Jacqueline Jimmink
rekt wijde wereld in
Raad praat maandag
over PvdA-oversteek
Langs de weg
Fiets
KERSTVERHALEN
WEDSTRIJD
TEXELSE y couRANT
Onderlinge strijd
voor dartteams
Snerttoernooi
recreatievoetbal
Werken aan eigen
stijl in Milaan
de zomer van 1993 baarde Jac-
ueline Jimmink opzien door als
«derlands eerste vrouwelijke
[jpengraveur aan de slag te
n. Nog geen tweeëneenhalf
ar later staat de Texelse op het
unt zich te vestigen in Italië, het
nd van de verfijnde graveertech-
aken. De nu 26-jarige graveuse
zich in het kunstzinnig cen-
um Milaan verder ontwikkelen,
ir haar geboortegrond keert ze
irlopig niet terug, denkt ze.
Waarschijnlijk raak ik eerder ver-
ir weg. Japan of zo."
llië komt niet zomaar uit de lucht
illen. „Het buitenland bleef bor-
ilen na mijn studie in Luik", ver
aart Jacqueline. Toen ze tijdens
grote wapenbeurs een Duitse
-aveuse ontmoette, die een leer-
ime tijd achter de rug had op een
iliaans atelier, besloot ze dezelf-
weg te volgen. Wat haar vooral
introk was de verfijning waar de
llianen om bekend staan: gravu-
s maken met bulino (=gereed-
ihap) en loep
i kwam terecht in een werk-
aats in het dorp Gardone V.T.,
n noorden van Brescia. „Een
;ht graveursdorp. Er wonen er
el honderd, waaronder echte
ippers. Uit de hele wereld komen
pdrachten. Beroemdheden als
teven Spielberg, de filmregisseur,
eten Gardone te vinden."
Handwerk
het schitterend gelegen plaatsje
ilde Jacqueline zich weldra op
ear gemak. Ze kreeg in het ate-
:r, waar graveerwerk voor een
apenfabriek werd gedaan, een
lieiding terwijl ze tussen vaklui
izig was. „Allemaal kosteloos.
willen graag hun kennis door-
tven, om het ambacht in stand te
ouden. Het wordt prachtig ge-
onden als jongeren de bereidheid
een het vak onder de knie te krij-
Het kost minstens tien jaar
n goed te leren graveren."
ovendien wordt het traditionele
|,e
handwerk bedreigd door de com
puter, wat Jacqueline jammer
vindt. „Ik ben ermee begonnen
omdat ik graag met mijn handen
bezig wilde zijn. Vandaar dat ik de
drang heb om die ambachtelijke
arbeid overeind te houden, hoe
zeer ik ook moet ploeteren."
Geratel
De Italiaanse meesters waardeer
den haar liefde voor het vak en za
gen goedkeurend hoe de Texelse al
gauw grote vorderingen maakte.
Dat leidde niet alleen tot ontmoe
tingen, maar ook tot vriendschap
pen met topgraveurs in het dorp.
„Op een avond belandde ik bij een
graveur die ik bewonderde uit een
boek. Ik verstond weinig van het
geratel in het Italiaans, maar ik
mocht weer langskomen als ik zin
had. Intussen ken ik er tientallen.
Ze geven me alles door op vakge
bied, ik kan ze altijd bellen. En ze
hebben me uitgenodigd om deze
winter te leren skiën..."
Sterrebeelden
Ze kon zo werk krijgen in Gardone,
maar dat zag ze niet zitten. „Ik
had juist voor de vrijheid gekozen
en wilde me niet meteen alweer
beperken." Via de van Texel af
komstige Remmert Drijver (die
haar enkele jaren geleden ook op
het spoor van het graveren van
wapens had gezet) kwam ze te
recht aan de oever van het Garda-
meer, zo'n 80 km verderop. Drijver
werkte daar als goudsmid bij een
juwelier.
Toen Jacqueline haar map met
werkstukken toonde, werd de ju
welier enthousiast en vroeg haar
mee te werken aan een serie me
daillons met sterrebeelden in klas
sieke stijl. „Ik mocht van de
werkplaats gebruik maken en gra
tis slapen boven de zaak, met uit
zicht op het meer. Tussen de
middag hadden we telkens drie
uur siësta, dan lagen we te bakken
aan het strand. En 's avonds na
tienen, na het werk, gingen we
werkplaats In Gardone, waar ze afgelopen voorjaar leerde en werkte.
