Texel voor Leidse Riny eiland van vrijheid
3
Wisseling wacht bij
'"Texelse Autocentrale
.TEXELSE
COURANT"
Aan-
gespoeld
Bedrijvig heid
DINSDAG 11 JANUARI 2005
om in 1999 toe te treden tot het fa
miliebedrijf. Grismgt sr: 'Rick is een
echte techneut. Hij heeft in het ma
gazijn gewerkt en in de werkplaats.
De overname is heel geleidelijk ge
gaan.' Beiden benadrukken dat de
opvolging voor de bedrijfsvoering
geen merkbare veranderingen zal
hebben.
VERVOLG VAN PAGINA 1
Musea in 2004
stopperadvertenties in de Telegraaf
hebben geplaatst, is goed aangesla
gen. Die kortingbonnen kwamen hier
regelmatig langs de kassa. We heb
ben veel gratis publiciteit gehad. Op
Texel zijn het vooral de verblijfs-
toeristen die een bezoek aan
EcoMare brengen en dat aantal is
naar ik begrijp ook stabiel gebleven.
De circa 300.000 bezoekers is nog
een stuk lager dan het record van
330.000 in 1998, toen de Waterzaal
in gebruik werd genomen. Maar sinds
die tijd zitten we op een redelijk sta
biel niveau.' Om ook dit jaar zoveel
mogelijk mensen te verleiden tot een
bezoek, staan verschillende activitei
ten op het programma. 'Op 18 maart
openen we een tentoonstelling over
de op Vlieland aangespoelde buitrug.
Daaraan gekoppeld wordt een expo
sitie over zwerfvuil op zee, want een
stuk touw is dit dier noodlottig gewor
den. Naast de wisselende tentoon
stellingen, actualiseren we de vaste
tentoonstellingen.' Ingrijpend wordt
de vernieuwing van de zeehonden
bassins. 'Deze-betonnen bakken zijn
van 1970. We zijn er nog niet precies
uit hoe het gaat worden, maar het is
wel een onderwerp waarin we ons dit
jaar gaan verdiepen. De uitvoering
staat voor volgend jaar op het pro
gramma.'
Oudheidkamer
Stabiel bleef ook het aantal bezoe
kers van de Oudheidkamer, die in
2004 6500 bezoekers trok. Publieks
trekker was onder meer de tentoon
stelling over geloven op Texel, waarin
katholieke, hervormde en doopsge-
Raadsvergadering
Dinsdag (vandaag) vergadert de ge
meenteraad in het raadhuis. De ver
gadering begint om 19.30 uur en is
openbaar. Bij wijze van proef zijn alle
stukken, inclusief bijlagen, te vinden
op de gemeentelijke website (www.
texel.nl), onder het kopje 'Politiek en
bestuur, gemeenteraad, actuele agen
da'. De vergadering wordt recht
streeks uitgezonden via Radio Texel.
De agenda luidt als volgt:
1Opening en mededelingen
2. Vaststelling volgorde stemming
3. Vaststelling agenda
4. Vaststelling besluitenlijst
30 november
5. Gemeenschappelijke regeling
OOW
6. Communicatieplan Den Burg
Centrum
Lezing over
zonnevlekken
In De Slinger in EcoMare geeft Jacco
Sloover vrijdag een lezing met als ti
tel 'Zonnevlekken: van kolenvelden
tot magnetische spaghetti'. In de le
zing worden de fenomenen in de kern
van zonnevlekken behandeld. De le
zing begint om 20.00 uur, de toegang
bedraagt €3,-. Donateurs van de
sterrenwacht hebben gratis toegang
zinde gebruiken werden getoond en
waarbij in de tuin bijbelse planten
groeiden. Deze tentoonstelling wordt
dit jaar verlengd. Ook de expositie
over Aagje Luijtsen. die brieven
schreef aan haar zeevarende man,
trok mensen naar het museum aan
de Kogerstraat. Wat opviel was dat
op folkloredagen de drukte minder
was dan voorgaande jaren, wat er
mee te maken kan hebben dat het
juist op die dagen erg warm was. De
Oudheidkamer onderging vorig jaar
een restauratie, met als laatste wa
penfeit de opgeknapte kelder. Dit jaar
staat vooral in het teken van het 50-
jarige bestaan van de Oudheidkamer.
