OVER
AIDS
Sabina omhelst Koreaanse
noeder na veertien jaar
Texelaars krijgen als
beloning zak potgrond
VRAGEN
Zind goed al goed voor Texels adoptiekind:
GFT-inzameling loopt gesmeerd
06-022 2220
Prikploeg tapt bij
339 mensen bloed af
Lijnbaltoernooi
basisscholen
Verkoopdag in kerk
Auto gestolen
Aanrijding
Boks 13e in Zelhem
Week vakantie voor
FN V-jubilarissen
Nazaten familie Maas
bijeen op Zandvrucht
192 jiNSDAG 13 OKTOBER 1992
TEXELSE COURANT
PAGINA 7
Een jaar na de invoering van de af
valscheiding op het eiland is de ge
meente niet ontevreden over het
resultaat. Texel steekt zelfs gunstig
af bij de rest van Nederland. Onge
veer eenderde van het huisvuil wordt
in de groene containers gestopt. Om
te laten zien wat er met het
groente-, fruit- en tuinafval (GFT) ge
beurt verrast de gemeente elk huis
houden na de herfstvakantie op een
zak met tien kilo compost.
Jaarlijks wordt via vuiloverslagstation
„De Hamster" bij Oudeschild zo'n
9.000 ton afval naar de overkant af
gevoerd. 2.000 ton hiervan is bouw
en sloopafval en 5.000 ton is restaf
val van huishoudens en bedrijven. De
resterende 2.000 ton is GFT-afval dat
in Medemblik in drie maanden tijd tot
compost wordt verwerkt. De aanvoer
is inmiddels van dusdanige omvang,
dat de verwerkingscapaciteit in de
Wieringermeer moet worden ver
groot. De Texelaars blijken zich goed
aan de afspraken te houden. Tussen
het organische materiaal zit nauwe
lijks verontreiniging met restafval.
Volgens chef-buitendienst Piet Bolier
houden vooral huishoudens het orga
nisch materiaal goed apart. „De aan
voer is groot, zeker als je bedenkt
dat twintig procent van de mensen
zelf composteert."
Campings
Om hergebruik van afval te stimule
ren is besloten de Texelaars te belo
nen met een flinke zak potgrond.
„Dan kunnen ze het resultaat van
hun inspanningen met eigen ogen
zien." De gift is onderdeel van een
landelijke GFT-actieweek die van 26
oktober tot 2 november wordt ge
houden. Onderzoek van de gemeente
heeft uitgewezen dat kleine bedrijven
het afval redelijk gescheiden aanleve
ren. „Maar bij kampeerbedrijven is
het resultaat wisselvallig", stelt Bo
lier. „Kennelijk zijn veel gasten thuis
nog niet gewend aan de afvalschei
ding of is men op vakantie gemak-
zuchtiger dan thuis."
De gemeente beraadt zich momen
teel over een manier om de recrean
ten aan te sporen het afval toch te
scheiden. „We denken aan betere
voorlichting en willen binnenkort in
formatiebijeenkomsten houden, waar
in we ondermeer met ondernemers
van gedachten wisselen. Wellicht dat
Bel gratis de AIDS-mfolijn Landelijke
hulp- en informatietelefoon.
Bereikbaar op werkdagen van 1400 tot 22 00 uur.
daarbij problerpen en oplossingen
naar voren komen."
Vocht
Eén van de problemen is de grote
hoeveelheid vocht in het GFT-afval.
Stankoverlast geeft minder proble
men dan algemeen wordt gedacht.
„Daarover hebben hooguit vijftien
mensen geklaagd." Ook de vervuiling
van de containers valt mee volgens
Bolier. „Uit een enquête blijkt dat
slechts honderd mensen hun vuilcon
tainers willen laten schoonmaken."
Minder Texelaars dan gehoopt meld
den zich vrijdagavond aan voor het
afstaan van een halve liter bloed.
Toch was de organisatie, het Rode
Kruis Texel, niet ontevreden over de
opkomst van 339 donors. Voor de
„prikploeg" van het Centraal Labo
ratorium van de Bloedtransfusie is
deze animo in elk geval reden om
tweemaal per jaar naar Texel te
komen.
Bij de bloedafname-avond in maart
werd de grens van 400 bloedgevers
bijna bereikt. De score bleef daar dit
maal dus ruim onder. Vergeleken met
het landelijke beeld is dat niet
vreemd: elders is één van de twee
gelegenheden om bloed te geven
drukbezocht en de ander duidelijk
minder. Verheugend is dat vrijdag en
kele tientallen nieuwe bloeddonors
naar de OSG-aula kwamen. Tussen
vijf en zes uur 's middags lag een
reuze-opkomst zelfs in het verschiet.
Veel Texelaars meldden zich gelijktij
dig, zodat wachttijden ontstonden.
