Stadse Lisette vond Texel maar dorps en boertig
Van 'interessant object' tot
zelfstandige vissersvrouw
9<
Negen ruiters behalen één prijs in Roden
.TEXELSE
COURANT"
Aan
gespoeld
DINSDAG 19 APRIL 2005
Texelweekend
paardensport
Huismus
Negen Texelse ruiters deden afge
lopen weekend in Roden mee aan
een samengestelde wedstrijd.
Kooiman was met Rocke
feller de enige die een prijs mee
naar huis nam. Zij eindigde als ze
vende bij de crosswedstrijd.
Gesteund door een grote schare en-
housiaste fans werd de wedstrijd
jeopend met de dressuur door de B-
uters. Marian van der Geest scoorde
ioog met Promis bij de paarden
173). Diana Kooiman deed daar niet
reel voor onder (169). Maartje Meijer
<on de problemen met de altijd wat
terveuze Robin redelijk oplossen en
jcoorde 157. Scores van 137 en 133
Annemieke Bos en Dennis
Kuiper in de achterhoede belanden.
Jos zakte nog verder terug omdat
jonardus er vijf balken aftikte in het
ipringparcours. Bovendien kreeg zij
wee extra fouten voor tijdsover-
ichnjding. Kuiper deed het beter. Zijn
paard Lars is na een blessureperiode
ian een jaar sinds kort weer helemaal
Ie oude en volop in training. Hij liet
|én balk vallen, wat vier strafpunten
betekende. Marian van der Geest
wist Promis foutloos rond te sturen.
Maartje Meijer volgde met 22 fouten.
Ook Diana Kooiman liep vier straf-
inten op.
lemieke Bos beet de spits af in de
crosswedstrijd. Over een traject van
2500 meter over bouwland en door
he; bos waren van boomstammen
achttien hindernissen gebouwd,
teamaast moest een waterhindernis
piomen worden. Bos bleef foutloos
n wist de cross binnen de vastge-
stelde tijd van 5.34 minuten te beëin
digen. Diana Kooiman reed met
Rockefeller een gedegen cross. Zon
der hindernisfouten, maar met 3,6
strafpunt wegens tijdsoverschrijding
besloot zij deze wedstrijd waarvan
het uiteindelijke resultaat goed ge
noeg was voor de zevende prijs. Den
nis Kuiper was erop gebrand de wed
strijd uit te rijden, omdat hij vorig jaar
wegens teveel weigeringen bij het
springen was uitgeschakeld. Toen
bleek zijn paard Lars niet gezond te
zijn. Hoewel de eerste hindernis een
weigering opleverde, leek het goed te
ruiter op. Zij mochten de cross niet
afmaken. Marian van de Geest reed
tot de laatste hindernis een vlekke
loze cross. Daar weigerde Promis
eenmaal. Ook was haar tempo iets te
laag, wat nog 17,2 tijdfouten ople
verde. Maartje Meijer wist de cross
zonder weigeringen van Robin
Labora af te leggen. Wel miste zij
door een te hoog tempo tweemaal
een hindernis, waarop zij nogmaals
aan moest njden. Dat kostte haar
tweemaal tien strafpunten. Hierdoor
kwam zij ook buiten de tijd binnen,
met 13,6 tijdfouten als resultaat.
prijs behaalde bij de samengestelde
(Foto MargOat Megtr)
gaan tot de negende, een sprong Voor de pony's verliep de wedstrijd
over een dikke boom met daarach- minder gladjes. Johanna Wouda kon
ter een vrij steile afloop naar de wa- door een blessure van Little Star niet
terbak. Deze hindernis brak paard en aan de start verschijnen. Frida Tuit-
man behaalde met Nacara 168 pun
ten in de dressuur. Omdat zowel het
springen als het crossen haar beter
ligt, waren de verwachtingen hoog
gespannen. Maar in het spring-
parcours was het tempo te hoog,
waardoor zij ten val kwam. Volgens
de reglementen mag een combinatie
dan met verder rijden.
Esther Bakker startte zondag voort
varend met Nero K. De monsterscore
van 204 punten in de dressuur ver
schafte haar een perfecte uitgangs
positie voor de rest van de wedstrijd.
