'Alleen
door keihard te werken,
S kon je in
visserij
wat verdienen'
Boom moeite met
sportsponsoring
Boek ter
ere van Texelse vissersboot
Sieraden en meubels
rechtstreeks uit India
Workshop percussie in Wielewaal
Milieuwbewuste schilder in de prijzen
TEXELSE g COLJRANT
Timelkist)
iborim en
zijn landt
Soele Inval is de naam van de
workshop zondagmiddag in De
Wielewaal die in het teken staat
van percussie. Er wordt gemu-
n Isiceerd op slaginstrumenten die
afkomstig zijn uit diverse wind
streken. De muziekstijl is een
mix van Afrikaans, Braziliaans en
Cubaans, zoals salsa, rumba en
bossa nova. De workshop duurt
van 15.00 tot 17.00 uur, deelname
€5,-.
lemers hoeven geen instru-
en mee te nemen. Organisator
ageleider Severin Candel stelt
instrumentarium beschikbaar,
•etreft conga's uit Latijns Ame-
djembé's, dunduns en bellen
/est Afrika, cajons (Flamenco
uit Spanje, timba's,
en pandéiro's uit Brazilië,
landen waar percussie de
voert en de hartslag van
volk vertegenwoordigt. Lan-
waar de straat het podium
n het publiek deel uitmaakt
de 'voorstelling', door mee te
te klappen en te zingen,
heeft dunduns (bastrom-
leren spelen bij de Afrikaanse
van George Soro uit
Hoewel hij als jongen
heeft gedrumd, begon hij tij
dens deze lessen pas te begrij
pen waar onder meer jazz werkelijk
vandaan komt en wat hij daarvoor
in alle jaren muziekschool en con
servatorium had gemist: 'De ziel
van de jazz is Afrikaans!' Latijns
Amerikaanse muziek is grotendeels
ontstaan uit de muziek die is over
gevaren met de slaven uit Afrika,
die op de plantages moesten wer
ken.
Slaven die overigens geen instru
menten mochten bezitten van hun
eigenaren en die om toch stiekem
muziek te kunnen maken laden
(cajon betekent lade in het Spaans)
uit een kast haalden en ze als trom
mels gingen gebruiken en allerlei
gebruiksvoorwerpen tot percussie
instrumenten omtoverden
Dat is dan ook de reden waarom
zoveel instrumenten op kamme
tjes, potten en pannen, kisten en
vaten lijken.
Tijdens de workshop ligt de nadruk
op percussie, slagwerk, drums,
trommels en een eventuele gitaar.
Maar er mag ook worden gedanst.
Méér informatie over percussie
en cajons, die Serverin Candel op
bestelling bouwt, is te vinden op de
website www.t-x-l.nl en op www.
cajones.nl
Alfons Boom uit Oudeschild
heeft moeite met de onnoeme
lijke bedragen die in de landelijke
sportsponsoring van de Rabo
bank omgaan. Dat meldde hij
maandagavond tijdens de leden
vergadering van de bank in de
bakkerij van Timmer in Oude
schild.
Wat de Rabobank aan plaatselijke
sportsponsoring doet, vindt Boon
fantastisch. Over de landelijke spon
soring is hij minder te spreken. 'Bij
de Tour de France zie je renners in
een Raboshirtje en worden klanten
van de bank helemaal in de wat
ten gelegd. Dan denk ik: is dat nou
nodig? Levert het zo veel op? Gaan
we niet een bedenkelijke kant op?'
Directievoorzitter Ronald Bleeker
wees Boom erop dat niet alleen de
duurbetaalde profs worden gespon
sord, maar ook de jeugd. 'Zo steu
nen we de doorstroom van de jeugd
naar de profs en stimuleren we de
breedtesport. Bovendien steken we
2,5 ton per jaar in lokale sponso
ring, een veelvoud van de afdracht
over koralen
in Noordzee
filmzaal van Ecomare is een
te zien die medewerker Rob
tanm8r maa^e over koraal in
00rwegen. Hammer bezocht het
£aal met 66,1 onderzoeksexpe-
van het NIOZ en heeft ook
Rnder water opnames gemaakt. De
d "H _.m Uurt zeventien minuten. Ook
pn enkele stukken koraal te zien.
