ick Slijderink verlaat
ixel en Scouting
i
ekker gek doen in een
ïicht vol karikaturen
De Vriendenkring" slooft zich uit:
Gehoorapparaten
welkom in Georgië
Informatie over
incontinentie
Kapmes ontvreemd
9b 12 MAART 1991
TEXELSE COURANT
PAGINA 5
een paar jaar ben ik zeventig. Dan kun je toch geen leider
zijn van kinderen?" Aldus motiveert Nick Slijderink uit Den
zijn besluit om een punt te zetten achter zijn loopbaan als
erder van Scouting Texel. Dat hij zich ook écht niet meer
;en zien bij de groep staat vast, want in de tweede helft
ni verlaat het echtpaar Slijderink het eiland om te gaan wo-
i Houten (Utr.).
I >le verandering. Scouting Texel
I Slijderink, dat kan haast nie-
zich voorstellen. Ook Slijderink
ielt zich zo hecht verbonden
ize grootste en meest stabiele
rganisatie van Texel dat hij
Hat er van afscheid niets te-
I zou komen als hij zichzelf geen
zou opleggen. Mede daardoor
hij tot het besluit om het
■id te verlaten, toen hem in Hou
sen aantrekkelijke seniorenwoning
j aangeboden.
Jeroen
Bink woonde in Alkmaar en
cte als etaleur in Hilversum toen
i 1954 besloot om naar Texel te
1 De belangrijkste reden was on-
lenheid over zijn salaris. Een
van zijn vader kende de firma
op Texel en adviseerde hem
ie solliciteren als etaleur en ver-
Hij werd aangenomen en was
ig een vertrouwde verschijning
manufacturenzaak die toen was
igd aan het „Raaksie", op de
waar nu het raadhuis staat.
7 raakte Slijderink betrokken
katholieke padvinderij, de Sint
igroep. Kapelaan Koopman, als
iezenier verbonden aan dezelfde
had eerst Piet Zevenhoven op
g, maar die wilde niet en zei:
mijn buurman maar. Want Ze
iven wist dat Slijderink ook in
Alkmaar bij de verkennerij had geze
ten. Dat veroorzaakte een probleem
want Nick Slijderink was getrouwd
met een niet-katholieke vrouw. Veel
parochianen vonden zo'n gemengd
huwelijk geen best voorbeeld voor de
jeugd en er ontstond de nodige be
roering. De mensen die uiteindelijk
moesten beslissen hadden echter
zo'n hoge pet op van Slijderink's ca
paciteiten, dat ze over het bezwaar
heenstapten.
Aanvoerder
Zo werd hij leider, aanvankelijk alleen
van welpen en verkenners, samen
met o.a. Toon Idema, Kees van Heer
waarden en Siem de Porto. Het was
uitsluitend mannelijk jeugdwerk.
Meisjes waren toen alleen welkom bij
de „gidsen" die een aparte vereni
ging hadden: de Margaretha Sinclair-
groep. Die ging later op in de
Jeroengroep terwijl de succesvolle
drumband die uit Margaretha Sinclair
was voortgekomen, los daarvan bleef
bestaan. De Jeroengroep werd uitge
breid met voortrekkers (17-21 jaar)
maar ook sherpa's en rowans, waar
door een breed scala van leeftijds
groepen naar het jeugdwerk werd
getrokken.
De bijeenkomsten, aanvankelijk ge
houden op de zolder van de Sint Jo
zefschool werden in het begin van de
periode Slijderink gehouden in de
voormalige paardenstal aan de Holle-
walsweg. Hier werd ook oud papier
ingezameld, ook nu nog een van de
belangrijkste activiteiten van de ver
kennerij en tevens onmisbare in
komstenbron. Ook vrijwilligers buiten
Scouting dragen een steentje bij.
Jaarlijks wordt gemiddeld 300.000
kg opgehaald in Den Burg, telkens
volgens een route die in de krant is
aangekondigd.
Stabiel
De organisatie telde al gauw meer
dan 100 leden, een aanhang die tot
op de dag van vandaag ongeveer ge
lijk is gebleven.
