Wij zijn er voor de
ouderen, niet andersom
Zorgcentrum
Texel
Gezocht: personeel
ZORGCENTRUM TEXEL
Lokatiemanager Kees Boer:
Van vrijzinnig protestant
naar Samen Eén
„vrije keus"
Opening
Verpleeghuis
Vroeger of later krijgt iedereen ermee te maken. Hetzij zelf, hetzij via e«n
familielid. De ouderenzorg is in een stroomversnelling geraakt. De kran
ten hebben vol gestaan over fusies, bezuinigingsoperaties en thuiszorg
projecten. Maar hoe is het nu in de praktijk? Wat gebeurt er als je niet meei
voor jezelf kunt zorgen? Hoe is het om te wonen of te werken in een zorg.
instelling? Welke veranderingen zijn er nog op komst? Een kijkje achtei
de schermen bij Zorgcentrum Texel.
Ethische vraagstukkei
een zaak van overleg
levoel
Het oude Gollardsgebouw dat in 1985 plat ging
pagina 6
Texelse Courant dinsdag 17 september 1955
Zorgverlening. Alleen het woord klinkt al saai. Hoe moet dit ooit een
sappig interview worden? Beelden doemen op van een vak-
verdwaasde man die ladingen wollige vaktermen over me gaat uit
storten... Hoe anders blijkt de praktijk. Kees Boer is een vlotte pra
ter. die in heldere bewoordingen schetst hoe de wereld van de
ouderenzorg op Texel in elkaar zit. Alleen zijn functie-omschrijving
blijft een onmogelijk ambtelijke term: lokatiemanager. Hij lacht.
„Weet jij een betere benaming?" Touché.
Zorg voor ouderen bestaat op Texel
al heel lang Kees Boer vertelt over
stichtingen voor de opvang van ar
men, van weeskinderen en ook van
ouderen Landelijk ontwikkelde het
rusthuis zich tot bejaardenoord en
verder tot verzorgingshuis Texel
volgde Verpleeghuizen zijn een ver
schijnsel van de zestiger en zeventi
ger jaren. Ook in dat opzicht deed
Texel mee met de rest van het land.
Als je nu terug kijkt, zou je de zorg
van vroeger betuttelend vinden",
peinst Kees Boer
Gaan wij ons lekker wassenMaar
daar doelt de lokatiemanager met
eens zozeer op.Personeel woonde
in de instelling. Men was er altijd. Di
recteur Boon woonde binnen de oude
Gollards. Hij was dag en nacht be
schikbaar Eén grote familie. Da's nu
ondenkbaar, hoewel sommige oude
ren nog wel dat beeld hebben.
Boer haast zich te zeggen dat het
huidige personeel nog steeds veel
hart voor het werk heeft. „Maar er is
een duidelijker scheiding tussen werk
en privé. Beter? Ach. dat weet ik met.
Tijden veranderen, Arbowetten wor
den ingevoerd. Het is niet anders
Hulp aan huis
De zorgverlening is veranderd. Niet in
de laatste plaats omdat de vraag is
veranderd. Mensen die gezond zijn
van lijf en geest blijven zo lang mo
gelijk thuis wonen. Maar ook ouderen
die in dat opzicht kleine problemen
hebben, blijven langer thuis. Dat kan
omdat steeds meer hulp aan huis
wordt geboden. Daardoor komen ei
genlijk alleen de zwaardere" geval
len in een zorginstelling terecht
In het verleden werd binnen bejaar
dentehuizen weinig aandacht be
steed aan beleid voor de toekomst
Ze bestonden, de bewoners werden
verzorgd volgens een vast patroon en
dat was het. Niks geen individuele be
nadering.
De economische recessie maakte dat
ook naar de subsidie aan dergelijke
instellingen werd gekeken. En in som
mige gevallen ging de geldkraan
dicht. Dat noopte de huizen kritisch te
kijken naar wat ze konden en wilden
bieden aan ouderenzorg
Maar er zijn meer redenen waarom
zaken anders, bedrijfmatiger, moes
ten worden aangepakt. Kees Boer:
,,Er zijn steeds meer ouderen die
psychische zorg nodig hebben, bij
voorbeeld omdat ze dementeren. Dat
vraagt een steeds professionelere
aanpak. Daarnaast hebben we te
maken met wetgeving. Er wordt van
ons geelst dat we bepaalde vormen
van zorg kunnen bieden. Dat houdt
niet op bij het verstrekken van woon
ruimte en eten."
