r
'N BAAN MET
TOEKOMST...
2
1
KINDER-, DAMES-, HEREN
SCHOENEN en KLEDING
UNT
E
NaïtiA
Vier dagen Kleinkunst
in Klif 12
mantje
HALEN I BETALEN
Waar??
LANGS DE WEG
Krukels en
garnen (III)
Cursus zijdeverven
Brunchpop
WEEKEND
30 en 31 januari, 1 en 2 februari
Tweede veldtoertocht
audio/video verkoper (m/vr)
I 1
u vindt er o.a.
VRIJDAG 24 JANUARI 1992 PAGINA 7
Hie
Natuureducatie. Cerrit de Haan was er
volop mee bezig, al bestond dat woord
toen nog niet. Er moesten meer mensen
wandelend en fietsend de natuur in, liefst
via zijn museum. Toeristen konden daar
bij niet worden gemist en ze kwamen in
drommen. Op een gegeven moment ver
werkte die aftandse houten barak in de
dennen er in één jaar meer dan 100.000.
De tijd en omstandigheden in aanmer
king nemend iets onvoorstelbaars. Toch
dacht Gerrit over niet alle toeristen even
positief. Speciaal met Duitsers had hij
moeite, vooral als ze autoritair deden.
Dat had te maken met de oorlog. Gerrit
had lang ondergedoken gezeten onder
moeilijke omstandigheden. „Ze hebben
mijn beste jaren afgepakt", zei hij eens
tegen mij. Dat gebeurde toen ik als goed
zoon van een middenstander, een lans
brak voor de Duitse gasten. Zowat de
helft van de toeristen bestond immers uit
Duitsers en ik vond dat er daarom ook
Duitse opschriften moesten komen bij
de opgezette vogels en andere beziens
waardigheden in het museum. Een Duit
ser weet immers niet wat een „kluut" is
en daarom zou er ook „Sagelschnebler"
bij moeten staan, hield ik hem voor. „Ze
gel...eh...wat? Dat verdom ik", zei De
Haan.
Heel anders reageerde hij toen ik vertel
de over mijn filmhobby en voorstelde
een reclamefilm te maken over het mu
seum. Die zouden we dan in de jeugd
herberg, hotels en op campings kunnen
draaien en zo de mensen op het idee
brengen om naar het museum te gaan.
We gingen onmiddellijk aan het werk. Ik
schreef het scenario, gezamenlijk maak
ten we de opnamen en zorgden ook dat
er geluid bij kwam. Ik moest het com
mentaar inspreken, want Gerrit vond zijn
lijzige Zaanse stem daar minder geschikt
voor. In die film maak je kennis met een
klas van de openbare school uit Den
Burg (onder leiding van schoolhoofd
Sietse Bakker, die voorzitter was van de
Stichting Texels Museum) die tijdens een
(ietstochtje over het eiland op het idee
komt om naar het museum te gaan. Je
ziet de kinderen door het museum lo
pen, wat de filmmakers de mogelijkheid
gaf zo'n beetje alles te laten zien wat
daar te beleven was, inclusief de zeehon
den natuurlijk.
We hebben die film talloze keren ge
draaid. De mensen keken en luisterden
ademloos en reageerden zoals de bedoe
ling was: ze kwamen per eerste gelegen
heid naar de zeehondjes kijken, als ze
dat al niet hadden gedaan. Gerrit kon het
succes aardig meten, want hij kwam in
zijn museum telkens mensen tegen die
tegen hem zeiden: ik heb u gisteren nog
op de film gezien.
Om ook het eenvoudige kampeerpubliek
te bereiken wilde Gerrit de film in de
openlucht draaien, op sportvelden of in
de duinen. Dat was soms wel een kilo
meter van het dichtstbijzijnde stopcon
tact, zodat met een accu en een
transformator moest worden gewerkt om
de projector en de bandrecorder te laten
draaien. De hele installatie was gemon
teerd op Gerrits Landrover, die daardoor
in een mobiele projectiecabine was ver
anderd. Het werkte perfect. Naarmate de
Voor de cursus zijdeverven kunnen nog
enkele belangstellenden worden ge
plaatst. Er zijn verschillende manieren
om zijde te beschilderen. Tijdens deze
cursus worden diverse technieken be
handeld en geprobeerd. Technieken die
aan bod komen zijn onder anderen: het
werken met contourmiddel (gutta), zout,
en het in elkaar laten overvloeien van di
verse kleuren. De cursus wordt afgerond
met het maken van een wat groter
werkstuk als sjaal, kussen of schilderij.
