'Alleen door keihard te werken, S kon je in visserij wat verdienen' Boom moeite met sportsponsoring Boek ter ere van Texelse vissersboot Sieraden en meubels rechtstreeks uit India Workshop percussie in Wielewaal Milieuwbewuste schilder in de prijzen TEXELSE g COLJRANT Timelkist) iborim en zijn landt Soele Inval is de naam van de workshop zondagmiddag in De Wielewaal die in het teken staat van percussie. Er wordt gemu- n Isiceerd op slaginstrumenten die afkomstig zijn uit diverse wind streken. De muziekstijl is een mix van Afrikaans, Braziliaans en Cubaans, zoals salsa, rumba en bossa nova. De workshop duurt van 15.00 tot 17.00 uur, deelname €5,-. lemers hoeven geen instru- en mee te nemen. Organisator ageleider Severin Candel stelt instrumentarium beschikbaar, •etreft conga's uit Latijns Ame- djembé's, dunduns en bellen /est Afrika, cajons (Flamenco uit Spanje, timba's, en pandéiro's uit Brazilië, landen waar percussie de voert en de hartslag van volk vertegenwoordigt. Lan- waar de straat het podium n het publiek deel uitmaakt de 'voorstelling', door mee te te klappen en te zingen, heeft dunduns (bastrom- leren spelen bij de Afrikaanse van George Soro uit Hoewel hij als jongen heeft gedrumd, begon hij tij dens deze lessen pas te begrij pen waar onder meer jazz werkelijk vandaan komt en wat hij daarvoor in alle jaren muziekschool en con servatorium had gemist: 'De ziel van de jazz is Afrikaans!' Latijns Amerikaanse muziek is grotendeels ontstaan uit de muziek die is over gevaren met de slaven uit Afrika, die op de plantages moesten wer ken. Slaven die overigens geen instru menten mochten bezitten van hun eigenaren en die om toch stiekem muziek te kunnen maken laden (cajon betekent lade in het Spaans) uit een kast haalden en ze als trom mels gingen gebruiken en allerlei gebruiksvoorwerpen tot percussie instrumenten omtoverden Dat is dan ook de reden waarom zoveel instrumenten op kamme tjes, potten en pannen, kisten en vaten lijken. Tijdens de workshop ligt de nadruk op percussie, slagwerk, drums, trommels en een eventuele gitaar. Maar er mag ook worden gedanst. Méér informatie over percussie en cajons, die Serverin Candel op bestelling bouwt, is te vinden op de website www.t-x-l.nl en op www. cajones.nl Alfons Boom uit Oudeschild heeft moeite met de onnoeme lijke bedragen die in de landelijke sportsponsoring van de Rabo bank omgaan. Dat meldde hij maandagavond tijdens de leden vergadering van de bank in de bakkerij van Timmer in Oude schild. Wat de Rabobank aan plaatselijke sportsponsoring doet, vindt Boon fantastisch. Over de landelijke spon soring is hij minder te spreken. 'Bij de Tour de France zie je renners in een Raboshirtje en worden klanten van de bank helemaal in de wat ten gelegd. Dan denk ik: is dat nou nodig? Levert het zo veel op? Gaan we niet een bedenkelijke kant op?' Directievoorzitter Ronald Bleeker wees Boom erop dat niet alleen de duurbetaalde profs worden gespon sord, maar ook de jeugd. 'Zo steu nen we de doorstroom van de jeugd naar de profs en stimuleren we de breedtesport. Bovendien steken we 2,5 ton per jaar in lokale sponso ring, een veelvoud van de afdracht over koralen in Noordzee filmzaal van Ecomare is een te zien die medewerker Rob tanm8r maa^e over koraal in 00rwegen. Hammer bezocht het £aal met 66,1 onderzoeksexpe- van het NIOZ en heeft ook Rnder water opnames gemaakt. De d "H _.m Uurt zeventien minuten. Ook pn enkele stukken koraal te zien. T0ra'en groeien niet alleen in de tro pen, maar ook op tweehonderd tot duizend meter diepte in de noor delijke Noordzee. Doordat ze zo diep voorkomen, zijn de riffen van deze 'koude koralen' minder bekend dan de tropische koraalriffen. Ze zijn ook niet zo kleurig, maar daarmee niet minder interessant. Koralen zijn kwetsbaar, ze breken snel en groeien langzaam. Op en rond de riffen leven veel verschillende zeedieren. Koralen leven van algen die met de stroming naar beneden worden gevoerd. Ze groeien van boven aan en sterven van onder af. Zo