Mooi alleen is
niet genoeg
FILM
Vierde Posthuysexpositie
LANGS DE WEG
Applaus!
TEXELAARS IN DEN VREEMDE
„Texels" eten
in Spanje....
BERICHT UIT DE RUIMTE
Kijken naar de
sterren, deel II
WEEKEND
PROGRAMMA
RADIO TEXEL
VRIJDAG 30 OKTOBER 1992
PAGINA 11
Wie wel eens op een opening van een
expositie is geweest, heeft het aan den
lijve kunnen ondervinden. Gesprekken
over beeldende kunst verlopen moei
zaam, onduidelijk en vaag. Wie niet ge
leerd heeft om op kwaliteit te kiezen,
zal dat op smaak moeten doen wat al
leen kan resulteren in subjektieve oor
delen. Dit doet diskussies verzanden in
kwalifikaties als 'mooi' of 'het spreekt
me niet aan' en 'dit doet me wat'. Wat
iemand mooi of lelijk vindt kan nooit
ter diskussie staan, wèl de kwaliteit er
van. Wie kwaliteit wil onderkennen zal
zich moeten verdiepen in kunst en
kunstenaar.
Elke ontwikkelde vorm van kuituur, bij
voorbeeld beeldende kunst, literatuur of
ballet, vereist nu eenmaal bij de konsu-
ment een bepaalde ontwikkeling. Er
bestaat doodgewoon geen eenvoudige
kunst. Als men kunst op zijn waarde wil
schatten dan zal geïnvesteerd moeten
Treiterige thriller
THE HAND THAT ROCKS
THE CRADLE is niet de zoveelste
thriller waarin de spanning oploopt
door heftige aktie-scenes, maar door
een geslepen karakter van één van
dehoofdpersonen. Rebecca de Mor-
nay is de jonge zwangere vrouw van
een gerenommeerde vrouwenarts
die door een eveneens zwangere pa
tiënte wordt aangeklaagd wegens
onzedelijke handelingen. Er volgen
meer klachten, waardoor de be
schaamde arts in de problemen
komt en zichzelf het leven beneemt.
Zijn vrouw verliest door de spannin
gen haar kind en ook later haar huis.
Vervuld van wraakgevoelens gaat ze
solliciteren als kinderjuf bij de
vrouw die als eerste de aanklacht in
diende met slechts één doel voor
ogen: het verwoesten van het levens
geluk van de vrouw die haar leven
kapot maakte. Machteloos moeten
we toezien hoe zij op een ogen
schijnlijke zorgzame manier ieder
een voor zich inneemt. Het. zijn
kleine, subtiele dingen die de sfeer
in het modelgezin Bartel - vader,
moeder, dochter van vijf en een ba
by - langzaamaan bederven. Als ze
het idee krijgt dat alles van een leien
dakje gaat, gaat ze tot het uiterste,
met alle gevolgen vandien. Neem
een oppas en ga eens samen lekker
naar The Hand That Rocks The
Cradle....
LETHAL WEAPON 3
Denny Glover en Mel Gibson gaan
nog een week lekker te keer in Cine
ma Texel. De twee politie-buddies
die zeer menselijk en geloofwaardig
zijn, maar toch op een geheel eigen
wijze de wet in Los Angeles probe
ren te handhaven.
FRANK EN VRIJ
Op zaterdag-, zondag- en woensdag
middag kunt met uw kroost weer ge
nieten van zo'n mooie Walt
Disney-film, dan draait namelijk de
animatiefilm Frank en Vrij.
FRANK EN VRIJ, zaterdag en zon
dag om 14.00 uur, woensdag om
15.00 uur
LETHAL WEAPON 3, do. t/m ma.
19.00 uur, za. en zo. ook om 15.45
uur
THE HAND THAT ROCKS THE
CRADLE, do. t/m ma. 21.15 uur, di.
en wo. 20.30 uur (CvH)
In de krant lees ik dat diverse toneelve
renigingen weer een stuk in studie"
hebben genomen. Weldra zal het lokale
theaterseizoen losbarsten, te beginnen
met het eenacterfestival op zondag 8
november. Voor ons zal dat niet onge
merkt voorbij gaan, want we moeten al
uitvoeringen bezoeken om te kun
nen schrijven hoe prachtig het was. Het
ls wel eens minder prachtig en ook dat
moet worden vermeld, al stellen de be
trokkenen dat meestal niet op prijs,
foms is de opschudding groot als in de
Texelse Courant ongunstig wordt ge
dreven over een toneel-, muziek- of
musicaluitvoering. Ik volg dat altijd met
mteresse, want de reacties die zo'n stuk
groept zijn een bron van mensenken
nis waaraan ik mij gretig laaf. Ik kijk dus
mot voldoening terug op het afgelopen
winterseizoen, want toen was het meer
hn eens raak, of beter gezegd: mis.
