Texel voor Leidse Riny eiland van vrijheid 3 Wisseling wacht bij '"Texelse Autocentrale .TEXELSE COURANT" Aan- gespoeld Bedrijvig heid DINSDAG 11 JANUARI 2005 om in 1999 toe te treden tot het fa miliebedrijf. Grismgt sr: 'Rick is een echte techneut. Hij heeft in het ma gazijn gewerkt en in de werkplaats. De overname is heel geleidelijk ge gaan.' Beiden benadrukken dat de opvolging voor de bedrijfsvoering geen merkbare veranderingen zal hebben. VERVOLG VAN PAGINA 1 Musea in 2004 stopperadvertenties in de Telegraaf hebben geplaatst, is goed aangesla gen. Die kortingbonnen kwamen hier regelmatig langs de kassa. We heb ben veel gratis publiciteit gehad. Op Texel zijn het vooral de verblijfs- toeristen die een bezoek aan EcoMare brengen en dat aantal is naar ik begrijp ook stabiel gebleven. De circa 300.000 bezoekers is nog een stuk lager dan het record van 330.000 in 1998, toen de Waterzaal in gebruik werd genomen. Maar sinds die tijd zitten we op een redelijk sta biel niveau.' Om ook dit jaar zoveel mogelijk mensen te verleiden tot een bezoek, staan verschillende activitei ten op het programma. 'Op 18 maart openen we een tentoonstelling over de op Vlieland aangespoelde buitrug. Daaraan gekoppeld wordt een expo sitie over zwerfvuil op zee, want een stuk touw is dit dier noodlottig gewor den. Naast de wisselende tentoon stellingen, actualiseren we de vaste tentoonstellingen.' Ingrijpend wordt de vernieuwing van de zeehonden bassins. 'Deze-betonnen bakken zijn van 1970. We zijn er nog niet precies uit hoe het gaat worden, maar het is wel een onderwerp waarin we ons dit jaar gaan verdiepen. De uitvoering staat voor volgend jaar op het pro gramma.' Oudheidkamer Stabiel bleef ook het aantal bezoe kers van de Oudheidkamer, die in 2004 6500 bezoekers trok. Publieks trekker was onder meer de tentoon stelling over geloven op Texel, waarin katholieke, hervormde en doopsge- Raadsvergadering Dinsdag (vandaag) vergadert de ge meenteraad in het raadhuis. De ver gadering begint om 19.30 uur en is openbaar. Bij wijze van proef zijn alle stukken, inclusief bijlagen, te vinden op de gemeentelijke website (www. texel.nl), onder het kopje 'Politiek en bestuur, gemeenteraad, actuele agen da'. De vergadering wordt recht streeks uitgezonden via Radio Texel. De agenda luidt als volgt: 1Opening en mededelingen 2. Vaststelling volgorde stemming 3. Vaststelling agenda 4. Vaststelling besluitenlijst 30 november 5. Gemeenschappelijke regeling OOW 6. Communicatieplan Den Burg Centrum Lezing over zonnevlekken In De Slinger in EcoMare geeft Jacco Sloover vrijdag een lezing met als ti tel 'Zonnevlekken: van kolenvelden tot magnetische spaghetti'. In de le zing worden de fenomenen in de kern van zonnevlekken behandeld. De le zing begint om 20.00 uur, de toegang bedraagt €3,-. Donateurs van de sterrenwacht hebben gratis toegang zinde gebruiken werden getoond en waarbij in de tuin bijbelse planten groeiden. Deze tentoonstelling wordt dit jaar verlengd. Ook de expositie over Aagje Luijtsen. die brieven schreef aan haar zeevarende man, trok mensen naar het museum aan de Kogerstraat. Wat opviel was dat op folkloredagen de drukte minder was dan voorgaande jaren, wat er mee te maken kan hebben dat het juist op die dagen erg warm was. De Oudheidkamer onderging vorig jaar een restauratie, met als laatste wa penfeit de opgeknapte kelder. Dit jaar staat vooral in het teken van het 50- jarige bestaan van de Oudheidkamer. 