'Je draait de knop
en er komt muziek
Piet Schneider (63) neemt
afscheid van zaalvoetbal
'Ik mocht met mijn zoon mee op zicht'
Nieuwe boot voor Duikclub
.TEXELSE JcouRANT-
1-1-2
4$.
Heerwaarden toont leden van de duikclub het interieur van de nieuwe RP42.
Nieuwe RP42
start met redding
De nieuwe boot van de duikclub
heeft tijdens haar eerste over
tocht naar het eiland meteen aan
een reddingsactie van de KRNM
meegedaan. Onderweg van Den
Oever naar Oudeschild stuitte de
RP42 bij toeval op een zeiljacht
waarnaar vier reddingboten uit
IJmuiden, Wijk aan Zee, Egmond
en Den Helder al geruime tijd op
de Noordzee aan het zoeken
waren. Het zeiljacht, de Sunsail
Four, had vanuit Schotland op
weg naar IJmuiden pech gekre
gen. De twee Franse opvarenden
wisten het Kustwachtcentrum in
Den Helder nog te alarmeren,
maar konden onvoldoende dui
delijk maken waar ze zich bevon
den. 'We troffen het schip aan bij
de scheidingston van het Vis-
jagersgaatje en het Malzwin',
zegt Fup Boon. 'Er werkte hele
maal niks meer aan boord. We
hebben contact opgenomen met
het Kustwachtcentrum om ze te
vertellen waar het schip lag.'
Korte tijd na de melding van de
RP42 arriveerde de Johannes
Frederik, de vervanger van de
momenteel elders operationele
Dorus Rijkers uit Den Helder, bij
de ton om de Sunsail Four op
sleeptouw te nemen.
officieel politienummer meer', aldus
secretaris Rob Dekker, hebben. Van
veraf ziet de boot er aan de buiten
kant uit als een politieboot.
Van Atteveldt hoopt dat de club met
de nieuwe boot nieuwe leden binnen
haalt. 'We kunnen nu meer bieden.'
De duikclub is actief van begin mei tot
eind september. De leden duiken
voornamelijk in het weekend op zo
wel de Noordzee als de Waddenzee
op wrakken. De nieuwe boot komt
niet meer zoals de Brakestein aan de
steiger bij de havenmond te liggen,
maar heeft een plekje in de jachtha
ven gekregen. Van Heerwaarden: 'En
we gaan hem eerst volledig klaar
maken. Binnen gaan we alles zeevast
zetten en aan de achterkant komt
nog een nieuwe duiktrap.'
Bezwaar tegen
permanent wonen
in bungalow
Is het bezwaar dat Wouter van der
Werf uit De Koog heeft gemaakt te
gen de door het college verleende
vrijstelling voor tijdelijke perma
nente bewoning van het zomerhuis
Pelikaanweg 27 ontvankelijk? Als
de bezwaarschriftencommissie
donderdagmiddag tot de conclusie
komt dat dit niet het geval is, zal
het bezwaar terzijde worden ge
legd en wordt niet ingegaan op de
daarin opgenomen argumenten.
zo lang geduurd. DEVJO speelde in
die tijd vierde klasse en dat was een
beetje boven mijn macht. Na een
wedstrijd had ik tot woensdag last
van bronchitis. Ik kon het lichamelijk
gewoon niet aan. Op mijn zeven
tiende ben ik daarom overgestapt op
volleybal. Den Haag en omgeving
was in de tijd een centrum van vol
leybal, waar een paar verenigingen
onderling de landskampioenschap
pen verdeelden.'
