DE REIZIGER
TCS
ft
h
m
is nog steeds thuis...
S 'ts^':T3
FILM
m
Gisteren
WEEKEND
C? RAM NUI
HET KAMP AAN DE BOSRAND
Sint reikte 24
prijzen uit
GRIMLACH
IWID
1
iRIJDAG 6 DECEMBER 1991
PAGINA 9
tl de gedachte, dat ik me ruimschoots
tijd had gemeld en in goede handen
is bi| het hoofdagentschap van lucht-
art maatschappij Lan Chile, leek mij
f planning voor november zeker
lalbaar.
ch bleek het niet zo eenvoudig om „ef-
jes" te boeken voor een vlucht naar
nvan de meest afgelegen eilanden op
wereld. Deze zomer werd namelijk
lidelijk dat het onmogelijk was om dit
irook nog maar een kans te maken. (Er
n twee vluchten per week: o.a. als
orgaande reis naar Tahiti.)
m maar de plannen herzien, iets dat
>lde nieuwe mogelijkheden - een ex-
isitie in Santiago - achteraf bezien hele-
>al niet zo gek was. Ook gezien „de
It werk" die er thuis nog was en is, kan
met anders concluderen, dan dat het
er eens loopt zoals 't moet gaan
jr de nieuwkomers en als opfrisser
st nog even wat feiten.
ZUSTERLAND
ig jaar zocht ik de publiciteit ter on-
steuning van m'n prent - inschrijfac-
door middel waarvan het mogelijk
moeten worden, een werk-studiereis
ir Paaseiland te financieren. Het
ind met de mysterieuze beelden had
al sinds m'n jeugd in de ban en ik
me voorgenomen er ooit een keer
ïi te gaan. Sinds 1972 bestaat er, zij
slechts op papier, een zusterhand tus-
Paaseiland en Texel. In 1984 deed ik
i de eerste keer een poging om met
jeentelijke medewerking, inhoud te
en aan de ooit toegezegde culturele
isseling - echter zonder succes. Bij
Iweede poging in 1990, werd mede-
iking en ondersteuning wel toegezegd
kwam er veel hulp van de Chileense
ibassade om m'n reis tot een succes te
[ken. Begin dit jaar bezocht de amba-
leur ons eiland om met de bestuurders
spreken over de nieuwe invulling van
zusterhand en mijn rol als „schilde-
d afgezant". Van het gemeentebestuur
eg ik de opdracht een aquarel te ver-
rdigen en deze aan te bieden bi] de
tuurders op Paaseiland,
uni werd nog eens extra aandacht ge
en aan de uitwisselingsgedachte, tij-
is een speciaal weekend in De
olerie.
Door Niek Welboren
Als verder alles volgens plan verloopt, zal ik in november op pad
gaan...." Dat schreef ik 11 mei in een artikel over m'n voorgenomen
reis naar Paaseiland, er van uitgaande dat ik 't allemaal zelf in de hand
zou hebben...
Voor een reis naar de andere kant van de wereld, ben je echter afhan
kelijk van de (on)-mogelijkheden van „regelaars" binnen de reiswereld.
Nu is het gelukkig zeker dat ik de 19e januari over De Stille Oceaan
zal vliegen en aan 't eind van de dag zal landen op „Rapa Nui".
lerie. nu dan volgend jaar meteen maar
in een hoofdstad op ander continent.
Hoezo jezelf onder druk zetten...? Maar
toch, de kansen die nu worden geboden
en alllemaal voortkomen uit de realisatie
van m'n jongensdroom, kan en mag ik
niet voorbij laten gaan.
EXPOSITIE
Een expositie in een wereldstad als Santi
ago is werkelijk een grote uitdaging en
hoewel er nog wat onduidelijkheden zijn
ten aanzien van de exacte tijd en de in
vulling, probeer ik me toch al een voor
stelling te maken van de presentatie. In
ieder geval zal mijn werk - reisindrukken,
schetsen van Paaseiland - worden geëx
poseerd binnen een kader: „De maand
van de zee". Voor een eilandbewoner en
reiziger van over zee, geen gekke aan
sluiting. „Stom" toeval of valt dit me wer
kelijk toe? Om de expositie te
onderbouwen, zal de eerder op Texel ge
maakte documentaire, waarin het eiland,
de zusterhand en m'n reisplan worden
belicht, te zien zijn. (Delen hiervan zijn
reeds uitgezonden op de Chileense tele
visie). Hoewel het met de verwachten
valt dat er drommen toeristen vanuit Chi
li naar ons eiland zullen komen, (om de
vakantie door te brengen in Spaans aan
doende „optrekjes" al dan niet gelegen
aan een meer) kunnen we gerust spreken
van een mooi stukje publiciteit.
