^Drie avonden redacteur, suppoost en toeschouwer 9 9t was tof en België heeft gewonnen i Tf .TEXELSE COURANT' 'Festival heeft bestaansrecht' iwers aan de deur. Ik word even verzo iollarö DONDERDAG 15 JUNI 2000 doe je verslag van een evenement met 360 theater- rstellingen, verdeeld over drie dagen en bijna dertig ities? Voor die vraag zag de redactie zich gesteld voor vang van 'Broadway Wiesje 2000', het huiskamerfestival jen Hoorn. Alles zien - het behoeft geen betoog - was utopie. Van tevoren proberen in te schatten waar de gtepunten zouden zijn en daar dan naar toe gaan, zou iurlijk wél kunnen. Maar ook aan die mogelijkheid kleef- nadelen, aangezien de 'gewone' bezoeker ook lang niet Ie gevallen wist wat hem te wachten stond en de ver gever daardoor snel het gevaar zou lopen een vertekend d te krijgen. Uiteindelijk besloten we Joop Rommets bij jrganisatie aan te bieden als suppoost, iemand die aan deur de kaartjes controleert en - net als het publiek - ids 'verhuist' naar een ander theater. igin van het festival is hectisch. Wil de Leeuw in Klif 12 de sup- »n instrueert, wordt de vrijwel rolkte lucht plotseling donker, een paar minuten begint het es te regenen, waarna steeds druppels op het dak kletteren, nd in de tent, die op het par- rreintje naast het theater staat, eerst nog onverstoorbaar door, 'de toeschouwers blikken ongeruster naar buiten, ipjes op straat worden inder- afgedekt, geluidsapparatuur 1 en op het mo- het festival zou moeten vallen er hagelstenen zo heel zenuwachtig, want veel artiesten zouden dan boos worden en hoewel ik er niet veel aan kan doen, ben ik toch verantwoordelijk voor het rom melige begin Had ik die mensen met moeten tegenhouden? Het trio rea geert echter luchtig en biedt de nieuwkomers aan even opnieuw te beginnen. Pffff... Na afloop spoed ik me naar een schuur op het adres Klif 2, waar de vorige voorstelling dan net is afgelo pen. Hier zijn ze kennelijk wel later begonnen. Ik loop naar binnen, maar ontdek dan dat een man in een stof jas nog staat te overleggen met le- testeren de bezoekers. Wij willen naar Heieen Suiker, daér hebben we voor betaald1' De voorstelling komt langzaam op gang, ook omdat de artiesten inmid dels hebben begrepen dat alles een kwartier later begint en ze bang zijn dat er nog toeschouwers zullen bin nenkomen. De man in de stofjas werpt zich op als de manager alias geluidsman alias manus-van-alles van de grote ster, die nog even op zich laat wachten. In de tussentijd instrueert hij de toeschouwers hoe ze moeten applaudisseren wanneer de ster haar opwachting maakt, deelt hij onderbroeken uit en vraagt hij drie mannen uit het gezelschap deze straks naar haar te gooien. 'Dat vindt ze leuk.' Na tien minuten begint het publiek zich te roeren. 'Dit is flauw!', zegt iemand. 'Hebben we hiervoor vijfendertig gulden betaald?', vraag eenrander zich hardop af. De komst van de ster in wie ik - ze deed twee jaar geleden ook al mee - Heieen Suiker herken) redt de show daarna met meer, ondanks haar zang kwaliteiten. Ze probeert twee manne lijke toeschouwers ertoe te verleiden het podium te beklimmen en hun medewerking te verlenen aan haar Elvis-act, maar beide heren weige ren... In de werkplaats van fietsenmaker Eddy Vermeulen treden Kuiper en Van Eerden op. Ze vormen een gelegenheidsduo en zullen het pu bliek grotendeels met improvisatie vermaken, zo laten ze weten. Vervol gens ontvouwt zich in hoog tempo een razend ingewikkelde voorstelling, waarin ze hun programma ook nog imp, ingend straatoptreden van de zwarte drummers van de Brotherhoodband. I ;on! del ,622 iger epr iftel tg 3 iner als stuiterballen op het tent- (Later zou ik horen dat er in I minuten drieëntwintig millime- jevallen, terwijl het in de Prins ikpolder droog bleef.) Cor van aarden en zijn medewerkers n wit weg. Het zal toch niet lijn, juist op zo'n mooie