Nico de Graaf verhuurt al 30 jaar strandhuisjes
Halve eeuw gast op
camping De Bontekoe
[exelaars
Best leuk, als ik er maar
niet de hele dag hoef te zijn'
7
>og
.TEXELSE
COURANT'
-
HUN
'Op het strand lag je tussen de bunkers'
'Griekse kledij naar bruid
In 1976, hij was toen 21nam hij het
bedrijf van zijn vader over. Maar
«et omdat hij het zo leuk vond. Dat
helestrandgebeuren vond Nico de
Graaf (50) eigenlijk maar niks. Maar
lijvond het zonde als het bedrijf uit
de familie zou raken en dus kocht
hij de strandhuisjes bij paal 28 die
VRIJDAG 5 AUGUSTUS 2005
ge is zijn vader al vanaf 1956 verhuurde
werd hij zelfstandig onderne-
r, Alleen in de zomer, want 's
winters bleef hij werken als tim
merman bij Meyert Boon.
cseninmiddels is het imperium van Nico
ïstari de Graaf en partner Annemiek Boon
ike s |nk uitgebreid. Hun woning aan de
af r; fcnmweg staat op een riant stuk
amnd, waar tevens het bouwbedrijf
er«! én De Graaf is gevestigd en waar
rnee bungalows voor de verhuur
staan. Het aantal strandhuisjes is
I bsglooor de jaren heen uitgebreid tot 95
jks en de kiosk is van een klein
MoÉiolqé uitgegroeid tot een heuse
ratel srandwinkel, waar meer wordt ver-
voor» kxht dan emmertjes en schepjes.
Op het strand, van paal 28 kan de
oerist terecht voor souvenirs, haar-
ipeldjes en kettinkjes. Hoewel De
raaf ooit als broekie van 21 met het
ürandbedrijf begon, is partner Boon,
met wie hij sinds 1991 de VOF GraBo
de drijvende kracht achter de
huisjesverhuur. 'Ik vind het best leuk,
naara ais ik er maar met de hele dag hoef
izijn. Als het druk is, gaat het wel,
station ie;
rekst' 'iarop die druilerige dagen vind ik
vreselijk. Als Annemiek het niet zo
line rAjkzou vinden, zou ik de handel al-
zinev ng hebben verkocht', vertelt De
ens raaf. Hij houdt zich de laatste jaren
IAB i coral met het bouwbedrijf bezig. Ja-
ard.w f'iang was dat echter anders,
gèbr
sera 'w^k in 1976 het bedrijf overnam,
.n vai iashet hoogseizoen niet te vergelij-
ïgvait fmet nu. Toen was het echt met
je g=a weken af en had je hier in de
schad rotkop maar heel weinig toerisme,
benzmi de Sluftervallei stonden zestig
uisjes en wat tenten, maar daar hield
tl wel mee op. De eerste strand-
sjes hadden we in die tijd pas half
jnistaan.' Tegenwoordig begint de
jaoren Cocksdorper al eind april
de opbouw en blijven de huisjes
ir. teat september staan. Van de 95
es die er nu staan, zijn er onge-
40 voor het hele seizoen ver-
zijn de ovenge nagenoeg de
ïe zs periode bezet door gasten die
]|t i een of meer weken een huisje
Dorcra *en- de moet ze scherp houden.
yf. ret altijd mogelijk is om een huisje
ifede i'treni reserveren de mensen niet
Dat ss ^an hiuren ze af en toe eens
lebbent ï'1uis]e voor een dag. Dat schiet
natuurlijk met op. Ze moeten een keer
misgnjpen. Dan nemen ze het vol
gende jaar geen risico meer en reser
veren weer gewoon van tevoren voor
hun vakantieperiode', licht hij de tac
tiek toe. In tegenstelling tot de pro
blemen met vandalisme op de stran
den bij De Koog, is het in De
Cocksdorp de afgelopen jaren aan
zienlijk rustiger geworden en is het
aantal vernielingen drastisch ge
daald. Volgens De Graaf liggen daar
aan twee redenen ten grondslag. 'De
Sluftervallei heeft geen camping
meer en De Krim laat nauwelijks
groepen jongeren toe, dus het aan
tal dat hier verblijft, is fors teruggelo
pen. En wat er zit, gaat naar De Koog
met de Borrelbus. Die brengt ze ook
weer netjes terug naar de vakantie
parken. Vroeger namen ze een taxi en
lieten ze zich bij het strand afzetten
om rotzooi te trappen Dat gebeurt
nauwelijks meer.'