ontstaan bergen van kalkskeletten. De onderzoekers willen weten wat het belang is van de onderzeese bergen en wat de rol van het koraal daann is. Ook onderzoeken ze de omstandigheden waaronder de koralen leven. Het onderzoek heeft overheden bewust gemaakt van de kwetsbaarheid van het gebied, waar door delen nu beschermd zijn. In de beschermde gebieden mag met meer met sleepnetten worden gevist. v VAKANTIES VOOR LICHAMELIJK GEHANDICAPTE MENSEN Nikadel 21 1796 BP De Koog Tel. 32 70 25 Rabobank 36.25 73.360 De winkel met Indiase artikelen van Martme de Hoog en Riet Groen gaat morgen open. voor landelijke sponsoring.' Volgens Bleeker is het belangrijk om lande lijke bekendheid te genereren. 'De Raborenners zijn de afgelopen tien jaar, sinds wij ze sponsoren, met bij een schandaal betrokken geweest. Dat werkt positief voor de naams bekendheid.' Bleeker heeft zelf de Tour nooit bezocht dus hij weet niet of klanten in de watten worden gelegd. 'Ik ben wel bij de proloog van de Eneco Tour in Den Helder geweest. Daar hebben we zo'n dertig klanten uit genodigd. Ik vind dat je voor grote klanten best iets extra's mag doen. Dat komt de relatie ten goede.' Bleeker heeft Boom met gerust kun nen stellen. 'In de financiële dagbla den staan jullie al een tijd niet meer in de top drie van rentetarieven voor spaargelden, terwijl er ettelijke mil joenen hier en daar naartoe gaan', aldus Boom. Bleeker legt uit dat het een eigen keuze van de Rabobank was om landelijk niet meer met spaargelden te publiceren. Boom: 'Ik dacht dat het een keuze van journalisten was.' Een bezoek aan de Bouwbeurs in Utrecht is voor schilder Remco Oostra uit Den Burg profijtelijk uitgepakt. Als nieuwe abonnee van het vaktijdschrift Eisma's Schildersblad won hij een com pacte waterzuiveringsinstallatie voor vervuild verf- en lijmspoel- water. Vrijdag werd de prijs bij hem thuis afgeleverd. Een verrassing voor Oostra, die vijf jaar geleden een zelfstandig schil dersbedrijf startte. 'Leuk. maar wat heb ik eigenlijk gewonnen?', vroeg hij zich af. Hij was er snel achter dat de VEC spoelwaterrecycling- installatie vuil en verfresten van het water scheidt. Vervuild vert en lijnspoelwater zijn volgens Piet Geertsma van VEC actuele thema's bij veel schildersbedrijven, scholen, instellingen en industrie. Lozing op het riool is namelijk verboden. 'Dat deed ik ook niet', vertelt Oostra, die zijn gebruikte rollers en kwasten na gebruik verpakt in plastic, zodat ze met uitdrogen. 'Als ik dan weer dezelfde kleur nodig heb. kan ik ze weer gebruiken. Na tien keer gaan ze bij het chemisch afval. Met het milieu probeer ik verantwoord om te gaan. Het bewustzijn wordt steeds belangrijker. Ik houd oud papier, ijzer en chemisch afval gescheiden. Als professioneel schildersbedrijf wil ik graag vooruitstrevend bezig zijn en heb ik ervoor gekozen bin nen en buiten met watergedragen producten te werken, in plaats van synthetische. Op Texel wordt nog al eens gedacht dat synthetische producten houdbaarder zijn, maar dankzij ontwikkeling is het tegen overgestelde is het geval. Waterdra- gende verf komt op alle vlakken het best uit de bus. Als het op vorming van scheuren, behoud van glans en verpoèdering aankomt, presteert watergedragen verf aanzienlijk beter dan traditionele alkydharsverf.' Niet onbelangrijke factor is dat deze ontwikkeling ook goed is voor de gezondheid van de schilder en de klant. De waterzuiveringsinstallatie past goed in Oostra's bednjfsvoe- rmg. Tot dusver moest hij spoelwa ter en verfresten als chemisch afval afvoeren, maar dat kost veel geld. De compacte installatie scheidt verfresten en water, waarna de uit geharde verf volgens de fabrikant als normaal bedrijfsafval mag wor den afgevoerd. Een fotograaf van Eisma's Schildersblad maakt een opname van schilder Remco Oostra. die rechts wordt geflankeerd door verslaggever Wouter Mooi van Eisma's en links door Branko Weststra, leverancier van de door Oostra gewonnen waterzuiveringsinstallatie. VRIJDAG 30 MAART 2007 jjedrijvig/ïe/r/ Voor de nieuwe collectie even op en neer naar India. Vanaf morgen heeft Texel er een nieuwe winkel bij: Hampi. In de zaak aan het Gerritslanderdijkje verkopen Mar- tine de Hoog en Riet Groen kra len, kettingen, sjaals en meubels. Alles ingevlogen uit India. Groen runde 32 jaar Boetiek 22 in Den Burg. In 2000 vond ze het mooi geweest en pakte ze een oude hob by op: reizen. De Hoog werkte vijf jaar mee in de winkel en verhuisde naar Delft toen deze sloot. 