'Vertrouwen over en weer, is de kracht van het dorp Het is mooi die ervaringen aan mensen mee te geven' Supermarkt Koot niet bang voor 'grote jongens' Evangelische traditie 'Elba' leeft voort .TEXELSE COURANT' Coupure bij rotonde Ruigendij - Big Band doet Paal 28 aan Leo en Hannemlek van Kuljl, temidden ven (Foto Gerard Timmerman VRIJDAG 5 JULI 2002 'Bang voor de grote supermarkten? O nee, helemaal niet. Wij hebben onze eigen kracht.' Opgewekt en vol zelfvertrouwen laat de 29-jarige Arno Koot uit Oosterend zijn supermarkt zien. Zijn supermarkt. Want hoewel nog niet alle papieren officieel zijn ondertekend, weet hij zich sinds 1 januari eigenaar van de ruime, goed gesorteerde winkel aan de Kerkstraat in het midden van het dorp. 'Nee, daar maak ik me absoluut geen zorgen over,'vertelt Koot.'Die grote jongens in Den Burg en in De Koog zijn zo onpersoonlijk. Onze kracht ligt in de persoonlijke benadenng van de klant en ik merk dat de mensen zich dat ook steeds meer bewust worden. Het komt voor dat iemand alleen om een pak melk komt en pas na een half uur vertrekt omdat hij zo gezellig met iemand heeft staan praten. Een dorpswinkel als de onze is ook een sociale ontmoetingsplaats. En dat is een heel belangrijke factor voor de leefbaarheid. Natuurlijk zijn er ook mensen in het dorp die hier nooit een voet in de winkel zetten en daar zjjn ze vrij in. Ik heb daar geen moeite mee.' Hij vertelt smakelijk lachend van een echtpaar dat naar Den Burg toog voor de wekelijkse boodschappen- vracht. 'Roept de zwaar sjouwende vrouw naar haar man die in de auto was blijven zitten: Help eens dragen! Antwoordt de man door het omlaag gedraaide raampje: Ikke met. Jij wou toch naar Den Burg?' En inderdaad, in Oosterend worden de boodschap pen nog voor de klant in de auto ge zet. Koot: 'Het leukste van dit werk vind ik het contact met de klanten. Daar haal ik veel plezier uit. En daarnaast het werken met de producten. Ik pro beer alles zo optimaal mogelijk te la ten zijn en streef naar een grote di versiteit in aanbod. Mensen met een speciaal dieet bijvoorbeeld kunnen bij mij terecht. Als het niet in het stan daard aanbod van de grossier zit, zoek ik in de lijst met artikelen waar ik het wél vinden kan en laat een so ciale order plaatsen bij de fabrikant. Zo hebben wij bijvoorbeeld plantaar dige slagroom en koffiemelk. Suiker-, vrije mayonaise en hagelslag. Bij een grote supermarkt hoef je als eenling niet aan te komen met zo'n vraag. Dat is niet rendabel voor ze. Voor mij ook niet echt, maar ik probeer het in de winkel bekend te maken en zo mijn omzet te vergroten. En soms neemt de klant zelf het hele traytje zelf mee.' Van vader op zoon Koots enthousiasme voor het middenstandsbedrijf komt niet uit de lucht vallen. Hij heeft het in de genen meegekregen van vader op zoon en van moeder op zoon. Zijn ouders, Gé en Anja Koot én zijn grootouders van beide kanten, dreven een winkel. Het aanpakken en klantgericht bezig zijn is de familie Koot een tweede natuur geworden. Anja: 'Mijn vader was groenteboer en we hadden een huis houden van Jan Steen. Alles kon bij ons, iedereen mocht mee-eten en er was altijd volk. Hij was iemand die geen blad voor de mond nam en dat heb ik van hem overgenomen. Ik stoot daardoor wel eens mensen te gen het hoofd, al is dat niet de bedoe ling. Ik ging op mijn vijftiende van school en werd kapster. Eén ding wist ik zeker: ik wilde geen man met een eigen zaak. Als ik met een jongen uit ging en hoorde dat hij aspiraties in die richting had, maakte ik géén tweede afspraak.' Ze ontmoette Gé op een dansavond in haar woonplaats Noordwijkerhout en alles leek veilig: hij was typograaf. 