De Jeroengroep verloor zijn naam en
zijn katholieke stempel na fusie met
de padvindersgroep De Zwalkers. Het
werd nu „Scouting Texel", een naam
die moeizaam ingang vond. Het nieu
we onderkomen werd de „Zwalkers
burcht" aan de Beatrixlaan. Hier had
men op gemeentelijke grond er
fpachtsrechten tot het jaar 2020,
maar de gemeente had de grond veel
eerder nodig. Een van de resultaten
van de onderhandelingen was dat
Scouting Texel het gebouw van de
voormalige sociale werktuin, Bern-
hardlaan 147, in eigendom kreeg. Dit
gebouw is in de loop der jaren uitge
breid zodat het geschikt werd voor
de opvang van de verschillende
Scoutinggroepen. Slijderink was de
motor achter de financiële acties die
gevoerd moesten worden om deze in
vesteringen mogelijk te maken. Hij
was ook bijna altijd rechtstreeks be
trokken bij de talloze activiteiten die
in en buiten het gebouw voor de
jeugd werden georganiseerd: sport en
spel, buitenleven, expressie en het
betrachten van dienstvaardigheid.
inkel personage in de klucht
I nattigheid", die zaterdag
pgevoerd in De Waldhoorn,
rmaal. „De Vriendenkring"
h op deze karikaturen lekker
jn, wat goed slaagde tot ver-
Ivan het in groten getale toe-
roomde publiek. Overdrijving
troef en dat maakte het slappe
aal méér dan goed. Kees Zijm
van Duijn (ondanks haar
ine rol) leverden de sterkste
Bewondering verdient ook
'olspeelster Anneke Hillebrand,
anks een lichte longontste-
Ip de planken stond.
i\ nattigheid", geschreven door
I Heemskerk, is een melig stuk.
irhaal heeft weinig om het lijf.
jammer was dat nogal gefor-
iverd toegewerkt naar leuke
tten. Als de (voor de hand lig-
grap eenmaal was uitgevoerd,
het spel en was het weer
in op het volgende leuke mo
loch was het stuk niet van
ingen ontbloot. Dat uitte zich
melijk in scenes waarbij de
zich richtten tot de zaal. De
ouwers op de eerste rijen
in het enkele malen ontgelden.
Gitta Witte als de aan computerspel
letjes verslaafde dochter des huizes
sprong op een gegeven moment zelfs
van het podium om toeschouwers te
vragen of zij een bepaald spel had
den gezien. Nog doller werd het toen
souffleuse Anita van der Gracht een
computerspelletje omhoog hield, toen
Gitta haar met dezelfde vraag bena
derde.
Sproeien
Vervaarlijk werd het op de eerste rij
toen de toeschouwers werden aange
zien voor tuinplanten en de spelers
concludeerden dat „een beetje
sproeien geen kwaad kon". Eén toe
schouwster werd in dit verband aan
gewezen als treurwilg, die hoognodig
moest worden opgevrolijkt. Anneke
Hillebrand (als huishoudster Alie)
stond al met de tuinslang gereed,
maar werd op het laatste nippertje
van verdere actie afgehouden. De be
treffende toeschouwster voelde dus
geen nattigheid, maar kreeg voor de
schrik na afloop een flesje pils aan
geboden.
„Ik voel nattigheid" speelt zich af in
de tuin van de woning van kunst
schilder Vincent Poire (kennelijk een
kruising tussen Van Gogh en Karei
Appel), diens echtgenote Machteld
en dochter Charlotte. Geheel in con
trast met de pasverworven status die
de familie Poire probeert hoog te
houden, staan huishoudster Alie en
haar familieleden. Alie begint als een
soort Mien Dobbelsteen, maar veran
dert gaandeweg in een type „Ma
Flodder" (moeder van het a-sociale
gezin uit de film „Flodder"). Haar
klungelige, enigszins criminele man
Kees, zoon Peter die voortdurend met
een walkman op loopt en opstandige
vader die uit een bejaardenhuis is
ontsnapt, maken dit beeld compleet.
Als echtgenoot Kees „per ongeluk"
een brief van wijnkenner Hubert
Dorstig heeft zoek gemaakt, besluit
Alie dat haar vader dan maar als
wijnkenner ten tonele moet verschij
nen. Vincent Poire heeft het bedrog
in de gaten, maar laat de wijnproeve
rij desondanks doorgang vinden.
