'Ik dacht dat ik het
niet zou overleven'
Hoornder Els de Jager in grootste Everest-expeditie ooit
TEXELSE J COURANT
Sportlessen voor 55-plussers
DONDERDAG 29 DECEMBER 2005
Els de Jager (58) uit Den Hoorn was afgelopen najaar één van
de deelnemers aan De-lce, een grootschalige expeditie naar
de Noordcol van de Mount Everest. De 24 deelnemers had
den allemaal in meer of mindere mate astma. Achterliggende
gedachte was dat iemand die altijd moet vechten om adem
te halen op een plek met weinig zuurstof misschien wel beter
functioneert dan een ander. De meeste expeditieleden haal
den de top niet, maar bijgestaan door een team van medici,
ervarer klimmers, sherpa's en yaks bewezen ze tot meer in
staat te zijn dan de buitenwereld wil geloven. De Jager hield
een dagboek bij, van het moment van vertrek op zondag 18
september, tot de aankomst op Schiphol op zaterdag 22
oktober. Haar relaas was te groot om helemaal af te drukken.
Daarom hierbij enkele fragmenten.
Els de Jager (hier in Zwitersland) noteerde in haar dagboek: Ik verlang n
Zwitserse bergen en voorlopig heb ik géén verdere aspiraties.'
Zondag 18 september Bij
aankomst in Kathmandu werden
we verwelkomd met een inzege
ningsritueel. Marleen als jongste
van de expeditie (23 jaar) en ik als
oudste werden als eerste geze
gend. We kregen een bloemenkrans
om, een rode stip op het voc?r-
hoofd en we moesten een heel lang
gekookt ei met een kruidig boven-
laagje gecombineerd met een sterk
drankje consumeren. Om 17.00
uur een briefing van René de Bos,
onze expeditieleider. De stijgijzers.
expeditieschoenen, klimgordel en
pickels mochten we inleveren. Die
werden in tonnen verpakt en zou
den straks in fourwheel drives naar
het Everest basecamp vervoerd
worden. Dat scheelde al heel wat
kilo's me\ sjouwen!
Maandag 19 september Onze
taxichauffeurs hadden geduldig op
ons gewacht en reden ons nu naar
een Hindoestaans tempelcomplex.
Daar bleken lijkverbrandingen plaats
te vinden, heel aangrijpend om te
zien. Je voelt het bekijken hiervan
als een inbreuk van de privacy,
maar zo wordt dat hier niet ervaren,
verklaarde de gids. We kregen ook
niet die indruk. Er vond een aantal
verbrandingen tegelijk plaats en dat
zou zo de hele dag door gaan. Je
zag alle facetten van die verbran
dingen: mensen die net neergelegd
werden en voorbereid voor de ver
branding. Je zag dat ze met het
water uit de rivier werden gezegend
en met bloemenkransen omwikkeld.
Je zag brandstapels die net werden
aangestoken, en verbrandingen die
al in een verder stadium waren. We
werden er stil van.
Die avond in het hotel werd ik geïn
terviewd door een verslaggever
van The Himalayan, een Nepalees
dagblad. Ze hadden in Nepal veel
aandachl voor onze expeditie, wat
ik wel bijzonder vind, want ze zijn
wat dat betreft wel wat gewend! De
belangstelling voor mij kwam door
mijn leeftijd.
Dinsdag 20 september We vertrok
ken om 7.30 uur vanaf ons hotel
naar het vliegveld van Kathmandu
voor de vlucht naar Lhasa. De dou
anecontrole viel achteraf erg mee,
mede door de charmes van René de
Bos die ons betrekkelijk gemakkelijk
door alle controles heen loosde.
Vanuit het vliegtuig keken we uit op
de hoge toppen van het Himalaya-
gebergte. maar er hing behoorlijk
wat bewolking en we zagen niet
precies wat welke berg was. Later
vlogen we over de hoogvlakte van
Tibet, een fantastisch gezicht die
ruige wereld zo onder je. In Lhasa
aangekomen en weer zonder pro
blemen door de douane, werden we
verwelkomd en kregen we een witte
zijden sjaal en een fles water. Die
stond symbolisch voor al het water
dat we de komende tijd moeten
drinken. Iedere 1000 meter hoger
betekent één liter meer vocht drin
ken. Hier in Lhasa al vier liter per
dag, een hele opgave!
