ick Slijderink verlaat ixel en Scouting i ekker gek doen in een ïicht vol karikaturen De Vriendenkring" slooft zich uit: Gehoorapparaten welkom in Georgië Informatie over incontinentie Kapmes ontvreemd 9b 12 MAART 1991 TEXELSE COURANT PAGINA 5 een paar jaar ben ik zeventig. Dan kun je toch geen leider zijn van kinderen?" Aldus motiveert Nick Slijderink uit Den zijn besluit om een punt te zetten achter zijn loopbaan als erder van Scouting Texel. Dat hij zich ook écht niet meer ;en zien bij de groep staat vast, want in de tweede helft ni verlaat het echtpaar Slijderink het eiland om te gaan wo- i Houten (Utr.). I >le verandering. Scouting Texel I Slijderink, dat kan haast nie- zich voorstellen. Ook Slijderink ielt zich zo hecht verbonden ize grootste en meest stabiele rganisatie van Texel dat hij Hat er van afscheid niets te- I zou komen als hij zichzelf geen zou opleggen. Mede daardoor hij tot het besluit om het ■id te verlaten, toen hem in Hou sen aantrekkelijke seniorenwoning j aangeboden. Jeroen Bink woonde in Alkmaar en cte als etaleur in Hilversum toen i 1954 besloot om naar Texel te 1 De belangrijkste reden was on- lenheid over zijn salaris. Een van zijn vader kende de firma op Texel en adviseerde hem ie solliciteren als etaleur en ver- Hij werd aangenomen en was ig een vertrouwde verschijning manufacturenzaak die toen was igd aan het „Raaksie", op de waar nu het raadhuis staat. 7 raakte Slijderink betrokken katholieke padvinderij, de Sint igroep. Kapelaan Koopman, als iezenier verbonden aan dezelfde had eerst Piet Zevenhoven op g, maar die wilde niet en zei: mijn buurman maar. Want Ze iven wist dat Slijderink ook in Alkmaar bij de verkennerij had geze ten. Dat veroorzaakte een probleem want Nick Slijderink was getrouwd met een niet-katholieke vrouw. Veel parochianen vonden zo'n gemengd huwelijk geen best voorbeeld voor de jeugd en er ontstond de nodige be roering. De mensen die uiteindelijk moesten beslissen hadden echter zo'n hoge pet op van Slijderink's ca paciteiten, dat ze over het bezwaar heenstapten. Aanvoerder Zo werd hij leider, aanvankelijk alleen van welpen en verkenners, samen met o.a. Toon Idema, Kees van Heer waarden en Siem de Porto. Het was uitsluitend mannelijk jeugdwerk. Meisjes waren toen alleen welkom bij de „gidsen" die een aparte vereni ging hadden: de Margaretha Sinclair- groep. Die ging later op in de Jeroengroep terwijl de succesvolle drumband die uit Margaretha Sinclair was voortgekomen, los daarvan bleef bestaan. De Jeroengroep werd uitge breid met voortrekkers (17-21 jaar) maar ook sherpa's en rowans, waar door een breed scala van leeftijds groepen naar het jeugdwerk werd getrokken. De bijeenkomsten, aanvankelijk ge houden op de zolder van de Sint Jo zefschool werden in het begin van de periode Slijderink gehouden in de voormalige paardenstal aan de Holle- walsweg. Hier werd ook oud papier ingezameld, ook nu nog een van de belangrijkste activiteiten van de ver kennerij en tevens onmisbare in komstenbron. Ook vrijwilligers buiten Scouting dragen een steentje bij. Jaarlijks wordt gemiddeld 300.000 kg opgehaald in Den Burg, telkens volgens een route die in de krant is aangekondigd. Stabiel De organisatie telde al gauw meer dan 100 leden, een aanhang die tot op de dag van vandaag ongeveer ge lijk is gebleven. De Jeroengroep verloor zijn naam en zijn katholieke stempel na fusie met de padvindersgroep De Zwalkers. Het werd nu „Scouting Texel", een naam die moeizaam