Jaren tachtig
Vooral aan de jaren tachtig beleeft De
Graaf veel strandhennneringen. 'Toen
waren er een aantal klotenzomers
achter elkaar. En werd er hier flink
rotzooi getrapt. Ik sliep toen alle da
gen in de kiosk, waar ik een matras
had neergegooid. Als er dan groepen
op het strand kwamen, ging ik er ge
woon bij zitten. Ik stelde me met voor,
maar dronk gewoon een biertje mee,
want dat deed ik graag in die tijd',
grinnikt de Cocksdorper. 'Als ze dan
een vuilnisbak in de fik wilden steken,
dan zei ik: Dat moet je niet doen. Die
ze binnen zitten. Ik heb een jaar ge
had dat er iedere dag ruiten stuk
waren. Daar werd ik helemaal dood
ziek van. Dan ging ik om half elf 's
avonds kijken en was er niks aan de
hand. Als ik dan om twaalf uur terug
kwam, waren er verschillende ruiten
ingegooid. Ik heb me vaak afge
vraagd, hoe ze dat toch iedere keer
flikten.' Het meest verbaast hij zich
erover nog nooit een vandaal op he
terdaad te hebben betrapt. 'Nu loop
ik hier al dertig jaar rond en dat is me
nog nooit gelukt.'
Later besloot hij zijn nachtrust niet
langer op te offeren aan nachtelijke
controles en maar af te wachten hoe
de nacht zou verlopen. 'Je wordt er
doodmoe van als je twee tot dne keer
per nacht je bed uit moet en uitein
delijk de boel toch stuk is. Dat doe ik
dus met meer.' Tegenwoordig gaat
het goed en is er nauwelijks schade.
'Dat komt ook door de buren. Ivonne
(Boom, red.) van strandpaviljoen paal
28 heeft een Griekse vriend en dat is
een boom van een vent. Die gaat 's
avonds laat nog een rondje over het
strand en stuurt ze gewoon weg. Met
zijn postuur boezemt ie behoorlijk
wat ontzag in. Prachtig!'
Trespa
Sinds zijn vader in 1956 met de ver
huur van strandhuisjes begon, is er
veel veranderd. 'De eerste vijf huis
jes had mijn opa toen nog van strand-
hout gemaakt. Tegenwoordig maak ik
ze zoveel mogelijk van trespa, dat is
onderhoudsarm. Ik heb er een vrese-
Ondanks hun beroep maken Nico de Graaf en Annemiek Boon zelf zelden gebruik van de strandhuisjes die zij bij paal 28 verhuren.
houdt De Graaf daar wel aan vast. 'Ik
vind het gewoon niet mooi, die dichte
deuren. Geen gezicht. Dan maar wat
meer risico.' Het aantal huisjes dat hij
op het strand mag plaatsen, is in prin
cipe vrij, als de bebouwing maar bin
nen de toegestane afmetingen blijft.
'Ik geef van te voren op hoeveel huis-
is van mij. Dat werkte goed. Vooral
tegen het eind van de vakantie als het
geld opraakte, kwamen er groepen
naar het strand. Kochten ze drie krat
ten bier en bouwden ze hun eigen
feestje.' Ook verhuurde De Graaf nog
wel eens huisjes aan jongeren die van
de camping waren gezet en de res
terende tijd op het strand sliepen. Na
die eerste jaren sliep de Texelaar niet
meer op het strand en kon hij on
danks regelmatige controles niet
voorkomen dat veelvuldig vernielin
gen werden gepleegd. "Er werden
deuren opengetrokken, ruiten tebarst
geslagen. Meestal uit baldadigheid.