Pontwefl
Pontwefl
Hoomdorwog
De Ondernemers Vereniging Den
Burg schrijft voor de kerst een
verhalenwedstrijd uit. Iedereen, jong
of ouder, mag een mooi, leuk of ont
roerend verhaal schrijven in maxi
maal 500 woorden.
De winnende verhalen worden afge
drukt in de kerstkrant van 15 decem
ber. Inleveren bij Bakker Optiek,
Fred v.d. Werf, Klavertje 4, Bakker
Offein of Langeveld De Rooy.
Uiterlijk maandag 11 december
om 12.00 uur!
Verhoogde
middengeleiding
Twee damesteams en de
„huisteams" van De Zwaan en
het Cafeetje vochten een onder
linge dartstrijd uit. Verder trad
Barbaren 1 aan tegen Slock 1.
De dames van Slock bleven met
6-2 de baas over de Barbaarsters.
Na de singles namen ze de leiding
al en die positie werd verstevigd
door winst in de dubbels.
Cafeetje 2 zegevierde over het
Us en weder dienende worden de
recreatievoetballers zondagmor
gen in De Cocksdorp verwacht,
waar vanaf 10.00 uur het traditio
nele snerttoernooi wordt gevoet
bald. De grasmat is zodanig van
kwaliteit dat de Durpers het wel
aandurven.
Er worden potjes van een half uur
gespeeld, met vijf minuten in-
speeltijd. Tussen de wedstrijd door
is er snert en brood, beschikbaar
VRIJDAG 8 DECEMBER 1995
eerste team van dit etablissement.
Ed Tolboom won als enige zijn
single, maar Cafeetje 1 zag de
dubbels aaan hun neus voorbij
gaan.
Op die van Paul Witte na gingen
de singles bij Barbaren 1 -Slock 1
naar laatstgenoemde. Na een 3-3
stand brachten de tac-tics de
beslissing in het voordeel van de
Slock.
Niels Bakker won in de
Zwaanstrijd de singles van Arie
Eelman. Dat bleek later het enige
punt, want het werd 7-1 voor
Zwaan 1.
gesteld door het Eierlandsche
Huis. Er wordt gespeeld in twee
poules. Bij snijdende oostenwind
wordt het toernooi uitgesteld tot
maart.
Programma:
10.00 De Cocksdorp - Texelse Boys
10.35 Oosterend - ZDH
11.10 Texelse Boys - De Koog
11.45 ZDH - Texel
12.20 De Cocksdorp - De Koog
13.05 Oosterend - Texel
Vanaf 14.00 uur kruisfinales.
Jacqueline Jlmmlnk aan het werk In haar atelier achter het ouderlijk huls aan de Kogerweg. Maar Italië lonkt.
stappen met de Denen die ook in
die zaak werkten. Ontzettend veel
lol gehad."
Eigen stijl
Haar besluit om in Italië te blijven
nam ze op een internationale
beurs in Milaan. Zelf hoopte ze
zich in Frankrijk of Engeland kwali
tatief verder te ontplooien, maar
de voorzitter van de Italiaanse fe
deratie van zilversmeden bracht
haar op andere gedachten. „Italië
is de top op het gebied van de
sign."
Inmiddels heeft Jacqueline woon
ruimte gevonden in Milaan. Naast
haar graveeropdrachten wil ze
zich verdiepen in kunst. Ze is van
plan aan de kunstacademie in een
bepaalde richting colleges te vol
gen. Haar uiteindelijke doel is het
ontwikkelen van een eigen stijl en
het zelf ontwerpen en gieten van
voorwerpen.
Japan
Waar het toe zal leiden, weet ze
niet. „Misschien ga ik wel naar Ja
pan." Reden van deze opmerking
is haar contact met een Japanse
kunstenaar uit Milaan, Akira Tat-
sumura, bij wie ze nu kind aan
huis is. De Japanner stimuleert
haar zowel creatief als geestelijk
door haar in te wijden in oosterse
filosofieën. Omgekeerd liet zij haar
Japanse vrienden Texel zien. „Ze
waren gek van Wezenspyk-kaas
en erg onder de indruk van de na
tuur."
