Oppositie Kogerstrand redelijk gerustgesteld OPEN HUIS Havenrestaurant kreeg „oud" scheepsinterieur ittige discussie over brug en parkeerruimte -41 Poep (III) TEXELSE f COURANT Echte Texelaar... \JL 1^1 Langs de weg Badweg met rotonde, een beeld dat straks verleden tijd zal zijn. De toekomstige brug gaf woensdag in De Koog veel stof tot CUSSIO. (Foto Frans Hopman) sen, „omdat de openbare strandfunctie van De Koog anders geheel vervalt". Ondernemer Hielke Bruining was het daar hartstochtelijk mee eens: „Het zuidelijke parkeerterrein is ons al afgenomen, straks raken we het noordelijke ook kwijt. Nu al gaat heel Texel naar paal 15 en 17, omdat daar wèl parkeerruimte dichtbij het strand is." Hij werd bij gevallen door Harry Wuis (De Koog Badplaats) en Cor Kuip, die ervoor pleitten dat het strand „zo dicht mogelijk bij het dorp" moet liggen. D66'er Pieter de Groot ver klaarde dat hij om die reden dins dag in de gemeenteraad tegen had gestemd. „Het is een perfect plan, maar een besluit kun je pas nemen nadat een antwoord is gevonden op de pro blemen rond de infrastructuur." Niet afpakken RST-directeur Hofmann stelde dat een kleine uitbreiding van het aan tal openbare parkeerplaatsen bespreekbaar is, maartekende daarbij aan dat het parkeerterrein bij paal 21 nü al voornamelijk ge bruikt wordt door kampeerders. Van afpakken is zijns inziens dus eigenlijk geen sprake. Afgezien daarvan, is het parkeerprobleem in ging een ouderwets robbertje aatvechten aan vooraf, maar t de oppositie tegen de RST- innen op camping Kogerstrand it zo héél groot is, bleek toen andexploitant Cor Kuip aan het it van de informatieavond het lord nam. ,,ln z'n algemeenheid het een mooi plan. Er zijn een ntal maren aan, maar wanneer daar samen uitkomen kunnen allemaal tevreden zijn", con- ideerde de criticaster. Er werd .temmend geknikt, waarna -T-directeur en gastheer Menno ifmann een rondje aanbood, lad dat eerder gedaan, dan wa- we wel vroeger opgehouden", is een gekscherende reactie, it werd vervolgens voor de esten inderdaad nog een la tje. informatieavond in de Koger irpskelder werd woensdag maar itig bezocht. Op het hoogtepunt -iren er, inclusief barpersoneel de „voorlichters" Menno Hof- inn en architect Ronno Ho- igh, 21 aanwezigen. Een etbalinterland op tv en de voort - ting van de afgebroken raads- gadering waren daar wellicht bet aan. Bovendien zijn veel be kkenen al in een eerder stadium van de plannen op de hoogte gesteld. De Kogers die er wèl wa ren - hoofdzakelijk vertegenwoor digers van de dorpscommissie, de strandexploitanten en De Koog Badplaats - wilden echter maar al te graag een hartig woordje wisse len met Hofmann en Honingh. Ge volg was een pittige discussie, die zoals gezegd in behoorlijke harmo nie eindigde. Parkeren Leidraad van het onderhoud was een brief van de Koger belangen verenigingen aan de RST, waarin op zeven onderdelen „op- en aan merkingen" werden gemaakt ten aanzien van de derde fase van de renovatie van camping Ko gerstrand. Bezwaar werd vooral gemaakt tegen het bijna geheel verdwijnen van de openbare par keerplaatsen voor strandgangers die niet op Kogerstrand kamperen. In de plannen zal ook het cam pingterrein bij de opgang van strandpaal 21 gereserveerd wor den voor RST-gasten. Tot nu toe kunnen ook „gewone" strandgan gers daarvan gebruik maken. In de brief van de dorpscommissie, de strandexploitanten en De Koog Badplaats wordt gevraagd om mi nimaal 80 openbare parkeerplaat- De Koog niet louter een RST- probleem, vond hij. Pieter de Groot gaf de aanwezigen daarom een „tip": „De RST en De Koog moe ten gezamenlijk optrekken richting gemeente om die ervan te overtui gen dat je een