Door Henk Arendsen
worden in tijd, energie, kennis en geld.
Zolang niet iedereen dat er in wil ste
ken, zal kunst een elitezaak blijven.
Openingen van exposities worden door
gaans als sociaal ontmoetingspunt druk
bezocht, daarna zakt de belangstelling
snel weg. De vierde expositie in Galerie
Het Posthuys in de Koog verdient een
groter publiek dan normaal komt kij
ken. Er hangt en staat werk van vijf
kunstenaars dat wisselend van kwaliteit
en over het algemeen boeiend is.
PRETENTIEUS
Het werk van Jan Keet, die is opgeleid
tot fotograaf, kan gekarak teriseerd wor
den als abstrakt, waarin horizontale en
vertikale kleurvegen 'de stemming van
een landschap moeten oproepen'. Zijn
inhoudelijk uitgangspunt is onduidelijk.
Stemming laat zich vooral oproepen
door kleur maar ook door vorm en kom
positie. Keet laadt de verdenking op
zich alleen maar op effektbejag uit te
zijn omdat er veel te gemakzuchtig al
leen kleur gebruikt wordt om variaties
in stemmingen op te roepen.
Hoofdzakelijk wordt gouache gebruikt,
een waterverf met een groffe pigment,
die hij nauwelijks transparant opbrengt
wat de kleuren minder helder en spran
kelend maakt. Keet mengt zijn kleuren
bij voorkeur met wit en/of zwart waar
door ze vergrijzen. De ordening berust
hoofdzakelijk op de horizontale en ver
tikale richtingen van de verfvegen die
zo willekeurig dat er slappe en romme
lige vofmen ontstaan. Deze doen de or
dening weer grotendeels teniet hetgeen
de harmonie niet ten goede komt.
Het werk laat weinig neiging tot experi
menteren zien en het geheel vertoont
een grote eenvormigheid.
VERHALEND
Cor de Jong maakt veelzijdig en uitbun
dig werk. Het laat zich typeren als sur
realistisch en verhalend. De Jong
gebruikt allerlei technieken door elkaar
wat kontrastrijken verfrissend werkt. Hij
maakt ook litho's. De lithografie is een
steendruk, welke techniek hij zich op
de grafische school eigen heeft ge
maakt. Op zijn best is hij als hij zich
weet in te tomen en niet doorgaat totdat
het hele vlak overvol getekend wordt,
wat nogal eens voorkomt. Fraai zijn de
kleuren van een litho waarop alles tot
eenvoudige, geabstraheerde vormen is
gereduceerd, en waarin de agressie van
mens tegen dier trefzeker wordt uit
gebeeld.
SOBER
De keramiek van Margreet de Vries
maakt een sobere en ingetogen indruk,
wat soms doorslaat naar saai en braaf.
De Vries is opgeleid aan de Academie
Minerva, afdeling handvaardigheid, in
Groningen. Ze bouwt haar beelden
meestal op uit gescheurde kleislabben
tot abstrakte vormen in aardkleuren.
Soms leidt dat tot bijzonder expressieve
beelden zoals het driedelige werkstuk
'Storm'. Voegt ze menselijke figuren toe
dan zijn deze meestal wat clichématig
van opzet.
STIJLVOL
Er zijn een drietal exposanten, waarvan
twee uit Spanje komen, die glasobjek-
ten presenteren. Het is vooral het
Spaanse aandeel dat opvalt en in het bij
zonder dat van Carmen Fernandez. De
ze maakt zeer stijlvolle, dekoratieve
schalen, waarin met een minimum aan
middelen een optimaal effekt bereikt
wordt. Gezien de verdér wat knullige
manier van werken kunnen het alleen
maar toevalstreffers zijn die bij het glas
werk van Martin Willems in het oog
springen. Dat zijn een glazen kop op
een gaaskonstruktie en een glazen kop
op een houten standaard die allebei van
een ontwapenende eenvoud zijn.
Nog tot 4 december is deze expositie te
zien.