7. Verzoek Bremakker 8. Wijziging belasting verordeningen 9. Verantwoording project nieuwbouw Gemeentewerken 10. Vernieuwing bibliotheekwerk 11Vijfde groepsruimte OBS Durperhonk 12. Wijziging 'Verordening toelage uitwonende studerenden" 13. Ingekomen stukken 14. Rondvraag 15. Sluiting Geen nieuw derde zomerhuis Eldorado Bungalowpark Eldorado aan de Bosrandweg bij De Koog mag geen derde extra zomerhuis bou wen. De bestuursrechter in Alkmaar heeft het bungalowpark in het ongelijk gesteld bij een zaak die zij tegen de gemeente had aan gespannen. Volgens de 25-procentsregeling voor kwaliteitsverbetering zou Eldorado maximaal twee zomerhuizen mogen bijbouwen. Het park pleitte ervoor dat burgemeester en wethouders de 25 procent naar boven zouden afron den, zodat er drie nieuwe bungalows zouden kunnen worden gebouwd. Het college weigerde dat op grond van het bestemmingsplan Buiten gebied, waarna Eldorado naar de rechter stapte. Tijdens de zitting voerde het park aan dat de bouw- aanvraag paste binnen het bestemmmgslan, omdat het park ook met dne nieuwe bungalows binnen de grenzen blijft die in het bestem mingsplan staan. De rechter ging niet mee in die redenering. De rechtbank oordeelde dat het met onredelijk is dat de gemeente maximaal 25 pro cent als harde grens hanteert en daar niet met een vrijstellingsprocedure vanaf wil wijken. Volgens een woord voerder ziet het college in de uit spraak de bevestiging dat het terug houdend beleid ten aanzien van de uitgifte van slaapplaatsen dat in de nieuwe beleidsnota Recreatie en Toe risme is opgenomen stand houdt bij de rechter. Op een dansavond in de Oranjeboom in Den Burg ont moet Riny Wielinga, nu 70 jaar, haar toekomstige echt genoot Joop de Beurs. Ze is zich niet bewust dat haar naam genoteerd wordt in een boekje dat De Beurs zorgvuldig bij zich draagt. In de daaropvolgende win ter brengt de post een brief van Texel waarna een af spraak volgt. Leidse Riny, nog zo groen als gras, meende in alle oprechtheid dat het huwelijk haar vrij heid betekende en Texel de hemel op aarde. I Jarenlang woonde Riny Wielinga in het grote huis v< burg, dat maar liefst vijftien kamers telde. de firma Keijseren Co aan de Binnen- Het IS 1955 als de 19-jarige Riny Wiel inga. vergezeld van een broer en en kele vriendinnen, haar vakantie door brengt op Texel. Op het eiland van de vrijheid, zoals het in die jaren onder I veel jongelui bekend staat. 'En niet voor de seksuele vrijheid, daar was ik met mijn gereformeerde opvoeding nog veel te groen voor. Vrijheid stond voor ruimte, de zee en het strand en voor lange fietstochten in de mooie natuur. We logeerden in het Walen burgerhuis, een soort jeugdverblijf, waar we in bedden boven elkaar slie pen'. Naast het aangenaam verpozen in de natuur kunnen ze, ondanks de ouderlijke vermaningen, de verleiding van een avondje dansen in de Oranje- boom niet weerstaan. 'Nou ja dan sen, ik had met sporten m'n enkel verzwikt en zat als een muurbloempje aan de kant. Komt pr plotseling een knappe jongeman op me af die me ten dans vraagt. Ook al deed mijn enkel zeer, ik wilde niet weigeren en we dansten de hele avond. Met als gevolg dat ik zes weken last van mijn enkel zou houden. Het enige wat ik van hem wist was zijn naam, leeftijd en dat hij bij zijn vader in het bednjf werkte. Dat hij onder het dansen naar m'n geloof en politieke overtuiging vroeg, vond ik wel wat vreemd maar stond daar verder niet bij stil.' Achteraf blijkt dat de jongeman. Joop de Beurs, een boekje bijhield waarin j de namen en bijzonderheden geno- teerd stonden van alle vrouwen waar hij die zomer mee had kennisge maakt. Zijn ouders vonden het hoog tijd worden dat hij met zijn 28 jaar een vrouw ging zoeken. 