dag? Ik lor bemoedigend toe en zeg: minuten, dan is het over.' Hoe ik erop, ik ben toch geen enboer met de ervaring van live eeuw op het land werken? ganisator kijkt ongelovig naar Heb je het nagebeld of zo?' na vijf minuten wordt de lucht Loodsmansduin lichter en nog "|f minuten later is het droog est kan beginnen! tien minuten te laat arriveer ik >enblin eerste adres, Naalrand 24, tel schieten zal optreden De touwers in de al bijna volle ïmer begroeten me jolig: 'We na afloop onze kaartjes wel tien.' Ik besluit het maar zo te en nog voor ik kan melden dat ganisatie heeft besloten alles wartier later te laten beginnen, dt het artiestentno het podium- plof naast gastvrouw Marian bank en haal mijn fototoestel tas. Ik heb per slot van reke- :en dubbelfunctie te vervullen, de voorstelling is amper begon- er melden zich toch nog toe- mand achter het scherm dat tegen de achterwand staat. Waar moet het sneller, hoe kan het beter?, vragen ze zich af, begrijp ik uit een flard die ik opvang. Net wanneer ik me discreet wil terugtrekken, vraagt de man of ik wel een kaartje heb. Ik vertel hem dat ik de suppoost ben, maar hij grijnst alleen wat. Rutger, mijn 15-jarige col lega-suppoost, begint uit te leggen dat we zijn te herkennen aan het T- shirt dat we aan hebben, maar de man lijkt met te overtuigen en vindt dat we net zo goed moeten betalen Ik begrijp dat hij nog steeds in zijn rol zit en klop hem op de schouder, maar Rutger denkt dat de man het echt niet begrijpt. Later keert de verwarring dubbel zo hevig terug. Er komen mensen aan de deur met een kaartje voor Heieen Suiker, terwijl ons schema vermeldt dat de Yellow Stars zullen optreden. Ik vraag de man aan de stofjas of hij en zijn - nog steeds onzichtbare - collega wellicht als stand-in optre den, maar hij reageert gepikeerd. 'Nee. wij zijn de Yellow Stars!' Hij loopt naar de deur en vertelt de be zoekers dat ze een verkeerd kaartie hebben, dat misschien zelfs wel vals is. Hebben ze het misschien op straat gekocht? Het embleem van sponsor de Rabobank is op het origineel na melijk veel dieper oranje. Ik gebaar dat het wel goed zit en dat iedereen naar binnen mag, maar ditmaal pro- eme Deadman en de gelegenheidsformatie Lotz brachten een hommage aan (Foto Joop Rommets) eens achterstevoren spelen. Het ver eist de nodige concentratie bij het publiek, dat volop wordt betrokken bij de gebeurtenissen op het podium. Zo wijst één van de cabaretiers plots naar John Witte en zegt: 'Hé, waarom roep jij nou ineens je naam.De (oud) Hoornder kijkt verbaasd, maar beseft dan dat alles in tegengestelde volg orde gebeurt en roept: 'John!' Hij wordt nog verder op de proef gesteld als de cabaretier bewonderend op merkt 'Dat had ik met verwacht, toen ik je zag binnenkomen, dat je zo goed kon dansen.' Het slachtoffer zucht even, staat dan op, maakt een bui ging (om het applaus in ontvangst te nemen) en doet wat van hem wordt verwacht. Kuiper en Van Eerden reageren na afloop opgetogen. 'Wat een leuk pu bliek. En het zat nu lekker vol. Bij onze vorige voorstelling waren er maar acht toeschouwers. En hoewel je ook dan je best doet, valt dat niet mee. Het is moeilijk om de boel een beetje los te krijgen als je dan eens hier ie mand hoort lachen en dan daar.' Mijn avond eindigt op Naalrand 13. bij Geert Hautekiet. Het was de enige voorwaarde die ik had gesteld bij mijn aanmelding als suppoost, dat ik een voorstelling van de Vlaamse chansonnier-pianist zou mogen bij wonen. Een paar |aar geleden was hij de publiekslieveling tijdens de halve finale van het Amsterdams Kleinkunst Festival. Ik raakte diep onder de in druk van zijn optreden en zijn ontwa penende antwoorden in het interview dat ik hem na afloop afnam. Hij teleurstelt niet, ondanks dat hij maar voor een handvol toeschou wers optreedt. Met zijn machtige, nogal rouwe stemgeluid en zijn fraaie spel op de vleugel vult hij met alleen de huiskamer, maar raak je er op ze ker moment zelfs van overtuigd dat ze het ook op Klif woordelijk kunnen verstaan. Zelf is hij wel tevreden, ver telt hij na afloop. 