nra~r
Val op strand kreeg
héél lang staartje
1996
1
(he! dot is konstig
carl don
Een greep
uit het jaar
Heil?
[CQtTT UET VLEHKl
JkUK. KOKv
DE KIBPBRNDK
IK DOCHT DOT
R'ODEN HEI j
Even een pak
SNERT halen in
1996 'n martelgang
voor Rotterdamse
Christine Tamminga
ILXbLbE^ COURANT
Een voorspoedig 1997 en vooral dóóóórgaan
Hulpverleners
Baldadigheid bestraft
Stranding Anne
grapje van
anderhalve ton
GELUKKIG ÊEEH
BEER TE ZIEN
HRU! UIT HOOI
VfltH OÜERSTE f
D. dsn DOOP j-
HET TROPISCH/
ÏWRS». f—
HIETZO/
DUWEN DOV
VERVOLG VAN PAGINA 1
Telefoon 31 48 90
Christine Tamminga na een jaar terug op de plek des onheils.
(Foto Frans Hopman)
Morgen is het precies een jaar
geleden dat Christine Tamminga
uit Rotterdam bij paal 28 een le
lijke val maakte. Als toeschouw
ster bij de nieuwjaarsduik gleed
ze uit op het spekgladde strand en
blesseerde zich ernstig aan enkel
en schouder. Hoewel ze door de
Texelaars goed werd geholpen,
was dat het begin van een lange
lijdensweg.
Dat belette haar niet om tijdens deze
kerstvakantie op de plek des onheils
terug te keren. Zelfs is ze op nieuw
jaarsdag weer van de partij bij de tra
ditionele ijskoude duik in zee Haar
vriend Martin Ram is één van de
deelnemers, vandaar „Maar dit
maal waag ik me niet op het strand
hoor. Ik blijf lekker in het paviljoen",
zegt Christine. Barkeeper Piet Zijm
valt haar bij: ,,lk sla je wel in de
boeien."
Christine Tamminga (51), al sinds
1982 in de wintermaanden een vaste
gast op Texel, blijft lachen, maar
haar relaas is huiveringwekkend. Die
eerste januari 1996 kan ze zich nog
helder voor de geest halen. Het
ijzelde, zodat slechts tien dapperen
waren komen opdagen voor de
nieuwjaarsduik, waaronder vriend
Martin. Christine was met hem mee
gegaan om foto's te maken. Dat
lukte nog, maar toen de zwemmers
weer uit het water waren en iedereen
zich naar het warme paviljoen begaf,
brak het fatale ogenblik aan. Op een
gladde plek op de strandopgang
kwam ze ten val.
Trainingsjasjes
,,'n Flinke klap. Ik struikelde of gleed
uit, dat weet ik niet meer Mijn
rechterenkel was gebroken, dat
voelde ik niet maar ik wist het met
een. Bovendien viel ik met mijn
schouder op de rand van het terras."
Diverse omstanders schoten te hulp.
De gewonde Rotterdamse kreeg wel
twintig trainingsjasjes over zich heen
en werd ingepakt in dekens. Balen
hooi werden neergezet om haar te
gen de snijdende wind te bescher
men. „De eerste hulp bij het pavil
joen was perfect, daar heeft het niet
aan gelegen. Wel hield ik het koud,
door het contact met de grond."
Eerst zag het er naar uit dat de zie
kenwagen haar niet zou kunnen be
reiken. Gelukkig zorgde Nico Roeper
met zijn tractor dat er zand over de
glibberige helling naar het paviljoen
werd gestrooid. Omdat onderkoeling
dreigde, legde het ambulance
personeel haar meteen in de wagen
Geen trek...
In het Gemini Ziekenhuis werden
röntgenfoto's gemaakt en werd haar
been in het gips gezet. Eigenlijk
moest ze worden geopereerd, maar
de dienstdoende arts had daar geen
trek in „Dat moest maar gebeuren
in mijn woonplaats, vond hij. Voor
ons commentaar dat het veel te glad
was om naar Rotterdam te rijden,
had hij geen oor. Gelukkig was er
een vriendelijke verpleger die een
goed woordje deed en me zware pijn
stillers meegaf. Daar ben ik hem nog
dankbaar voor. Later heb ik nog wel
overwogen een klacht in te dienen,
maar het bleek dat de arts formeel
juist had gehandeld. Hij was alleen
verplicht eerste hulp te verlenen.
