Kroegbaas die niet
op een uurtje kijkt
'Vijf maanden vrij,
dat klinkt wat decadent
Een afgewogen pakket
verzekeringen voor elk
bedrijf
Fietsers stappen liefst dicht bij centrum af
de [)uinpm
Eindelijk winst
Harry Bakker
COURANT
.TEXELSE j
Kees Swarthoff neemt afscheid van Bar De Rog
Zilveren speld
voor bouwvakkers
Louk van Kooti
in Tusse de Ban
Drie Texelaars in
strandzesdaagse
(IM ADVERTENTIE)
Han Pastoor, assurantie-adviseur bedrijven Rabobank Texel
'Verzekeren is een ander woord voor het afdekken van finan
ciële risico's. Wie de verantwoordelijkheid voor een bedrijf
draagt, weet dat het daarbij vaak om zeer grote bedragen
gaat. Het is een uitdaging om in nauw overleg met de onder
nemer een afgewogen pakket verzekeringen samen te stellen
en dit door de jaren heen samen te behartigen.'
Rabobank Telefoon 0222 26 99 33
Texel
Bij de eerste twee afleveringen van
de crossloop van ZDH moest hij
genoegen nemen met de tweede
plaats, maar vrijdag mocht Harry
Bakker uit Den Hoorn eindelijk het
zoet der overwinning smaken. Ge
durende de hele wedstrijd duldde
hij niemand in zijn buurt, om na 4
kilometer (eigenlijk 4300) meter en
16.05 minuten zegevierend over de
finish te gaan.
Ook Lutz Lohse was oppermachtig.
De Duitse Texelaar had voor 8 kilo
meter (in feite 8500 meter) niet meer
dan 27.48 nodig. Snelste veteraan
was Helmut Schweer uit Osnabrück,
die 30.29 liet klokken. Jan Stuursma
uit Kiel Windeweer was in 16.52 dui
delijk de sterkste bij de jeugd tot en
met 14 jaar die 4 kilometer liep. Judith
van Bleijswijk uit Den Burg was op
deze afstand de snelste vrouw
(19.45). Job Witte (van 'Wezenspyk')
snelde iedereen vooruit bij de mini-
loop, de wedstrijd over één kilome
ter voor de jongste jeugd. Hij kwam
na 4.25 minuten over de eindstreep.
De derde crossloop, die onder uitste
kende weersomstandigheden werd
gehouden, trok 66 deelnemers. De
vierde (er zijn er in totaal zes) gaat
vrijdag om 19.30 uur van start. In
schrijven is vanaf 19.00 uur mogelijk
in de kantine van sportvereniging
ZDH.
Het blijft wennen, die nieuwe fietsen
stallingen in en rond het centrum van
Den Burg en de bewijzering er naar
toe. Dat bleek maandagmorgen, tij
dens een rondje langs de rand van
het centrum, waar bijkans tegen elk
obstakel dat zich ervoor leende wel
één of meerdere fietsen waren ge
plaatst. Trottoirs, zoals hier aan De
Zes, waren plaatselijk niet meer be
gaanbaar, wat zeker voor minder
validen problemen gaf. In de nieuwe
stalling aan de Waalderstraat, tegen
over Agrifirm, stonden weliswaar wat
fietsen, de meeste wielrijders reden
door tot ze niet verder konden en
zochten daar een plekje voor hun
vervoermiddel. De stalling aan de
Vogelenzang was iets beter in trek,
maar velen namen met de moeite die
te gebruiken of wisten deze plek niet
te vinden Het laatste woord over hin
der van lukraak gestalde fietsen zal
wellicht nog met gezegd zijn.
IFoto Gerard Timmerman
'We gaan naar Keessie voor een
feessie', plachtten ze te zeggen in
De Cocksdorp. Want gezellig kon
en kan het nog steeds zijn in Bar
De Rog, het huiskamercafé waar
Kees Swarthoff al meer dan een
kwart eeuw de scepter zwaait. Niet
lang meer, want per 1 september
wordt de exploitatie overgenomen
door Piet Zijm en partner Celine de
Graaf. Portret van een bescheiden
cafébaas.
Bar De Rog is een begrip in De
Cocksdorp. Een dorpscafé dat haar
bestaansrecht ontleent aan de
Durpers die de kroeg in de dertig jaar
van zijn bestaan wisten te vinden en
een kroegbaas die als één van de
weinigen in zijn soort niet overscha
kelde op 'eters', maar het gewoon
een bruin café liet. Een bar waar over
dag de vakantiegangers op het terras
een bak koffie bestellen en waar 's
avonds de Durpers binnen druppe
len. In de winter, als het wat rustiger
is, scharen ze zich rond het biljart, om
er een keut|e te leggen. Een liefheb
berij die wordt gedeeld door
Swarthoff. zelf enthousiast lid van de
biljartclub.
