WEEKEND Wat zijn uw plannen voor vandaag? Emigrant Donald de Vrind HORSZEL IN DIT NUMMER PORTEMONNEE WINKEL Arendsen exposeert Franse landschappen Lezing over sterreneilanden Texelse wint camcorder VRIJDAG 24 JANUARI 1992 PAGINA 5 „WEET |E NOG DIE TIJD VAN VROEGER" Deze portretten zijn in het bezit van Hans Witte uit de Waalderstraat. Hij wil graag weten wie deze mensen zijn. Wie ze herkent kan bellen naar 15654. De volgende ruilbeursavond van de ver zamelaars van de Historische Vereniging 's op dinsdag om 20.00 uur in d'Ouwe Ulo. We zijn geen snelle beslissers. Voordat er spulten weggegooid worden, blijven ze eerst een jaar of vijf in quarantaine op zolder. Omdat het daar al lang vol is, kan er alleen iets nieuws bij als er iets ouds tevoorschijn wordt gehaald. Zo treffen we de portemonnee aan. Een van de kinderen wil hem graag hebben omdat de zijne versleten is. Dat mag. Zijn hedendaagse inhoud wordt op tafel gelegd: geld natuurlijk, een OV-jaarkaart, een toegangsbewijs voor de 'Urban Dance Squod', oude boodschappenbriefjes en adressen van plotselinge en weer vergeten kennissen. Het is de traditionele portemonnee inhoud. Dan wordt de oude bekeken. Een wereld komt terug. Ook een entreebiljet: „Bewijs van toegang voor de Toneelavond van de R.H.B.S. Texel in 'De Oranjeboom' te Den Burg, kosten: f2,-". Het groene kaartje van de N.V. T.E.S.O. biedt een enkele reis van Den Burg naar 't Horntje (of omgekeerd) voor f 0,50. Het stads verkeer Den Helder doet het voor dertig cent, maar 'onderbreking van de reis is niet geoorloofd'. Het boodschappenlijstje vraagt om twee paar nylons, een ons kattendrop en „voor f2,- sinaasappelen". Een rekeningetje verantwoordt bij Bakker's Ijzerhandel de aankoop van een zeepdoos voor 28 cent. Een hand geschreven uitnodiging: „op 5 januari begint de veldhockey op het veld achter het Rode Kruisgebouw, op de Witte Kruislaan". Het adres van Joachim Jakobs (Deutschland), wiens gezicht al lang uit de herinnering is verdwenen. „Was er ook geld", zult u zich gretig afvragen. Jawel. We hebben het blauwe bankbiljet van f2,50,- ingelijst. De portemonnee heeft een nieuwe bestemming, maar de inhoud gaat terug in quarantaine. D. WITTE ROEPER Hebben hooggeplaatste bestuurders en topambtenaren een betere kijk op de toekomstige ontwikkelingen en weten zij daarom alleen wat goed is voor de mensen op het eilandHebben zij vanaf hun verhe ven posities meer overzicht dan die arme stakkers die verblind zwoegen voor het dagelijks bestaanAls zij gelijk hebben moet er onmiddellijk een tweede winkelcentrum verrijzen op het Stappeland in De Koog. Men heeft immers berekend dat het kan! De Rabo-directeur weet wel be ter. Van alle kanten wordt heftig ge protesteerd. Heeft De Koog werkelijk behoefte aan die uitbrei ding van het winkelbestand? Wel nee! De huidige situatie vraagt wèl om verbeteringen, zodat de Dorpsstraat niet uitsluitend in het topseizoen aantrekkelijk lijkt. Bouw ook „gewone" huizen voor „gewo ne" mensen voor permanente bewo ning. Het Texelse Zandvoort moet een écht leefbaar dorp worden en dan groeien de voorzieningen van zelf mee. Zie ook het grote verschil in koopgedrag van het winkelend publiek in De Koog en Den Burg. Je hebt geen duur onderzoek nodig om daar iets van te leren. Géén nieuwe winter-winkel leeg stand in De Koog. Kom eens van die hoge zetels af en ontdek wat voor werk er nog meer aan de winkel is... Horszei dio. Op zich tot tevredenheid, maar niet