In zijn tweede sport bereikte Schei-
sephr luikclub Texel beschikt weer over
dagiï ten eigen schip. Dinsdagmiddag
iesc.: voeren Cor van Heerwaarden, Jan
ran der Vis en Fup Boon voor het
serstde haven van Oudeschild bin-
wn met de RP42. De voormalige
3lenK ootvan de rijkspolitie is het derde
'ook, phip in de geschiedenis van de
je la ikclub'
eruitl
u|l(Vj indelijk', verzucht voorzitter
ieekv! nnemieke van Atteveldt blij als ze
euweboot betreedt. Net als diverse
idere leden kwam ze dinsdagavond
!|beiw. eteen even een kijkje aan boord
bu(6S jernen. De duikclub zat ruim een jaar
van ngzonder eigen schip, nadat ze de
vesi|j irakestein, de vorige boot, van de
ljeu jj. had gedaan. Qrhdat het niet
iderda F''u^e een Qeschikte opvolger te
nden, moest er vorig jaar veel vanaf
fekant worden gedoken of schepen
ordsg ingehuurd,
twsi' op internet bracht de
xei ubbegin dit jaar in contact met de
3Cje„ P42 en na een proefvaart waren de
Ujjlj ton verkocht. Dinsdagochtend ver-
/aSv*F8n Boon, Van der Vis en Van
inon»li®vaardon met de voormalige
Reboot uit Kudelstaart en tegen
'erioctó Suur's avonds arriveerden ze in dé
are j wen. 'Hij is van een man van 76
iweest', vertelt Van Heerwaarden,
óttien jaar terug deed hij nog dienst
spolitieboot, maar daarna heeft die
ermee gevaren. Hij had hem ei-
enjijk langer willen houden, maar zijn
ouw wilde met meer.' Doordat de
lande boot altijd goed heeft onder-
auden, verkeert de uit 1968 date-
nde RP42 in goede staat. Boon:
lande Brakestein begonnen teveel
nderhoudskosten te komen en hij
eigenlijk te groot voor de club
an het worden.' Van der Vis: 'De
«uwe boot heeft minder onderhoud
istere»
lurzar
voerd.
nodig en verbruikt minder brandstof,
waardoor er minder kosten zijn.' Het
onderhoud wordt zoveel mogelijk
door de leden zelf gedaan. De nieuwe
boot is ook makkelijker in gebruik dan
zijn voorganger. 'Bij de Brakestein
moesten er minimaal een schipper en
een machinist aan boord zijn en
moesten er diverse handeling worden
verricht, voordat hij kon varen. Van
der Vis: 'Je hoeft nu alleen maar op
een knop te drukken en er komt mu
ziek uit.' De Brakestein was eerder
een patrouilleboot van Rijkswater
staat.
De RP42 is de derde boot die de
duikclub sinds haar oprichting in
1973 heeft aangeschaft. De eerste
boot, een voormalige binnensleper,
werd in 1978 gekocht. Dat schip
heette eveneens de Brakestein. In
1982 werd die boot vervangen door
de nieuwe Brakestein. Sinds vorig
jaar ligt die in de museumhaven van
het Scheepvaartmuseum in Rotter
dam. Tussen 1973 en 1978 gingen de
duikers regelmatig met kotters of
particulieren mee om te duiken.
De nieuwe boot is ruim tien meter
lang, bijna drieënhalve meter breed
en heeft een diepgang van 1,20 me
ter. Ter vergelijking: de Brakestein
was ruim zeventien meter lang. De
RP84 wordt aangedreven door een
zogeheten shottel, een schroef die
360 graden om zijn as kan draaien.