Als er werd ingebroken, was dat
meestal als het regende. Dan konden
lijke hekel aan om iedere keer weer
al die huisjes te schilderen. Dat heb
ik lang genoeg gedaan.' Gemiddeld
gaan zijn huisjes zo'n veertig jaar
mee. De oudste huisjes, zo'n 50 jaar
terug gemaakt, verkocht De Graaf
vorig jaar. 'Die staan her en der nog
wel in tuintjes hier in de buurt.' Na
afloop van het seizoen worden alle
huisjes gedemonteerd en als bouw
pakket opgeslagen in de loods bij het
timmerbedrijf aan de Krimweg. 'An
ders heb je er veel te veel onderhoud
aan. Daar liggen ze mooi droog en is
de levensduur veel langer.' Hoewel
het glas in de deurtjes een verhoogd
risico geeft op vandalisme en dus
meer kosten met zich meebrengt,
jes ik wil plaatsen. Daar betaal ik voor.
Als ik er toch meer bijzet, betaal ik
daarvoor achteraf extra, maar als ik
er meer opgeef dan ik zou plaatsen,
krijg ik geen cent terug. Dat hebben
ze goed bekeken bij de gemeente.'
Saai
Ondanks het feit dat het niet alle da
gen mooi weer is, is het strand-
bestaan allesbehalve saai. In de der
tig jaar dat De Graaf huisjes verhuurt,
maakte hij veel mee. In de jaren tach
tig dreven er huisjes weg tijdens een
zware storm en in 1992 gingen drie
huisjes in vlammen op. 'Alleen het
glas en de spijkers en scharnieren
bleven over. Ik heb met de shovel één
huisje kunnen redden door het in zee
te zetten, maar verder was er geen
blussen aan.' Halverwege de jaren
tachtig zag het strand zwart. Niet van
de mensen, maar door zwart slib dat
tijdens slecht geplande zandsup-
pleties pal voor het slag van paal 28
werd opgespoten. 'Op de dag dat de
Duitse vakanties startten, waren ze
voor het slag bezig. Bulldozers, trek
kers, alles reed over het strand en
door dat zwarte slib, het zag er niet uit.
We hebben verschillende huurders
hun geld teruggegeven, want de men
sen wilden gewoon niet op het strand
zijn. Dat jaar was onze omzet nog
geen 40 procent van wat het normaal
was. Klaas Barendregt was toen nog
wethouder en die beloofde ons dat hij
er werk van zou maken. We hebben
nooit meer wat gehoord.'
Gevonden voorwerpen zorgden door
de jaren heen voor de nodige hilanteit.
'Er was eens een vrouw haar kunst
gebit kwijt. Ik had haar gezegd om
iedere dag maar even te komen vra
gen. Toen we het gevonden hadden,
dacbt ik haar net aan de kassa te zien
staan. We hebben uw gebit hoor, nep
ik van achter. Toen lachte ze haar tan
den bloot en had ik wel door dat het
met die bewuste mevrouw was
Hoogseizoen
Afgelopen week was de drukte nog
met zo groot op het strand van paal
28. maar dat de VOF GraBo rekent op
een druk seizoen, blijkt tijdens een
rondgang in de opslag. Keurig in vak
ken verdeeld wacht een gigantisch
berg strandspeelgoed op transport
naar het strand. Een niet te overziene
berg bodyboards, de zomerrage van
dit jaar, ligt gereed. 'Voor hoeveel jaar
dit is? Nou, als het goed is, dan gaat
dit er de komende weken doorheen.'
Hoewel zij dit seizoen nog door moe
ten, zijn Nico de Graaf en Annemiek
Boon al bezig met volgend jaar. Boon:
'Ik vind het echt nog wel leuk, maar
niet meer voor zeven dagen. Volgend
jaar wil ik er iemand bij voor drie da
gen. Dan maar wat minder verdienen,
maar ik loop nu van 's morgens vroeg
tot 's avonds laat te rennen. Je bent
nooit klaar. We hebben twee op
groeiende kinderen en dat is soms
lastig te combineren. Een beetje meer
vrijheid zou wel lekker zijn.'
Tekst en foto Louise van der Sluis
Bijstand voor
zelfstandigen niet
meer via gemeente
Zelfstandigen die bijstand nodig
hebben, moeten zich niet meer tot
de gemeente wenden, maar tot het
Zelfstandigenloket Noord-Holland.
