J.
'De Zeven Provinciën uit
de hand gelopen hobby'
Fotograaf en dierverzorger maakt kalender
Eilander Raad wil
mandaat bekijken
TEXELSE J COURANT
'Herberg eigentijds nostalgisch'
Wisseling van de wacht
bij Zeven Provinciën
Bertus en Jopie Klippel zwaaien af
'Voel me ongemakkelijk
als ik geen camera heb'
544» -
DINSDAG 27 MAART 2007
Onder toeziend oog van echtgenote Jopie, Esther Fokkens, Jolanda Kamphuis en Carst Komdeur schroeft Bertus Klippel het
naambordje van de gevel van De Zeven Provinciën. (Foto g
na
'Een uit de hand gelopen hobby.
Heel intensief, maar erg leuk.'
Bertus en Jopie Klippel, bijna
dertig jaar de gezichten van De
Zeven Provinciën in Oudeschild,
kochten het hotel in 1978 naar
eigen zeggen 'uit een soort gek
kigheid'. Maar toen ze er eenmaal
zaten, pakten ze de zaken serieus
De Zeven Provinciën is een legen-
dansch bedrijf, niet alleen omdat
Michiel de Ruyter er volgens de
overlevering ooit heeft geslapen.
Ook aan de tijd dat Dirk Koning er
de scepter zwaaide en met name
het café een grote schare bezoe
kers trok, bewaart menigeen bij
zondere herinneringen. Jopie: 'Het
was de tijd dat alles kon. Vrijheid,
blijheid. We stapten er op een zater
dagnacht om half vijf binnen, toen
Dirk vertelde dat de zaak te koop
was. Uit een soort gekkigheid heb
ben we het toen gekocht, zonder er
al te diep over na te denken. Zon
dagavond kwam de notaris langs en
werd het overgeschreven. Zo ging
dat in die tijd.'
Bertus voer toen, zoals zoveel
dorpsgenoten, op de kotter. 'Het
waren de gouden jaren, we verdien
den veel geld. Maar die zondag heb
ik een opstapper gezocht en nooit
meer gevaren.' Werkervaring in de
horeca had hij niet, in tegenstelling
tot zijn echtgenote Jopie: 'Ik zit al
vanaf mijn dertiende in de horeca
en vond het werk wel leuk. Het eten
dat we hier serveerden was eenvou
dig. Een broodje bal en een karbo
naatje,' Vrijwel vanaf het begin liep
het storm in het hotel. 'Ze begonnen
toen met de dijkverzwaring. Op een
dag stapte hier een man met grote
laarzen binnen, die werkte bij de
aannemer in Werkendam. Of we die
werklui hier konden onderbrengen.
Het leverde ons enorm veel klandi
zie op. Ze werkten hard en meestal
buiten. Zeker in de winter, als het
vroor, dan moest je wel wat vlees op
de botten hebben. Die mensen kon
den pas eten. Als we kapucijners
met spek aten, dan gingen die met
het vet uit het pannetje en al naar
binnen. Ze werkten met het tij, en
als ze dan bij nacht en ontij aan de
slag gingen, dan wilden ze natuurlijk
wel eerst ontbijten. Hard werken
dus, maar ze waren goed van beta-
PvdA zoekt
samenwerking
Wadgemeenten
Op initiatief van PvdA Wieringen
hebben vertegenwoordigers van
de PvdA-afdelingen van de wes
telijke Waddenzeegemeentes
(Texel, Wieringen en Den Helder)
een oriënterend gesprek gehad
over mogelijke samenwerking. De
afdelingen willen onder meer een
gezamenlijk initiatiefvoorstel ont
wikkelen voor het Waddenfonds.