Horecabloed stroomt bij deze kroeg
baas door de aderen. Werken en niet
op de klok kijken, is zijn devies. Het
zit erin gebakken, want ook zijn
ouders, die een ijssalon hadden in
Den Burg, keken niet op een uurtje.
Kees was al op jonge leeftijd in de
zaak te vinden, want in een familie
bedrijf werk je gewoon mee. Punt uit.
Het was vader Piet die in 1968 het
voormalige postkantoor in de
Cocksdorp kocht en er een cafetaria
in vestigde. De naam moest kort en
krachtig zijn: Bar De Rog dus, dat
klonk lekker. De zaak werd een aan
tal jaren verpacht, totdat zoon Kees
de zaak in 1974 voor eigen rekening
ging exploiteren 'Dat viel in de begin
jaren met mee.' Het was in een tijd dat
het toerisme in de noordkop nog in
de kinderschoenen stond. Vakantie
park De Krim bestond nog amper, het
zomerse klantenbestand bestond
voornamelijk uit kampeerders van de
Sluftervallei. 'In de zomer liep het
lekker en ik heb er zelfs een grote bar
in laten bouwen. Maar het seizoen
was kort, in de winter zag je geen kip.
Om in de winter aan de kost te ko
men, moest ik elders te werk.' Het
waren lange dagen, want De Rog
kreeg ook nog de status van nacht
café. 'Ik zag in die tijd mijn bed haast
niet.' Texelaars uit de wijde omtrek en
vakantiegangers wisten de bar der
mate goed te vinden, dat Swarthoff
het verantwoord achtte om in de zaal
ernaast een disco te bouwen, waar
de draaitafel werd bemand door Piet
Zijm, die man die nu in zijn sporen
treedt. 'Het zwaartepunt lag toen op
de zondagmiddag. Elke zondag was
het hier mudvol. Het stond hier dan
helemaal vol met fietsen. Velen kwa
men met de auto. want op het rijden
onder invloed werd toen nog met zo
heftig gecontroleerd. Alleen op de
autoloze zondagen die je toen had,
kwamen ze met de bus. Ze stonden
al ruim voordat we openden voor de
deur, want de bus uit Den Burg stopte
hier een kwartier voor tijd.'
De kentering kwam aan het begin van
de tachtiger jaren, toen vakantievier
ende jongeren plaats maakten voor
het gezinstoerisme. waardoor de
klandizie terugliep. Bovendien ver
plaatste het publiek zich, bijvoor
beeld naar strandpaviljoens Paal 28
en Paal 9. Swarthoff verkocht de
disco, waarin nu een pizzeria is ge
vestigd, en beperkte zich tot het café.
Toch hield de cafébaas lol in zijn vak.
'Ik hou ervan om met mensen om te
gaan. Het lekkerste is het als het niet
helemaal stampvol is, maar dat je net
de tijd heb om hier en daar een
praatje te maken. Want je bent toch
een aanspreekpunt. Het leuke van
deze tent is dat de klanten ook met
elkaar beginnen te praten. Jong en
oud. Dat komt toch een beetje door
het kleinschalige en de huiskamer
sfeer. Je kunt eigenlijk niet om elkaar
heen. Het is altijd leuk om te zien als
zoiets gebeurt.' Een Tour de France-
liefhebber die informeert of er in De
Rog een televisie staat, krijgt nul op
het rekest. 'Dat heb ik nooit gewild,
want dan gaan mensen steeds naar
dat kastje zitten kijken. Dan kunnen
ze beter thuisblijven. Alleen als er een
belangrijke voetbalwedstrijd is, dan is
het leuk. Maar na de wedstrijd gaat
direct de knop om.'
Na dertig jaar heeft Swarthoff de
horeca wel gezien. 'Het is mooi ge
weest. Ik ben blij dat Piet en Celine
het willen overnemen, want zo'n
dorpscafé is toch belangrijk voor dit
dorp. De Cocksdorp is toch een
hechte gemeenschap en daarin hoort
een kroeg als deze. En zeg nou zelf:
er zijn toch al genoeg eettentjes in dit
dorp?'
