^Drie avonden redacteur, suppoost en toeschouwer
9
9t was tof en België
heeft gewonnen
i Tf
.TEXELSE
COURANT'
'Festival heeft
bestaansrecht'
iwers aan de deur. Ik word even
verzo
iollarö
DONDERDAG 15 JUNI 2000
doe je verslag van een evenement met 360 theater-
rstellingen, verdeeld over drie dagen en bijna dertig
ities? Voor die vraag zag de redactie zich gesteld voor
vang van 'Broadway Wiesje 2000', het huiskamerfestival
jen Hoorn. Alles zien - het behoeft geen betoog - was
utopie. Van tevoren proberen in te schatten waar de
gtepunten zouden zijn en daar dan naar toe gaan, zou
iurlijk wél kunnen. Maar ook aan die mogelijkheid kleef-
nadelen, aangezien de 'gewone' bezoeker ook lang niet
Ie gevallen wist wat hem te wachten stond en de ver
gever daardoor snel het gevaar zou lopen een vertekend
d te krijgen. Uiteindelijk besloten we Joop Rommets bij
jrganisatie aan te bieden als suppoost, iemand die aan
deur de kaartjes controleert en - net als het publiek -
ids 'verhuist' naar een ander theater.
igin van het festival is hectisch.
Wil de Leeuw in Klif 12 de sup-
»n instrueert, wordt de vrijwel
rolkte lucht plotseling donker,
een paar minuten begint het
es te regenen, waarna steeds
druppels op het dak kletteren,
nd in de tent, die op het par-
rreintje naast het theater staat,
eerst nog onverstoorbaar door,
'de toeschouwers blikken
ongeruster naar buiten,
ipjes op straat worden inder-
afgedekt, geluidsapparatuur
1 en op het mo-
het festival zou moeten
vallen er hagelstenen zo
heel zenuwachtig, want veel artiesten
zouden dan boos worden en hoewel
ik er niet veel aan kan doen, ben ik
toch verantwoordelijk voor het rom
melige begin Had ik die mensen met
moeten tegenhouden? Het trio rea
geert echter luchtig en biedt de
nieuwkomers aan even opnieuw te
beginnen. Pffff...
Na afloop spoed ik me naar een
schuur op het adres Klif 2, waar de
vorige voorstelling dan net is afgelo
pen. Hier zijn ze kennelijk wel later
begonnen. Ik loop naar binnen, maar
ontdek dan dat een man in een stof
jas nog staat te overleggen met le-
testeren de bezoekers. Wij willen
naar Heieen Suiker, daér hebben we
voor betaald1'
De voorstelling komt langzaam op
gang, ook omdat de artiesten inmid
dels hebben begrepen dat alles een
kwartier later begint en ze bang zijn
dat er nog toeschouwers zullen bin
nenkomen. De man in de stofjas
werpt zich op als de manager alias
geluidsman alias manus-van-alles
van de grote ster, die nog even op
zich laat wachten. In de tussentijd
instrueert hij de toeschouwers hoe ze
moeten applaudisseren wanneer de
ster haar opwachting maakt, deelt hij
onderbroeken uit en vraagt hij drie
mannen uit het gezelschap deze
straks naar haar te gooien. 'Dat vindt
ze leuk.' Na tien minuten begint het
publiek zich te roeren. 'Dit is flauw!',
zegt iemand. 'Hebben we hiervoor
vijfendertig gulden betaald?', vraag
eenrander zich hardop af. De komst
van de ster in wie ik - ze deed twee
jaar geleden ook al mee - Heieen
Suiker herken) redt de show daarna
met meer, ondanks haar zang
kwaliteiten. Ze probeert twee manne
lijke toeschouwers ertoe te verleiden
het podium te beklimmen en hun
medewerking te verlenen aan haar
Elvis-act, maar beide heren weige
ren...