Donderdag 22 september Het
regende wat, maar dat vond ik niet
zo erg, het stof werd daardoor neer
geslagen en ik genoot ervan dat ik
eindelijk weer eens liep! Onze gids
vertelde dat ongeveer halverwege
de Kora een plek is waar luchtbe-
grafemssen plaatsvinden. De doden
worden in stukken gesneden en zo
aan de arenden en gieren gevoerd.
We keken wat rond en zagen een
beetje tot onze schrik een lichaam
toegedekt was met witte lap
pen en in de buurt daarvan zat
een groepje mensen. De gids ver
telde dat die mensen daar afwacht
ten totdat de lucht zou opklaren
en de vogels weer zouden komen.
Dan zou het ritueel plaatsvinden.
Dit beeld blijft wel op mijn netvlies
staan.
Zaterdag 24 september Terug
in het hotel moesten we blazen
(longfunctie) en de zuurstofwaarden
en hartslag werden weer gemeten.
Het blazen ging niet zo goed, je
hoorde mijn longen borrelen! De
zuurstofwaarde van het bloed was
goed - 91 - en mijn hartslag was nu
ook weer wat meer normaal, 77. Een
paar dagen geleden zat mijn hartslag
nog op 100 slagen per minuut, terwijl
ik normaal op zo'n 60 slagen zit. De
bloedwaarden en hartslag meten we
iedere dag en de longfunctie één
maal per week. We moeten ook
iedere dag een boekje invullen met
vragen over hoofdpijn, eetlust, zwak
te, duizeligheid, slaapproblemen. Dat
is de hoogteziektevragenlijst. Verder
vullen we één maal per week onze
astmavragenlijst in.
Maandag 26 september Ein
delijk zou het echt beginnen! Ons
eerste stop op deze tocht was een
hoge pas op 5266 meter. Op die
Verslaving
Bergklimmen is een verslaving,
weet Els de Jager nu. Op de
flanken van de Mount Everest
werd ze zo ziek, dat ze vreesde
van uitputting te sterven en toen
zelfs de taaie sherpa's werden
geveld door hoogteziekte wist
ze zeker dat ze nooit meer op
een berg zou staan. Maar nog
voor ze terug op Schiphol haar
partner Ben Bakker had kunnen
begroeten, zei ze alweer haar
deelname toe aan een nieuwe
expeditie, naar de hoogste berg
van Zuid-Amerika (6962 meter).
'Ik was net door de douane. Plot
seling schoot er een man op me
af die ik nog kende van de expe
ditie naar de Elbruz van vorig
jaar. Gehaast zei hij: volgend jaar
beklimmen we de Aconcagua,
jij gaat toch ook mee? Voor ik
het wist had ik ja gezegd. Ben
was helemaal verontwaardigd.'
Ze lacht verontschuldigend: 'We
hebben nu afgesproken dat hij
mee gaat. Ik kan het hem anders
niet aandoen, hij is zó ongerust
geweest.'
pas zag ik voor het eerst de Mount
Everest liggen, precies zoals op de
plaatjes die ik al zo vaak bekeken
had.
Vrijdag 30 september Vanaf
onze tent loopt een pad vnj steil
omhoog door een blubberig bos
(wie had dat gedacht in Tibet!).
Van te voren had ik een heel ande
re voorstelling van de trekking, ik
zag mezelf door droge gebieden
lopen met steeds een mondkapje
op tegen het stof. De werkelijk
heid is dus heel anders. Uit het bos
geklommen keken we direct tegen
de Mount Everest aan, we zagen
de top, de noordoostgraat en de
zuidtop, prachtig! Het weer was nog
goed, de lucht vrijwel wolkeloos,
vandaar het gewjeldige uitzicht.
Hierna verliep de tocht moeiteloos
tot de nieuwe kampplaats op een
grote alpenweide zal ik maar zeg
gen, met uitzicht op de Everest.
Het eten was heerlijk, pizza's,
momo's, dat zijn gevulde blader
deeghapjes, gevulde groenten,
saus en iets met vis. Vanmorgen
vroeg werden we verrast met pan
nenkoekjes, die ochtend daarvoor
kregen we donuts, we krijgen echt
elke dag iets anders. Het zijn ware
kunstenaars die sherpa's in de keu
ken.
Zaterdag 1 en zondag 2 okto
ber Afgelopen nacht heb ik slecht
geslapen. Steeds als ik bijna sliep,
moest ik naar lucht happen en daar-
van werd ik klaarwakker. Dat ging
zo de hele nacht door. Toen even
over vieren in de ochtend de came
raploeg de zonopkomst ging filmen,
viel ik eindelijk in slaap. Zelfs als de
berg vuur zou spuwen zou ik daar
voor mijn bed niet zijn uitgegaan,
zo blij was ik dat ik nu even sliep!
