'Ik neem vaak een loopje
met vanzelfsprekendheden
Ultiem geluk na emigratie naar Texel
h
6
twintigste
De onderwijzer die niet van schoolreisjes hield
f
Aan-
gespoeld
TEXELSE
COURANT
E- de J-Jerinnering -=
DINSDAG 28 SEPTEMBER 1999
'Ik heb de school als leerfabriek nooit leuk gevonden. Je hebt
als leraar in de eerste plaats'de taak om kinderen te begelei
den. Neem nou die bijlage van 'Trouw' die net is verschenen.
Daarin worden scholen met elkaar vergeleken op een manier
die me helemaal niet aanstaat. Er zijn meer zaken van belang
dan cijfers alleen, het vakinhoudelijke deel heeft bij mij nooit
voorop gestaan. Daar ben ik wel eens door collega 's voor op
de vingers getikt. Maar ik ben nog steeds van mening dat kin
deren, terwijl ze ouder worden, op een school allerlêi dingen
moeten oppikken. Het is een tijd waarin belangrijke keuzes moe
ten worden gemaakt. Cijfers alléén zeggen mets. Al moet ik eer
lijkheidshalve wel zeggen dat ik het altijd prettig vond als ze
slaagden met goede punten voor de vakken die ik gaf.Aan de
tafel van zijn nieuwe huis aan de Kogerstraat, glimlacht Jan
Wieten(63 jaar) ontwapenend. De voorkant van het huis kijkt uit
op Buitenlust, in de achtertuin vermaken zijn twee katten zich
op het gras. 'Ja, vind je het een mooi plekje Het was niet moei
lijk om de knoop door te hakken. Er moest aan het huis aan de
Warmoesstraat zoveel gebeuren.Daar had ik na het overlij
den van Marie helemaal geen zin meer in. Dit was de meest voor
de hand liggende oplossing.
N77197*0
In de serie 'De Herinnering' vra
gen we telkens een Texelaar van
een bepaalde generatie terug te
blikken op de eeuw die bijna ach
ter ons ligt. Na de 103-jarige
mevrouw A Vonk, de 93-jarige
Jan de Ridder, de 87-jarige Kees
Witte, de 70-jarige Ben
Hoogenbosch is nu de beurt aan
de 63-jarige Jan Wieten.
Hij is geboren in Gramsbergen, een
dorp in de buurt van Coevorden. Je
kunt het vergelijken met Oosterend,
vertelt hij. 'We hadden een 'gang
baar' gezin voor die tijd Ik was de
oudste, onder mij kwamen nog dne
zusjes. Omdat er tussen de geboorte
van mijn zusjes steeds bijna drie jaar
zat, waren de jongste twee in feite
speeltjes voor me. Ik kreeg van mijn
moeder, het was oorlogstijd, veel ver
antwoordelijkheid. Ik gaf ze eten, ging
met ze op stap. Je moet rekenen dat
er in die dagen niet veel vermaak
was. Ik heb een heerlijke jeugd ge
had. Eigenlijk heb ik mijn kinderen,
daarmee bedoel ik ook de leerlingen
die ik les heb gegeven, altijd een imi
tatie van mijn eigen kindertijd willen
geven.'
Op elfjarige leeftijd verhuisde hij naar
Emmen, waar hij de HBS doorliep.
Een school naar z'n hart, waar alles
kon. 'In mijn latere leven heb ik de
sfeer die daar hing, jammer genoeg
nooit meer teruggevonden.'
Omdat zijn ouders niet bijzonder
kapitaalkrachtig waren, besloot Jan
via het leger zijn verdere opleiding te
bekostigen. 'Ik wilde bij de genie, op
de academie in Breda. Maar dat ging
met door, omdat ik werd afgekeurd
Mijn moeder wilde graag dat ik theo
logie ging studeren, mijn vader vond
dat ik dat zelf maar moest bepalen.
Hij was een praktisch mens en
raadde me aan dan maar de kweek
school te doen. Wordt onderwijzer,
zei hij. Dan hoef je maar twee jaar
naar school en ben je onafhankelijk
van ons.'
