Childright wilde niet
tegen molens vechten
Een ingewikkelde manier
gelukkig te worden
om
Texelaar Terpstra werd topregisseur
College verbaasd door vertrek
TEXELSE couRANT
98&B1
Wat ik zeggen wou...
Veilig fietsen
VRIJDAG 8 JANUARI 1999
'Onze activiteiten raakten steeds
meer ondergesneeuwd, daarom
hebben we ons kantoor naar Am
sterdam verhuisd. Maar we zijn
absoluut niet van plan Walden
Noord te verkopen en hopelijk
keren we er straks helemaal te
rug.' Mr. Maurice Frantzen,
woordvoerder en kandidaat-be
stuurslid van de stichting
Childright, heeft nog steeds
hoop met de gemeente op één
lijn te komen. Dat geldt ook voor
wethouder Daan Schilling: 'Eerst
maar even afwachten. We gaan
nu in ieder geval geen stappen
ondernemen.'
Minder dan een jaar nadat
Childright haar kantoor op Texel
vestigde, is ze alweer verdwenen.
Omdat de gemeente na een aan
vankelijk coöperatieve houding
dwars ging liggen en geen mede
werking wilde verlenen aan noodza
kelijke bouwplannen, motiveert de
stichting. Het argument wordt be
streden door wethouder Schilling'
'We vonden Childright een prima or
ganisatie en we waren er heel con
tent mee dat zij de voormalige
Bartimeushoeve kochten. Maar op
een gegeven moment hebben we
wél om wat meer zekerheden ge
vraagd Want van de opzet om er
conferenties te organiseren, was
nog met zoveel terecht gekomen
Maar ik hoorde er van op dat ze
weg waren 1
Omstreden
Toch was Childright, die wereldwijd
strijdt tegen uitbuiting en misbruik
van kinderen, sinds enige maanden
met meer geheel onomstreden.
Pieter de Groot (D66) en Maria van
der Spek (VVD) plaatsten twee
maanden geleden in een raads
commissievergadering kritische
kanttekeningen bij de werkwijze
van de stichting. Beiden ergerden
zich eraan dat wervende brieven
over belangrijke symposia werden
rondgestuurd door directeur Theo
Knippenberg en dat met namen van
Nobelprijswinnaars werd ge
schermd terwijl sinds de opening
van Walden Noord afgelopen voor
jaar niets van enig belang meer zou
zijn georganiseerd. Wél werden
asielzoekers opgevangen in de
logeerruimte van het voormalige
blindeninstituut, reden voor De
Groot om te opperen dat onder het
mom van de bescherming van kin
deren geld werd verdiend met com
merciële zaken
Smetje
Inmiddels, zo blijkt nu, was al een
smetie gekomen op de aanvanke
lijk vlekkeloze verhoudingen tus
sen het college en de stichting.
Knippenberg en de zijnen hadden
hun 'basisplan' getoond, maar
moesten volgens woordvoerder
Frantzen nogal lang op goedkeuring
van het college wachten Dat was
vooral vervelend omdat ze op basis
daarvan toestemming hoopten te
krijgen voor de verbouw van de
logeergebouwen tot appartementen
voor de deelnemers van congres
sen
Omdat b en w op hun beurt vonden
dat het nogal lang duurde voordat
de eerste congressen plaatsvon
den. werd Knippenberg gevraagd
de bestuursnotulen te mogen in
zien, om op die manier te kunnen
nagaan of er inderdaad wel serieus
werd gewerkt aan het opzetten van
een conferentieoord 'Knippenberg
vond het eerst prima, maar later
werd de toezegging toch weer te
ruggedraaid Dat vonden we wat
vreemd', aldus Schilling
De gang van zaken wordt met be
streden door Frantzen die zelfs
veronderstelt dat de afwijzing van
het verzoek het omslagpunt in de
goede relatie met de gemeente is
geweest. 'We hebben mets te ver-
Begin juni bood Walden Noord onderdak aan een internationaal gezelschap wetenschappers die probeerden te formuleren hoe het
conferentieoord In de toekomst zou moeten lunctioneren. Het zou voorlopighet laatste congres blijken te zijn.