Achteraf voelde ik me toch lekker
uitgerust toen we door de sherpa's
met thee werden gewekt.
Woensdag 5 oktober Nadat
het hele circus weer was gearriveerd
en de tenten opgezet, besloten Ine
ke en ik ons nog een keer te wassen
in de beek die langs ons kampje
stroomt. Helemaal bloot dompelden
we ons onder in het ijskoude water
en het was heerlijk om onszelf weer
eens goed te wassen. Het gaf wel
veel bekijks bij de kinderen die in
de buurt waren. Daarna besloten
we om ook nog wat kleren te was
sen en zo gezegd, zo gedaan. We
hingen de fris gewassen spullen
aan ons waslijntje en gingen thee
drinken. Toen we even later terug
naar de tent liepen om daar wat
op te halen bleek Ineke's shirt met
lange mouwen en haar onderbroek,
mijn mooie sport-BH, onderbroek
en nieuwe sokken verdwenen te
zijn. Gejat door die lieve kinderen
die steeds bij ons in de buurt zaten,
al veel van ons gekregen hadden en
nu plotseling spoorloos waren.
Donderdag 6 oktober We mer
ken nu toch wel goed dat we op
5150 meter hoog zitten. Elke bewe
ging en inspanning wordt moei
zaam. Toen we naar de wc gingen,
waren we daarvan behoorlijk uit
geput. De wc bevindt zich in een
stenen hok, daar zitten wat gaten in
de grond en het is erg vies. Door de
harde wind vliegt al het papier en
andere zaken die in het gat terecht
komen weer naar boven, zo wordt
het daar al gauw een bende. Maar
we zijn zo langzamerhand heel wat
gewend. Wel vervelend is dat je op
deze hoogte zoveel moet plassen.
In de nacht van 6 tot 7 oktober ben
ik er wel drie keer uit geweest Dat
is geen pretje, want op het kamp
staat een gure harde wind en het
kost je veel moeite om je voor het
nachtelijk uitstapje aan te kleden.
Terug in je slaapzak voel je al gauw
dat je er bijna weer uit moet. Van
nacht vroor het hier op basecamp
zo'n 8 graden.
Zondag 9 oktober zou een zware
dag worden volgens René. Lange
vervelende stukken over de ein
deloze morene. Toen we even
moesten uithijgen tijdens de klim.
leunde ik op mijn stok en deed mijn
ogen dicht. Al snel voelde ik een
warme gloed over me komen en
de verleiding om te gaan zitten, en
misschien wel daar te blijven zitten,
was groot. Ik realiseerde me dat
je op deze hoogte heel goed op
jezelf moet letten en hoe je krachten
daar al snel afnemen. Veel later dan
we gedacht hadden kwamen we in
kamp twee aan en daar moesten
we alle dne even heel erg huilen. We
waren totaal uitgeput en moesten
toen nog onze plunjebaai en tent
zoeken, plekje zoeken, tent opzet
ten en daarbij er goed opletten met
verder af te koelen.
Maandag 10 oktober Ineke had
het vandaag heel moeilijk, ze had
alle symptomen van hoogteziekte.
Ze was extreem moe, zware hoofd
pijn, misselijk. Ronald gaf haar daar
die avond Diamox voor en zware
tabletten tegen haar hoofdpijn. Van
nacht kreeg ze ook nog diarree, in
haar broek gepoept en al die ellende
die daar bij hoort, ze hoopt maar dat
ze door de medicijnen wat herstelt.
In ons kamp lopen er nu heel wat
rond met dergelijke klachten. Onze
dokters, Ronald en Tineke, werden
net naar de keukentent geroepen,
de helft van de keukensherpa's is
nu ook hoogteziek. Een van onze
sherpa's is er erg slecht aan toe,
ze vrezen voor longontsteking. Het
weer is nog steeds wolkenloos,
maar er staat een harde wind en het
is stervenskoud. Al die zaken die
je leest over Everest-beklimmingen
kom je nu al tegen. Op de berg zelf
is trouwens helemaal geen activi
teit te bespeuren, we zien op de
top de straalstroom waaien en dat
betekent dat geen mens daar ook
maar één moment kan wezen. Je
zou meteen van de berg afgeblazen
worden! Op de Noordcol waait het
ook al heel hard, Ronald zei dat als
je nu met onbeschermde ledematen
langer dan een halve minuut daar
buiten bent dat die dan direct zullen
bevriezen.