De bijeenkomst vond plaats onder
voorzitterschap van Friso de Zeeuw,
directeur Bouwfonds en hoogle
raar Gebiedsontwikkeling aan de
TU Delft. Na afloop werd gecon
cludeerd dat er prima kansen zijn
om samen te werken, onder meer
op het gebied van milieuprojecten,
toerisme, bereikbaarheid (TESO, N9
en N99en het Waddenfonds. Daar
naast is samenwerking mogelijk op
het gebied van dienstverlening, zoals
de uitvoering van de nieuwe Wet
Maatschappelijke Ondersteuning.
Voor dat soort grote maatschappe
lijke taken is een behoorlijke schaal-
len. Aan het eind van de week vroeg
de opzichter wat het gekost had en
werd er contant afgerekend.'
Jopie: 'We hadden ook veel terug
kerende gasten. Bijvoorbeeld men
sen die van vissen hielden. Zoals
de visclub uit Winterswijk, die komt
hier elk jaar. Sommige vaste gasten
komen meerdere keren per jaar en
we hebben ook een gast die komt al
vanaf het eerste jaar. Als je een hotel
zoals dit hebt, dan is het belangrijk
dat je regelmatig je gezicht laat zien.
Hoe vaker je aanwezig bent, hoe
meer je verdient. En je moet ook
niet te beroerd zijn om een kamer
voor één nacht te verhuren, door
de week dan, want als je dat in het
weekend doet, dan snij je jezelf in
de vingers. Een volgende keer boe
ken die mensen misschien meer
dere dagen.' Aanvankelijk draaiden
ze ook nog het café, maar dat doen
ze al een jaar of tien niet meer. De
menukaart werd steeds uitgebrei
der. Bertus: 'Steeds meer liflafjes,
sausje zus, broodje zo. De één
wilde dit, de ander dat. 's Avonds
bleven er maar van die bonnetjes
komen. Als kok voelde ik me op het
laatst net zo'n circusartiest.' Jopie:
'In zo'n hotel met restaurant moet
je flink aanpakken, maar ik heb het
met veel plezier gedaan. Dat gun ik
ook onze opvolgers.'
grootte van de gemeente vereist, of
tenminste intensieve samenwerking
met andere gemeenten.
Over twee maanden komen de par
tijen weer bij elkaar. Dan wordt een
gezamenlijk initiatiefvoorstel voor het
Waddenfonds besproken, een geza
menlijke aanvraag waarin wordt aan
gesloten op bestaande initiatieven
van Texel, Wieringen en Den Helder.
'De locatie aan de dijk, de sfeer.
We hadden meteen het gevoel: Dit
is het!' Toen Jolanda Kamphuis
en Esther Fokkens 'om een bak
kie gingen' in hotel-restaurant De
Zeven Provinciën, waren ze met
een verkocht. Als nieuwe eige
naars en opvolgers van Jopie en
Bertus Klippel zetten ze het voort
als herberg in eigentijds nostal
gische sfeer. Daarbij worden ze
terzijde gestaan door linker- en
rechterhand Carst Komdeur.
Texel is geen onbekend terrein voor
beide dames. Esther Fokkens heeft
er zes jaar gewoond, partner Jolan
da Kamphuis negen jaar. Horeca en
logies zijn voor beiden geen onbe
kend terrein. Esther werkte als eer
ste medewerker in Paviljoen/Paal 0
op De Krim, Jolanda onder meer als
horecamanager op de Slufterval-
lei, als manager op De Krim en als
parkmanager bij Landal Greenparks
in Putten, Het werk in Putten was
prima en ook de bosrijke omgeving
niet verkeerd, maar aan de magne
tische aantrekkingskracht van Texel
konden ze geen weerstand bieden.
