Sijtsma's na vijftig jaar wel 'genaturaliseer
'Je moest hier
nog naar buiten
op het tonnetje
Lan-
gespoeld
TX56 definitief weg uit have
TEXELSE g COURANT
Prominenten in
Eben Haezer
Nieuwe winkel
in Weverstraat
zorgde er a1?1
WOENSDAG 19 MEI 2004
Weckie Zuidema uit Dokkum was 19 jaar toen haar vader rea
geerde op een Texelse advertentie. Wat moet je dan, als je se
rieuze verkering hebt? Aan de toen 24-jarige Ate Sijtsma de
keuze of hij mee wilde verhuizen. Zonder aarzeling nam hij af
scheid van het bakkersvak, om met schoonvader in spe als boe
renknecht te gaan werken op hoeve Jachtlust aan de
Slufterweg.
De lucht is grauw en de regen
stroomt met bakken uit de lucht. Met
een verbeten gezicht worstelt de 15-
jarige Ate Si|tsma zich door het door
drenkte land De ploeg, getrokken
door de drie zwoegende paarden,
trekt zwaar door de grond. De longen
geeft niet snel op maar dit is gekken
werk en hi) keert met de paarden te
rug naar de boerderij 'Wat moet |i|
hier', roept de baas hem toe. 'voor
uit, ploegen jij.' 'Dan zal je het toch
zelf moeten doen', bekt de jongen
terug, 'want zo doe ik het niet.' Hij
vertrekt naar huis, zijn baas witheet
van woede achterlatend
De inmiddels 73-jarige Sijtsma was
een fel. opstandig mannetje, dat met
met zich liet sollen. Liever een andere
baas zoeken dan zich de grond in
laten trappen. 'Het werken in de land
bouw was wel aardig maar van tijde
lijke aard. Je had geen andere keuze.
Ik zou naar de MULO, maar in die
oorlogsjaren had je niets, er was
domweg geen vervoer.' In de jaren
erna bleef hij in de landbouw werken,
ondertussen een opleiding volgend
aan de politieschool in Groningen.
Het examen, dat in Rotterdam werd
afgelegd, ging perfect. Tot het op de
ogentest aankwam. Sijtsma bleek
kleurenblind te zijn.
Toen hij niet bij de politie terecht kon,
moest hij wat anders bedenken, want
het boerenvak had hij wel gezien.
'Toen werd er een bakkersknecht
gevraagd in Niawier en dat leek me
wel wat.' Twee jaar later had Sijtsma
al zijn bakkersdiploma's op zak. 'Ik
vond het een leuk beroep. Alleen, m'n
baas en ik, we lagen mekaar met zo.
Er was altijd wel iets. Op een dag
waaide het heel hard. Ik ging natuur
lijk ook te venten en had dan zo'n
grote bakkersmand voor op de fiets.
Als laatste moest ik altijd naar een
boer. Die woonde wel zo'n verrekt
end het land in. Dan moest je over
een smal paadje met aan de ene kant
een greppeltje en aan de andere kant
een diepe sloot.' Ondanks de harde
wind ging het ook dit keer weer goed
en hij stalde de fiets tegen een paal.
'Kom ik terug, ligt de hele handel in
de sloot. Gelukkig had ik niet zo veel
meer bij me. Maar ik moest het mooi
uit eigen zak betalen. Wat een lelijke
kerel was dat toch! Dat heb ik hem
ook wel verteld en toen was ik snel
vertrokken. Ik geraakte bij een andere
bakker, waar ik het prima naar mijn
zin had. En daar in Dokkum trof ik
mijn meisje, Weckie Zuidema. Haar
vader was bloemist. Een hele leuke
tijd was dat. Heel leuk...'
Met de bloemenzaak ging het echter
met zo florissant. Er kwam al meer
concurrentie, waardoor Zuidema ge
noodzaakt was de zaak van de hand
te doen. Zoekend naar een oplossing
viel zijn oog op een advertentie in de
krant, afkomstig van Van Maldegem
op Texel, die om een boerenknecht
met zoon vroeg. Zuidema had wel
interesse. Hij had vroeger bij List ge
werkt, een bloembollenboer in De
Koog, dus hij wist wel iets van Texel.
Een zoon had hij ook, maar die wilde
met de landbouw in. Zou het niet iets
voor die verkering van Weckie zijn?
Die had ook in de landbouw gezeten.
'Zodoende vroeg hij of ik mee wilde.'