Woensdag 12 oktober Een lichaam
dat op deze hoogte is, herstelt niet
meer. Wij zitten nu op 6450 meter
en dat is goed te merken. Een paar
nachten heb ik al behoorlijk last
van ademhalingsstoornissen. Iedere
keer wanneer ik bijna in slaap val,
voelt het of ik ga stikken en moet ik
naar adem happen. Hierdoor word
ik weer klaarwakker. Dat gaat zo
de hele nacht door en alleen al
daardoor raak je aardig uitgeput.
Gistermiddag ging mijn ademhaling
helemaal niet meer goed en raakte
ik nogal in paniek. Ronald gaf me
Diamox en dat moet ik zolang ik op
deze hoogte blijf gebruiken. Van
daag keek hij me aan en zei dat
hij straks nog even bij me langs
zou komen. Mijn gezichtholtes zijn
ontstoken en daarvoor zal ik ook
medicijnen krijgen.
Vandaag is beslist dat we in twee
dagen de Noordcol gaan beklim
men. Er zal daar niet overnacht
worden vanwege de zeer lage tem
peraturen, in combinatie met de
harde wind. Tijdens het eten van
avond deelde René mij in bij de
eens de grootste Everest-expeditie
ooit. Morgen doet de eerste ploeg
de toppoging, ben benieuwd.
Donderdag 13 oktober Gisteren is
het vier personen gelukt de Noord
col te beklimmen. Martijn, Ernst en
Jeroen zijn expeditieleden. Frank
kwam boven aan als instructeur. Het
was heel koud. er stond een heel
harde wind en de 400 meter noord
wand was 70, 80 en op sommige
stukken wel 90 graden steil.
Het zal bij één toppoging blijven, de
voorspellingen geven de komende
dagen alleen nog maar meer wind
op, het wordt dan veel te gevaarlijk.
Voor mij was het deze dag weer
geen feest, vanmorgen vroeg had
ik het er erg moeilijk mee toen ik de
ploeg hun voorbereidingen hoorde
maken voor de beklimming. Even
dacht ik dat ik misschien toch nog
meekon. Ik ben de tent uitgegaan
en testte hoe het met me ging. Het
ging helemaal niet, ik voelde me
nog beroerder dan gisteren en jan
kend van frustratie ben ik mijn tentje
weer in gegaan. Ik heb het nu voor
mezelf wel duidelijk gemaakt dat
ik echt niet kan, zodat ik wanneer
ik later in betere doen ben mezelf
geen verwijten kan maken, maar
zuur blijft het wel.
Vrijdag 14 oktober Vandaag ging
alles nog moeizamer dan de afge
lopen dagen. Het is goed te merken
dat je hier op het randje van over
leven zit. Ik probeer zoveel moge
lijk toch naar de eettent te gaan,
maar eten en drinken doe ik daar
nauwelijks meer en in de tent zit ik
uren voor me uit te staren. Van
daag heb ik mamma opgebeld via
de satelliettelefoon in verband met
haar verjaardag. Natuurlijk moest ik
huilen, dat doe ik regelmatig deze
dagen. Emotioneel kan ik niets heb
ben. iemand die wat aardigs tegen
me zegt. doet me al janken.
Zaterdag 15 oktober Opge
lucht pakten wij onze spullen in.
Het moment was daar, we mochten
terug! Voor mij werd het de hoogste
tijd, lichamelijk en psychisch ging
ik alleen nog maar verder achter
uit. Samen met Ineke zaten we de
afgelopen dagen uren voor ons uit
te staren en wat heen en weer te
schudden in ons tentje, beiden rijp
voor een inrichting! Eten en drin
ken doe ik bijna niet meer terwijl
ik he^l goed weet hoe belangrijk
vooral het dnnken is. Met Rik
Jan. die al de hele week ziek in zijn
tentje lag, scheen het helemaal met
goed te gaan. Hij moest zo snel
mogelijk naar beneden. Hij kon zelf
niet meer lopen en er werd met
behulp van een ladder een brancard
gemaakt. Het zou voor de sherpa's
een megaklus worden. Rik Jan is
stevig gebouwd en weegt 90 kg.
De sherpa's nauwelijks 55, 60 kg.
en we moeten door moeilijk terrein.