Slechte leerling
Aldus geschiedde. Na het behalen
van zijn onderwijzersdiploma besloot
Jan, die in de avonduren theologie
ging studeren, het vak eerst een tijdje
uit te proberen. Ik wilde het wel eens
meemaken Na twee jaar lesgeven
vond ik de tijd rijp om wiskunde aan
de universiteit te gaan studeren. Ik
was een slechte leerling, vond er
mets aan. Ik ben nameli|k een mens
die liever uit de praktijk leert.Na een
maand of twee kreeg ik een telefoon
tje van een vriend, met het verzoek of
ik voor een jaar zijn baan op een la
gere school wilde overnemen. Die
beslissing was snel genomen. Zo
doende belandde ik in Zwinderen, in
de buurt van Hoogeveen.'
Tijdens dat jaar ontmoette hij Marie,
een collega die later zijn vrouw zou
worden Tijdens een bezoek aan haar
zag hij op tafel een onderwijzers-
vakblad liggen. 'Ik bladerde het even
door en zag dat er een vacature op
Texel was, aan de ULO in Den Burg.
Ik schreef een brief en kreeg de vol
gende dag een telefoontje terug. Ik
was aangenomen. Ongezien. Kun je
nagaan hoe hoog de nood in die da
gen was.'
fyf6 r*n IVT.« fsrv'
rMV hW 1971 ejz ryj ty7
iy»w7iwiyvf
|02 IVO» f#OJ WkT D*
1 iv n" iyi»ivi7 ivw iviyivjoivi nv.
M1 tv» iv u iv»f w» nM? is»
iv»<sis»7«-»*iiMv iyro w 1 iyr z isritw
mi iVMMöV
•W7M7* IV77 «7* IV7VIS*0 ft* I Wi N* N> r
IV.<A PTT? H.1W' II'I im WM m 1 m, iwlmnw
Drie dagen na zijn aanstelling op
Texel kreeg Jan te horen dat hij in
aanmerking kwam voor een huis als
hij snel trouwde. 'Ik zat in Hotel Lake-
man, tegenwoordig Hotel Den Burg,
en vroeg onmiddellijk aan Marie of ze
dat wilde. Ze wilde graag, maar zat
aan een opzegtermijn van drie maan
den vast. Het was wel lachen, omdat
we zo snel trouwden, dacht iedereen
dat het een 'moetje' was. Negen jaar
later werd het eerste kind geboren.'
Verdwalen
Texel bleek een jas die paste, zoals
Jan het uitdrukt. Het paar belandde
op de Wilhelminalaan en speelde het
klaar aanvankelijk herhaaldelijk te
verdwalen in Den Burg. 'We hadden
eerst niet in de gaten dat alles rond
liep en maakten veel te veel kilome
ters om ergens te komen. De ULO
stond op de hoek Wilhelminalaan/
Schilderend, dus ik woonde in ieder
geval vlak bij m'n werk. Harry
Tielemans uit De Koog was een col
lega van me. Hij had op dat moment
geen geld voor een auto. ..Zullen we
samen een auto doen, Jan", vroeg hij
me op een dag. ,.Dan haal ik je 's
morgens op". Goede sfeer daar Ik
had het uitstekend naar m'n zin.'
Ook Marie toog aan het werk. Bijzon
der in die dagen, want formeel kreeg
je als getrouwde vrouw geen aanstel
ling in het (lager) onderwijs. 'Ik denk
dat Marie de eerste vrouw op Texel
is geweest die een urenbaan kreeg.