De cursus begint op woensdag 29 janua
ri en wordt gegeven in d'Ouwe Ulo te
Den Burg. De cursus bestaat uit acht les
sen en de kosten bedragen f122,in
clusief materiaal. Voor inlichtingen en
opgave kan contact worden opgenomen
met de administratie van het Vormings-
en Ontwikkelingswerk, telefoon 15582.
voorstelling vorderde, kwamen steeds
meer mensen toestromen. Om ook de
laatkomers van dienst te zijn, draaiden
we de film gewoon nog eens. Het moest
wel windstil zijn, want anders ging het
door mij vervaardigde projectiescherm
(een enorme plaat met aluminiumverf
bespoten hardboard die aan een gammel
statief was opgehangen) tegen de grond.
Omdat het op Texel zelden windstil is,
moest het scherm door mensen in be
dwang worden gehouden. Geen pro
bleem, Gerrit pikte gewoon twee Duit
sers uit het publiek die de boardplaat ter
weerszijden moesten vastklemmen. Ne
derlanders vertikten dat omdat ze dan
van de film zelf niets zagen, maar de
Germanen, zoals Gerrit hen aanduidde,
volgden het bevel van Herr Direktor
gaarne op.
Voor mij waren die voorstellingen wel
een belasting, maar ik kon er niet bij
worden gemist. Ik was namelijk de enige
die in staat was de snelheid van de pro
jector zodanig te regelen, dat de film ge
lijke tred hield met het bijbehorende
geluid van de bandrecorder. Toch ging
het wel eens mis en dat leidde tot komi
sche situaties.
Natuureducatie. Gerrit zag daar ook
schaduwkanten van. In een twijfelmoe
dige bui zei hij eens tegen me dat hij het
van één kant helemaal niet erg vond dat
die toeristen steeds meer in auto's naar
Texel kwamen. Hij ergerde zich zelfs aan
De Texelse kerken houden zondag voor
de tweede maal brunchpop in De Scha
kel, het gebouwtje naast de Hervormde
kerk in Den Burg. De bijeenkomst staat
in het teken van muziek, eten en praten.
Het thema is „The show must go on."
Het begint om 12.00 uur.
het gejammer daarover in kringen van
jeugdige niet-autobezitters. „Zolang ze
in dat blik op de weg zitten, zitten ze niet
in de natuur en richten dus geen schade
aan", was zijn redenering. Dat klinkt nu
kortzichtig, maar in de jaren vijftig was
over het broeikaseffekt en andere door
het autoverkeer veroorzaakte indirecte
milieuschade nog niets bekend.
Ooit keerde ik mij walgend af van weinig
idealistische leeftijdsgenoten die met
hun brommers door Den Burg rosten,
zwoele dansavonden van de Rhytmische
Eilanders bezochten en pils of oud bruin
naar binnen sloegen. Maar de natuur
leed daar tenminste niet onder, zodat er
niet zoveel te walgen viel, althans niet
om die reden. Mijn pseudo-
wetenschappelijke gedrag was veel de
sastreuzer. Ik drong door in vogelkolo
nies van Natuurmonumenten, besloop
nietsvermoedende lepelaars in de Muij
en haalde in mijn prilste jaren zelfs eie
ren uit voor mijn zeer educatieve verza
meling. Tegenwoordig is het hebben van
een eierverzameling verboden. Het zou
me niet verbazen als je er zwaarder voor
wordt gestraft dan voor drugsbezit. Bui
ten de paden lopen? Ik deed niet anders.
Ik kan me verbazen over het voorbeeldi
ge gedrag van het overgrote deel van het
hedendaagse vakantiepubliek, dat bereid
is rondwandelingen te maken door van
het ene blauwe paaltje naar het andere te
lopen. Avontuur is anders, en we mogen
ons gelukkig prijzen dat de meeste men
sen weinig avontuurlijk zijn ingesteld en
daarbij buitengewoon gezagsgetrouw
zijn. Het klinkt allemaal wat cynisch,
maar ik heb natuurlijk alle begrip voor
die maatregelen. Wat moet je anders?