met de bedoeling om er nog eens twintig jaar te blijven. Ik zie verder weinig ont plooiing op dit eiland, dus dan maar een eiland aan de andere kant van de wereld. Uiteindelijk zal ik daar toch wel met fo tografie aan de gang willen, een winkel als economische ondergrond en daar naast fotografisch creatief bezig zijn, maar ik waak er voor om me daar teveel illusies over te maken. Je moet er met een ,,open mind" naar toe gaan en dan de kansen grijpen. Als je nu al een rich ting hebt gekozen, kun je niet meer open kijken." Donald de Vrind heeft een zeer brede belangstelling. Ook dat onderscheidt hem van thuisblijvers. Fietsen heeft zijn aandacht en daarom heeft hij een jaar lang stage gelopen bij Cees Ran: „Daar door heb ik een ondergrond, kennis, waarmee ik ook economisch iets zou kunnen doen. In Nieuw-Zeeland ga ik eerst een maand fietsen. Je wordt door fietsen met jezelf geconfronteerd, het is een lichamelijke inspanning en je ziet het land intensief. Ik hou van de onzeker heid van vertrekken en niet weten waar je 's avonds aankomt." Zijn uit Neder land meegenomen fiets is ook vrijwel het enige bezit. Bewust heeft hij nooit een huis gekocht, nooit een auto gehad: „Nu ik verhuis blijkt eens te meer dat ik prak tisch geen spullen heb. In dat soort luxes heb ik nooit geïnvesteerd. Als ik plotse ling weg wil, om welke reden dan ook, dan moet ik niet geremd worden door het luxe probleem van eerst mijn huis verkopen. We hebben in Nederland over het algemeen een goed salaris en uitste kende voorzieningen. Het lijkt wel of dat alleen maar heeft geleid tot een voor zichtiger levensstijl, terwijl juist nu ieder een de gelegenheid heeft om te doen wat-ie wil. Ik wil liever als een kind nieuwsgierig zijn en ontdekken. Er kan je nauwelijks iets gebeuren. Vroeger kon je zeggen dat je geen geld had. Excuses nu zijn niet reëel." „Mensen die roepen: ja, die jongens droom om te reizen vervul ik wel als ik 65 ben, doen het dan ook niet. Je moet doen waarvan je denkt dat je het moet doen en verder niet zeuren." Donald de Vrind, op zoek naar andere eenzaamheid Door Wop Rienks Lopend door de Weverstraat kom je een pamflet van „Loesje" tegen: „Het was op zo'n dag als deze dat Marco Polo naar China vertrok. Wat zijn jouw plannen voor vandaag?" De tekst is emigrant Donald de Vrind uit het hart gegrepen. Over een week vertrekt hij naar Nieuw- Zeeland, waarschijnlijk voorgoed. „Niet uit onvrede", zegt hij, „en ik weet dat drie van de tien mensen terug komen. Misschien dat ik over vijf jaar kom vertellen waarom het me is tegengevallen. Ik ben me ervan bewust dat je je leven daar ook weer in een sleur kunt laten ontaarden. Hier heb ik nu het gevoel onder een deken te zitten. Daar kan je alleen onder vandaan als je in actie komt". Hoewel Donald het zelf anders ervaart, kan hij nauwelijks van saaiheid beschul digd worden. Hij volgde een fotografi sche opleiding aan de MTS in Den Haag en kreeg vervolgens een baan met een huis erbij aangeboden bij Nauta op Texel. Na twee jaar werken vond hij dat het leven meer te bieden had en begon hij te reizen zonder specifiek doel: „Ik stapte het reisbureau binnen met wat spaargeld en vroeg waar ik voor dat be drag naar toe kon. Het werd Egypte." Hij werkte drie zomers in Amerikaanse kinderkampen: „Vaders en moeders gin gen zelf op reis, de kinderen in een kamp. Meneer en mevrouw Bacardi, van de rum inderdaad, kwamen zelf de kin deren brengen in zo'n lange filmster