Een vaste aanstelling was absoluut
uitgesloten. Ze belandde op de huis
houdschool. Dat viel haar in het be
gin niet mee. hoor. Als je lagere
schoolkinderen gewend bent.. Maar
later werden de oudere meisjes vrien
dinnen van haar. Na vijf maanden
vloog ze er weer uit, omdat iemand
haar uren moest hebben. Later is ze
als invalkracht nog enkele malen te
rug geweest/
Précair
Jan en Marie kregen aanvankelijk
geen kinderen. In 1962 arriveerde het
eerste pleegkind. Annemieke, tien
maanden oud. De organisatie die de
plaatsing had geregeld, deed Marie
het verzoek naar Bussum te verhui
zen. om daar als maatschappelijk
werker aan de slag te gaan met uit
huis geplaatste kinderen. 'Dat was
een droom van haar. En eigenlijk wil
den we ook wel eens zien of er in
Nederland nog meer leuke plaatsen
waren. We besloten het te doen. Zes
tien maanden hebben we daar ge
woond. Met zeven kinderen in huis,
die we uit précaire situaties haalden.
Ik was in dienst van Marie en werkte
daarnaast nog als een soort van con
rector op een school in Utrecht. Marie
werd echter ziek. We moesten wat en
mijn voormalige baan op Texel bleek
nog met ingevuld. We konden zo te
rug. Drie kinderen kwamen mee, be
halve Annemieke ook Rosita en Peter,
twee teenagers. Marie bleef nog een
jaar ziek, werd geopereerd en bleek
na ae ingreep toch zwanger te kun
nen worden. We kregen er nog twee
kinderen bij. Hilde-Marthe en Gert-
Jan.'
In 1967 werd Jan, wegens ziekte van
de directeur, benoemd tot waarne
mer. Hij kreeg te maken met de fusie
van ULO en HBS en belandde in een
behoorlijke controverse. De wens van
de gemeente, overname van het ge
hele ULO-personeel, bleek een zaak
waar de toenmalige HBS-directeur
zich niet zonder slag of stoot bij neer
wilde leggen. "Hij had restricties te
gen bepaalde personen, die hij met in
zijn school wilde hebben. De Mam
moetwet dwong ons echter tot fuse
ren. Als woordvoerder van het ULO-
team heeft me dat zeker anderhalf
jaar spanning opgeleverd. Toen ik de
kans kreeg mijn leidende taak neer te
leggen, heb ik die onmiddellijk gegre
pen. Tot opluchting van Mane. We
waren drie jaar met op vakantie ge
weest. Ik ging weer lesgeven. Veel
leuker om te doen.'
!r
Weerwoord
We zitten qua tijd nu in 1974. Jan
vertelt na de fusie nooit meer een
'gewone' baan te hebben gehad. 'Ik
had dertien bevoegdheden, ze stop
ten me overal. Ach, ik vond het niet
erg. Het maakte me met zoveel uit. Ik
heb zelfs een half jaar handels-
rekenen gegeven, terwijl ik er niets
van af wist. Als je kunt begeleiden,
hoef je geen deskundige te zijn. Ik
deed daarnaast nog ander werk, het
Jan Wieten:.niet bang om af en toe op m'n bek te gaan...
schrijven van taakbrieven bijvoor
beeld Problemen met orde houden
heb ik nooit gehad. Het was gewoon
fijn om met tieners te werken. Ik heb
altijd gehouden van kinderen die
weerwoord gaven. Op een dag kreeg
ik een kind in de klas waar ik echt
mets mee kon. Na een tijdje kon ik me
met langer inhouden. Ik viel tegen
haar uit en hield haar voor dat ze op
deze manier nergens zou komen. De
volgende dag stapt ze m'n klas weer
binnen met de woorden: „Mijn vader
vond je óók altijd al een rotzak." Het
karakter van kinderen is hun onmis
kenbaar eigendom. Ik heb altijd ge
vonden dat je daar met aan moet tor
nen.'
Schoolreizen heeft hij altijd een ver
schrikking gevonden, vertelt hij eer
lijk. 'De nachten waren rampzalig en
overdag deden ze met wat ze moes
ten doen. Uit armoe heb ik een keer
gezegd dat ik alleen maar mee wilde
als de groep niet groter was dan 15
man Die heb je toch met, dacht ik.
Laat er nou zo'n groep zijn. Een drie
MAVO-klas. Daar hing ik dus aan.