7. Verzoek Bremakker
8. Wijziging belasting
verordeningen
9. Verantwoording project
nieuwbouw Gemeentewerken
10. Vernieuwing bibliotheekwerk
11Vijfde groepsruimte OBS
Durperhonk
12. Wijziging 'Verordening toelage
uitwonende studerenden"
13. Ingekomen stukken
14. Rondvraag
15. Sluiting
Geen nieuw derde
zomerhuis Eldorado
Bungalowpark Eldorado aan de
Bosrandweg bij De Koog mag
geen derde extra zomerhuis bou
wen. De bestuursrechter in
Alkmaar heeft het bungalowpark in
het ongelijk gesteld bij een zaak
die zij tegen de gemeente had aan
gespannen.
Volgens de 25-procentsregeling voor
kwaliteitsverbetering zou Eldorado
maximaal twee zomerhuizen mogen
bijbouwen. Het park pleitte ervoor dat
burgemeester en wethouders de 25
procent naar boven zouden afron
den, zodat er drie nieuwe bungalows
zouden kunnen worden gebouwd.
Het college weigerde dat op grond
van het bestemmingsplan Buiten
gebied, waarna Eldorado naar de
rechter stapte. Tijdens de zitting
voerde het park aan dat de bouw-
aanvraag paste binnen het
bestemmmgslan, omdat het park ook
met dne nieuwe bungalows binnen
de grenzen blijft die in het bestem
mingsplan staan. De rechter ging niet
mee in die redenering. De rechtbank
oordeelde dat het met onredelijk is
dat de gemeente maximaal 25 pro
cent als harde grens hanteert en daar
niet met een vrijstellingsprocedure
vanaf wil wijken. Volgens een woord
voerder ziet het college in de uit
spraak de bevestiging dat het terug
houdend beleid ten aanzien van de
uitgifte van slaapplaatsen dat in de
nieuwe beleidsnota Recreatie en Toe
risme is opgenomen stand houdt bij
de rechter.
Op een dansavond in de Oranjeboom in Den Burg ont
moet Riny Wielinga, nu 70 jaar, haar toekomstige echt
genoot Joop de Beurs. Ze is zich niet bewust dat haar
naam genoteerd wordt in een boekje dat De Beurs
zorgvuldig bij zich draagt. In de daaropvolgende win
ter brengt de post een brief van Texel waarna een af
spraak volgt. Leidse Riny, nog zo groen als gras,
meende in alle oprechtheid dat het huwelijk haar vrij
heid betekende en Texel de hemel op aarde.
I Jarenlang woonde Riny Wielinga in het grote huis v<
burg, dat maar liefst vijftien kamers telde.
de firma Keijseren Co aan de Binnen-
Het IS 1955 als de 19-jarige Riny Wiel
inga. vergezeld van een broer en en
kele vriendinnen, haar vakantie door
brengt op Texel. Op het eiland van de
vrijheid, zoals het in die jaren onder
I veel jongelui bekend staat. 'En niet
voor de seksuele vrijheid, daar was ik
met mijn gereformeerde opvoeding
nog veel te groen voor. Vrijheid stond
voor ruimte, de zee en het strand en
voor lange fietstochten in de mooie
natuur. We logeerden in het Walen
burgerhuis, een soort jeugdverblijf,
waar we in bedden boven elkaar slie
pen'. Naast het aangenaam verpozen
in de natuur kunnen ze, ondanks de
ouderlijke vermaningen, de verleiding
van een avondje dansen in de Oranje-
boom niet weerstaan. 'Nou ja dan
sen, ik had met sporten m'n enkel
verzwikt en zat als een muurbloempje
aan de kant. Komt pr plotseling een
knappe jongeman op me af die me
ten dans vraagt. Ook al deed mijn
enkel zeer, ik wilde niet weigeren en
we dansten de hele avond. Met als
gevolg dat ik zes weken last van mijn
enkel zou houden. Het enige wat ik
van hem wist was zijn naam, leeftijd
en dat hij bij zijn vader in het bednjf
werkte. Dat hij onder het dansen naar
m'n geloof en politieke overtuiging
vroeg, vond ik wel wat vreemd maar
stond daar verder niet bij stil.'