ingang vond. Het nieu we onderkomen werd de „Zwalkers burcht" aan de Beatrixlaan. Hier had men op gemeentelijke grond er fpachtsrechten tot het jaar 2020, maar de gemeente had de grond veel eerder nodig. Een van de resultaten van de onderhandelingen was dat Scouting Texel het gebouw van de voormalige sociale werktuin, Bern- hardlaan 147, in eigendom kreeg. Dit gebouw is in de loop der jaren uitge breid zodat het geschikt werd voor de opvang van de verschillende Scoutinggroepen. Slijderink was de motor achter de financiële acties die gevoerd moesten worden om deze in vesteringen mogelijk te maken. Hij was ook bijna altijd rechtstreeks be trokken bij de talloze activiteiten die in en buiten het gebouw voor de jeugd werden georganiseerd: sport en spel, buitenleven, expressie en het betrachten van dienstvaardigheid. inkel personage in de klucht I nattigheid", die zaterdag pgevoerd in De Waldhoorn, rmaal. „De Vriendenkring" h op deze karikaturen lekker jn, wat goed slaagde tot ver- Ivan het in groten getale toe- roomde publiek. Overdrijving troef en dat maakte het slappe aal méér dan goed. Kees Zijm van Duijn (ondanks haar ine rol) leverden de sterkste Bewondering verdient ook 'olspeelster Anneke Hillebrand, anks een lichte longontste- Ip de planken stond. i\ nattigheid", geschreven door I Heemskerk, is een melig stuk. irhaal heeft weinig om het lijf. jammer was dat nogal gefor- iverd toegewerkt naar leuke tten. Als de (voor de hand lig- grap eenmaal was uitgevoerd, het spel en was het weer in op het volgende leuke mo loch was het stuk niet van ingen ontbloot. Dat uitte zich melijk in scenes waarbij de zich richtten tot de zaal. De ouwers op de eerste rijen in het enkele malen ontgelden. Gitta Witte als de aan computerspel letjes verslaafde dochter des huizes sprong op een gegeven moment zelfs van het podium om toeschouwers te vragen of zij een bepaald spel had den gezien. Nog doller werd het toen souffleuse Anita van der Gracht een computerspelletje omhoog hield, toen Gitta haar met dezelfde vraag bena derde. Sproeien Vervaarlijk werd het op de eerste rij toen de toeschouwers werden aange zien voor tuinplanten en de spelers concludeerden dat „een beetje sproeien geen kwaad kon". Eén toe schouwster werd in dit verband aan gewezen als treurwilg, die hoognodig moest worden opgevrolijkt. Anneke Hillebrand (als huishoudster Alie) stond al met de tuinslang gereed, maar werd op het laatste nippertje van verdere actie afgehouden. De be treffende toeschouwster voelde dus geen nattigheid, maar kreeg voor de schrik na afloop een flesje pils aan geboden. „Ik voel nattigheid" speelt zich af in de tuin van de woning van kunst schilder Vincent Poire (kennelijk een kruising tussen Van Gogh en Karei Appel), diens echtgenote Machteld en dochter Charlotte. Geheel in con trast met de pasverworven status die de familie Poire probeert hoog te houden, staan huishoudster Alie en haar familieleden. Alie begint als een soort Mien Dobbelsteen, maar veran dert gaandeweg in een type „Ma Flodder" (moeder van het a-sociale gezin uit de film „Flodder"). Haar klungelige, enigszins criminele man Kees, zoon Peter die voortdurend met een walkman op loopt en opstandige vader die uit een bejaardenhuis is ontsnapt, maken dit beeld compleet. Als echtgenoot Kees „per ongeluk" een brief van wijnkenner Hubert Dorstig heeft zoek gemaakt, besluit Alie dat haar vader dan maar als wijnkenner ten tonele moet verschij nen. Vincent Poire heeft het bedrog