In tegenstelling tot zijn vriendin was
hij nog nooit op een eiland geweest
en had hij geen idee wat hij zich daar
van moest voorstellen. Zijn ouders
ook niet en zijn vader waarschuwde:
'Ik weet met wat je daar moet zoeken
jongen, op die zandvlakte, dat is toch
helemaal niks Echtgenote Weckie
vult aan: 'Ik was toen 19 en Ate 24
jaar. Als ze me in deze tijd zouden
zeggen dat we gingen verhuizen, dan
denk ik met dat ik was meegegaan.
Maar vroeger had je niet zo veel in te
brengen, je moest gewoon mee. En
wilden we elkaar blijven zien en een
toekomst opbouwen, dan moest Ate
zijn werk opzeggen en ook mee
gaan.'
Op 18 april 1954 vertrok het gezin
Zuidema, inclusief de aanstaande
schoonzoon, richting Texel. Helemaal
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen
hier al zó lang dat ze nauwe
lijks meer van een echte
Texelaar zijn te onderscheiden.
Waar komen ze vandaan en
wat bracht hen er toe zich blij
vend op ons eiland te vesti
gen? In de rubriek Aange
spoeld dit keer: Ate en Weckie
Sijtsma.
kwam te wonen, een arbeidershuisje
aan de Hoofdweg, niet ver van Jacht
lust (sinds 1993 Vogelvreugd), dat
aan de Slufterweg stond Gewend
aan een stadse omgeving, met hui
zen van alle gemakken voorzien, was
het voor Weckie wel even slikken. 'Je
moest hier zelfs nog naar buiten op
het tonnetje. Gelukkig had ik snel een
baantje. We waren hier nog maar net
een dag of er kwam iemand uit De
Waal vragen of ik in de huishouding
wilde werken. Het was wel met het
werk dat ik gewend was, maar je had
in ieder geval iets. Ik heb daar een
half jaar gewerkt en daarna nog wat
ochtendjes hier en daar.'
vlekkeloos verliep de reis niet Ate
'Aan het eind van het Amstelmeer, ter
hoogte van Van Ewijcksluis, strand
den we met de vrachtwagen. Lekke
band. Het was prachtig weer die dag
en onderweg had ik al eens naar die
rietkragen zitten kijken. Ik zei: weetje
wat, ik moest maar eens wat eenden
eieren gaan zoeken.' Terwijl de rest
van het gezin richting restaurant ging,
struinde hij samen met Weckie de
dichtbegroeide kant van het meer af.
'Laat ik er vier vinden!' Hij stopte de
eieren in zijn jaszak en samen liepen
ze naar de rest van het gezin, dat al
lang en breed aan de koffie zat. Met
een vaartje zette hij zich neer. verge
tend dat de eieren nog in zijn jaszak
zaten Twee kapot, het struif droop uit
zijn jasje. De twee overgebleven eie
ren werden zorgvuldig in een papier
tje gerold en zolang op moeders tas
gelegd. 'Kwam er een man binnen die
vroeg of we ook twee mensen had
den zien lopen in het natuurgebied.
We hielden ons stil, die mensen wa
ren wij natuurlijk. Het was beschermd
gebied waar je helemaal met mocht
komen. Wisten wij veel. Dat had je in
Friesland niet. Daar zocht |e altijd
naar eieren. Afijn, we konden weer
verder, moeders pakte haar tas en
toen hadden we helemaal geen eie
ren meer.'
In de namiddag arriveerden ze op
Texel, waar het gezin op Oude Slot
'Buiten dat we nog geen plek voor
onszelf hadden', vervolgt Sijtsma,
'woonden we er wel leuk. Maar dat
inwonen had met veel langer moeten
duren. We hadden geluk dat Jan
Gerard van Maldegem een huisje op
Oost kocht dat wij van hem konden
huren, voor vier gulden in de week.
Het was het huisje van Jan Daalder,
een oude visserman. Mijn ouders
zouden de avond voor de trouwerij,
in februari 1955, overkomen. Maar
dat liep behoorlijk uit de hand. Er
stond een harde oostenwind, waar
door het schip de haven van Oude-
schild niet in kon. Uren hebben ze er
rondgedobberd. Arme mensen, ze
waren nog nooit van huis geweest. Ze
dachten dat ze ons nooit meer zou
den zien, zo ver weg vonden ze het.'