Omdat ik geen zin had om de orde te
bewaren, liet ik ze gemengd in de
bungalows slapen. Dat gaf minder
gedonder dan gescheiden verblijven.
Uiteindelijk heb ik de hele schoolreis
onder een tafel geslapen, omdat er
een bed te kprt was. Niks waard, al
lemaal.'
In 1990 nam Jan, in samenspraak
met de dokter, het besluit te stoppen
'Hij stelde me voor een keuze. Het
liep allemaal minder lekker dan voor
heen, ik begon me steeds meer te
ergeren aan bepaalde zaken Als je
als school regels opstelt en je leeft ze
niet na, wat is de zin er dan van?
Buiten de klas zag ik steeds meer de
troep, de rotzooi. Daar kon ik slecht
tegen. De aardigste kinderen konden
- buiten de les om - opeens heel te
gendraads worden. De dokter stelde
dat m'n eerste jaren voor de klas - op
achttienjarige leeftijd - tropenjaren
zijn geweest. Nadat ik besloten had
te stoppen, heb ik er ook geen moeite
meer mee gehad.' Op de opmerking
dat hij op school minstens twee ge
neraties aan zich voorbij heeft zien
trekken, reageert hij onmiddellijk.
'Éénmaal zelfs drie. Oma, moeder en
kleinkind in de les gehad. Alledrie niet
lang. Ze konden geen van drieën le
ren.'
Jan zegt van mensen te houden, ook
als ze dwars op zijn levensvisie staan
'Daarom kan ik er slecht tegen als
iemand mij niet accepteert zoals ik
ben. Bezigheden waardoor je andere
mensen ontmoet, vind ik heerlijk om
te doen. Op aanraden van Lody van
der Wulp ben ik in 1959 bij KTF ge
gaan. Ik speel vanaf mijn veertiende
jaar klarinet. Dat kon hier echter met,
dus moest ik overschakelen naar de
bugel. Ik begon in november, kreeg
les van Pieter-Jan Koorn en had in
februari al een uitvoering in het voor
uitzicht. Dat hield het tempo erin, ik
kreeg de techniek onder de knie. In
de loop der jaren heb ik, geloof ik, alle
instrumenten in het korps wel gehad.
Dat wil geenszins zeggen dat ik een
goede muzikant ben, want dat is niet
zo. Ik heb alleen één afwijking: er zit
in mij geen enkele géne ten aanzien
van probeersels. Ik vind het niet erg
om op m'n bek te gaan. Ik heb er ple
zier in om een loopje met de
vanzelfsprekendheden te nemen. Dat
zit in mijn karakter. Volgend jaar ben
ik 50 jaar muzikant, heb ik laatst uit
zitten rekenen.'
Het maken of beoefenen van iets is
vaak leuker dan het resultaat, vindt
(foto Harry tit
hij. 'Een muziekstuk maken is fijn Hei
eindresultaat is niet zo belangrijk. It
hoef het niet eens te horen. Hetzelfde
geldt voor het voorbereiden van kerk
diensten. Het ermee bezig zijn, ha
scheppen, is minstens zo leuk als de
dienst zelf.' Op de vraag of hij het dar
niet van gewicht vindt wat andere
denken of zeggen, antwoordt hij voer
het eerst weifelend. 'Misschien ba
ik wel zo ijdel om te denken dat alsir
tevreden ben, anderen dat ook zijn
Ik weet het niet.'
Op de politiek is hij afgeknapt. 'Ikhet
het een tijdje geprobeerd, maar ha
past met bij m'n karakter. Te wetma
tig allemaal.' Een gezonde dorps
gemeenschap vindt hij heel belang
rijk. Hij betreurt het dat ha
individualisme en het geld tegen
woordig een steeds grotere rol gaan
spelen. 'Zoals we hier op Texel leven
heb je als mens een functie in ds
gemeenschap. Je moet zorgen dal
die gezond blijft. Het is toch ver
schrikkelijk dat jeugdverenigingen
bi|na geen leiding meer kunnen k
gen?'