Erg leuke ontwikkelingen dus, sinds de
start van m'n prentactie en het kenbaar
maken van m'n plannen bij de betrokken
instanties.
PRENT
Inmiddels hebben veel mensen belang
stelling getoond voor m'n onderneming
èn de prent. Het is verheugend om te
kunnen melden, dat het minimale aantal
intekenaars dat nodig is om het aanvan
kelijke reisplan te financieren, is ge
haald. Op zich al uniek en ik kan dan
ook niet anders doen dan de intekenaars
nogmaals en nadrukkelijk bedanken
voor hun steun en het vertrouwen!
FINANCIËN
De financiering van de reis is dus rond
(en ter geruststelling van de eeuwige cri
ticasters: volgens de boekhouder is
slechts 10% vakantie/plezier!) Wel is het
zo, dat nu de totale reisduur langer
wordt, als gevolg van de expositie en het
daaraan gekoppelde verblijf, de begro
ting iets moet worden bijgesteld.
Het ligt dus voor de hand, om de prent-
inschrijfmogelijkheid opnieuw onder de
aandacht te brengen. Indien er onder u -
lezers - belangstelling bestaat, om alsnog
in te tekenen op de prent van Paaseiland,
dan kan dat nog tot 31 december.
De zekerheid van voldoende middelen,
de reeds gegeven en toegezegde steun
van de instanties, in combinatie met het
vooruitzicht van een exjaositie, maakt dat
ik enorm gemotiveerd met de laatste
voorbereidingen bezig ben. Terwijl het
op Texel nu opeens behoorlijk kouder
wordt, verdiep ik me 's avonds in boeken
met Spaanse en Polynesische woorden.
Eén keer eerder vertoefde ik 's winters op
een redelijk warm eiland, maar op zo'n
extreme tegenstelling als me nu te wach
ten staat, kan een mens zich nauwelijks
fysiek voorbereiden. Mooie plaatjes kij
ken helpt misschien een beetje... want
opwarmen doet 't zeker. Met dit relaas
bent u weer een beetje op de hoogte en
voorkom ik vermoedelijk op de markt
vragen als „Zat jij niet ergens op zo'n
eiland". Ook Hanga Roa, de hoofdplaats
van Paaseiland heeft een markt en mis
schien hoor ik daar in januari wel „Kom
jij niet van zo'n eiland".... Ik zal er iets
mee doen en er wat goeds van maken!
VERWACHTING
eind november en met nog een
k of zes-zeven voor de boeg, een hal-
rult werk thuis, is het tijd om een
ije zenuwachtig te worden. Er is sinds
succesvolle weekend in juni veel op
gebracht en er wordt me vaak ge-
gd, of ik met bang ben om teleur-
eld te worden, als m'n hoog
lannen verwachtingen niet worden
itwoord Natuurlijk is dat risico aan
wezig, maar ook is me al meer dan eens
verzekerd, dat een verblijf op het eiland
- zeker als dat wat langer is dan het door
snee toeristen bezoek - alle verwachtin
gen zal overtreffen. Het is uiteraard goed
om enige reserve in te bouwen ten aan
zien van m'n kansen en mogelijkheden.
Tegelijkertijd weet ik, dat ik me terdege
heb voorbereid en met name het laatste
jaar veel extra informatie via diverse ka
nalen heb verkregen. Als gevolg van de
publiciteit rond het culturele weekend,
kwam ik in contact met een antiquariaat
in Duitsland dat min of meer is gespecia
liseerd inDe Stille Zuidzee en Paas
eiland!
Inmiddels is m'n kennis dan ook behoor
lijk aangevuld. Het is zeer interessant,
om al de verschillende benaderingen van
diverse schrijvers en wetenschappers
naast, of liever gezegd tegenover elkaar
te zien. ledereen „weet", bijna niemand
is schappelijk ten aanzien van andere
denkbeelden.
Hoewel het dus boeiend is om kennis te
nemen van alle theorieën rond de her
komst van de bevolking op het eiland en
weg te dromen bij de beelden die wor
den opgeroepen, blijft toch mijn doel:
het eiland nu beleven, er schilderen en
indien mogelijk een uitwisseling tot
stand brengen. Het is mooi dat dit kan
als „schilderend afgezant" van Texel,
want als gevolg van deze status en de
daarmee verkregen ondersteuning, is het
vermoedelijk mogelijk om op het eiland
prettig te werken en inderdaad een
kunstzinnige uitwisseling te stimuleren.
In ieder geval heeft de steun van de am
bassade en de motivatie van m'n project
al geleid tot contacten en afspraken voor
een expositie in Santiago.