in de gaten, maar laat de wijnproeve rij desondanks doorgang vinden. Accent Wie mocht denken dat Vincent Poire de hoofdrol heeft, slaat de plank mis. In tegenstelling tot wat meestal ge bruikelijk is, heeft in dit stuk de huis houdster de grootste rol. Anneke Hillebrand was uitstekend als Alie. Vlot rolden de teksten uit haar mond. Nick Slijderink organiseerde in de loop der jaren talloze kampen, op Texel maar ook elders in het land en meerdere keren zelfs in Denemarken, Engeland, Frankrijk en de Benelux. Milieu Het meest trots is hij op de milieu weekenden die sedert tien jaar wor- Nick Slijderink: Hoog tijd voor een ander leven". als een echt goed gebekte Amster damse. De bijpassende mimiek was sprekend. Opvallend was dat de Mo- kumse tongval, waarmee ze overtui gend startte, in de loop van het stuk verdween. Joop Groeskamp als Vin cent Poire hield zijn accent wel tot het eind toe consequent vast, maar het was bepaald geen Amsterdams wat Joop ervan brouwde! Grappig klonk het wel. Goed beschouwd was hij nog de meest normale figuur en dat is in veel voorgaande Vriendenkring-stukken wel anders ge weest. Groeskamps spel oogde heel ontspannen en natuurlijk. Dat gold ook voor Gerdy Grabowski, die goed op dreef was als Vincents echtgeno te Machteld. Alleen in het derde be drijf viel ze even uit de toon. De stuntelige wijze waarop ze bij Joop Groeskamp in de armen viel, was be neden het niveau dat we van haar gewend zijn. De beste prestatie lever de Gerdy achter de coulissen. Als grimeuse nam ze vrijwel alle spelers rigoreus onder handen, lekker over dreven in de geest van het stuk. Vrij Al sinds haar debuut beweegt Gitta Witte zich zeer vrij over het toneel. Zaterdagavond vormde hierop geen uitzondering. Als de computerzieke dochter Charlotte Poire ging ze bru taal haar gang en ook de rechtstreek se confrontatie met de zaal beslechtte ze in haar voordeel. Het wordt tijd om Gitta eens in een rol te zien die veel acteerwerk vergt. Steeds vrijer en overtuigender wordt het optreden van Marco Bakker, iemand die gezegend is met een na tuurlijke hoeveelheid humoristisch ta lent. Ditmaal hoefde hij -als de klungelige Kees- het niet van enkele koddige momenten te hebben, maar behaalde hij een constant niveau. Sterk overdreven was de interpretatie die debutant Rob Bruijn aan de rol van Alie's zoon Peter gaf. Met veel handen- en voetenwerk hing hij de walkman-freak uit. De durf en vrij heid waarmee hij over het toneel banjerde, verdienen zeker bewonde ring, maar met acteren had het nog weinig te maken. Rob heeft echter een plezierige uitstraling en dat biedt perspectief. Opa Kees Zijm leverde een prestatie van formaat in zijn rol als opa, de uit het bejaardenhuis ontsnapte vader van Alie. Onherkenbaar oud gemaakt en gekke bekken trekkend, had hij het publiek onmiddellijk op de hand. Een echte karikatuur, die Zijm tot het eind toe overtuigend gestalte wist te ge ven. Opa was gevlucht voor het strenge regiem van hoofdzuster „Pukkel", alias mevrouw Van der Kar- re. Dat dit geen loos alarm was, bleek toen Pukkel (Bep van Duijn) ten tonele verscheen. Bep had de kortste rol van iedereen, maar het was er één die nog lang zal heugen. In een enkel ogenblik schetste ze het proto type van een kenau, zo één met haar op haar tanden. Schitterend was de zelfbedachte vondst van de klap te gen haar wang om aan het stotteren een eind te maken. Kennelijk haalde ze ook bij haar medespelers het bloed onder de nagels vandaan, ge