'Bij aanvang weet je met waar te kijken, als er zo weinig mensen zitten. Maar daarna ga je er voor en als zij het plezant vinden, dan heb ik ook een toffe avond.' Tegen half twaalf keer ik terug naar Klif 12, waar ik in de tent een biertje krijg van Joop senior Daar was ik wel een beetje aan toe Want net als de andere suppoosten had ik bij de in structie - dan al vijf uur geleden - weliswaar drie consumptiebonnen gekregen, tijd om ze te verzilveren was er met geweest, ook al omdat ik naar 'uithoeken' van het dorp ben gedirigeerd, waar in geen velden of wegen een kraam of barretje is te vin den. De verhalen zijn enthousiast, wie je ook spreekt Dat geldt ook voor de organisatoren, van wie de ergste spanningen duidelijk zijn afgevallen. Van Carry Welboren hoor ik dat on geveer zevenhonderd van de duizend kaarten voor de vrijdag aan de man zijn gebracht, ongeveer evenveel als twee jaar geleden, toen de mond-tot- mondreclame vervolgens haar werk deed en de kaarten voor de overige dagen binnen een mum van tijd wer den verkocht De verleiding is groot om nog uren te blijven, maar ik bedenk me dat het pas de eerste avond is en besluit naar huis te gaan. Ik ben benieuwd naar wie ik morgen mag. Het overzicht voor de tweede avond neem ik met gemengde gevoelens in ontvangst. Ik zie geen Jan Rot of Johan Hoogenboom op mijn lijst, maar wel de Yellow Stars, die ik al eerder heb gezien. En ook Villa Zee zicht, de groep met de Texelse zan geres Claudia Rei), die ik weliswaar mooie muziek vind maken, maar die ook al een paar keer eerder gezien heb. Van Marcel Boon en Jan J. Pieterse heb ik wel eens gehoord, maar wat ik me erbij moet voorstel len, weet ik met. Het wordt echter een leuke avond, met eerst een spetterend straat optreden van de Brotherhoodband, een volledig uit zwarte tieners be staande drumband uit de Bijlmer. De man in de stofjas bij de Yellow Stars heet me daarna met een brede grijns welkom op het adres Klif 19. mis schien wel het kleinste huisje van Den Hoorn, waar Gerda Havertong twee jaar geleden in de bedstee optrad. John (zo heet hij) vertelt dat ze niet hadden kunnen slapen van alle in drukken die ze de vorige avond heb ben opgedaan en dat ze de halve dag op het strand hebben gelopen om aan hun programma te schaven. Na eerst deelgenoot te zijn gemaakt van 's mans geheel eigen kaartcontrole - 'Ik heb er even iemand van de orga nisatie bij gehaald, want u heeft kaar ten voor Theo van den Oever en wij zijn de Yellow Stars' - zie ik daarna een erg leuk programma. Er zit direct vaart in. De eerste de beste man die door de vrouwelijke ster wordt bena dert, gaat direct op haar avances in en voor hij het zelf weet, staat Marcel een duet met haar te zingen. Hij glun dert, maar dat blijkt niet iedereen te vertrouwen. Wanneer we weer op straat staan, zegt een Hoornder toe schouwer: 'Die Marcel gaat straks zeker weer mee naar binnen...' Marcel Boon treedt op in een appar tement boven de keuken van Klif 12. Het wordt een klassieke voorstelling, met een cabaretier die een verhaal heeft te vertellen en dat best aardig doet. Na een tijdje beginnen me ech ter de geuren op te vallen die uit de keuken omhoog trekken en besef ik dat ik wederom vroeg heb moeten eten vandaag. Daarna krijg ik volop kans om sfeer te snuiven. Villa Zeezicht treedt op in Klif 15, recht tegenover het theater en dus midden in het epicentrum. Vrijwel alle kaarten zijn ververkocht en dat is goed te merken. Het is stampvol op straat en een praatje is zo gemaakt, ditmaal onder het genot van een kopje koffie dat ik bij Debby haal. Zangeres Claudia Reij geniet ook met volle teugen. In de beginjaren werkte ze bij Klif 12 en dat was een mooie tijd, realiseert ze zich meer dan ooit. 