DINSDAG 24 JULI 2001
I H X H I V H /I
Kees Swarthoff in karakteristieke houding met pijp achter de tapkast van De Rog. (foto Gerard Timmerman)
Jan van der Hoek (55) uit Den Burg
zit 40 jaar in de bouw. Zó van de
schoolbanken begon hij destijds als
krullenjongen bij Kees Drijver aan het
Schilderend. Dnjverzei: 'Ikzal hetzes
weken met je proberen'. Toen die tijd
was verstreken had Van der Hoek
getoond dat hij uit het goede hout
was gesneden en hij bleef. Hij leerde
het vak van zijn superieuren en col
lega's waaronder Dik Haker. Officieel
staat hij te boek als timmerman, maar
hij ontwikkelde zich tot iemand die je
voor elk karwei kan inzetten en die
ook nog veel plezier heeft in zijn werk.
Dank zij die motivatie en een gezond
heid waarop hij goed past. is er in al
die jaren nauwelijks van verzuim
sprake geweest.
Omdat het bedrijf van Drijver op zijn
laatste benen liep. stapte Van der
Hoek na 31 jaar over naar Visser's
Bouw- en Timmerbednjf in Oude-
schild. In een van de loodsen van dat
bedrijf kreeg zijn 40-jarig bouwvak
jubileum vnjdagmiddag een officieel
tintje tijdens een feestje met barbe
cue van directie en medewerkers.
Martin Visser prees zijn vakman
schap, voorbeeldige inzet en
Louk van Kooten uit Enschedei
seert van 4 tot en met 19 aug
fotowerk, zilveren sieraden ene
fotosculpturen in de gemeeri
expositieruimte Tusse de Barj
de Groenplaats. Tezelfdertijd 6
van Van Kooten te zien op c
sitie rond het thema 'Zee' in G
Langewaal in De Waal. Loui
Kooten werd geboren in Amsis
en volgde in de jaren zestig de
op Texel. Vanaf 1970 woondei
diverse plaatsen in binnen- enb.
land, en vanaf 1984 afwissel
Enschede en in Wenen. Na een,
baan in de juweliersbranche h«
van de kunst zijn beroep gen
Zijn werk omvat onder meerfot
fie, teken- en schilderwerk enoi
pen voor sieraden en kunstvoo
pen als sculpturen uit brons en
De expositie in Tusse de 8a
dagelijks geopend van 10.35
19.00 uur.
Geus uit Den Burg loopt voord
keer mee, Siem Plaatsman (I
de 8* keer en zijn 33-jarige do
Corine voor de 4° keer. Was de
van vorig jaar zwaar, deze
met makkelijker te gaan.
weer voor de horeca (één van hen is
nu eigenaar van het café in Fnesland
dat haar vader ooit verkocht), terwijl
de zoon van één van zijn zussen
deze zomer bij hem in de keuken op
Loodsmansduin werkt. Zijn eerste
ervaring deed Roel op in het Texelse
Vliegveldrestaurant, destijds eigen
dom van zijn broer Guus, waar hij in
de vakantie sla waste en broodjes
kroket bereidde. In Wageningen
volgde hij de Middelbare Hotel
school. 'Een leuke tijd met twee
prettige stages en een heleboel be-
dhjven waar je een paar dagen rond
kijkt. Een nadeel vond ik dat je na
twee jaar theorie en één jaar stage
Roel Buijs, chef-kok en eigenaar van het
restaurant op Loodsmansduin: 'Wie kan
zeggen dat hij in een nationaal park
WOOn t (Foto Joop ftommets)
weer een heel jaar lang terug moest
naar de schoolbanken om examen
te doen. Ik had moeite me weer aan
dat ritme aan te passen en ben dan
ook eerst gezakt.'
Ondertussen had hij een relatie ge
kregen met Nelia Vlaming. Ze ken
den elkaar al lang, want de Texelse
was geruime tijd werkzaam in het
Vliegveldrestaurant en verhuisde
met Guus Buijs mee toen die eige
naar werd van hotel De Branding in
De Koog. 'Toen we elkaar voor het
eerst ontmoetten, was ik zestien en
Nelia eenentwintig en was het
leeftijdsverschil nog te groot. Maar
toen ik later een vakantiebaantje
kreeg in De Lindeboom en we elkaar
weer zagen, sloeg de vonk over.'
Via Nelia, die bevriend was met
Jolanda Stolk, werd Buijs kok in De
Raadskelder, waar hij anderhalfjaar
lang werkzaam was. Ondertussen
keek het jonge stel 'links en rechts'
uit naar de mogelijkheid om een ei
gen zaak te beginnen. Niet eenvou-
veelzijdigheid en liet hem de zilveren
speld van de bond NVOB
opspelden.Van het personeel kreeg
Van der Hoek een fraai en met bouw
vakgereedschappen opgetuigd
bloemstuk.