limousine." REIZEN Drie maanden werkte hij als leraar En gels in Mexico: „Hoewel onbevoegd kon ik aan de slag bij fabrieken, die hun werknemers verplicht twee uur per dag Engelse les lieten geven. Er was een schreeuwend tekort aan leerkrachten." Hij werkte in Nigaragua en Costa Rica, reisde naar China, Mongolië en Tibet: „De hoofdstad Lhasa ligt op 4000 meter hoogte. De bodem bestaat uit rotsen en omdat de stad boven de boomgrens ligt, is er geen brandhout. De doden worden niet begraven en evenmin verbrand. Wat te doen na overlijden? Op vijftien meter afstand zag ik hoe een lijk door „begrafe nisondernemers" in kleine stukjes werd gesneden. Toen riepen ze en kwamen de gieren. Na een half uur was het lijk weg." „Eén van de dingen die je daar als gelovi ge hoort te doen is een bedevaart maken naar Lhasa. Dat kan wel 1500 kilometer zijn. Lopend. De pelgrims hebben lange leren schorten aan. Ze doen twee passen en werpen zich dan languit op de grond. Staan op, doen weer twee passen en wer pen zich weer op de grond. Zo gaan ze naar Lhasa, dat 1500 kilometer verder ligt. Als je dat soort dingen hebt gezien, komt je leven hier wel in een ander dag licht te staan." NATUUR Het reizen heeft er altijd al ingezeten; niet blijven op de plaats waar je bent ge boren. Donald ziet het verwerven van bezit niet als levensvervulling. Emigreren is bovendien heel anders geworden dan vroeger. Toen ging je weg omdat hier de toestand uitzichtloos was. Je mocht niks meenemen, ging op een schip, kwam daar meestal in een kamp te zitten. Als je geluk had, dan maakte je het en kon rijk worden. Het weggaan was econonomi- sche noodzaak en direct gevolg was dat economisch slagen het doel was. Je ver brak vrijwel alle banden met een „thuis". Nu stap je op een vliegtuig en 24 uur la ter ben je aan de andere kant van de we reld met alle communicatiemiddelen om voeling te houden met waar je vandaan kwam: „Emigreren is nog steeds een be laden term die ik niet zo op mij vind slaan. Als ik in Maastricht ging werken zou ik ook een heleboel mensen niet meer zien. Het enige verschil is dat het een ander taalgebied is. Je levensruimte is tegenwoordig nu eenmaal groter dan vroeger. Natuurlijk ga ik idealistisch daar naar toe. Hoewel Texel gunstig afsteekt, ga ik ook naar Nieuw-Zeeland om de na tuur. Daar is in tegenstelling tot hier nog weinig sprake van menselijk ingrijpen. Ik ga niet uit onvrede als wel dat m'n leven en functioneren daar in een ruimer kader komt." Nieuw-Zeeland is gemakkelijk binnen te komen voor Nederlanders. Je moet jon ger zijn dan 45 en arbeidsbemiddelbaar, dat wil zeggen dat er behoorlijke vooruit zichten moeten zijn om daar econo misch mee te draaien. Het idee om juist dit land te kiezen kwam van de vriendin van Donald de Vrind. Die heeft een jaar of zeven in Australië gewoond en wil graag vanuit Nederland weer terug naar die kant van de wereld. Ze hebben bo vendien een aantal kennissen, ex- Texelaars Louis de Lussanet en Marijke Beumkes: „Die hebben me een kamer aangeboden en daar kan ik als borden wasser aan de slag. Elke miljonair is be gonnen als krantenjongen of borden wasser, dus wat dat betreft ligt er een gro te toekomst voor me open. Ik besef dat de eerste jaren economisch op een lager niveau zullen liggen dan ik hier gewend ben. Dat is vaak het probleem van emi granten geweest. Hier hadden ze een aardige opleiding en een behoorlijk in komen. Ze kwamen er later pas achter dat men in