Mede dankzij de inzet van voldoende
Texelse vrijwilligers werd het aanbod
adequaat verwerkt. Onder etenstijd
zakte de belangstelling in en daarna
volgde geen nieuwe piek.
De basisscholen sluiten op sportieve
wijze het eerste kwartaal van het lo
pende cursusjaar af met een lijnbal
toernooi in sporthal Ons Genoegen.
De vakleerkrachten Lichamelijke Op
voeding houden dit jaarlijkse toernooi
in samenwerking met de deelnemen
de scholen. Aan het toernooi wordt
meegedaan door de leerlingen van de
groepen 6 en hoger. De teams wor
den door de leerkrachten ingedeeld.
De leerlingen verzinnen zelf een
naam voor het team en eventueel bij
passende kleding. Het lijnbaltoernooi
is een gezelligheidstoernooi: er wordt
gestreden om de eer; er zijn geen
prijzen voor de winnaars.
Op woensdag 14 oktober treedt de
Jozefschool in het strijdperk. Het
toernooi duurt van 8.45 uur tot on
geveer 12.15 uur. Vrijdag 16 oktober
spelen de scholen van de buitendor
pen tegen elkaar, van 8.45 uur tot
ongeveer 13.00 uur. De Jac. P. Thijs-
seschool en de CVO-school spelen la
ter in het cursusjaar.
Belangstellende ouders zijn welkom
en kunnen vanaf de tribune de
wedstrijden volgen.
andere kant kennen", kijkt Sabina nu
terug. „Vergeleken met sommige
meisjes daar was ik maar onschuldig.
Er waren er bij die een moord op hun
geweten hadden...." Nu alles op z'n
pootjes terecht is gekomen, be
schouwt Sabina die periode als heel
leerzaam. „Het is toch ergens goed
voor geweest. Ik voel me nu stukken
sterker dan voorheen."
Teleurstellingen
De geschrokken Arno en Ria van
Heerwaarden zetten alles op alles om
Sabina's moeder op te sporen. Ria:
„Aanvankelijk was dat niet eenvou
dig. Het adoptiebureau, BIA, bestond
niet meer onder die naam. Pas na
enige tijd werd duidelijk dat we bij de
organisatie Wereldkinderen moesten
aankloppen. Zo kwamen we aan het
adres van een opsporingsbureau in
Zuid-Korea."
Van een leien dakje ging het aller
minst. Na vertraging van enkele
maanden werd in november 1991 in
Korea met de speurtocht begonnen.
In februari kwam het teleurstellende
bericht dat de moeder onvindbaar
was. Arno en Ria namen daar geen
genoegen mee en stuurden nieuwe
informatie op. De tweede teleurstel
ling volgde in april, maar opnieuw
hielden de Texelaars voet bij stuk.
„Zelf had ik intussen een gevoel van
'laat maar'. Gelukkig gaven de ande
ren de moed niet op", aldus Sabina.
Eerste telefoontje
Nadat in juni voor de derde keer ne
gatief bericht was binnengekomen,
volgde in juli de verlossende medede
ling: gevonden!
Moeder bleek te zijn hertrouwd met
alweer een Amerikaanse militair en
woonde veel dichterbij dan gedacht:
in Zuid-Duitsland. Contact leggen
was niet eenvoudig, omdat de cor
respondentie via de moeilijk door-
dringbare NATO-organisatie liep.
Eind augustus voerde Sabina een an
derhalf uur durend telefoongesprek
met haar moeder. „Het verliep heel
openhartig, ik hoefde niets te vragen.
Ook mijn moeder bleek me al jaren
te zoeken. Zij had echter foute gege
vens gekregen en dacht dat ik in
Amerika woonde. Wat ik heel graag
wilde weten was of ik halfbroertjes
of -zusjes had. Nou, ze heeft bij haar
tweede man twee kinderen, jongetjes
van vier en vijf jaar."
Twee weken later werd een ontmoe
ting geregeld in Würzburg, moeders
nieuwe woonplaats. Het hele gezin
Van Heerwaarden ging heen. „léder
een moest erbij zijn, ook Annet, de
vriendin van mijn oudste broer. Alle
maal hadden ze ontzettend met me
meegeleefd. Mijn ouders waren die
zoektocht begonnen en mijn broers
hielpen ondermeer met het schrijven
van brieven. Op een parkeerplaats za
gen we elkaar weer terug. Ontroerd
omhelsden we elkaar. Gelukkig klikte
het meteen. De telefoontjes hadden
het ijs gebroken, zodat we ons niet
opgelaten hoefden te voelen. De kin
deren waren goed voorbereid, vooral
de oudste reageerde enthousiast."