'Ja,' mengt Gé zich in het gesprek, 'maar tijdens mijn militaire diensttijd ben ik toch van gedachten veran derd. Ik had wat tijd gekregen om na te denken en ik wilde naar buiten. Niet meer tussen die muren en in die stank van loodzetsels bij de krant. Het was intéressant werk, maar ook beulswerk. Mijn ouders hadden een melkzaak in Lisse en ik weet niet be ter dan dat wij als kinderen ook altijd moesten meehelpen. Vrije zaterda gen. ik weet er niet van, maar ik heb er nooit geen hekel aan gehad. Mijn vader ventte nog met de zoge noemde hondenkar. Een gemotori seerde, maar mijn opa ging de deur langs met een échte hondenkar met vier poten ervoor. De melk werk af getapt in een loopemmer en met een scheppint mat je dan bij de klant de melk in het pannetje. Het was de tijd dat er nog drie, vier melkboeren in dezelfde straat ventten. Toen de melkhandelaar In Voorburg met pen sioen ging en geen opvolger had, zijn Anja en ik getrouwd en in die zaak gestapt.' 'Gé ging de wijk In en ik deed de win kel. Het was in het bégin heel moei lijk,' vertelt Anja 'Vleeswaren en kaas snijden, ik had het nooit gedaan. En als de mensen om een pakje boter vroegen, was dat geen Blue Band, maar echte boter. Ik moest hun taal echt leren,' Voelde ze zich niet beet genomen, toen bleek dat ze toch in een winkel terechtgekomen was? 'Nee, absoluut niet. Je moet er wat van maken en ik vind met mensen werken leuk. Meestal tenminste.' Gé: :We woonden mooi centraal in Voor burg. Tegen de stad aan, maar met eeci weiland voor de deur, al lag daar wel eens wat schroot en werd er soms een oude auto in geflikkerd. Het tij keerde toen de Utrechtse Baan werd aangelegd, de snelweg tussen Den' Haag en Utrecht. Om klachten tegen geluidsoverlast te voorkomen werd een gedeelte van de wijk afge broken en daar zat ik. Huizen weg. klanten weg. Bij de gemeente hoefde ik niet aan te komen, je zoekt het we? We hadden geen baan meer en geen huis. In het begin huurden we de zaak. Zeven /aar, zei ik tegen Gé, langer bli/f ik niet op Texel.' Gé: 'We hebben inderdaad de kans gehad om een jaar of wat later in De Zilk te be ginnen. Dichter bij de familie. Ik dacht: eerst maar eens kijken of we die twee bomen (dochter Edith en zoon Arno) nog kunnen verplanten, maar die wilden niet.' Arno lachend: 'Ik weet van niks, ik ben toen niet maar uit, zeiden ze. Er zat gewoon niks anders op dan de zaak te verko pen. We bleven met lege handen zit ten. Toen we de zaak overnamen in 1966 moesten we het melkquotum kopen, maar een paar jaar later ging door de sanering, zeg maar een soort ruilverkaveling, het quotum eraf en bij ons vertrek hadden we niks om door te verkopen. Een vertegenwoordiger in levensmiddelen tipte ons op een leuk zakie op Texel.' Anja: 'We waren er nog nooit geweest en ik weet nog dat ik onderweg naar Den Helder stéeds zat te hopen op een lekke band. Dan konden" we te rug. Voor mij stopte de wereld bij Alkmaar. Wat daarna nog kwam, kon nooit iets zijn. Bij de boot zei de ver tegenwoordiger, die meegegaan was: Ga maar kijken, daar ligt Texel. Ik deed mijn ogen open en dacht: men sen, wat een wind. Zou het hier altijd zo waaien? En Oosterend, al die huis jes zo dicht op elkaar, het leek Oud- Leiden wel! Maar de contacten met Cor de Jong en zoon Ger (van de slijterij) waren goed en wat moesten moest het allemaal snel. Ik weet nog dat Sieme Keyzer, die toen bij bouw bedrijf Cor Timmer werkte, op zaterdagmiddag door de winkel liep, waar alles nog op zijn plaats stond. Moeten we hier maandag beginnen?, vroeg hij ongelovig. In dat weekend hebben we alles bij Barthimeushoeve in dé schuur opgeslagen en maandag kon er inderdaad begonnen worden. We kregen een kassa met lopende band en winkelkarretjes. We zijn steeds met onze tijd meegegaan en hebben daardoor overieefd. Iedere vijf jaar hebben we verbouwd, iedere keer werd de winkel groter en het magazijn kleiner. In 1989 stopte Piet Brouwer met zijn kruidemerszaakje en hebben we zijn pand bij het onze getrokken. Buurmans goed komt maar één keer te koop. We