Dat is gevestigd in Zaanstad en
heeft dépendances in Alkmaar,
Hoorn en Den Helder. Per 1 juli is
de uitvoering van het Besluit
bijstandsverlening zelfstandigen
(BBZ) en de Wet inkomensvoor
ziening oudere en gedeeltelijk ar
beidsongeschikte gewezen zelf
standigen (IOAZ) in handen ge
geven van dit loket waarin 28
gemeenten in Noord-Holland bo
ven het Noordzeekanaal samen
werken.
Genoemde regeling moet de hel
pende hand bieden aan mensen die
om financiële redenen problemen
hebben met het starten van een ei
gen bedrijf, vooral in die gevallen dat
de betrokkene een uitkering heeft en
de gewone banken het risico te groot
vinden. Ook ondernemers die al ge
vestigd zijn maar tijdelijk in financiële
problemen zitten, kunnen een beroep
doen op de BBZ. En als een oudere
ondernemer zijn bedrijf wil beëindi
gen omdat het onvoldoende inkom
sten oplevert, kan hij een beroep
doen op de IOAZ.
Uitvoering door de gemeenten bleek
in de praktijk problemen op te leve
ren. Voor het beoordelen van een
aanvraag is specifieke kennis en ex
pertise nodig. Voor kleine en middel
grote gemeenten is het moeilijk
daarin te voorzien, vooral omdat de
doelgroep betrekkelijk klein is. Een
regionaal samenwerkingsverband in
de vorm van het Zelfstandigenloket,
lag daarom voor de hand. De hoofd
vestiging van het Loket bevindt zich
in het nieuwe IKTC-gebouw bij het
NS-station in Zaandam (Postbus 279,
1500 EG). De dépendance in Den
Helder zit in het stadhuis. Wie een
aanvraag bij het Zelfstandigenloket
wil indienen, kan een afspraak maken
via tel. 075-6504200.
Bezoek senioren
Het bezoek dat Texelse senioren op
vrijdag 12 augustus aan de nieuwe
Dokter Wagemaker zouden brengen,
gaat met door. De boot is er nog niet.
Door een stonng in de motor arriveert
de nieuwe veerboot pas na 12 augus
tus weer op het eiland. De Stichting
Welzijn Ouderen maakt te zijner tijd
bekend wanneer er een nieuw be
zoek wordt gepland.
w:-f
ip Cê
ntevrH
,:r-
ndoe-
De Co
of a
ins. Ai
ortdin
nkel,
Jj^yoortiiiganger op de Pontweg
*9>sterochtend verrast op. Zagen
!«ar nou werkelijk een oude Griek
een bruidsboeket voorbij ren-
l7Het antwoord was ja. Verkleed
^Philippides, de soldaat die in 490
Christus van Marathon naar
te rende, snelde Tom Hoekstra
.teek van de veerhaven naar De
jnDen Burg om zijn toekomstige
■7 Kann Bakker op te halen bij
Tfmoeder Bep Bakker-Kroon. De
Pexelse reageerde zeer verrast
Pze haar aanstaande bezweet en
ˮPde stoep zag staan. 'Ik was
Hoekstra had een goede
reden om zich als oud-Griekse loper
uit te dossen. Hij loopt marathons en
deed ook twee keer mee aan de halve
marathon van De Waal. Vorig jaar
vroeg hij Bakker ten huwelijk na af
loop van de marathon van Rotter
dam. De twee, die in Amsterdam wo
nen, trouwden gistermiddag in de
boet van Hopman. Hoekstra kleedde
zich voor die tijd nog wel even om. De
echte Philippides rende in de oudheid
overigens van Marathon naar Athene
om te melden dat de Atheners hun
strijd met de Perzen hadden gewon
nen.
Maarten Bosselaar kwam al op De
Bontekoe toen de camping nog
niet eens bestond. Vijftig jaar ge
leden kregen hij en zijn vrouw één
van de slaapkamers in de boerde
rij aan het Gerritslanderdijkje toe
gewezen, een deel van de koeien
stal was van een paar meubeltjes
voorzien en met de bewoners, de
familie Witte, werd het petroleum
stel in de bijkeuken gedeeld. 'Dat
ging soepel. Zij kookten onder de
middag, 's avonds gebruikten wij
dezelfde pannen.'
