Het liefst ging ik iedere week naar Duivendrecht, naar mijn moeder'
Riet Witte kon slecht
wennen op Texel
Aan-
gespoeld
GeknipJCf
TEXELSE g couRANT
"exelse tekeningen op internet Nel Eeiman beoogd
loco-burgemeester
Belastinggeld
terugkrijgen
Bergen van Hunte
was dure klus
Roeper blijft
voorzitter van
beroepscommissie
Texelse briet
Rommelmarkten
Hoornder kerkje
VRIJDAG 29 MAART 2002
cder heeft in het leven zo zijn verwachtingen en wensen,
aar dromen komen niet altijd uit. Dat ondervond ook Riet
itte uit Duivendrecht. Samen met haar man, Jan Witte, een
eboren Texelaar, kwam zij in 1976 op Texel wonen, om
men met diens broer de SRV-wijk van Huisman uit Den
urg over te nemen. Alle schepen werden verbrand en vol
rtrouwen stapten beiden een nieuwe toekomst tegemoet,
at Riet Witte echter niet had verwacht, was het fenomeen
eimwee waar zij letterlijk door werd overspoeld. Heimwee
aar haar familie en al die andere mensen die zij had ach-
rgelaten. Niet zo verwonderlijk als je twintig jaar bij de
LM heb gewerkt en dagelijks vele verhalen aanhoorde. De
vergang naar de stilte van het kleine zomerhuisje op De
riehoek in Eierland was dan ook wel erg groot. Witte kwam
ver haar heimwee heen, maar kreeg nogmaals een teleur-
telling te verwerken.
haar introk en ze in het huwelijk tra
den. Omdat ze allebei continu
diensten draaiden, probeerden ze de
werktijden wat op elkaar af te stem
men 'Maar dat lukte niet. Soms za
gen we elkaar nauwelijks en schreven
we briefjes die we op de tafel legden
Toen ze in verwachting raakte, had ze
genoeg van haar hectische leven 'Ik
was het zat', vertelt Witte. 'Ik zei, ik
ga daar weg. Ik maak mi|n twintig
dienstjaren vol en stop ermee. Jan
zou er ook weggaan en een andere
baan zoeken, zodat we een wat meer
geregeld leven kregen.
Toen ging alles mis. Zonder het zelf
weten bleek ze haar woning in de
Rustenburgstraat illegaal te huren. De
kwam er achter en sommeerde het
stel een andere woning te betrekken.
'Zijn we via de KLM in Hoofddorp
terechtgekomen. In een flat, één
hoog.' Maar dat was niet het ergste.
Tot groot verdriet van beiden liep het
mis met het kindje De baby, waar
Witte zo naar uit had gekeken, werd
levenloos geboren. Een verdrietige
periode volgde. Jan, die inmiddels bij
de kabelfabriek in Amsterdam-Noord
werkte, overlaadde zich met werk.
Een bezoek van zwager Wim, die op
Texel woonde, bracht weer een
streepje licht aan de horizon. 'Die
reed op een wagen van Nan Huis
man, zo'n rijdende winkel van de
SRV. Hij had de kans om die zaak
over te nemen. Maar voor eén gezin
was het eigenlijk te veel werk en Wim
vroeg of het niet iets voor ons was.
Konden ze met twee wagens rijden.
Het leek ons wel wat. We zaten toch
al in een situatie waarin we opnieuw
Ze zijn niet op het eiland geboren en getogen, maar wonen hier al
zó lang dat ze nauwelijks meer van een echte Texelaar zijn te on
derscheiden. Waar komen ze vandaan en wat bracht hen er toe zich
blijvend op ons eiland te vestigen? In de rubriek Aangespoeld dit
keen Riet Witte.
want de rest van de week zat hij op
de wagen. 'Gingen we naar het
strand. Naar de zee. Vroeg ik aan Jan:
zit er ook nog een end aan 7 Want dat
water liep maar door. Ja, wist ik veel.
Ik had de zee nog nooit gezien. Dacht
ik, wat doe ik toch weer stom. Hoog
en laag water was ook zoiets. Vroeg
ik: loopt het dan niet helemaal onder
hier? Nee natuurlijk niet, zei Jan, er
zijn toch dijken... En dan liep ik weer
te janken. Óf hij nam me mee naar het
vliegveld Dan kwam er een vliegtuig
over en wees hij: kijk een vliegtuig!