De volgende stap wordt het weerzien
met haar biologische vader. Van moe
der kreeg Sabina diens adres in Ame
rika. „Over twee jaar wil ik naar de
States. Dan is mijn moeder waar
schijnlijk met haar gezin uit Duitsland
terug naar Amerika en kan ik haar
daar opzoeken. Misschien kan ik dan
gelijk mijn vader bezoeken. Maar nu
eerst maar eens het Havo-diploma
halen en een studie beginnen."
F.H.
Zusterkring De Kandelaar houdt don
derdag 22 oktober weer verkoping in
de Hervormde kerk in de Kik-
kertstraat in De Cocksdorp. Tal van
artikelen, waaronder truien, sokken
en andere spullen die door de dames
zelf zijn gemaakt, zullen aan de man
worden gebracht. Publiek is welkom
van 11.00 tot 16.00 uur.
Een 72-jarige man uit Den Burg heeft
aangifte gedaan van diefstal van zijn
grijze VW Passat. De wagen is in de
nacht van vrijdag op zaterdag gesto
len vanaf de Hollewal. Het kenteken
is TP-09-KS.
Een bromfietser die tegen het verkeer
in reed, veroorzaakte vrijdagmiddag
een ongeval in De Koog. De 16-jarige
Hoornder botste op de Brink met zijn
brommer tegen de auto van een
40-jarige vrouw uit De Koog die hem
vanuit de Ruyslaan naderde. De auto
raakte lichtbeschadigd.
Alexander Boks werd zondag dertien
de in een survival-run in het Gelderse
Zelhem. De wedstrijd bestond uit 29
kilometer hardlopen, waarbij zo'n 32,
veelal dubbele, hindernissen moesten
worden overwonnen. Boks behaalde
een eindtijd van 3 uur en 41 minu
ten, een verbetering- van zijn record
met 42 minuten.
De jubilarissen worden gefeliciteerd door de FNV-
Kramer, Rayonbestuurder Sieljes en de voorzitter
Veertig jaar lid van de FN V-bond
Druk en Papier werd zaterdag be
loond met een gratis week vakantie.
De eer viel Theo van den Berg en
Joop Kramer te beurt.
FNV-rayonbestuurder Harry Sieljes uit
Almere was speciaal naar Texel geko
men om het tweetal in het zonnetje
te zetten. Sieljes stipte aan dat een
zeer geliefde accommodatie zich op
Texel bevindt, maar raadde de jubila
rissen toch aan de overkant op te
bestuurders. VJ.n.r.: Theo van den Berg, Joop
Van Hees van afdeling Schagen.
(Foto Tessa de Graaft)
zoeken om eens een andere omge
ving mee te maken.
In het kort schetste hij enige ontwik
kelingen in de druk- en papierwereld.
Door technische ontwikkelingen val
len veel functies weg en moet om
scholing plaatsvinden. Daarnaast
bestaan er problemen rond de dure
VUT-regeling. Hij hoopte dat de jubi
larissen in de toekomst betrokken
blijven bij het vakbondswerk, ook nu
ze zelf niet meer actief deelnemen
aan het arbeidsproces.
De afgevaardigden van afdeling Scha
gen, waar Texel onder valt, boden
beiden een kadobon aan.
Vijftien kinderen telde het gezin dat
Dirk en Cornelia Maas eind vorige
seuw stichtten op hoeve Zandvrucht
san de Rozendijk. Twee van die kin
deren, Piet (nu 82) en Jopie (73), le
ven nog en voeren diverse generaties
Maas aan. Zaterdag kwamen de na
komelingen bijeen op de plaats des
oorsprongs, waar tante Gertrud die
getrouwd was met Jan Maas nog al
tijd woont. De Mazen herdachten
met deze familie-reünie tevens het
115-jarig bestaan van Zandvrucht.
Het eeuwfeest was zonder festivitei
ten voorbij gegaan, maar op het
125-jarig jubileum wilde men niet
wachten gezien de leeftijd van de
oudste nazaten en het feit dat de
boerderij nu nog in familiehanden is.
In het nabijgelegen restaurant Catha-
rinahoeve beleefden de uit het hele
land afkomstige reünisten een feeste
lijke dag. /Foto Frans Hopman)
Geen toekomst
ier jaar en negen maanden was Sa
wa toen ze naar Nederland kwam.
laar moeder stond haar af, omdat ze
et kind in Korea geen toekomst kon
den. Omdat haar vader zwart was,
:gde Sabina donkerder dan andere
areaanse meisjes. Halfbloeden kre-
en in Korea geen kans om naar
:hool te gaan. Bovendien had haar
ider, een Amerikaan uit een naburi-
legerbasis, inmiddels haar moeder
irlaten. „Mijn moeder wilde voorko
en dat ik een straatkind zou wor-
n. Daarom besloot ze het
loptiebureau in te schakelen", zegt
ibina.
in haar kinderjaren in het Verre
osten bewaart ze nog herinnerin-
ïn. „Ik weet nog dat we op de
euterschool in twee groepen op een
ateau zaten. Aan de ene kant de
::eaanse kinderen, aan de andere
nt de halfbloeden. Ook kwam ik
al eens huilend thuis, omdat andere
nderen mij pestten om m'n donkere
id."