T0ra'en groeien niet alleen in de tro
pen, maar ook op tweehonderd tot
duizend meter diepte in de noor
delijke Noordzee. Doordat ze zo
diep voorkomen, zijn de riffen van
deze 'koude koralen' minder bekend
dan de tropische koraalriffen. Ze zijn
ook niet zo kleurig, maar daarmee
niet minder interessant. Koralen zijn
kwetsbaar, ze breken snel en groeien
langzaam. Op en rond de riffen leven
veel verschillende zeedieren. Koralen
leven van algen die met de stroming
naar beneden worden gevoerd. Ze
groeien van boven aan en sterven
van onder af. Zo ontstaan bergen
van kalkskeletten. De onderzoekers
willen weten wat het belang is van de
onderzeese bergen en wat de rol van
het koraal daann is. Ook onderzoeken
ze de omstandigheden waaronder de
koralen leven. Het onderzoek heeft
overheden bewust gemaakt van de
kwetsbaarheid van het gebied, waar
door delen nu beschermd zijn. In de
beschermde gebieden mag met meer
met sleepnetten worden gevist.
v
VAKANTIES VOOR LICHAMELIJK
GEHANDICAPTE MENSEN
Nikadel 21
1796 BP De Koog
Tel. 32 70 25
Rabobank 36.25 73.360
De winkel met Indiase artikelen van Martme de Hoog en Riet Groen gaat morgen open.
voor landelijke sponsoring.' Volgens
Bleeker is het belangrijk om lande
lijke bekendheid te genereren. 'De
Raborenners zijn de afgelopen tien
jaar, sinds wij ze sponsoren, met bij
een schandaal betrokken geweest.
Dat werkt positief voor de naams
bekendheid.'
Bleeker heeft zelf de Tour nooit
bezocht dus hij weet niet of klanten
in de watten worden gelegd. 'Ik ben
wel bij de proloog van de Eneco
Tour in Den Helder geweest. Daar
hebben we zo'n dertig klanten uit
genodigd. Ik vind dat je voor grote
klanten best iets extra's mag doen.
Dat komt de relatie ten goede.'
Bleeker heeft Boom met gerust kun
nen stellen. 'In de financiële dagbla
den staan jullie al een tijd niet meer
in de top drie van rentetarieven voor
spaargelden, terwijl er ettelijke mil
joenen hier en daar naartoe gaan',
aldus Boom. Bleeker legt uit dat het
een eigen keuze van de Rabobank
was om landelijk niet meer met
spaargelden te publiceren. Boom:
'Ik dacht dat het een keuze van
journalisten was.'
Een bezoek aan de Bouwbeurs in
Utrecht is voor schilder Remco
Oostra uit Den Burg profijtelijk
uitgepakt. Als nieuwe abonnee
van het vaktijdschrift Eisma's
Schildersblad won hij een com
pacte waterzuiveringsinstallatie
voor vervuild verf- en lijmspoel-
water. Vrijdag werd de prijs bij
hem thuis afgeleverd.
Een verrassing voor Oostra, die vijf
jaar geleden een zelfstandig schil
dersbedrijf startte. 'Leuk. maar wat
heb ik eigenlijk gewonnen?', vroeg
hij zich af. Hij was er snel achter
dat de VEC spoelwaterrecycling-
installatie vuil en verfresten van
het water scheidt. Vervuild vert
en lijnspoelwater zijn volgens Piet
Geertsma van VEC actuele thema's
bij veel schildersbedrijven, scholen,
instellingen en industrie. Lozing op
het riool is namelijk verboden. 'Dat
deed ik ook niet', vertelt Oostra, die
zijn gebruikte rollers en kwasten na
gebruik verpakt in plastic, zodat
ze met uitdrogen. 'Als ik dan weer
dezelfde kleur nodig heb. kan ik ze
weer gebruiken. Na tien keer gaan
ze bij het chemisch afval. Met het
milieu probeer ik verantwoord om te
gaan. Het bewustzijn wordt steeds
belangrijker. Ik houd oud papier,
ijzer en chemisch afval gescheiden.