dat andere land niet op ze zat te wachten. Dan komen ze vaak na een paar jaar terug. Daar moet je reëel in zijn." FOTO'S Een van de meest inspirerende activitei ten op Texel is de fotoclub en ook een aantal goede vrinden zal hij missen. Het is niet genoeg om hem hier te binden: „Voor de club heb ik iets achtergelaten. Ik heb mezelf gefotografeerd tegen een zwarte achtergrond, toen het rolletje te ruggedraaid en opnieuw gebruikt voor het nemen van Texelse landschappen. Het resultaat is aardig geworden; land schappen met mezelf daarin, soms wat duidelijker, maar meestal vaag. Zo ben ik straks wel weg, maar ook nog een beetje hier. Dat geeft me veel voldoening. Ik werk twaalf en een halfjaar bij Nauta au- Daverende feestavond Alweer krukels en voor prijswinnaars garnen van Harry Nauta breidt uit -v- Kleinkunst in Klif 12 Henk ArendsenHoe leger, hoe beter." I Door Frans Hopman i Henk Arendsen als landschapsschilder? Wie het moderne werk van deze teken leraar/kunstenaar uit Den Burg kent, zal van verbazing steil achterover vallen. Arendsen zou echter zichzelf niet zijn als hij niet had geprobeerd om het Zuid- Franse land weer te geven in abstracte beelden. Het resultaat, een collectie kleine tekeningen en aquarellen, is on der de dubbelzinnige titel „Vakantie werk" te zien in atelier Jan Bruin aan de Gasthuisstraat. Tot twee jaar geleden had Arendsen een zekere weerzin tegen het schilderen van landschappen. Tijdens een vakantie in Zuidfrankrijk doorbrak hij die gedachte. „En het is me wonderwel bevallen", voegt hij er direct aan toe. „Het was wel een hele omschakeling. Meestal schilder Wie weet wat sterreneilanden zijn? Cees j Ribbens legt dat uit op dinsdag om 20.00 uur in EcoMare. Op uitnodiging van het J 'VN vertelt hij over sterren en andere j kosmische zaken, ledereen is welkom, i entree (incl. consumptie) f3,50 voor j IVN-leden en f5,- voor mensen die geen j lid zijn. Wie meer informatie wil hebben kan bellen naar 14259. Astrid Eelman uit Oosterend heeft een camcorder gewonnen met een slagzin- nenwedstrijd van Campina Melkunie. De prijs werd woensdag uitgereikt in de A- markt van G. Koot. ik beelden die in mijn hoofd zitten, maar eigenlijk nooit vanuit de aanschouwing. En als je dan, zoals ik, geen natuurge trouwe weergave wilt maken, maak je het jezelf knap moeilijk." Arendsen trok vanaf de camping de omgeving in, op zoek naar mooie plekjes. „Vervolgens is het een kwestie van zitten en kijken. Net zolang keuzes maken, wat moet er beslist wèl op en wat niet, tot je de essen tie van een landschap heb gevonden. Soms kun je dat met niet meer dan drie gekleurde lijnen aangeven, de rest is franje die je weg kunt laten." Hoe minder kleur en lijnen Arendsen nodig heeft om de essentie aan te geven, hoe liever het hem is. „Hoe leger, hoe beter." Het werk vertoont dan ook veel witte plekken en wijkt volkomen af van traditionele landschapsschilderijen. Vol gens Wop Rienks, die de expositie open de, komt Arendsen met zijn interpretatie echter dichterbij de realiteit dan schil ders die een zuivere weergave van de zichtbare werkelijkheid nastreven. „Op de oude manier landschappen schilde ren is een voorbije visie op de natuur. Niet het resultaat van een hernieuwd, persoonlijk natuurcontact, maar slechts overgenomen uit vroeger tijd." Wie wil kennismaken met het „nieuwe realisme" kan nog tot met volgende week terecht.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1992 | | pagina 5