Sint Jan dicht
Op Texel is ingespeeld op de toe
komst. De provincie, die gaat over het
geld (nog wel. binnenkort wordt dat
de ziektekostenverzekeraar-red),
dreigde met sluiting van Sint Jan
Besloten werd tot een fusie tussen dit
verzorgingshuis en Samen-Eén-
Gollards. Het motto was: samen
staan we sterker.
Sint Jan lijkt echter op de oude voet
met voort te kunnen bestaan. Er wordt
aan plannen gewerkt: Sint Jan moet
worden omgebouwd tot een complex
met appartementen. Aanleunwonin
gen, als het ware, net zoiets als in Jan
Dirksoord.
De Gollards blijft verzorgingshuis,
waar de ouderen die veel zorg verei
sen terecht kunnen „Ouderen die
zelf de regie over hun leven met meer
kunnen voeren", declameert' Boer.
„Wat ik bedoel? Er is niet echt een
standaard omschrijving voor. Som
mige ouderen met een handicap heb
ben alleen op één specifiek gebied
een beetje hulp nodig, die redden zich
verder prima. Die horen dus niet bij
ons thuis Het gaat echt om mensen
die het zelf, ook met thuishulp, met in
de hand hebben."
Personeel
De plannen houden tevens in dat de
Gollards er enkele plaatsen bij krijgt.
„Da's door de bank genomen geen
toename, want in Sint Jan verdwijnen
immers verzorgingsplaatsen."
De bedoeling is dat het Verpleeghuis
op de huidige voet verder draait.
Voor de hoeveelheid personeel zal
het volgens Boer geen consequentie
hebben „Er komen steeds meer
aanleunwoningen bij, waar wij ook
zorg moeten verlenen Het werk ver
schuift en zal eerder toenemen. Het
biedt rooskleurig perspectief hoor, als
je momenteel diploma's hebt op ge
bied van ouderenzorg."
Deskundigen
Los van de plannen is er al veel ver
anderd. „In de Gollards en Sint Jan
verstrekken we alleen zorg. Mensen
krijgen daar hun eigen huisarts en
hun eigen fysiotherapeut op bezoek",
aldus Boer „Net alsof ze nog ge
woon thuis wonen dus. Voordeel is
dat mensen hun eigen keuzes kun
nen maken In het Verpleeghuis kan
dat met Daar is een fysiotherapeut,
een ergotherapeut, een logopediste,
een arts en een psycholoog in
dienst."
Texel heeft het kleinste verpleeghuis
van Nederland. Een dergelijke hoog
gekwalificeerde personeelsbezetting
kan daar alleen door vergaande sa
menwerking met andere instellingen.
Er bestaan nauwe banden met Ver
pleeghuis Den Koogh in Den Helder.
Hele nauwe, want directeur Lia van
Orden is óók directeur op Texel.
„Nee, we hebben géén tweehoofdige
leiding. Zij is de enige directeur, ik
ben voor de dagelijkse leiding
Ontevredenheid
De berichtgeving over de dreigende
bezuinigingen en de fusie tussen de
Texelse instellingen zorgde vooral bij
de bewoners van Sint Jan voor veel
onrust. „Er werd zelfs opgemerkt dat
we Sint Jan hadden verkwanseld Dat
is pertinent niet waar', verzucht de
lokatiemanager. „Het is moeilijk, we
erkennen dat er een stukje identiteit
verloren gaat door de samenvoeging
Maar het oude Sint Jan heeft in de
toekomst geen bestaansrecht meer."
Er wordt alles aan gedaan om dat
identiteitsgevoel tóch te laten voort
leven. Boer. „Als er behoefte aan is
bieden we ieder kerkelijk gezindte de
mogelijkheid om in éen van onze te
huizen een kerkdienst te houden.
Bovendien proberen we, met name in
Sint Jan, signalen op te vangen van
ontevredenheid bij bewoners."