In de werkplaats van fietsenmaker
Eddy Vermeulen treden Kuiper en
Van Eerden op. Ze vormen een
gelegenheidsduo en zullen het pu
bliek grotendeels met improvisatie
vermaken, zo laten ze weten. Vervol
gens ontvouwt zich in hoog tempo
een razend ingewikkelde voorstelling,
waarin ze hun programma ook nog
imp, ingend straatoptreden van de zwarte drummers van de Brotherhoodband.
I
;on!
del
,622
iger
epr
iftel
tg 3
iner
als stuiterballen op het tent-
(Later zou ik horen dat er in
I minuten drieëntwintig millime-
jevallen, terwijl het in de Prins
ikpolder droog bleef.) Cor van
aarden en zijn medewerkers
n wit weg. Het zal toch niet
lijn, juist op zo'n mooie dag? Ik
lor bemoedigend toe en zeg:
minuten, dan is het over.' Hoe
ik erop, ik ben toch geen
enboer met de ervaring van
live eeuw op het land werken?
ganisator kijkt ongelovig naar
Heb je het nagebeld of zo?'
na vijf minuten wordt de lucht
Loodsmansduin lichter en nog
"|f minuten later is het droog
est kan beginnen!
tien minuten te laat arriveer ik
>enblin eerste adres, Naalrand 24,
tel schieten zal optreden De
touwers in de al bijna volle
ïmer begroeten me jolig: 'We
na afloop onze kaartjes wel
tien.' Ik besluit het maar zo te
en nog voor ik kan melden dat
ganisatie heeft besloten alles
wartier later te laten beginnen,
dt het artiestentno het podium-
plof naast gastvrouw Marian
bank en haal mijn fototoestel
tas. Ik heb per slot van reke-
:en dubbelfunctie te vervullen,
de voorstelling is amper begon-
er melden zich toch nog toe-
mand achter het scherm dat tegen de
achterwand staat. Waar moet het
sneller, hoe kan het beter?, vragen ze
zich af, begrijp ik uit een flard die ik
opvang. Net wanneer ik me discreet
wil terugtrekken, vraagt de man of ik
wel een kaartje heb. Ik vertel hem dat
ik de suppoost ben, maar hij grijnst
alleen wat. Rutger, mijn 15-jarige col
lega-suppoost, begint uit te leggen
dat we zijn te herkennen aan het T-
shirt dat we aan hebben, maar de
man lijkt met te overtuigen en vindt
dat we net zo goed moeten betalen
Ik begrijp dat hij nog steeds in zijn rol
zit en klop hem op de schouder, maar
Rutger denkt dat de man het echt niet
begrijpt.
Later keert de verwarring dubbel zo
hevig terug. Er komen mensen aan
de deur met een kaartje voor Heieen
Suiker, terwijl ons schema vermeldt
dat de Yellow Stars zullen optreden.
Ik vraag de man aan de stofjas of hij
en zijn - nog steeds onzichtbare -
collega wellicht als stand-in optre
den, maar hij reageert gepikeerd.
'Nee. wij zijn de Yellow Stars!' Hij
loopt naar de deur en vertelt de be
zoekers dat ze een verkeerd kaartie
hebben, dat misschien zelfs wel vals
is. Hebben ze het misschien op straat
gekocht? Het embleem van sponsor
de Rabobank is op het origineel na
melijk veel dieper oranje. Ik gebaar
dat het wel goed zit en dat iedereen
naar binnen mag, maar ditmaal pro-
eme
Deadman en de gelegenheidsformatie Lotz brachten een hommage aan
(Foto Joop Rommets)
eens achterstevoren spelen. Het ver
eist de nodige concentratie bij het
publiek, dat volop wordt betrokken bij
de gebeurtenissen op het podium. Zo
wijst één van de cabaretiers plots
naar John Witte en zegt: 'Hé, waarom
roep jij nou ineens je naam.De (oud)
Hoornder kijkt verbaasd, maar beseft
dan dat alles in tegengestelde volg
orde gebeurt en roept: 'John!' Hij
wordt nog verder op de proef gesteld
als de cabaretier bewonderend op
merkt 'Dat had ik met verwacht, toen
ik je zag binnenkomen, dat je zo goed
kon dansen.' Het slachtoffer zucht
even, staat dan op, maakt een bui
ging (om het applaus in ontvangst te
nemen) en doet wat van hem wordt
verwacht.