Via internet zagen ze dat het hotel
in Oudeschild te koop stond en na
één verkennend bezoek waren ze
meteen verkocht. Als general mana
ger operations op De Krim, waar
mee ze verantwoordelijk is voor
alle operationele zaken, inclusief
marketing en sales, blijft Jolanda
in het hotel op de achtergrond en
zwaait Esther daar de scepter. 'We
noemen het overigens een herberg,
want dat doet meer recht aan de
geschiedenis van het bedrijf.' Die is
bijzonder, want volgens de overle
vering heeft Nederlands bekendste
zeeheld Michiel de Ruyter er in 1666
overnacht en uit kopieën van docu
menten die ingelijst aan de muur
hangen, blijkt dat er zelfs krijgsraad
is gehouden. De rekening bedroeg
destijds 63 gulden en 17 cent, in die
tijd een vermogen. De Zeven Provin
ciën, vernoemd naar het schip van
De Ruyter. staat momenteel in de
belangstelling. Dit wordt herdacht
dat het 400 jaar geleden is dat
de admiraal werd geboren, en dan
kun je met aan het beroemde hotel
voorbij gaan. Vorige week kwam er
een cameraploeg van EénVandaag
op bezoek en wellicht zullen er nog
meer volgen. De nieuwe eigenaars
bieden in samenwerking met de
VW speciale Michiel de Ruyter-
arrangementen en het is de bedoe
ling dat in het hotel een suite wordt
ingericht die zijn naam draagt en in
stijl zal worden ingericht.
Het hotel wordt deels op dezelfde
voet voortgezet, maar er gaan ook
dingen veranderen. Belangrijk ver
schil is dat de herberg voortaan het
hele jaar open zal zijn en dat men
ook het hele jaar terecht kan in het
restaurant. Dat wordt een eetcafé.
Esther: 'Je kunt er betaalbaar en
goed eten. We maken zoveel moge
lijk zelf. Eigen soepen, eigen saus
en dat soort dingen Om dagelijks
open te kunnen zijn. wisselen zij
en Carst Komdeur elkaar af in de
keuken, achter de bar en in de
bediening. De benaming eetcafé
geeft volgens beiden aan dat het
niet de bedoeling is dat de gasten
tot ver na twaalven aan de bar
blijven hangen. Carst: 'Ik denk niet
dat die behoefte er is, iedereen
moet 's morgens weer op tijd naar
het werk.' Velen zullen de Texelaar
kennen uit De Rog, waar hij twee
jaar heeft gewerkt, achter de bar en
in de keuken. 'Ik was toe aan een
nieuwe uitdaging.'
De veertien kamers in het hotel
zullen de komende jaren stapsge
wijs worden aangepakt. Ze worden
luxer en voorzien van de eigentijdse
gemakken, zoals flat screen tele
visies, maar de nostalgie die ken
merkend is voor het hotel zal niet
verloren gaan. Sterker nog, waar
mogelijk wordt die versterkt. Jolan
da: 'We proberen daar een goeie
De schade aan de steiger na de aanvaring.
Aanvaring TX 43
De TX 43 (Biem van der Vis) heeft
vrijdagmiddag bij het binnenvaren
de steiger aan de noordoostelijke
kant van de haven in Oudeschild
geramd. De kotter heeft geen scha
de, maar van de steiger is het loop-
dek beschadigd en zijn twee palen
en de gording gebroken.
Hoofd-havendienst Hans Boks zag
de aanvanng, maar weet met pre
cies wat er mis ging 'Vermoedelijke
oorzaak is het lage water. Om door
de dwarsstroom te varen bij het bin
nenlopen, moet een boot flink gang
zetten. Eenmaal in de haven moet
die gang er weer uit. Om af te stop
pen, slaat de boot dan achteruit,
maar door het lage water is de TX
43 waarschijnlijk uit het roer gelo
pen en scheef geslagen.'
Het is nog niet bekend wanneer
Rijkswaterstaat de schade gaat her
stellen. 'De schipper is na de aan
varing naar de Havendienst gegaan
om er melding van te maken. Verder
wordt het door de verzekenng afge
handeld.'
balans in te vinden.' Gedacht wordt
aan sfeervolle muurschilderingen,
waarop het verleden herleeft. Op
de benedenverdieping is inmiddels
een proefkamer ingericht, waarin
de gasten de sfeer alvast kunnen
proeven. Andere wapenfeiten zijn
dat het logo is opgefrist en dat
de herberg een moderne website
heeft gekregen (www.herbergtexel
nl), waarmee ook online kan worden
geboekt.