Ontevredenheid? „Ja, die leeft er",
erkent Boer. „Bewoners vinden het
moeilijk, de fusie. Hoe-
ik soms ook het
heb dat
wordt
gebruikt als een stok om mee te
slaan. Natuurlijk zijn er dingen aan
vankelijk even wat slechter op gewor
den. Een voorbeeld? De keuken in
Sint Jan is gesloten Al het eten komt
nu uit de Gollards Dat gaf in het be
gin problemen Bovendien staat de
kok verder van de bewoners van Sint
Jan af Maar het loopt al beter, dus
het is met fair om daarover te blijven
mopperen."
Niet verhuizen
Onzekerheid over de toekomst, hun
toekomst, maakt de bewoners van
Sint Jan onrustig. „Eén van de meest
gestelde vragen is wanneer en waar
heen men moet verhuizen. Op dit mo
ment is dat nog niet aan de orde en
als het zover komt zullen we dat zo
voorzichtig mogelijk begeleiden."
Kees Boer wijdt het gevoel van onte
vredenheid voor een deel ook aan de
veranderde sfeer in het tehuis „Er is
leegstand en er zijn enkele „zwaar
dere" gevallen bijgekomen Dat heeft
z'n invloed op de hele woongroep
Men vindt het minder gezellig. Maar
dat was óók gebeurd als er niet was
gefuseerd."
Leegstand
Het woord „leegstand" is gevallen
Ook de Gollards kampt daarmee.
Ook daarvoor zijn meerdere oorza
ken „We hebben teveel plaatsen",
verklaart Kees Boer. „Mensen blijven
langer thuis, dus er is minder be
hoefte Vandaar ook, dat we Sint Jan
willen ombouwen tot een complex
met alleen woningen." Hij merkt op
dat op Texel steeds meer ouderen
woningen worden gebouwd. „Kijk
naar het Jan Dirksoord, kijk naar het
Meester Laan Hoekje Met het
verzorgingshuis om de hoek en de
thuiszorg aan de deur kunnen men
sen het daar lang uithouden Pas als
ze écht veel zorg nodig hebben, volgt
de overstap naar de Gollards."
Een tweede oorzaak kan van finan
ciële aard zijn. Momenteel is een
zorgcentrumbewoner die een aardig
spaarcentje heeft gedwongen daar
van zo'n 3500,- a ƒ4000,- per
maand af te dragen. Vanaf 1 januari
a s. hoeft dat met meer. Dan moet
nog wel maandelijks een eigen bij
drage naar gelang inkomen worden
betaald maar mag men z'n spaar
geld houden. Of dat voor de ouderen
zelf een reden is om tot die datum te
wachten met het betrekken van een
kamer, of dat de erfgenamen daar
achter zitten, zegt Kees Boer met te
weten.
Meer aan huis
Texelse ouderen wacht dus een ver
blijf in een aanleunwoning, als dat niet
meer gaat een kamer in het ver
zorgingshuis en als dat niet meer
gaat het Verpleeghuis? „Nu nog wel",
zegt Kees Boer. „Maar we willen in
toekomst ook verpleeghuiszorg
huis, dus in de aanleun
woningen, kunnen leveren.
Het moet niet langer zo
zijn dat de oudere
Lokatiemanager Kees BoerWeet jij een beter wooord
Mevrouw Koorn-Siemons:
Mevrouw Koorn-Siemons, wedu
we, 81 jaar. Ruim twee weken ge
leden opgenomen in Gollards.
Rie (zo stelt ze zich voor) is een be
reisde en sociale vrouw die een zeer
zelfstandige indruk maakt. Ten tijde
van dit gesprek was het tien dagen
geleden dat ze werd opgenomen in
De zorg is veranderd. Is het leu
ker geworden om in een ver
zorgingshuis te wonen? „Nee",
zegt Kees Boer aarzelend. „Daar
ligt gelijk een belangrijke taak
voor ons. Vroeger ging iedereen
bij elkaar op de koffie en was het
reuze gezellig met al die aan
spraak. Nu komen alleen de
zware zorgbehoeftige ouderen in
de verzorgingshuizen. De rest
blijft zo lang mogelijk thuis."
de Gollards. Opeens, totaal onver
wacht.
Met de Paas werd ze ziek. „Ik kreeg
suiker, 't ging zo snel, ik dronk als een
kameel. Thuis ging het echt niet meer
alleen M'n dochter woont aan de
overkant, dus die was met in de buurt.
Ik dacht, ik ga naar een verzorgings
huis. (enthousiast) En het gaat heel
goed1 (Kijkt tevreden rond in de ge
zellige, met veel hout ingerichte ka
mer). ledereen die het hoort is heel
verbaasd Jij in een bejaardentehuis?