Alleen als ik geen inwoner van Ne
derland was, had hij me moeten ope
reren."
Christine en Martin besloten terug te
gaan naar vakantiecentrum De Krim.
waar zij voor twee weken een huisje
hadden gehuurd. In Den Burg kostte
het veel tijd en moeite om een rol
stoel te pakken te krijgen, maar met
hulp van een taxibedrijf lukte dat.
„Van het halve eiland kregen we
hulp", vertelt Christine. Op De Krim
waren extra medewerkers opgetrom
meld om haar naar binnen en naar
buiten te dragen.
Ernstig
De volgende ochtend brak het onfor
tuinlijke stel de vakantie af en reisde
terug. In een Rotterdams ziekenhuis
leek de geschiedenis zich te herha
len. Wegens de gladheid had men
daar al zóveel gebroken ledematen
behandeld, dat ze Christine -die im
mers al in Den Helder in het gips was
gezet- naar huis wilden sturen.
Slechts door een actie van de boze
Martin, die met zijn auto een uitrit
blokkeerde, werd ze toch opgeno
men Toen bleek hoe ernstig de
breuk was. „Toen ik de röntgenfoto
zag, dacht ik: ik loop nooit meer."
Vanwege de zwelling en infectie
gevaar had ze eigenlijk binnen vier
uur onder het mes gemoeten. Toch
duurde het nog tot 8 januari voordat
ze op de operatietafel lag.
Met twee platen en acht schroeven
werd de gecompliceerde breuk gere
pareerd. „Die zitten er nog in Ko
mend jaar moeten ze eruit, waardoor
ik opnieuw moet revalideren. Die
valpartij was dus een muis met een
héél lang staartje."
Verslaafd
Christine was er heel 1996 zoet mee.
Na een tijdje in de rolstoel, bewoog
ze zich acht maanden op krukken
voort Tot overmaat van ramp bleef
haar schouder, waarvan werd veron
dersteld dat die gekneusd was, al
maar pijnlijk. Pas in november ont
dekte de specialist dat de schouder
uit de kom was geweest Met fysio
therapie hoopt Christine dat het weer
in orde komt.
Al met al voor haar geen reden om
niet meer op Texel te komen. „Ben
je mal. Ik ben verslaafd aan Texel
Je denkt toch zeker niet dat ik me
door een gebroken enkel laat weer
houden? Nee, ik laat me niet van dit
eiland afmeppen."
[KOEX ««ZOIPIE
TIZYtTI CC r- DINSDAG 31 DECEMBER 1996
ker dan een snelle bevrijding.
Ondanks de gecompliceerdheid van
de ongevallen hebben de vrijwilligers
de klussen geklaard, waarbij de me
dische assistentie van de traumaheli,
het ambulancepersoneel en de huis
artsen niet onvermeld mag blijven."
Bedankjes
De brandweer rukte aan het begin
van 1996 ongekend vaak uit om
schoorsteenbrandjes te blussen.
Soms deden zich gevaarlijke situaties
voor, doordat spuitgasten met harde
oostenwind het dak op moesten „De
helaas niet aangeschafte ladder
wagen had hier uitstekende diensten
kunnen bewijzen'aldus Jongeneel.
Daarnaast waren er grote branden,
zoals het voormalige hotel De Koger
Hoop en hoeve Avanti. Allebei bran
den die zowel tactisch als technisch
het uiterste vroegen van bevel
voerders en manschappen
Brandweerlieden worden tijdens hun
werk soms diep geraakt door de ge
beurtenissen. Op sommige momen
ten. bijvoorbeeld ernstige ongevallen
waarbij bekenden zijn betrokken,
kunnen ze hun emoties niet altijd on
derdrukken.
Het doet de brandweermensen dan
ook goed om van tijd tot tijd waarde
ring te krijgen, van bestuurders, de
korpsleiding of van burgers die hulp
nodig hadden van de brandweer. Er
kwamen kerstkaarten binnen van
slachtoffers met woorden van dank
en de medische toezegging op volle
dig herstel.
De brandweer is weliswaar niet inge
zet bij de Dakota-ramp, de betrokken
heid met de collega-redders is groot.
Verschillende korpsleden volgden
afgelopen jaar de nodige cursussen
en zullen dat ook in 1997 weer doen.
