'Ouders moeten de
signalen herkennen'
Slachtoffers seksueel misbruik gebukt onder last verleden
'Weten wat je ziet en het juiste ermee doen'
'Ik twijfelde heel lang of
ik het niet had verzonnen'
'Het slachtoffer bepaalt welke stappen er genomen gaan worden
TEXELSE g C0URANT
Ongeveer vijf tot tien gevallen van seksueel misbruik van
kinderen worden jaarlijks bij de Texelse politie gemeld.
Het topje van de ijsberg. De slachtoffers dragen vaak
levenslang de psychische littekens van hetgeen zij heb
ben moeten doorstaan. In veel gevallen komt het misbruik
pas vele jaren later naar buiten, naar aanleiding van een
emotionele gebeurtenis in het leven van het slachtoffer of
een bericht in de krant. Na een recente publicatie in de
Texelse Courant ontving de redactie meerdere reacties
van Texelaars die aandacht vroegen voor dit onderwerp.
'Want ik wil alles doen om te voorkomen dat dit kinderen
overkomt. Ouders moeten de signalen herkennen', aldus
een van de slachtoffers.
Alle seksuele handelingen en sek
suele intimidaties tussen volwasse
nen en kinderen. Zo luidt de meest
gebruikte definitie van seksueel
misbruik van kinderen. Hoewel
omstandigheden, tijdsbeeld, leeftijd
en dader volstrekt verschillend kun
nen zijn. hebben de slachtoffers één
ding gemeen: ze gaan gebukt onder
de zware last van het misbruik.
Hun leven is grotendeels beïnvloed
door de gebeurtenissen die in hun
prille jeugd hebben plaatsgevon
den, alhoewel dat besef vaak pas
achteraf doordringt. 'Onbewust leef
je ernaar Dingen lopen anders dan
ze zouden moeten en het voelt altijd
alsof het jouw schuld is', vertelt
Martine, die haar verhaal aan deze
krant toevertrouwde.
In 80 tot 95 procent van de gevallen
is de dader een bekende van het
kind. Meestal gaat het om iemand
in de nabije omgeving, van wie
het slachtoffertje afhankelijk is of
in wie het vertrouwen heeft: vader,
broer, oom, vriend van de moeder,
tante, huisvriend, buurman, leraar of
jeugdleider. Seksueel misbruik komt
voor in alle milieus en bij mensen
van alle kerkelijke gezindten. Als
er een vertrouwensband is, begint
het misbruik vaak met een ver
dwaalde hand of lange aanraking
of aai op een verkeerde plaats. De
dader weet het kind te overtuigen
dat er niets vreemds aan de hand
is. Als hij het kind opdraagt om niets
te vertellen, onder het mom van
'ons geheimpje', zullen kinderen
dat bevel vaak opvolgen. Zodra hét
slachtoffertje toch bezwaar begint
te maken, wordt het onder druk
gezet. De dader werkt in op het
schuld- en schaamtegevoel van het
kind, stelt dat die het zelf heeft
uitgelokt of dreigt het slachtoffer of
iemand in zijn directe omgeving te
vermoorden.
Kinderen die door een bekende wor
den misbruikt, kampen vaak met
een loyaliteitsconflict. Er gebeuren
dingen die ze beslist niet willen,
maar er zitten ook fijne kanten aan.
Het krijgen van veel aandacht of
cadeautjes bijvoorbeeld, waardoor
het kind zich speciaal voelt. Door
hun sterke loyaliteitsgevoel zullen
slachtoffers, zeker als het gaat om
misbruik door bekenden, zwijgen.
Ze willen niet dat de dader in een
kwaad daghcht komt te staan en
gaan er bovendien vanuit dat ze
toch niet worden geloofd. Buiten
staanders vinden dat vaak onbegrij
pelijk: er gebeuren vreselijke dingen,
maar het slachtoffer wil eigenlijk
geen kwaad horen over de persoon
die hen dat aandoet.