'Ik kom zelf uit de stad en mijn dochter woonde aan de overkant. Daarom ben ik in Delft gaan wonen. Maar na vijf-en-een-half jaar miste ik Texel en wilde weer terug.' Groen was ondertussen verliefd geworden op India. 'Het is zo'n mooi land. De mensen zijn vriendelijk en hebben altijd lol.' Ze hoorde dat De Hoog heimwee had naar Texel. Dat bracht haar op een idee. 'Ik zag zo veel mooie spullen in India dat ik dacht: is het niet iets voor Martine om op markten op Texel te gaan staan met Indiase producten? Ik kon ze immers inkopen.' Zo gezegd, zo gedaan. Het ging zó goed dat De Hoog van juli tot eind oktober in een pand aan de Kogerstraat trok om een winkel te beginnen. Ze sloot tijdelijk de deu ren om nieuwe artikelen in India te kunnen kopen en om te verhuizen naar een pand aan het Gerritslan derdijkje, waar voorheen de Spar- winkel was gevestigd. Deze sloot vanwege onder meer een teruglo pende omzet. 'We kregen daar veel meer ruimte', aldus De Hoog. Samen met Groen vertrok ze in november naar India. Ook zij raakte verknocht aan het land. 'Ik kwam er en voelde me er gelijk op mijn gemak.' Groen is in de tussentijd nog een keer naar India geweest. Vanaf april 2006 bezocht ze het land vijf keer, waarvan één maal met De Hoog. 'Eén keer per jaar gaat Mar tine mee naar India. Verder houden we de taken strikt gescheiden. Ik ga reizen en producten inkopen en Martine doet de winkel. Ik heb zo lang een winkel beheerd, dat wil ik niet meer. En Martine wil niet zo veel reizen. Perfect toch?' Het onderhandelen in India gaat anders dan in Nederland. 'Ik spreek de taal met dus communiceren gaat met handen en voeten. Ook doen mensen beloftes die ze niet nako men. Dan bel je de baas van een winkel dat je langskomt, maar dan is hij er niet op de afgesproken tijd. Vervolgens maak je een nieuwe afspraak en dan is de baas er wel, maar de artikelen niet. Soms moet je wel zeven keer terugkomen', aldus Groen. Naresh Het duo kwam in contact met een Indiase jongen: Naresh. Hij heeft zelf een winkel in India en koopt op provisiebasis producten voor de Nederlandse winkel. De Hoog: 'We kwamen in zijn winkel en het voelde direct goed. Hij begreep meteen wat we wensten, onder meer dat we mets met kinderarbeid van doen wilden hebben Naresh komt uit één van de laagste kastes. 'Voor hij een eigen winkel had, werkte hij voor een baas. Wat hij ook deed, het was nooit goed. Daarom begon hij iets voor zichzelf.' De reizen naar India en het inkopen van artikelen vergt veel papierwerk. Als de nieuwe collectie na een lange reis in Nederland aankomt, is het nog niet gezegd dat het op de juiste plek belandt. De eerste container met producten voor de nieuwe win kel, kwam op een truck naar Polen. 'Die container werd overigens weer keurig teruggebracht. De spullen zijn er inmiddels', aldus De Hoog De bedoeling is, afhankelijk van de verkoop, om voor een nieuwe col lectie ongeveer dne keer per jaar af te reizen naar India. De kosten van de reizen naar India probeert Groen zo laag mogelijk te houden. 'Ik eet iedere dag voor zo'n €1,50,- en ik slaap voor €5,- Ze reist met een trein waar ook de Indiërs mee reizen. 'Goedkoper en leuker door het contact dat je krijgt met de men sen.' Als een Indiër eenmaal kennis met iemand heeft gemaakt, vergeet hij hem nooit meer. Groen: 'Ik dacht eerst dat het een verkooptruc was. maar het bleek echt te kloppen.' Hampi De naam van de winkel, Hampi, komt uit India. 