Jacqueline probeert er nuchter on
der te blijven. Ze geniet met volle
teugen: „Ik ervaar deze periode als
enorm verrijkend. Het is prachtig
wat ik nu meemaak."
Frans Hopman
(Foto Frans Hopman
B en w zien weinig muziek in het
plan van de PvdA-fractie voor een
betrekkelijk goedkoop aan te leg
gen oversteekplaats voor fietsers
op het kruispunt Pontweg-
Hoornderweg-Emmalaan.
De fractie had oud-Texelaar Biem
Troost uit Arnhem een ontwerp la
ten maken voor een verhoogd
middengedeelte van de Rontweg
ter hoogte van de Hoornder-
weg/Emmalaan, dat als een soort
vluchtheuvel dient voor fietsers
die de Pontweg willen oversteken.
De rechtsafvakken die zich hier nu
bevinden, zouden moeten verdwij
nen.
B en W houden echter vast aan
het voornemen om hier een roton
de aan te leggen. Ook het verzoek
om het idee in de raadsvergade
ring van maandag 11 december
aan de orde te stellen, was in eer
ste instantie afgewezen. De fractie
heeft daarom gebruik gemaakt
van artikel 17 van het reglement
van orde, dat het mogelijk maakt
om een onderwerp („vreemd aan
de orde van de dag") toch op de
agenda te laten zetten.
Kanon
De fractie herinnert eraan dat het
in de eerste plaats gaat om meer
veiligheid voor overstekende fiet
sers. Daarvoor een vele tonnen
kostende rotonde of verkeersrege
linstallatie aanleggen is als schie
ten op een mug met een kanon.
Volgens de fractie is de belangrijk
ste oorzaak van het gevoel van on
veiligheid dat de Pontweg ter
plaatse heel breed is, mede door
de links- en rechtsafvakken. Ver
der speelt mee dat de weg uitno
digt tot hard rijden, waardoor het
voor kruisende fietsers moeilijk te
schatten is hoeveel tijd nodig is
voor de oversteek.
Door het PvdA plan wordt de over
steek korter en is er halverwege
een „wachtplaats", waar de situa
tie nog eens rustig kan worden be
keken. Het laten verdwijnen van
het rechtsafvak is geen probleem
en past volgens de PvdA zelfs in
nieuwe opvattingen. Rechtsafvak
ken maken de verkeerssituatie
minder overzichtelijk. Als een
vrachtwagen van een rechtsafvak
gebruik maakt, is niet te zien of
naast de vrachtwagen op de door
gaande rijstrook, verkeer aanwe
zig is. Door verwijdering van het
rechtsafvak moet het doorgaande
en afslaande verkeer van dezelfde
baan gebruik maken, wat een rem
mend effect heeft waardoor de
mogelijkheden voor afslaand en
kruisend autoverkeer worden ver
groot.
Uitvoering van het PvdA-plan kost
nog geen f150.000,-.
Afwijzing
B en W betwijfelen of de veiligheid
van de fietsers op deze wijze wel
zoveel toeneemt. Ze redeneren:
„Het in twee gedeelten oversteken
van de Pontweg door fietsers is
aan te bevelen als de naderingss
nelheid van het gemotoriseerde
verkeer relatief gering is, bijvoor
beeld in situaties waarbij het ver
keer een voorrangsweg.
voorrangskruising of rotonde na
dert. In de situatie Pontweg-
Hoornderweg is de snelheid van
het gemotoriseerd verkeer echter
niet gering. Snelheidsverminde
ring van het verkeer op de door
gaande rijbaan, door verkeer dat
van deze hoofdrijbaan rechts- of
linksaf slaat, vindt slechts plaats
als in een aanééngesloten file
wordt gereden. In die situatie zal
de fietser niet kunnen oversteken.
Het gaat juist om die enkele auto
waarvan de naderingssnelheid
door de fietser verkeerd wordt in
geschat. Met name bij het tweede
deel van de oversteek treedt dit
verschijnsel op Verkeersonder-
zoek en ervaring bij de provincie
Overijssel bracht dit aan het licht".