'Klaarblijkelijk heeft hij daar goed over nagedacht en zich mij herinnerd. Die winter ont ving ik een brief van hem en zijn we gaan schrijven, wat uitmondde in af spraakjes in Amsterdam en later bij mij thuis. Hoewel we op elkaar ge steld waren, moet ik eerlijk zeggen dat het van mijn kant ook wat anders was. Ik wilde graag het huis uit. Maar op kamers, dat kon je in die tijd je ouders niet aandoen. Daarbij dacht ik, als ik trouw, dan heb ik ook mijn vrijheid en Texel, dat was de hemel op aarde.' Riny is nog te onervaren om de consequenties van deze beslis sing te overzien. Ze heeft in Leiden een goedbetaalde baan als secreta resse en verdient zelfs meer dan haar toekomstige echtgenoot, waar ze heimelijk een beetje trots op is. Zon der nadenken zegt ze haar baan op, geeft een afscheidsfeestje voor fami lie en vrienden en vertrekt. Met tra nen in de ogen neemt haar moeder afscheid van haar enige dochter die zich verheugt op een mooie toekomst op Texel. Op 20 november 1957 trou wen Riny Wielinga en Joop de Beurs. De kerkelijke inzegening vindt 's mid dags plaats in de doopsgezinde Ver maning door dominee Van Sluys. Na een diner in De Lindeboom en een nacht in de bruidssuite, neemt de kersverse mevrouw De Beurs haar intrek in het grote huis van de firma Keijser en Co aan de Binnenburg dat maar liefst vijftien kamers telt. Het is een prachtige woning, in de stijl van de Amsterdamse School, maar erg donker door de eikenhouten lambrisering en bewerkelijk door het vele koperwerk en de kolenkachels. 'Omdat ik in Leiden alleen maar ge studeerd en géwerkt had, wist ik amper iets van het huishouden af. Mijn moeder zei altijd: Later kun je nog genoeg poetsen. Ik wist gewoon niet waar ik moest beginnen. Geluk kig was daar buurvrouw Schaap, mijn trouwe hulp, die me het nodige bij bracht.' Het eerste jaar op Texel valt haar zwaar. Ze is wat ontregeld en ontvangt weinig steun van haar con servatieve schoonouders die van mening zijn dat ze zich maar snel moet aanpassen. 'We hadden nooit een gewoon gesprek, het ging altijd over zaken. Als je dat niet gewend bent en je bent niet gewend met stemverheffing te spreken, is dat echt wel even wennen. Ook aan het in hokjes denken zoals hier op Texel: jij hoort bij die familie dus ben je lid van..., zo'n automatisme. Wat dat betreft moet ik zeggen dat mijn man daar altijd voor paste. Gelukkig had Den Burg met zijn gezellige Binnen burg wel een beetje het idee van een stad zodat ik Leiden niet erg miste. Ik zou overigens nooit in een ander dorp zijn gaan wonen. Dat eerste jaar ben ik wel zeven keer naar Leiden geweest en mijn moeder minstens zo vaak op Texel.' Misschien dat het anders was gelo pen als zij de mogelijkheid had gekre gen om mee te werken in het bedrijf. 'We hadden kantoor aan huis, de in gang lag aan de kant van de Burgwal, die toen nog de Nieuwstraat heette. Ik mocht wel het kantoor opruimen en gasten ontvangen, maar niet in het bedrijf werken. En zeker niet buitens huis, dat paste met. Dat vond ik erg jammer, dat had ik graag gewild. Mijn man was directeur en had een druk leven, hij was altijd weg. Eigenlijk zat ik de hele dag maar te wachten en dat...' Ze veert overeind. 'Ik heb toen iets gedaan wat ik mijn verdere leven nooit meer zou doen.' Ze loopt naar de kast en komt terug met een stof fen beurs met een antiek zilverslot, geborduurd met ontelbare fijne steekjes. 'Steeds als ik hier naar kijk, voel ik die eenzaamheid van dat eer ste jaar. Ik heb dit gemaakt toen ik in verwachting was van onze oudste zoon. Nadat Hans geboren is, heb ik de knop omgedraaid. Ik ben ook geen type om bij de pakken neer te zitten en ik had weer een doel.' Drie jaar later wordt Marcel, de tweede zoon, geboren en heeft ze haar han den vol aan de opvoeding van de kin deren en het huishouden. 