Na haar huwelijk stopte Weckie, zo
als dat gebruikelijk was, met werken
om zich geheel aan haar eigen huis
houding te wijden. Ze raakte al snel
zwanger en het gezin breidde zich
gestaag uit tot vier kinderen, die al
lemaal op Oost werden geboren. Ze
had er de eerste jaren haar handen
mee vol. Haar echtgenoot zag ze
nauwelijks, die was voortdurend aan
het werk. 'Ik maakte toen uren hoor,
wel zestig in de week En dan had je
ook nog loonwerk Ik heb wel gehad
dat ik om elf uur 's avonds thuis
kwam. En dan moest je nog warm
eten. We hadden het altijd druk. Op
Jachtlust hadden we eerst 50 hectare
en op den duur werd dat 100 hectare.
Dat was toen Jan Gerard van
Maldegem samen met Louw Stroo
van De Halm en Jaap Barendrecht
van Vruchtbaaroord een combinatie
vormde. De machines deelden ze
met zijn drieën. Heel in het begin heb
ik hier nog met paarden gewerkt.
Later kregen we ons eerste trekker-
tje, een Cormick van 30 PK We heb
ben ook nog eens een Ursus, gehad.
Daar hing een keer een grote
cultivator achter, maar die grond was
er zo hard als beton. Je moest altijd
goed opletten dat je die cultivator op
tijd omhoog kreeg, anders ging het
niet goed. En toen ging het zeker
even met goed met Barendrecht want
hij trok die Ursus helemaal uit elkaar.
Alle bouten knapten en daar stond-
le. dwars door de midden. Was je
mooi klaar mee.'
Zo enthousiast als Sijtsma over zijn
werk vertelt, voor zijn echtgenote lag
het toch een beetje anders. Vooral
toen haar ouders terugkeerden naar
Friesland. 'Vader heeft twee jaar bij
Jachtlust gewerkt en daarna nog
twee jaar bij Stoepker op Vruchtbaar
oord Daarna is hij teruggekeerd naar
Friesland. Mijn broer ging later ook
terug en uiteindelijk bleven alleen wij
en de kindertjes over. Toen heb ik het
wel eens stil gevonden, hoor. Later
zat ik volop in het verenigingsleven,
maar indertijd dat je geen familie
meer had waar je even langs kon en
mijn man altijd aan het werk was...
Ik ging wel eens op zaterdagmiddag
met de kinderen op de fiets naar het
land om te laten zien dat ze nog een
vader hadden. Hij ging altijd zo vroeg
de deur uit. In de zomer, als hij moest
persen en in het graan zat, kwam hij
pas thuis als de kinderen al lang en
breed in bed lagen. Met vakantie kon
den we ook nooit. Onze dochter was
zestien jaar toen we voor het eerst op
vakantie gingen. Hij kon moeilijk vrij
krijgen, maar het lag ook wel een
beetje aan hem zelf hoor. Dan kon het
niet, want dan zaten ze in de bieten,
dan weer in het hooi of in de aardap
pelen...' Ate Sijtsma lacht wat veront
schuldigend: 'Ja, ik ben met zo'n
vakantieman. Maar het wordt nu
effies wat beter.'
Ze bleven tien jaar op Oost en gingen
er uiteindelijk weg omdat ze er te veel
last van vocht hadden. 'We woonden
er fantastisch, maar Weckie werd het
er een beetje zat. We hadden een
dak, zo lek als een mandje. Er ston
den wel veertien pannen op zolder
om het water op te vangen.' Weckie
was dan ook heel blij toen er een
woning vrijkwam aan de Mulderstraat
in Oosterend. 'Mijn man vond het niet
zo leuk Hij had het altijd zo goed naar
zijn zin op Oost met een mooi bouw-
landje voor de deur' Ate: 'Ik heb een
jaar lang niet kunnen wennen en liep
hier echt als een verdoolde in het
rond. Ik weet met wat het was, maar
kon mijn draai met vinden. Voor het
huis was niets, alleen de kleuter
school stond er. Verder was alles
bouwland. En je kunt het je niet meer
voorstellen, achter, vanuit de kamer,
keken we tot de duinen aan toe. Er is
in al die jaren toch wei veel veran
derd. Waar nu het vakantiepark is,
was vroeger een grote boomgaard.
Hier en daar staat nog zo'n oude
boom. Daar komen trouwens lekkere
appels aan. Als het zo uitkomt, pluk
ik er nog wel eens een.'
Ate en Weckie Sijtsma voor hun woning in Oosterend.
Op zijn 59ste kwam Sijtsma in de
VUT. Hij miste zijn werk wel. 'Ik heb
35 jaar op Jachtlust gewerkt en altijd
met plezier. Had wel graag nog eens
wat aardappels willen selecteren. Of
een stukje ploegen.' Dat is wat hij het
liefste deed, ploegen en zaaien
'Maar wel recht ploegen! Krom vind
ik verschrikkelijk, nog steeds let ik
daar op. En je ziet wel eens land, nou
nou... Wij hadden eerder op één stuk
wel drie soorten grond. Zwaar,
flodderzand en half om half. Dat was
bijna onmogelijk om recht te ploegen.