Maar ik weet wat er te koop is en ik
laat me geen knollen voor citroenen
verkopen ...ik heb het heel goed hierl
Kijk, léuk is het met. We zeggen niet,
holadio Marie, we gaan naar een
bejaardentehuis. Zo is het met. Want
ik heb twintig jaar alleen gewoond.
Maar ik ben wel gegaan! En 't is goed
hier, echt. Daar kan je niks van zeg
gen. Om de haverklap staan ze met
thee en koffie voor je klaar, keurig
hoor Ik neem de meisjes zoveel
mogelijk werk uit handen, ik kan toch
van alles zelf? Ik weet wat werken is,
nou!"
Rie staakt haar praatwaterval Haar
eigen huis heeft ze aangehouden,
opdat haar kinderen en kleinkinderen
een logeeradres hebben Met het af
staan van haar dierbare spullen heeft
ze niet zoveel problemen. Ze is prak
tisch „Ik kan toch niet alles meene
men!" Emotioneel wordt ze goed be
geleid. „Ze tonen veel belangstelling
hoor, omdat ik nieuw ben. En ik ken
zo veel mensen van vroeger..."
Rie maakt zich geen zorgen. Het is
haar vrije keus geweest. „Je moet het
aanvaarden", zegt ze En: „Ik heb zo
lang voor de gemeenschap gewerkt,
met liefde gewerkt. Nu zit ik hier, nu
ben ik aan de beurt.
Start van feestweek
Vorig jaar (maart-december) is het
Verpleeghuis flink verbouwd. Vol
gende week vindt pas de officiële
opening plaats. „We wilden een
hoogwaardigheidsbekleder voor
het feest strikken. Dat lukte niet
eerder. Bovendien kostte de afron
ding van de werkzaamheden nog
enige tijd", erkent Kees Boer. De
opening wordt verricht door gede
puteerde mevrouw M.A. Wilde-
kamp.
De verbouwing volgde op de aanleg
van de nieuwe vleugel in 1992 Het
oude deel was toe aan een flinke re
novatie. Meer privacy was het motto.
Vandaar dat de meerpersoons-
kamers zijn omgebouwd tot één
persoons ruimten „We wilden men
sen in het Verpleeghuis een plekje
van henzelf bieden. Met een eigen
telefoonaansluiting en een eigen TV
aansluiting. Want een deel van de
bewoners is er slechts tijdelijk, om te
revalideren na een ziekenhuis
opname bijvoorbeeld. Maar er zijn
ook chronisch zieken en die wonen
soms jarenlang in de instelling."
De werkzaamheden zorgden voor
veel overlast. Zóveel zelfs, dat de
bewoners werd voorgesteld tijdelijk
naar één van de andere zorg
instellingen op het eiland te verhui
zen. Dat wilde men liever niet, waarna
de personeelskantine tijdelijk tot
slaapzaal werd ingericht.
„Texel mag trots zijn op z'n Verpleeg
huis", merkt Kees Boer op. „We mo-
komt De zorg moet bij de ouderen
komen." Hij nuanceert zijn woorden
gelijk. „Voordat ouderen in Ooster
end of één van de andere dorpen zich
blij maken, zoiets kan alleen in de om
geving van onze instellingen Het
wordt te duur om dat ook op grotere
afstand te regelen."
Maar wat blijft er over van het ver
zorgingshuis en het verpleeghuis, als
steeds meer zorg zich verplaatst naar
de aanleunwoningen? „Dan praat je
dus over het verpleeghuis als revali
datiecentrum. Daar kunnen patiënten
herstellen na een ziekenhuisopname,
totdat ze weer goed genoeg zijn om
het thuis te redden. En daarnaast is
het een plek waar 24 uur intensieve
zorg wordt verleend. Voor de chro
nisch zieken, maar ook voor sterk de
menterende mensen die echt niet
meer verantwoord thuis kunnen wo
nen."
Voor het verzorgingshuis duikt de
term regie weer op „Mensen die met
meer op zichzelf kunnen wonen,
maar ook niet 24 uur met zorg om
ringd hoeven zijn. We hebben de
menterende mensen die door hun
gedrag echt niet in de Gollards kun
nen blijven. Maar er zijn nog veel
dementere gevallen die nog best in
een verzorgingshuis kunnen wonen.