We hebben de mensen met onze educa
tie gek gemaakt voor de natuur, maar als
ze die natuur ook echt willen beleven
moeten we van alles bedenken om de
schade te beperken. De mensen dus een
beetje weghouden van al dat mooie en
kwetsbare. Bordjes, prikkeldraad en gele,
blauwe en groene routes. Ik vind het een
Tantaluskwelling. (Voor de lezers die niet
op de Texelse ULO hebben gezeten: Tan
talus was een figuur uit de Griekse my
thologie, die bij wijze van straf dorst
moest lijden in de hete zon. Hij stond
vlak bij koel helder water, maar hij was
zodanig vastgebonden dat het water tel
kens zakte als hij ervan wilde drinken).
In het voorjaar van 1959 wekte ik de
gramschap op van de toenmalige bos
bouwkundig hoofdambtenaar Maarten
Mantje, door weken lang vanuit een
schuilhutje kluten en andere vogels op
hun nest te fotograferen en te filmen in
de buurt van Dijkmanshuizen. Ik dacht
dat ik heel natuurvriendelijk bezig was,
maar Mantje had gezien dat er nieuws
gierige voorbijgangers op die tent afkwa
men, waardoor de hele kolonie telkens
op de wieken ging. Het ergste was dat de
brutale meeuwen het eerst terugkwamen
en dan gauw de eieren of jongen opvra
ten van de schuwere, zeldzame vogels
die nog niet terugdurfden. Hoewel hij
over dat particuliere terrein niets te zeg
gen had, eiste Mantje dat ik de tent zou
opruimen. Ik was razend. Het heeft jaren
geduurd voordat ik inzag dat hij gelijk
had.
In het kwaad sleepte ik anderen mee.
Weet je dat ik een blauwe maandag voor
zitter van de Texelse afdeling van de NJN
ben geweest? Dat is de Nederlandse
Jeugdbond voor Natuurstudie. De leden
pleegden elke zondagochtend een ex
cursie te maken in plaats van naar de
kerk te gaan of uit te slapen, zoals gewo
ne mensen deden. Zo verstoorden wij de
rust in menige uithoek van Texel. Het gaf
geen wroeging. Wel voelde ik een zeker
onbehagen, maar dat kwam omdat ik mij
niet erg verwant voelde met mijn leden.
Het was mijn „soort" niet. Kinderen van
vrijdenkers, ambtenaren en zelfs com
munisten, zoals de tweelingbroertjes
Adriaan en Lieuwe Dijksen. Het was
spannend om met hen op te trekken. Ik
geloofde stellig dat het met hen goed zou
komen als ik maar geduld had en begrip
toonde voor hun dwalingen. Ik verkneu
kelde me bij de gedachte dat ze uiteinde
lijk zouden inzien dat al dat moois in de
natuur toch niet zomaar uit de lucht was
komen vallen en dat er een Hogere
Macht moest zijn die dit alles had ge
schapen en bleef bestieren.
Toch had ik op een gegeven moment ge
noeg van de NJN. Aanleiding was een
„mossenexcursie" die we maakten onder
leiding van een specialist van het vaste
land, een ouwe sok", zoals NJN-ers
worden genoemd als ze eenmaal volwas
sen zijn geworden. Oene heette hij. Oe-
ne dook overal in de dennen tussen de
struiken en stammen, bleef een hele tijd
weg en kwam dan aanzetten met telkens
weer een nieuw korst- of ander mosje.
De anderen bogen er zich juichend met
hun vergrootglazen overheen en maak
ten ijverig aantekeningen. Ik vond het
aanstellerij en heb iets gewichtigs ver
zonnen om mij voorgoed uit de organi
satie te kunnen terugtrekken. Studiere
denen of zo.
Harry.
eigen absurde liedjes met verrasssende
woordspelingen en flink wat droge hu
mor. De muzikanten verlichten Hilde-
gard, letterlijk en figuurlijk.