Ook Kris Arkenbout reed met Oraya
een prima dressuurproef (178). Ver
volgens legde hij zowel het springen
als de cross foutloos en binnen de tijd
af. Met een negende plaats greep hij
net naast de prijzen. Bakker leverde
steeds iets van de bij de dressuur
genomen voorsprong in. In het
springparcours liep ze door een ge
vallen balk vier fouten op en bij de
waterhindernis in de cross weigerde
Nero eenmaal. Daardoor kwam ze
iets buiten de vastgestelde tijd bin
nen. wat ook nog 12 tijdfouten ople
verde. Ze zakte zo ver terug in het
klassement dat ze niet meer voor een
prijs in aanmerking kwam. Ellen Blom
maakte met Okona haar debuut in de
klasse Z. Een slechte start in de dres
suur moest goed gemaakt worden
door met zo min mogelijk fouten het
springparcours en de cross te rijden.
Het springen ging vrij goed. Al le
verde een weigering van Okona vier
strafpunten op. In de cross ging het
pas echt mis. Blom moest na vier
weigeringen het parcours verlaten.
Meiden Texel'94
verslaan RKEDO
)eMA1-junioren van Texel'94, be
ier bekend als het meidenteam,
Bdden zondag op eigen veld geen
jnd aan RKEDO. De gasten uit
Hvenhorn incasseerden vijf treffers
ki slaagden er zelf niet in te sco
ren, waardoor de eindstand 5-0
werd.
fexel'94 ging sterk van start en gaf de
reiden van RKEDO niet de kans in
Lu spel te komen. Al vanaf het be-
jr hadden de Texelaars de zaak
trcer controle. Tessa Betsema wist
e! overwicht al na tien minuten in
crers uit te drukken (1 -0) en scoorde
tien minuten later opnieuw (2-0). Toen
Marieke Wieringa nog eens tien mi
nuten later voor de derde keer
scoorde, was de wedstrijd in feite
beslist. Vlak voor rust voltooide
Betsema haar hattrick (4-0). De
Texelse verdediging had op dat mo
ment nog bijna mets te doen gehad.
Na rust dachten de meiden van
Texel'94 het.rustig aan te kunnen
doen en ontwikkelde RKEDO enig te
genspel, zonder overigens maar één
keer echt gevaarlijk te kunnen wor
den. Nadat Betsema haar vierde
doelpunt had gescoord (5-0), werd
het Texelse spel steeds chaotischer
en was het mooie spel van de eerste
helft ver te zoeken. Aan de score ver
anderde dat echter niets.
Jeugd Mareis wint
spannende strijd
De jeugd van basketbalvereniging de
Mareis heeft zondag BV Noordkop
met een miniem verschil (36-35) ver
slagen. 'Eindelijk resultaat van de
tomeloze inzet', zei coach Eric
Heijenk na afloop. 'Ze hebben al zo
veel wedstrijden verloren dat ik mijn
petje afneem voor hun positieve in
zet.' Sterspeler was Douwe Vonk (13
punten), die samen met Frederik
Standaart zowel goed verdedigde als
het aanvallend de tegenstander las
tig maakte. De snelle dnbbelaars
Jorik Heijenk en Clark Backer waren
een ware plaag voor Noordkop. Ook
Femke Heijenk en Charlotte Hendriks
stonden hun mannetje en onder
schepten menige bal. Bram Inpijn en
Bas Vos zorgden voor een gedreven
verdediging en maakten zichzelf zeer
nuttig. Het dit jaar voor het eerst spe
lende team moet nog twee wedstrij
den spelen en dan is het seizoen
voorbij. Volgend weekend spelen ze
zowel zaterdag als zondag. 'Na deze
overwinning zien we dit vol vertrou
wen tegemoet', aldus Heijenk.
Scores Douwe Vonk (14), Frederik Standaart
(10), Charlotte Hendnks (4), Clark Backer (4) en
Jonk Heijenk (4).
Landelijke rijveremging De Wadden-
ruiters en ponyclub De Kleppertjes
houden op 23 en 24 april voor de
negentiende keer het Texelweekend
bij manege Akenburg. Deelnemers en
toeschouwers uit het hele land kun
nen twee dagen genieten van wed
strijden dressuur en springen en een
kür op muziek. Ook staat dit jaar weer
de afdelingsdressuur met vier- en
achttallen op het programma.