konden daardoor in de Peperstraat laden en lossen. Dat was een hele verbetering. Voordien moest het dwars door de winkel, die dan stijf vol mensen stond. Je joeg ze daarmee gewoon gehoord.' Gé: 'We bleven. Achteraf geen verkeerde beslissing, we voel den ons wel thuis hier. Maar als ik er nog aan denk hoe we in 1974 begon nen. Ik moest gelijk aan de slag voor het AGF-diploma (aardappelen, groenten en fruit). Dat betekende 's middags met de boot van vijven naar Alkmaar, waar we les kregen in een loenskamertje van een café achter een kaasmakerij. Om negen uur ging het weer plankgas terug naar de laat ste boot. Voor de drogisterijpapieren moest ik naar Leeuwarden. Ik over nachtte bij een zwager in Heerhugowaard en 's morgens stond ik om half zeven weer bij de boot om thuis direct aan de slag te gaan. Het leren moest bij nacht en ontij gebeu ren.' 'Na vijf jaar hebben we de zaak ge kocht en het jaar daarop verbouwd. Het magazijn werd bij de winkel ge trokken, waardoor de winkel oppervlakte verdubbelde en het schuurtje werd magazijn. Er werd een nieuwe riolenng dwars door de win kel gegraven. Zoals gebruikelijk weg. Een ramp. In 1982 stopte ook Cees Timmer met zijn zaak en kregen wij veel van zijn klandizie. In de begin jaren moest je het echt van het hoog seizoen hebben. In september viel het gat en winterdag at je elkaar als middenstanders gewoon op. Ik was blij met de uitbreng buiten dorp die we dan nog hadden.' De uitbreng is intussen gestopt, le dereen heeft een auto, maar op ver zoek worden er nog wel boodschap pen thuisbezorgd. Arno: 'We hebben nog twee klantjes van oudsher in de buitenwijk en die blijven wij verzor gen. Ook bij ouderen in Strender Tuus die het zelf niet meer redden. Of in incidentele gevallen op een camping, als de mensen alleen een fiets tot hun beschikking hebben, wordt wel eens een doosje afgeleverd. Als het maar rond Oosterend is.' Het zag er twee jaar geleden hele maal niet naar uit dat de familie Koot nu nog een doosje rond Oosterend zou afleveren. Gé kampte al een paar jaar met gezondheidsproblemen en Arno had zijn eigen baan bij Zwitser Leven. Wel had hij na twee jaar LTS gekozen voor de detailhandels school, 'want ja, hout en metaal, meer was er toen niet en dat zag ik helemaal niet zitten.' Toch koos hij na de MDS Middelbare Detailhandels school) voor een studie Commerciële Economie aan de HEAO in Alkmaar. 'Ik woonde met een aantal vrienden samen en wat mij betreft was het een beetje té gezellig. Van studeren kwam niet veel terecht. En met de MDS- aanpak - van een dag tevoren je proefwerk leren - kun je op de HEAO met uit de voeten. Ik ben er na drie kwart jaar dan ook mee gestopt. Ik had het ook wel een beetje gehad met uit huis wonen, tenslotte was ik als jochie van veertien al naar de overkant vertrokken. Je ontgroeit ook je vriendenkring en dat begon ik bij het stappen in het weekend goed te merken, ledereen kende iedereen en ik kende maar bar weinig mensen. Ik vond dat niet leuk, ik wilde er weer bij horen. En de mentaliteit van ons kent ons spreekt me ook meer aan dan dat afstandelijke wat ik in Noordwijker hout meemaakte. Ik ben een halfjaar tje thuis geweest voor ik In militaire dienst moest en ben daarna weer gaan studeren. Weer economie, maar nu aan de Hogeschool van Amster dam. Ik heb stage gelopen bij een Amerikaans telecombedrijf. We ver kochten telefoonlijnen en schakel kasten. Het product was niet vatbaar genoeg voor me, je kunt een telefoonlijn niet vastpakken en over dragen en dat is toch wat ik wilde. Daarna heb ik een tijdje in een zaak in relatiegeschenken gewerkt en uit eindelijk belandde ik bij Zwitser Le ven als aspirant-relatiebeheerder. In die functie moest ik het contact on derhouden en aanspreekpunt zijn voor tussenpersonen in verzekerin gen en pensioenen. Zeg maar tussen Bremer Verzekeringen en de