(Fcto arctvcl Toetst) Courant)
bergen. Maar het bestuur was van
mening dat vertrouwelijke informa
tie over mishandeling, uitbuiting,
verkrachting van kinderen met aan
anderen mag worden doorgespeeld.
Knippenberg had in zijn enthou
siasme dus voor zijn beurt gespro
ken, hij maakt als directeur ook niet
eens deel uit van het bestuur. Hij
heeft zijn excuses aan Schilling
aangeboden, maar kennelijk is toen
een vertrouwensbreuk ontstaan.'
Eigendom
Volgens Frantzen zijn daarna door
Childright nog ettelijke pogingen ge
daan om het vertrouwen te herstel
len, maar weigerde de gemeente de
uitgestoken hand te aanvaarden
Mogelijk dat ook de ontdekking dat
Walden Noord met op naam van
Childright maar van Knippenberg en
zijn echtgenote staat daar een rol
inspeelde. Schilling 'Dat hoeft niet
uit te maken, maar het pakte
steeds net even anders uit dan ze
ons hadden voorgeschoteld
Volgens Frantzen is de eigendoms
kwestie alleen juridisch van belang
(omdat de stichting niet het geld
had om het complex te kopen) en
komt al het geld dat binnenkomt,
ook dat wat wordt verdiend met de
huisvesting van asielzoekers, ten
goede aan de bestrijding van kin
dermishandeling.
Frantzen bekent wél schuld in de
aanvaring die ontstond nadat
Knippenberg een viertal caravans
op het terrein had geplaatst om
asielzoekers in te huisvesten 'Dat
was gedaan uit humanitaire over
wegingen, maar het is een ver
keerde inschatting geweest
Kort daarop besloot Childright het
hoofdkantoor op Texel op te heffen
en naar Amsterdam te verhuizen,
waar de stichting oorspronkelijk
was gevestigd. Frantzen. 'Er ging
te veel geld en energie zitten in dit
conflict om ons eigenlijke werk te
kunnen doen. Ik weet uit ervaring
dat zulke zaken soms jaren kunnen
duren. Daar kwamen de negatieve
reacties van die raadsleden nog bij.
We zijn uit lijfsbehoud teruggegaan.
Het had geen zin om tegen windmo
lens te vechten.'
Bevestiging
Pieter de Groot, die meent dat van
teruggaan' geen sprake is omdat
Childright volgens hem altijd vanuit
Amsterdam is blijven opereren, ziet
in het vertrek van de stichting een
bevestiging van zijn vermoedens.
'Ik heb geen behoefte mezelf op de
borst te kloppen, maar je kunt na
tuurlijk rustig stellen dat Knippen
berg hoog van de toren heeft gebla
zen, terwijl niets van al zijn plannen
is terecht gekomen
Het D66-raadslid kondigt alvast aan
de kwestie tijdens de eerstvol
gende commissievergadering aan
de orde te brengen: 'Niet om de
confrontatie met het college te zoe
ken, maar om samen vast te stel
len wat er nu met Walden Noord
moet gebeuren en om er in ieder
geval voor te zorgen dat organisa
ties met dergelijke grote verhalen in
het vervolg beter worden getoetst.'
Een andere hoofdtaak voor de ge
meente Texel is wat De Groot be
treft ervoor te waken dat de circa
vijftig asielzoekers die momenteel
op Walden Noord verblijven de
dupe van de situatie worden.