Overleven
Seksueel misbruik is voor kinderen
een uiterst bedreigende en trau
matische ervaring. Hun basisge
voel van veiligheid wordt aangetast.
Ze voelen zich machteloos en heel
bang. De slachtoffertjes moeten
zich onder extreme omstandighe
den staande zien te houden en
de manier waarop dat gebeurt, is
afhankelijk van het kind. De een
ontloopt de dader zoveel moge
lijk, de ander gedraagt zich passief.
Laat het gebeuren in de hoop dat
het snel weer achter de rug is. Er
zijn kinderen die als het ware uit
zichzelf treden en het zien gebeuren
alsof ze in de andere hoek van de
kamer staan. Ze schermen zich vol
ledig af van wat er met hen wordt
gedaan. Hulpverleners noemen dit
dissociatie. Dat gaat vaak samen
met verdringing. Mensen zijn soms
in staat om traumatische gebeurte
nissen compleet uit hun geheugen
te bannen, maar de gevolgen zijn
wel degelijk aanwezig. Alleen wordt
de link met het misbruik niet gelegd.
Als het misbruik aan het licht komt,
blijkt ineens dat het op de achter
grond altijd een rol heeft gespeeld
in het leven van het slachtoffer. Het
zelfbeeld van misbruikte kinderen
is beschadigd. Dat kan zich uiten
in bang, ongeïnteresseerd of boos
gedrag. Sommige kinderen laten
niets merken, maar dan komen de
gevolgen vaak jaren later aan het
licht.
Gevolgen
Hoe ernstig de gevolgen zijn voor
een kind, hangt onder meer af van
de ernst en de duur van het mis
bruik. Ook leeftijd en persoonlijk
heid spelen een rol. De laatste jaren
is duidelijk geworden dat seksu
eel misbruik langdurige en ernstige
gevolgen kan hebben. Zeker als
er niet tijdig en effectief op wordt
gereageerd. Tegenwoordig zijn er
verschillende instanties die zich
met de hulpverlening van slachtof
fers bezighouden en kunnen kinde
ren hun verhaal (anoniem) kwijt via
Advies- en Meldpunt Kindermishan
deling of de Kindertelefoon. Daar
naast worden slachtoffers, die zich
via hun huisarts of de politie hebben
gemeld, doorverwezen naar Bureau
Jeugdzorg. Deze instantie bekijkt
welke hulp het meest geschikt is
voor het betreffende slachtoffer en
zorgt voor een doorverwijzing
Martine ziet het onmiddellijk als een
kind wordt misbruikt. 'Ik zie nu veel
meer. Soms zou ik willen dat ik niet
zoveel zag. Ouders moeten anten
nes hebben voor de signalen die
hun kinderen afgeven. Want als het
op school niet goed gaat, is dat
vaak een teken dat er meer aan
de hand is. Dan moet je alert zijn.'
Hoe zij slachtoffertjes van seksu
eel misbruik herkent, vindt Martine
moeilijk aan te geven. 'Het is een
combinatie van factoren en voor
mij een bepaald gevoel.' Dat pro
bleem hebben ook leerkrachten op
school, zo blijkt uit het gesprek met
Freek ten Klooster en Albert Hoven.
'Vanuit onze opleiding weet je dat er
bepaalde kenmerken zijn. Zie je die,
dan attendeer je elkaar erop en let
je er scherp op. Maar het is moei
lijk, want je moet zeker weten dat je
niet fout zit en soms denk je dingen
te zien en dan is het helemaal niet
zo. Kinderen kunnen ook signalen
afgeven die te maken hebben met
een denkbeeldig vriendje, bijvoor
beeld. Dat ligt heel dicht bij elkaar.'
Ook hulpverleners erkennen dat het
moeilijk is de signalen die misbruik
te kinderen uitzenden te herkennen.