HELP EEN
PAPOEA
NAAR SCHOOL!
Stichting Nieuw-Guinea
Pelikaanweg 75
1796 NP De Koog
Rabobank 36.25.91.040
Postbank 109 410
Schoorsteenbrand
De brandweer is vrijdagavond uit
gerukt voor een schoorsteenbrand
aan het Schilderend in Den Burg.
Volgens eerste meldingen zouden er
vlammen uit de schoorsteen te zien
zijn geweest, maar daar was geen
sprake meer van toen de brandweer
arriveerde. Twee brandweermensen
werden met de ladderwagen naar
het dak getakeld om het rookkanaal
te inspecteren. Ook werden met een
zogeheten ramoneur asdeeltjes ver
wijderd. De oorzaak van de brand is
Onbekend. /Foto Jeroen van Hatturr)
De Eilander Raadsleden voeren
binnenkort nader overleg over het
mandaat dat het samenwerkings
verband van de gemeenteraden
van de Waddeneilanden tot nu toe
heeft. Dat is donderdag besloten
op bijeenkomst van de raadsle
den in Leeuwarden.
Volgens de huidige spelregels
bestaat uit de Eilander Raad uit
raadsleden die namens de vijf
gemeenteraden worden afgevaar
digd. De Eilander Raadsleden gaan
op pad met boodschappen van de
eigen gemeenteraad en leggen na
afloop verantwoording af aan de
eigen raad. Raadsbesluiten worden
in de Eilander Raad niet genomen,
die taak is aan elke gemeenteraad
afzonderlijk voorbehouden.
Volgens Piet Standaart, één van de
vijf Texelse Eilander Raadsleden,
werkt die constructie in de praktijk
niet altijd even handig. 'Voor elk
besluit moet je nu telkens terug naar
je eigen raad. Als we niet oppas
sen, zijn we straks in bijeenkomsten
van de Eilander Raad alleen nog de
notulen van de vorige keer aan het
bespreken.' Op welke manier het
samenwerkingsverband een ande
re dan wel bredere bevoegdheid
zou kunnen knjgen, wordt volgend
maand tijdens een Waddensym
posium besproken. Standaart wijst
er bij voorbaat op dat de Eilander
Raadsleden geen gekozen volks
vertegenwoordigers maar benoem
de leden zijn waardoor de Eilander
Raad niet zomaar de besluitnemen-
de taak van een gemeenteraad kan
overnemen.
De vijf Waddeneilanden hebben in
Leeuwarden ook weer de klokken
gelijk gezet op het gebied van de
intensievere gemeentelijke samen
werking. Volgens Standaart is beslo
ten eerst het onderzoek van Bureau
Berenschot af te wachten, voordat
verder wordt gesproken over de
vorm waarin gemeentelijke samen
werking zou moeten plaatsvinden.
Dat gebeurt waarschijnlijk in een
vergadering eind juni.
Misverstanden die sinds de eer
dere besluitvorming op Schiermon
nikoog waren gerezen, zijn volgens
Standaart uitgesproken Met name
van Ameland klonken meermalen
twijfels, omdat verkleining van het
ambtelijk apparaat daar grote gevol
gen voor het sociale leven heeft.
'Veranderingen kennen lastig zijn,
maar de tijd van twee kruideniers
en een bakker in de straat is helaas
voorbij. Zelfs de buurtsuper staat
inmiddels onder druk. Je redt het
in je eentje niet meer. dus je moet
samenwerken om sterker te staan
en gezamenlijk een vuist te kunnen
maken.'
Al jaren liep fotograaf Salko de
Wolf met het plan een eigen
kalender te maken, maar finan
ciële risico's en andere prakti
sche bezwaren stonden uitvoe
ring steeds in de weg. Dankzij
9oede contacten met uitgeverij
Lindenblad en steun van Nauta
Boek komt daar nu verandering
m. Nog
voor Pasen verschijnt
een kalender voor 2008 met
foto's van zeehonden. Daarnaast
3 4.d jw binnenkort een nieuwe serie
j ansichtkaarten van zijn hand in
J de winkel.