Accent
Wie mocht denken dat Vincent Poire
de hoofdrol heeft, slaat de plank mis.
In tegenstelling tot wat meestal ge
bruikelijk is, heeft in dit stuk de huis
houdster de grootste rol. Anneke
Hillebrand was uitstekend als Alie.
Vlot rolden de teksten uit haar mond.
Nick Slijderink organiseerde in de
loop der jaren talloze kampen, op
Texel maar ook elders in het land en
meerdere keren zelfs in Denemarken,
Engeland, Frankrijk en de Benelux.
Milieu
Het meest trots is hij op de milieu
weekenden die sedert tien jaar wor-
Nick Slijderink: Hoog tijd voor een ander leven".
als een echt goed gebekte Amster
damse. De bijpassende mimiek was
sprekend. Opvallend was dat de Mo-
kumse tongval, waarmee ze overtui
gend startte, in de loop van het stuk
verdween. Joop Groeskamp als Vin
cent Poire hield zijn accent wel tot
het eind toe consequent vast, maar
het was bepaald geen Amsterdams
wat Joop ervan brouwde! Grappig
klonk het wel. Goed beschouwd was
hij nog de meest normale figuur en
dat is in veel voorgaande
Vriendenkring-stukken wel anders ge
weest. Groeskamps spel oogde heel
ontspannen en natuurlijk. Dat gold
ook voor Gerdy Grabowski, die goed
op dreef was als Vincents echtgeno
te Machteld. Alleen in het derde be
drijf viel ze even uit de toon. De
stuntelige wijze waarop ze bij Joop
Groeskamp in de armen viel, was be
neden het niveau dat we van haar
gewend zijn. De beste prestatie lever
de Gerdy achter de coulissen. Als
grimeuse nam ze vrijwel alle spelers
rigoreus onder handen, lekker over
dreven in de geest van het stuk.
Vrij
Al sinds haar debuut beweegt Gitta
Witte zich zeer vrij over het toneel.
Zaterdagavond vormde hierop geen
uitzondering. Als de computerzieke
dochter Charlotte Poire ging ze bru
taal haar gang en ook de rechtstreek
se confrontatie met de zaal
beslechtte ze in haar voordeel. Het
wordt tijd om Gitta eens in een rol te
zien die veel acteerwerk vergt.
Steeds vrijer en overtuigender wordt
het optreden van Marco Bakker,
iemand die gezegend is met een na
tuurlijke hoeveelheid humoristisch ta
lent. Ditmaal hoefde hij -als de
klungelige Kees- het niet van enkele
koddige momenten te hebben, maar
behaalde hij een constant niveau.
Sterk overdreven was de interpretatie
die debutant Rob Bruijn aan de rol
van Alie's zoon Peter gaf. Met veel
handen- en voetenwerk hing hij de
walkman-freak uit. De durf en vrij
heid waarmee hij over het toneel
banjerde, verdienen zeker bewonde
ring, maar met acteren had het nog
weinig te maken. Rob heeft echter
een plezierige uitstraling en dat biedt
perspectief.
Opa
Kees Zijm leverde een prestatie van
formaat in zijn rol als opa, de uit het
bejaardenhuis ontsnapte vader van
Alie. Onherkenbaar oud gemaakt en
gekke bekken trekkend, had hij het
publiek onmiddellijk op de hand. Een
echte karikatuur, die Zijm tot het eind
toe overtuigend gestalte wist te ge
ven. Opa was gevlucht voor het
strenge regiem van hoofdzuster
„Pukkel", alias mevrouw Van der Kar-
re. Dat dit geen loos alarm was,
bleek toen Pukkel (Bep van Duijn) ten
tonele verscheen. Bep had de kortste
rol van iedereen, maar het was er
één die nog lang zal heugen. In een
enkel ogenblik schetste ze het proto
type van een kenau, zo één met haar
op haar tanden. Schitterend was de
zelfbedachte vondst van de klap te
gen haar wang om aan het stotteren
een eind te maken. Kennelijk haalde
ze ook bij haar medespelers het
bloed onder de nagels vandaan, ge
tuige de rake klap die Marco Bakker
haar in het laatste bedrijf uitdeelde....