'Er moest bij mij wel altijd een soort evenwicht zijn tussen werk en plezier, dus ging ik op tennis, op volleybal, nam deel aan een leesclub en vulde mijn tijd Ze zijn niet op het eiland gebo ren en getogen, maar wonen hier al zó lang dat ze nauwe lijks meer van een echte Texelaar zijn te onderscheiden. Waar komen ze vandaan en wat bracht hen er toe zich blij vend op ons eiland te vesti gen? In de rubriek Aange spoeld dit keer: Riny Wielinga met naaien, schilderen en weven. Toen ik 12,5 jaar getrouwd was, ston den er bloemen van de boekhouder Raven in de kamer, mijn man was h§t vergeten...' Riny moest haar man delen met de Texelse gemeenschap. Joop de Beurs was een graaggeziene per soonlijkheid op Texel, geliefd bij ve len en maakte deel uit van diverse maatschappelijke besturen. 'Het was ook geen nare man, hij was erg hu moristisch en samen hebben we ook wel plezier gehad. Hij was er alleen nooit en dat zorgde dat we uit elkaar groeiden. Ik heb er jaren over nage dacht tot ik er eindelijk uit was. Als ik dan toch altijd alleen ben, kan ik maar beter vrij zijn. Zodoende zijn we na 23 jaar huwelijk gescheiden.' Riny blijft in de Kogerstraat wonen, waarheen het echtpaar in 1975, na het afsluiten van de Binnenburg, was verhuisd. 'We hadden toen al geen kantoor meer aan huis, dus wat moesten we in dat grote pand. Alle pakhuizen waren verkocht en wat overbleef werd gecentraliseerd in De Waal, in de oude zuivelfabnek waar later de graansilo is neergezet. Ik wilde geen alimentatie en zou zelf weer gaan werken om mijn kost te verdienen en de hypotheek af te lossen.' En dan moet je jezelf gaan waarma ken, zoeken naar een nieuw even wicht en een eigen kennissenkring creëren. Het is in die periode dat de groene maffia het eiland in zijn ban krijgt. Biologen, die door de Texelaars wantrouwend worden gadegeslagen. Voor die biologen moet je oppassen, die willen alles veranderen en pikken de mooiste plekjes van het eiland in. 'Mijn geluk was dat ze iemand zoch ten die goed kon typen. Vóór mijn huwelijk werkte ik als secretaresse bij een internationaal bedrijf en sprak vloeiend Duits, Engels en Frans. Dat was in mijn voordeel, want er moest een naslagwerk komen van alle Waddeneilanden waar biologen van Duitsland tot Esbjerg aan meewerk ten.' De Duitsers en de Denen stuur den de handgeschreven stukken op en de biologen op Texel, Wim Wolff, Norbert Dankers, Peter Reijnders, Cor Smit en Kees Dijkema vulden haar brievenbus met grote pakken papier. 'In de ochtend werkte ik op kantoor maar thuis werkte ik al die stukken uit. Typen, typen en nog eens typen, dag en nacht, in totaal dertien boeken. Voor al die jongens heb ik getypt en mijn ogen zitten verpesten met het ontcijferen van die hand schriften. Maar... ik heb er wel mijn huis mee afgeiost en dat gaf een enorm goed gevoel. Dat had de bankdirecteur die me zo vlot een le ning verstrekte, niet verwacht. Ik zag hem denken dat mens redt het toch niet.' Het laatste deel van het naslagwerk heeft ze niet meer kunnen afmaken. 'Naast al dat werken kreeg ik de no dige sores. In 1982, twee jaar na onze scheiding, overleed Joop en dat hakte er toch wel in, want we zijn al tijd goed bevriend gebleven. Daar naast kreeg ik binnen twee jaar vier operaties te verwerken. Kanker. Of dat nu kwam door alle problemen Als Joop niet was overleden, had ik tot mijn 65ste moeten doorwerken, Eigenlijk kwam het weduwepensioen voor mij een beetje uit de lucht val len, het vormde een basis om van te leven.' Niet veel later wordt er bij haar reuma geconstateerd, het einde van haar carrière. Nogmaals stelt ze haar plannen bij. 