parkeerprobleem hebt." In de brief van de belangenvereni gingen wordt ook de vrees uit gesproken dat kampeerders die niet willen betalen voor een par keerplaats hun auto in het dorp zullen neerzetten „De RST dient haar gasten gratis te laten parke ren, zodat ze worden gestimuleerd om het parkeerterrein te gebruiken en niet de openbare weg", was hun suggestie. Hofmann vreesde een dergelijk gevaar niet, omdat het om een gering bedrag gaat. Daarnaast zullen de kentekens van de gasten bij het inchecken wor den geregistreerd. „We zullen in grijpen wanneer het idee ontstaat dat mensen niet op het parkeerter rein zelf parkeren." Enkele aanwezigen bleven scep tisch, maar dorpscommissievoor zitter Frits Agter was tevreden: „We kunnen niet verwachten dat zo'n probleem vanavond even wordt regeld. Maar de toezegging is gedaan dat we verder zullen spreken. Ik hoop op een vrucht baar overleg." Brug Ook ontstond discussie over de geplande brug van de Badweg naar het strand. Omdat zowel wandelend publiek als (verzor gend) vrachtverkeer ervan gebruik moeten maken, is een breedte van vijf meter te weinig, stellen de be langenverenigingen in de brief. Uit veiligheidsoverwegingen heeft een breedte van minimaal acht meter hun voorkeur. De weg naar het strand meet nu ook slechts vijf meter. Ondernemer Frits Lange- veld lichtte de stelling toe: „Een In de vorige krant stond een kwalijke fout in het bericht over de benoeming van Mr J. Dogger als notaris van Texel. We schreven dat Dogger sinds de legendarische J.L. Kikkert in de vorige eeuw, de eerste Texelse notaris was die op het eiland zelf was gebo ren. Echter, ook de in juli j.l. gepensioneerde notaris C.J. Boswijk is een „echte" Texe laar, aangezien, hij als zoon van de toenmalige huisarts D.E.W.C. Boswijk in Den Burg is geboren. We betreuren de onrust die door deze fout is ontstaan en gaan er vanuit dat de heer Boswijk bij deze is gerehabiliteerd. - Redactie Texelse Courant. weg heeft aan beide kanten stro ken om op te lopen of met je fiets te gaan staan, een brug niet. Net to blijft daarom maar een klein gaatje over." Volgens architect Ronno Honingh is vijf meter wel degelijk een flinke hoeveelheid. „Bovendien lijkt het visueel veel ruimer." Aan de degelijkheid van de (hou ten) brug werd hardop getwijfeld. Sommigen gaven er daarom de voorkeur aan nu al een alternatief te creëren, voor het geval de brug onbruikbaar zou zijn. Honingh leg de uit dat afbranden wegens de soort hout niet tot de mogelijkhe den behoort en dat het instor tingsgevaar net zo groot is als bij een weg. Nihil dus. „Een weg kan ook verdwijnen door een gasex- plosie. Maar je kunt toch niet voor alles een tweede mogelijkheid creëren..." Gerrit Verhoeven, be heerder van Kogerstrand, relati veerde: „Ligt er naast de Waalbrug nog een brug? Nou dan." Fietsen Ook het feit dat geen parkeerruim te voor fietsen is gepland, stuitte op veel verzet. Hofmann legde uit dat aanleg ervan vooralsnog niet bespreekbaar is voor de gemeen te. „Maar als het een probleem wordt, lossen we het op. Daar kunt u van op aan. Wij hebben im mers dezelfde belangen." En Ho ningh: „Of het procedureel gaat of niet, het probleem wordt opge lost." De toehoorders bleven wan trouwend en eisten toezeggingen Niet eerder onderging het Haven restaurant van 't Horntje een zo ingrijpende verandering van het interieur. Het etablissement roept nu herinneringen op aan de Teso- schepen uit de dertiger jaren, want als voorbeeld bij de inrich ting heeft de in 1934 gebouwde Dokter Wagemaker gediend. Eigenaar-exploitant Jan Stolk is daarbij ver gegaan. De verschil lende onderdelen van zijn bedrijf worden nu aangeduid met „ach