De signalen kunnen heel divers zijn:
verlies van eetlust, plotseling wis
selende stemmingen, bedplassen,
weigeren om over een 'geheimpje'
te praten, rare gewoontes krijgen,
agressief gedrag, lusteloosheid, hui
verig bij aanraken, om er maar een
paar te noemen. Deze kunnen ech
ter ook andere oorzaken hebben.
Veel waarde hechten hulpverleners
aan spontane onthullingen. Als een
kind uit zichzelf iets laat vallen over
het seksueel misbruik, wordt dat
door de omgeving nog wel eens als
fantasie afgedaan, maar vaak zijn
spontane onthullingen waar, zeker
als die worden gedaan door jonge
kinderen.
Texelaars die naar aanleiding van
dit artikel hun verhaal kwijt wil
len of willen reageren, kunnen zich
wenden tot het bureau Jeugd- en
Zedenpolitie van het korps Noord-
Holland Noord, tel. 072-5498360 of
tot Slachtofferhulp 0900-0101.
De signalen die jonge misbruikte kinderen uitzenden zijn moeilijk te herkennen.
'Er wordt heel gemakkelijk geroe
pen dat scholen niet opletten. Dat
is makkelijk gezegd. Ik heb kin
deren in de klas gehad, van wie
ik honderd procent zeker wist dat
het niet goed zat, maar het is een
ingewikkelde materie. Je moet
zeker weten dat je niet fout zit als
je iemand beschuldigt.' Aan het
woord is Albert Hoven, schoollei
der van De Bruinvis in Oudeschild
en voorzitter van het OTO, het
Overlegorgaan Texels Onderwijs.
Met Freek ten Klooster, school
leider op De Fontein, vertelt hij
hoe scholen proberen seksueel
misbruik te signaleren.
Speciale cursussen worden binnen
het Texelse basisonderwijs nauwe
lijks gevolgd, maar dat betekent
niet dat er geen aandacht voor het
onderwerp is. Complex is de materie
beslist, want de inzet is groot: het
welzijn van een kind. 'Soms wordt
het vanwege media-aandacht weer
een item op school. Een tijdje gele
den zijn we er wat meer mee bezig
geweest, omdat er een vermoeden
bestond dat aantal incestgevallen
toenam. Dus ben je extra alert op
signalen en attendeer je elkaar erop.
Maar het is heel moeilijk. Soms zijn
de signalen die je opvangt van een
heel ander probleem of is er hele
maal geen probleem', aldus Ten
Klooster. Hij besloot zijn team niet
naar gespecialiseerde cursussen te
sturen. 'Die cursussen zijn er op toe
gespitst dat er geen signaal gene
geerd mag worden, maar dat kan
ook veel ellende opleveren. Zoals
bijvoorbeeld op Schiermonnikoog,
waar een politieagent valselijk werd
beschuldigd door zijn dochter. Je
instinct is belangrijk. En je moet
weten wat je ziet en dan het juiste
ermee doen.' Veel scholen hanteren
de stelregel: is seksueel misbruik/
incest met hard te maken, dan is het
niet zo. Hoven: 'Ongetwijfeld missen
we kinderen, maar het is zo'n glib
berig pad. En je kunt mensen niet
zomaar gaan beschuldigen.' Daar
komt bij dat het de leerkrachten
steeds moeilijker wordt gemaakt
als zij willen dat er nader onder
zoek komt bij een bepaald gezin.