Huh, zei ik dan, die stomme kleine
dingen. Bij ons zijn er veel grotere,
van die Boeingen.' Niets kon haar
opvrolijken en ze werd steeds mager
der. Ook Anneke Paagman met, die
haar zo goed mogelijk probeerde op
te vangen. 'Zeker driekwartjaar ging
ik bijna ieder weekend naar huis.' De
omslag kwam eigenlijk pas toen Jan
zei: zo kan het niet langer, je moet
eruit.'
'Reed ik iedere maandag en woens
dag met hem mee naar de garage
it Witte, nu 65 jaar, bracht haar hele
gd door in Duivendrecht. Een
irpje vergelijkbaar met De Waal,
ider de rook van Amsterdam. Een
ine knusse gemeenschap, waar
lereen elkaar kende. De aanleg van
metro gooide roet in het eten,
ardoor het gezin noodgedwongen
lest verhuizen naar het voorste
ideelte van Duivendrecht. 'Ik
irkte toen al bij de KLM', vertelt
itte. 'Ik was daar via mijn vader te-
:htgekomen. Net zeventien was ik.
it vliegveld lag toen nog aan de
hipholweg bij het Amsterdamse
s. Schiphol Oost, noemen ze het
Daar, in de wasserij, begon mijn
■jarige loopbaan.' Achteraf gezien
eefde Witte daar haar mooiste tijd.
i kwam er van alles tegen.' Zo zag
met regelmaat het koninklijk gezin.
Is je uit de wasserij kwam, kon je
at allemaal zien. Dan liepen ze zo bij
is langs en zag je Prins Bernhard en
Haantje. Dan stapten ze in de kist
gingen ze vliegen. Het was echt
uk daar te werken.'
aar aan alle goede dingen komt een
nd. Het nieuwe Schiphol verrees en
itte en haar collega's werden over
plaatst en verdeeld onder het
nieuwe personeel. 'Ik kwam in de
itering terecht, in de kantine. Alles
odern en hartstikke mooi.' Ze werd
kind aan huis. Ze kende ze alle-
aal. Amsterdammers, Turken, Ma-
kkanen, met iedereen stond ze op
>ede voet. 'Als 's morgens de bui
kdienst in de kantine kwam, riepen
Marie is er al koffie... Dan zorgde
voor koffie en een broodje en dan
ngen ze weer. Het was op en af met
e longens. Zo leerde ik Jan Witte
nnen. Hij zat ook in de buitendienst
en zorgde voor de bevoorrading van
de vliegtuigen. Ik keek eens naar hem
en nog eens... Marie, vroegen mijn
collega's, wat moet je toch met die
jongen? Wie is dat? Van mijn chef uit
de keuken hoorde ik dat hij van Texel
kwam. Oh, dat is die Texelse
schapenboer, vertelde hij me. Op
Texel lopen alleen maar schapen. Zelf
had ik geen idee van Texel. Ze kon
den me van alles wijsmaken. Ik
woonde in Duivendrecht, had mijn
werk en verder kwam ik met. Ik dacht
echt dat er alleen maar schapen
rondliepen.'
Als Witte avonddienst had, zorgde ze
voor het opscheppen van de borden.
'Dan kwam er per keer wel honderd
man langs. Hielden ze hun bord op en
dat was het hup een bal gehakt, hup
een schep boerenkool. En Jan kreeg
natuurlijk een scheppie extra van me.
Af en toe gingen we samen stappen,
ik woonde toen al op kamers in Am
sterdam.' In 1971 bracht ze haar eer
ste bezoek aan Texel. Aan de ouders
van Jan, die in Den Burg woonden.
Het viel haar erg mee. Duivendrecht
was mooi, maar op Texel had je ook
nog eens de zee en de bossen. 'Ik
keek m'n ogen uit, had er geen notie
van dat zoiets bestond. Kwam ik 's
maandags op mijn werk en vroegen
mijn collega's: nou hoe vond je het bij
die boeren op Texel? Bi/ die boeren',
antwoordde Witte verontwaardigd.
'Nou jongens, jullie moeten het met
zo af zitten kammen, want ik ben er
nu geweest en het is er prachtig.