Achteraf blijkt dat de jongeman. Joop
de Beurs, een boekje bijhield waarin
j de namen en bijzonderheden geno-
teerd stonden van alle vrouwen waar
hij die zomer mee had kennisge
maakt. Zijn ouders vonden het hoog
tijd worden dat hij met zijn 28 jaar een
vrouw ging zoeken. 'Klaarblijkelijk
heeft hij daar goed over nagedacht
en zich mij herinnerd. Die winter ont
ving ik een brief van hem en zijn we
gaan schrijven, wat uitmondde in af
spraakjes in Amsterdam en later bij
mij thuis. Hoewel we op elkaar ge
steld waren, moet ik eerlijk zeggen
dat het van mijn kant ook wat anders
was. Ik wilde graag het huis uit. Maar
op kamers, dat kon je in die tijd je
ouders niet aandoen. Daarbij dacht
ik, als ik trouw, dan heb ik ook mijn
vrijheid en Texel, dat was de hemel op
aarde.' Riny is nog te onervaren om
de consequenties van deze beslis
sing te overzien. Ze heeft in Leiden
een goedbetaalde baan als secreta
resse en verdient zelfs meer dan haar
toekomstige echtgenoot, waar ze
heimelijk een beetje trots op is. Zon
der nadenken zegt ze haar baan op,
geeft een afscheidsfeestje voor fami
lie en vrienden en vertrekt. Met tra
nen in de ogen neemt haar moeder
afscheid van haar enige dochter die
zich verheugt op een mooie toekomst
op Texel. Op 20 november 1957 trou
wen Riny Wielinga en Joop de Beurs.
De kerkelijke inzegening vindt 's mid
dags plaats in de doopsgezinde Ver
maning door dominee Van Sluys. Na
een diner in De Lindeboom en een
nacht in de bruidssuite, neemt de
kersverse mevrouw De Beurs haar
intrek in het grote huis van de firma
Keijser en Co aan de Binnenburg dat
maar liefst vijftien kamers telt.
Het is een prachtige woning, in de stijl
van de Amsterdamse School, maar
erg donker door de eikenhouten
lambrisering en bewerkelijk door het
vele koperwerk en de kolenkachels.
'Omdat ik in Leiden alleen maar ge
studeerd en géwerkt had, wist ik
amper iets van het huishouden af.
Mijn moeder zei altijd: Later kun je
nog genoeg poetsen. Ik wist gewoon
niet waar ik moest beginnen. Geluk
kig was daar buurvrouw Schaap, mijn
trouwe hulp, die me het nodige bij
bracht.' Het eerste jaar op Texel valt
haar zwaar. Ze is wat ontregeld en
ontvangt weinig steun van haar con
servatieve schoonouders die van
mening zijn dat ze zich maar snel
moet aanpassen. 'We hadden nooit
een gewoon gesprek, het ging altijd
over zaken. Als je dat niet gewend
bent en je bent niet gewend met
stemverheffing te spreken, is dat echt
wel even wennen. Ook aan het in
hokjes denken zoals hier op Texel: jij
hoort bij die familie dus ben je lid
van..., zo'n automatisme. Wat dat
betreft moet ik zeggen dat mijn man
daar altijd voor paste. Gelukkig had
Den Burg met zijn gezellige Binnen
burg wel een beetje het idee van een
stad zodat ik Leiden niet erg miste.