Kuiper en Van Eerden reageren na
afloop opgetogen. 'Wat een leuk pu
bliek. En het zat nu lekker vol. Bij onze
vorige voorstelling waren er maar
acht toeschouwers. En hoewel je ook
dan je best doet, valt dat niet mee.
Het is moeilijk om de boel een beetje
los te krijgen als je dan eens hier ie
mand hoort lachen en dan daar.'
Mijn avond eindigt op Naalrand 13. bij
Geert Hautekiet. Het was de enige
voorwaarde die ik had gesteld bij mijn
aanmelding als suppoost, dat ik een
voorstelling van de Vlaamse
chansonnier-pianist zou mogen bij
wonen. Een paar |aar geleden was hij
de publiekslieveling tijdens de halve
finale van het Amsterdams Kleinkunst
Festival. Ik raakte diep onder de in
druk van zijn optreden en zijn ontwa
penende antwoorden in het interview
dat ik hem na afloop afnam.
Hij teleurstelt niet, ondanks dat hij
maar voor een handvol toeschou
wers optreedt. Met zijn machtige,
nogal rouwe stemgeluid en zijn fraaie
spel op de vleugel vult hij met alleen
de huiskamer, maar raak je er op ze
ker moment zelfs van overtuigd dat
ze het ook op Klif woordelijk kunnen
verstaan. Zelf is hij wel tevreden, ver
telt hij na afloop. 'Bij aanvang weet je
met waar te kijken, als er zo weinig
mensen zitten. Maar daarna ga je er
voor en als zij het plezant vinden, dan
heb ik ook een toffe avond.'
Tegen half twaalf keer ik terug naar
Klif 12, waar ik in de tent een biertje
krijg van Joop senior Daar was ik wel
een beetje aan toe Want net als de
andere suppoosten had ik bij de in
structie - dan al vijf uur geleden -
weliswaar drie consumptiebonnen
gekregen, tijd om ze te verzilveren
was er met geweest, ook al omdat ik
naar 'uithoeken' van het dorp ben
gedirigeerd, waar in geen velden of
wegen een kraam of barretje is te vin
den.
De verhalen zijn enthousiast, wie je
ook spreekt Dat geldt ook voor de
organisatoren, van wie de ergste
spanningen duidelijk zijn afgevallen.
Van Carry Welboren hoor ik dat on
geveer zevenhonderd van de duizend
kaarten voor de vrijdag aan de man
zijn gebracht, ongeveer evenveel als
twee jaar geleden, toen de mond-tot-
mondreclame vervolgens haar werk
deed en de kaarten voor de overige
dagen binnen een mum van tijd wer
den verkocht
De verleiding is groot om nog uren te
blijven, maar ik bedenk me dat het
pas de eerste avond is en besluit naar
huis te gaan. Ik ben benieuwd naar
wie ik morgen mag.
Het overzicht voor de tweede avond
neem ik met gemengde gevoelens in
ontvangst. Ik zie geen Jan Rot of
Johan Hoogenboom op mijn lijst,
maar wel de Yellow Stars, die ik al
eerder heb gezien. En ook Villa Zee
zicht, de groep met de Texelse zan
geres Claudia Rei), die ik weliswaar
mooie muziek vind maken, maar die
ook al een paar keer eerder gezien
heb. Van Marcel Boon en Jan J.
Pieterse heb ik wel eens gehoord,
maar wat ik me erbij moet voorstel
len, weet ik met.
Het wordt echter een leuke avond,
met eerst een spetterend straat
optreden van de Brotherhoodband,
een volledig uit zwarte tieners be
staande drumband uit de Bijlmer. De
man in de stofjas bij de Yellow Stars
heet me daarna met een brede grijns
welkom op het adres Klif 19. mis
schien wel het kleinste huisje van Den
Hoorn, waar Gerda Havertong twee
jaar geleden in de bedstee optrad.