Door Erna van der Geest
In geen van mijn verhalen heb ik tot nu
toe melding gemaakt van de vele, vele
Nederlanders die wij in de loop van on
ze wereldreis zijn tegengekomen. Ik be
doel daarmee niet de toeristen of de
mede-wereldreizigers, maar de lieden
die het hebben gewaagd hun vaderland
Erna en Ferry van der
Geest maken met hun zeil
schip „Corona Borealis"
een wereldreis. Tussen
door verblijven ze enige
tijd in hun huis in Spanje.
Per brief doet Erna verslag
van hun gebeurtenissen.
te verlaten om het in den vreemde te
gaan maken.
Henk en Jantien van der Veen, vroeger
van de Buteriggel in De Koog, zijn daar
een voorbeeld van. Ze waren een paar
keer in Spanje op vakantie geweest en
ontdekten dat er behoefte bestond aan
goede restaurants. Het toerisme was er
in volle bloei. Het het echtpaar een
goed idee om een eetgelegenheid van
enig niveau te beginnen.
SUCCES
Het tweetal kocht een pand in Javea
(Alicante) en noemde het „El Rancho".
Ze openden op 4 juni 1984. Het experi
ment werd een groot succes.
Toen wij een huis in Spanje kochten, nu
vijf jaar geleden, hoorden we al snel
over de kwaliteit van „de Hollanders".
Als we er wilden eten was het reserve
ren geblazen, want het zat er altijd vol.
Jantien vertelde dat in het seizoen dage
lijks 155 eters over de vloer kwamen.
Aan geschikt personeel was in de begin
tijd moeilijk te komen. Toch slaagde het
Door Cees Ribbens
Op de wereldtentoonstelling in 1900 te
Parijs was een enorme sterrekijker te
zien. De frontlens had een doorsnee
van 140 cm en de lengte van de kijker
was maar liefst 60 meter. Deze grootste
lenzenkijker ooit gebouwd was natuur
lijk veel te lang om vrij draaibaar te
kunnen worden opgesteld. Het gevaar
te was dan ook horizontaal gemon
teerd en het licht van de sterrenhemel
werd er ingekaatst door middel van een
zware beweegbare vlakke spiegel van
bijna 2 meter doorsnee.
De belangrijkste aanbeveling voor deze
teleskoop was zijn enorme vergroting..
„De Maan gezien op een afstand van 60
km", heette het. Dat betekende een ver
groting van 6000 x, en dat was
flauwekul.
Waarom is zo'n sterke vergroting onzin?
De vorige keer hebben we laten zien
dat het licht van een ster, door de front
lens (het objectief) van een kijker, wordt
samengetrokken tot een lichtpuntje, het
beeld van die ster. Maar, om precieser te
zijn, het beeld van een ster is niet een
echt oneindig klein puntje maar een
klein rond schijfje met daaromheen een
paar ringen. Dat wordt niet veroorzaakt
door de slechte kwaliteit van de kijker,
maar door de eigenaardigheden van het
licht. Daar valt verder niets aan te doen.
STERBEELD
Dit zogenaamde buigingsschijfje is ook
niet het echte beeld van de ster, zoals
we bijvoorbeeld de zon als een schijf
zien. Dat dit zo is blijkt uit het feit dat
we alle sterreschijfjes in het kijkerbeeld
even groot zien; ze verschillen alleen in
helderheid. Maar in werkelijkheid zijn
de sterren natuurlijk niet allemaal even
groot.
Om de sterren te bekijken hebben we
dus helemaal geen sterke vergroting no
dig, we zien toch niet meer details. Bo
vendien, bij een zwakke vergroting zien
we meer sterren tegelijk in het gezichts
veld en dat is gewoon mooi.
M AANBEELD
Maar als we nu bijvoorbeeld de Maan
willen bekijken?
Ook hier geldt dat het beeld in de kijker
niet uit puntjes is opgebouwd maar uit
kleine schijfjes, die elkaar overlappen.
Met andere woorden: het beeld van de
Maan is niet oneindig scherp. Bij steeds
sterkere vergrotingen komen we op een
gegeven moment op het punt dat er
geen nieuwe details meer te zien zijn.
Kijkt U maar eens door een loupe naar
een krantenfoto, of naar het TV-beeld.
Nu is het wèl zo dat bij een kijker met
een grotere lens de buigingsschijfjes
kleiner zijn, ook al weer door de eigen
aardigheden van het licht. Dus met een
grote kijker kan men sterker vergroten
dan met een kleine.
Waar ligt de grens?