Dames-comité
Inmiddels zijn we aanbeland bij de
kleine rollen van dit op liefst twaalf
personages gebaseerde stuk. Routi
nier Wim Jan Bakker speelde nogal
karakterloos als de huichelachtige
wijnproever Harold Aandeketting. Lin
da Zijm had als diens echtgenote
Gwen méér flair, wat zich vooral uit
te in haar gelaatsuitdrukkingen. Alie
Boon en Annemarie Bakker vormden
een paar apart als respectievelijk de
penningmeester en voorzitster van
het plaatselijke dames-comité. Ze
oogden niet alleen bekakt, ze praat
ten en deden ook zo, van begin tot
eind. Prima gedaan.
Jan Lap tenslotte was het vraagteken
van de avond. Pas in de slotscène
dook hij op als de volgende uit het
bejaardenhuis ontsnapte opa, waar
mee het verhaal als het ware weer
van voren af aan zou kunnen begin
nen. Zelden hebben wij een olijker
grootvader gezien, maar dat paste
wel in de stijl van het stuk.
Conclusie
Spelers en speelsters hebben in een
onsamenhangend verhaal ieder voor
zich een leuke prestatie geleverd. Ze
lieten zich klaarblijkelijk inspireren
door de reacties van het publiek en
raakten naarmate de avond vorderde
steeds beter op dreef. De Vriendenk
ring verdient een pluim voor de alge
hele verzorging, die zeer tot de
kwaliteit van het stuk bijdroeg. Het
weelderige decor, ruim voorzien van
dennentakken, zorgde al direct voor
sfeer. De grime en kostumering ver
dienen eveneens een pluim. Het vette
haar en brilletje van Marco Bakker,
de krulspelden van Anneke Hille
brand, het tennispakje van Gerdy
Grabowski en de enorme boezem van
„comité-voorzitster" Annemarie Bak
ker gaven aan de betreffende karika
turen een extra, humoristisch tintje.
Regisseur was Bert Bruijn, die in de
22 repetities ongetwijfeld veel pro
blemen heeft moeten oplossen om
alle twaalf spelers de benodigde be
geleiding te geven. Op de uiteindelij
ke versie van zaterdagavond kan hij
met tevredenheid terugblikken.
In Georgië wordt reikhalzend uitge
keken naar afgedankte gehoorappa
raten van Texel. Met deze apparaten
zouden veel mensen die aan bepaal
de vormen van doofheid lijdenkun
nen worden geholpen.
Verzoeken om gehoorapparaten te
sturen kwamen bij het Texel-Georgië
Kontakt binnen naar aanleiding van
Maandag vindt een informatiemiddag
over incontinentie plaats. Incontinen
tie staat voor het niet kunnen op
houden van urine of ontlasting. De
bijeenkomst, georganiseerd door de
Texelse afdeling van de Kruisvereni
ging Kop van Noordholland, wordt
tussen 15.00 en 16.45 uur in De
Buureton gehouden. De problematiek
wordt onder meer geschetst in een
video-film. Belangstellenden zijn van
harte welkom.
Gemiddeld heeft één op de vier per
sonen - mannen, vrouwen én kinde
ren - last van incontinentie.
Wijkziekenverzorgster Petra Zuide-
wind en wijkverpleegkundige Marian
ne de Lugt-Hegge organiseren de
bijeenkomst en gaan in op vragen,
twijfels en ongemakken die inconti
nentie met zich meebrengt. Tijdens
de middag kunnen allerlei soorten op-
vangmateriaal worden bekeken. Men
sen die maandag verhinderd zijn,
maar toch vragen of problemen heb
ben, kunnen tussen 16.30 en 17.30
uur bellen naar de Kruisvereniging:
tel.13241.