Ik zou overigens nooit in een ander
dorp zijn gaan wonen. Dat eerste jaar
ben ik wel zeven keer naar Leiden
geweest en mijn moeder minstens zo
vaak op Texel.'
Misschien dat het anders was gelo
pen als zij de mogelijkheid had gekre
gen om mee te werken in het bedrijf.
'We hadden kantoor aan huis, de in
gang lag aan de kant van de Burgwal,
die toen nog de Nieuwstraat heette.
Ik mocht wel het kantoor opruimen en
gasten ontvangen, maar niet in het
bedrijf werken. En zeker niet buitens
huis, dat paste met. Dat vond ik erg
jammer, dat had ik graag gewild. Mijn
man was directeur en had een druk
leven, hij was altijd weg. Eigenlijk zat
ik de hele dag maar te wachten en
dat...' Ze veert overeind. 'Ik heb toen
iets gedaan wat ik mijn verdere leven
nooit meer zou doen.' Ze loopt naar
de kast en komt terug met een stof
fen beurs met een antiek zilverslot,
geborduurd met ontelbare fijne
steekjes. 'Steeds als ik hier naar kijk,
voel ik die eenzaamheid van dat eer
ste jaar. Ik heb dit gemaakt toen ik in
verwachting was van onze oudste
zoon. Nadat Hans geboren is, heb ik
de knop omgedraaid. Ik ben ook
geen type om bij de pakken neer te
zitten en ik had weer een doel.' Drie
jaar later wordt Marcel, de tweede
zoon, geboren en heeft ze haar han
den vol aan de opvoeding van de kin
deren en het huishouden. 'Er moest
bij mij wel altijd een soort evenwicht
zijn tussen werk en plezier, dus ging
ik op tennis, op volleybal, nam deel
aan een leesclub en vulde mijn tijd
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen
hier al zó lang dat ze nauwe
lijks meer van een echte
Texelaar zijn te onderscheiden.
Waar komen ze vandaan en
wat bracht hen er toe zich blij
vend op ons eiland te vesti
gen? In de rubriek Aange
spoeld dit keer: Riny Wielinga
met naaien, schilderen en weven.
Toen ik 12,5 jaar getrouwd was, ston
den er bloemen van de boekhouder
Raven in de kamer, mijn man was h§t
vergeten...'
Riny moest haar man delen met de
Texelse gemeenschap. Joop de
Beurs was een graaggeziene per
soonlijkheid op Texel, geliefd bij ve
len en maakte deel uit van diverse
maatschappelijke besturen. 'Het was
ook geen nare man, hij was erg hu
moristisch en samen hebben we ook
wel plezier gehad. Hij was er alleen
nooit en dat zorgde dat we uit elkaar
groeiden. Ik heb er jaren over nage
dacht tot ik er eindelijk uit was. Als ik
dan toch altijd alleen ben, kan ik maar
beter vrij zijn. Zodoende zijn we na 23
jaar huwelijk gescheiden.' Riny blijft
in de Kogerstraat wonen, waarheen
het echtpaar in 1975, na het afsluiten
van de Binnenburg, was verhuisd.
'We hadden toen al geen kantoor
meer aan huis, dus wat moesten we
in dat grote pand. Alle pakhuizen
waren verkocht en wat overbleef
werd gecentraliseerd in De Waal, in
de oude zuivelfabnek waar later de
graansilo is neergezet. Ik wilde geen
alimentatie en zou zelf weer gaan
werken om mijn kost te verdienen en
de hypotheek af te lossen.'
En dan moet je jezelf gaan waarma
ken, zoeken naar een nieuw even
wicht en een eigen kennissenkring
creëren. Het is in die periode dat de
groene maffia het eiland in zijn ban
krijgt. Biologen, die door de Texelaars
wantrouwend worden gadegeslagen.