Niet overhaast
Wat wethouder Schilling betreft,
neemt het college geen overhaaste
stappen. Volgens hem moet eerst
nog blijken wat Childright (dan wel
het echtpaar Knippenberg) voor
plannen heeft. 'We zullen ze hou
den aan de maatschappelijke be
stemming die er op het complex
ligt. Maar voorlopig doen ze niets
strijdigs, want de opvang van asiel
zoekers lijkt me ook nogal maat
schappelijk.'
Op Walden Noord verandert de ko
mende tijd weinig. Op de nog met
gerealiseerde appartementen voor
deelnemers na, zijn alle faciliteiten
aanwezig om congressen te kun
nen organiseren. Het contract tus
sen Childright en het Centrale Or
gaan opvang Asielzoekers (COA)
loopt nog tot juni Volgens Frantzen
ligt het voor de hand ook daarna
nog door te gaan met de huisves-
ting. Zelfs zijn er plannen om na
een eventuele verbouwing zo'n
vijfentachtig mensen onderdak te
bieden in plaats van de huidige vijf-
tig 'Met het COA bestaat de rege-
ling dat we alleen kinderen met hun
ouders opvangen en dus niet al
leenstaande mannen. Op die rrja-
nier helpen we kinderen en de
revenuen gaan ook weer naar kin
deren Dat past prima in de opzet j
van de stichting.'
Zou het dit jaar toch mogelijk wor
den7 En dan doel ik op een veilig
fietspad langs de Ruyslaan in De
Koog. Een paar krijtstrepen op
straat voor het Maartenhuis zonder l
bebording maakt de situatie met
veiliger. Evenmin helpt het veel om
de biggenruggen op de Ruyslaan
een lik verf te geven Het zijn en
blijven gevaarlijke obstakels voor
fietsers die hierdoor op geen enkele
wijze kunnen uitwijken. Niet van
belang is blijkbaar hoeveel fietsers
hierdoor al zijn gevallen. In het
plaatsje Arcen (Limburg) luisterde
het bestuur. Inderdaad dragen
biggenruggen niet bij aan de veilig
heid van fietsers. Dus weg ermee!
De gemeente heeft geld genoeg,
dus wethouder Bakker (verkeer)
kan die borden bij het Maartenhuis
best wel plaatsen. Het zal mij de
komende al dan met regenachtige
zomer benieuwen
Jan Klugkist,
Arnhem
Voor school was hij te speels, baantjes verveelden hem al snel
en studeren was een noodgreep. Het verwonderde dan ook niet
dat hij op 31-jarige leeftijd nog helemaal aan het begin stond,
van welke loopbaan dan ook. Nu, twaalf jaar later, is Koos Terps
tra één van de toonaangevende toneelregisseurs van Nederland,
vinden critici alles wat hij doet even goed en is hij gevraagd om
volgend jaar ook in Duitsland zijn kwaliteiten te demonstreren.
Zijn leven heeft een bizarre wen
ding genomen, zo lijkt het In het
lopend theaterseizoen werkt Koos
Terpstra met topacteurs en is hij
verantwoordelijk voor zo'n acht
producties. In totaal regisseerde hij
sinds 1986 meer dan honderd to
neelstukken en cabaret
voorstellingen ('Ik tel ze nooit, dat
is zonde van mijn tijd'), een aantal
dat alleen bereikt kon worden door
gemiddeld meer dan tachtig uur per
week te werken. Toch is er in we
zen maar weinig veranderd, vertelt
de oud-Texelaar tijdens een ge
sprek op Eerste Kerstdag in de
serre van De Lindeboom.
'Op school wist ik niet wat ik wilde,
maar eigenlijk geldt dat nog steeds.
Elke week een andere baan, dat
zou ik graag willen Het lijkt me
echt verschrikkelijk leuk om
kraanmachinist te zijn of parkeer
wacht. Nu ben ik met tien dingen
tegelijk bezig, van 's morgens half
acht tot 's avonds laat. Mensen
roepen soms dat ik geen leven heb.