De springcombinaties spnngen twee
keer een parcours. Op zaterdag
springen de pony's en op zondag de
paarden.De dressuurruiters kunnen
drie keer een dressuurproef rijden.
De kur op muziek wordt zaterdag
middag op het hoofdterrein gereden.
Het publiek kan daarbij meejureren.
Degene wiens beoordeling het
dichtst bij die van de jury ligt, wint
daarbij een prijs. Op zondag wordt
het evenement afgesloten met een
parade, waarbij alle deelnemers zich
feestelijk presenteren.
De toegang is gratis. Publiek is har
telijk welkom, maar wordt in verband
met de parkeercapaciteit verzocht op
de fiets te komen. Het programma
begint zowel op zaterdag als op zon
dag om 9.00 uur. Voor meer informa
tie: Marloes van der Vis, tel. 06-
20002684 of e-mailadres
secretariaat@texel-weekend.nl.
Vrouwen van Nu
De afdeling De Cocksdorp-Eierland
van de NBvP Vrouwen van Nu houdt
donderdag 21 april een bijeenkomst
in Eierlandsche Huis aan de Klimp-
straat. Ottie van Dapperen spreekt
over het leven en werk van Vincent
van Gogh en Paul Gauguin. De avond
begint om 20.00 uur.
MIJN HUIS.
Vorig jaar november stelde de minis
ter van LNV een nieuwe nationale
rode lijst van Nederlandse broedvo-
gels samen. Dat is een lijst van
vogelsoorten die in meer of mindere
mate bedreigd zijn of sterk in aantal
zijn verminderd. Voor het eerst is
daarop de huismus verschenen, wat
veel mensen verbaasd heeft. 'Het
stikt toch nog van de mussen?' is de
meest gehoorde reactie. Was het
maar waar. Misschien hier en daar
nog, maar in algemene zin is de stand
van deze eens zo algemene vogel in
de laatste 40 tot 50 jaar met meer dan
50 procent afgenomen. Vooral in de
steden. Om die reden is de huismus
in de categorie 'gevoelig' op de rode
lijst opgenomen, samen met andere
'gewone' vogels als veldleeuwerik,
graspieper, kneu en boerenzwaluw
Wat is er aan de hand dat we ons
zelfs om zo'n ordinaire vogel als de
huismus zorgen moeten maken?
Vroeger, tot een jaar of tien geledén,
was de huismus zelfs nog het hele
jaar onbeschermd vanwege de
schade die zij in de landbouw aan
richtten.
Nederland is niet het enige land in
Europa dat een lijst van bedreigde of
kwetsbare vogelsoorten publiceert.
De Europese Vogelrichtlijn schrijft
voor dat alle lidstaten van de Euro
pese Unie dat doen. Zodoende kun
nen we de Nederlandse lijst vergelij
ken met soortgelijke lijsten in onze
buurlanden. Wat we dan zien is dat
de huismus bijvoorbeeld ook in En
geland en Duitsland op de rode lijst
is verschenen. In een Engels vogel
blad las ik onlangs een interessant
artikel over de mogelijke oorzaken
van deze achteruitgang. Deskundi
gen zoeken die vooral in het gebrek
aan voedsel, 's Winters kunnen mus
sen geen zaad meer vinden op stop
pelvelden, omdat akkerbouwers van
zomergraan op wintergraan zijn over
gegaan. Door verbeterde oogst-
methoden en betere opslag van
graan wordt er ook minder gemorst
en krijgen de mussen nog nauwelijks
kans een graantje mee te pikken.
Eten de oude vogels zaden, de jon
gen krijgen in het nest insecten en die
komen vooral in de stad steeds min
der voor. Een ander probleem is dat
de huidige pannendaken geen ruimte
laten voor het bouwen van een nest.
Denk overigens niet dat de achteruit-
f Natuurwijzer
gang van de huismus iets is van de
laatste jaren. Al in de jaren twintig van
de vorige eeuw constateerde men in
Engelse steden dat het aantal huis
mussen minder werd. Dat werd ge
weten aan de verdwijning van paar
den uit de steden. Paarden werden
gevoerd met haver, vaak met een zak
om hun nek, en van die haver werd
veel gemorst. Bovendien trok de
paardenmest insecten aan. Een
ornitholoog telde in 1925 in de
Londense wijk Kensington Gardens
2603 huismussen, maar in 1975 nog
maar 544. In 2000 werden door een
andere vogelaar in hetzelfde stads
deel nog maar 8 huismussen geteld.