Inmiddels bewoonde Witte een klein
benedenhuisje in de Rustenburg
straat. Een gezellig buurtje, hartje
Amsterdam, vlakbij de Albert Cuyp.
Het duurde niet lang voordat Jan bij
moesten beginnen. En zelf wilde ik
ook graag weer iets gaan doen. Maar
ik wilde wel eerst weten waar het was
en waar we konden wonen. Zo vaak
was ik nog met op Texel geweest.'
Nadat zij de zaak nogmaals hadden
besproken, maar nu op het eiland,
waren ze eruit. Het enige probleem
was het vinden van geschikte woon
ruimte. Zelfs de zomerhuisjes waar
naar ze informeerden, bleken al vol te
zitten. Uiteindelijk bood Anneke
Paagman van camping De Driehoek
uitkomst. 'Anneke was een bekende
van de familie Witte en bood ons een
zomerhuisje aan. 'Ze zei: jullie kunnen
erin, maar in april moet je er weer uit.'
'In september 1976, ik weet het nog
goed, op een vrijdagmiddag, met de
boot van half drie, kwamen we aan.
4 oktober zouden we met de zaak
beginnen.' En daar zat Witte dan. In
het kleine huisje op De Driehoek. Zo
van de drukte in de stilte. 'In het be
gin vond ik dat nog wel leuk. Haalde
Jan me 's avonds op om de wagen
voor de volgende dag te vullen. Over
dag zat ik dan wat te lezen of ging ik
een eindje lopen. Maar het was daar
zo stil... En toen kwam hetheimwee.
Het liefst ging ik iedere week naar
Duivendrecht, naar huis, naar mijn
moeder. Ik miste haar zo erg. Voor
mijn gevoel was ik alles kwijt. M'n
broer, mijn zus. Ik werd steeds ver
drietiger en liep maar te janken.' Dat
ze geen mensen meer zag, was haar
grootste gemis. 'Bij de KLM werkte
ik voor zo'n tweeduizend man. Zó
veel verhalen hoorde ik. Nu hoorde ik
mets meer.'
Jan deed zijn best haar op te beuren.
'Kom op', zei hij dan, 'gaan we een
rondje'. Dat kon alleen op zondag,
aan de Hollewal in Den Burg. Tussen
de garage en de schutting stond een
caravannetje waar we een bakkie
koffie konden zetten. Nou, toen had
ik werk genoeg Eerst de wagens
vullen, zodat de mannen de wijk in
konden. Daarna flessen sorteren,
spullen klaarzetten of de garage op
ruimen. En 's middags even Den Burg
in. Daar kon ik echt naar toe leven.
Dat caravannetje werd mijn vlucht-
haven. Was ik in ieder geval uit die
stilte vandaan.Van lieverlee ging het
steeds beter met haar en bouwde ze
haar bezoeken aan haar moeder af.
'En zo moest het ook. Daarmee was
ik nog met van mijn heimwee af, maar
ik begon eindelijk een beetje op te
leven.'
De zaken gingen goed Ze kregen het
steeds drukker, namen er een derde
wagen bij en konden van Langeveld
een grote schuur aan de Wilhelmina-
laan huren. Een woning hadden ze
echter nog niet. Het voorjaar naderde
met rasse schreden, het moment dat
ze het huisje moesten verlaten.
'Mochten we zolang in de kantoor
ruimte van de eierveiling in Den Burg
wonen. Waar nu Question Plaza zit.
Twee kroegen in de buurt... Leven!'
Een hoop leven, want soms was het
daar net wildwest. Dan gingen de
kroegen uit en was het soms bakke
leien op straat. Eén keer was het he
lemaal raak. Zeilde er een baksteen
door de ramen 'De politie was toen
nog met zo snel hoor. Zat je klaarwak
ker in je bed. Het slapen daar was
pet. Maar ik was weer een beetje in
de bewoonde wereld en onder de
mensen
En zo burgerde Witte langzaam maar
zeker in. De mensen waren aardig. 'In
het begin, het zal wel aan mij gelegen
hebben hoor, vond ik ze wel nieuws
gierig. Zaten ze me zo aan te kijken.