Hij is van mening dat Marie en hij®
tijd hebben mee gehad. 'Zorgen vml
de ouwe dag hebben we ons rtsl.
hoeven maken.' Nu de ergste dnisP'
van het verhuizen achter hemljtf
gaat hij zich bezig houden met» f
reizende tentoonstelling over de ton
kunst. 'De vereniging, waarvan Mare
één van de oprichtsters was, beste
in 2000 25 jaar. Er wordt op 12 pla?
sen in het land een expositie geho.-
den, dus ben ik bezig authentiek;
stukken bij elkaar te zoeken, te-
soort dingen houdt me actief. Bezig
heden waardoor je andere mensei
ontmoet, blijven leuk.'
ié
ml
-I
al
Margreet Berndses
Rustig kabbelde het leven in het
kleine dorp Rhenen voort. Het dorp
waar Zeger Heikamp zijn jeugd
doorbracht. Over wereldse zaken
werd in het kinderrijke gezin niet
gerept. Zeker niet over homosek
sualiteit. Wie had daar nu ooit van
gehoord? Jaren later werd pas
duidelijk dat hij zich anders voelde
en kreeg het een naam. Niet omdat
het een keuze was, maar omdat
het feit er gewoon lag. Zijn 'emi
gratie' naar Texel in 1982 bezorgde
hem het ultieme geluk; zijn huidige
levensgezel. Een schilderij aan de
muur, met twee ineengestrengelde
handen, staat symbool voor hun
trouwdag op 14 augustus 1998 in
Den Burg.
'Ik heb altijd geweten dat ik zo was,
al heel jong. Ik wist alleen niet hoe het
heette, kon het geen naam geven
Vrij en openhartig vertelt Zeger Hei
kamp, nu 56 jaar, over zijn jeugd in
Rhenen. Over het grote, hechte ge
zin en zijn moeder, die het maar wat
druk had met haar negen kinderen.
Instinctief voelde zij aan dat haar op
één na oudste zoon anders in elkaar
zat, maar ze kon het geen naam ge
ven. Er werd nooit over gesproken.
Heikamp: 'Ik had wel eens van flikkers
gehoord, maar dat was toch zo'n mm
soort. Wat dat woord nu eigenlijk
betekende en inhield, wist ik niet
eens. Ik wist alleen dat ik jongens veel
interessanter vond dan meisjes.
Meisjes waren gewoon meisjes. In de
vierde klas lagere school was ik al
verliefd op de meester. Dat vergeet ik
nooit van mijn leven. Ik was helemaal
idolaat van die man. Maar wat ik daar
nou mee moest?'
Na het vervullen van zijn diensttijd,
toen hij inmiddels werkzaam was als
kelner, ontdekte Heikamp dat het zich
anders voelen wel degelijk een naam
had: hij was homoseksueel. Eindelijk
werd het bespreekbaar. Zijn moeder
ving hem goed op. 'Ik had altijd al een
speciale band met haar. Ze accep
teerde mij zoals ik was. En dat is echt
niet overal zo. Ze heeft toen alleen
maar gezegd: "Ik regel het met papa
en de jongens, jij houdt je mond en
verder is er niets aan de hand." En
daarmee was de kous af. Mijn vader
heeft toen nog wel een paar keer
gezegd, joh neem toch een meid en
ga je verloven. Maar met veertien
dagen was dat over. Het werd geac
cepteerd en mijn vrienden waren
thuis altijd welkom.'