Gelul' Dit is mijn leven
Onveranderd is ook dat hij nog
steeds strikt zijn eigen koers vaart
'Als je dingen doet die je zelf leuk
vindt en mensen vinden dat ook
leuk, dan is dat fijn. Als ze kritiek
hebben, dan is dat jammer, doet
het zelfs .pijn. Maar het zou nog
veel erger zijn als ik iets zou doen
omdat een ander dat wil Het zou je
waarschijnlijk niet helpen ook.
Waardering komt in golven. Soms
zit je in een dal en dan vinden ze
alles wat je doet slecht. Nu zit ik
bovenin en maak ik mee dat ze al
les goed vinden. Dat is ook niet
leuk.'
Herinneringen
Koos Terpstra werd in 1955 gebo
ren als zoon van Auke en Annie
Terpstra Dat gebeurde op de Burg
wal, die toen nog Nieuwstraat
heette 'Ik kan me met veel van dat
huis herinneren Toen ik vijf jaar
oud was, verhuisden we naar de
houtrijke woningen van de
Beatrixlaan.'
De nieuwe huizen stonden aan de
rand van Den Burg en gaven uit
zicht op De Westen. 'Op marktda
gen werden er wagens met lamme
ren geparkeerd 's Middags,
wanneer ze teruggingen, reden we
een stuk mee. Als ze te hard gin
gen om er weer af te springen,
kwam je in Oosterend uit.' Mijme
rend: 'Een raar idee, als je er over
nadenkt Dan merk je echt dat je
oud wordt. Want moet je nagaan
televisie was er niet, lang niet ie
dere boer had een tractor..
Zijn vader werkte in die tijd als
knecht op boerderij De Kamp aan
de Hoornderweg. 'Soms ging ik
mee. Dat was een heel eind fietsen
voor m'n gevoel. Als ik nu op de
fiets stap om bij het Westerslag te
gaan hardlopen, ben ik er voor ik er
erg in heb.'
Speels
Terpstra's lagere school was de
CVO. Daarna ging hij naar de HBS.
waar in 1967 wegens de verande
ring van het schoolsysteem voor
het laatst eersteklassers werden
opgenomen. 'Ik was te speels en
bleef zitten. Toen moest ik naar de
MAVO. vonden ze Dat wilden mi|n
ouders met, zodat ik naar Den Hel
der ben gegaan. Daar mocht ik wél
naar de HAVO.'
Maar ook in de marinestad wilde
het niet erg vlotten Keten met een
vriendje was belangrijker dan leren,
vond de jonge Koos. 'Als enige
scholier in Nederland stuurden ze
me voor straf naar het Atheneum.
Belachelijk volgens mij, maar ze
wilden ons uit elkaar hebben, denk
ik.'
Hij lacht schamper. 'Wat was dat
erg. Ik ben nog steeds wel eens
blij dat ik niet meer naar school
hoef. Het is toch stompzinnig om je
over vragen te buigen waarop je het
antwoord al weet7 Ik maakte altijd
alleen maar de opgaven die ik niet
wist. Onbewust hoor, daar kwam ik
pas achter toen ik na negen jaar
middelbare school voor de tweede
keer eindexamen deed.'
Toen hij besefte dat het voor zijn
eindcijfers toch beter zou zijn om
alle vragen te maken, slaagde hij
met vlag en wimpel' 'Onbegrijpelijk
dat in al die jaren nooit één van de
leraren heeft begrepen waarom ik
steeds zulke lage cijfers haalde...'
Wethouder
Zijn toekomst na het eindexamen
was ongewis. Net als die van Peter
Bakker, de huidige wethouder, met
wie hij al op de CVO in de school
banken zat en die hij nog steeds als
zijn beste vriend beschouwt. 'Hij
had op de landbouwschool gezeten
en al verschillende baantjes ge
had Samen werden ze badmees
ter bij paal 12. een zomer lang 'Al
wisten we met wat we wilden, we
waren hartstikke gelukkig. We wis
ten eigenlijk alleen dat we met van
Texel weg wilden
Daarna scheidden hun wegen zich
weer en werkte Terpstra een tijdje
bij Keijser en Co op de administra
tie. 'Dat was best leuk. Ik kon het
ook goed vinden met Joop de
Beurs Maar na een tijdje wilde ik
toch wat anders.'