terdek", „midscheeps", „kom buis" en „eetkamer" en de betimmering, het meubilair, de vloer, de trappen en de afschei dingen zijn ook werkelijk met ma terialen uit de scheepvaart gemaakt of in die stijl uitgevoerd. Dat geldt ook voor lampen en an dere ornamenten, die afkomstig zijn van scheepsantiquairs, slope rijen en bedrijven in nautische be nodigdheden. Kenmerkend voor het oude interieur was de bruin rode fraaie betimmering, het ge graveerde glas en de schilderin gen. Door ook dat toe te passen in het restaurant is een aangename huiselijke sfeer verkregen. De wand van de „eetkamer" met deuren waarin fraai gefigureerd glas is aangebracht, is afkomstig van een schip van de Holland Amerika-lijn. Een fraai element in de eetkamer (waarin Stolk vooral veel visgerechten en Texelse pro ducten hoopt te serveren) is de aperitiefbar, waar de aandacht wordt getrokken door een wan dschildering van Raymond Huis man en een serie portretten van List, Krijnen en andere Teso- kapiteins uit het verleden. Willy B. Bij het betreden van het restaurant wordt men al direct geconfron teerd met een brug met een Teso- stuurman die als Willy B. wordt aangeduid, de handen aan het stuur en een fles sterke drank voor de greep. Het midscheepsgedeelte van het restaurant met centraal de leestafel De grote lam pen zijn afkomstig van gasboeien. VRIJDAG 16 DECEMBER 1994 van Hofmann dat de RST ruimte beschikbaar stelt, wanneer de si tuatie daarom vraagt. De directeur ging overstag, maarstelde dat ook Staatsbosbeheer om toestemming zou moeten worden gevraagd. SBB-woordvoerder Erik van der Spek, die ook in de zaal zat, be vestigde dat SBB en ok Rijkswa terstaat gekend moeten worden. „Maar in ons beleid past dat fiet sen wordt gestimuleerd. U kunt dus rekenen op een positieve opstelling." Een laatste vraag van dorpscom missievoorzitter Agter betrof het gebruik van de paden die tussen het strand en De Koog over het kampeerterrein lopen. Op het mo- Lees verder pagina 9 Het midscheepsgedeelte met leestafel is bedoeld als eetcafé en het in lichtere tinten uitgevoerde en met rotan gemeubileerde „ach terdek" dat door een heuse railing van de rest van het bedrijf is afge scheiden, is het lunchgedeelte. De drie delen van het bedrijf kunnen overigens in een handomdraai tot één ruimte worden gemaakt als dat voor het ontvangen van grote gezelschappen nodig is. Nostalgie Stolk had in zijn bedrijf altijd al fo to's hangen van veerboten en ha vengezichten uit het verleden, nu heeft hij de collectie Teso- nostalgia nog verder uitgebreid. Er hangen bijvoorbeeld originele dienstregelingen uit de twintiger jaren, toen de boot drie maal daags een retour maakte. Aan de metamorfose van het Ha venrestaurant werd meegewerkt door interieurbouwer Henk Bruin, Boom Scheepsreparatie, IBS, Meubelhuis Texel en Veltkamp. Bij zondere hand- en spandiensten verleenden Jaap Bakker uit Oude- schild en „Kluslap"-electra. (ADVERTENTIE) Voor belangstellenden houden wij .Jrsr/ op zaterdag 17 december a.s Tel. 19310 Fax 19409 van 16.30-18.00 uur. Uw gastheer: Jan C Stolk P.s. Een oorlam staat klaar. Wijdag moest ik verschijnen voor het Gerechtshof in Am sterdam. Schrik niet, het was geen strafzaak maar de monde linge behandeling van een be- oep dat ik twee jaar geleden instelde tegen een verontreini gingsheffing, opgelegd door iet Hoogheemraadschap Uit waterende Sluizen. Trouwe le zers zullen zich de kwestie terinneren omdat ik er over ver telde in de afleveringen Poep I ;n Poep II van deze rubriek. Voor de anderen hierbij de korte nhoud van het voorafgaande. Dm een verstopping te verhel- jen moest in februari 1992 on- :e niet op het riool aangesloten Jeerput door de