DE PRAKTIJK
De praktijk leert dat we met een vergro
ting van 5 x de doorsnede van het ob
jectief, gemeten in centimeters, alles
kunnen zien wat er te zien valt. Bij een
kijker met een lens van bijvoorbeeld 10
cm kan men een vergroting toepassen
van 50 x. Gaat men verder dan heeft dat
weinig zin, er komen niet meer byzon-
derheden in zicht, het beeld wordt al
leen lichtzwakker.
Voor die grote kijker in Parijs betekent
dit dat de maximaal zinvolle vergroting
700 x was en zeker geen 6000 x, dat wil
zeggen: de Maan op een afstand van
500 km in plaats van 60 km.
En dan klopt het nog niet. We kijken na
melijk altijd door een atmosfeer die on
rustig is en daarom details vervaagt. Wat
met die Parijse teleskoop van de Maan
te zien was kwam ongeveer overeen met
het uitzicht vanuit een ruimtevaartuig
op een hoogte van 2000 km boven het
Maanoppervlak. Voorwaar een uitste
kende prestatie, maar men moet niet
overdrijven.
BEREKENING
Voor de liefhebbers nog het volgende,
(zie ook de tekening)
De vergroting van een kijker wordt
gegeven:
- door de verhouding van de tangenten
van de hoeken a en b.
V tg b tg a
- maar ook door de verhouding van de
brandpuntsafstanden van objectief en
oculair
V F f
- en door de verhouding van de door
sneden van de in- en uitgaande licht
bundels.
V D d.
t -----
F »*-f ->•.
t>
f L
,hje
a
ctief
CR
echtpaar er in genoeg mensen aan te
trekken om een gedisiplineerd team te
vormen. De combinatie van de voortref
felijke kok Henk en de gastvrouwelijke
capaciteiten vah Jantien (die drie vreem
de talen beheerst!) stond garant voor het
enorme succes.
Na al het harde werken jaar in, jaar uit,
kreeg het echtpaar begin 1990 zin in
iets anders. Toen de kans zich voordeed
verkochten zij hun bedrijf. Ze vonden
het welletjes en wilden gaan reizen.
Maar na ruim een jaar bleek reïzën ech
ter ook niet alles. Henk miste zijn „ka
chel". Er werd dus een nieuwe zaak
gebouwd én een nieuwe poging
gewaagd.
Dat valt echter niet mee, in deze voor
Spanje economisch zware tijden. Het
restaurant staat er inmiddels en heet „El
Campo". Het lijkt in weinig op het vori
ge: de opzet is eenvoudiger. Er zijn ge
ruite kleedjes, papieren servetten en het
nationale gerecht Paëlla staat op de
kaart. De keuken is dus aangepast aan
de omgeving. Maar de belangrijkste in
grediënten, Henk en Jantien, zijn geble
ven. En zelfs aan hét eind van het
seizoen zat El Campo vol.
Maar in de winter gaan de deuren dicht.
Want dan is het tijd voor een bezoek
aan ons aller geliefde eiland Texel....
8.00 u.
10.00 u.
12.00 u
14.00 u
16.00 u.
17.00 u,
19.00 u.
21.00 u.
23.00 u.
9.00 u.
10.00 u.
11.00 u.
12.00 u.
13.00 u.
14.00 u.
15.00 l
16.00
18.00 u.
19.00 u.
20.00 u.
22.00 u.
18.00 u.
19.00 u.
18.00 u.
19.00 u.
20.00 u.
21.00 u.
18.00 u.
19.00 u.
19.45 u.
20.00 u.
18.00 u.
19.00 u.
19.00 u.
20.00 u.
24.00 u.
Zaterdag
Typisch Texel, met de Texel-agenda
Bedrijven voor bedrijven, muziek met
de vakaturebank.
Goedemiddag Texel, lunchprogramma
met het Weetje van de Week.
C&N Presents, met een kritsische noot
op Teelse en landelijke activiteiten- en
het Texels filmnieuws.
WAT, Wild, Aantrekkelijk en Trendy.
The Music Cube, muziekprogramma.
De dansbare 21, met de meest ge
draaide platen in de Texelse dico-
theken.
Vroeg naar de kroeg, met informatie
over het Texels uitgaansleven.
Radio 10 Gold.
Zondag
Klassiek op zondag, klassieke muziek.
Kerkdienst uit de Gereformeerde kerk
te Oosterend.
Vlaswiek, muziek en poëzie.
Natuurwijzer, informatief natuurpro
gramma met informatie uit EcoMare.