'Niet eens genoeg om de kruimels
van je picknick op te ruimen' merkte
de man op.
Wat kun je doen om de mussen te
helpen? In de eerste plaats: voeren
met zaad, graan of (bruin) brood, en
met alleen in de winter. Haal in de tuin
en op het land met alle onkruid weg,
laat het gras groeien, zodat er zaad
in kan komen. Een beetje rommel in
de tuin trekt insecten aan die als voer
voor de jonge mussen kunnen die
nen. We zijn veel te netjes! Wat mus
sen ook erg op prijs stellen, is de
aanwezigheid van dichte heggen,
waarin ze veilig zijn voor rovers als
katten en sperwers. En kijk eens of de
mussen nog wel onder de pannen
van het huis kunnen komen. Som
mige pannendaken zijn onderaan bij
de dakgoot afgesloten voor vogels;
kijk of het dak weer toegankelijk kan
worden gemaakt, Huismussen willen
ook wel in nestkasten broeden, als
die maar groot genoeg zijn om het
vele materiaal dat ze voor hun nest
gebruiken te bergen. Een kistje met
een binnenmaat van 12 cm hoog, 14
cm breed en 26 cm diep (26 cm breed
en 14 cm diep mag ook), met een
invliegopening van 35 tot 50 mm en
een deksel dat aan de voorkant vijf
cm uitsteekt, voldoet aan die eis. Een
aantal van deze kasten tegen een
muur onder de goot zal de aantrek
kingskracht nog vergroten, want
huismussen broeden graag met
meerdere bij elkaar.
Andri Binsberger
jsette Kamperman is veertien jaar als haar vader aankondigt
Ks anders te willen. Een andere baan of, zijn grote wens, een
icenzaak beginnen. Na die uitspraak spit hij wekelijks de kran
en door, tot hij iets vindt wat hem aanstaat. Een souvenirwinkel
iDeKoog op Texel. Texel? Bij die boerenpummels? Ik ga niet
nee, ik dénk er niet aan', oordeelt ze.
te mama vertelt dat er vanavond
«zoek komt, laat je je natuurlijk niet
daarnaar bed dirigeren. Eerst zien
•e dat is. Drie paar ogen bekijken
is-jwsgierig de binnenkomer. Voor
je jongste van het drietal is het bed-
P, maar zelf is hij nog niet zover,
tog even iets drinken. Geduldig kij
ft we toe hoe zoonlief zijn beker
togdrinkt. Hij maakt er een waar
Ötouwspel van door eindeloos
feme slokjes te nemen, zich wente-
W in de aandacht van de volwas-
ftsn en zijn twee oudere zussen,
f komiek in de dop, een gein-
ïl°ef/e, net als zijn moeder, die zich
to de toneelvloer als een vis in het
voelt. Het theatrale spel gaat
jw'tot er kordaat ingegrepen wordt,
jppekee naar bed en welterusten,
«doortastendheid van een vissers-
touw die gewend is haar eigen
85 de rust is weergekeerd, vertelt
tofitte Daalder (36) hoe het aan de
"fememingslust van haar ouders te
to'ken is dat zij op Texel belandde.
™|i vader werkte als bedrijfsleider
*ifeKonmar, een grote supermarkt
D®n Haag. Zelf woonden we in
Nda, waar ik geboren en getogen
j*1 Het voordeel van enig kind zijn,
®Sat ik altijd wel snel op de hoogte
*-d gebracht als er iets bijzonders
jfrd te gebeuren.'
sen goede dag, als Lisette een
o' veertien is, komt haar vader
de mededeling: 'Nu ga ik
mezelf beginnen.' Een veel-
fe'Oorde uitspraak waaraan zij niet
^aandacht schenkt. Dit keer is het
menens, want vanaf die tijd
samen met haar moeder de
Plenties door. De locatie doet er
-,0®. het zou overal ter wereld
zijn. Uiteindelijk blijven er
J*°Pt'es over: Curagao en Texel,
ofü!üDe ^009 een winkelpand met
doven een paar appartementjes
uur staat. De keuze valt op Texel,
nAiÜ'ondanks de onbekendheid
■fet eiland een souvenirwinkel
Ik*j$tarten' Een uitdaging waar zij
r0*1 wel brood in zien. Voor doch
ter Lisette is het een kleine cultuur
schok. 'Mijn eerste reactie was: wat
moet je in vredesnaam op Texel, een
eiland? Gaan jullie er maar heen, ik
blijf hier.'