Wij, Ineke. Yolande en ik, zagen
Rik Jan op zijn brancard liggen en
moesten toen erg huilen, zo slecht
zag hij er in onze ogen uit. Ontdaan
begonnen we aan de afdaling. Het
was erg zwaar, ik voelde dat ik heel
zwak was en moest me goed con
centreren op elke stap. We liepen
en liepen, soms rustten we eventjes
en gingen snel weer door. Het werd
al bijna donker toen René ons tege
moet liep om te zeggen dat er toch
een kampje gemaakt zou worden
op 5500 meter. Dat was een hele
opluchting voor ons. maar het zou
nog een tijd duren voor we in dat
kampje aan zouden komen.
Zondag 16 oktober Weer terug in
basecamp! Toch was die laatste
afdaling nog zwaar, ik had gedacht
me toen al wat beter te zullen voe
len. Ik moet nu toch echt proberen
de komende dagen meer te gaan
eten en vooral meer te drinken.
Met Rik Jan gaat het beter. Voor
mijn gevoel ziet hij eruit alsof hij
binnen een paar uur dood gaat,
maar de dokters zeggen dat het
goed gaat. Hij zit helemaal onder
de medicijnen en het woord berg
wil hij voorlopig niet meer horen.
Over bergen gesproken: ik verlang
nu erg naar de Zwitserse bergen en
voorlopig heb ik géén verdere aspi
raties. Vannacht de laatste nacht in
ons tentje en dan rijden we in twee
dagen naar Kathmandu. We kijken
daar allemaal erg naar uit, inclusief
de sherpa's die vanavond hun eigen
Film en boek
In het kielzog van de expedi
tie reisden twee cameramensen
van de KRO mee. Hun relaas
hebben ze vastgelegd in een
vierdelige documentaire, De
Wandeling, die in februari wordt
uitgezonden. In maart gaat in
het Omniversum een DVD over
de tocht in première. Daarnaast
is een fotoboek van Arie Kievit
met dagboekverslagen van de
deelnemers in de maak. Meer
informatie staat op de website
www.de-ice.nl.
feestje vieren in de kooktent en die
we steeds over Kathmandu horen
zingen!
Dinsdag 18 oktober Na weer
uren rijden was het zover, we kwa
men aan in Kathmandu, het voelde
als thuiskomen. Ineke en ik kregen
weer een prachtige kamer die heel
vertrouwd aanvoelde. De douche,
de schone kleren, het schone bed
en niet te vergeten: de Summitbur-
ger! Daar had ik al dagen visioenen
van. Een bord met lekker veel patat
met een hamburger op de wijze
van het hotel. Sommigen van ons
namen wel drie porties! Niks geen
Nepalees buffet, nee gewóón eten,
dat was wat we wilden.
De deelnemers aan De-lce trekken
de oostelijke Rongbuk-gletsjer
het 'advanced basecamp' op 6450 meter hoogte
eerste groep die morgenochtend
vroeg mag vertrekken. Dit deed hij
op basis van mijn presteren van de
afgelopen weken, maar ik heb voor
de eer bedankt. Daar heb ik het wel
erg moeilijk mee, maar ik kan het
voor mezelf niet maken om toch een
poging te wagen. Ik loop dan mezelf
en de anderen in de weg. Het zit er
gewoon niet meer in! Als ik de tent
uit moet om naar de 'wc' te gaan,
naar de eettent ga, moet poseren
voor fotosessies i.v.m. sponsors,
alles is teveel. Vannacht moest ik
er vier keer uit om te plassen, ik
dacht dat ik dat met zou overleven!
Ik moest daarvoor de slaapzak uit.
mijn Gorefex-jas over al die kleren
die ik al aan heb aantrekken, de
tent openmaken, de schoenen aan
doen, die vreselijke kou in (vannacht
vroor het zo'n 20 graden) door je
knieën gaan omdat je in een gat
moet plassen, broek weer omhoog,
strompelend naar de tent terwijl je
over rotsblokken struikelt, tent weer
openmaken, schoenen uit en dan
weer mijn slaapzak in. Totaal uitge
put lag ik daar dan en hoopte snel
weer in te slapen. Maar na een paar
minuten voelde ik dat mijn blaas
zich weer vulde! Vandaag nam
René de verstandige beslissing om
al zaterdag met z'n allen af te dalen
en dat in twee etappes. Dat maakt
het verblijf op deze hoogte één dag
korter. Hij vertelde ook nog dat het
nog nooit bij een expeditie is voor
gekomen dat iedereen zonder afha
kers in het ABC kwam. Het is dus
heel bijzonder dat wij hier nu met
ons eenendertigen op 6450 meter
hoog zitten, en dan zijn we ook nog
Om 55-plussers te stimuleren
meer aan lichaamsbeweging
te doen, organiseert zowel de
Stichting Welzijn Ouderen Texel
(SWOT) als Sportservice Texel
diverse activiteiten.