'Toen we vanmiddag de straat in kwamen, dacht ik: Yesü Ik heb er zin in!' Met de groep zelf zou het wel wat beter kunnen.Villa Zeezicht oogstte een paar jaar geleden mooie kritieken met hun poëtische liedjes, ook in de landelijke media, en de grote door braak leek slechts een kwestie van tijd. Tegenwoordig wordt het trio ech ter niet meer dan gemiddeld één keer in de drie weken voor een optreden geboekt en hun brood ermee verdie nen lijkt een utopie. Reij geeft zang les, onder meer aan de Texelse mu ziekschool. Tijdens het optreden be sef ik dat er nog heel wat zal moeten gebeuren. De muziek is nog steeds knap en de stem van Reij is onver minderd mooi, maar het grootste deel van de liedjes ken ik al, terwijl het toch al weer twee jaar geleden is dat ik ze voor het laatst heb zien spelen. Jan J. Pieterse leest tot slot in hoog tempo gedichtjes en korte verhaaltjes voor in Klif 17. Het is leuk en dat vin den ook de vele toeschouwers, van wie een deel moet staan. Het gelach is niet van de lucht, ook met wanneer Pieterse halverwege een pauze neemt en vijf mensen uit het publiek iets laat voorlezen uit zijn werk. 'Wat, dat mag u zelf weten, maar bedenk dat uw keuze iets zegt over wie u bent.' Ze doen het allemaal goed, oordeelt Pieterse, waarna ze het boekje mogen houden. Aardig is ook het berichtje dat hij - zogenaamd - uit de Texelse Courant voorleest: 'Vannacht is op Texel door de politie een man aangehouden die een tas bij zich had waarin zich delen van een geslacht lammetje bevonden De man had het bloed nog aan zijn pan talon zitten en het vlees van het dier voelde nog warm aan. Bewoners van Texel reageerden geschokt: "Wij wil len met discrimineren, maar dat kan nooit iemand van hier zijn. Bij navraag bleek dat te kloppen. De dader kwam uit Den Helder.' Na afloop vraag ik of het berichtje mag overschrijven. 'Ik ben van de Texelse Courant en dat lijkt me leuk voor onze lezers.' Wanneer ik het kladje onder ogen krijgen, blijkt dat het lammetje niet zo Texels is als ik had gedacht. Op de plaats waar Texel staat, heeft eerder Haarlem-Noord gestaan en Den Helder heeft Sant poort vervangen. 'Dat was de eerste versie', vertelt Pieterse. 'Het eerste deel van het verhaaltje, tot aan het warme vlees, heb ik letterlijk uit het Haarlems Dagblad gehaald. Kranten zijn soms mooie inspiratiebronnen.' Na opnieuw één biertje keer ik terug naar huis. Op de hoek van de Naai en Diek zie ik een brede gestalte uit de duisternis van de Stolpweg opdui ken. Hij steekt zijn hand op en als ik inhoud, zie ik dat het Geert Hautekiet is, die bij de overburen van appartementenboerderij De Ark lo geert. Wanneer ik informeer naar zijn ervaringen van de tweede avond, antwoordt hij: 'Het was tof. En België heeft gewonnen.' Dat is waar ook, het Europees kampioenschap voetbal is begonnen. Als ik hem feliciteer, om dat zijn landgenoten de stugge Zwe den hebben bedwongen, toont hij zich uitstekend op de hoogte. 'Het was niet om aan te zien, maar de drie punten zijn binnen.' Hij blijkt de wed strijd tussen de optredens door te hebben gevolgd via een televisie die in de hoek van de kamer stond. Wan neer we een tijdje gepraat hebben, zegt hij: 'Ik ga een douche nemen. En daarna stort ik me in het nachtelijk uitgaansleven. Ik zie u seffens.' Geert Hautekiet maakte veel indruk, ook wanneer het aantal toeschouwers bij sommige optredens wat minder groot was. bijna zes jaar oud. diept het sprookje van de wolf en de zeven geitjes uit zijn geheugen, corrigeert zichzelf soms hardop en aarzelt ook met om er zelf geheel nieuwe elementen aan toe te voegen. Weer buiten signeert Hakim posters van zichzelf Hij is voor ieder een even aardig, maar net een beetje meer aandacht heeft hij voor Bram en Willem, die hij 'mijn collega' en 'mijn vriend' noemt.. De laatste