Het is een huiselijk tafereel waarop de
verslaggever stuit, wanneer hij samen
met campingeigenaar Jos Witte naar
de caravan van Maarten Bosselaar
loopt. Temidden van kinderen en
kleinkinderen zit de 79-jarige jubilaris
voor de voortent, waar al het beschik
bare tuinmeubilair bij elkaar is gezet
om dc omvangrijke groep een zit
plaats te bieden. Koffiekannen en een
schaal cake gaan rond. En ook de
gastheren van toen, de 83-jarige
Kees (de vader van Jos) en diens 81 -
jarige broer Gerard, zijn aangescho
ven om te vieren dat het een halve
eeuw geleden is dat de gewezen
buschauffeur uit Rotterdam voor het
eerst op De Bontekoe neerstreek. 'De
precieze dag weet ik niet meer. Maar
het was in de eerste week van augus
tus. Daarom hebben we vandaag,
woensdag, gepnkt om een feestje te
vieren', vertelt Bosselaar. Dat hij een
bekende en geziene gast is op de
camping, blijkt direct, want herhaal
delijk wordt het gesprek onderbroken
door medekampeerders. 'Van harte
ome Maarten! En dat je nog maar
lang mag komen', feliciteert éen van
hen, terwijl hij hem een fles kruiden
bitter toestopt. De jubilans lacht: 'Ik
ben van plan de 75 jaar vol te maken,
dus ik heb nog even te gaan.'
Hoewel hij de datum niet meer weet,
staat het eerste bezoek hem nog in
het geheugen gegrift. 'Het was op
een zaterdag. Natuurlijk op een zater
dag, want ik moest eerst nog werken.
Dat was toen zo, je werkte 45 uur per
week. Ik had precies één wfeek per
Jaar vakantie. We vertrokken met de
trein van kwart over één uit Rotter
dam. Die had een kwartier vertraging
en daardoor misten we de aansluiting
in Haarlem en Alkmaar. In Alkmaar
troffen we een behulpzame stations
chef, die wel even naar Den Helder
wilde bellen. Even later kwam hij met
de mededeling dat we ons niet hoef
den te haasten, omdat het fietsen-
bootje van TESO vertraging had op
gelopen.'
Tot in detail weet hij de reis na te ver
tellen, die werd gemaakt in gezel
schap van een vriendin van zijn vrouw
en haar vriend. Nadat de vier in Den
Helder waren aangekomen, moesten
ze eerst nog de fietsen, die ze had
den opgestuurd, ophalen. Toen ze na
wat zoeken en vragen bij de haven
arriveerden, bleek de boot er nog niet
te liggen. Even later verscheen de
Dokter Wagemaker in zicht, maar
bleek dat het fietsenbootje nog er
gens halverwege dobberde met
nieuwe pech. Pas nadat het door
TESO's vlaggenschip naar de haven
was gesleept, konden de passagiers
aanboord. 'Toen we uiteindelijk in
Oudeschild aankwamen, ontdekten
ze dat het fietsenbootje opnieuw er
gens dobberde. Dat was al de derde
keer die dag.'
Op Texel kende het gezelschap 'heg
noch steg', zodat het pas na tien uur
's avonds was voordat De Bontekoe
werd bereikt. 'We liepen twee keer
om de boerderij heen, totdat ergens
een deur openging. Het was Gerard,
die vroeg: Is daar iemand? En wij een
beetje lullig: Ja, wij. We werden har
telijk ontvangen. In onze slaapkamer
konden we ons even opknappen met
een kom water en een handdoek. En
toen we weer beneden kwamen,
stond er een stapel boterhammen en
een kan koffie klaar
Ze veelden zich direct thuis op De
Bontekoe. En dat terwijl ze eigenlijk
een ander adres op het oog hadden
gehad. 'Die vriendin van mijn vrouw
was al eens op Texel geweest. Waar,
dat wist ze niet meer precies, maar
wel dat het bij een Wute was ge
weest. in de buurt van het bos. Van
de VW kregen we twee velletjes met
overnachtingsadressen. Daar ston
den ook twee Wittes op het
Gemtsland bij. We hebben er éen
geprikt en geschréven, waarna we al
snel antwoord kregen dat ze nog
plaats hadden. Toen we de dag na
aankomst de buurt gingen verken
nen, riep die vriendin bij Bloemwijk:
hier ben ik geweest!'