gemeente wor- len leeggezogen. De gemeente jooide de inhoud buiten ons nedeweten in het riool zodat Ie poep tenslotte belandde in Ie zuiveringsinstallatie van het loogheemraadschap Uitwate- ende Sluizen en daar weer in irachtig schoon water werd 'eranderd. De gemeente stuur- le een pittige rekening: f99,60. tien maanden later kwam ook ien rekening van Uitwaterende Huizen, die nog veel hoger vas: f225,-. Het laten afvoeren an nog geen tachtig liter afval- vater had me dus f324,60 ge- ost. Het was precies volgens Ie regels, want die f225,- is en forfaitaire heffing, dus een ast bedrag ongeacht de hoe veelheid afvalwater die per jaar vordt gezuiverd. Gezien de onsequenties zoals beschre- en, vond ik dat de regels njet leugden en diende een be waar in bij het Hoogheem- aadschap. Dat werd van de and gewezen. Omstandig verd uitgelegd wat ik al wist: de regels waren goed toege past. Op mijn suggestie om een andere regeling te treffen voor beerputbezitters werd niet in gegaan. Die voorgestelde goed uitvoerbare regeling kwam erop neer dat de gemeente jaarlijks opgaaf doet van de totale hoe veelheid beerput-poep die zij naar de zuivering brengt. Het Hoogheemraadschap brengt de werkelijke zuiveringkosten daarvan in rekening bij de ge meente, die dat bedrag dan over de beerputeigenaars om slaat door een bedragje op te tellen bij het tarief dat geldt voor het leegzuigen van een put. De totale kosten komen dan in de buurt van de f110,- te liggen en dat is heel wat anders dan f324,60. Ik ging dus in beroep bij het Ge rechtshof in Amsterdam. Daar bij waarschuwde ik voor de inmiddels gebleken gevolgen van de huidige regeling. Beer putbezitters bedenken zich wel drie keer voordat ze de ge meente opdracht geven hun put te legen. Liever bellen ze een boer die met zijn giertank de put leegzuigt en de inhoud samen met dierlijke mest op het land uitrijdt. Nog vaker ge beurt het dat de eigenaars hun put zelf leegscheppen en de in houd met kruiwagens in grep pel, bos of berm gooien. Zeer ongewenst en alleen daarom al reden om de regeling te ver anderen. Een hele tijd hoorde ik niets. Nederland is een rechtsstaat, maar het kan wel even duren voordat je je recht krijgt. Ik ben nu twee jaar bezig en het eind is nog niet in zicht. Hoogbejaar den kunnen aan zoiets beter niet beginnen want de kans is groot dat ze al dood en begra ven zijn als de rechter uitspraak doet. Maanden na het indienen van mijn beroep kreeg ik post: het Gerechtshof had het Hoog heemraadschap gevraagd om commentaar op mijn beroep. Naar aanleiding daarvan had de jurist van het Hoogheemraad schap een vertoogschrift ge maakt, een verweer. Het besloeg zeven kantjes en was dus veel uitgebreider dan de reactie die ik in eerste instantie van de Hoge Heemraden had gekregen. Maar het kwam op hetzelfde neer. Het Hoogheem raadschap legde opnieuw uit dat hun regels consequent wa ren toegepast en er werd ver- Wezen naar jurisprudentie en achtergronden om de juistheid daarvan te onderstrepen. Op mijn suggestie voor een wijzi ging van de regeling werd weer niet ingegaan. Anderhalf jaar bleef het stil. Omdat ik niet precies wist hoe het gaat bij zulke kwesties, be gon ik te vermoeden dat de zaak was afgedaan. Misschien had ik moeten reageren op het vertoogschrift en had ik verlo ren door dit na te laten. In doffe berusting leefde ik voort, een il lusie armer. Totdat ik vorige maand thuis een briefje vond met het ver zoek om in het postkantoor een „aangetekende brief uit Am sterdam" af te halen. In het kantoortje van Hielke overhan digde de altijd glimlachende PTT-er Paul van Putten een gro te grijze envelop. Een aangete kende dagvaarding van het Amsterdamse