Ik heb in die jaren wel eens tegen Van
Maldegem gezegd: er moest toch
eigenlijk een ploeg bestaan die je kon
sturen. Hij zegt: jij bent niet goed, hoe
kom je daar nou bij man, dan ken toch
niet. En nu heb je bestuurbare ploe
gen. Jammer dat ik dat niet meer heb
meegemaakt. Nu tuinier ik wat, we
hebben een flinke moestuin aan de
Koningsweg.'
Eén ding moet hem nog van het hart:
'Wat ik mis op Texel is de kaatssport.
Ik zat daar al op toen ik nog in Fries
land woonde en ook hier op Texel
hadden we jarenlang een kaatsclub.
Want er zaten hier wat Friezen, hoor!
Jammer genoeg is dat er nu niet
meer. En een Texelaar hoef je niet te
vragen om mee te doen, want ze ken
nen het niet en willen het ook met le
ren. De kaatssport is hier letterlijk 'en
figuurlijk uitgestorven.' Beiden spelen
nu al weer zo'n negen jaar jeu de
boules. En niet onverdienstelijk, want
hun club werd al drie keer Texels
kampioen.
Sijtsma zat in heel wat besturen
de tuindersvereniging, de kaats
het CNV en nog steeds van def
boulesclub. Samen met echtg!
Weckie viert hij enkele gouder
leums. Hij is bijna vijftig jaar lidï
bond en volgend jaar zijn ze vijf!:
getrouwd. Het eerste jubileum
den ze afgelopen maand, op 18:
toen ze op de kop af vijftig jm
Texel waren. Een gelegenheid!
niet ongemerkt voorbij wilder
gaan. Weckie: 'We hebben h#
vierd met alle kinderen. Niet mi
enorm feest, maar gewoon de:
gens gezellig samen koffie tednr
Want na vijftig jaar voel ik me tod
een beetje genaturaliseerd h»
Ingrid de!
Otto de Bruijne en evangelist Feike
ter Velde, beiden bekend van televi
sie, spreken binnenkort voor de
Texelse baptistengemeente in het
gebouw Eben Haezer aan de
Julianastraat in Den Burg. Ter Velde
is donderdag 20 mei (Hemelvaartdag)
als eerste aan de beurt. Hij was vele
jaren presentator van de program
ma's 'Als mensen veranderen' en 'De
verandering' van de Evangelische
Omroep. Tegenwoordig is hij vaste
medewerker van het tijdschrift 'Het
Het woonhuis Weverstraat 6 in Den
Burg mag van de politieke partijen
een winkelbestemming knjgen. Zij
zijn bereid tegemoet te komen aan
een verzoek van de eigenaren, die
daardoor verder hopen te komen met
het verkopen van het door winkels
omringde woonhuis, dat al anderhalf
jaar te koop staat. Volgens een
woordvoerder heeft zich een serieuze
koper gemeld die een winkel in duur
zame cadeauartikelen wil beginnen in
het pand. De man was niet gelukkig
met de voorwaarde van D66, CDA en
de PvdA dat de woning naast de win
kel behouden moeten blijven en wor
den voorzien van een eigen opgang.
Van Texels Belang en de WD hoeft
de woonbestemming niet op het
pand te blijven liggen. Wijziging van
de bestemming is mogelijk volgens
het bestemmingsplan Den Burg en
levert volgens het college geen be
zwaar op.
Zoeklicht' en geeft in heel Nederland
bijbelstudie over Israël en wat we
moeten verwachten als Jezus weder
komt. Ook is hij reisleider van
'Zoeklichtreizen' naar Israel. In Eben
Haezer spreekt hij in een dienst die
om 19.00 uur begint.
De in Ermelo wonende Otto de
Bruijne spreekt zondag 23 mei vanaf
10.00. Hij is spreker, schrijver en
schilder en eveneens bekend gewor
den als presentator van tv-program-
ma's van de EO. Hij gaf vele jare:
ding aan een instituut voor chnst
ethiek en samenlevings- en or
kelingsvragen in Afrika en was
voor verbonden aan de evangel
hulp- en ontwikkelingsorga»
TEAR-fund. De lezing die hij zo:
geeft, is getiteld 'Tussen Hemel'
en Pinksteren' en gebaseerd cj
bijbelfragment 'Handelingen 1
Belangstellenden zijn in beideï
len welkom.