Ook wordt opgemerkt dat fietsers
vaak geen voorrang krijgen op het
afslaande verkeer vanaf Emma-
laan of Hoornderweg, waardoor zij
altijd slachtoffer worden bij onge
vallen. Het verkeer vanaf de Em-
malaan heeft bij de fietsoversteek
al een hoge snelheid. Als de fiet
ser beschermd moet worden,
moeten deze situaties zoveel mo
gelijk vermeden worden. Het gaat
niet alleen om voorrang hebben
maar vooral om voorrang krfjgen.
Verder wordt er bezwaar tegen ge
maakt dat het PvdA-voorstel al
leen is gericht op veiligheid van
fietsers terwijl ook aan andere
weggebruikers moet worden ge
dacht. De PvdA-fractie zegt niet
onder de indruk te zijn van het ver
zet van het college en wil het
voorstel dan ook niet intrekken.
(ADVERTENTIE!
Vlak voor dat avontuur met die
knie, beleefde ik iets bijzon
ders. Ik zat op de fiets, voor
het eerst sinds meer dan dertig
jaar. Al die tijd heb ik mij te
roet, per motor, brommer,
scooter, auto, boot, trein, tram,
vliegtuig, hoovercraft, helikop
ter, autoped of betjak ver-
- plaatst, maar een rijwiel raakte
'k niet aan. Ik bezét zelfs geen
fets. Waarom ik nu ineens wel
op zo'n ding moest, weet ik
zelf niet. Nu komt het wel
meer voor dat ouder wordende
mannen dingen doen die ze
nooit eerder hebben gedaan of
gedurfd. Meestal zijn dat
symptomen van de midlife
crisis. Maar ik ben inmiddels
54, dus die crisis moet al een
jaar of tien achter me liggen.
Merkwaardig.
Waar het ook van komt, de
laatste jaren ging ik steeds
meer naar fietsen kijken. Ik
<lurf het bijna niet te zeggen,
maar ik moest er ook aan vóe-
'en en kon het zelfs niet laten
om fietsen in donkere stallin
gen stiekem in de banden te
knijpen. Met toenemende op-
vinding las ik over de fietsva
kanties van Dik Haker in verre
landen en ik voelde zelfs een
tekere wellust bij het verne
men van de uitslagen van de
Weiertijdrit. Kortom: ik kickte
g erop.
Eind vorig jaar stapte ik naar
de gebroeders Kees en Peter
Ran om vrijblijvend te vragen
wat zo'n ding kost. Ik had ook
naar een andere fietsenwinkel
kunnen gaan, maar ik was
bang dat ze me daar zouden
uitlachen. Dat risico loop je bij
de Rannen niet. Die lachen
nooit, dus ze lachen je ook
niet uit. Ze bezorgden me ech
ter de schrik van mijn leven,
want een béétje fiets kost te
genwoordig duizend gulden! De
Rannen vingen me goed op,
maar de fietslust was weg en
ik sliep voor het eerst sinds
maanden weer rustig.
Toen onlangs de eerste blaad
jes van de bomen vielen, werd
het wielerbeest in mij opnieuw
wakker. Juist op dat moment
hoorde ik dat een kennis een
tweedehands mountainbike te
koop had. Voor vier tientjesl
Voor juichen was het echter
nog te vroeg, want het ding
was niet rijklaar. De Rannen
hadden de bike hoofdschud
dend bekeken en in toenemen
de somberheid iets gemompeld
over achterstallig onderhoud.
Reparatie kon in de papieren
gaan lopen, maar ik liet het in
vertrouwen aan hen over, want
ze hebben mij nog nooit teleur
gesteld. Een weekje later had
den ze de fiets piekfijn in orde
gemaakt, waarbij enige vitale
onderdelen waren vervangen.
De rekening viel mee: zestig
gulden. Nu maar hopen dat ik
dat bedrag ook echt aan de
Rannen heb overgemaakt,
want het banknummer staat
op hun rekening met zulke klei
ne cijfertjes, dat het haast niet
is te lezen.