Als professioneel schildersbedrijf
wil ik graag vooruitstrevend bezig
zijn en heb ik ervoor gekozen bin
nen en buiten met watergedragen
producten te werken, in plaats van
synthetische. Op Texel wordt nog
al eens gedacht dat synthetische
producten houdbaarder zijn, maar
dankzij ontwikkeling is het tegen
overgestelde is het geval. Waterdra-
gende verf komt op alle vlakken het
best uit de bus. Als het op vorming
van scheuren, behoud van glans
en verpoèdering aankomt, presteert
watergedragen verf aanzienlijk beter
dan traditionele alkydharsverf.' Niet
onbelangrijke factor is dat deze
ontwikkeling ook goed is voor de
gezondheid van de schilder en de
klant. De waterzuiveringsinstallatie
past goed in Oostra's bednjfsvoe-
rmg. Tot dusver moest hij spoelwa
ter en verfresten als chemisch afval
afvoeren, maar dat kost veel geld.
De compacte installatie scheidt
verfresten en water, waarna de uit
geharde verf volgens de fabrikant
als normaal bedrijfsafval mag wor
den afgevoerd.
Een fotograaf van Eisma's Schildersblad maakt een opname van schilder Remco Oostra.
die rechts wordt geflankeerd door verslaggever Wouter Mooi van Eisma's en links door
Branko Weststra, leverancier van de door Oostra gewonnen waterzuiveringsinstallatie.
VRIJDAG 30 MAART 2007
jjedrijvig/ïe/r/
Voor de nieuwe collectie even op
en neer naar India. Vanaf morgen
heeft Texel er een nieuwe winkel
bij: Hampi. In de zaak aan het
Gerritslanderdijkje verkopen Mar-
tine de Hoog en Riet Groen kra
len, kettingen, sjaals en meubels.
Alles ingevlogen uit India.
Groen runde 32 jaar Boetiek 22 in
Den Burg. In 2000 vond ze het mooi
geweest en pakte ze een oude hob
by op: reizen. De Hoog werkte vijf
jaar mee in de winkel en verhuisde
naar Delft toen deze sloot. 'Ik kom
zelf uit de stad en mijn dochter
woonde aan de overkant. Daarom
ben ik in Delft gaan wonen. Maar na
vijf-en-een-half jaar miste ik Texel
en wilde weer terug.'
Groen was ondertussen verliefd
geworden op India. 'Het is zo'n mooi
land. De mensen zijn vriendelijk en
hebben altijd lol.' Ze hoorde dat De
Hoog heimwee had naar Texel. Dat
bracht haar op een idee. 'Ik zag zo
veel mooie spullen in India dat ik
dacht: is het niet iets voor Martine
om op markten op Texel te gaan
staan met Indiase producten? Ik
kon ze immers inkopen.'
Zo gezegd, zo gedaan. Het ging
zó goed dat De Hoog van juli tot
eind oktober in een pand aan de
Kogerstraat trok om een winkel te
beginnen. Ze sloot tijdelijk de deu
ren om nieuwe artikelen in India te
kunnen kopen en om te verhuizen
naar een pand aan het Gerritslan
derdijkje, waar voorheen de Spar-
winkel was gevestigd. Deze sloot
vanwege onder meer een teruglo
pende omzet. 'We kregen daar veel
meer ruimte', aldus De Hoog.
Samen met Groen vertrok ze in
november naar India. Ook zij raakte
verknocht aan het land. 'Ik kwam
er en voelde me er gelijk op mijn
gemak.' Groen is in de tussentijd
nog een keer naar India geweest.
Vanaf april 2006 bezocht ze het land
vijf keer, waarvan één maal met De
Hoog. 'Eén keer per jaar gaat Mar
tine mee naar India. Verder houden
we de taken strikt gescheiden. Ik
ga reizen en producten inkopen en
Martine doet de winkel. Ik heb zo
lang een winkel beheerd, dat wil ik
niet meer. En Martine wil niet zo veel
reizen. Perfect toch?'