IShtjl
ISalko de Wolf fotografeert al bijna
-[veertig jaar. 'Ik ben op mijn vijfde
of zesde begonnen. Met de oude
Pentax van mijn vader. Hij werkte
al zf destijds bij TNO. Toen hij voor
>r, rns onderzoek drie maanden naar Isra-
zij I el moest, gingen wij het hele gezin
:hil I mee Het verhaal gaat dat ik op de
akte veerboot van Athene naar Haifa
s Bi fotos van mooie vrouwen maakte.'
Ie. Grijnzend: 'Toen ze begonnen te
schelden. gaf ik het toestel snel
(terug aan mijn vader. Hij had heel
ira wRf1 Ult te le99en
13"iari9e kocht hij van zijn eer-
3 -2.s,6 zakgeld een professionele spie
gelreflexcamera. 'Ik ging altijd met
P'ln >n mijn buik naar de fotowinkel,
bang dat ze mislukt waren. Ik wilde
ook nooit dat de man in de winkel
de foto's uit het mapje haalde als
ze klaar waren. Maar er mislukte
eigenlijk nooit iets.'
Als jonge volwassene leerde hij het
vak pas echt van Pieter de Vries, bij
wie hij een tijd in de winkel werkte.
'Pieter fotografeerde voor de Hel-
derse Courant. Soms stuurde hij
mij naar een klus. Ik vond het een
hele verantwoording, ook om ze op
tijd klaar te hebben. Ze moesten
uiterlijk met de boot van zes uur
naar Den Helder, maar voor die tijd
moesten ze in de donkere kamer
nog ontwikkeld en afgedrukt wor
den. En dat terwijl je je mooiste
foto's natuurlijk altijd pas om vier
uur maakte. Het was altijd jakke
ren, de foto ging soms zelf nog nat
in het zakje. En dan maar afwach
ten of-ie geplaatst werd.'
In 1988 trad hij in dienst bij Eco-
mare. Als dierverzorger. maar bij
gebrek aan een fotograaf kreeg hij
alle gelegenheid zich uit te leven
in zijn hobby. 'Bij alles wat er loos
was, maakte ik foto's, ik heb in die
tijd een archief opgebouwd van
alleen al twaalfduizend dia's. Die
zijn we nu aan het digitaliseren.
Een enorme klus.'
Ook buiten zijn werk is De Wolf
actief als fotograaf. 'Ik voel me
ongemakkelijk als ik mijn camera
niet bij me heb. Ik fotografeer bijna
elke dag. Voorheen moest ik zui
nig doen met het materiaal, maar
schoot ik toch wel twintig of dertig
filmpjes vol per maand. Nu ik digi
taal werk, is dat anders. Als ik even
met de kinderen naar het strand
ga. maak ik zomaar 150 foto's. Dan
kruip ik daarna achter de compu
ter. bekijk ze kritisch en houd er
nog tien over. Weggooien vind ik
moeilijk, want veel kan ik toch nog
wel gebruiken. Hoe vaak ik niet
gebeld word of ik van een bepaald
onderwerp geen fotootje heb...'
Het afgelopen jaar viel De Wolf
meermalen in de prijzen. Soms
waren de foto's zó mooi, dat twij
fel rees of ze niet digitaal waren
bewerkt. Tot ontsteltenis van de
maker. 'Het is natuurlijk erg gemak
kelijk geworden om te rommelen,
maar ik houd er niet van. Ik doe er
natuurlijk wel eens iets aan, maar
ik ben geen knutselaar, die het
beeld manipuleert. Ik wil fotografe
ren zoals het is.'