Op een stil weggetje bij mijn
afgelegen woning heb ik de
mountainbike beproefd. Het
viel niet mee. Ik moest wennen
aan de voorovergebogen hou
ding, het harde zadel en de
hendeltjes, waarmee je die on
telbare versnellingen moet be
dienen.
Het deed denken aan het jaar
1950 toen ik op last van mijn
ouders leerde fietsen op De
Zes in Den Burg, toen nog een
doodlopende straat. Het ge
beurde met een fiets van mijn
moeder omdat mislukt opstap
pen met een herenfiets tot een
bloedige valpartij had geleid. Ik
was daardoor zo bang gewor
den dat ik helemaal niet meer
wilde fietsen en mijn ouders
jankend smeekte om die beker
aan mij voorbij te laten gaan.
Maar ze hielden voet bij stuk.
Ik kreeg het bittere verwijt dat
bepaalde neefjes van mij al
lang konden fietsen. Wat zou
den die zich tebarst lachen als
ik er niets van terecht bracht!
Misdienaar wilde ik ook al niet
worden, wat moest er van mij
terechtkomen?
Met die neefjes bedoelden ze
de jongens van ome Piet. Op
doordeweekse dagen hingen
die nog erger de beest uit dan
wij, maar op zondag in de kerk
lieten ze zich kennen als vrome
misdienaartjes. In verband met
dat laatste werden ze ons altijd
als lichtend voorbeeld voorge
houden, waardoor ik die glui
perds intens haatte.
De Zes was genoemd naar de
6-vormige stinksloot die er
naast lag. Bij mijn fietspogin-
gen moest tot elke prijs
worden vermeden dat ik in dat
open riool zou storten. Wat
voor afschuwelijke taferelen
dat zou opleveren wist ik om
dat mijn broertje 's winters re
gelmatig door het ijs zakte van
diezelfde sloot. Overdekt met
druipende blauwe prut stapte
hij dan de huiskamer binnen.
Mijn moeder joeg hem terug
naar de bijkeuken om hem
daar af te schrobben en ont
smetten. Heel verschrikkelijk.
Mijn ouders, geholpen door de
buurmannen Koorn, Dijt en
Huisman, voorkwamen dat on
heil door zich in linie tussen
sloot en oefenparcours op te
stellen. Week ik af van de rou
te, dan sprongen ze naar voren
en grepen mijn fietsstuur, on
geveer op de manier waarop zij
ook wel op hol geslagen paar
den tot stilstand brachten.
Al gauw kon ik behoorlijk rech
tuit fietsen, alleen opstappen
en afstappen lukte nog niet.
Stoppen deed ik door het
tuintje van buurman Dijt in te
rijden waar ik dan vast liep
tussen de takken van de hor
tensia's. Starten was nog een
voudiger. Ik werd gewoon op
het zadel getild waarna ze de
fiets een flinke duw gaven.
De buurt had de handen vol
aan deze lanceringen, het
kwam daarom goed uit dat
ook de politie meehielp. Wij
vonden dat vanzelfsprekend
want de politiemannen hadden
destijds hun hoofdbureau bij
ons in de straat en waren dus
ook buren. Niemand minder
dan de barse commandant
Dingemans wist mij met een
korte peptalk in één keer van
mijn start- en finish-problemen
af te helpen. Hij liet mij een
keer op- èn afstappen op een
stilstaande fiets die hij stevig
vasthield. Dat ging best. „En
nu rijdend!!", brulde hij en te
gelijk gaf hij een keiharde duw
in de richting van de Doopsge
zinde Vermaning. Nu ging het
feilloos. Victorie!
Niet lang daarna kreeg ik mijn
eerste eigen fiets. Het was
oorspronkelijk een zeer grote,
waarvan mijn vader snijdend
en lassend een jeugdmodel
had gemaakt. Het zag er bizar
uit, maar met dit shopperachti-
ge geval kon ik alle uithoeken
van Texel moeiteloos bereiken.
Mijn hartewens was echter een
nieuwe, echte fiets. Mijn
ouders beloofden die als ik zou
overgaan. Ze hadden makkelijk
praten want op dat moment
stond ik er op school zeer
slecht voor. Ze lachten dan
ook als de bekende boer met
kiespijn toen ik wél overging.