tuige de rake klap die Marco Bakker haar in het laatste bedrijf uitdeelde.... Dames-comité Inmiddels zijn we aanbeland bij de kleine rollen van dit op liefst twaalf personages gebaseerde stuk. Routi nier Wim Jan Bakker speelde nogal karakterloos als de huichelachtige wijnproever Harold Aandeketting. Lin da Zijm had als diens echtgenote Gwen méér flair, wat zich vooral uit te in haar gelaatsuitdrukkingen. Alie Boon en Annemarie Bakker vormden een paar apart als respectievelijk de penningmeester en voorzitster van het plaatselijke dames-comité. Ze oogden niet alleen bekakt, ze praat ten en deden ook zo, van begin tot eind. Prima gedaan. Jan Lap tenslotte was het vraagteken van de avond. Pas in de slotscène dook hij op als de volgende uit het bejaardenhuis ontsnapte opa, waar mee het verhaal als het ware weer van voren af aan zou kunnen begin nen. Zelden hebben wij een olijker grootvader gezien, maar dat paste wel in de stijl van het stuk. Conclusie Spelers en speelsters hebben in een onsamenhangend verhaal ieder voor zich een leuke prestatie geleverd. Ze lieten zich klaarblijkelijk inspireren door de reacties van het publiek en raakten naarmate de avond vorderde steeds beter op dreef. De Vriendenk ring verdient een pluim voor de alge hele verzorging, die zeer tot de kwaliteit van het stuk bijdroeg. Het weelderige decor, ruim voorzien van dennentakken, zorgde al direct voor sfeer. De grime en kostumering ver dienen eveneens een pluim. Het vette haar en brilletje van Marco Bakker, de krulspelden van Anneke Hille brand, het tennispakje van Gerdy Grabowski en de enorme boezem van „comité-voorzitster" Annemarie Bak ker gaven aan de betreffende karika turen een extra, humoristisch tintje. Regisseur was Bert Bruijn, die in de 22 repetities ongetwijfeld veel pro blemen heeft moeten oplossen om alle twaalf spelers de benodigde be geleiding te geven. Op de uiteindelij ke versie van zaterdagavond kan hij met tevredenheid terugblikken. In Georgië wordt reikhalzend uitge keken naar afgedankte gehoorappa raten van Texel. Met deze apparaten zouden veel mensen die aan bepaal de vormen van doofheid lijdenkun nen worden geholpen. Verzoeken om gehoorapparaten te sturen kwamen bij het Texel-Georgië Kontakt binnen naar aanleiding van Maandag vindt een informatiemiddag over incontinentie plaats. Incontinen tie staat voor het niet kunnen op houden van urine of ontlasting. De bijeenkomst, georganiseerd door de Texelse afdeling van de Kruisvereni ging Kop van Noordholland, wordt tussen 15.00 en 16.45 uur in De Buureton gehouden. De problematiek wordt onder meer geschetst in een video-film. Belangstellenden zijn van harte welkom. Gemiddeld heeft één op de vier per sonen - mannen, vrouwen én kinde ren - last van incontinentie. Wijkziekenverzorgster Petra Zuide- wind en wijkverpleegkundige Marian ne de Lugt-Hegge organiseren de bijeenkomst en gaan in op vragen, twijfels en ongemakken die inconti nentie met zich meebrengt. Tijdens de middag kunnen allerlei soorten op- vangmateriaal worden bekeken. Men sen die maandag verhinderd zijn, maar toch vragen of problemen heb ben, kunnen tussen 16.30 en 17.30 uur bellen naar de Kruisvereniging: tel.13241. de aandacht die televisie en radio hebben besteed aan de 14-jarige Wachtang Giorganashvili uit Tbilisi, die weer kan horen dank zij een ge hoorapparaat dat hij van Texel heeft gehad. Er zijn nu meer van dergelijke gevallen aan het licht gekomen. Veel van deze mensen zouden geholpen