Voor die biologen moet je oppassen,
die willen alles veranderen en pikken
de mooiste plekjes van het eiland in.
'Mijn geluk was dat ze iemand zoch
ten die goed kon typen. Vóór mijn
huwelijk werkte ik als secretaresse bij
een internationaal bedrijf en sprak
vloeiend Duits, Engels en Frans. Dat
was in mijn voordeel, want er moest
een naslagwerk komen van alle
Waddeneilanden waar biologen van
Duitsland tot Esbjerg aan meewerk
ten.' De Duitsers en de Denen stuur
den de handgeschreven stukken op
en de biologen op Texel, Wim Wolff,
Norbert Dankers, Peter Reijnders,
Cor Smit en Kees Dijkema vulden
haar brievenbus met grote pakken
papier. 'In de ochtend werkte ik op
kantoor maar thuis werkte ik al die
stukken uit. Typen, typen en nog eens
typen, dag en nacht, in totaal dertien
boeken. Voor al die jongens heb ik
getypt en mijn ogen zitten verpesten
met het ontcijferen van die hand
schriften. Maar... ik heb er wel mijn
huis mee afgeiost en dat gaf een
enorm goed gevoel. Dat had de
bankdirecteur die me zo vlot een le
ning verstrekte, niet verwacht. Ik zag
hem denken dat mens redt het toch
niet.'
Het laatste deel van het naslagwerk
heeft ze niet meer kunnen afmaken.
'Naast al dat werken kreeg ik de no
dige sores. In 1982, twee jaar na onze
scheiding, overleed Joop en dat
hakte er toch wel in, want we zijn al
tijd goed bevriend gebleven. Daar
naast kreeg ik binnen twee jaar vier
operaties te verwerken. Kanker. Of
dat nu kwam door alle problemen
Als Joop niet was overleden, had ik
tot mijn 65ste moeten doorwerken,
Eigenlijk kwam het weduwepensioen
voor mij een beetje uit de lucht val
len, het vormde een basis om van te
leven.' Niet veel later wordt er bij haar
reuma geconstateerd, het einde van
haar carrière. Nogmaals stelt ze haar
plannen bij. 'Ik zocht naar een ander
onderkomen en vond dat aan de
Beatrixlaan, een heel klein hoek-
huisje. Waarschijnlijk als reactie op
m'n grote huis. Eerst hield ik een
boeldag om van overtollige huisraad
af te komen, daarna verhuisde ik. Het
enige wat ik daar niet had, was een
achtertuin. Dat vond ik jammer, want
tuinieren is mijn grote hobby. tJa twee
jaar kwam er een mooi plekje aan de
Sluyscoog vnj, waar ik bleef wonen
tot ik vanwege mijn reuma de tuin niet
meer kon verzorgen.'
Na de scheiding maakte ze een aan
tal verre reizen. Naar Nederlands-
Indië, waar twee broers van haar va
der gewoond hebben, en ze reist
samen met Texelaars naar Rusland
en Georgië. Na de afschaffing van de
Apartheid bezoekt ze Zuid-Afrika. en
ze maakt vier maal een bridgereis
naar Cyprus. 'De laatste keer heb ik
daar drie weken in het ziekenhuis
gelegen met een hersenvliesontste
king. Ik overleefde het, maar het
duurde maanden voor ik weer her
steld was.' Vanaf die tijd blijft ze dich
ter bij huis, al gaat ze nog wel regel
matig op pad. 'Mijn jongste zoon
studeerde in Amsterdam en ver
huisde almaar. Ik stelde hem voor om
samen een appartement te kopen,
zodat hij wat vastigheid had We lie
ten ons oog vallen op Casa Rosa, een
voormalige sekstent aan de Oude-
zijds Voorburgwal, die grotendeels
door brand was verwoest en zou
worden gerenoveerd. Het apparte
ment, met een prachtige driehonderd
jaar oude gevel, lag op de vierde ver-
Riny Wielinga:Maar toen dacht ik nee, ik wil op Texel oud worden
dieping en had een groot dakterras
vanwaar we zo op het dak van de
Beurs van Berlage konden kijken.