dag van het festival begint 's middags in een grote legertent ach ter Klif 9, het huis van Cor van Heer waarden zelf, waar Hakim van Sesamstraat optreedt. Ditmaal ga ik met vrouw en kinderen. Rikus is zes weken oud en slaapt gedurende de hele voorstelling lang bij Gitta op schoot, maar de driejarige Willem zit op de voorste rij en vermaakt zich prima. De twintig jaar geleden uit Marokko naar Nederland verhuisde Hakim is dan ook een klasse apart. Hij goochelt, zingt, trekt gekke bek ken, mimet fantastisch en haalt voort durend toeschouwers op het po dium. Voor de avond staan achtereenvol gens Annemoon Langenhof, Lotz,. Gerda Havertong en Dominique Engers op mijn lijstje Lotz is een gelegenheidsformatie, die bestaat uit onder anderen zangeres Elkie Deadman en Maarten Tiggeler, Irma Schiffers en Piano Pete van de Texelse jazzgroep T/azzel. Zij waren allemaal bevriend met de in februari overleden poppenspeelster en zan geres Lot Kombrink, die volgens de mensen van Lotz de kunst verstond om muzikanten van verschillende pluimage bij elkaar te brengen. Ook nu nog, vier maanden na haar dood, is dat haar gelukt, zo blijkt, Lotz speelt eigen werk van Kombrink en nummers die haar na aan het hart lagen en die ze zelf vaak zong, van onder meer Led Zeppelin en Fleetwood Mac. Het wordt een emo tioneel miniconcert, met veel gevoel gebracht, dat nog meer lading krijgt doordat het theatertje (de tent achter Burgemeester en Klifbewoonster Geldorp. voor de gelegenheid buurvrouw Joke ge noemd, opende 'Broadway Wiesje 2000'. Rechts de hoofdrolspelers, Gerda Havertong en Cor van Heerwaarden. Enkele artiesten hadden een lied gemaakt. (Foto Gerand Timmerman) Aangestoken door alle drukte besluit ook Willem maar eens op het podium te gaan kijken, net op een moment dat het Hakim eigenlijk met uitkomt. Hakim dirigeert hem naar een hoek van het podium en zegt 'Ga maar even plassen.' Als een volleerde mimespeler hurkt Willem op een on zichtbare po. Wanneer hij weer op staat, merkt Hakim op dat hij gepoept heeft en zijn billen moet afvegen Opnieuw voldoet Willem zonder blik ken of blozen aan het verzoek. Hakim is zichtbaar verrast en geeft hem een denkbeeldige banaan en daarna ook een appel te eten, die Willem met smaak wegwerkt. Ik voel de tranen achter mijn ogen prikken. Middenin een parabel over een nooit tevreden houthakker, wijst Hakim plotseling naar mij - 'die meneer daar, met die bril' - en vraagt me voor boom te spelen. Struikelend over de kinderen baan ik me een weg naar voren. En daar sta je dan. Ik ben een boom met wijduitstaande takken. 'Een katholieke boom', doet Hakim voor en hij gaat staan als een kruis. Mijn optreden duurt zeker tien minu ten. Ik probeer roerloos te blijven staan, maar dat blijkt moeilijker dan ik dacht. Jeuk ligt constant op de loer en na een tijdje worden mi|n armen loodzwaar. Maar ik volbreng mijn taak en na een daverend applaus mag ik weer naar mijn plaats. Andere vaders en moeders lachen in mijn richting. Hij liever dan ik, zie je ze denken. Dat het met het theatrale talent bij ons in de straat wel goed zit. bewijst ook buurjongen Bram van Sikkeleras. Hem wordt gevraagd een verhaal naar keuze te vertellen dat Hakim vervolgens mimend uitbeeldt. Bram, lFoto Gerard Timmerman) vermaakt. 'Het ging wel erg over seks', oordelen ze. Ik vertel dat ik ook niet weet wat er gaat komen, maar dat ik de cabaretière eventjes heb gesproken en dat ze me wel aardig leek. Terwijl beide dames naar hun stoelen schuifelen, komt Engers via de achterdeur de garage binnen 'Wel een blote jurk', giechelen de twee. Dominique Engers vertelt het verhaal van een vrouw van in de dertig die nog steeds de ware Jacob met heeft gevonden. Ze zingt prachtig en het pianospel van haar begeleider is knap, maar schuttingwoorden wor den door haar allerminst geschuwd, zodat ik me voortdurend zit af te vra gen wat de beide toeschouwsters ervan zullen vinden. Ik vraag het ze wanneer ze het theater weer verlaten. 