Maat schappij. Ik woonde in de Apollolaan in Amsterdam-Zuid en de afdeling waar ik werkte liep als een trein. Toen kwam de verhuizing naar Amstelveen en kwam ik in een heel andere sfeer terecht, Ik kreeg meer verantwoorde lijkheid en de werkdruk werd groter. Er was veel overwerk en ik voelde me zo verantwoordelijk dat ik op mijn prikklok altijd uren over had. Vaak zat ik 's avonds als iedereen naar huis was nog achter mijn bureau, omdat ik dan lekker kon doorwerken zonder gestoord te worden. Ik maakte het natuurlijk veel te gek, kwam iedere avond knock-out thuis. Pas toen mijn lichaam protesteerde met een enorme koppijn, besefte ik verkeerd bezig te zijn. Nou had ik altijd al in mijn achterhoofd dat ik misschien ooit wel het bedrijf van mijn ouders wilde overnemen, maar er was nooit openlijk over gesproken. Van beide kanten niet. Tot ik op een dag thuis kwam en me opeens realiseerde dat ze bezig waren de zaak te verkopen! Er was een gegadigde die voor de tweede keer kwam kijken en met vrouw en kinderen al bezig was de slaapkamertjes toe te wijzen. Soms moet je ergens tegenaan lopen om te beseffen dat je fout zit en ik dacht: nu of nooit. Als de zaak eenmaal ver kocht is, raak Ik er nooit meer aan. Een paar dagen later heb ik van mijn werk af mijn ouders gebeld en ge vraagd of ze de verkoop wilden afbi zen en mij een jaartje proeftijd wild geven. Een half jaar kreeg ik en n langer. Ik wist tenslotte hoe het er de zaak toeging en als ik het met t half jaar dan nog niet zou weti kwam dat later ook niet. Ze hadd gelijk. Ik verhuurde mijn huis in A sterdam en mijn baas hield mijn baj voor me vast. Hij gunde mij mijn kar maar wilde me eigenlijk niet lat gaan. Je kunt ieder moment terugk men, zei hij. Je begrijpt dat dat een geweldige opsteker voor n was. Maar ik wist al gauw dat ik n meer terug wilde. Ik had vanaf f begin plezier in mijn werk in de kei. De samenwerking met ouders is prima en ik ben heel blij <j ze me nog helpen, al botsen we tuurlijk wel eens.' Hij lacht: 'Mijn der en ik hebben dezelfde oogoi Maar als we kibbelen, doen we nooit waar de klanten bij zijn.' En gen zijn ouders: 'Jullie hebben al in de vingers, ik moet nog veel ren.' Anja: 'Soms is een andere heel verfrissend.' 'Soms wel, son niet,' geeft Arno ten antwoord en gaat verder: 'Het is hartstikke fijn d ik uit jullie bagage kan putten. In zomer moet ik bijvoorbeeld al vo volgend jaar Pasen de zoetwar bestellen. Hoeveel in godsnaam? I chocoladeletters worden in januari februari al klaargemaakt. Goed schatten is heel belangrijk. Op is vi diend, bij over moet geld bij.' 'Ik heb ook veel steun aan het pers rteel. We hebben geweldig persons dat al jaren bij ons is. Voor ons zijn; hetzelfde als familie. Dat werkt plezierig. Zij zijn flexibel naar ons wij naar hen. Vanmiddag zitten a vier de jongeren bij de telefoon, wachten op de examenuitslag. 0 moet toch kunnen. Vertrouwen ov en weer, ook naar en met de klante Is de kracht van ons dorp. Toen laai de pinautomaat kapot was, hebt) we de mensen gewoon geld meeg geven. Kom wel voor het week» even terugpinnen, kregen ze boodschap mee en dat deden ze, dat ze op dat moment geholpen w den. Met vreemden doen we dat r, tuurlijk niet. Een toerist had gehoo dat vaste klanten soms bij een om wacht tekort wel eens wat op de mochten zetten en wilde dat o eens proberen. Toen dat niet da ging werd hij bijzonder onheus en n dat hij wel wist dat we verschrik! lijk klantonvriendelijk waren. Ik a woordde: meneer, dan heeft u toch gelijk gekregen? Een ander» haar briefje met het statiegeld bed verloren toen ze bij de kassa kwi ƒ24,50. Best de moeite. Ik kan natuurlijk niet zomaar uitbetalen der bewijs, maar een paar dagen ter vonden we het briefje in het met snoepwaar. Ik heb gelijk die ld opgebeld met de blijde tijding. Zoi geeft een goed gevoel.' Zijn Anja en Gé