kunnen worden met tweedehands gehoorapparaten die in vrij groten ge tale in omloop moeten zijn. In Neder land worden gehoorapparaten meestal vervangen, lang voordat ze werkelijk versleten zijn. Ook moeten er veel apparaten zijn, afkomstig van personen die zijn overleden. Hiermee kunnen mensen in Georgië dus wor den geholpen. Het spreekt vanzelf dat deskundigen hierbij zullen bemid delen, waarbij gebruik wordt gemaakt van de inmiddels gelegde kontakten, onder andere met de dovenschool van Tbilisi. Wie een gehoorapparaat wil afstaan, kan het afgeven bij Taxi Toon Smidt in de Wilhelminalaan. Na dere informatie kan men krijgen bij het Texel-Georgië Kontakt, telefoon 17266, liefst tussen 18.30 en 20.00 uur. Wachtang heeft inmiddels zijn twee de bezoek gebracht aan dokter Van Aarem in Den Helder. Hij heeft nu zijn definitieve apparaat gekregen en hij begint steeds beter te wennen aan de vele onbekende geluiden die hij vroeger nooit hoorde. Zondag a.s. keert hij met zijn ouders terug naar Tbilisi Onbekenden hebben een hangslot van een schuurtje op een volkstui nencomplex vernield en een kapmes weggenomen. De eigenaar van het schuurtje aan de Westerweg, een 73-jarige inwoner van Den Burg, ver moedt dat de diefstal is gepleegd door een aantal jongeren. jolige Kees (Marco Bakkeropa (Kees ZijmI en huishoudster Alie (Anneke Hillebrand) horen de preek aan van kunstschilder Vincent Poire roeskamp). Opvolging Toch is ieder het er over eens dat al le taken die Slijderink vervulde, niet door één man of vrouw kunnen wor den overgenomen. Dat zoon Nick die sinds 1985 als leider bij het Scou- tingwerk zit, in de voetsporen van zijn vader zal treden, is dus maar ge deeltelijk waar. Slijderink vertrekt pas als de werkzaamheden zijn verdeeld, maar dan zit het er definitief op. Kan hij zich een leven buiten Texel en zonder Scouting voorstellen? „Het zal een enorme verandering zijn. Maar vergeet niet dat ik 67 ben. Ik zou er toch binnen afzienbare tijd mee moe ten stoppen. Ik verheug me ook wel op het heel andere leven dat ik nu krijg. Ik heb hobbies waar ik tot dus ver helemaal niet aan toe kwam: postzegels en stamboomonderzoek. Het is goed dat we nu ook wat tijd voor onszelf krijgen". Wens Nick Slijderink heeft een wens. „Op dat gebouw van ons rust nog een schuld van 720.000,-. Ik zou het heerlijk vinden als het op een of an dere manier zou lukken om dat be drag af te lossen voordat ik vertrek. Dat zal me helpen om er echt af stand van nemen". (Foto Pieter de Vries). den gehouden op Texel en waaraan ook scoutinggroepen van het vaste land meedoen. „Dat is educatief, op voedend vermaak, dus het beste dat je kunt bieden als jeugdvereniging". Slijderink, secretaris-penningmeester van de stichting Scouting Texel, re gelde de administratieve beslomme ringen, liet zich gelden als de motor van talloze regelmatige en incidentele activiteiten, maar bezocht ook de dis trictsvergaderingen, zorgde voor het onderhoud van gebouw en materia len, zat zelf achter de naaimachine om de tenten te herstellen, regelde de verhuur van het gebouw aan groepen van het vasteland en was ook de man achter de Jantje Beton en Anjerfondscollectes. Slijderink: „maar je moet niet denken dat ik al les deed. Gelukkig heb ik al die tijd mensen naast me gehad die hard meehielpen. Veel dingen deden ze zelfstandig. Ze waren echt onmis baar. Zonder hen zou er weinig van terecht gekomen zijn".

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1991 | | pagina 5