Dan dacht ik: wat kijken jullie toch,
heb ik wat van jullie aan? En dan
vroegen ze van wie ben je d'r len?
Van Jan Witte, zei ik dan maar Welke
Witte, was dan. Nou, van de SRV-
man, en dan wisten ze het.' Zwager
Wim moest nog wel eens wennen
aan haar Amsterdamse manier van
praten. 'Als hij wel eens wat had, zei
ik tegen hem: joh, sit niet so te seiken.
Seur niet so. Dan werd hij wel eens
boos. Maar ja, zo ben ik nu eenmaal.
Gewoon recht voor zijn raap. Dan
dacht ik: man, doe met zo moeilijk. Ik
wil naar huis, zie je dat niet. Het was
gewoon de heimwee die nog een rol
bij me speelde. Ik zat nog niet zo
goed in mijn velletje.'
'Soms wilde ik weer even naar huis.
Dan ging ik een paar dagen en kon
ik er weer een tijdje tegen. Maar het
was nooit een reden om te zeggen:
we gaan terug naar Duivendrecht. We
hadden ook geen keus want we had
den alle schepen achter ons ver
brand. En dan hield ik mezelf voor:
Riet, wat vind je in Duivendrecht nu
nog terug? Vrienden en vriendinnen
gaan toch ook weg En iedereen hier
was hartstikke lief en goed voor me
en dan dacht ik: wat zit ik toch idioot
te doen. Waar je werk is, is je leven.
Achteraf zeg ik wel eens: jullie heb
ben ook wel veel met me van doen
gehad. Jan heeft ontzettend veel ge
duld gehad. En ik hoop nooit meer
zoiets te krijgen. Ik wist echt niet wat
heimwee was. Sommige mensen
zeggen wel eens: ach heimwee is met
zo erg Maar ik heb het aan den lijve
meegemaakt. Je wilt gewoon naar
huis. En dat is er dan niet.'
Van de kantoorruimte verhuisden ze
uiteindelijk naar de Warmoesstraat 4.
'We konden het huis kopen van melk
boer Schrama. Een heel oud huis,
maar we vonden het prachtig. Met
Ans Commandeur, mijn buurvrouw,
kon ik het goed vinden.' Eigenlijk ver
dween daar haar laatste restje heim
wee. In de zomer kwamen haar neef
jes en nichtjes vaak langs die op een
camping stonden. Maar als dan de
centjes op waren, zaten ze allemaal
bij Witte op de stoep. 'Konden ze lek
ker bij tante Riet eten. Het was bij ons
net de zoete inval. We gingen ook wel
met ze stappen in Den Burg, bij Ca
sino. 's Nachts keerden de meute
dan terug naar de tent en de vol
gende ochtend zaten ze weer op de
stoep. Een heerlijke tijd. Het is al weer
twintig jaar geleden, maar ze hebben
het er nog steeds over.'
En toen, na zes jaar, sloeg het nood
lot toe. 'In het begin waren de winkels
nog met zo groot, meer van die buurt-
winkeltjes. Maar iedereen begon uit
te breiden. De Aldi kwam en de
Hema. We verloren veel klandizie. De
derde wagen hadden we al moeten
afstoten, maar het was niet vol
doende om te overleven. Een van ons
moest stoppen. En dat werden wij,
want zwager Wim was ouder en zou
meer moeite hebben om werk te vin
den.' De klap kwam dubbel aan. 'We
hadden net ons huis verbouwd en
zaten met een hoge hypotheek die
we niet meer op konden brengen.
Alles wat we hadden opgebouwd,
was weg. Konden we weer opnieuw
beginnen. Eén moment dacht ik: als
nou niemand ons helpt en we komen
er niet meer uit dan... Dan gaan we
gewoon naar Duivendrecht, zei Jan.
Maar toen ging er bij mij een knopje
om en dacht ik: ja, ik ben me daar
besodehannest Ik heb me rot ge
werkt. Wij kunnen er ook niets aan
doen dat we die zaak uit moeten. Ik
wil blijven. Ik zat toen net op zwem
les. Ik was al in de veertig. Maar ik
poepte zeven kleuren stront als ik
water zag. Hier kon ik zwemmen le
ren en dat zou ik in Duivendrecht niet
kunnen.'
En zo belandde Witte ongewild voor
de tweede keer in een zomerhuisje.