'Je kunt geen anonieme melding
meer doen. Als bekend wordt dat
jij degene bent geweest die er werk
van heeft gemaakt, is de vertrou
wensband met zo'n gezin weg en
vaak verdwijnt het kind. Dan wordt
het van school gehaald en is het nog
slechter af, want dan is het plekje
waar het zich nog veilig voelde ook
weg.' Volgens beide schoolleiders
zijn er protocollen genoeg, maar zijn
die niet bruikbaar, omdat ieder geval
anders is. Bij vermoeden van mis
bruik wordt een dossier aangelegd
en kan het Advies- en Meldpunt Kin
dermishandeling om advies worden
gevraagd. 'Die instanties kampen
allemaal met een capaciteitstekort
en de hulp is erg versnipperd. Ik
heb het meegemaakt dat ik bij een
bepaalde instantie om advies vroeg
en dat er pas twee jaar later een
reactie kwam. Als een school dus
hulp nodig heeft, komt ze vaak niet
verder.' Dan speelt een ander dilem
ma: welke beslissing neemt een
school bij sterke aanwijzingen van
seksueel misbruik? 'Slachtoffers zijn
heel loyaal en ondanks alles zullen
kinderen hun ouders of bekenden in
bescherming nemen. Als er één keer
iets thuis is voorgevallen, is het voor
het kind vaak toch beter om thuis te
blijven. Onderzoek heeft uitgewezen
dat de schade voor het kind nog
veel groter is als het uit huis wordt
geplaatst. Tenzij het gaat om structu
reel misbruik. Wij laten de beslissing
aan het kind. Die moet ons kunnen
vertrouwen, want school kan voor
de slachtoffertjes een rustpunt zijn.'
Volgens Ten Klooster komt daar bij
dat de opvang vaak slecht is gere
geld. 'Vaak weet je niet waar zo'n
kind terechtkomt. Dan heb je alles
geregeld en dan blijkt dat het kind
met opgevangen kan worden Dan
zit het dus het weekend bij jou thuis.
Ze laten de mensen gewoon verzui
pen in dit land.'
Daderrol
Om te voorkomen dat onderwijzers
zich aan hun leerlingen vergrijpen,
zijn verschillende richtlijnen opge
steld. Zo mag een leerkracht niet
alleen zijn met een leerling in een
lokaal en moet de deur openblijven.
'Je kunt een kind geen privacy meer
geven. Als die jou in vertrouwen iets
wil vertellen, kan dat nauwelijks. Je die anders opgevat zouden kunnen
moet tegenwoordig overal op let- worden. Maar we moeten er wel
ten. Onderwijs is relatie en relatie voor zorgen dat het niet doorslaat
is intiem. Het kan altijd fout gein- in dit land.'
terpreteerd worden. Daar moet je
scherp op zijn. Bij jonge leraren let
ik ook op onbedoelde handelingen
Tekst en foto's:
Louise van der Sluis
Verjaringstermijn
Slachtoffers van seksueel
misbruik kunnen nog jaren na
het gebeurde aangifte doen.
De verjaringstermijn bij aan
randing is twaalf jaar en bij
verkrachting vijftien jaar. Die
termijn gaat in op de dag na
het plegen van het strafbare
feit.
Voor seksueel misbruik van kin
deren gelden speciale bepa
lingen. Een minderjarige heeft
meer tijd om aangifte te doen.
De verjaringstermijn begint pas
te lopen op het moment dat
het slachtoffer achttien jaar is
geworden. De termijn is vanaf
dat moment ook weer twaalf
jaar voor aanranding en vijftien
jaar voor verkrachting. Hierdoor
hebben jeugdige slachtoffers
meer tijd om hun jeugdtrauma
te verwerken en na te denken of
ze aangifte willen doen.
'Een half jaar geleden is het er
uit gekomen. Toen heb ik het
toegelaten en is alles naar boven
gekomen. Het heeft er altijd geze
ten, maar ik dacht dat ik het had
verwerkt. Maar het was alleen
weggestopt, genegeerd. Nu weet
ik dat je het niet kunt negeren,
want het komt er altijd uit. Ach
teraf bezien heeft het een enor
me impact op mijn leven gehad.'
Martine (46) is seksueel misbruikt
toen zij acht jaar was en onder
vindt daar nog dagelijks de gevol
gen van.