John (zo heet hij) vertelt dat ze niet
hadden kunnen slapen van alle in
drukken die ze de vorige avond heb
ben opgedaan en dat ze de halve dag
op het strand hebben gelopen om
aan hun programma te schaven. Na
eerst deelgenoot te zijn gemaakt van
's mans geheel eigen kaartcontrole -
'Ik heb er even iemand van de orga
nisatie bij gehaald, want u heeft kaar
ten voor Theo van den Oever en wij
zijn de Yellow Stars' - zie ik daarna
een erg leuk programma. Er zit direct
vaart in. De eerste de beste man die
door de vrouwelijke ster wordt bena
dert, gaat direct op haar avances in
en voor hij het zelf weet, staat Marcel
een duet met haar te zingen. Hij glun
dert, maar dat blijkt niet iedereen te
vertrouwen. Wanneer we weer op
straat staan, zegt een Hoornder toe
schouwer: 'Die Marcel gaat straks
zeker weer mee naar binnen...'
Marcel Boon treedt op in een appar
tement boven de keuken van Klif 12.
Het wordt een klassieke voorstelling,
met een cabaretier die een verhaal
heeft te vertellen en dat best aardig
doet. Na een tijdje beginnen me ech
ter de geuren op te vallen die uit de
keuken omhoog trekken en besef ik
dat ik wederom vroeg heb moeten
eten vandaag.
Daarna krijg ik volop kans om sfeer
te snuiven. Villa Zeezicht treedt op in
Klif 15, recht tegenover het theater en
dus midden in het epicentrum. Vrijwel
alle kaarten zijn ververkocht en dat is
goed te merken. Het is stampvol op
straat en een praatje is zo gemaakt,
ditmaal onder het genot van een
kopje koffie dat ik bij Debby haal.
Zangeres Claudia Reij geniet ook met
volle teugen. In de beginjaren werkte
ze bij Klif 12 en dat was een mooie
tijd, realiseert ze zich meer dan ooit.
'Toen we vanmiddag de straat in
kwamen, dacht ik: Yesü Ik heb er zin
in!'
Met de groep zelf zou het wel wat
beter kunnen.Villa Zeezicht oogstte
een paar jaar geleden mooie kritieken
met hun poëtische liedjes, ook in de
landelijke media, en de grote door
braak leek slechts een kwestie van
tijd. Tegenwoordig wordt het trio ech
ter niet meer dan gemiddeld één keer
in de drie weken voor een optreden
geboekt en hun brood ermee verdie
nen lijkt een utopie. Reij geeft zang
les, onder meer aan de Texelse mu
ziekschool. Tijdens het optreden be
sef ik dat er nog heel wat zal moeten
gebeuren. De muziek is nog steeds
knap en de stem van Reij is onver
minderd mooi, maar het grootste deel
van de liedjes ken ik al, terwijl het
toch al weer twee jaar geleden is dat
ik ze voor het laatst heb zien spelen.
Jan J. Pieterse leest tot slot in hoog
tempo gedichtjes en korte verhaaltjes
voor in Klif 17. Het is leuk en dat vin
den ook de vele toeschouwers, van
wie een deel moet staan. Het gelach
is niet van de lucht, ook met wanneer
Pieterse halverwege een pauze
neemt en vijf mensen uit het publiek
iets laat voorlezen uit zijn werk. 'Wat,
dat mag u zelf weten, maar bedenk
dat uw keuze iets zegt over wie u
bent.' Ze doen het allemaal goed,
oordeelt Pieterse, waarna ze het
boekje mogen houden.
Aardig is ook het berichtje dat hij -
zogenaamd - uit de Texelse Courant
voorleest:
'Vannacht is op Texel door de politie
een man aangehouden die een tas bij
zich had waarin zich delen van een
geslacht lammetje bevonden De
man had het bloed nog aan zijn pan
talon zitten en het vlees van het dier
voelde nog warm aan. Bewoners van
Texel reageerden geschokt: "Wij wil
len met discrimineren, maar dat kan
nooit iemand van hier zijn. Bij navraag
bleek dat te kloppen. De dader kwam
uit Den Helder.'