In de machinekamer staat een
gereviseerde Mercedesmotor met
een vermogen van 180 PK. De boot
kan een maximum snelheid van 12
mijl per uur halen. Boon: 'Op de Wad
denzee hebben we een snelheid van
10,5 mijl gehaald.' De naam van het
schip blijft voorlopig RP42. De duik
club kan die naam handhaven, om
dat politieboten tegenwoordig geen
RP-nummer, maar een P-nummer
dragen. 'Een RP-nummer is dus geen
B en w verleenden de vrijstelling aan
P. Nagtegaal die het zomerhuis daar
door nog ongeveer drie jaar mag blij
ven bewonen. Verwacht wordt dat hij
na die periode een gewoon huis van
de Stichting Wonen Texel kan betrek
ken. Van der Werf, eigenaar van de
ondergrond van de bungalow, diende
al eerder vergeefs een zienswijze in
tegeri dit besluit en is nu gekomen
met een bezwaar. Daarin noemt hij
het toestaan van permanente bewo
ning strijdig met het beleid. 'Het col
lege heeft het vertrouwen gewekt dat
tijdelijk permanent bewonen uitgeslo
ten is'. Verder meent hij dat artikel 17
van de Wet op de Ruimtelijke Orde
ning (waarop de vrijstelling is geba
seerd) onvoldoende rechtsbescher
ming biedt. De tijdelijkheid van het
permanente gebruik zou niet voor
100 procent vast staan, met andere
woorden: het is niet zeker dat
Nagtegaal de bungalow in februari
2008 ook werkelijk zal hebben verla
ten. De twijfel die van der Werf daar
over heeft, is mede ingegeven door
de wijze waarop het erf bij de bunga
low is ingericht. Te denken geeft ook
dat Nagtegaal al eens een woning in
Den Burg aangeboden heeft gekre
gen, maar deze heeft geweigerd. De
bezwaarmaker is in meer algemene
zin van mening dat toelaten van per
manente bewoning van recreatie
parken de leefomgeving aantast en
een ongewenste vermindering van
het beschikbare aantal toeristische
slaapplaatsen inhoudt.
Of het bezwaar ontvankelijk is hangt
af van de vraag of Van der Werf in dit
geval als rechtstreeks belangheb
bende kan worden aangemerkt, zo
als wordt aangegeven in de Wet Be
stuursrecht.
its ™j heeft het nog lang aangezien,
feernstvan de blessure die hij af
ro Pen najaar opliep tijdens een
iJiendschappelijk toernooitje.
war nu een half jaar later volledig
«ratel nog steeds op zich laat
'achten, heeft hij de knoop door-
Makt, Piet Schneider, de oudste
Mier in de Texelse zaalvoetbal-
«mpetitie, stopt op 63-jarige leef-
V met zijn geliefde sport.
1 kan het 'fatale moment' nog zo
Mrzich halen. Het gebeurde in ok-
'Mr. tijdens een toernooitje met wat
i4 M-)spelers van Klif, de vereniging
*°arvan hij altijd lid is geweest. 'Ik
Wede bal wegschieten, maar een
«Mnstander had hetzelfde idee. We
ö«en tegelijk de bal, hij alleen veel
Ik heb daarna gewoon verder
Wetbald. Ik was lekker warm en
geerniet eens zoveel van. Maar
«volgende dag voelde ik dat het mis
2e waren met eens dik, maar
schillende gewrichten hadden een
^°Pd°nder Qehad.'
vol9ens eigen zeggen niet
«is zo'n sterke 'constitutie' heeft,
«"keerde Schneider in zijn lange
zelden iets. Tijdens een
jybalwedstrijd sprong een tegen-
':pr eens onder het net door en
ooizaakte hij met zijn landing een
blessure aan Schneiders enkel-
i. Zijn enige lichamelijke onge-
«k met zaalvoetbal ontstond op een
erwacht moment. 'We hadden
r J.- unt 9escoord en liepen te-
toT6'900 he|ft'toen het 'n miin
i^choot. Spit, ik kon gelijk niets
is eigenlijk te gênant om te
r**.Het
«hellen.'
gedwongen einde is een beetje
'stellend voor de Hoornder,
maar een halszaak maakt hij er met
van. 'Ik had het leuk gevonden om
het tot mijn vijfenzestigste te kunnen
volhouden. Dat leek me wel een
mooie leeftijd. Maar het was geen
heilig moeten. Je speelt in een team
en als je je medespelers in de weg
gaat lopen, moet je stoppen. Ik had
nog niet het gevoel dat het al zover
was en daarom vind ik het wel jam
mer dat er nu ai een einde aan komt.
Maar het is wel een verstandige be
slissing. denk ik. Marjan (zijn vrouw,
red.) en ik wandelen graag en ik wilde
niet het risico lopen dat dit nog een
keer gebeurt en ik dat zou moeten
opgeven.'