Bij Van de Wetering in Den Burg. Tij
delijk, want ook daar konden ze
slechts blijven tot april. Gelukkig
stonden ze al die tijd ingeschreven bij
de Woningbouwvereniging. Begin
april kwam het bericht dat er een
woning beschikbaar was aan de
Willem van Beierenstraat, nummer
15. 'Ik kon het haast niet geloven Ik
zei tegen Jan: ga jij eerst maar kijken
Maar het was waar. Wat was ik blij.
Jan zat nog wel zonder werk, maar
we hadden in ieder geval weer een
huis. Leefden we weer een beetje op.
groepje. Er kwamen steeds weer
nieuwe bij. Maar eindelijk, na vier jaar.
durfde ik in het diepe te zwemmen.
Dankzij Ria Keyser en Jannie de Ko
ning, die me mee namen in het diepe.
Kom op. zeiden ze dan, mee jij. Met
diplomazwemmen stonden ze alle
maal aan de rand van het zwembad.
Zelfs mijn familie Zwemmen was
mijn afleiding. Nog steeds. Als ik last
van spanning heb, ga ik zwemmen.'
Daarnaast deed Witte ook veel vrijwil
ligerswerk. 'Ik wilde toch iets doen en
ik kende veel mensen die best wel
wat aandacht en verzorging nodig
hadden. Oudere mensen zonder kin
deren, net als ik, waar ik de bood
schappen voor haalde en een praatje
mee maakte. Daar stopte ik alles in.
Totdat ze één voor één wegvielen. En
daar had ik het soms ook moeilijk
mee, want je hebt een band met ze.
En hup, dan ging ik weer naar het
zwembad.' Witte zwemt alles van
zich af. 'Nu is er niemand meer om
te verzorgen. Nu zorg ik voor mezelf.
Ik ben 65, heb m'n AOW'tje en kan
weer doen wat ik wil. Mijn zwem-
maatje ben ik nu ook kwijt, maar dan
ga ik gewoon alleen zwemmen in
Calluna. Dat is goed voor me. Ik heb
een heerlijk sparta-metticcie en daar
mee kom ik overal.'
'Als mensen me nu vragen: zou je
nog terug willen naar Duivendrecht,
dan zeg ik, nee hoor. Ik vind het heer-
Twmtig jaar lang werkte Riet Witte bij de catering van de KLM.
Want het was toch wel weer een ver
drietige tijd. Jan heeft daar echt een
goede klap van gehad. Uiteindelijk
kon hij weer in de bouw terecht. Bij
Duin, zijn oude baas Waar hij heel
vroeger ook voor had gewerkt.'
De zwemlessen vormden een wel
kome afleiding Het viel niet mee,
maar ze zette stug door. Vier jaar
deed ze erover om het onder de knie
te krijgen. 'Iedere week, van septem
ber tot april, kreeg ik les in het zwem
bad van Dick Graaf. Ik was de enige
die steeds overbleef van zo'n
IFoto WVko A.G.M. Bergmans.'rwJ TtjclKhntsen De Spzumesrxf)
lijk hier. We hebben een strandhuisje,
waar we van april tot en met septem
ber zitten. Het bekoort mij echt niet
meer om naar de overkant te gaan.
Hier weet je wat je hebt. Bos, zee,
strand en... hier op Texel kan ik mijn
touwtje uit de deur laten hangen. En
als het echt niet meer kan, stappen
we wel over naar de overkant, naar
Jan Dirkszsoord. Maar voorlopig zit
ten we hier goed. In ons eigen huissie
waar ik niet meer van durfde te dro
men.'
Ingrid de Raad
lat vinden jullie speciaal aan je
woonplaats? Die vraag kregen kinde-
van basisschool De Fontein van-
het verre Amerika. Om precies te
in uit Pennsylvania, waar de Perry
ementary School in Erie de school
t Den Burg uitnodigde om mee te
len aan het International Art Festi-
De Texelaars aanvaarden de uit-
diging. Het resultaat is te zien op
ernet (http://esd.iu5.org/perry/
r.htm).
lantoves to play soccer and to build
miniature. His drawing shows the
ihthouse because he says: An
én van dc tekeningen van leerlingen van
e rontein die op de website zijn fe zien.
island and a lighthouse belong
together. Aldus een citaat onder één
van de vele tekeningen van een
Texelse leerling, die een vuurtoren
heeft getekend. Leeftijdgenootjes
maakten schapenboeten, een zeil
bootje, schapen of een plattegrond
van het eiland. Typisch Texelse af
beeldingen, met daaronder een klein
verhaaltje over zichzelf en het eiland.