Lisette is vastbesloten in Gouda te
blijven. Ook nadat het huurcontract
geregeld is en ze met haar ouders
een weekje op Texel verblijft om de
omgeving te leren kennen. 'Ik moet
zeggen, dat ik een behoorlijke eigen
wil had en pertinent niét in mijn laat
ste schooljaar wilde verhuizen. Bo
vendien, ik ging echt niet naar Texel,
naar dat boertige dorp...' Ondanks
het gepruttel van hun dochter tonen
de ouders begrip voor haar argumen
ten om het schooljaar in Gouda af te
maken en regelen een vertrouwd
logeeradres. Zodoende krijgt Lisette
onderdak bij een bevriend echtpaar
met een grote kinderschare. 'Ik miste
mijn ouders niet eens. Ik was opge
lucht dat ik in Gouda mocht blijven en
vond het geweldig bij al die kinderen.
Ik beschouwde ze een beetje als mijn
broers en zussen en hun ouders.
Joop en Carla, als mijn gastouders.
Maar zodra de schoolvakantie be
gon, was het rugtasje om, op naar
Texel. De eerste keer reisde mijn oma
mee, tot Amsterdam, waar ze me
hoogstpersoonlijk op de trein naar
Den Helder zette. Ze bleef wachten
tot de trein vertrok, eerder ging ze
beslist niet terug.'
'Eigenlijk was het heel vanzelfspre
kend dat ik in de vakantieperiodes
meehielp in de winkel. En wat bleek...
ik vond het énig om te doen. Postze
gels verkopen, kaarten, zandschep-
jes en van die netjes met schelpen.
Een paar vakanties later bedacht ik
me: góh het is hier eigenlijk best leuk.
Mijn ouders hadden op dat moment
nog geen vast woonadres en ge
bruikten één van de appartementjes
boven de winkel. Op een zondag we
reden een rondje over het eiland en
raakten we in Oosterend verzeild. We
vonden het zo'n leuk dorpje dat we
besloten uit te stappen en er een
kijkje te nemen.' Op het gemak slen
teren ze door het dorp langs de over
gebleven versierselen van Oosterend
Present. In de Koetebuurt, op de
hoek waar Klaas Burger vroeger z'n
groentewinkel had, staan ze stil en
bekijken het pand. 'Het was zo'n
monumentenpandje, net opnieuw
gerestaureerd én te koop. Oh, zei ik
tegen mijn ouders, waf een leuk
huisje! Hier zou ik zo willen wonen.'
'Mooi,' denken deze, 'we gaan er di
rect achteraan want dan blijft ze ten
minste bij ons, op het eiland.' In hun
hart zijn ze nog steeds bevreesd dat
hun dochter de stad niet zal kunnen
missen en weer terug wil naar Gouda.
'Vooral mijn moeder vond dat moei
lijk, wat dat betreft zat ze toch een
beetje tussen wal en schip. Aan de
ene kant mijn vader, die ze overal zou
volgen. Aan de andere kant haar
enige kind, die ze toch ook wel graag
in haar buurt wilde hebben.'
Zo komt Lisette in 1984 in de Koete
buurt in Oosterend wonen, waar ze
vrij snel vrienden maakt. 'Ik was een
zogeheten interessant object, het
nieuwe meisje op het dorp. Ik stond
volop in de belangstelling, vooral bij
de jongens. En uiteraard vond ik het
hier in het begin, als stadse, wel wat
dorps, maar er ging al snel een
nieuwe wereld voor me open, waarin
ik me verassend snel thuis voelde.
Het leven, de contacten met elkaar,
het is hier zo anders. Ik had in Gouda
wel vriendinnen, maar dat beperkte
zich meer tot de school. Na school
tijd ging je je eigen weg, hooguit met
een paar meiden nog even de stad in.