De tijd dat hij de wereld ging verken
nen brak aan. Heikamp zegde zijn
baan als kelner op en verhuisde naar
Utrecht waar hij op kamers ging wo-
nen. Zijn eerste doel was om 20 snel
mogelijk werk te vinden. 'Ben ik
Vroom en Dreesman binnengelopen
waar ik direct kon beginnen. Op de
afdeling woninginrichting hadden ze
nog een plaatsje open.' Zijn bedoe
ling was om verder te solliciteren
maar uiteindelijk bleef hij daar elf jaar
hangen. 'Ik had nooit gedacht dat ik
het zou kunnen vinden tussen de
gordijnen en de vitrages. Maar het
was echt hartstikke leuk werk.' Veel
klanten kwamen regelmatig terug
voor de altijd behulpzame, klant
vriendelijke Heikamp. Zoals Corry
Brokken die - toen nog getrouwd met
Van Sleeswijk - in een grote flat op
Hoog Catherijne woonde. 'Haar huis
heb ik drie keer helemaal ingericht.
Ook toen zij naar Brabant verhuisde
Als het dan klaar was kreeg ik stee
vast een uitnodiging om te komen
kijken. Op de afdeling vonden ze het
heel erg toen ik uiteindelijk wegging.
Maar ik kon mij zo goed verbeteren
dat ik gek zou zijn als ik dat niet had
gedaan.'
Het uitgaansleven in Utrecht had ook
zo zijn charmes. Heikamp maakte
daar vele vrienden. Één daarvan, zijn
vroegere stapmaatje. had een vriend
op Texel leren kennen en was daar
gaan wonen. Zodoende kwam ik met
mijn toenmalige partner wel eens op
Texel voor een weekend of een
weekje. 'We vonden het hier prach
tig. We zeiden wel eens tegen elkaar,
wat zou het toch heerlijk zijn om hier
te wonen. Maar zowel mijn vriend als
ik had een goede baan. Dus ja, dat
zeg je zomaar niet op Het plan om
hier te gaan wonen ontstond pas
toen het bedrijf waar ik werkte failliet
ging. Daar stond ik, op straat.' Wo
nen op Texel kwam daarmee een
stap dichterbij Of hij nu in Utrecht of
op Texel werkeloos was, dat maakte
niet uit. Zijn vriend, die bij Defensie
werkte, kon worden overgeplaatst
naar Noordholland, dus dat was geen
probleem.
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen hier
al zó lang dat ze niet meer van
een echte Texelaar zijn te onder
scheiden. Waar komen ze van
daan en wat bracht hen er toe
zich blijvend op ons eiland te
vestigen? In de rubriek aange
spoeld deze week: Zeger Hei
kamp
'We besloten ons huis alvast te koop
te zetten. We dachten, dat duurt toch
wel een tijdje. Maar met veertien da
gen was het huis verkocht. Daar za
ten we: wat moeten we nu!' Snel
werd contact gezocht met de vrien
den op Texel. Met hun hulp werd in
allerijl gezocht naar een geschikte
woning. De plaats maakte niet zoveel
uit. Het werd uiteindelijk De Koog. En
zo zetten zij in 1982 voet op Texelse
bodem. Heikamp herinnert het zich
nog goed. 'De overgang was groot' en
voelde aan als een kleine emigratie.
Ik heb er geen dag spijt van gehad
Alleen, het was wennen. In je enthou
siasme vergeet je eigenlijk dat je hier
verder niets had. We hadden dan wel
die vrienden die het leuk vonden je af
en toe eens te zien, maar niet iedere
dag! In het begin was het dus best
een beetle moeilijk. Vooral omdat ik
nog geen werk had.'
Heikamp probeerde eerst werk in de
woninginrichting te vinden. Dat lukte
echter niet 'Ik was al te oud. Ik was
de veertig gepasseerd en dan willen
ze je gewoon niet meer hebben.
Daarna heb ik nog in diverse horeca
zaken gesolliciteerd, maar idem dito.
Ik mocht op proef werken, maar uit
eindelijk namen ze dan toch de jong
ste, heel frustrerend.' Nog frustreren-
der was dat zijn relatie stukliep. Hij
stortte zich maar op het huis. Verbou
wen, schilderen, behangen, alles
werd aangepakt. 'Iets waaraan ik hier
erg moest wennen was dat men het
met de afspraken met zo nauw nam.