Gerechtshof! Ik schrok me te pletter. Wat had ik misdaan? Niks toch zeker? Het kon niet anders dan een vergis sing zijn. Wat moest Van Put ten wel denken? Afgezien van illegaal bouwen, jutten, rijden zonder rijbewijs en het mislei den van ambtenaren heb ik nooit iets crimineels begaan. Misschien was er een afschu welijke rechterlijke dwaling of waren duistere krachten erin geslaagd mij betrokkenheid bij de hasj- en cocaïnetransporten van de afgelopen jaren in de schoenen te schuiven. Van ver warring liep ik zowat de Brink in toen ik naar buiten lopend de envelop openscheurde. O, wat een heerlijke opluchting. Het was alleen maar een uitnodi ging om de behandeling van mijn poepput-kwestie bij te wonen. Het was die vrijdag voor het eerst in mijn 53-jarige leven dat ik voor een rechtbank stond, een historisch moment. Wat ze later ook van mij kunnen zeg gen, niet dat ik al vróeg in aan raking kwam met justitie. En het betrof nog wel de Meer voudige Belastingkamer van het Gerechtshof, de een na hoogste rechtbank van het land. Heftig! In Amsterdam was ik te voet van het station naar het Paleis van Justitie aan de Prinsen gracht gegaan. Met de tram durf ik niet meer, sinds ik daarin twee jaar geleden door zakken rollers ben beroofd. Bovendien gaat lopen bij mij even snel en op jaarbasis scheelt het toch weer heel wat knippen. Helaas regende het en het was verder dan ik had gedacht. Ik rende me uit de naad en was buiten adem en tamelijk doorweekt toen ik voor mijn rechters stond. Voortaan toch maar een bootje eerder van huis gaan. „Bent u voor deze zaak héle maal van Texel gekomen?!", zei de hoofdrechter bewonderend. Zo'n opmerking vervult mij al tijd met intense vreugde. Hele maal van Texel. Vroeger was dat anders en legde ik altijd haastig uit dat het niks ver was. Prima boot, vaart zéér frequent en voor de rest is het een kwestie van ruim een uurtje. Vanuit Zeeland of Limburg moet je veel langer reizen om in Amsterdam te komen. Er zijn nog steeds Texelaars die de moeilijke ligging van hun eiland op deze wijze bagatelliseren, maar ik doe daar niet meer aan mee. Texel als moeilijk bereik baar eiland van primitieve jut ters en schapenboeren is immers veel leuker voor de mensen. Ik bevestigde dus hij gend dat het godzijdank was gelukt om de hoofdstad te be reiken en ze vonden me alle maal heel flink. Ik stond daar alleen, zonder hulp van een advocaat. Wie weet wat een advocaat kost, begrijpt waarom. Zo'n man kost nog meer dan het legen van een poepput, per uur. Kan dus nooit uit. Het tevens opge roepen Hoogheemraadschap werd door twee mensen verte genwoordigd, waaronder de bedrijfsjurist, dezelfde man die het „vertoogschrift" had ge maakt. Twee tegen een. Niet helemaal eerlijk. Hoewel, het zou best kunnen dat de rech ters mededogen hebben voor een zwakke partij die het in z'n eentje probeert te klaren en daarvoor ook nog eens van een afgelegen schapeneiland is ko men afzakken. Ik vóelde me aanvankelijk ook alleen, echter vooral door de houding van andere poepput- eigenaars op Texel. Die hadden hetzelfde beleefd met het Hoogheemraadschap, scholden als de rook en bezworen me dat ik op hun steun kon rekenen. Maar ze lieten mij lekker de kastanjes uit het vuur halen. Labbekakken! De meesten had den niet eens bezwaar ge maakt bij het Hoogheemraad schap en ik was de enige die te gen de afwijzing van het be zwaar in beroep was gegaan bij het Gerechtshof. Andere Noordhollanders zijn trouwens niet anders. Van de jurist van het Hoogheemraadschap hoorde ik dat het bij hen zelfs nooit eerder was voorgekomen dat iemand voor zoiets naar het Gerechtshof was gegaan. Wel maakten velen in de loop der ja ren