Op zicht
Hoewel zijn leven in het teken stond
van sport - hij was in het dagelijks
leven gymleraar - duurde Schneiders
carrière als zaalvoetballer niet eens
zo lang. In 1986 werd zijn jongste
zoon Eric benaderd door buurman
Arno van Heerwaarden, die secreta
ris van Klif was, met de vraag of hij
lid wilde worden. 'Kun jij eigenlijk ook
voetballen?, vroeg Arno aan mij. Dat
heb ik natuurlijk bevestigd. Ik mocht
toen op zicht mee. Met mijn zoon,
meestal is het andersom. Ik heb niet
lang met hem samengespeeld. Eric
ging na één seizoen naar het eerste
team, ik bleef in wat toen het één-na-
laagste was.'
Hij heeft verschillende sporten se
rieus beoefend. 'Als jongen was er
maar één sport: voetbal. In Voorburg,
waar ik ben opgegroeid, was ik lid
van de christelijke vereniging. Die had
geen pupillen, zodat ik pas op mijn
dertiende kon gaan voetballen. Op
mijn zestiende viel ik regelmatig in bij
het eerste elftal, maar dat heeft met
Texeij Deraeuive RP42 van Duikclub Texel vaart voor het eerst de haven van Oudeschild bint
der een behoorlijk niveau. Nadat hij
was verhuisd naar Groningen, waar
hij de opleiding voor gymleraar
volgde, werd hij lid van Lycurgus en
speelde hij zelfs om promotie naar de
eredivisie. Zonder veel succes, ove
rigens. 'Het was erg leuk, maar we
waren kansloos.' Bij dezelfde vereni
ging leerde hij zijn vrouw kennen, die
in het team speelde dat hij coachte.
'Bij time-outs ging ze naast me staan.
Om te meten of ze niet te lang voor
me was. Dat heeft ze me later verteld,
want ik had niets in de gaten.'
Texel
Na zijn studietijd keerde Schneider
terug naar Den Haag. Hij deed er
weinig aan sport, maar daar kwam
verandering in nadat hij en zijn jonge
gezin in 1972 op Texel gingen wonen.
In het beoefenen van een teamsport
zag hij een prima mogelijkheid om
'aansluiting' te vinden bij de gemeen
schap op het eiland. Hij werd actief
in het zomeravondvoetbal, dat in het
begin van de jaren zeventig erg po
pulair was. 'Een leuke competitie,
met veel teams. Van bedrijven, maar
ook van de jonge agrariërs. Ik
speelde bij De Waal, waarmee we
nog de finale hebben gehaald.'
Toen sporthal Ons Genoegen een
paar jaar later gereed kwam, stortten
de zomeravondvoetballers zich mas
saal op het zaalvoetbal. Dat gold met
voor Schneider, die inmiddels trainer
en speler was geworden bij Tevoko.
Hij zou lange tijd actief blijven bij de
volleyballers, die destijds onderdeel
waren van Meer Sportvereniging
Texel (MST), samen met onder meer
handballers, tafeltennissers, basket
ballers en judoka's. Pas toen de club
in contact kwam met Peter de Hoog,
die bevoegd was om in alle bij de
vereniging beoefende sporten trainin
gen te verzorgen, kreeg Schneider
Piet Schneider (met bril): 'Ik kan ook heel blij zijn met een mooie pass of goed uitverdedigen.
tiveec
loudir
itpas
'nzej:
i Hei:
i mal
hebi
laar.;
term
iep
ache»
het
ïakefc
VI cd
\ls |5
VRIJDAG 22 APRIL 2005
Wat ik zeggen wou...