Ze zijn te zien op de website, samen
met tekeningen van een kleine twin
tig andere landen. Want op de Perry
Elementary School wordt, in tegen
stelling tot veel andere Amerikaanse
scholen, veel aandacht besteed aan
aardrijkskunde. Om de kinderen op
een leuke manier te laten kennisma
ken met woonplaatsen in de rest van
de wereld, organiseerde de school
een international kunstfestival, waar
voor zo'n twintig landen werden uit
genodigd. De vraag is hoe de Ameri
kaanse school erbij kwam om De
Fontein uit te nodigen. Hanneke Roe
per, moeder van één van de leerlin
gen op de Fontein, weet er meer van.
'Ik heb een periode in Amerika ge
woond en gewerkt met de vrouw van
schooldirecteur Ed Grode. Ik heb al
tijd contact gehouden. Toen ze er
erachter kwamen dat mijn zoon Chris
de schoolgaande leeftijd moet heb
ben, kwamen ze op het idee om zijn
school uit te nodigen. Zo ontving
schooldirecteur Freek ten Klooster
een uitnodiging om kinderen uit alle
groepen tekeningen te laten maken.
Bij afwezigheid van burgemeester
Geldorp worden haar taken de ko
mende vier jaar waargenomen
door Nel Eelman. Haar partij het
CDA heeft dinsdag tijdens de col-
lege-onderhandelingen het loco-
burgemeesterschap in de wacht
gesleept.
Afgelopen dinsdag zetten de coalitie
partners de onderhandelingen voort.
Omdat het de grootste partij is
claimde ook Texelse Belang het loco
burgemeesterschap, maar ging over
stag toen de WD de voorkeur gaf aan
het CDA, dat de wethouder met de
meeste bestuurservaring levert. Af
spraken zijn ook gemaakt over het
voorzitterschap van de raads
commissies Grondgebied (Texels
Belang), Welzijn (CDA) en Middelen
(GroenLinks). Welke raadsleden na
mens de partijen de vergaderingen
gaan leiden, moet nog worden be
sproken. De wethouders van de drie
coalitiepartijen worden geïnstalleerd
tijdens een speciale vergadering,
waarschijnlijk op donderdag 25 april.
Bij de invulling van het college
programma maken de partijen vol
gens 'informateur' Jos Timmer flinke
vorderingen. 'Er zijn afspraken ge
maakt over welk beleidsdoelen de
komende vier jaar worden gesteld op
het gebied van onderwijs, cultuur en
recreatie.' De vraag wat dat bijvoor
beeld betekent voor een eventueel
gezamenlijk onderkomen voor de
welzijnsinstellingen. blijft nog on
beantwoord. Timmer 'Óver het be
leid doe ik geen inhoudelijke mede
delingen.' Thema's als
volksgezondheid, volkshuisvesting
en financien worden in de loop van de
week besproken. Timmer hoopt vol
gende week het concept-college-
programma te kunnen presenteren.
Zodra dat klaar is wordt het opge
stuurd naar de met-collegepartijen,
die er eventuele aanvullingen in kun
nen aanbrengen.
Jongeren die vorig jaar met meer dan
ƒ16 219.- of €7630,- verdienden en
bij wie op hun jaaropgave onder de
trefwoorden 'toonheffing' of 'inge
houden loonbelasting' met meer dan
29,- of €10,- staat, kunnen geld
terugvragen van de belasting. Wie
meer loon kreeg maar slechts een
deel van het jaar heeft gewerkt/bij
voorbeeld omdat hij of zij schoolver
later is, kan meestal ook een deel
terugkrijgen. Om hen te helpen, orga
niseert het Jeugd- en Jongerenwerk
van de Welzijnsstichting voor de
tweede maal een bijeenkomst. Die
vindt op donderdag 4 april plaats in
het Jongeren Informatie Punt (JIP),
naast jongerencentrum Time Out,
Wilhelminalaan 1 in Den Burg. De
avond begint om 19.00 uur. Jongeren
moeten hun jaaropgave meenemen.