Bij gebrek aan een goed alternatief
besloot hij zich op 22-jarige leeftijd
in te schrijven voor de studie Ne
derlands 'Ik wilde eigenlijk schrij
ver worden, maar dat durfde ik te
gen niemand te zeggen. Ik stuurde
ook wel eens iets naar een uitge
ver. maar dat kreeg ik altijd terug.
In Amsterdam belandde ik midden
in de democratiseringsgolf. Je had
twee uur les per week en bepaalde
zelf je cijfer.'
Terpstra had zoveel vrije tijd dat hij
een roman schreef, die hij direct
weer verscheurde. Na vier jaar
slaagde hij voor zijn kandidaats
examen. 'Waar mijn scriptie over
ging? Ik geloof... Nee, dat was het
ook niet. Als je het wilt weten, dan
kan ik het opzoeken.'
Een studiegenote deed hem vervol
gens een aanlokkelijk idee aan de
hand: 'Ze besloot theater
wetenschappen te gaan studeren.
Ik ging al veel naar theater, had
echt heel veel gezien, maar had
geen idee dat je er ook een studie in
kon doen.'
Hij belandde in een leuke groep en
nam een belangrijke beslissing 'Ik
had al gezien dat vier jaar om zijn
voor je het weet. Ik zocht vier jon
gens bij elkaar, geestverwanten, en
we stelden ons één doel: zodra we
klaar zijn met onze studie willen we
werk hebben.'
De heren lieten het niet bij een vaag
voornemen. Ze schreven en regis
seerden dat het een lieve lust was,
zetten kleine producties op poten,
gingen kortom heel hard aan het
werk 'We moeten wel onuitstaan
baar zijn geweest met ons fana
tisme. We konden nergens anders
over praten
Vlak voor het einde van de studie
veranderde Terpstra nog eenmaal
van gedachte. 'Ik had steeds het
voornemen gehad de beste drama
turg te worden die er is Dat is zeg
maar de wetenschappelijke figuur,
die voorbereidt wat de regisseur
moet weten. Zijn taak is bijvoor
beeld dat de kleding historisch
klopt of dat bekend is in welke so
ciale context een verhaal speelt.
Maar tijdens een stage in Duitsland
kwam ik er achter dat de dramaturg
gepiepeld wordt door de regisseur.
Die bepaalt alles. Op dat moment
besloot ik de beste regisseur te
worden die er is. Een beetje een
rare gedachte, want daar was de
onderdak in het LAK-theater in Lei
den, waar ze in ruil voor hun optre
dens een kleine onkosten
vergoeding kregen en de
mogelijkheid om van de faciliteiten
gebruik te maken Het was niet
eens genoeg om van te eten, maar
de sociale dienst was nog niet zo
streng met de sollicitatieplicht en
door precies de treinwagons te kie
zen waarin de conducteur niet
stapte, kon op reizen flink worden
bespaard.
'Je wordt bijzonder creatief van
zulke omstandigheden. We hadden
de hele structuur van een groot ge
zelschap nagebouwd. inclusief
decorbouwers, een productieleider,
een publiciteitsmedewerker en
noem maar op. ledereen werkte
voor niks, ook de acteurs plukten
Koos Terpstra: 'De weg naar de top loopt niet via het publiek.
studie niet voor geweest. Dan had
ik beter regie kunnen studeren.'