Koot van plan n binnenkort helemaal terug te tra ken? Gé: 'Bij een ander waren we al lang uitgeweest, maar je eig zoon wil je toch zoveel mogelijk h pen. Maar veel dingen hebben we uit handen gegeven en dan merk dat er snel uit bent.' Hij knikt bedad zaam en zegt dan: 'Het voelt goe We geven de zaak met een gen :,r hart over. Hij redt het wel.' ge nl ki ere rai >,l le en iï I Ten behoeve van de aanleg van f route Nieuwlanderweg-Postw (bij de huidige rotonde) Is ooite 'doorbraak' In de Ruigendljk g maakt De Ruigendijk (waarmee! strook duinen en niet de ernst liggende gelijknamige weg is b doetd) is echter een seconds! waterkering. Als bij een extrwi stormvloed de Eierlandse potó onder water zou lopen, zou i water vla het gat in de Rulgend ook het poldergebied ten zukk daarvan kunnen binnendringt Het Hoogheemraadschap ha daarom besloten de doorga o afsluitbaar te maken. a Ter weerszijden van de weg kom keermuurtjes. Tussen beide muurtj e passen schotbalken, die kunnen wo t den aangebracht als de nood aani c man komt. Het wordt dus een coV ure, ongeveer gelijk aan het tyj waarmee vroeger de dijk rond! haven van Oudeschild kon wout afgesloten. Vlakbij de doorgang kof een loods waarin de schotbalken li gen opgeslagen. Om een en ander kunnen uitvoeren moet het fietsjk worden verlegd en het wegprot verbreed. Het college heeft besW aan een en ander planologische ns dewerking te geven, er vanuit gaan dat het hoogheemraadschap d kosten voor zijn rekening neemt. In het kader van haar zomertouih speelt Big Band Texel bij Paal 21 Vanaf 18.00 zullen vooral i® liefhebbers aan hun trekken kom» De gasten van deze keer t trombonist Eric Blok, saxofonist J» Winder en bugelsfreler Bas van# Broek. Als jochie van een jaar of tien sliep Leo van Kuijl uit Den Helder in de stal van hoeve 'Elba' van de fami lie Terpstra, waar hij met andere kinderen een bijbels kinderkamp hield. Inmiddels is hij 46 jaar en slaapt hij weer op Elba. Nu als be woner en beheerder van het Kamphuis. Anderhalfjaar geleden namen hij en echtgenote Hannemiek Elba over van Jan en Paula Brouwer, onder voorwaarde dat ze de evangelische traditie zul len voortzetten. En dat gebeurt. Als de verslaggever een kijkje neemt, bivakkeert er net een christelijke groep kinderen uit Den Helder. Elba, de voormalige hoeve aan Zuidhaffel, is een markante combina tie van gebouwen en terreinen. Ver scholen tussen de bomen staat het bijzondere huis, dat zich in haar lange bestaan aan de omgeving heeft aan gepast. Hier een daar een tikkeltje scheef, maar wel statig en gelegen in een schilderachtige omgeving. Een stukje ernaast ligt het Kamphuis, het gastenverblijf. De kinderen spelen op het sportveld erachter. Overdag een partijtje volleybal, 's avonds bij een kampvuurtje. Er is zelfs een speciale hangplek voor de jeugd, er ligt een bootje en voor als het regent is er de loofhut, waarin zelfs een grote groep droog kan zitten. Van Kuijl vertoefde regelmatig op Elba. Eerst als kind, later als begeleider van andere evan gelische jeugdgroepen uit Den Hel der. 'We kampeerden in tenten en kookten in een schuurtje. Later kwam er een gebouw, dat werd uitgebouwd tot het Kamphuis, een verblijfsruimte waarin jaarrond gasten kunnen ver blijven. Twintig jaar geleden zeiden we al tegen elkaar dat als Jan en Paula ermee zouden stoppen, wij het graag wilden overnemen. We houden van buiten wonen en vinden het leuk om met gasten om te gaan.' Die kans diende zich twee jaar geleden aan toen ze hoorden dat Jan en Paula ermee wilden stoppen en mensen zochten die het in dezelfde geest wil len voortzetten. Het kwam tot een akkoord en nadat ze het logiesbedrijf en de omliggende terreinen wat had den opgeknapt werd de traditie voortgezet. Inmiddels verblijven er allerlei groepen. 