Een leuke vrouw om te zien. Een
stralende lach, vlot gekleed en altijd
bereid de helpende hand uit te ste
ken. Mensen die haar oppervlakkig
kennen, zullen niet vermoeden wat
zij de afgelopen 40 jaar heeft moe
ten doorstaan. 'Ik ben altijd bezig
geweest om het anderen naar de
zin te maken. Te pleasen, in de hoop
dat ik terug zou krijgen wat ik gaf,
maar dat gebeurde niet en ik dacht
altijd dat dat aan mij lag. Ik zocht
de schuld altijd bij mezelf. Door
therapie weet ik dat het niet altijd
mijn schuld is. Ik heb mezelf moeten
leren accepteren.'
Als meisje van een jaar of acht is
Martine misbruikt door een onder
wijzer op school. Terwijl de klas
met de rug naar de meester toe
aan het werk was, moest zij seksu
ele handelingen bij hem verrichten.
'Ik wist meteen dat het niet goed
was wat hij met me deed, maar ik
kon niet anders. Er werd me altijd
ingeprent luister naar de meester.
Ik was slecht in hoofdrekenen en
daardoor had hij macht over me. Ik
was bang dat hij naar mijn ouders
zou stappen en zou vertellen dat
ik niet genoeg mijn best deed.' Het
misbruik duurde een schooljaar lang
en niemand had iets in de gaten,
althans zo leek het jarenlang. 'Ik
wist van nog een meisje waar hij
dingen mee deed en een jongen
bij wie hij het geprobeerd heeft,
maar die was verbaal sterk en kon
hem afweren. Maar er werd toen
niet over gepraat. Eén keer heeft
mijn moeder gevraagd heeft hij bij
jou ook iets gedaan? Toen heb ik
keihard nee geschreeuwd en ben
ik weggerend. Daarna heeft ze het
er nooit meer over gehad.' Pas
een paar jaar geleden bleek dat
veel meer klasgenootjes slachtoffer
waren. 'Er is een reünie geweest en
daarop is een heleboel naar buiten
gekomen. Ik ben niet geweest, want
ik kon het toen niet aan.' Uiterlijk
leek er jarenlang niet veel aan de
hand met Martine. Ze bleef een
vrolijk meisje en maakte met de rest
van haar klas de basisschool af.
Ondertussen voelde Martine zich
anders dan haar klasgenoten. 'Je
voelt je een buitenstaander. Ik kon
nooit m'n verhaal vertellen en voel
de me erg in de steek gelaten. Zelfs
mijn ouders hielpen me niet. Dat
heb ik ze ook heel lang verweten.'
dacht het misbruik te hebben ver
werkt. Mijn man heb ik d
verteld dat ik ben misbruikt en da
was het. Seksueel wist ik wel da;
het gevolgen zou kunnen hebben,
maar psychisch totaal niet. Achtera!
besef ik dat ik er onbewust
heb geleefd. Elke dag weer. Dinge-
lopen anders dan zou moeten, rete-
ties gaan stuk, ik reageer and?;
dan ik zou willen en nog steea
heb ik moeite met het geven va-
een weerwoord, omdat ik met wee
welke reactie daar op komt en
is voor mij ontzettend eng.' Martins
werd steeds vatbaarder voor drut
en stressvolle situaties kon zij n«
aan. De spanningen in haar huwe
lijk liepen op en vier jaar gelede-
besloot zij te gaan scheiden. To?
haar tienerzoon psychische proble
men kreeg en zij hulp voor hen
zocht, ontdekte de Texelse dat het
met haar zelf ook niet goed ging
'Maar ik was bezig met mijn zoon
Deed er alles aan om te zorgen dz
het met hem weer goed zou gaan
Toen het beter ging met haar kmc
stortte Martine in. 'Ik was c
met het slikken van antidepressvi
om te ontdekken wat er nou wer
kelijk met mij aan de hand was.
een half jaar geleden kwam alles
eruit. De fobieën die ik heb gehao.
het overbeschermende gevoel voa
mijn zoon, de angsten: alles wash?
gevolg van dat seksueel misbruik.
had het dus nooit verwerkt, hels
gewoon weggestopt.'