Parkeren
Met veel interesse heb ik het arti
kel gelezen waarin Veronica Bos,
directeur van de VW, haar zorgen
uit over hoe het product Texel te
koesteren en scherp te kijken naar
hoe Texel er in de toekomst uit gaat
zien als men ongenuanceerde groei
toestaat. Zij raakt een belangrijk
punt. Texel is uniek en dat moet zo
blijven. Het eiland is gebaat bij een
juiste balans. Wat evenzo belangrijk
is, is dat Texel bereikbaar moet blij
ven voor de verschillende doelgroe
pen die het eiland bezoeken: dag
jesmensen met of zonder fiets, kort
weekendbezoek, etc. Deze mensen
komen vaak met de auto naar Den
Helder en prefereren het openbaar
vervoer op het eiland, worden opge
haald door familieleden of hebben
de fiets bij zich en laten de auto in
Den Helder staan. Prima, zou men
denken, want dat is goed voor een
juiste balans op het eiland. Maar
aan de andere kant begint het een
nijpend probleem te worden. De
gemeente Den Helder, Rijkswater
staat en wellicht ook het Ministerie
van Defensie kalven de hoeveelheid
parkeerplaatsen rond de veerhaven
steeds verder af. Niet alleen op
hoogtijdagen is het parkeren rond
de veerboot lastig. Door de toene
mende interesse van bezoekers is
het nu haast wekelijks onmogelijk
de auto in de buurt van de boot te
parkeren. Ik heb Teso gebeld, die
keurig aangaf alleen het vervoer
van bezoekers voor haar rekening
te nemen en geen invloed te kun
nen uitoefenen op de omgeving en
de bereikbaarheid. Ik vrees dat de
directie die omgevingsfactoren de
laatste jaren erg onderschat heeft.
Natuurlijk volg ik de discussie om
wellicht in de toekomst een andere
aanlegsteiger te bouwen, maar dat
kan nog vele jaren duren. Het pro
bleem is er vandaag en nu we aan
het begin van hopelijk weer een
mooi seizoen staan, zullen de frus
traties van bezoekers toenemen.
Met deze brief wil ik proberen vaste
bezoekers van het eiland te berei
ken die met hetzelfde probleem
kampen, graag hun auto aan de
vaste wal willen laten staan, maar
geen parkeerplaats kunnen vinden.
Ik wil voorkomen dat er gevaarlijke
situaties ontstaan, waarbij mensen
'wild' gaan parkeren. Daarnaast
weet ik dat veel instanties liever zo
min mogelijk auto's op het scho
ne eiland zien om zo onder meer
de luchtvervuiling te beperken. Als
eenling kan ik moeilijk aankloppen
bij de officiële instanties. Ik weet dat
Teso, VW, de gemeente Texel en
vele 'gedupeerden' samen een vuist
kunnen maken en aandacht kun
nen eisen voor dit probleem. Alle
partijen kunnen gezamenlijk naar
een oplossing zoeken. Sommige
parkeerterreinen kunnen weer wor
den opengesteld voor het publiek.
Desnoods betaal ik €5,- parkeer-
geld voor een weekend, wat de toch
al kwakkelende economie van Den
Helder ten goede komt.
Ik zie graag reacties tegemoet.
Henk de Lugt,
Vossiusstraat 48hs
1071 AJ Amsterdam
hdelugt@hotmail.com
Voor het boekje Het Strand gebruikte fotograaf Simon Smit Ti
Foto's Simon Smit
in kinderboekje
Foto's die zijn gemaakt door de
Texelse fotograaf Simon Smit dienen
als illustratie van het kinderboekje
Het Strand. Het betreft volgens uitge
ver Wolters Noordhoff een informatief
boekje voor alle groepen van het ba
sisonderwijs. Hoofdfiguren zijn Jim
en,Roos, die op het strand van alles
beleven. Thema's zon, strandhuisjes,
schelpen, wind, eb en vloed en an
deren komen in het boekje aan de
orde. Smit maakte ook een paar fo
to's voor De Veerboot, een soortge
lijk boekje van Wolters Noordhoff.
DAAR RED JE
LEVENS MEE
zijn handen vrij om zich te storten op
een derde sport: honk- en softbal.
Samen met Peter Agter, Fred Winkel
en Job Baretta stond hij in 1981 aan
de basis van een nieuwe vereniging,
die eveneens onderdak vond bij MST
en die zo'n tien jaar zou bestaan.