'Ik zocht naar een ander onderkomen en vond dat aan de Beatrixlaan, een heel klein hoek- huisje. Waarschijnlijk als reactie op m'n grote huis. Eerst hield ik een boeldag om van overtollige huisraad af te komen, daarna verhuisde ik. Het enige wat ik daar niet had, was een achtertuin. Dat vond ik jammer, want tuinieren is mijn grote hobby. tJa twee jaar kwam er een mooi plekje aan de Sluyscoog vnj, waar ik bleef wonen tot ik vanwege mijn reuma de tuin niet meer kon verzorgen.' Na de scheiding maakte ze een aan tal verre reizen. Naar Nederlands- Indië, waar twee broers van haar va der gewoond hebben, en ze reist samen met Texelaars naar Rusland en Georgië. Na de afschaffing van de Apartheid bezoekt ze Zuid-Afrika. en ze maakt vier maal een bridgereis naar Cyprus. 'De laatste keer heb ik daar drie weken in het ziekenhuis gelegen met een hersenvliesontste king. Ik overleefde het, maar het duurde maanden voor ik weer her steld was.' Vanaf die tijd blijft ze dich ter bij huis, al gaat ze nog wel regel matig op pad. 'Mijn jongste zoon studeerde in Amsterdam en ver huisde almaar. Ik stelde hem voor om samen een appartement te kopen, zodat hij wat vastigheid had We lie ten ons oog vallen op Casa Rosa, een voormalige sekstent aan de Oude- zijds Voorburgwal, die grotendeels door brand was verwoest en zou worden gerenoveerd. Het apparte ment, met een prachtige driehonderd jaar oude gevel, lag op de vierde ver- Riny Wielinga:Maar toen dacht ik nee, ik wil op Texel oud worden dieping en had een groot dakterras vanwaar we zo op het dak van de Beurs van Berlage konden kijken. Mijn zoon werd eigenaar, maar we spraken af dat ik één kamer ter be schikking had, waar ik twee maal in de maand een weekend kon verblij ven. Het was tien minuten lopen van het Centraal Station en ik heb geno ten van die heerlijke cultuur daar. Er is zelfs een moment geweest dat ik overwoog in Amsterdam een eigen flat te kopen en daar ook te gaan wo nen. Maar toen dacht ik nee, ik wil op Texel oud worden.' Sinds zestien jaar is Riny bevriend met een aardige man die net als zij zelf veel van de natuur houdt. Ze leerde hem kennen in de sauna van Calluna. 'Vanaf die tijd zien we elkaar de hele dag en 's avonds gaat hij naar zijn eigen huis. Ik mag hem graag verzorgen en vind het fijn om samen dingen te ondernemen. Zo hebben we eindeloos gewandeld in Sauer- land, op de mooiste plekjes van Ne derland en op Texel Dat kan nu he laas niet meer door lichamelijke problemen. Drie jaar geleden moest ze haar mooie bungalow aan de Sluyscoog verkopen omdat ze de tuin niet meer kon onderhouden. 'Nu zit ik in een aangepaste woning, wat geweldig goed bevalt. De tuin mis ik niet, heel Texel is nu mijn tuin. De natuur hier is zo geweldig. We heb ben nu allebei een fiets met accu en we fietsen iedere dag over 'ons' mooie eiland In het huwelijk met mijn man stond alles altijd in het teken van het bedrijf. Daar is nu niets meer van over. Zelfs de silo in De Waal is er niet meer en dat vind ik toch wel triest. Daarom vind ik zo mooi wat me nu nog is overkomen. Waar ik totaal niet meer op rekende, de geboorte van mijn kleinzoon Joop de Beurs. Net of er weer een stukje terug is. Het enige wat ik nu nog wens is dat de mensen wat verdraagzamer worden ten op zichte van elkaar en vooral eikaars geloof respecteren. Misschien krijger we dan een betere samenleving.' Ingrid de Raac 1 moment er honderden rond op het eiland. Dertig jaar later is die populanteit van dit type nog steeds met ten einde. 'Nog steeds een oerdegelijke auto. Ze maken nu de vijfde serie.' Bedrijfswagens Niet alleen de modellen veranderden, ook de kwaliteit van de auto's. 