De fiets van f120,- was een rib
uit het lijf.
Veel voldoening hadden ze er
ook achteraf niet van. Ik ge
bruikte de nieuwe fiets op de
zelfde wijze als de oude, dus ik
was er niet zuinig op. Toen
Gerrit de Haan van het Texels
Museum bezig was met het in
richten van zeewateraquaria,
ging ik' voor hem schoon nat
zand halen van het Westerslag,
waarbij ik dwars door het zwin
naar de branding reed. Met de
krassende emmers zand op de
bagagedrager fietste ik een
keer of vijf heen en weer tot
dat Gerrit genoeg had. Omdat
ik niet op de gedachte kwam
de fiets na afloop af te spoelen
met zoet water, was deze een
paar weken later door het ver
nietigende zand en zout veran
derd in een bonk roest.
Jaren later kocht ik met geld
dat ik had verdiend met bieten
op één zetten, een tweede
hands fiets. Al gauw werd die
gestolen, vrijwel zeker door
mariniers van de Mok. Als die
jongens na het stappen in Den
Burg aangename vertraging
hadden opgelopen, zodat ze
het gezamenlijk trucktransport
misten, pikten ze gewoon een
onbeheerde fiets om naar het
kamp terug te gaan. Ergens
langs de Mokweg gooiden ze
die in berm of sloot. Daar ging
je dus kijken als je fiets weg
was en bijna altijd vond je hem
terug. Maar ik zocht vergeefs
en heb daarna geen fiets meer
gehad.
Het moest dus wennen toen ik
op de eerste mooie zondag na
de herfstvakantie op mijn juist
verworven moutainbike stapte.
Op de Pontweg kreeg ik ter
hoogte van de rioolzuivering al
hartkloppingen. Gelukkig was
dat tijdelijk en toen ik het rit
me eenmaal te pakken had,
ging het gesmeerd. In één ruk
sjeesde ik naar het Hoorn-
derslag. Daar deed mijn kont
zó zeer dat ik blij was dat ik
bij Joop Vlaming even kon bij
komen. Aan de bar zaten nie
mand minder dan Frans en
Lies Pieterse, incognito. Het
werd een genoeglijk gesprek
want Frans zat die middag ook
voor het eerst sinds vele jaren
op de fiets. Hij was opgetogen
en vertelde lyrisch over wat hij
onderweg allemaal had gezien.
Prachtige vergezichten, vogels,
bloemen. Hij had nooit gewe
ten dat het buiten De Karse-
boom zo mooi was. Zelden
heb ik ons eiland zo onver
dacht horen bejubelen. Ont
roerend.
Het is waar dat je op de fiets
veel meer ziet dan vanuit de
auto. Pas nu ontdekte ik dat er
nieuw riet zit op de boerderij
van Dirk Bakker en dat een
zieke iep is gekapt bij Berkhoe
ve. Toen ik over het strand te
rugfietste zag ik ter hoogte van
paal 12 ook nog wethouder
Daan Schilling met familiele
den, gewoon in het wild! Je
moet natuurlijk wel oppassen
dat je je door zulke dingen niet
te veel laat afleiden, want er is
tegenwoordig een hoop con
currerend verkeer dat de
kwetsbare fietsers naar het le
ven staat. Ook fietsers onder
ling kunnen elkaar in de weg
zitten.
Het waren op die eerste zon
dag na de herfstvakantie over
wegend Texelaars die ik
tegenkwam. Ze deden nogal
verbaasd. „Zóóó, hillegaar op
de fiets?!" Ik kon dat moeilijk
ontkennen, dus ik gaf het tra
ditionele antwoord: „Ja, 't
moest maar 's beure!" Niet
wat je noemt een diepgaande
discussie, maar wel van grote
sociale betekenis.
Dat ze hun ogen nauwelijks
hadden geloofd bleek de vol
gende ochtend. Bij de groente-
kraam op de markt in Den
Burg klampte een van hen me
aan: „We zagge je guster nag
op de fiets". Ik veinsde verba
zing: „Dat bestaat niet, ik fiets
immers nooit". Waarop hij zei:
„Dat dochte wee ok al. 't
Moet 'n éér weest hewwe".
Harry.