de aandacht die televisie en radio
hebben besteed aan de 14-jarige
Wachtang Giorganashvili uit Tbilisi,
die weer kan horen dank zij een ge
hoorapparaat dat hij van Texel heeft
gehad. Er zijn nu meer van dergelijke
gevallen aan het licht gekomen. Veel
van deze mensen zouden geholpen
kunnen worden met tweedehands
gehoorapparaten die in vrij groten ge
tale in omloop moeten zijn. In Neder
land worden gehoorapparaten
meestal vervangen, lang voordat ze
werkelijk versleten zijn. Ook moeten
er veel apparaten zijn, afkomstig van
personen die zijn overleden. Hiermee
kunnen mensen in Georgië dus wor
den geholpen. Het spreekt vanzelf
dat deskundigen hierbij zullen bemid
delen, waarbij gebruik wordt gemaakt
van de inmiddels gelegde kontakten,
onder andere met de dovenschool
van Tbilisi. Wie een gehoorapparaat
wil afstaan, kan het afgeven bij Taxi
Toon Smidt in de Wilhelminalaan. Na
dere informatie kan men krijgen bij
het Texel-Georgië Kontakt, telefoon
17266, liefst tussen 18.30 en 20.00
uur.
Wachtang heeft inmiddels zijn twee
de bezoek gebracht aan dokter Van
Aarem in Den Helder. Hij heeft nu
zijn definitieve apparaat gekregen en
hij begint steeds beter te wennen
aan de vele onbekende geluiden die
hij vroeger nooit hoorde. Zondag a.s.
keert hij met zijn ouders terug naar
Tbilisi
Onbekenden hebben een hangslot
van een schuurtje op een volkstui
nencomplex vernield en een kapmes
weggenomen. De eigenaar van het
schuurtje aan de Westerweg, een
73-jarige inwoner van Den Burg, ver
moedt dat de diefstal is gepleegd
door een aantal jongeren.
jolige Kees (Marco Bakkeropa (Kees ZijmI en huishoudster Alie (Anneke Hillebrand) horen de preek aan van kunstschilder Vincent Poire
roeskamp).
Opvolging
Toch is ieder het er over eens dat al
le taken die Slijderink vervulde, niet
door één man of vrouw kunnen wor
den overgenomen. Dat zoon Nick die
sinds 1985 als leider bij het Scou-
tingwerk zit, in de voetsporen van
zijn vader zal treden, is dus maar ge
deeltelijk waar. Slijderink vertrekt pas
als de werkzaamheden zijn verdeeld,
maar dan zit het er definitief op. Kan
hij zich een leven buiten Texel en
zonder Scouting voorstellen? „Het zal
een enorme verandering zijn. Maar
vergeet niet dat ik 67 ben. Ik zou er
toch binnen afzienbare tijd mee moe
ten stoppen. Ik verheug me ook wel
op het heel andere leven dat ik nu
krijg. Ik heb hobbies waar ik tot dus
ver helemaal niet aan toe kwam:
postzegels en stamboomonderzoek.
Het is goed dat we nu ook wat tijd
voor onszelf krijgen".
Wens
Nick Slijderink heeft een wens. „Op
dat gebouw van ons rust nog een
schuld van 720.000,-. Ik zou het
heerlijk vinden als het op een of an
dere manier zou lukken om dat be
drag af te lossen voordat ik vertrek.
Dat zal me helpen om er echt af
stand van nemen".
(Foto Pieter de Vries).
den gehouden op Texel en waaraan
ook scoutinggroepen van het vaste
land meedoen. „Dat is educatief, op
voedend vermaak, dus het beste dat
je kunt bieden als jeugdvereniging".
Slijderink, secretaris-penningmeester
van de stichting Scouting Texel, re
gelde de administratieve beslomme
ringen, liet zich gelden als de motor
van talloze regelmatige en incidentele
activiteiten, maar bezocht ook de dis
trictsvergaderingen, zorgde voor het
onderhoud van gebouw en materia
len, zat zelf achter de naaimachine
om de tenten te herstellen, regelde
de verhuur van het gebouw aan
groepen van het vasteland en was
ook de man achter de Jantje Beton
en Anjerfondscollectes. Slijderink:
„maar je moet niet denken dat ik al
les deed. Gelukkig heb ik al die tijd
mensen naast me gehad die hard
meehielpen. Veel dingen deden ze
zelfstandig. Ze waren echt onmis
baar. Zonder hen zou er weinig van
terecht gekomen zijn".