Na afloop vraag ik of het berichtje
mag overschrijven. 'Ik ben van de
Texelse Courant en dat lijkt me leuk
voor onze lezers.' Wanneer ik het
kladje onder ogen krijgen, blijkt dat
het lammetje niet zo Texels is als ik
had gedacht. Op de plaats waar Texel
staat, heeft eerder Haarlem-Noord
gestaan en Den Helder heeft Sant
poort vervangen. 'Dat was de eerste
versie', vertelt Pieterse. 'Het eerste
deel van het verhaaltje, tot aan het
warme vlees, heb ik letterlijk uit het
Haarlems Dagblad gehaald. Kranten
zijn soms mooie inspiratiebronnen.'
Na opnieuw één biertje keer ik terug
naar huis. Op de hoek van de Naai en
Diek zie ik een brede gestalte uit de
duisternis van de Stolpweg opdui
ken. Hij steekt zijn hand op en als ik
inhoud, zie ik dat het Geert Hautekiet
is, die bij de overburen van
appartementenboerderij De Ark lo
geert. Wanneer ik informeer naar zijn
ervaringen van de tweede avond,
antwoordt hij: 'Het was tof. En België
heeft gewonnen.' Dat is waar ook, het
Europees kampioenschap voetbal is
begonnen. Als ik hem feliciteer, om
dat zijn landgenoten de stugge Zwe
den hebben bedwongen, toont hij
zich uitstekend op de hoogte. 'Het
was niet om aan te zien, maar de drie
punten zijn binnen.' Hij blijkt de wed
strijd tussen de optredens door te
hebben gevolgd via een televisie die
in de hoek van de kamer stond. Wan
neer we een tijdje gepraat hebben,
zegt hij: 'Ik ga een douche nemen. En
daarna stort ik me in het nachtelijk
uitgaansleven. Ik zie u seffens.'
Geert Hautekiet maakte veel indruk, ook wanneer het aantal toeschouwers bij sommige
optredens wat minder groot was.
bijna zes jaar oud. diept het sprookje
van de wolf en de zeven geitjes uit zijn
geheugen, corrigeert zichzelf soms
hardop en aarzelt ook met om er zelf
geheel nieuwe elementen aan toe te
voegen. Weer buiten signeert Hakim
posters van zichzelf Hij is voor ieder
een even aardig, maar net een beetje
meer aandacht heeft hij voor Bram en
Willem, die hij 'mijn collega' en 'mijn
vriend' noemt..
De laatste dag van het festival begint
's middags in een grote legertent ach
ter Klif 9, het huis van Cor van Heer
waarden zelf, waar Hakim van
Sesamstraat optreedt. Ditmaal ga ik
met vrouw en kinderen. Rikus is zes
weken oud en slaapt gedurende de
hele voorstelling lang bij Gitta op
schoot, maar de driejarige Willem zit
op de voorste rij en vermaakt zich
prima. De twintig jaar geleden uit
Marokko naar Nederland verhuisde
Hakim is dan ook een klasse apart.
Hij goochelt, zingt, trekt gekke bek
ken, mimet fantastisch en haalt voort
durend toeschouwers op het po
dium.
Voor de avond staan achtereenvol
gens Annemoon Langenhof, Lotz,.