Het onderhandelen in India gaat
anders dan in Nederland. 'Ik spreek
de taal met dus communiceren gaat
met handen en voeten. Ook doen
mensen beloftes die ze niet nako
men. Dan bel je de baas van een
winkel dat je langskomt, maar dan
is hij er niet op de afgesproken
tijd. Vervolgens maak je een nieuwe
afspraak en dan is de baas er wel,
maar de artikelen niet. Soms moet
je wel zeven keer terugkomen',
aldus Groen.
Naresh
Het duo kwam in contact met een
Indiase jongen: Naresh. Hij heeft
zelf een winkel in India en koopt
op provisiebasis producten voor de
Nederlandse winkel. De Hoog: 'We
kwamen in zijn winkel en het voelde
direct goed. Hij begreep meteen
wat we wensten, onder meer dat
we mets met kinderarbeid van doen
wilden hebben Naresh komt uit
één van de laagste kastes. 'Voor
hij een eigen winkel had, werkte hij
voor een baas. Wat hij ook deed,
het was nooit goed. Daarom begon
hij iets voor zichzelf.'
De reizen naar India en het inkopen
van artikelen vergt veel papierwerk.
Als de nieuwe collectie na een lange
reis in Nederland aankomt, is het
nog niet gezegd dat het op de juiste
plek belandt. De eerste container
met producten voor de nieuwe win
kel, kwam op een truck naar Polen.
'Die container werd overigens weer
keurig teruggebracht. De spullen
zijn er inmiddels', aldus De Hoog
De bedoeling is, afhankelijk van de
verkoop, om voor een nieuwe col
lectie ongeveer dne keer per jaar
af te reizen naar India. De kosten
van de reizen naar India probeert
Groen zo laag mogelijk te houden.
'Ik eet iedere dag voor zo'n €1,50,-
en ik slaap voor €5,- Ze reist met
een trein waar ook de Indiërs mee
reizen. 'Goedkoper en leuker door
het contact dat je krijgt met de men
sen.' Als een Indiër eenmaal kennis
met iemand heeft gemaakt, vergeet
hij hem nooit meer. Groen: 'Ik dacht
eerst dat het een verkooptruc was.
maar het bleek echt te kloppen.'
Hampi
De naam van de winkel, Hampi,
komt uit India. 'Het is een heel mooie
oude stad in India. Bovendien klonk
het lekker', verklaart Groen. De win
kel ligt tegen de bosrand aan. ver
van een winkelcentrum. Geen voor
de hand liggende plek. De Hoog:
'Dat wilde ik heel erg graag. Ik heb
wat met het bos. Bovendien komen
hier veel toeristen langs die naar het
bos gaan. Ik heb er vertrouwen in
dat het goed gaat lopen.'
Ze laten het nog een beetje open
wat ze allemaal met de winkel gaan
doen. Groen: 'Er is zo veel te zien in
India. De volgende keer ga ik naar
een glazuurfabriek. Dan neem ik
daar weer wat van mee.' De Hoog
krijgt een werktafel in de nieuwe
winkel waar ze onder meer ket
tingen gaat maken van de, veelal
handgemaakte, kralen. 'Als mensen
stoffen willen laten beschilderen,
dan kan dat misschien ook wel. Ik
zie Wel wat er op me afkomt. Ik ga
alleen geen kleren maken. Dat valt
buiten ons assortiment.'
In het atelier achter de winkel gaat
De Hoog cursussen geven in het
maken van kettingen. 'Jaren gele
den heb ik daar een lesbevoegdheid
in gehaald Nu kan ik daar eindelijk
iets mee doen.' Daarnaast wor
den er cursussen vilten en moza-
ieken gegeven. Er kunnen ook kin
derfeestjes worden gehouden. De
Hoog heeft er zin in. 'Alles wat ik
leuk vind om te doen, komt in deze
winkel samen.'
De opening is morgen om 13.00 uur.
ledereen is welkom.