Therapie
Inmiddels is Martine in therapie en
krabbelt zij langzaam weer op. Ha
is een moeizaam proces. 'Ik
leren om mezelf te accepter?.
Leren dat het niet mijn schuld wz
en dat ik mijn eigen angsten ris
moet projecteren op mijn zoon te
werkt voor hem heel beklemmen:
terwijl ik hem juist wil bescherm?
tegen pijn en verdriet. Ik volg
regressietherapie, waarin ik onder
begeleiding van de therapeut tem:
ga naar die tijd. Af en toe kan ikÉ
niet aan en praten we gewoon ow
de gang van zaken in het hier r
nu. Dan is het te bedreigend. Ma
langzamerhand gaat het iets bet?
Kwaad op haar ouders en de dade
is ze niet meer. 'Heel lang heb ike?
zekere kwaadheid gehad overat
feit dat juist mij dit is aanged
over het feit dat ik nooit heb geus-
ten hoe groot de impact van M
misbruik op mijn leven is gewess
Inmiddels weet ik dat je met boos
heid en wrok niet verder komt k
heb al mijn energie nodig om doo
te kunnen gaan.'
De reden dat zij met haar verte
naar buiten treedt, komt voortui
bezorgdheid over de slachtoffertje
van nu. 'Ik wil bereiken dat ouden
oplettender worden. Dat ze akert
zijn op de signalen die worden in
gezonden en serieus reageren Cf
hetgeen een kind vertelt.'
Depressie /n verpancj mef de privacy van té
Haar leven ging door en Martine slachtoffer is de naam gefingeerd.
Wanneer de Texelse politie een
melding binnenkrijgt van seksueel
misbruik, wordt onmiddellijk het
zedenteam ingeschakeld. Binnen
het politiekorps Noord-Holland
Noord, waartoe Texel behoort, is
één zedenteam actief. Tot het
vijfkoppige team behoren Irene
Schaafsma en Liesbeth Wiegant.
Beide rechercheurs zijn regel
matig voor hun werk op Texel.
'Gezien het inwonersaantal vind
ik dat er best veel misbruikzaken
zijn op Texel', vindt Schaafsma,
die al 18 jaar bij de zedenpolitie in
deze regio werkt.
Het zedenteam werkt nauw samen
met de Texelse rechercheur Aad
Blom. Door de eilandsituatie komt
het af en toe voor dat de inzet van
zedenrechercheurs is vereist, maar
dat er geen boot meer vaart. Dan
legt Blom, die ook is opgeleid als
zedenrechercheur, de eerste con
tacten. 'Het is heel belangrijk dat er
direct iemand met kennis van zaken
ter plaatse is. Als er een melding
komt, moet je er ook direct iets mee
doen.' Voor zover er al specifieke
cijfers zijn over seksueel misbruik
van kinderen op Texel, vindt Blom
die maar betrekkelijk. Hij schat dat
er jaarlijks zo'n vijf tot tien aangiftes
worden gedaan en in drukke jaren
tien tot vijftien. 'Er komen veel meer
mensen op een intakegesprek, maar
dat leidt niet altijd of niet meteen tot
een aangifte. Daar kan jaren tussen
zitten.'
Als een slachtoffer zich bij de politie
meldt, komt er eerst een intakege
sprek. Daarin wordt alleen gepraat.
'We tasten af of er strafbare fei
ten zijn gepleegd en of vervolging
mogelijk is. We schatten de emoties
van het slachtoffer in om te kunnen
bepalen of die het aankan om de
juridische molen in te gaan en we
willen weten of er getuigen zijn of
een dagboek waaruit een en ander
blijkt.' De meeste gevallen van sek
sueel misbruik die bij de politie
worden gemeld, hebben zich lang
geleden afgespeeld. 'Het gebeurt
regelmatig dat mensen eerst in the
rapie gaan en dan alsnog aangifte
doen. Pas jaren later zijn ze daartoe
in staat. Het gebeurt ook dat wij
mensen adviseren eerst hulp te zoe
ken en pas later aangifte te doen.