Het is wel van het ene uiterste in het an
dere: 25 jaar geleden m'n eerste exposi
tie in Den Burg, jaren daarna een keer in
Engeland - een keer in Duitsland, Den
Helder.... en alweer jaren min of meer
doorlopend exposeren in m'n atelier/ga-
rAfATt KtKA
.X
TAAA MJ v*-
hattaaj te kqa
MM
t*maaca) mamatua
PUMPWl ,-IÏATlA
te n»
*AJ A KEVA
&UAAAT
rvnf
AtA 0 rOiAE
POiKE
-•VAlTt
MNOJUAM -
NWAIA T0AT0
HAM&A TETE»4
SAAftA
WJAl A UMrtSA
OOVTO
12'».
haws» nxnni
TC KANAV,
fTTOOTE
lax 2rcxrs HENUA
LONGiOrZTW
LAATSTE DEEL
ii, m'n vader komt," lacht Bert. „Voel
e even een stoere jongen," zegt de
.Vanaf de boerderij kun je een heel
I in de richting van Den Burg kijken
il gauw zien de jongens de bekende
ie jeep van de politie langs de
terweg voortstuiven en de weg naar
lennebossen inslaan. Ze rennen naar
hek van de boerderij om „de sterke
le verwelkomen. De laatste paar
honderd meter kan adjudant Culmans
maar langzaam vooruitkomen. Hier
loopt alleen maar een zandpad dat vol
hobbels en kuilen zit.
Omstuwd door een joelende horde rijdt
de auto het boerenerf op en stopt. De
vaandrig opent het portier en de adju
dant van de Rijkspolitie stapt met een
ernstig gezicht uit. Bedachtzaam trekt hij
zijn uniformjasje recht en kijkt naar het
vreemde toneeltje voor hem. Het is ook
voor hem niet leuk om op eerste
int Nicolaas kwam woensdag per-
nnlijk naar de Weverstraat in Den
itrg om daar prijzen uit te reiken
in de kinderen die hadden meege-
tan aan een door de Weverstraat-
mkeliers georganiseerde creatieve
tdstrijd. Opdracht was een uit
leiding van Sinterklaas te maken.
De jeugdige tot zeer jeugdige ar
tiesten deden uitstekend hun best en
produceerden de meest uiteenlo
pende poppen en tekeningen van de
goedheiligman, die allemaalin de
winkel naast de Hema werden uit
gestald. Sint Nicolaas reikte totaal
24 mooie prijzen uit, beschikbaar
gesteld door de winkeliers: sport
schoenen, horloge, spaarpot, pan
toffels, walkman, sporttasspeel
goedbeesten, sjoelbak, sjaals, etc.
De winnaars waren: Mirre Valken-
pinksterdag een dief te moeten inreke
nen „Staan jullie maar op jongens," zegt
hij tegen de twee dikzakken. Tegen de
man zegt hij: „En kom jij maar overeind
vriendje." Wat mot je van me," snauwt
die terug. „Ik heb niks gedaan..." „Haaa,
moet je horen," schreeuwen de welpen,
„hij heeft niks gedaan, haaahaa Konij-
nedief..." „Horde!" roept Akela streng.
„We zullen je maar in ons rijtuig zetten,"
gaat de politieman onverstoorbaar ver
der. „Een klein ritje gaan we maken en
dan gaan we eens rustig met elkaar pra
ten. Je zult wel een heleboel hebben te
vertellen." „Ik heb niks te vertellen," zegt
burg, Sander de Ridder, Joost Drij
ver, Pim Drijver, Maarten Steenvoort,
Mark-Jan Kuip, Femke de Vries, Leo-
nie Mulder, Helene Dumker, Sandra
Maat, Johan Duinker, Stephanie An-
nyas, Simon Keijzer, Cordon Whyte.
Björn Boerhorst, Maaike Zijm, Char
lotte Bakker, Chris de Vries, Joffre
Hooyschuur, Marjolein Bakker, Jo-
landa Breman, Roos Geense, Christi
ne Ceense en Ditsy Kulk Na de
plechtigheid gingen alle winnaars
met Sint en Pieten op de foto.
(Foto H.irr\ de Graal)
■fif*
VVfaVr
de man. „Ik heb niks gedaan ook."
„Vooruit, geen praatjes meer." De adju
dant pakt de man, die nog steeds op de
grond is blijven liggen, bij een arm en
trekt hem overeind. De arrestant pro
beert zich los te rukken, maar dan is de
vaandrig er bij en een paar welpen. Met
vereende krachten wordt hij zonder par
don in de wagen geduwd. Dan is het af
gelopen met de jacht. De welpen
hebben toch hun vette buit gekregen.
Achter de raampjes van de auto zien ze
een kwaad gezicht en vuisten die drei
gend worden opgestoken. Ha, ha, ze la
chen er om. Laat hem maar, hij kan nu
toch mets meer doen, die lelijkerd. Adju
dant Culmans start de auto en rijdt weg.