Hierdoor mag de Texelse brandweer
zich het best opgeleide vrijwilligers
korps van de kop van Noord-Holland
noemen. Een speciale hittetraining in
het opleidingscentrum in Amsterdam,
een primeur voor de Texelse
brandweermensen, zal daar een di
mensie aan toevoegen.
De Koger wipperploeg kwam dit jaar
26 keer in actie, variërend van een
valse melding over een vuurpeil tot
een zeiler die in nood verkeerde.
Gezien het aantal acties was het vol
gens commandant Jaap Hooger-
heide geen buitengewoon druk jaar.
Aan de hulpverlening bij de Dakota-
ramp heeft zijn ploeg geen nadelige
gevolgen overgehouden. „Het verliep
allemaal snel en goed."
De wipperploeg nam dit jaar afscheid
van commandant Hans Bakker en
oud-commandant Theo Kooiman.
Het team bestaat momenteel uit
twaalf redders, die goed op elkaar zijn
ingewerkt.ledereen doet perfect z'n
werk en daar ben ik trots op."
De politie greep zondag twee 16-ja-
rige jongens uit Oudeschild in de
kraag, die op de Groeneplaats kerst
bomen uit de grond hadden getrok
ken. Het duo kreeg een proces ver
baal wegens baldadigheid.
(ADVERTENTIE)
„Als je het geld en de tijd die het
me heeft gekost even vergeet, is
een heel bijzondere ervaring ge
weest", blikt de Belgische jacht-
eigenaar Bert Houtman terug op de
stranding van de „Anne", de twee
master die 29 oktober aanspoelde
bij paal 8. Inmiddels wordt het
schip gerepareerd op de jachtwerf
Noordschans, vlakbij Moerdijk.
Volgens Houtman kan de „Anne"
1 april weer in de vaart.
De geruchtmakende stranding van
het kapitale jacht werd veroorzaakt
door een zwerver, die zonder enige
nautische ervaring het schip uit de be
waakte haven van IJmuiden de
Noordzee stal om er mee naar Nieuw
Zeeland te zeilen. Na een barre tocht
strandde het beschadigde schip op
Texel.
„Een schadepost van zo'n ander
halve ton", aldus Houtman, die de
Anne met had verzekerd en er zelf
nog nauwelijks mee had gevaren
Houtman probeert de schade te ver
halen op de haven van IJmuiden.
„We kwamen er achter dat de boot
niet op z'n plek lag en heel gemakke
lijk kon worden gejat. Wegens de
Hiswa te Water hadden ze de Anne
op een andere plek gelegd, vrijwel
aan de buitenkant van de haven
Normaal gesproken hoort de boot in
het midden te liggen en had zo'n man
hém nooit weg gekregen De zaak
loopt en het is afwachten wat er uit
komt." Houtman wilde met ingaan op
het verhaal van falende beveiliging in
IJmuiden.
Als de boot in april is hersteld, is Hout
man weer van plan naar Texel terug
te keren. „Maar ditmaal gewoon in de
haven van Oudeschild, toch een
mooie plek om af en toe eens af te
meren. Maar we willen ook een zee
reis naar Ierland maken of nog ver
der. De Anne is opgewassen tegen
de zwaarste weersomstandigheden."
Het kajuitjacht „Anne kort na de stranding bil paal 8 op 29 oktober.
Het is de tijd van terugblikken en
vooruitzien. We wensen elkaar
veel heil en zegen, voorspoed,
gezondheid en wat al niet meer.
Jaarlijkse routine, waar je geen
beleid of plan achter moet
zoeken Toch kan het geen
kwaad om écht even stil te
staan, al was het maar om te
beseffen dat er met zoveel te
wensen valt omdat we zowat
alles al hebben. Dat zal niet
meevallen want stilstaan zijn we
een beetje verleerd in de malle
molen van het leven. Nadenken,
mediteren, bidden voor mijn part
wordt niet aangemoedigd want
het is slecht voor de economie.
Het lijkt dat de bovenbazen van
Het Systeem een sinister
complot hebben gesmeed om
ons tot nog meer consumeren
van overbodigheden te brengen,
onze geest te vervullen met
ballast en ons ook nog laat
geloven dat we dat zelf willen.
Tegelijkertijd plukken we de
twijfelachtige vruchten van het
ik-tijdperk. Doe, gedraag en
vooral kóóp zoals je zelf wilt.