Extra speciaal voor hem was dat hij
honkbalde samen met zijn beide
zoons, Paul en Eric.
Sportliefdes
Een uitgesproken voorkeur heeft hij
niet, Schneider kan over al zijn sport
liefdes met enthousiasme vertellen.
'Ze zijn alledrie erg verschillend. Vol
leybal is het meest geëvolueerd.
Vroeger mocht je bij het blokkeren
niet met je handen over het net. Tot
dat ze ontdekten dat de aanval veel
te sterk werd. Toen bleek dat de
passing te sterk werd, hoefde je bij
het serveren niet meer in je eigen vak
te blijven, maar mocht dat vanaf de
hele achterlijn. En tegenwoordig mag
je een smash zelfs opvangen met je
onderbeen. In het volleybal wordt
steeds gezocht naar een goede ba
lans tussen de aanval en de verdedi
ging. In het voetbal durven ze dat
kennelijk niet. Je zou bijvoorbeeld
kunnen overwegen de ingooi te ver
vangen door een inschop. Daardoor
krijg je veel meer situaties voor het
doel. En ik vind dat de arbitrage
scherper moet worden. Nu is het heel
gewoon dat je bij een kopduel je ar
men gebruikt bij het springen en je
tegenstander desnoods een klap ver
koopt. Ik vind dat als je niet in staat
bent op een correcte wijze te spnn-
gen, dat je het dan maar moet laten.
Hetzelfde geldt bij een corner. Wat zie
je daar niet gebeuren aan duwen én
trekken wanneer die wordt geno
men?'
Honkbal is een verhaal apart, vindt
Schneider. 'Daar veranderen ze de
regels helemaal nooit. De hele sport
ligt al jaren vast en er zijn complete
boeken verschenen over allerlei
standaardsituaties. Wat moet je doen
als je aan slag komt, het tweede honk
bezet is en er één man uit is? Dat
staat allemaal beschreven en als je
een beetje thuis bent in de sport.
wéét je dus ook wat er gaat gebeu
ren. Vraag is alleen: hoe is de uitvoe
ring? Dat is ook leuk om naar te kij
ken.'
Gezelligheidsteam
In zijn zaalvoetbalteam heeft Schnei
der het altijd erg naar zijn zin gehad.
'We hebben een gezellig-heidsteam.
Bij ieder voor- en tegendoelpunt stor
ten we een bedrag in de pot en van
de opbrengst doen we af en toe iets
leuks. Zo zijn we een keer naar een
skihal geweest. In onze klasse is de
sfeer over het algemeen erg gemoe
delijk. Op een paar jonge jongens na
hebben we niet meer het idee dat we
een heel rijke voetbalcarrière voor
ons hebben. Ik speel zelf om te win
nen, natuurlijk, maar ik kan ook heel
blij zijn met een mooie pass of goed
uitverdedigen. Voetbal bestaat ook
uit goede afspraken maken, elkaar op
tijd inseinen. Daardoor is het méér
dan winnen en goals maken en gaat
het er ook om hoe dat tot stand
komt.'
Zijn afscheid van het zaalvoetbal be
tekent niet dat de gepensioneerde
Schneider thuis achter de geraniums
gaat zitten. Niet alleen is hij sinds jaar
en dag zeer actief voor de Hoornder
feestcommissie, samen met zijn
vrouw richtte hij in eigen dorp een
paar jaar geleden een koersbal-
vereniging op. Het enthousiasme
voor deze sport, die wel wat op jeu
de boules lijkt, is ongekend en sinds
kort geldt zelfs een ledenstop. 'Het
leuke is dat je een spelsituatie met de
laatste bal volledig kunt veranderen.
Dat leidt vaak tot hilariteit onder de
anderen. Bovendien is het aardig dat
je in aanraking komt met dorps
genoten met wie je anders niets te
maken hebt. Niet dat er eeuwigdu
rende vriendschappen uit ontstaan,
dat hoeft helemaal met. Maar het is
wel bijzonder om mee te maken.'
WIE MILIEUBEWUST KLUST
IS ZEKER GOED BEZIG