'Het is een heel mooie oude stad in India. Bovendien klonk het lekker', verklaart Groen. De win kel ligt tegen de bosrand aan. ver van een winkelcentrum. Geen voor de hand liggende plek. De Hoog: 'Dat wilde ik heel erg graag. Ik heb wat met het bos. Bovendien komen hier veel toeristen langs die naar het bos gaan. Ik heb er vertrouwen in dat het goed gaat lopen.' Ze laten het nog een beetje open wat ze allemaal met de winkel gaan doen. Groen: 'Er is zo veel te zien in India. De volgende keer ga ik naar een glazuurfabriek. Dan neem ik daar weer wat van mee.' De Hoog krijgt een werktafel in de nieuwe winkel waar ze onder meer ket tingen gaat maken van de, veelal handgemaakte, kralen. 'Als mensen stoffen willen laten beschilderen, dan kan dat misschien ook wel. Ik zie Wel wat er op me afkomt. Ik ga alleen geen kleren maken. Dat valt buiten ons assortiment.' In het atelier achter de winkel gaat De Hoog cursussen geven in het maken van kettingen. 'Jaren gele den heb ik daar een lesbevoegdheid in gehaald Nu kan ik daar eindelijk iets mee doen.' Daarnaast wor den er cursussen vilten en moza- ieken gegeven. Er kunnen ook kin derfeestjes worden gehouden. De Hoog heeft er zin in. 'Alles wat ik leuk vind om te doen, komt in deze winkel samen.' De opening is morgen om 13.00 uur. ledereen is welkom. Van Harten heeft in diverse naslagwerken gezocht naar informatie voor zijn boek. J Cornelis Drijver was in 1918 wars (4 van ijzer- en staalbouw voor gro- ••<5 tere vissersschepen. Hij besloot een houten blazer te laten bou- #1 wen, met een motor: de TX33. "J Het is de enige overgeble- 3 ven grote houten zeeblazer en !3| wordt momenteel gerestaureerd. 3 Jacques van Harten (65) uit Heer- hugowaard schrijft er het boek Kuilen in de golven over, dat in september verschijnt. In het boek van Van Harten worden twee personen gevolgd. Eigenaar Cornelis Drijver liet het 15-meter lange schip in 1918 bouwen, maar wilde er zelf met mee varen omdat er een motor in zat. Hij volgde alles vanaf de wal. Zoon Maarten Drij ver, de vader van Cees Drijver uit Oosterend. voer wel mee. Hij kwam als 11-jarige als derde man op de blazer en klom op tot schipper. Van Harten: 'Het vissen ging dag en nacht door. Ze sliepen bij toerbeurt. Alleen door keihard te werken, kon je wat verdienen.' Van Harten vindt het bijzonder dat Cornelis ervoor koos een houten blazer te laten bouwen, omdat rond 1900 bleek dat ze eigenlijk niet meer voldeden op de woelige Noordzee. 'Er gebeurden te veel rampen mee.' Tel daarbij de oorlog, sterk fluctu erende visvangsten en de plannen om de Zuiderzee af te sluiten en een schipper moest volgens Van Harten wel heel stevig in zijn schoenen staan om een schip te bouwen vol gens zo'n achterhaald concept. Dat Cornelis één van de eerste vis sers was die voor een motor kozen, was dan ook erg belangrijk. 'Daar door Kon hij winst maken. De vis hoefde niet in het Nieuwe Diep te worden verkocht en per trein naar Amsterdam te worden vervoerd, maar het schip voer er zelf heen om het vers af te leveren op de markt. Dat scheelde tussenhandel.' Door de komst van de Afsluitdijk in 1932 koos Cornelis definitief voor de Noordzeevisserij. De blazer werd in 1931 verkocht aan een schipper in Ouddorp en ging varen als OD4. Na 25 jaar werd het schip opnieuw verkocht en voer het tot 1960 als Umuiden 23 vanuit IJmuiden. Toen was het over en uit en belandde het als wrak in een sloot in Aalsmeer. Scheepstimmerman Piet Dekker uit Kortenhoef renoveerde het rond ■1970 gedeeltelijk en verhuurde het als charterboot. In de 80-er jaren brak er brand uit door kortsluiting en belandde het schip opnieuw als wrak ergens in de Noordoostpolder. De Stichting Behoud Blazer kocht het schip in 2000 en restaureert het momenteel. Aan het einde van dit jaar zijn de werkzaamheden afge rond. In het tweede deel van het boek staat het bedrijf centraal dat de motor voor de TX33 heeft ontwik- de Kromhout Motoren Fabriek in Amsterdam. Ook de geschiedenis die voorafging aan de motorbouw en de opkomst en de neergang van de fabriek wordt uit de doeken gedaan. 