Luid joelend doet de hele horde hem uit
geleide Langzamerhand keert de rust op
het erf terug. In het grote konijnehok zit
de „witte" rustig aan een groen blaadje
te knabbelen. Als een paar jonge wolven
naar hem komen kijken is het net of hij
ze een knipoogje geeft: „Daar hebben
we toch maar een mooi avontuur be
leefd," schijnt het te betekenen In de
verte verdwijnt het geluid van de politie-
jeep die met grote snelheid in de richting
van Den Burg verdwijnt
Hoofdstuk 12
Het kamp wordt gesloten
Na dit grote avontuur gebeurden er geen
opwindende dingen meer in het kamp
aan de bosrand. De welpen speelden
hun fijne padvindersspelen'. Ze maakten
een paar zwerftochten door de duinen
en langs het strand. Kortom, ze deden al
les wat je in een kamp kunt doen. De
korveenesten schilden de aardappelen
en sneden af en toe in hun vingers. De
schuur werd natuurlijk regelmatig
schoongemaakt en geïnspecteerd Op de
avond van de tweede pinksterdag kwa
men alle ouders op bezoek. Toen kwa
men natuurlijk ook de verhalen los en
Akela was wel verplicht om alles eerlijk
te vertellen. Dat deed hij dan ook; van a
tot z.
Hij had hier erg tegenop gezien, omdat
hij verwachte dat alle vaders en moeders
boos op hem zouden worden. Tot zijn
grote verwondering zaten alle bezoekers
met schitterende ogen te luisteren. Voor
al de vaders vonden het allemaal prach
tig. Aan hun gezichten kon |e zien dat
het hen speet dat zij er niet bij waren ge
weest. De enige vader die aan de jacht
had deelgenomen was...Akela.
Na het verhaal gaan allen, welpen en
ouders naar het speelveld in het bos.
Daar zullen de vaders en moeders hun
krachten meten met hun zoons in een
partij speciaal Zwalkershandbal, 't Is
jammer voor de jonge wolven, maar ze
verliezen na een heel spannende partij,
waarin één vader een gescheurd over
hemd oploopt en een andere vader een
gescheurde spier. En toch was het fijn.
„Och," zegt een jonge wolf na de strijd:
„We hebben die oudjes maar laten win
nen." Dinsdagmiddag wordt het kamp
opgebroken. Slaapzakken worden opge
rold en bagage wordt netjes ingepakt. De
vrachtauto van mijnheer Kleinhuis komt
alles weer ophalen Als die is verdwenen
ligt de schuur daar leeg en verlaten Bui
ten wapperen nog de twee vlaggen in de
voorjaarswind. De horde schaart zich er
om heen. Ze brengen de horderoep en
dan klinkt het hoornsignaal van Baloe
Vonk. Langzaam komt het rood, wit en
blauw met de groen-rode groepsvlag
omlaag... De trommels roffelen Dan
wordt het stil... Het kamp aan de bosrand
is gesloten. De horde marcheert weg...
naar huis... moe en minder opgewekt
dan op de heenweg, maar met een ge
voel van „Het is weer reuzefijn ge
weest „Yalahi klinkt door de rimboe,
bij 't vallen van de nacht," zingen de jon
ge wolven. Bij 't hek staat de familie
Koorn. Henk met het witte konijn op zijn
arm. Bij de bocht in de weg kijkt de hele
horde om en alle jongens zwaaien met
hun arm en roepen:
„Tot volgend jaar!!!"
Geprolongeerd
TERMINATOR 2
Arnold Schwarzenegger in de gedaan
te van een menselijke machine. In
deel 1 was hij gewoon de slechte ro
bot, die de opdracht had ene Sarah
Connor koste wat kost -bijsoorbeeld
tientallen zinloze doden, waaronder
een aantal onschuldige Sarah's
Connor- uit het veld te ruimen.
Jammer, maar dé Sarah is hem met de
hulp van een „goede robot" te slim af
en der Arnold, ofwel het stalen
monster, heeft het nakijken. Maar het
leuke van deze machines is dat je ze
niet kunt „doden", dus kan hij na zo
veel jaren weer terug komen in deel
2,
In dit deel worden wederom twee
menselijke machines uit de toekomst
naar het heden gestuurd om in dit ge
val het jongetje John Connos - Sarah's
zoontje- tijdig om zeep te helpen,
voordat hij later de aanvoerder wordt
van de mensen die verzet blijven ple
gen tegen het vervaardigen van deze
robots.
Schwarzenegger mag deze keer de
goeierd spelen, die leert dat huilen
best mooi kan zijn en doden eigenlijk
maar slecht is...
Minder bloeddorstige killings in deze
film vol huiveringwekkende achter
volgingen en vuurgevechten.
CvH.
KRRMT
HE,?BU0F
flNKX», Ul». t
I