Gerda Havertong en Dominique
Engers op mijn lijstje Lotz is een
gelegenheidsformatie, die bestaat uit
onder anderen zangeres Elkie
Deadman en Maarten Tiggeler, Irma
Schiffers en Piano Pete van de
Texelse jazzgroep T/azzel. Zij waren
allemaal bevriend met de in februari
overleden poppenspeelster en zan
geres Lot Kombrink, die volgens de
mensen van Lotz de kunst verstond
om muzikanten van verschillende
pluimage bij elkaar te brengen. Ook
nu nog, vier maanden na haar dood,
is dat haar gelukt, zo blijkt, Lotz
speelt eigen werk van Kombrink en
nummers die haar na aan het hart
lagen en die ze zelf vaak zong, van
onder meer Led Zeppelin en
Fleetwood Mac. Het wordt een emo
tioneel miniconcert, met veel gevoel
gebracht, dat nog meer lading krijgt
doordat het theatertje (de tent achter
Burgemeester en Klifbewoonster Geldorp. voor de gelegenheid buurvrouw Joke ge
noemd, opende 'Broadway Wiesje 2000'. Rechts de hoofdrolspelers, Gerda Havertong
en Cor van Heerwaarden. Enkele artiesten hadden een lied gemaakt.
(Foto Gerand Timmerman)
Aangestoken door alle drukte besluit
ook Willem maar eens op het podium
te gaan kijken, net op een moment
dat het Hakim eigenlijk met uitkomt.
Hakim dirigeert hem naar een hoek
van het podium en zegt 'Ga maar
even plassen.' Als een volleerde
mimespeler hurkt Willem op een on
zichtbare po. Wanneer hij weer op
staat, merkt Hakim op dat hij gepoept
heeft en zijn billen moet afvegen
Opnieuw voldoet Willem zonder blik
ken of blozen aan het verzoek. Hakim
is zichtbaar verrast en geeft hem een
denkbeeldige banaan en daarna ook
een appel te eten, die Willem met
smaak wegwerkt. Ik voel de tranen
achter mijn ogen prikken.
Middenin een parabel over een nooit
tevreden houthakker, wijst Hakim
plotseling naar mij - 'die meneer daar,
met die bril' - en vraagt me voor
boom te spelen. Struikelend over de
kinderen baan ik me een weg naar
voren. En daar sta je dan. Ik ben een
boom met wijduitstaande takken.
'Een katholieke boom', doet Hakim
voor en hij gaat staan als een kruis.
Mijn optreden duurt zeker tien minu
ten. Ik probeer roerloos te blijven
staan, maar dat blijkt moeilijker dan
ik dacht. Jeuk ligt constant op de loer
en na een tijdje worden mi|n armen
loodzwaar. Maar ik volbreng mijn taak
en na een daverend applaus mag ik
weer naar mijn plaats. Andere vaders
en moeders lachen in mijn richting.
Hij liever dan ik, zie je ze denken.
Dat het met het theatrale talent bij ons
in de straat wel goed zit. bewijst ook
buurjongen Bram van Sikkeleras.
Hem wordt gevraagd een verhaal
naar keuze te vertellen dat Hakim
vervolgens mimend uitbeeldt. Bram,
lFoto Gerard Timmerman)
vermaakt. 'Het ging wel erg over
seks', oordelen ze. Ik vertel dat ik ook
niet weet wat er gaat komen, maar
dat ik de cabaretière eventjes heb
gesproken en dat ze me wel aardig
leek. Terwijl beide dames naar hun
stoelen schuifelen, komt Engers via
de achterdeur de garage binnen 'Wel
een blote jurk', giechelen de twee.
Dominique Engers vertelt het verhaal
van een vrouw van in de dertig die
nog steeds de ware Jacob met heeft
gevonden. Ze zingt prachtig en het
pianospel van haar begeleider is
knap, maar schuttingwoorden wor
den door haar allerminst geschuwd,
zodat ik me voortdurend zit af te vra
gen wat de beide toeschouwsters
ervan zullen vinden. Ik vraag het ze
wanneer ze het theater weer verlaten.
'Ging wel', complimenteren ze. 'Een
beetje veel prostaat...'
Joop Rommets
Klif 9) vol zit met mensen die de over
ledene goed hebben gekend.
Na afloop hebben verschillende toe
schouwers en muzikanten tranen in
hün ogen. 'Het is heel emotioneel',
vertelt bassiste Irma Schiffers. 'Bij de
begrafenis van Lot hebben we samen
muziek gemaakt. Toen is het idee
ontstaan om dit te doen Moeilijk,
maar ook heel mooi, want tijdens het
optreden zijn we eigenlijk bezig om
het overlijden van Lot te verwerken.'