Een speld was er ook voor Jos Huis
man die al 18 jaar bij Visser werkt en
voor Henk Kooger die er bijna 12,5
jaar heeft opzitten. De drie
gedecoreerden hebben inmiddels al
hun jubileumgeschenk van het bedrijf
ontvangen in de vorm van een week
end in Center Pares.
Onder de wandelaars die gisteren in
Hoek van Holland van start gingen
voor de 43® strandzesdaagse waren
drie Texelaars. De 60-jarige Stijn
'Er zijn dagen dat het net is alsof de
mensen buiten afspreken om alle
maal tegelijk naar binnen te gaan.
Eens kijken hoe snel de keuken is.
De gast is grillig, weet kok Roel Buijs
(30), sinds zeven jaar samen met
partner Nelia Vlaming eigenaar van
het restaurant op kampeerterrein
Loodsmansduin. Door 'schade en
schande wijs geworden' kan hij aar
dig voorspellen wanneer het druk
wordt en wanneer niet, maar nog
altijd komt hij voor verrassingen te
staan. 'Laatst hadden we zo'n
weekend dat het heel rustig leek te
blijven. We hadden Bram, de kok,
vrijaf gegeven. Maar vlak voordat ze
zouden arriveren, werd er gebeld of
we een bus mensen konden hebben
voor koffie en een warme lunch.
Natuurlijk, dat kan altijd. Op het
moment dat we die bus zien aanko
men. stopt er een auto met zes per
sonen. Óf ze iets konden essen.
Daarna nemen er negen jongelui
plaats op het terras die plate willen
eten en is er ook nog een groepje
mensen dat koffie met appelgebak
wil. Als je dan met z'n tweeen bent,
is dat niet leuk. We hebben onze kin
deren maar even naar de speeltuin
gestuurd.' Grtjnzend: 'En je zal het
altijd zien: toen de bus vertrok, ver
dween iederéén. Zie je wel: ze we
ten het van elkaar.
Nog meer dan andere restaurants is
Loodsmansduin afhankelijk van het
hoogseizoen. 'We zijn van 1 april tot
eind oktober open. Maar tweederde
van de omzet maken we in juli en
augustus. In het naseizoen gaan we
echt niet de hele dag op twee klan
ten zitten wachten, dan zijn we al
leen met etenstijd open. En daarna,
voor wie aan de bar wil zitten. In de
winter zijn we grotendeels dicht.
Behalve voor reserveringen, dat kan
altijd. En op woensdag- en
donderdagavond wordt hier sinds
een jaar gebiljart, door de drie vere
nigingen uit het dorp. Dat is altijd wel
gezellig. Ik biljart zelf ook mee. Maar
verder zijn we dicht. Mensen vinden
dat wel eens vreemd, als je zegt dat
je vijf maanden niks doet. Maar ik
vraag ze dan altijd of ze zelf ieder
weekend vrtj hebben. Dat zijn al hon
derd dagen, meer dan drie maanden
niet werken dus. Dan hebben ze nog
eens dertig vakantiedagen. Dat
loopt al aardig op. Terwijl wij er in de
zomer niet zijn, met acht uur op een
dag. Maar ik geef toe, vijf maanden
vrij klinkt wat decadent.'
De horeca is Roel Buijs niet vreemd.
De eerste jaren van zijn leven
woonde hij in Bakkeveen in Fries
land, waar zijn Texelse vader - die
vroeger een bakkerij in De
Cocksdorp had - een café runde.
Nadien verhuisde het gezin naar de
Achterhoek en kreeg Buijs senior
een baan bij een slijterij. Maar Roels
twee zussen en zijn broer kozen wél
dig, want als er al bedrijven 'vrij'
kwamen, waren ze voor beginnende
ondernemers niet te betalen. Een
uitkomst bleek het restaurant op
Loodsmansduin, waarvan het pand
eigendom is van de Recreatie
stichting Texel, zodat 'slechts' de
inboedel en de goodwill moest wor
den overgenomen. De transactie
kwam rond op 30 december 1994.
Het runnen van een seizoenbedrijf
vraagt enige ervaring. 'In apnl hoef
je geen stress te hebben, maar op
Hemelvaartsdag, met Pinksteren en
in het hoogseizoen worden gemid
deld alle tafels twee keer op één
avond bezet. Dat is moeilijk op te
vangen, want de consument wordt
steeds kritischer. Hij wil een goed
product op tafel, maar hij heeft niet
het geduld erop te wachten. Dat viel
me in het eerste jaar niet altijd mee.