Special over de walvisvaart.
Populaire muziek.
Een plaatje en een praatje, Willem van
Leersum ontvangt een gast en diens
platenkeuze.
Non-stop Nederlandstalig, muziek.
Sportlokaal, sportverslagen en inter
views, met o.a. aandacht voor de ope
ning van de kantine van SVO en de
huldiging van een bestuurder.
Time travelling, muziek door de tijd.
Lokaal kabaal, jeugdprogramma met
muziek.
Z.A.P.P. door Marco Veenendaal en
Frank Smit. Nieuw wazig programma.
Radio 10 Gold.
Maandag
Symphonica, klassieke muziek.
Rondom de boerderij is terug! Jan Kee-
som introduceert de nieuwe medewer
kers Jan Girsnigt, Renée Commandeur
en Margo Bik.
Raadsvergadering Gemeente Texel,
Begroting 1993. Rechtstreeks verslag
vanuit het gemeentehuis.
Dinsdag
Bonte dinsdagavond, verzoekplaten.
Channel 35000, kinderprogramma
met verzoekjes en een speciale gast.
Duister, Hardrock en metal door Ge
brand Dros.
Radio 10 Gold.
Woensdag
Eigenwijs, geestelijk kinderpro
gramma.
Onder de toren, geestelijk pro
gramma.
Gelezen verhalen.
Radio 10 Gold.
Donderdag
Country time.
Texel totaal, Texels nieuws- en actuali
teitenprogramma. Rubrieken, discus
sies en muziek.
Radio 10 Gold.
Vrijdag
Elck wat wils,
gramma.
Paradijsvogels, koopavond-muziek.
C&N presents, nieuwe formule.
Radio 10 Gold.
verzoekplatenpro-
1. Various- Greatest Hits 1992 vol. 4
2. Abba - Abba Gold
3. Various - Now dance 2
4. Eric Clapton - Unplugged
5. Various - No. 1 Hits
6. Lionel Richie - Back tot front
7. Vaya con dios - Time Flies
8. Ome Henk - De nieuwe
avonturen van
9. Red Hot Chili Peppers -
Greatest Hits
10. Various - Reggae classics
Mijn collega had bij voorbeeld geschre
ven dat de anders zo succesvolle musi
calvereniging het er deze keer veel
minder goed had afgebracht. Dat wist ik
al voordat het in de krant stond, want in
de rij voor het loket in het postkantoor
had ik iemand horen vertellen hoe de
club deze keer de mist was ingegaan,
zodat al vast stond dat de schrijfster in
haar kritiek niet alleen stond. Een hele
geruststelling. Je kunt als recensent nog
zo gelijk hebben, als alle andere toe
schouwers het fantastisch hebben ge- -
vonden, voel je je toch onbehaaglijk. Je
denkt: zijn zij nou gek of ben ik hetIk
zelf ben geneigd het op het laatste aan
te houden, maar mijn collega's zijn
minder inschikkelijk. Die gaan zelfs
stukjes schrijven waarin zij zich verde
digen tegen de kritiek op hun kritiek.
Dat kunnen ze beter niet doen, want het
is zinloos.
Ik denk dat een minder vleiende recen
sie bij de betrokken spelers hard aan
komt omdat ze in eerste instantie uit
hun directe omgeving alleen maar lof
vernemen, zodat het een schok is als de
krant in debrievenbus valt en blijkt dat
zo'n stomme verslaggever (m/v), die zelf
nooit op een Texels toneel heeft
gestaan, de boel de grond inschrijft.
Niemand anders had hen de waarheid
gezegd. Ook uit het applaus na afloop
was geen afkeuring gebleken, want voor
een succes wordt op Texel ongeveer
even hard geklapt als voor een misluk
king. Meer dan ergens anders (denk ik)
wordt ook de goede bedoeling op prijs
gesteld, passend bij de buitensporige
gemoedelijkheid die zo kenmerkend is
voor het Texels volkskarakter.
Het is hier zelfs normaal dat een matige
vertolking wordt beloond met een lang
durige staande ovatie. Hebt u dat wel
eens meegemaaktNadat het doek is
gevallen en weer is opengetrokken om
de spelers, de regisseur, de souffleur en
de grimeur gelegenheid te geven min
zaam buigend de hulde in ontvangst te
nemen, gaan op de voorste rij ineens
een paar mensen staan, meestal per
soonlijke relaties van een der sterren.