Henk Smaling is al sinds 1974 met thea
ter bezig, maar is eerst nu van plan om er
mee langs de weg te gaan timmeren. Een
programma over emoties waarin hij mu
zikaal wordt bijgestaan door Vincent
Cuppen.
Corine van Opstal heeft in 1991 de
Academie voor Kleinkunst met succes af
gesloten. In haar laatste studiejaar is zij
bevallen van een cabarettesk-muzikaal
Voor de tweede maal deze winter wordt
op Texel een veldtoertocht gehouden.
Texelse fietsers die eens een avontuurlij
ke route over onverharde paden willen
rijden, dienen zich tussen 10.00 en 11.00
uur te melden op de veerhaven 't Horn-
tje. Bij het gebouwtje van Rijkswaterstaat
is inschrijving en start. Het betreft een re
creatieve tocht (dus geen wedstrijd) over
een afstand van ongeveer 35 km. Onder
weg passeren de fietsers een stempelpost
met warme chocolademelk. Deelname
kost f3,- voor leden en f4,50 voor men
sen die geen lid zijn. Waarschijnlijk ko
men er ook weer tientallen deelnemers
van de vaste wal. Zij komen in twee groe
pen met de boot van 9.35 en 10.35 uur
van Den Helder. De tocht wordt georga
niseerd door de Texelse toerclub Taxi
12000, in samenwerking met vier andere
Noordhollandse fietsverenigingen.
Na het succes van voorgaande jaren
heeft de organisatie van het Amster
dams Kleinkunst Festival besloten dit
jaar opnieuw de Halve Finale van het
Concours om de Wim Sonneveld-prijs in
Klif 12 plaats te laten vinden. Temidden
van de vele festivals in Nederland is dit
Concours uniek. Geen verwoede poging
nieuw talent te lanceren, maar een kans
voor jonge mensen om verder te komen
in Het Vak.
Naast het concours zijn er -in Amster
dam -nog een aantal evenementen rond
om „Kleinkunst" aan de orde. Elk jaar
staat een kleinkunstenaar centraal die
heel belangrijk is (geweest) voor het Ne
derlandse cabaret of voor de ontwikkke-
ling ervan. Als eerste was dat Wim
Sonneveld en vervolgens Frans Halsema
en Drs. P. Dit jaar staat het Lurelei Caba
ret in de schijnwerpers, waarvan ook in
maart in Klif 12 een voorstelling gegeven
zal worden. Vanaf dit jaar hebben de or
ganisatoren weer iets nieuws in petto, na
melijk de Annie M.G.Schmidt-prijs voor
het meest originele Nederlandse lied van
het jaar.
HET CONCOURS
Negen kandidaten -met audities
geselecteerd- spelen als voorbereiding
op het concours elk een serie van onge
veer vijftien voorstellingen tijdens een
tournee die eind oktober van start is ge
gaan. Op deze wijze kunnen zij speler-
varing opdoen en aan hun programma
schaven. Een aantal jonge regisseurs is
gevraagd deze kandidaten te begeleiden.
Op deze wijze worden de deelnemers in
staat gesteld om op een professionele
manier naar het festival toe te groeien en
om, onafhankelijk van de afloop van het
concours, zelfstandig contact te leggen
met theaters in het land.
Tijdens de Halve Finale in Klif 12 wordt
het aantal kandidaten teruggeselecteerd
naar zes. Alleen de allersterkste program
ma's gaan door naar het concours in Am
sterdam.
Het Texelse publiek krijgt overigens elke
avond de gelegenheid zelf een publieks-
winnaar uit te kiezen.
De namen van de kandidaten spreken nu
misschien nog niet tot de verbeelding,
maar die van enkele deelnemers van de
voorgaande jaren zullen al meteen een
stuk bekender in de oren klinken: Job
Schuring en Niet Uit Het Raam (1988),
Kiki Heessels en Erven de Wit (1989),
Reinder van der Naait en Man of Man
(1990), Basterd, Ron Boszhard en Mare
Linssen (1991).
