatselijke
ziekenhuis, een bezoek dat diepe indruk maakte op de aan
wezigen.
De terugreis van de Texelse truck met chauffeur Jan van
Maldegem en Texelse Courant-verslaggever Frans Hopman
verliep voorspoedig. Zondagmiddag arriveerden ze op Texel,
boordevol verhalen en met vele fotorolletjes. In deze krant
vervolgt Frans zijn reisverslag Iwaarvan deel 7 een week ge
leden in Hongarije eindigde).
5e dag:
Dinsdag 9 januari.
Szeged 140 km van de Hon
gaars/Roemeense grens) was de
plaats van overnachting, dus niet Ma-
kó, zoals ik de vorige keer schreef.
Het tankeq van gasolie in de eerstge
noemde stad nam zóveel tijd in
beslag dat we het hele konvooi daar
- maar parkeerden. Op een brede laan,
voor o.a. een universiteit, een atle-
tiekstadion en een ziekenhuis nota
bene. Vanochtend vroeg gebruik ge
maakt van het toilet daar. Dat was
wel nodig na die zware kost van gis-
teravondboerenkool met worst, ver
zorgd door het mobiele
icateringbedrijf uit Assen dat bij ieder
een veel respect afdwingt.
Nog even over het faxen van mijn ko
pij gisteravond. In een motel voorbij
I het tankstation maakte ik probleem
loos contact met Texel via de tele
foon. De draagfax werd aan de hoorn
bevestigd en drie kwartier later wa
ren alle blaadjes helder leesbaar over
geseind. Oh, wonder der techniek.
De receptioniste gaf in vloeiend En
gels haar mening over de situatie in
!het Oostblok: „Gorbi moet opschie
ten. Hij moet eindelijk zeggen wat hij
van plan is. Al vier jaar praat hij,
imaar hij zegt niets nieuws. Veertig
jaar communisme hebben Hongarije
geen welvaart gebracht en nu gaat
het alleen maar slechter. Vanaf van
daag gaan de prijzen van alle le
vensmiddelen met tientallen
procenten omhoog, maar ik krijg
geen forint méér salaris. De mensen
\zullen ontevreden en ongeduldig wor
den."
Dinsdagochtend - briefing. Rob
„NOB" Luyendijk heeft geen stem
meer, dus neemt zijn rechterhand
Ron Veldhoven het over. Hij vertelt
dat het konvooi in twee groepen
wordt gesplitst. De DAF-trucks van
De Rooy en nog enkele andere
vrachtwagens zullen met 35.000
pakketten naar een losplaats gaan
die het dichtst bij de grens is gele
gen. Er klinkt een goedkeurend ge
mompel. De anderen zijn blij dat ze
zijn verlost van de impopulaire show
man De Rooy, die voortdurend met
een televisiecamera in de nabijheid
i izijn eigen plan trekt.
De andere groep Iwaartoe wij dus
behoren) gaat naar de stad Sibiu,
waar zeven losplaatsen zijn gepland.
Volgens de laatste berichten zijn de
wegen sneeuwvrij, al zal het lastig
rijden zijn. De mededeling dat de ca
teringwagen met een warme hap
vooruit rijdt, wordt met gejuich be
groet. Gewaarschuwd wordt om in
Sibiu in groepjes over straat te gaan,
„want we hebben niets aan vracht
wagens zonder chauffeurs".
Aan de grens. Zoals ons was mede
gedeeld duurt de grensafhandeling
ij circa twee uur. Als we de slagboom
zijn gepasseerd rijden we honderd
meter Roemenië in en zetten de auto
stil om te wachten op de rest van
het konvooi. De motor is nog niet af
gezet of we worden bestormd door
een vijftal jochies, armoedig gekleed,
ongewassen handen en gezichten. Ze
bedelen om lekkernijen; ik pak een
banaan en repen en deel ze uit. De
etenswaren verdwijnen direct in
plastic tasjes, nota bene met Neder
landse opdruk. De kinderen vragen
om méér. Ik profiteer van de situatie
en schiet een paar foto's. Gewillig
maken de jochies het V-teken. Het
zal ze niet helpen: ze zijn er alleen
maar op uit om op een handige ma
nier snoepgoed te versieren. Ik be
waar mijn repen liever voor later.
Dankzij de omvang van ons konvooi
zal de buit van de jochies vandaag
evengoed aanzienlijk zijn.
Jan probeert of het ijs houwes is. Hij
houdt het droog. In de verte schaat
sen mensen.
Wel eens over de nek gegaan in het
niemandsland tussen Hongarije en
RoemeniëMij overkomt het. De mis
selijkheid blijkt niet te stoppen en de
oorzaak is niet boerenkool. In onge
veer vijftig kilometer rijden over de
hobbelige Roemeense wegen had ik
al vijf keer met het hoofd uit het
raam gehangen. En dan niet om het
V-teken te maken, als u begrijpt wat
ik bedoel. Lullig voor al die zwaaien
de mensen op dat kruispunt in de
stad Arad, maar het moest nu een
maal. Iemand van de konvooi
organisatie komt me een zakje met
een poeder brengen dat ik in water
moet oplossen. Ik stap over in een
andere vrachtwagen, waarin ik wat
beter zou kunnen liggen. Vergeet het