bezwaar tegen een volgens hen onrechtvaardige verontrei- ningsheffmg, maar allen legden zich tot dusver neer bij de afwij zing van het Hoogheemraad schap. Mijn geval was dus geen routineklus. De rechters toonden zich constructief en ontspannen. Ik las mijn pleidooi voor en ook de jurist van het Hoogheemraad schap kwam ruimschoots aan het woord. Daar bleef het niet bij. Geheel tegen verwachting bleken de drie rechters diep gaand geïnteresseerd. Al vóór mijn betoog waren ze trouwens al aardig op de hoogte. De ken nis hadden ze opgedaan uit de stukken, waarbij onder andere kopieën zaten van de Langs de Weg-verhalen Poep I en Poep II, die ik voor de Texelse Courant had geschreven. Ze hadden er hartelijk om moeten lachen en ook de jurist van het Hoog heemraadschap zei dat hij zich had vermaakt. Hartelijk dank heren voor deze hulde van on verdachte zijde. De rechters.na- men er de tijd voor. Al gauw zag ik dat ik de boot van half vijf nooit meer zou halen, maar vond het deze keer niet erg want er werd echt naar een oplossing gezocht. De hoofd rechter wilde van de jurist van Uitwaterende Sluizen weten of de door mij voorgestelde rege ling mogelijk was. De man keek zuinig en voorzag „haken en ogen" maar sloot mets uit, wat mijn aanvankelijk geringe hoop op het«winnen van de zaak aan zienlijk aanwakkerde Ook toon den de heren rechters technische belangstelling voor het fenomeen beerput en voor de levenswandel van beerput- bezitters in het algemeen. Waarom heeft u die put door de gemeente laten leeghalen? Wist u of kon u weten dat het afvalwater naar het Hoogheem raadschap werd gebracht? Is te verwachten dat dit vaker zal gebeuren? Ik begon uit te leggen dat de boel verstopt was geraakt door maandverband, dat door onze gasten door het toilet was gespoeld. Daardoor werd het afvloeien van het effluent van de put naar de omringende bo dem belemmerd. In zo'n geval gebeurt bij het doortrekken van het toilet het omgekeerde van wat de bedoeling is: aJles komt terug. En met alleen alles van jezelf, maar ook alles van de huisgenoten, die je vóór zijn ge weest. Een dynamisch en kleurrijk schouwspel, maar het komt meestal met gelegen. Om de proppen uit de afvoerpijp te kunnen verwijderen moet de put leeg, althans het dunne moet worden verwijderd, het dikke mag eventueel blijven zit ten. Je kunt je dan in de put la ten zakken, je arm in de afvoerpijp steken en met een beetje geluk de maandverban den en tampons terugtrekken en... Ik hoefde niet verder te gaan. De heren hadden nog niet ge geten en ze begrepen het nu wel. Opgemerkt werd dat de huidige regeling in stand gelaten zou kunnen worden als ik een be roep op de hardheidsclausule zou doen. Ik wist niet dat het Hoogheemraadschap zo'n clau sule had, maar het leek me een lapmiddel zonder rechtszeker heid. Je bent dan immers af hankelijk van de welwillendheid van de heren. Beter is een aan vullende bepaling in de verorde ning, die gewoon voor alle puteigenaars geldt zonder dat ze telkens in actie hoeven ko men. De man van het Hoog heemraadschap wierp tegen dat zo'n regeling dan voor het hele gebied van Uitwaterende Sluizen zou moeten gelden, wat mij nu juist prima leek. Het zou niet de eerste keer zijn dat van Texel de victorie begint. Wat hier gebeurt mag best af stralen op Nederland en om streken. De naam „Texelse regeling" wil ik dan wel wette lijk gedeponeerd hebben, maar het leek me voorbarig om dat nu al te eisen. Hoe het zal aflopen? Geen idee. Hopeloos lijkt het niet, maar de Texelse poepputbezitters zullen nog wat geduld moeten heb ben. Uitspraak over drie tot vijf maanden. Harry.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 1994 | | pagina 7