Tj-biljetten worden verstrekt
Het bergen van de Hunte heeft tus
sen de vijf en zes ton (227.272,- en
272.727,- euro) gekost. Volgens een
bemiddelaar die zich met de afwikke
ling van de stranding van eind de
cember heeft bezig gehouden, is de
schade met de bergers afgehandeld
Wat er met het schip gaat gebeuren
is nog onduidelijk, zo laat de Britse
scheepseigenaar Puck weten. Repa
ratie van het schip in Nederland gaat
meer dan 454.545 euro (ƒ1 miljoen)
kosten. 'Maar tot dusver is de Hunte
nog niet total loss verklaard en zolang
dat niet gebeurt, keert de verzekenng
niet uit.' De kwestie lijkt in een im
passe te zijn beland. Reparatie van
het schip is duur, maar ook eventuele
sloop is geen eenvoudige zaak. In het
schip zit 1000 ton staal verwerkt, wat
in scheepvaartkringen relatief weinig
is en het volgens ingewijden voor een
sloper niet aantrekkelijk maakt. Bo
vendien verkeren de brug en de ma
chinekamer nog in prima conditie.
Puck: 'Met twintig jaar is het schip
eigenlijk nog te jong om te worden
afgedankt. We proberen met de ver
zekering tot een vergelijk te komen.
Pas dan kunnen we eventueel op
zoek naar een scheepswerf. Mocht
het tot reparatie komen, dan is het
met waarschijnlijk dat die in Neder
land plaatsvindt. Reparatie kost - in
clusief materiaal en manuren - vol
gens verzekeringsagent Harry
Sanders in Nederland 6 tot 7 euro per
kilogram staal, terwijl hiervoor in Po
len 1,5 euro moet worden betaald.
Hoewel hij opstapt als gemeen
teraadslid blijft Hans Roeper voorlo
pig voorzitter van de gemeentelijke
bezwaar- en beroepschriften
commissie. Hij wordt dus extern lid,
wat volgens de wet dualisering mo
gelijk is. Verder blijft de commissie
vooralsnog uit gewone raadsleden
bestaan. Dat zijn Piet Standaart, Jan
Koolhof, Annie Hin, Eric Hercules,
Arthur Oosterbaan en Frans Visman.
Plaatsvervai igende leden zijn Willem
Vlas. Marian Merkelbach, Maria van
der Spek, Alfred Schaatsenberg en
Hennie Festen.
Het komende jaar wordt beslist of de
hele commissie door externe leden
zal worden gevormd.
Uit: Nieuw Israëlitisch Weekblad.Een
briet of berith is de benaming van het
besnijdenisritueel.
Een unicum in Nederland: een briet
mila op Texel. IPOR-rabbijn Shmucl
Spiero keek er ook even van op, maar
verheugt zich op zijn primeur. Spiero,
die nog nooit op het eiland is geweest
gaat de boreling samen met moheel I.
Weiss in Den Burg verwelkomen.
Spiero schat dat er ongeveer drie joden
op Texel wonen. Op de ovenge
Waddeneilanden zijn voor zover hem
bekend helemaal geen joden, alleen
.vuurtorens." De boreling die zal wot
den besneden is de eerste zoon voor
moeder Smadar uit Israel en haar (niet-
joodse) Texelse echtgenoot Michael
Rüngs.
De restauratiecommissie van de NH
kerk in Den Hoorn organiseert dit jaar
vier rommelmarkten Deze staan ge
pland voor de zaterdagen 20 april, 18
mei, 22 juni en 19 oktober. De markt
van 18 mei valt samen met Broadway
2002, het huiskamerfestival in Den
Hoorn. De markten worden, zoals te
doen gebruikelijk, in en rond de schu
ren van Axel Lap aan de Witteweg
gehouden en duren steeds van 9.00
tot 14.00 uur. De opbrengst is in zijn
geheel bestemd voor het opknappen
van het Hoornder kerkje. Binnenkort
wordt begonnen met de restauratie
van het dak, dat nieuwe leistenen
krijgt Ook het terrein rond de kerk
wordt aangepakt.