Van Harten heeft in diverse naslagwerken gezocht naar informatie voor zijn boek.
J Cornelis Drijver was in 1918 wars
(4 van ijzer- en staalbouw voor gro-
••<5 tere vissersschepen. Hij besloot
een houten blazer te laten bou-
#1 wen, met een motor: de TX33.
"J Het is de enige overgeble-
3 ven grote houten zeeblazer en
!3| wordt momenteel gerestaureerd.
3 Jacques van Harten (65) uit Heer-
hugowaard schrijft er het boek
Kuilen in de golven over, dat in
september verschijnt.
In het boek van Van Harten worden
twee personen gevolgd. Eigenaar
Cornelis Drijver liet het 15-meter
lange schip in 1918 bouwen, maar
wilde er zelf met mee varen omdat
er een motor in zat. Hij volgde alles
vanaf de wal. Zoon Maarten Drij
ver, de vader van Cees Drijver uit
Oosterend. voer wel mee. Hij kwam
als 11-jarige als derde man op de
blazer en klom op tot schipper. Van
Harten: 'Het vissen ging dag en
nacht door. Ze sliepen bij toerbeurt.
Alleen door keihard te werken, kon
je wat verdienen.'
Van Harten vindt het bijzonder dat
Cornelis ervoor koos een houten
blazer te laten bouwen, omdat rond
1900 bleek dat ze eigenlijk niet meer
voldeden op de woelige Noordzee.
'Er gebeurden te veel rampen mee.'
Tel daarbij de oorlog, sterk fluctu
erende visvangsten en de plannen
om de Zuiderzee af te sluiten en een
schipper moest volgens Van Harten
wel heel stevig in zijn schoenen
staan om een schip te bouwen vol
gens zo'n achterhaald concept.
Dat Cornelis één van de eerste vis
sers was die voor een motor kozen,
was dan ook erg belangrijk. 'Daar
door Kon hij winst maken. De vis
hoefde niet in het Nieuwe Diep te
worden verkocht en per trein naar
Amsterdam te worden vervoerd,
maar het schip voer er zelf heen om
het vers af te leveren op de markt.
Dat scheelde tussenhandel.'
Door de komst van de Afsluitdijk in
1932 koos Cornelis definitief voor
de Noordzeevisserij. De blazer werd
in 1931 verkocht aan een schipper
in Ouddorp en ging varen als OD4.
Na 25 jaar werd het schip opnieuw
verkocht en voer het tot 1960 als
Umuiden 23 vanuit IJmuiden. Toen
was het over en uit en belandde het
als wrak in een sloot in Aalsmeer.
Scheepstimmerman Piet Dekker
uit Kortenhoef renoveerde het rond
■1970 gedeeltelijk en verhuurde het
als charterboot. In de 80-er jaren
brak er brand uit door kortsluiting
en belandde het schip opnieuw als
wrak ergens in de Noordoostpolder.
De Stichting Behoud Blazer kocht
het schip in 2000 en restaureert het
momenteel. Aan het einde van dit
jaar zijn de werkzaamheden afge
rond.
In het tweede deel van het boek
staat het bedrijf centraal dat de
motor voor de TX33 heeft ontwik-
de Kromhout Motoren Fabriek
in Amsterdam. Ook de geschiedenis
die voorafging aan de motorbouw
en de opkomst en de neergang
van de fabriek wordt uit de doeken
gedaan. 'Het gaat mij erom een
tijdsbeeld weer te geven. De wereld
stond in de tijd dat de TX33 werd
gebouwd op z'n kop. Het schip en
de motor zijn de rode draad in het
verhaal.'
In het boek gaan volgens Van Har
ten fictie en non-fictie naadloos
in elkaar over.' Het hele verhaal is
gebaseerd op historische feiten die
ook te vinden zijn in het boek. Zo
worden onder meer de stormen
in 1883 en in 1893 beschreven,
waarbij in Friesland respectievelijk
bij Paesens-Moddergat en Wierum
hele vissersvloten, bestaande uit
blazers en aken, met bemanning
door de golven werden verzwolgen.