)t kort voor haar vertrek naar Ne
tland woonde Sabina bij haar moe-
ir. De laatste drie dagen verbleef ze
srplicht) in een weeshuis voor
loptiekinderen. Een uitzonderlijke si-
atie, want de meeste kinderen be-
jnden zich daar veel langer, soms al
ïen, voordat ze werden geadop-
srd. Sabina: „Later kreeg ik daar
wblemen door. Ik kende twee moe-
fers en onwillekeurig ga je dan toch
srgelijkingen maken. Dat is niet eer-
li, maar het gebeurde wél."
Sabina en haar moeder op Texel. In het Engels haalden ze herinneringen op, want de Texelse
Havo-scholiere kent nog maar weinig woordjes Koreaans. {Foto Frans Hopman)
Tot haar negende bleef het contact
met de andere kant van de wereld
redelijk in tact. Tenminste, zo leek
het. Want terwijl nu en dan brieven
en pakketjes uit Zuid-Korea in huize
Van Heerwaarden arriveerden, kwam
de post uit Nederland niet bij Sabi
na's moeder aan. Slechts één brief,
die door de autoriteiten was bewerkt.
Dat zij geen contact meer kon heb
ben met haar moeder, was een grote
schok voor Sabina. Eerst bleek dat
niet zo, maar in de puberteit kwamen
de onverwerkte emoties tot een uit
barsting. Zelfs kwam het zo ver dat
ze tijdelijk in een internaat verbleef
om weer uit de knoop te komen.
„Dan leer je de wereld wel van een
{oor Sabina van Heerwaarden is het leven sinds twee maanden
$n sprookje. Na veertien jaar ontmoette ze eindelijk haar Ko-
wanse moeder, nadat ze als kleuter was geadopteerd en op-
pside in het gezin van Arno en Ria van Heerwaarden uit Den
hom. Zaterdag was het feest compleet, want toen bracht haar
weder, die tegenwoordig in Duitsland woont, voor het eerst een
Iszoek aan Texel.
glipte door de mazen van het net.
Moeder raakte de wanhoop nabij en
moest op doktersadvies met het ver
leden breken. De familie Van Heer-
waarden kreeg te horen dat contact
niet meer mogelijk was.
Dubieus
Later bleek dat het Koreaanse adop
tiebureau een dubieuze rol speelde.
Sabina was met verkeerd ingevulde
papieren naar Nederland gestuurd.
Ondermeer werd vermeld dat haar
vader 49 jaar was toen zij ter wereld
kwam, maar in werkelijkheid was hij
dertig jaar jonger. Ook diens naam
was verdraaid. Sabina's moeder
kreeg eveneens valse informatie. Haar
werd verteld dat Sabina in Minneso
ta, Amerika, leefde en dat ze af en
toe op vakantie was in Holland.
[owel voor Sabina (18) als voor haar
(oreaanse moeder ging met de here-
iging een jarenlange droomwens in
flrvulling. „It's a miracle", het is
ün wonder, zegt moeder. Haar in in
middels flink uit de kluiten gewassen
jochter slaat een arm om haar
teen.
Voor ons is het een hele opluch-
jig", vertelt Ria van Heerwaarden.
.Sabina wilde dolgraag weer contact,
maar zo'n zoektocht kan lang duren,
(chteraf is het allemaal nog vlug ge-
jaan."
Jang om haar pleegkind te kwijt te
aken is zij niet: „Nee, dat hebben
te nooit gedacht. Ze is onze dochter
J ai zelf beschouwt ze dat ook zo."
iabina: „Schoolvriendinnen vroegen
re: zijn je pleegouders nu niet bang
mjou te verliezen? Dat vond ik
naar raar, die gedachte was niet
■ens bij me opgekomen. Zij zijn en
lijven voor mij mijn vader en moe
ier, met hen heb ik bijna mijn hele
-ven meegemaakt. Maar dat ik nu
ok mijn echte moeder kan zien en
creken, dat is onbeschrijflijk mooi."
Sabina kwam dus terecht op Texel. In
één klap kreeg het Koreaanse meisje
er twee oudere broers bij, Jerry en
Yvo. De dreumes paste zich vlot aan;
binnen zes weken had ze de Neder
landse taal onder de knie. De Havo-
scholiere spreekt nu accentloos Ne
derlands, maar kent nauwelijks nog
een woordje Koreaans. „Alleen nog
het eerste couplet van een liedje,
meer niet."