Wat je behóórt te willen, zie je
24 uur per dag op de steeds
commercielere televisie. Er is
geen ontzappen aan.
Wordt het niet de hoogste tijd
dat een opstand uitbreekt van
mensen die op deze manier niet
langer doelgroep willen zijn onder
het motto: lazer op met je
rotzooi!
Nee, dat zijn geen vredige
kerstgedachten. Toch kwamen
ze precies een week geleden bij
me op in de nachtmis. Jullie
zullen het wel weer niet geloven
maar daar was ik écht, voor het
eerst sinds meer dan dertig jaar
Toegegeven, het ging niet
helemaal spontaan. Logeetje
Nino, die Georgisch-orthodox is
en kerstmis pas begin januari
viert, wilde wel eens meemaken
hoe dat op Texel gaat. Ik ging
mee, want je laat zo'n opwin
dend schepsel niet zonder
vaderlijke begeleiding de
Texelse nacht in gaan. Ik heb er
geen spijt van-
De nachtmis uit mijn jeugd was
altijd een langdurige, saaie en
vooral koude aangelegenheid. Je
moest er om vier uur 's nachts je
bed voor uit. Maar het gaf wel
voldoening als je het doorstaan
had. Je was dan flink in vergelij
king met menig ander kind dat in
die marathondienst flauw viel of
misselijk werd
Het is nu een stuk menselijker.
Leuk vond ik de verschillen maar
ook sommige overeenkomsten
met vroeger. De kerststal (een
verkleinde uitvoering van een
Texelse schapenboet) is er nog
altijd, inclusief het ezeltje dat
sprekend lijkt op Marius Roeper
van Ora et Labora En ook het
reusachtige décor met bijna
blote engeltjes, fladderend boven
de plaats waar nu de nood-
camping is, maar destijds het
sportterrein van de toen nog
'roomse en zelfstandige Texel-
sche Boys Dit grootste schil
derij dat Ad Blok van der Velden
ooit maakte, verkeert nog in
prima staat Er is blijkbaar beter
op gepast dan op allerlei andere,
vaak historisch belangwekkende
attributen uit het rijke roomse
leven van Texel
Ook de publieke belangstelling
deed niet onder voor die van de
jaren vijftig. Al een half uur voor
de aanvang was het bomvol, wat
neerkomt op zo'n 700 mensen.
De prille misdienaartjes van
vroeger waren nu opgeschoten
jongens die me bij de ingang een
liturgieboekje aanreikten en ook
een functie hadden bij de dienst
zelf. In dat boekje zag ik een
nogal vrijzinnig bewerkte ge
loofsbelijdenis. Alle details die
mij destijds tegenstonden waren
eruit verdwenen. Dat hoeft nu
ook weer niet. Weet het Vati-
caan daarvan?
Een nachtmis werd vroeger
opgedragen door minstens drie
echte priesters („heren") want
die waren toen nog voor het
opscheppen. Tegenwoordig is
pastor Piet Kolkman een een
zame roepende Als hij straks in
de VUT gaat, weet niemand hoe
het verder moet met het Chris
tendom op Texel en zijn we
misschien aan de heidenen
overgeleverd. Dat roepen gaat
Kolkman overigens goed af.
Kort, mild en ook nog in gang
baar Nederlands. Heel wat
anders dan de onbegrijpelijke,
theatrale bombast die we als
kinderen van zijn voorgangers te
verduren kregen
Kolkmans kerstpreek ging over
de noodzaak van gemeen
schapszin, met elkaar bezig zijn,
de tijd voor elkaar nemen, delen
met elkaar. De spijker op zijn
kop. De meeste andere vormen
van heil en zegen die we elkaar
toewensen dragen niet ^cht bij
tot duurzaam geluk, hoogstens
naar zucht tot nóg meer. De
reclamemakers die ons anders
laten geloven bedienen zich van
perfide technieken. Als je niet
doet wat ze zeggen, hoor je er
niet bij. Pure chantage, want
erbij horen in de goede zin van
het woord is voor veel mensen
de ziel en zin van het bestaan.
Dat het werkelijke geluk besloten
ligt in soberheid, geloof je met
tenzij je een bepaalde leeftijd
hebt bereikt of wel eens in
andere delen van de wereld hebt
vertoefd. De mens is niet voor
gemak en overdaad geschapen,
maar voor het overwinnen van
weerstanden. Een leven dat bij
voorbaat comfortabel is, is geen
uitdaging. Beperkingen en
begrenzingen horen erbij Ze
zorgen voor duidelijkheid en
overzichtelijkheid.