Mijn zoon werd eigenaar, maar we
spraken af dat ik één kamer ter be
schikking had, waar ik twee maal in
de maand een weekend kon verblij
ven. Het was tien minuten lopen van
het Centraal Station en ik heb geno
ten van die heerlijke cultuur daar. Er
is zelfs een moment geweest dat ik
overwoog in Amsterdam een eigen
flat te kopen en daar ook te gaan wo
nen. Maar toen dacht ik nee, ik wil op
Texel oud worden.'
Sinds zestien jaar is Riny bevriend
met een aardige man die net als zij
zelf veel van de natuur houdt. Ze
leerde hem kennen in de sauna van
Calluna. 'Vanaf die tijd zien we elkaar
de hele dag en 's avonds gaat hij naar
zijn eigen huis. Ik mag hem graag
verzorgen en vind het fijn om samen
dingen te ondernemen. Zo hebben
we eindeloos gewandeld in Sauer-
land, op de mooiste plekjes van Ne
derland en op Texel Dat kan nu he
laas niet meer door lichamelijke
problemen. Drie jaar geleden moest
ze haar mooie bungalow aan de
Sluyscoog verkopen omdat ze de
tuin niet meer kon onderhouden. 'Nu
zit ik in een aangepaste woning, wat
geweldig goed bevalt. De tuin mis ik
niet, heel Texel is nu mijn tuin. De
natuur hier is zo geweldig. We heb
ben nu allebei een fiets met accu en
we fietsen iedere dag over 'ons'
mooie eiland
In het huwelijk met mijn man stond
alles altijd in het teken van het bedrijf.
Daar is nu niets meer van over. Zelfs
de silo in De Waal is er niet meer en
dat vind ik toch wel triest. Daarom
vind ik zo mooi wat me nu nog is
overkomen. Waar ik totaal niet meer
op rekende, de geboorte van mijn
kleinzoon Joop de Beurs. Net of er
weer een stukje terug is. Het enige
wat ik nu nog wens is dat de mensen
wat verdraagzamer worden ten op
zichte van elkaar en vooral eikaars
geloof respecteren. Misschien krijger
we dan een betere samenleving.'
Ingrid de Raac
1 moment
er honderden rond op het eiland.
Dertig jaar later is die populanteit van
dit type nog steeds met ten einde.
'Nog steeds een oerdegelijke auto.
Ze maken nu de vijfde serie.'
Bedrijfswagens
Niet alleen de modellen veranderden,
ook de kwaliteit van de auto's. 'Vroe
ger was een rit van 500 kilometer een
heel eind. Tegenwoordig draai je je
hand niet meer om voor het dubbele.
Bij 100.000 kilometer was een auto
voorheen af, nu gaan ze zomaar drie
keer over de kop. De kwaliteit van de
n dejoen Jan Grisnigt van de Texelse
gintftutocentrale in 1953 begon als
'ditffeerling-monteur, sleutelde hij on-
Retjjer meer aan A-Fordjes. Meer dan
roe-Ben halve eeuw zou hij werkzaam
blijven in het garagebedrijf, een
periode waarin zich in de auto-
varbranche een revolutionaire ontwik-
i doling voltrok. Per 1 januari heeft
z'n9hij de scepter van de garage óver
hel-gedragen aan zoon Rick.