Om de historische feiten te achter
halen, doorzocht Van Harten vele
naslagwerken. Ook had hij een
interview met Cees Drijver. Van Har
ten: 'Cees vertelde ontzettend veel.
Ik schreef me het apezuur.' Drijver
is geen persoon die graag op de
voorgrond treedt. Wél vindt hij het
leuk dat er een boek over de TX33
en zijn (groot)vader is geschreven.
Soms gaat hij nog wel eens kijken
bij de boot. 'En ik krijg bericht van
de stichting over de vorderingen
van de restauratie', aldus Drijver.
Van Harten is van jongs af aan in
de scheepvaart geïnteresseerd. Hij
groeide op vlak naast het scheep
vaartmuseum in Amsterdam, des
tijds gevestigd aan De Lairesse-
straat. 'Een oude suppoost vertelde
me alles over het museum. Toen ik
16 was, wist ik genoeg en mocht
ik een schoolklas rondleiden.' Zijn
jeugddroom was om stuurman te
worden op de grote handelsvaart.
'Toen bleek dat ik niet goed was
in wiskunde moest ik die droom
opgeven.'
Hij ging naar het conservatorium en
was tot zijn VUT in 2001 solobassist in
het Noord-Hollands Philharmonisch
orkest. Nog steeds is hij druk met
muziek. Hij speelt in zo'n zeven jazz
orkesten, in een pop-duo, is invaller
in verschillende symfonieorkesten,
dirigeert en geeft les. 'Eigenlijk ben
ik op zoek naar iemand die een
CAO voor gepensioneerden kan
schnjven', vertelt hij lachend.
Hij wil zich niet profileren als schrij
ver. 'Ik ben er eigenlijk zo ingerold.'
Nadat hij stopte met werken, kocht
hij een zeiljacht en werd lid van
een watersportvereniging in Andijk.
Voor die vereniging schreef hij wel
eens wat in het clubblad. 'Tot mijn
stomme verbazing werd ik door het
tijdschrift Schipper gevraagd of ik
ook eens wat voor hen wilde doen.
Dat is het magazine van het water-
sportverbond met een oplage van
120.000.' Het leek hem wel wat en
vanaf dat moment vulde hij 24 tot
36 pagina's.
Anderhalf jaar geleden schreef hij
voor Schipper een artikel over de
TX33. De blazer lag toen in Den
Helder voor restauratie. Omdat het
de bedoeling is dat het schip eind
2007 vaart, leek het de stichting
leuk om er een boek over te laten
verschijnen. Door dit artikel kwam
Van Harten in beeld bij de stichting.
Hij begon met schrijven, maar het
liep volgens eigen zeggen spaak
door een waslijst aan eisen die de
stichting opstelde en door het uit
blijven van een toegezegde schrif
telijke opdracht voor het boek. Ran
cune jegens de stichting heeft Van
Harten echter met. 'Integendeel, ze
doen hartstikke goed werk met het
schip. Dit is helaas misgelopen,
maar ik heb nog steeds heel goed
contact met ze.'
Hij ging wel verder met het schrijven
van het boek en na twee maanden
was het klaar In totaal telt het zo'n
150 pagina's, 'Ik ben een snelle
schrijver, in een dagdeel schrijf ik
zo'n drieduizend woorden.' Kennis
sen lazen het verhaal en raadden
Van Harten aan een uitgever te zoe
ken en het alsnog te publiceren. Hij
benaderde er vier, waarvan drie het
boek direct wilden uitgeven. 'Bij
zonder, want ze hadden het verhaal
nog met eens gelezen. Ik had ze wat
artikelen van mij opgestuurd die op
internet staan. Aan de hand daarvan
hadden ze interesse.'
Het boek Kuilen in de golven ver
schijnt in september bij uitgever
Aprilis in Zaltbommel en zal ook op
Texel in de boekhandel verkrijgbaar
zijn. Van Harten is nog op zoek
naar foto's van blazers. Mensen die
foto's hebben, kunnen via de redac
tie contact met hem opnemen.