De voormalige TX56 Cornelia Cat-
harma van de gebroeders Van der
Slikke is gistermiddag definitief ver
trokken uit de haven van Oudeschild.
Al onder de nieuwe naam Delfino en
geregistreerd als motorjacht voer hij
de haven uit. Voormalig mede-eige
naar Pieter van der Slikke. machinist
Leendert Vlas en Pieter Brands van
Hoekman Maritiem uit Urk varen de
voormalige kotter in ongeveer tien
dagen naar het Italiaanse San Remo,
dat de nieuwe thuishaven wordt.
Hoekman Maritiem
keiaar voor dat het vorig
neerde schip werd verkocht W
is eigendom geworden van def
Reverberi en Guarisco uit FranM
Italië die kotter als plezierjacht!
gebruiken. Zij laten daan/ooi"
meer een overkapping aanbid
over het bijna dertig meter
schip. De TX56, waarmee degs
ders Van der Slikke rondvis Iw
gevangen, is ongeveer derti?
oud.
(FoloJ^^^Ê
Het betrof de jaargang die in het
schooljaar 1980-1981 voor het eerst
de school op de hoek Haffelderweg-
Emmalaan bezocht. Veel van deze nu
ongeveer 37-jarige dames hadden
elkaar bijna twintig jaar niet meer
gezien, dus het weerzien was harte
lijk en soms zelfs uitbundig. Van de
partij waren ook oud-docenten, zo
als Lidy Medema (gymnastiek), juf
Barendregt (huishoudkunde en ge
zondheidszorg), Hans Lasthuizen
(Nederlands), Juf Keijzer-Dros (ko
ken), juf Keyzer (Engels) en juf
Pettinga (tekenen).
Over de beleving van de schooltijd
liepen de reacties uiteen. De eén
vond het een ontzettend leuke
schooltijd, met schoolkampen naar
Dennenoord, Schoorl en Heerlen en
bezoeken aan de discotheek als
hoogtepunten. Anderen noemden
het een 'verschrikkelijke tijd'. 'Aan het
eind van de lagere school vulde je
een toets in en werd besloten dat ik
naar de Huishoudschool moest. Er
werd echt op ons neergekeken. We
waren de meiden van de Soepschool
of de Spmazieacademie. Ik verveelde
me rot en we hadden alle tijd om lol
te trappen. Pas later ben ik er anders
tegenaan gaan kijken', aldus één van
de reünisten. Elisabeth Siersma-
Bovenste rij: Miranda Boon, Christa Jansen en Elisabeth Slegtenhorst. Middelste rij: Linda van Leersum, mevrouw Keyzer, Winda Beijert,
Palmyra Witte, Diana van Tongelen, Inge Zoodsma, mevrouw Pettinga, Dirk Kuip, Anja van Exel, Bep Vlaming, Marieke van der Vis, mevrouw
Barendregt, Diana Blonk, Silvia Witte, Margo van der Knaap, Diana Bonne, Mirjam Witte, Anja Bakker, Erna Blom, Christa Keizer en
Elisabeth Siersma. i t/
Onderste rij: mevrouw Medema. Marjon van Tatenhove, Corina Roeper, Corma Timmer, mevrouw Keijzer-Dros, Rezia Verlooy, Carolien
Ran, Debbie van der Slikke, Anita Eelman, Astrid Timmer, Hans Lasthuizen. Zittend: Jaqueline Witte, Marjan van der Vis, Marjan van Dijk
en Janet Koopman. <Fo,° Gerard
Pannenkoeken die tegen het pla
fond vlogen, 'oneetbare' boeren
kool die uit het raam werd gegooid
en leerlingen die in de provisiekast
van likeurtjes snoepten. Sterke
verhalen over de voormalige Huis
houdschool. Ze werden zaterdag
verteld tijdens de reünie van zo'n
veertig oud-leerlingen.
Krugers ervoer het anders: 'Het was
een leuke tijd en ik heb veel dingen
geleerd waar ik nu nog profijt van
heb. Bovendien: je werd met alleen
opgeleid voor het huishouden, maar
het was ook een opstapje voor zorg-
opleidingen. Veel meiden zijn later
ook de zorg in gegaan.'
Aan de hand van foto's en verslagen
werden in de kantine van de voorma
lige LTS herinneringen opgehaald,
waarna werd aangeschoven voor een
gezamenlijk maal, dat ze nu niet zelf
hoefden te bereiden.