•hel
- te-Qe loopbaan van Grisnigt sr. begon
ssie3p dezelfde plek waar hij eindigt, op
varijje hoek Schilderend-Emmalaan. Het
ijverjjedrijf begon daar in 1923 als Dros
uuringenieursbureau en Autocentrale en
zin9iA/as toen Grisnigt er aan de slag ging
an96igendom van mevrouw Dros. 'De A-
Fordjes waaraan ik toen sleutelde
hadden een cabine en een laadbak.
an'spjet Zijm, de vrachtrijder uit Den
Jur).Hoorn, had er bijvoorbeeld een en
?.00paul Wuis, de kolenboer, reed met
een Chevrolet. En veel kevertjes,
daarmee Volkswagen toen niet op de
jnarkt was gekomen en waarvan er in
hetkorte tijd heel veel op het eiland
}-30rondreden.Ze kwamen hier door-
,n ingaans alleen als ze panne hadden,
1 2,voor een litertje olie of een beetje
Jr tejjoorsmeren. Regulier onderhoud,
ele-zoals nu, was er nog niet bij.' Grisnigt
Jza_bleef niet zijn hele loopbaan in dienst
van mevrouw Dros. 'Ik heb diverse
werkgevers gehad. Vijfjaar heb ik bij
eefteen garage in Den Helder gewerkt.
z'ngmaar 'k heb ook bij Reij en Kaczor
van gezeten. In Den Burg had je toen drie
■Pa"a vier garages.' Toen Rab eind 1974
LOOpe Texelse Autocentrale kocht, werd
•^.-•Grisnigt er bedrijfsleider. Toen Rab
leht zich na een half jaar terugtrok, nam
Grisnigt het bedrijf over. 'Het was niet
zo'n beste tijd. Met de economie liep
an'shet niet lekker, dat had zijn weerslag
JUr),!op het garagebedrijf en Volkswagen
-■00 iag bijna 0p z'n gat. De komst van de
'Golfjes is de redding geweest voor
VW.' De populaire auto veroverde ook
Texel. Binnen de kortste keren reden
onderdelen en de olie is nu stukken
beter. Veel minder slijtage. Vroeger
had een auto elke tienduizend kilo
meter een onderhoudsbeurt nodig.
Dan was je zo een halve dag aan het
sleutelen. De auto's van tegenwoor
dig krijgen om de 30.000 kilometer
een smeerbeurt. Daarmee zijn we in
een paar uur klaar. Het betekent wel
dat we veel meer klanten nodig heb
ben, en gelukkig hebben we die ook.
Met name bedrijfswagens zijn voor
ons een belangrijke markt geworden.
De busjes van Volkswagens zijn erg
gewild. De techniek is, zeker met de
komst van de computers, veel inge
wikkelder geworden. Het is amper bij
te houden. Elke keer verzinnen ze
weer wat nieuws. Als monteur kun je
het alleen bijhouden door je regelma
tig te laten bijscholen. En het vereist
goede apparatuur.'
Sleutelen is er voor Grisnigt (67) al
een tijd met meer bij. 'Ik kom hier nog
graag, maar ik ben al een tijdje aan
het afbouwen. Een beetje voor de
klusjes en ik mag nog wel eens een
auto verkopen. Ik heb het werk nooit
met tegenzin gedaan. Het garage
bedrijf is een heel interessant en af
wisselend vak. Het ene moment ver
koop je een auto, het volgende
moment sta je een band te repare
ren.'
Opvolger
Over de opvolging heeft Grisnigt zich
geen zorgen hoeven maken. Zoon
Rick (32) hing als kind al rond in de
garage van pa. 'Ik heb sleutelen aan
auto's altijd een mooie bezigheid ge
vonden.' Na de LTS volgde hij een
opleiding aan de MTS in Apeldoorn
een opleiding autotechniek, om
daarna een jaar een opleiding
bedrijfsmanagement te volgen. Erva
ring deed hij onder meer op in
Nieuwegein, waar hij anderhalf jaar in
een garage werkte. Op zijn 21 ste trad
hij in dienst van het ouderlijk bedrijf,
Rick en Jan Grisnigt van de Texelse Autocentrale. 'Het garagebedrijf is een heel interessant en afwisselend vak.
koop je een auto, het volgende sta je een band te repareren.