Datzelfde geldt voor bewoners met li
chamelijke klachten Het is per situa
tie verschillend. De hoeveelheid zorg
is het criterium."
gen dan misschien de kleinste instel
ling van Nederland hebben, het is één
van de fraaiste." Om dat aan alle
Texelaars te tonen, wordt de week
van feestelijkheden afgesloten met
een open dag, waarop iedereen wel
kom is, ook in de andere zorg
instellingen. „Er is veel veranderd.
Dat is gepaard gegaan met de nodige
problemen, dat ontkennen wij met.
Daardoor zijn we enige tijd nogal op
onszelf gericht geweest. Nu er lang
zaam weer kleur aan komt, willen we
onze blik weer naar buiten richten,
méér in de samenleving staan."
Het zorgcentrum Texel heeft
moeite om goed gekwalificeerd
personeel te krijgen. Volgens
lokatiemanager Kees Boer heeft is
het vooral een imagokwestie waar
door steeds minder jonge mensen
voor het vak kiezen. Het is waar dat
in de zorg de budgetten krap zijn,
maar er worden wel vaste banen
geboden met goede secundaire
arbeidsvoorwaarden.
De tijd dat mensen na hun vijfen
zestigste naar een rusthuis gingen is
definitief voorbij. De trend is dat oude
ren langer in hun eigen huis wonen
(de regering heeft hier ook behoorlijk
druk op uitgeoefend), dus op het
moment dat ze besluiten naar een
verzorgingshuis te gaan zijn ze ouder
en vaak zorgzwaarder Kees Boer
signaleert dat mensen ook minder om
het wonen maar meer om de zorg
naar een tehuis gaan
In verband met die toenemende zorg
zwaarte neemt het zorgcentrum
Texel alleen nog maar gediplomeerd
personeel aan „We hebben momen
teel groepen dementerende bejaar
den, mensen met klachten van
psychische en depressieve aard,
daar heb je personeel met een oplei
ding voor nodig om dat aan te kun
nen."
Er is gebrek aan Texels personeel.
Daar moet iets aan gedaan, vindt
Boer Het zorgcentrum zoekt samen
werking met het plaatselijke
Arbeidsburo Herintredende vrouwen
is ook zo'n onderwerp dat nadere
aandacht verdient.
Momenteel zijn er twee Melkert-ba-
nen, één in het keuken-transport en
eén in de taak van gastvrouw in de
grote zaal van de Gollards. Het hui
dige personeel wordt op de hoogte
gehouden van alle ontwikkelingen
door bijscholingen en cursussen.
De zelfstandigheid van de ou<j
mens staal centraal. Dal staal in
doelstelling van Zorgcentrum Tei
Maar wat nu als iemand niet
in staal is om die zelfstandigheid
verwoorden of in stand Ie houder
Een beslissing nemen voor iems
anders is moeilijk Kees Boer kt
met een verbijsterende reactie
dringt eigenlijk pas de laatste jarer
onze organisatie door dat dat mt
lijk is."
Stel, iemand heeft zwaar sul
ziekte Maar hij is goed bij de hji
zegt jullie kunnen allemaal depot
ik wil suiker in mijn pap. Wal tfe
in zo'n geval?
„Als je vindt dat iedereen zijn ég
autonomie heeft, dan gééf je dató
Terwijl je wéét dat dat heel slecht»
die persoon is Kees Boer geetta
dat er geen kant en klaar antwooq
voor dergelijke ethische vraagsi
ken „Maar we proberen iedere
zover te krijgen dat men erinl
team met elkaar over praat, In
praktijk zal worden geprobeerd op
betrokken patiënt in te praten, e,
tueel met behulp van de familie»
huisarts. Maar helpt dat niet, t|a..
Een ander voorbeeld. Iemand its:
zich te laten wassen.
Kees Boer „Vroeger zouden wijn
gezondheidszorg hebben
geerd met: dat deugt niet, die was
we Desnoods onder dwang. Di
nu totaal anders. Als iemand dali
wil, zit daar meestal iets achter,
zouden proberen uit te vii»
waaróm iemand dat met wil. Dats
echter andere, zwaardere eisen
personeel
Ben je 65 jaar en kemgezor
dan kom je niet in een
zorgingshuis. Als iemand t
aangemeld, wordt naar de c
telijke, lichamelijke èn de s
situatie gekeken. „Eenzaam
en isolement kén een reden t|
om een relatief jonge, gezi
oudere toch in een verzorj
huis te laten wonen", vertelt H
Boer. „Maar in de praktijk k
weinig aanvragen van
mensen."