DE KANDIDATEN
De kandidaten die in Klif 12 voor het
voetlicht zullen treden zijn in willekeuri
ge volgorde:
Charlotte Glorie, een 21-jarige studente
Nederlands die haar eigen liedjes schrijft
en zichzelf op de piano begeleidt. Het
feit dat ze blind is, gebruikt ze hier en
daar geraffineerd, maar is geen hoofdon
derwerp.
Hildegard en haar Staande Lampen,
een muzikale groep uit Antwerpen met
programma: „Weibevallen". Aan de pia
no: Wiebe Cnossen.
Arno van der Heiden is van oorsprong
straattheater-maker. In „De Voorkant van
het Gelijk" vertelt hij het verhaal van een
man die ontsnapt is uit een psychiatri
sche inrichting om te bewijzen dat hij
niet gek is.
Peter Dekker is als bijna 40-jarige de
oudste deelnemer van het concours. In
een tamelijk chaotisch programma lijkt
hij voortdurend op zoek te zijn naar een
rode draad. Maar als dat lukt berust dat
weer louter op toeval.
Wee Em, Wigert Dronkert en Michiel
Bosman. Een exclamatie: quasi-
intellectuele humor door middel van
woord- en zinsspelingen. Absurdistische
dialogen, waarin twee heren vragen stel
len, maar geen antwoord krijgen.
Kees Ik, Kees Torn en Ik is Gerrie
Hondius. Twee heel jonge mensen die
„Mooi Weer" spelen tijdens dit festival.
Een liedjes-programma waarin al snel zal
blijken dat de verhouding tussen Ik en
Kees nogal scheef en vergroeid is.
En Ajuinen en Look tot slot, even ab
surd als hun naam doet vermoeden. Hun
programma draait om sex, liefde en spiri-
tualiteiten, maar niet van harte. Met de
hulp van Hans Riemens (de Types) stel
den zij hun programma „De Fiets van
Marleen" samen.
Donderdag 30 januari v.a. 20.30 uur
drie kandidaten
Vrijdag 31 januari v.a. 20.30 uur drie
kandidaten
Zaterdag 1 februari v.a. 20.30 uur drie
kandidaten
Zondag 2 februari v.a. 16.00 uur:
OPTREDENS VAN DEELNEMERS FI
NALISTEN VAN VORIG JAAR
INSTUIF VAN KORTE EXTRA'S VAM
DEELNEMERS VAN DIT JAAR UIT
SLAG VAN DE JURY
De entree per avond/middag is f10,00
(Vriendenprijs f7,50)
Passe-partout voor 4 dagen is f25,00
(Vriendenprijs f20,00)
Bij Nauta is binnenkort plaats voor een jonge,
enthousiaste en gemotiveerde
Ervaring is minder belangrijk dan het tonen van
inzet, belangstelling en gevoel voor het verlenen
van de best mogelijke service aan onze cliénten.
Omdat er interne opleidingsmogelijkheden zijn
kunnen ook "schoolverlaters" nu al
reageren. Heb je belangstelling voor een
uitdagende baan in een branche die altijd in
beweging is?
BEL: 02220-12294
en vraag naar R.Laurijssens
voor verdere informatie of
schrijf een bondige brief
aan:
NAUTA BV
t.a.v. Dhr. R.Laurijssens
Postbus 39
1790 AA Den Burg. foto video audio
Bij RIMIgroep vindt u de
grootste collectie gebruikte en
lichtbeschadigde kantoormeubelen
in de regio.
Wij zijn gevestigd aan de
Achterbinnenhaven 23 K te Den Helder.
Telefoon 02230-27085.
NEUWSlï
O
m
TT
CD
N
O
3
Q.
£U
CQ
0
TJ -
CD -
D
at
01 CD
to
03
O
C/3
5
ET O
A' -
Q-
I
uj - _i
o ET
se
a_
3 2.
Q.
m
cd
O
O S-
O 5
03
<t> cd"
s z O
5 O C/)
9} CQ P
I 1 rn o'
3 77-
-
f o C+
f 3 m CD
2^ H -1
c* O - -T
s- H CD
CD
O O. 33 M
10 3
S o g CD
tt5 H-
03 CD
3 - 3 I
Q3_ =3- pn
n f L
P
.fS j
9L O "C
CD_
CL
cr co
Stenenplaats 7, Den Burg