'Ging wel', complimenteren ze. 'Een beetje veel prostaat...' Joop Rommets Klif 9) vol zit met mensen die de over ledene goed hebben gekend. Na afloop hebben verschillende toe schouwers en muzikanten tranen in hün ogen. 'Het is heel emotioneel', vertelt bassiste Irma Schiffers. 'Bij de begrafenis van Lot hebben we samen muziek gemaakt. Toen is het idee ontstaan om dit te doen Moeilijk, maar ook heel mooi, want tijdens het optreden zijn we eigenlijk bezig om het overlijden van Lot te verwerken.' Gelukkig wacht na Lotz een voorstel ling van Gerda Havertong, bij wie ik met bang hoef te zijn voor oppervlak kige jolijt, want anders zou de over gang wel eens erg groot kunnen zijn. Ze blijkt echter flink last van haar stem te hebben gekregen, toen ze 's middags een hoofdrol speelde in een talkshow over de opvang van demen terende bejaarden in Suriname, 's Avonds houdt ze het nog anderhalve voorstelling vol en dan kan ze mets meer zeggen. Ze wordt vervangen door Hakim, die met groot gemak een half uur vol improviseert. Ik zie flarden van de middagvoorstelling opnieuw voorbij komen en consta teer dat het verschil tussen kinderen en volwassenen helemaal met zo groot is In de parabel over de hout hakker heeft hij gelukkig geen boom nodig. Vlak voor aanvang van de laatste voorstelling, van Dominique Engers, word ik aangeklampt door een oudere vrouw uit Den Hoorn, die met een vriendin op pad is. 'Is dit wél leuk?', vraagt ze. Bij de andere voor stellingen hadden ze zich met erg 'Werelds, we hebben ons be staansrecht bewezen.' Cor van Heerwaarden, de grote man ach ter 'Broadway Wiesje 2000', is uiterst tevreden over het verloop het huiskamerfestival. Dat het een succes zou worden, stond niet bij voorbaat vast, beseft hij. 'Met ons tienjarig bestaan had den we de eerste keer een reden om dit te doen. Nu zat het goede doel er aan vast en bleek de for mule ook te werken. Dit is zeker voor herhaling vatbaar. Nee, ik ga natuurlijk met zeggen wanneer. Ik hecht zeer aan een goede relatie met de buren.' Erg enthousiast was ook burge meester Geldorp, alias buur vrouw Joke, die de promotionele mogelijkheden van het festival benadrukte en zich liet ontvallen dat de gemeente bij een vol gende keer wellicht bereid zou zijn een subsidie van 50.000,- beschikbaar te stellen. Van Heer waarden reageert gereserveerd op het bericht. 'Ik weet met of ik daar blij mee moet zijn. We wor den nu door diverse bednjven gesponsord, maar we zijn vooral afhankelijk van de goodwill van de bewoners van Den Hoorn en van de artiesten, die alleen een bed. een maaltijd en een kleine onkostenvergoeding krijgen Ik weet niet of ze daar ook mee akkoord gaan als blijkt dat er al lerlei subsidiegeld aan de strijk stok blijft hangen. Misschien dat ik met zo'n bedrag een medewer ker zou kunnen bekostigen die zich alleen met de organisatie van zo'n festival bezighoudt. De laatste maanden heb ik er toch minstens één dagtaak in de week bij gekregen Maar eerlijk gezegd heb ik liever subsidie voor het theater zelf. We doen het nu al twaalf jaar zonder.' Hoeveel de opbrengst van Broadway Wiesje is. bestemd voor de bouw van een tehuis voor dementerende bejaarden in Suriname, wordt op zijn vroegst volgende week bekend. De pu blieke belangstelling viel niet te gen. Van de duizend kaarten die iedere avond beschikbaar waren, werden er de eerste avond onge veer zevenhonderd verkocht. Zaterdag waren de voorstellin gen vrijwel uitverkocht. Op de slotavond verkozen waarschijn lijk nogal wat potentièle bezoe kers de voetbalwedstrijd Neder- land-Tsjechië boven het festival, maar werden toch nog zo'n zes- honderdvijftig kaarten verkocht 'Niet slecht', aldus Van Heer waarden.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2000 | | pagina 9