Van de eerste vakantie op Texel her
innert Bosselaar zich vooral dat ze
veel hebben gefietst. 'Er was nog
maar weinig asfalt. Je fietste op zand
paden met karrensporen. Daarop
moest je goed je best doen om over
eind te blijven, dat was wel een sport.
Door het bos we gingen naar Den
Hoorn en vandaar door naar het
strand. Daar lag je tussen de bunkers,
die nu allemaal in zee liggen. Later
gingen we ook naar De Cocksdorp.
Héén over de weg en terug door de
duinen. Daar lag een pad dat twee
tegels breed was. En overal stonden
klaphekken, om de schapen tegen te
houden. Het was een sport om die
open te maken zonder van je fiets te
hoeven.'
Hun vrienden haakten al snel af, maar
de Bosselaars bleven naar Texel ko
men. Al snel deden ze dat meerdere
keren per jaar. Met Pasen en Pinkste
ren sliepen ze op zolder van de boer
derij, 's zomers zochten ze een
plaatsje op de in 1957 geopende
camping. 'Mijn vrouw en kinderen
kampeerden daar dan wel zes weken
achter elkaar. Als ik twee dagen vrij
had, ging ik ook naar Texel. Mijn zoon
hielp Gerard altijd met bollenpellen,
toiletten schoonmaken en de scha
pen voeren. En mijn dochter, Astrid,
speelde met de meiden van Kees en
Corrie. Jos is een paar maanden
ouder dan zij. Ze zijn eigenlijk samen
opgegroeid, zou je kunnen zeggen. In
de herfst kwamen de Wittes geregeld
bij ons in Rotterdam. Ik haalde ze dan
op met de auto. Kees wilde nooit zo
erg, maar Corne en de kinderen von
den het wel leuk om eens in de stad
rond te kijken.'
Eén keer opperde Bosselaar eens
eén andere vakantiebestemming te
kiezen. Het idee werd met weinig
enthousiasme onthaald. 'Ik stelde
voor dat we bijvoorbeeld tien of veer
tien dagen naar Oostennjk konden
gaan. Maar de kinderen vroegen: en
wat doen we die andere vier weken
dan? Toen ik uitlegde dat het geld
dan wel op was en dat we dus de rest
van de vakantie thuis zouden moeten
blijven, zeiden ze dat ze dan maar lie
ver gewoon naar Texel gingen.'
Ook na vijftig jaar komt Bosselaar
nog steeds met plezier naar De
Bontekoe. Zijn vrouw is al een tijd
geleden overleden, maar zijn kinde
ren en kleinkinderen vergezellen hem
graag. Een genoegen is het ook om
herinneringen op te halen met de
broers Witte, zo blijkt wanneer de
meeste visite verdwenen is en de
verhalen over vroeger over tafel vlie
gen. Gerard vertelt dat de jubilaris
met eens de oudste gast van allemaal
is. 'Dat is een man die al in 1933 met
zijn ouders kwam en hier nog steeds
regelmatig kampeert. Mijn vader en
moeder ontvingen hun eerste gasten
in 1930. Uit armoe. Je kreeg in die tijd
drie cent voor een liter melk en een
knaak vooreen lammetje.' Bosselaar
voegt daaraan toe: 'Mijn vader was
schilder, maar ik heb hem eigenlijk
nooit anders gekend dan werkeloos.'
Bosselaar heeft Texel in de loop der
jaren behoorlijk zien veranderen.
Over niet alle ontwikkelingen is hij
even enthousiast. 'Die 47.000 slaap
plaatsen zijn koste gegaan van het
eiland. Net als dat nu overal asfalt ligt.
Het asfalt zelf is niet eens zo erg,
maar gevolg is wel dat automobilis
ten denken hé, dat is een lekkere
baan en vervolgens 80 of 100 in
plaats van 50 kilometer per uur njden.
Dat is jammer. Aan de andere kant
begrijp ik de gemeente ook wel. Die
wil Texel natuurlijk een graantje laten
meepikken van het toerisme.'
n de voormalige gastheren, Gerard en Kees Witte. Rechts de huidige camping-