'Het gaat mij erom een tijdsbeeld weer te geven. De wereld stond in de tijd dat de TX33 werd gebouwd op z'n kop. Het schip en de motor zijn de rode draad in het verhaal.' In het boek gaan volgens Van Har ten fictie en non-fictie naadloos in elkaar over.' Het hele verhaal is gebaseerd op historische feiten die ook te vinden zijn in het boek. Zo worden onder meer de stormen in 1883 en in 1893 beschreven, waarbij in Friesland respectievelijk bij Paesens-Moddergat en Wierum hele vissersvloten, bestaande uit blazers en aken, met bemanning door de golven werden verzwolgen. Om de historische feiten te achter halen, doorzocht Van Harten vele naslagwerken. Ook had hij een interview met Cees Drijver. Van Har ten: 'Cees vertelde ontzettend veel. Ik schreef me het apezuur.' Drijver is geen persoon die graag op de voorgrond treedt. Wél vindt hij het leuk dat er een boek over de TX33 en zijn (groot)vader is geschreven. Soms gaat hij nog wel eens kijken bij de boot. 'En ik krijg bericht van de stichting over de vorderingen van de restauratie', aldus Drijver. Van Harten is van jongs af aan in de scheepvaart geïnteresseerd. Hij groeide op vlak naast het scheep vaartmuseum in Amsterdam, des tijds gevestigd aan De Lairesse- straat. 'Een oude suppoost vertelde me alles over het museum. Toen ik 16 was, wist ik genoeg en mocht ik een schoolklas rondleiden.' Zijn jeugddroom was om stuurman te worden op de grote handelsvaart. 'Toen bleek dat ik niet goed was in wiskunde moest ik die droom opgeven.' Hij ging naar het conservatorium en was tot zijn VUT in 2001 solobassist in het Noord-Hollands Philharmonisch orkest. Nog steeds is hij druk met muziek. Hij speelt in zo'n zeven jazz orkesten, in een pop-duo, is invaller in verschillende symfonieorkesten, dirigeert en geeft les. 'Eigenlijk ben ik op zoek naar iemand die een CAO voor gepensioneerden kan schnjven', vertelt hij lachend. Hij wil zich niet profileren als schrij ver. 'Ik ben er eigenlijk zo ingerold.' Nadat hij stopte met werken, kocht hij een zeiljacht en werd lid van een watersportvereniging in Andijk. Voor die vereniging schreef hij wel eens wat in het clubblad. 'Tot mijn stomme verbazing werd ik door het tijdschrift Schipper gevraagd of ik ook eens wat voor hen wilde doen. Dat is het magazine van het water- sportverbond met een oplage van 120.000.' Het leek hem wel wat en vanaf dat moment vulde hij 24 tot 36 pagina's. Anderhalf jaar geleden schreef hij voor Schipper een artikel over de TX33. De blazer lag toen in Den Helder voor restauratie. Omdat het de bedoeling is dat het schip eind 2007 vaart, leek het de stichting leuk om er een boek over te laten verschijnen. Door dit artikel kwam Van Harten in beeld bij de stichting. Hij begon met schrijven, maar het liep volgens eigen zeggen spaak door een waslijst aan eisen die de stichting opstelde en door het uit blijven van een toegezegde schrif telijke opdracht voor het boek. Ran cune jegens de stichting heeft Van Harten echter met. 'Integendeel, ze doen hartstikke goed werk met het schip. Dit is helaas misgelopen, maar ik heb nog steeds heel goed contact met ze.' Hij ging wel verder met het schrijven van het boek en na twee maanden was het klaar In totaal telt het zo'n 150 pagina's, 'Ik ben een snelle schrijver, in een dagdeel schrijf ik zo'n drieduizend woorden.' Kennis sen lazen het verhaal en raadden Van Harten aan een uitgever te zoe ken en het alsnog te publiceren. Hij benaderde er vier, waarvan drie het boek direct wilden uitgeven. 'Bij zonder, want ze hadden het verhaal nog met eens gelezen. Ik had ze wat artikelen van mij opgestuurd die op internet staan. Aan de hand daarvan hadden ze interesse.' Het boek Kuilen in de golven ver schijnt in september bij uitgever Aprilis in Zaltbommel en zal ook op Texel in de boekhandel verkrijgbaar zijn. Van Harten is nog op zoek naar foto's van blazers. Mensen die foto's hebben, kunnen via de redac tie contact met hem opnemen.

Kranten Regionaal Archief Alkmaar

Texelsche Courant | 2007 | | pagina 9