Een deel van zijn collectie staat op
zijn eigen website (www.salkode-
wolf.nl). De mooiste foto maakte hij
ooit van een dolfijn die in de Mok-
baai zwom. 'Nadat we bij Ecomare
de tip hadden gekregen, heb ik
eerst een hele ochtend op de dijk
gezeten bij TESO. Ik kreeg 'm wel in
beeld, maar het was maar een klein
rugvinnetje. Later kon ik met een
groep NlOZ'ers mee op de Phoca.
Ik maakte een paar foto's, maar het
was het toch met helemaal. Tot we
weg zouden gaan. ledereen was
al binnen, toen de dolfijn begon te
springen. Als een echte dolfijn, zeg
maar. Ik kreeg een adrenalinestoot:
yes. ik heb 'm\'
Samen met Adriaan en Sytske Dijk-
sen heeft De Wolf een bedrijfje.
Foto Fitis, dat zich richt op natuur-
en landschapsfotografie. Met rede
lijk succes. 'We kunnen er niet van
leven, maar als er op alle we's van
Schiphol een foto van jou hangt, is
dat best kicken. We krijgen regel
matig opdrachten van de ANWB en
ook voor de VW maken we foto's.
Met de opbrengst kunnen we alle
drie onze hobby bekostigen.'
Het plan een kalender te maken,
bestond al lang Hij sprak er wel
eens over met zijn werkgever, maar
die wilde het financiële risico met
nemen. Niet onbegrijpelijk, vind hij
zelf. 'Het is toch linke business. Je
raakt ze kwijt of blijft ermee zitten.'
Dat zijn plan nu toch kan worden
gerealiseerd, dankt hij onder meer
aan Nauta Boek. de werkgever
van zijn partner Justine, die hem
financieel steunt. De Wolf is ook
dank verschuldigd aan Marcelino
van der Linden van uitgeverij Lin
denblad, die zijn werk ziet zitten. 'Ik
leerde hem twee jaar geleden ken
nen als medewerker van Art Unlimi
ted, dat ansichtkaarten van me op
de markt bracht. Hij is voor zichzelf
begonnen en wilde nog wel eens
iets proberen. Binnenkort komt er
ook een nieuwe serie panorama
ansichtkaarten. In totaal heeft hij er
ongeveer 35 uitgegeven. Tien jaar
geleden al verschenen bij Stuur
man in Sneek goedkope toeristen-
kaarten. Daar zijn er wel 70 of 80
van gemaakt. Ik vind het tamelijk
bizar: in elk molentje op Texel staat
wel een Salko de Wolf.
De hele kalender wordt gevuld met
foto's van zeehonden. 'Ik heb mijn
archief doorgespit en de foto's afge
leverd die ik zelf geschikt vond. De
moeilijkheid met zeehonden is dat
ze zwarte ogen hebben en dat zul
ke zwart gaten er niet zo vriendelijk
uitzien Er moet eigenlijk net een
lichtje in zitten. De overeenkomst
is dat ze allemaal wel iets vertede-
rends hebben. Ik had zelf wel een
paar valse plaatjes gewild, want zo
lief zijn die beesten met, maar dat
durfde de uitgever niet aan. Mis
schien de volgende keer...'
De kalender wordt gedrukt in een
oplage van duizend en is voor
€17,95 te koop bij onder meer Eco
mare en Nauta Boek Of het een
succes wordt, durft De Wolf niet te
voorspellen. 'De foto die bij januari
komt te staan, is de best verkochte
van allemaal bij Lindenblad. De 9eschoten door dierenarts Loek Vi
afgelopen twee jaar zijn er daar
14.000 van weggegaan. Misschien al leuk dat ze in heel Nederland van Pieterburen, maar wel in het
loopt het ook wel helemaal niet. We worden verkocht.' Met een brede winkeltje er tegenover.'
zien wel. Ik vind het in ieder geval grijns: 'Nee, niet bij onze collega's Joop Rommets
Hoewel hij dagelijks fotografeert, maakt Salko de Wolf geen foto's i
n klein formaat de achterkant van de kalender s.
n Vliet.