Het eten was wel goed hoor, maar
iedereen op tijd bedienen was veel
moeilijker. Gelukkig hielp het wel als
we het uitlegden. Je kunt mensen
beter vertellen dat het nog wat lan
ger duurt en ze een drankje van het
huis aanbieden dan helemaal niks
zeggen. Ik hoef me er toch niet voor
te schamen?'
Na ruim zes jaar begint Buijs het
klappen van de zweep te kennen en
benadrukt hij het enorme belang van
een goede voorbereiding. Op
drukke avonden bemant hij samen
met kok Bram van der Weij, een hulp
en een afwasser de keuken, terwijl
Vlaming samen met vijf anderen de
bestellingen rondbrengt. 'Ze hebben
bijna allemaal al één of meerdere
seizoenen bij ons gewerkt. Het is
heel belangrijk dat je medewerkers
hebt aan wie je iets kunt overlaten.
Het mooie is dat ze het met elkaar
ook erg naar de zin hebben. Ze
staan met hun tenten bij elkaar en
hoewel ze hard aan het werk zijn, is
het voor hun ook gewoon vakantie.
Dat is moeilijk te sturen en ieder jaar
is er wel iemand die minder goed
bevalt of een beetje buiten de boot
valt, maar over het algemeen lukt het
aardig. Helaas zijn er nu een paar
afgestudeerd. Die komen naar alle
waarschijnlijkheid niet terug.'
De keuken van Loodsmansduin is er
één zonder poespas. 'We hebben
een goed product, maar het is hier
geen culinair walhalla. Het moet al
lemaal wel haalbaar zijn in het hoog
seizoen. We koken voor een
gemêleerd publiek. Voor zeg maar de
arbeider tot de directeur van een
groot bednjf, die hier ook een cara
van heeft. Voor de kinderen hebben
we verrassingsmenu's, met
kipnuggets, patat en appelmoes. En
pannenkoeken. Maar we hebben ook
tournedos en sliptong. En de beste
spareribs van het eiland, naar recept
van Bram. Ik hecht veel waarde aan
een goede pnjs-kwaliteitverhouding.
Want je kunt wel zestig gulden vra
gen voor een biefstuk, die moell
dan wel waard zijn.'
Hoewel het paar geen conci
plannen heeft, verwacht Buijs r
dat hij nog erg lang op Loodsmr
duin zal blijven. 'We zijn nu nogjj
en wel toe aan iets nieuws. Ik
voorkomen dat we straks n
geroest zitten. Daar komt bij dï
RST het pand niet wil verkopen
we dus niet echt de mogelijkha
hebben iets op te bouwen. Alsi
het hier voor een goede prijs va
hand kunnen doen, dan zullen
het niet laten.' Maar waar zei
terecht zullen komen - ook een:
scheid van Texel wordt niet hete
uitgesloten -, de schoonheid vat
locatie zal niet snel worden overt
fen. 'We zitten hier fantastiscli
kinderen zitten vlakbij een speeij
en een zwembad. Pa kan een
tjé slaan op de tennisbaan. Em
kan zeggen dat hij in een natios
park woont?'
Uiensoep
(voor vier personen)
t
e
De soep waarvan Buijs het rea
beschikbaar stelt, is eenvoudig-,
lekker. 'Ik kan wel iets bedenken
ik op school heb geleerd, mets
lei ingewikkelde kleurcreatiesi
waarvoor je allerlei te»
apparatuur nodig hebt, maas
past eigenlijk niet bij dit bedrjif
ik denk dat ik er de gemiddel&t
zer ook geen plezier mee doe.'
4 gesnipperde uien
klontje boter
blokjes spek (eventueel)
bouillon (zelfgemaakt of van pok
tabasco en Worcestershiresaus
stokbrood of witbrood
jonge kaas (bijvoorbeeld Goudse!i
Parmezaanse kaas
Fruit de uien en eventueel dekd
jes spek in de boter. Afblussen n
de bouillon op het moment dal:
uien een beetje bruin beginne"
kleuren. Voeg tabasco
worcestershiresaus naar smaakt
(deze kan de soep behoorlijk pa
maken). Laat de soep een f/jdjet
een laag vuurtje staan. Koken isn
nodig, wél moet de smaak van:
ingrediënten er goed intrekkend
Frankrijk wordt daarna een stukm
kaas belegd stokbrood in iederetë
soep gelegd en onder de t
gegratineerd. Wie bang is data
brood slap wordt en naar de bote
zakt, kan de met kaas belegde sd
jes brood ook op een stuk aluminu
in een op 180 graden voord
warmde oven schuiven, waar ze'
een paar minuten veranderen
toast.
(Foto Harry da Graaf)