Wat zou het heerlijk zijn als
Texel voorop zou lopen in het
uitdragen en in praktijk brengen
van deze gedachte. Maar ook op
dit unieke eiland worden de
eerste stappen gezet op weg
naar een 24 uurseconomie
gedurende het hele jaar. Wat
denk je van de pogingen om de
winkels hier ook op zondag open
te hebben? Hou toch op! Mag de
zondag op dit eiland alsjeblieft
een rustdag zijn in plaats van
een nieuwe mogelijkheid tot
overconsumptie9 Zelfs op puur
„zakelijke" gronden is daar veel
voor te zeggen. De ruimte en
rust die wij in de aanbieding
hebben, zijn niet alleen een
kwestie van veel natuur en
bewegingsvrijheid Het is ook de
sfeer die geboden wordt door
een gemeenschap die grenzen
weet te stellen, die ruimte biedt
voor bezinning en het daardoor
opdoen van nieuwe inspiratie en
energie. Dat is een vorm van
kwaliteit. De energiewinst die het
oplevert moet je ook niet onder
schatten Mensen kunnen
welgemoed bergen verzetten als
ze rhytmisch alles op zijn tijd
doen en zich van tijdige rust
verzekerd weten. Niet méér
doen, maar béter doen In die
gedachte past ook het echt paal
en perk stellen aan toeristische
groei, het schoon en „eigen"
houden van het landschap, het
weren van confronterende
reclame in media en langs de
weg, het tijdig en uniform sluiten
van alle cafés om uiterlijk twee
uur 's nachts en een harde
bestrijding van het walgelijke
„na-klazen". Ik noem maar wat
dingen die me te binnen schie
ten.
Ooit leerde ik dat onmatigheid
slecht is. Toch wordt er in de
Tien Geboden met over gerept,
misschien wel omdat het vanzelf
spreekt. Voor mijn part mag „Gij
zult niet onmatig zijn" eraan
worden toegevoegd Mocht dat
van Hogerhand op bezwaren
stuiten, dan regelen we het
gewoon in de eigen poli
tieverordening. Dwars tegen alle
klantgerichtheid in Soms moet
je mensen aan hun haren naar
het geluk trekken
Tenslotte iets heel anders
antwoorden op vragen die ik de
laatste weken haast dagelijks te
horen krijg.
Met Maria's hond Kai gaat het
goed Zij groeit nog steeds maar
niet meer zo snel. Ze is thans
hevig in de rui. Dank zij de
miljoenen witte haartjes op vloer,
kleding, meubels en autobanken
begon het bij ons aardig op een
witte kerst te lijken. Wat betreft
eten ontwikkelt Kai een speciale
smaak. Ze is gek op boom
wortels. Die graaft ze dan ook
overal op en verorbert ze smake
lijk. Onze tuin is in een
kraterlandschap veranderd. Met
haar rechterachterpoot is het nog
niet helemaal goed. Een be
faamd orthopeed in Den Helder
heeft thans de röntgenfoto's in
studie. Kai heeft momenteel
kerstvakantie. Pas op 12 januari
moet ze weer naar mevrouw
Gaus.
Met de inzameling voor de
vleugel in De Lindeboom gaat
het minder goed. Van de beno
digde twintig mille heb ik er nog
geen vijf binnen. Als alle men
sen die hebben toegezegd dat
ze zullen bijdragen, dat alsnog
ook werkelijk doen, zouden we al
een heel eind verder zijn Niet
iedereen heeft begrepen waarom
het gaat Met een vleugel voor
De Lindeboom wordt een mu
ziekinstrument bedoeld, dus niet
een aanbouw. Veel mensen
vinden dat ik moet gaan bedelen
bij Teso, de Rabobank, de
Texelerfabriek of De Krim. Maar
dat staat me een beetje tegen.
Het is immers veel leuker als het
grootste deel van het geld bij de
gewone burgerij vandaan komt
Een mooi blijk van ge
meenschapszin. Ga met een
goed gevoel het nieuwe jaar in
en maak een bedrag over dat in
redelijke verhouding staat tot de
welvaart waarin u verkeert. Het
rekeningnummer is 3625-57.152
tnv Vleugel voor Ed, Den Burg.
Harry.