Weloverwogen
In 1986 rondde Terpstra zijn studie
af en verzorgde een clubje vrienden
onder zijn leiding een eerste echte
productie Hij ging daarbij welover
wogen te werk. 'Je kunt met veel
bombarie een nieuwe groep begin
nen, één van de honderdduizend bij
wijze van spreken, maar je kunt
ook eerst in stilte iets proberen en
dan je problemen inventariseren
Dat leek me praktischer.'
Terpstra en zijn companen vonden
we van straat. We wisten niks,
maar hadden de arrogantie te zeg
gen; Kom bij ons werken, wij zor
gen dal je beroemd wordt. Dat is
nog aardig gelukt ook, want veel
mensen die bij ons zijn begonnen
werken nóg bij het toneel.'
Leiden was ruim twee jaar lang hun
thuisbasis. Ze hadden het niet
slecht getroffen. Het LAK-theater is
weliswaar klein, veel mensen die
iets te betekenen hebben in de
toneelwereld steken er regelmatig
hun licht op 'Ons voornaamste
doel was gezien te worden. Daarom
is het wél gunstig om in de Toneel
schuur of de Brakke Grond te
staan, maar heeft optreden in
Kortenhoef geen zin. Dat maakt
geen deel uit van het netwerk.'
Meewarig: 'De weg naar de top
loopt met via het publiek. Dat moet
wel goed vinden wat je doet, maar
het gaat er vooral om door wie je
wordt gezien.'
Botte hond
Vervolgens ging de groep uit elkaar
en begon een lange weg langs op
drachtgevers die steeds weer een
stapje hoger in de hiërarchie staan
'Dat is moeilijk, vooral omdat ik met
zo gemakkelijk ben in het sociaal
contact. Lobbyen vind ik moeilijk,
premières verschrikkelijk en naar
feestjes ga ik eigenlijk nooit. Het is
een wereldje waarin iedereen elkaar
nodig heeft. En als het goed gaat.
heeft iedereen het gedaan. Die heb
ik nog ontdekt, zeggen ze dan. Ik
heb me altijd aan dat circuit probe
ren te onttrekken. Ik wil op mijn
werk beoordeeld worden. Het is
toch veel mooier als ze zeggen: Die
Terpstra is een vreselijk botte hond
.en we doen het met veel tegenzin,
maar we kunnen eigenlijk niet om
hem heen...'
Regisseur zijn is om meer dan één
reden een moeilijk vak, vindt Terps
tra, die sinds vier weken met een
groep acteurs van het Noord Neder
lands Toneel werkt aan de opvoe
ring van 'De Meeuw' van Tjechov.
'Nu gaat het goed en we houden al
lemaal erg van mekaar. Maar als
straks de première dichterbij komt,
komen de spanningen en de proble
men en uiteindelijk haten we elkaar
tot in het merg. Dat komt dan wel
weer goed hoor, maar leuk worden
de uitvoeringen nooit. Voor mij niet,
want je ziet alleen maar wat er fout
gaat En ook voor de acteurs is het
vreselijk moeilijk. Het is niet dat je
honderd meter moet hardlopen in
een vol stadion, je moet nog móói
lopen ook.'
Veel leuker vindt Terpstra het
daarom om iets te bedenken. 'Het
is wel een ingewikkelde manier van
gelukkig worden Want ga maar na:
eerst schrijf je iets. dan zoek je de
mensen erbij die het moeten uitvoe
ren, moet je zien subsidie te krij
gen, werk je maanden aan zo'n
productie en uiteindelijk doet het
publiek er iets anders mee dan je
bedoeld had. Dat is nogal ondank
baar.'
Feyenoord
Sinds een paar jaar staat Terpstra
aan de Nederlandse top. Vorige
maand werd bekend dat hij de ko
mende jaren de artistiek en zakelijk
directeur is van het Noord Neder
lands Toneel. Tweeënhalf jaar gele
den was hij zelfs een tijdje werk
zaam als artistiek directeur van het
toonaangevende Rotterdamse RO-
Theater. 'Ik was daar in dienst als
regisseur, maar ik bemoeide me er
zó mee dat ik binnen de kortste ke
ren op de stoel van de artistiek di
recteur zat. Die hadden ze al, dus
dat werd een probleem.'