In de stad was je gewend: drie uur de
timmerman, dan is hij er ook. Kun je
niet, dan laat je dat weten. Hier is het
zo, je maakt een afspraak voor van
daag en ze komen rustig morgenmid
dag. Met als excuus: ja, het kwam
gisteren met zo goed uit... In het be
gin werd ik daar helemaal gek van.
Maar nu vind ik dat allemaal best.' Na
het huis twee keer helemaal vanon
der tot boven te hebben geschilderd,
hield ook dat op. En nog steeds had
hij geen werk.
Tot Marius Witte een keer langs
kwam om een praatje maken. Hij ver
telde dat Rebotex, die de catering op
de Tesoboot verzorgt, nog enkele
mensen zocht die af en toe wilden
invallen. Liefst dames. 'Waarom da
mes, herên kunnen toch ook wel in
vallen?' Heikamp wilde het best wel
eens proberen. 'Op zondagavond
had ik een gesprek met Piet Evers,
directeur Rebotex, en maandags
morgen stond ik al op de boot. Dat is
nu al weer veertien jaar geleden.'
In dezelfde periode leerde hij Henk
Janssen kennen. 'Ik ontmoette hem
op het strand waar ik met mijn zusje
en haar vriendin een wandeling
maakte. Het klikte. Er was iets en dat
is nooit meer weggegaan. We wisten
gewoon dat we bij elkaar hoorden en
hebben het heel goed samen. We
zaten met echt op de wet van de
partnerregistratie te wachten. We
hadden alles al goed geregeld. We
vonden het wel leuk dat het er was.
Vrienden van ons maakten, zodra de
wet er door was, er gelijk gebruik van.
Zij trouwden in alle stilte, wat hun
achteraf speet. Nadat wij hadden
besloten de stap te nemen, wilden wij
het heel groots aanpakken. Niet om
dat we zo feesterig zijn maar gewoon
omdat we één keer in ons leven
groot feest wilden geven met alle fa
milie erbij.' De datum werd geprikt, 14
augustus 1998. Precies veertien jaar
nadat zij elkaar leerden kennen. Ook
werd een honderd jaar oude koets
gehuurd die opgetuigd zou worder
met bloemen in de kleuren van de
kledij. Maar wie kon bevroeden dat
vijf dagen voor de bruiloft Heikamp's
vader zou overlijden...
'Omdat alles al geregeld was, ging
het huwelijk wel door. Maar de extra
feestelijkheden schaften we af.' Hel
werd een dag vol emoties met slechts
een handjevol gasten 'Mijn moeder
was, zo kort na de begrafenis, niet ia
staat om te komen. Alleen mijn zusje
die er bij was toen ik Henk ontmoette
en voor mij als getuige optrad. Ik was
niet zenuwachtig maar na het zetten
van de handtekening was het toch
anders. Het voelde anders. We kre
gen meer dan 200 brieven en kaarier
en heel het huis stond vol met ca
deaus en bloemen. Te gek voor wooi-
den eigenlijk.' Aan de muur hangt als
herinnering aan die bijzondere dag
een prachtig schilderij 'Een gewone
trouwfoto vonden wij wat te ver gaan
Een goede vriendin maakte dit vooi
ons. Het is het moment dat wi|
kaars hand vast houden tijdens de
huwelijksceremonie.'
'Sinds twee jaar werk ik nog maa'
drie dagen in de week. Een bewuste
keuze omdat we wat meer tijd voo'
elkaar wilden hebben. Onze vakan
ties en vrije dagen lagen altijd naast
elkaar. Nu kunnen we er een pas'
keer per jaar op uit gaan. We hebben
het goed hier. Zeventien jaar geleden,
toen we hier kwamen wonen zijn we
direct geaccepteerd. Iedereen in de
straat ging leuk met ons om. In de
grote stad is dat toch anders 03a'
weet je met eens wie er vijf huizen
verderop woont. Hier leef je veel mee'
mét elkaar. Nooit heb ik het gevi»
gehad dat ik de verkeerde beslissing
heb genomen. Mi|n wereld is nu ge
woon hier.'
Ingrid de Raad