Zoals je hier met elkaar omgaat, dat
close, dat kende ik niet. Waar ik in het
begin wel erg aan moest wennen,
was dat de mensen zomaar een
praatje met je beginnen. Jee. dacht
ik dan, ze zeggen iets tegen me... ik
ken je helemaal niet. Of dat ze vroe
gen: wie ben jij, waar kom je van
daan? In het begin vond ik dat raar,
nu doe ik het zelf ook.'
Als vanzelfsprekend blijft ze bij haar
vader in De Koog werken. 'Met veel
plezier, moet ik zeggen maar eigen
lijk wilde ik een winkel voor mezelf
beginnen. Omdat mijn ouders een
seizoenswinkel hadden, brachten ze
de wintermaanden in Zwitserland
door. Zelf voelde ik daar niets voor,
want ik had inmiddels verkering met
Klaas Jan Daalder van de Kotter-
straat, een visserszoon. Hoe we aan
elkaar gekomen zijn, weet ik met
meer, maar het was pats boem raak
en dat is het nog steeds. Hij zat toen
Ze zijn niet op het eiland gebo
ren en getogen, maar wonen
hier al zó lang dat ze nauwe
lijks meer van een echte Texe
laar zijn te onderscheiden.
Waar komen ze vandaan en wat
bracht hen er toe zich blijvend
op ons eiland te vestigen? In de
rubriek Aangespoeld dit keer:
Lisette Daalder.
al de hele week op zee, we zagen
elkaar alleen de weekenden. Wat
moest ik dan de hele winter in Zwit
serland?'
Haar ouders beluisteren haar plan en
vinden dat ze het in ieder geval moest
proberen. Op haar achttiende begint
Lisette een sieradenwinkel in Den
Burg, in de Kogerstraat. 'Hoe ik nu op
een sieradenwinkel kwam? Dat is wat
ik hier op Texel miste. Ik ben gek op
sieraden en liep er altijd hipperdepip
bij, met de nodige kettingen en arm
banden. Ik ben net zo'n kraai, waar
het glimt, loop ik naar binnen. Zo
moest mijn winkeltje ook worden, uit
nodigend om binnen te stappen. En
dat lukte, het sloeg goed aan. Later
kwamen er nog wat andere, leuke en
betaalbare dinqen bij, zoals tassen,
riemen en wat kleding. Het enige pro
bleem was de daaropvolgende zo
mer, nu kon ik mijn ouders niet meer
helpen. Kind, zei mijn vader, je moe
der en ik redden ons wel in De Koog.
jij redt je maar in Den Burg.'
'Ik heb altijd geroepen: als ik trouw,
dan in Gouda, want daar staat het
mooiste stadhuis. Helaas kreeg ik
Klaas Jan niet zo ver. Ach, waarom
zou ik ook moeilijk doen, zijn we hier
getrouwd. Weef waar je aan begint,
zei mijn moeder altijd. Het is een man
die vaart, dus je zit de hele week al
leen. Nou dat is toch lekker, ik heb
daar nooit moeite mee gehad. Toen
ik hem leerde kennen, voer hij al, dus
ik ben het gewend. Als hij vrijdags
thuiskomt, is hij bekaf, zaterdags is hij
weer bij zijn positieven en op zondag
wordt hij onrustig. Dan loopt hij al
weer te bedenken welke kant hij nu
opgaat. Of ik wel eens mee ben ge
weest? Ik mag niet eens mee! Hij is
bang dat ik het na een paar dagen
spuugzat ben en het is wel van maan
dag tot vrijdag, dus hij kan me tus
sendoor niet even terugbrengen.' Bo
vendien weet ze van zichzelf dat ze
snel zeeziek wordt, dus daar heeft ze
maar van afgezien. De enige keer dat
ze aan boord gaat, is met Pinksteren,
als ze met een paar kotters en een
vaste vriendengroep naar Terschel
ling varen. Een tocht van zo'n zes uur
'Heel leuk, ook voor de kinderen. Er
wordt dan van alles georganiseerd,
waaronder een grote barbecue. Het
is ons enige uitje, want vakantie heb
ben we verder met. We hebben een
eigen visserijbedrijf. deTX34, en het
vissen gaat altijd door.'