'Vroe ger was een rit van 500 kilometer een heel eind. Tegenwoordig draai je je hand niet meer om voor het dubbele. Bij 100.000 kilometer was een auto voorheen af, nu gaan ze zomaar drie keer over de kop. De kwaliteit van de n dejoen Jan Grisnigt van de Texelse gintftutocentrale in 1953 begon als 'ditffeerling-monteur, sleutelde hij on- Retjjer meer aan A-Fordjes. Meer dan roe-Ben halve eeuw zou hij werkzaam blijven in het garagebedrijf, een periode waarin zich in de auto- varbranche een revolutionaire ontwik- i doling voltrok. Per 1 januari heeft z'n9hij de scepter van de garage óver hel-gedragen aan zoon Rick. •hel - te-Qe loopbaan van Grisnigt sr. begon ssie3p dezelfde plek waar hij eindigt, op varijje hoek Schilderend-Emmalaan. Het ijverjjedrijf begon daar in 1923 als Dros uuringenieursbureau en Autocentrale en zin9iA/as toen Grisnigt er aan de slag ging an96igendom van mevrouw Dros. 'De A- Fordjes waaraan ik toen sleutelde hadden een cabine en een laadbak. an'spjet Zijm, de vrachtrijder uit Den Jur).Hoorn, had er bijvoorbeeld een en ?.00paul Wuis, de kolenboer, reed met een Chevrolet. En veel kevertjes, daarmee Volkswagen toen niet op de jnarkt was gekomen en waarvan er in hetkorte tijd heel veel op het eiland }-30rondreden.Ze kwamen hier door- ,n ingaans alleen als ze panne hadden, 1 2,voor een litertje olie of een beetje Jr tejjoorsmeren. Regulier onderhoud, ele-zoals nu, was er nog niet bij.' Grisnigt Jza_bleef niet zijn hele loopbaan in dienst van mevrouw Dros. 'Ik heb diverse werkgevers gehad. Vijfjaar heb ik bij eefteen garage in Den Helder gewerkt. z'ngmaar 'k heb ook bij Reij en Kaczor van gezeten. In Den Burg had je toen drie ■Pa"a vier garages.' Toen Rab eind 1974 LOOpe Texelse Autocentrale kocht, werd •^.-•Grisnigt er bedrijfsleider. Toen Rab leht zich na een half jaar terugtrok, nam Grisnigt het bedrijf over. 'Het was niet zo'n beste tijd. Met de economie liep an'shet niet lekker, dat had zijn weerslag JUr),!op het garagebedrijf en Volkswagen -■00 iag bijna 0p z'n gat. De komst van de 'Golfjes is de redding geweest voor VW.' De populaire auto veroverde ook Texel. Binnen de kortste keren reden onderdelen en de olie is nu stukken beter. Veel minder slijtage. Vroeger had een auto elke tienduizend kilo meter een onderhoudsbeurt nodig. Dan was je zo een halve dag aan het sleutelen. De auto's van tegenwoor dig krijgen om de 30.000 kilometer een smeerbeurt. Daarmee zijn we in een paar uur klaar. Het betekent wel dat we veel meer klanten nodig heb ben, en gelukkig hebben we die ook. Met name bedrijfswagens zijn voor ons een belangrijke markt geworden. De busjes van Volkswagens zijn erg gewild. De techniek is, zeker met de komst van de computers, veel inge wikkelder geworden. Het is amper bij te houden. Elke keer verzinnen ze weer wat nieuws. Als monteur kun je het alleen bijhouden door je regelma tig te laten bijscholen. En het vereist goede apparatuur.' Sleutelen is er voor Grisnigt (67) al een tijd met meer bij. 'Ik kom hier nog graag, maar ik ben al een tijdje aan het afbouwen. Een beetje voor de klusjes en ik mag nog wel eens een auto verkopen. Ik heb het werk nooit met tegenzin gedaan. Het garage bedrijf is een heel interessant en af wisselend vak. Het ene moment ver koop je een auto, het volgende moment sta je een band te repare ren.' Opvolger Over de opvolging heeft Grisnigt zich geen zorgen hoeven maken. Zoon Rick (32) hing als kind al rond in de garage van pa. 'Ik heb sleutelen aan auto's altijd een mooie bezigheid ge vonden.' Na de LTS volgde hij een opleiding aan de MTS in Apeldoorn een opleiding autotechniek, om daarna een jaar een opleiding bedrijfsmanagement te volgen. Erva ring deed hij onder meer op in Nieuwegein, waar hij anderhalf jaar in een garage werkte. Op zijn 21 ste trad hij in dienst van het ouderlijk bedrijf, Rick en Jan Grisnigt van de Texelse Autocentrale. 'Het garagebedrijf is een heel interessant en afwisselend vak. koop je een auto, het volgende sta je een band te repareren.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2005 | | pagina 3