Verschil van inzicht zorgde er ten
slotte voor dat Terpstra weer moest
vertrekken, maar voor zijn curricu
lum vitae was de periode in Rotter
dam niet slecht. 'Als je toneel ver
gelijkt met voetbal en Ajax,
Feyenoord en PSV vormen de top
drie. dan heb ik al gewerkt bijl
Feyenoord en zit ik nu bij de num
mer vier, Vitesse. Het wordt een
hele uitdaging in Groningen, want
mijn voorganger heeft het heel goed
gedaan. Het Noord Nederlands To
neel is het best lopende gezel
schap van Nederland, wat de pu
blieke belangstelling betreft
Als directeur ligt er veel werk op
Terpstra te wachten Dat loopt uit
een van het bepalen van het reper
toire en het kiezen van de juiste re-
gisseur tot het ontwikkelen van eet,
subsidieplan en het versterken van
de binding tussen de stad Gronin
gen en het Noord Nederlands To
neel. 'Het is toch een bedrijf met
vijftig werknemers voor wie ik de
verantwoordelijkheid heb.'
Functioneren
Daarnaast is op 30 januari de pre-i
mière van 'De Meeuw', werkt
Terpstra met de cabaretiers Lebbis
en Jansen aan verschillende shows;
en is hij eindredacteur van het sati-j
rische televisieprogramma 'Dit was
het nieuws'. Gelukkig hoeft hij na
een lange en intensieve voorberei
ding niet elke voorstelling bij te wo-!
nen om als regisseur goed te kun-l
nen functioneren. 'Het verschilt per
gezelschap en per productie, maar
als een stuk veertig keer wordt op
gevoerd, ga ik gemiddeld zes of
zeven keer kijken. Ik bel wel na
elke voorstelling om te vragen hoe
het is gegaan. Dat check ik dan
dubbel Ik bel bijvoorbeeld een spe
ler en iemand anders uit de groep
Als er rare uitschieters zijn en de
één vindt dat het geweldig gaat, ter
wijl een andere moppert dat het al
lemaal klote is. ga ik snel kijken en
hebben we het er met z'n allen
over.'
Een uitdaging apart vormt de
productie die hij komend jaar in
Duitsland gaat leiden. 'Nederlandse
acteurs snappen me vaak al met.
Sommigen vinden het raar dat ik in
het begin niks zeg. Of ze vragen
Waar beginnen we? En ik antwoord
Gewoon, met pagina eén. maar al!
jullie met de tweede willen begin
nen. vind ik het ook best. Dan zie je
ze vreemd kijken. Nee, het wordt
lastig, ook gezien de cultuur
verschillen.'
Weinig tijd
Veel tijd om regelmatig naar Texe
te gaan heeft Terpstra - wien:
vriendin hier ook haar wortels heef
- logischerwijs met. 'Komt bij dat il
wat ik vroeger op Texel had, dat jt
geen afspraken hoeft te maken om
dat je toch wel weet dat je in eer
bepaald café bekenden ontmoet
nu eigenlijk in de meeste steden ii
Nederland begin te krijgen. Ik hoe
niet persé naar huis om oude vrien
den te ontmoeten Een tijd lang hel
ik bovendien met Texel gehad wa
je ook wel met oude platen hebt: ji
hoeft ze met steeds te draaien on
te weten dat ze goed zijn.'
Hij glimlacht: 'De laatste tijd ga i
weer wat regelmatiger. Meeste
kom ik op de fiets, ga dan evei
naar mijn ouders en fiets daarna he
eiland nog even rond. Ja, ik maa
heel wat kilometers. Dat is mij
manier om te ontspannen in dit vei
schrikkelijk zware beroep.'
Joop Rommet