Het heeft geen zin iemand op z'n
kop te zetten om er een verhaal uit te
krijgen', vertelt Wiegant. Zij werkt nu
zo'n vijf jaar als zedenrechercheur.
Tijdens het oriënterende gesprek
komt het soms voor dat ouders
wel aangifte willen doen, maar het
kind niet. 'Dan gaat het niet door.
Een kind moet wel in staat zijn om
zijn verhaal te vertellen én het moet
het verhaal zijn van het kind. Soms
stellen ouders suggestieve vragen
aan hun kind en weet je niet of het
vertelde verhaal daadwerkelijk het
verhaal van het kind is.' Of het na
een eerste gesprek komt tot een
aangifte, bepaalt het slachtoffer. 'Wij
laten de voortgang volledig afhan
gen van het slachtoffer. We nemen
geen contact meer op en wachten af
wat die persoon wil.'
Besluit het slachtoffer aangifte te
doen, dan zijn de rechercheurs
soms met een uur klaar, maar soms
duurt het opnemen van een aan
gifte dagenlang. 'Als iemand jaren
lang is misbruikt, dan ben je wel
even bezig.' De verklaring van het
slachtoffer wordt op papier gezet
en op een geluidstape opgenomen.
Soms worden ook video-opnamen
van het verhoor gemaakt. 'Dat kan
van belang zijn voor de beoordeling
van de non-verbale reacties van het
slachtoffer door een deskundige',
licht Schaafsma toe. Slachtoffers
vanaf 12 jaar kunnen zelf aangifte
doen en worden meestal verhoord
zonder hun ouders, hoewel die er
wel nauw bij worden betrokken.
Voor jongere kinderen moeten de
Het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling heeft gerichte folders voor slachtoffers, hun omgeving en hulpverleners.
ouders toestemming geven voer
het verhoor. Zeer jonge kindei*
worden, als ook de officier van jus
titie daarmee instemt, verhoord»
een speciale studio in Amsterdam
Daar worden de slachtoffertjes f
een kindvriendelijke studio rté
veel camera's spelendenwijs ond?
vraagd. 'We tasten het niveau»*
het kind af en stellen wat vrag?
Het is heel belangrijk wat het kindd
zichzelf vertelt.' Hoewel slf
loyaal zijn naar de dader,
zij wel dat die waarschijnlijk wod
gestraft. 'Kinderen willen vooral dJ
het misbruik stopt. De straf vind*
ze minder belangrijk.' De verhor?
en de consistentie van het verte
worden beoordeeld door desku"-
digen, waarna wordt bekeken d
het bewijs voldoende is voor#
rechtszaak.
Volgens de rechercheurs beken#
de meeste daders. 'Het zijn g#
doorgewinterde criminelen. MeeSl
zijn het mensen die ziek zijn of r*
goed in hun vel steken. Het
haal kan wel anders worden als 5
een advocaat bij komt. Dan won#
soms delen van verklaringen w#
ingetrokken.' Alleen de verklap
van het slachtoffer is meestal
genoeg voor een rechtszaak. T#
adviseren de politievrouwen stee-t
offere altijd contact te zoeken me^
politie. 'Er is geen drempel. Jen*
geen heel verhaal aan een volle ba'
te houden bij een geüniforrneew
agent of aan een telefoniste. B
veel privacy en het voorkomen#
iemand is totaal niet belangrijk- W
is het goed te melden dat de
halen van de slachtoffers die*
politiecomputers staan, zijn ve#?
deld met wachtwoorden. Allee1
rechercheurs die met de zaaK te-:
zijn, kunnen deze informatie inz#
Lees verder op pafF