Uitgangspunt is dat het voor de
gezondheid voldoende is om dage
lijks een half uur te bewegen, waarbij
een 'matige tot redelijke' inspanning
wordt geleverd. Het is met nodig
zich een half uur achter elkaar in te
spannen. Drie keer tien minuten of
twee keer een kwartier is eveneens
voldoende. 'Het gaat erom dat hart
en bloedvaten dagelijks goed aan
het werk worden gezet. Iets wat
bij matige inspanning automatisch
gebeurt.' Diverse binnen- en bui
tensporten worden geschikt geacht
voor ouderen: wandelen, fietsen en
zwemmen, maar ook conditietrai
ning in een sportschool. De bewe
gingsactiviteiten van de SWOT en
Sportservice Texel vinden plaats
in groepsverband, onder deskun
dige leiding van speciaal opgeleide
vakkrachten. Vanaf januari kunnen
senioren voor Seniorenfit ('lekker
drie kwartier sporten') terecht op
de volgende locaties: 't Skiltje.
Oudeschild, maandag 13.45-14.30
uur; Aanbouw Ons Genoegen. Den
Burg, maandag 15.00-15.45 uur;
De Hof, De Koog, woensdag 9.30-
10.15 uur; Beatrixzaal. Den Burg,
woensdag 13.45-14.30 uur (voorlo
pig volgeboekt)
In De Buureton in Den Burg is maan
dag van 9.15 tot 10.45 uur Volks
dansen: internationale dansen, met
af en toe een uitstapje naar country,
ball-room, rounds en partydansen.
Bij Bewegend Ontspannen ('om de
dagelijkse dingen zonder onnodige
inspanning te kunnen verrichten')
worden de oefeningen gedaan op
of in de buurt van een stoel en
wordt gebruik gemaakt van muziek,
hoepels, ballen, knotsen en andere
materialen. Geïnteresseerden kun
nen terecht in De Buureton in Den
Burg. maandag en woensdag van
11.00 uur-11.45 uur en in De Wald
hoorn in Den Hoorn, dinsdag van
14.00-14.45 uur.
Genoemde activiteiten worden
georganiseerd door de SWOT, Meer
informatie kan op werkdagen tus
sen 9.00 en 16.00 uur worden inge
wonnen bij de SWOT (tel. 312696)
of Betsie Verhoeven (tel. 317767).
Sportservice Texel biedt in het
kader van het Galmproject weke
lijks sportlessen voor senioren van
Matig slot bij
De Doorstoot
De spelers van biljartvereniging De
Doorstoot uit De Cocksdorp sloten
het jaar af met een matige compe
titiewedstrijd. Veel spelers hadden
moeite hun concentratie vast te
houden. Spannend was de partij
tussen Fred Klok en Piet Zijm, die
in remise eindigde. Zijm moest in
Wil Homan zijn meerdere erkennen.
Deze wist de partij met bijna een
gemiddelde van twee uit te spelen
en had met negen caramboles de
hoogste serie van de avond. Eric
Boon komt steeds beter in zijn spel
en miste op één carambole na zijn
eerste winstpartij.
Uitslagen:
F. Klok-E. Boon 2-0. W Homan-R. Steenhui
zen 0-4. Th. v.d Stroom-J Smit 0-4. F Klok-
P Zijm 1-1, E Boon-K Weel 0-4. P Zijm-W
Homan 0-4, K. Weel-R Steenhuizen 0-2.
55 tot 65 jaar aan in de aanbouw
van Ons Genoegen. Dat gebeurt op
maandag van 16.00 tot 17.00 uur,
dinsdag van 18.30 tot 19.30 uur en
woensdag van 18.00 tot 19.00 uur
en 19.15 tot 20.15 uur.
Zaterdag 28 januari kunnen mensen
uit deze leeftijdsgroep zich onder
werpen aan een fitheidstest. Wie wil
meedoen en geen aanmeldingsfor
mulier heeft ontvangen, kan contact
opnemen met Connie Joling. Sport
service Texel. tel. 322815. Daarna
gaan ook in buitendorpen sportles
sen van start.