'Van christelijke sig natuur, maar ook andere gezelschap pen, zoals familiereünies. Ze moeten niet de beest gaan uithangen, maar dat is tot nu toe nog niet gebeurd. We zijn met opzet niet bij de VW aange sloten, want dan weet je niet wat je krijgt. We adverteren wel in de Visie, het blad van de Evangelische Om roep, want dat sluit meer aan bij de doelgroep die wij zoeken. We exploi teren het niet vanuit een bepaalde geloofsrichting, maar op inter kerkelijke basis. We dienen allemaal immers één God. Via-via weet men ons prima te vinden. We verhuren bijna het hele jaar door. Er komt hier van alles. We hebben hier zelfs een kerk uit Zuid-Amerika gehad.' De groepsaccommodatie biedt plaats aan 31 gasten. De huurders wordt niet het vel over de neus ge haald. 'We zijn niet zo commercieel ingesteld. Ook mensen met een kleine beurs zijn welkom. We hebben hier altijd één groep. Of dat nu een grote of een kleine is. Het kan ook een gezelschap van zeven mensen zijn. Die zouden anders twee vakantie huisjes moeten huren en dat kan duur uitpakken. Het mooie is dat we hier lekker veel ruimte om de deur heb ben. Een ruim sportterrein, in een heel landelijke omgeving', wijst de gast heer over de tuinwatlen. 'We zijn een gasthuis waarin mensen tot rust kun nen komen en afstand kunnen nemen van hun dagelijkse beslommeringen. Een jeugdgroep kan zich hier ont spannen, een familie komt tijdens een reünie tot elkaar, een kerkenraad gaat hier in retraite en er zijn ook mensen die zich willen bezinnen. In die geest hebben Jan en Paula het destijds opgezet en zo willen wij het voortzet ten. We horen regelmatig van gasten: "We kunnen hier eindelijk even adem halen, alle stress valt van ons af." Een mevrouw uit het centrum van Rotter dam sprak vol bewonderend over de vogeltjes. Die had ze in geen jaren horen zingen. Het is mooi dat we mensen die ervaringen kunnen mee geven. Het is heel leuk om dit te doen. We onderhouden het gebouw en het terrein, maken schoon en hel pen een handje als dat nodig is. Wil len ze bijvoorbeeld een video, dan krijgen ze die van ons. In september komt er een groep die heeft gevraagd of we een ontbijt verzorgen. Dan doen we dus.' Een bezig bestaan, want naast het beheer van Elba hebben beiden een 'gewone' baan. Leo als technisch adviseur bij het Marinebedrijf in Den Helder, dat het onderhoud doet voor de Rijkswerf en Hannemiek als me dewerkster bij accountantsbureau B&B Van der Vis en De Boer in Den Burg. Daarvoor werkte ze als doktersassistente, wat soms goed van pas komt. Voor behandeling van schaaf- of andere wondjes draait ze haar hand niet om. Voorganger Slpkema van Baptistengemeente vroeg eens of Van Kuijl iets voor de jeugdgroep van Eben Haezer in Den Burg kon doen. 'Dan moeten jullie eigenlijk een nachtje blijven slapen. Maar als je het echt goed willen doen moeten jullie een heel weekend komen.' Zo kwam het dat de Texelse jeugd een week end bivakkeerde op Elba. 'Het was hartstikke leuk. 's Morgens werd er iets met de bijbel gedaan en 's mid dags was er vermaak. Ze hebben een bureau ingehuurd dat voor allertei spelletjes zorgde.' De jeugdgroep van Eben Haezer had het dat week end reuze naar de zin, meldde bege leider D. Verhagen uit Oudeschild onlangs. Buiten op het sportveld is de jeugd groep uit Den Helder enthousiast aan het volleyballen. Net als de gastheer, is ook één van de leiders een terug kerende gast in het op Elba. 'Het is hier een prachtige omgeving, er is hier veel ruimte om allertei dingen te doen, het eiland biedt volop mogelijk heden en we voelen ons hier thuis. We worden altijd gastvrij onthaald en je merkt dat de evangelische ge dachte hier volop leeft. Dat spreekt ons erg aan. Net als de prijs van de accommodatie trouwens, die is erg vriendelijk.' De reservering voor 2003 staat inmiddels in het boek. Huize Elbe, gezien vanuit de achtertuin.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2002 | | pagina 6