Na een vruchtbare samenwerking
tussen de (vrijzinnig) protestantse
kerken en de gemeente werd op 15
januari 1954 het Clazina Emelie
Gollards Rustoord geopend Het
complex aan de Dr. Jac P Thijsse-
straat (nu De Zes) was financieel
mogelijk gemaakt door de nalaten
schap van de twee jaar eerder rijk
gestorven mejuffrouw Gollards. De
Texelse Courant, die in maar liefst
twee edities ruim aandacht be
steedde aan de opening, putte zich uit
in loftuitingen over de Gollards, kort
weg Het Rusthuis genoemd. Het dan
grootste gebouw van het eiland was
ruim en modern, met koud en warm
stromend water(!), badcellen en
conversatiezalen met biljarttafels. In
zijn toespraak merkte Doopsgezind
predikant Ds. Th. van Veen op dat
Nederland „straks een aantal oude
ren zal tellen zoals niet eerder is voor
gekomen". Hij voorzag dat het wer
kende deel van de bevolking grote
offers zou moeten brengen.
Niet vol
In het nieuwe rusthuis, dat werd ge
leid door de zusters H. Oldenkamp
(directrice) en Th. de Jong (onder
directrice), was plaats voor 50 a 60
bewoners. Een heel aantal, want -
voor zover na te gaan - er was gedu
rende het eerste jaar geen sprake
van een volledige bezetting.
In de loop der jaren onderging het
Gollards Rustoord diverse vernieu
wingen en uitbreidingen, maar in
1982 werd besloten dat het in z'n
geheel moest wijken voor nieuw
bouw. Onder druk van aangescherp
te wettelijke eisen, want de kamers
werden te klem geacht en het aantal
douches en toiletten was onvol
doende. Architectenbureau Alkema
maakte de tekeningen en niets leek
een nieuwe Gollards meer in de weg
te staan. Helaas kondigde minister
Brinkman in juni van hetzelfde jaar
een bouwstop voor bejaardentehui
zen af. Uitstel voor onbepaalde tijd
dreigde Tegelijkertijd werd duidelijk
dat ook huize Irene niet meer aan alle
moderne eisen voldeed
Koude douche
Een geluk bij een ongeluk, want C.
Korver - van Gedeputeerde Staten
van de provincie - opperde een jaar
later dat het wellicht wenselijk was
één nieuw gezamenlijk tehuis te
stichten. Hij wilde zich er sterk voor
maken. Het bestuur van de Gollards
beschouwde het plan aanvankelijk
als een koude douche, maar veel al
ternatieven waren er met, zodat de
Gollards en Samen Eén - de stiet
die zowel Irene als het verpleeg!
runde - samen op weg gingen.
Ze pakten de zaken voortvarend.
Eerst moest tijdelijke huisves
worden geregeld voor de betvoi
van de Gollards, want de bedoe
bleef hun tehuis eerst plat te goo
Deze huisvesting werd gevonde
de vorm van containers, die in ail
tus 1985 werden geplaatst aan
einde van de Molenstraat (Ml
end), vlakbij de plaats waar ra
VVV-gebouw staat Vervolgens
op 23 november van datzelfde
het startsein worden gegeven voo
bouw van een nieuw tehuis (met
dat 90 bedden zou gaan td
Hoofdaannemer van het circa
miljoen kostende project was Dn
Bouw.
Woensdagavond 3 juni 1987 nas
ruim 80 Texelse bejaarden hunm
in het nieuwe gebouw, de vertrou
kamertjes van Huize Irene en
complex „Molenend" definitief ad
zich latend. Ook over de mei
Gollards werd de loftrompet gd
zen. De appartementen beve
naast een woonkamer en eenffl
badkamer ook een keukentje,
richt met een warmplaatje. Vrijde
oktober werd het gebouw - ge'
door een tweehoofdige directie
staand uit mevrouw Wil de Vr
Panthus en J.H. Donatz - off*
geopend door gedeputeerde C.l
ver.