Dat voorbeeld wordt prompt door tien
tallen anderen gevolgd, zodat binnen
enkele seconden de hele zaal is gere
zen. Wie aan dat misplaatst huldebe
toon niet meedoet, voelt zich een
narrige gifpisser, zittend op de bodem
van een kuil, waarvan de wanden wor
den gevormd door al die schokkende
ruggen.
Om op je stoel te blijven moet je sterk
in je schoenen staan.
Ik heb die kracht wel eens kunnen op
brengen, maar veel voldoening gaf het
niet. Ik geloof dat ik het komende sei
zoen maar eens overga op het tegen
overgestelde, dat is veel leuker en
demonstratiever. Ik ga op mijn stoel of
op een tafeltje staan, applaudisseer zo
hard als ik kan en ga daarmee door als
iedereen al is opgehouden. En als het
echt een waardeloos stuk is, roep ik ook
nog keihard: Bravóóóó, bravóóóH
Mijn collega schreef in een „mijme
ring" dat het niet leuk is om een on
gunstige recensie te moeten maken. Bij
mij ligt dat anders, maar ik ben dan ook
tamelijk ondeugend zoals de trouwe le
zers van deze rubriek inmiddels zullen
weten. Ik vind hetwel aardig als er op
het toneel iets misgaat. Leèdvermaak is
niet het beste vermaak, maar het komt
er wel dicht bij. Wellustig kijk en luister
ik als een acteur zijn tekst kwijt is en
zichzelf en medespelenden in paniek
brengt. Een keer maakte ik bij De Vrien
denkring mee dat zo'n ongelukkige zich
ten lange leste voorover boog naar het
souffleurshok, aandachtig luisterde, be
grijpend knikte en toen verder speelde
alsof er niets aan de hand was.
Leuk is het ook als de acteur zijn rol niet
kent, maar ook nog hardhorend is, zo
dat de souffleur moet schreeuwen om
hem weer in het rechte spoor te krijgen.
De souffleur is in de zaal dan beter te
verstaan dan de acteur, vooral als de
achterwand van het toneel hard is zodat
het geluid naar een bepaalde sector van
de zaal kaatst. Ik ga altijd in die sector
zitten. Er valt daar veel te genieten en zo
kun je ook de prestaties van de souffleur
in de recensie betrekken.
Nog mooier is het als de techniek het
laat afweten. Een telefoon of deurbel die
op het verkeerde moment rinkelt bij
voorbeeld. Kortsluiting, zodat alles in
het donker wordt gezet, is ook aardig. In
De Waal maakte ik mee dat in een
bloedstollende thriller waarin iemand
moest worden neergeschoten, het
(alarm)pistool weigerde. De schutter
keek beteuterd naar het wapen, pro
beerde het nog een paar keer en keek
toen zoekend de zaal in, blijkbaar ho
pende dat Louw Witte er zou zijn om
het ding te repareren. Vanachter de cou
lissen riep de regisseur toen „Pang!!"
Waarop het slachtoffer ineen zeeg. Dat
was dus lachen in plaats van griezelen.
Amusant is het ook als een acteur het
toneel moet verlaten (merkwaardig ge
noeg heet dat „afgaan") en niet weg kan
komen omdat de deur in het decor naar
binnen draait. In het vuur van het spel
of door de zenuwen is zo'n man of
vrouw vergeten dat er getrokken moet
worden in plaats van geduwd, want tij
dens de vele repetities ging het steeds
prima. Acteurs die niet paniekbestendig
zijn, beginnen dan met alle krachtaan
zo'n deur te rukken. Eens maakte ik
'mee dat de deur eruit werd gerukt en in
een ander geval begon het hele huiska
merdecor zodanig te schudden dat
schilderijen, klokken en andere losse
dingen die welwillend door mid
denstanders uit Den Burg waren uitge
leend, naar beneden donderden.
Bij De Duinkanters in De Koog hadden
ze in de zestiger jaren wegens gebrek
aan een echte toneelzaal een proviso
risch podium met coulissen en gordij
nen in elkaar geknutseld in de zaal van
De Toekomst. Toen ze na een
bloedspannend eerste bedrijf het doek
wilden dichttrekken, gaven ze zo'n ruk
aan het touw dat de hele gordijn-
constructie met rails en al naar beneden
stortte. De spelers werden bedolven on
der de lappen. Toen ik daar later over
schreef in de krant, waren ze boos. Ik
was te „negatief" geweest.
(Volgende week slot)
Harry.