De sieradenwinkel houdt ze aan tot
na de geboorte van de eerste van
haar drietal. 'Ik wist niet zo goed hoe
ik het allemaal moest indelen met die
kleine erbij. Ondanks de hulp van
mij'ri moeder en mijn schoonouders
kon ik het niet meer bolwerken en
heb ik het winkeltje weggedaan. Wel
jammer, want ik heb het altijd met
heel veel plezier gedaan.' Sinds een
jaar of vijf werkt zij nu in kledingzaak
De Kust in Den Burg. 'Ik heb altijd
gezegd: ik hoéf niet te werken want
ik heb een gezin en alles moet wel
reilen en zeilen thuis. Het aanbod
kwam op het juiste moment. Bij De
Kust konden ze nog iemand voor één
dag gebruiken. Direct aangepakt,
want ik was de sleur van de hele dag
binnen en alleen maar kinderpraat
om mij heen een beetje zat. Ik miste
mijn sociale contacten, wilde mensen
zien en spreken. Wat dat betreft zijn
mijn moeder en ik een beetje het
zelfde, we kunnen de hele dag
tetteren. Mijn moeder zei altijd: kind
jij had naar EndeMol gemoeten.'
In de familie stond ze al jong bekend
als de komiek. Een geinsmoel die wel
van een feestje houdt en van de par
tij is als er iets te organiseren valt.
'Vroeger gingen we ieder zondag op
bezoek bij mijn opa en oma. net als
de rest van de familie. Het was daar
altijd een gezellige boel met mijn
neefjes en nichtjes. We verkleedden
ons met hoeden en petten en voer
den toneelstukjes op voor de volwas
senen, die altijd in een deuk lagen.
Toen al was ik degene die altijd het
voortouw nam. Daarom vind ik het zo
ontzettend leuk dat ik hier bij Toneel
groep Oosterend terecht kon.'
Ze debuteerde in De Gidsen, een to
neelstuk ov^r padvinders dat in Klif
12 in Den Hoorn werd gespeeld'Cor
van Heerwaarden, die het organi
seerde, had een flink aantal vrouwen
nodig. Dus die ging alle toneel
verenigingen af om vrouwen te ron
selen. Hoewel ik wat twijfels over mijn
eigen kunnen had - iets graag willen
wil nog niet zeggen dat je het ook
kunt - haalden ze me toch over om
mee te spelen. Dat was in 1998, de
jongste was net een paar maanden
oud en we moesten vier keer in de
week oefenen. Een drukke lijd. maar
wat een stuk, geweldig, ik zou het zo
weer willen spelen.' Vanaf die tijd
Lisette Daalder: 'Ik ging echt niet naar Texel, naar dat boertige dorp— '(Foto Garant Timmorman)
speelt zij ieder jaar mee in een stuk
van Toneelgroep Oosterend. Tot nu
toe kinderstukken, sprookjes, die ook
door volwassenen met veel plezier
bekeken worden. 'Wat ik leuk zou vin
den, is om ook nog eens een volwas
sen stuk te spelen. Gemiddeld oefe
nen we twee keer in de week,
daarnaast zit ik ook al weer zo'n vijf
jaar in de plaatselijke feestcommis
sie, dus bezigheden genoeg.'
'Het is jammer dat mijn ouders hier
met meer wonen. In 1993 zijn ze van
het eiland afgegaan. Mijn vader werd
manager bij de Vomar en ze wonen
nu in Oudesluis. Ik was erg boos toen
ze vertelden naar de overkant te
gaan. Potverdorie, jullie hebben mij
hier naar toegehaald en nu laten jul
lie me hier alleen achter. Dat hadden
we met afgesproken! Ik was boos,
omdat ik ze met wilde missen, maar
ik weet dat ze het erg naar hun zin
hebben daar. Het zijn gewoon avon
turiers. willen af en toe iets anders en
zó ver weg is het nu ook weer niet.
Mijn moeder heeft wel altijd gezegd:
mijn oude dag slijt ik op Texel. Die dag
komt misschien snel, volgend jaar
wordt mijn vader zestig en wil hij gaan
genieten van het leven. Zelf zou ik
nooit meer van het eiland afwillen. Ik
heb mijn stek hier gevonden. Maar,
als mijn man zou zeggen we gaan in
Noorwegen wonen vanwege de vis-
senj. dan ga ik mee. Of ik dan mijn
kinderen zo ver zal krijgen... Waar
schijnlijk zit ik dan in hetzelfde
schuitje als mijn moeder indertijd met
mij.'
Ingrid de Raad