Gelukkig wacht na Lotz een voorstel
ling van Gerda Havertong, bij wie ik
met bang hoef te zijn voor oppervlak
kige jolijt, want anders zou de over
gang wel eens erg groot kunnen zijn.
Ze blijkt echter flink last van haar
stem te hebben gekregen, toen ze 's
middags een hoofdrol speelde in een
talkshow over de opvang van demen
terende bejaarden in Suriname, 's
Avonds houdt ze het nog anderhalve
voorstelling vol en dan kan ze mets
meer zeggen. Ze wordt vervangen
door Hakim, die met groot gemak
een half uur vol improviseert. Ik zie
flarden van de middagvoorstelling
opnieuw voorbij komen en consta
teer dat het verschil tussen kinderen
en volwassenen helemaal met zo
groot is In de parabel over de hout
hakker heeft hij gelukkig geen boom
nodig.
Vlak voor aanvang van de laatste
voorstelling, van Dominique Engers,
word ik aangeklampt door een
oudere vrouw uit Den Hoorn, die met
een vriendin op pad is. 'Is dit wél
leuk?', vraagt ze. Bij de andere voor
stellingen hadden ze zich met erg
'Werelds, we hebben ons be
staansrecht bewezen.' Cor van
Heerwaarden, de grote man ach
ter 'Broadway Wiesje 2000', is
uiterst tevreden over het verloop
het huiskamerfestival. Dat het
een succes zou worden, stond
niet bij voorbaat vast, beseft hij.
'Met ons tienjarig bestaan had
den we de eerste keer een reden
om dit te doen. Nu zat het goede
doel er aan vast en bleek de for
mule ook te werken. Dit is zeker
voor herhaling vatbaar. Nee, ik ga
natuurlijk met zeggen wanneer. Ik
hecht zeer aan een goede relatie
met de buren.'
Erg enthousiast was ook burge
meester Geldorp, alias buur
vrouw Joke, die de promotionele
mogelijkheden van het festival
benadrukte en zich liet ontvallen
dat de gemeente bij een vol
gende keer wellicht bereid zou
zijn een subsidie van 50.000,-
beschikbaar te stellen. Van Heer
waarden reageert gereserveerd
op het bericht. 'Ik weet met of ik
daar blij mee moet zijn. We wor
den nu door diverse bednjven
gesponsord, maar we zijn vooral
afhankelijk van de goodwill van
de bewoners van Den Hoorn en
van de artiesten, die alleen een
bed. een maaltijd en een kleine
onkostenvergoeding krijgen Ik
weet niet of ze daar ook mee
akkoord gaan als blijkt dat er al
lerlei subsidiegeld aan de strijk
stok blijft hangen. Misschien dat
ik met zo'n bedrag een medewer
ker zou kunnen bekostigen die
zich alleen met de organisatie
van zo'n festival bezighoudt. De
laatste maanden heb ik er toch
minstens één dagtaak in de week
bij gekregen Maar eerlijk gezegd
heb ik liever subsidie voor het
theater zelf. We doen het nu al
twaalf jaar zonder.'
Hoeveel de opbrengst van
Broadway Wiesje is. bestemd
voor de bouw van een tehuis
voor dementerende bejaarden in
Suriname, wordt op zijn vroegst
volgende week bekend. De pu
blieke belangstelling viel niet te
gen. Van de duizend kaarten die
iedere avond beschikbaar waren,
werden er de eerste avond onge
veer zevenhonderd verkocht.
Zaterdag waren de voorstellin
gen vrijwel uitverkocht. Op de
slotavond verkozen waarschijn
lijk nogal wat potentièle bezoe
kers de voetbalwedstrijd Neder-
land-Tsjechië boven het festival,
maar werden toch nog zo'n zes-
honderdvijftig kaarten verkocht
'Niet slecht', aldus Van Heer
waarden.