Ome Gerrit en Tante Neel: zestig jaar lief en leed
f
w
m'msM m
Vanuit pedicurestoel
litzicht op veerhaven
TEXELSE j COURANT
Geknip%<T
wat tk zeggen
F amilieberichten
hun ouders kregen ze de
Jt Pt-Jnen Neel en Gerrit mee, maar
de jaren heen werd er bij
nog een naam voor gezet,
en 'tante'. Niet alleen de
bruikelijke aanspreektitel door
■fjes en nichtjes, maar tevens
i geuzennaam, gebezigd door
Oosterend. Wie vraagt naar
Gerrit en tante Neel hoeft er
achternaam bij te noemen,
■familie Timmer-Koning woont
de Botterstraat. Een zoete
voor iedereen. Trek maar
ihet touwtje, dan gaat de deur
izelf open. Welkom!
ANI
DINSDAG 9 OKTOBER 200/
is het geheim van zo lang
en nog steeds blij met elkaar
Want Neel lacht wat af. Ger-
minder luidruchtig, maar zijn
spreken des te meer. 'Het
vanzelf', zegt de nu 86-jari-
bruidegom na enig nadenken,
snapt niet waar de tijd blijft.'
«zijn vrouw, vier lentes jonger,
is'tê arnt dat' maar voe9l eraan toe:
,er scheiden werd vroeger niet
dacht. Je wist immers niet waar
toe moest. Wij wel, maar
jedachte aan uit elkaar gaan is
:>bij ons opgekomen.' Toch zijn
en Gerrit na zes jaar huwelijk
jaar lang uit elkaar geweest,
door echtelijke moeilijkheden,
omdat Neel in een sanatorium
let Gooi werd opgenomen. Ger-
tón slechts één keer in de drie
tón een uurtje op bezoek. Dan
c hij zaterdagavond op de fiets
Oudeschild en was pas tegen
ssrnacht op zijn logeeradres bij
oom en tante in Loenen. De
jende dag bezocht hij plichts-
huw eerst de kerkdienst en
het middageten 'kwam hij dan
een rotgang naar mij', vertelt
Ze lacht, want ze ziet hem in
levendige fantasie aan komen
euren, hoewel hij in werkelijk-
gewoon per bus en te voet
jn. In die tijd moest Neel boven-
een operatie ondergaan waar
de kans op een gezin verkeken
Was het niet verschrikkelijk
en na een jaar weer bij elkaar
jn? 'Aan samen niet, aan het
huisje wel', zegt Neel, 'ik was
rend aan die grote garage-ach-
zaal met al die bedden. We zijn
met de kotter van Piet Vlaming (van
Dit 'Segaar') naar Oudeschild geko
men, weet je nog Gerrit? Onderweg
mocht ik nog 'roepen' over de radio,
maar ik wist om 't leven niet wat ik
zeggen most.'
Aan het werk
Voor Gerrit en Neel begon het harde
leven direct na de lagere school.
Gerrits loopbaan begon bij Klaas
Vlaming aan Nieuweschild met de
stekeltang. Spuiten tegen stekels
was een onbekend begrip en de
jonge boerenknecht was weken in
de weer om de landerijen van zijn
baas stekel vrij te maken. Later leer
de hij ploegen en zaaien met het
paard voor de machine. Neel moest
meehelpen in de schapen bij vader
Piet op de boerderij op Oost. Toen
Neel een jaar of zeventien was,
werd ze gevraagd als hulp in de
huishouding bij de zwangere vrouw
van Piet Mantje. Laat nou toch
bij de boerenknechten, die tussen
de middag in de warme eetkeuken
hun brood kwamen opeten die jon
gen van Timmer zitten! Leuke gast,
knappe meid. De vonk sloeg niet
meteen over, althans dat kunnen ze
zich niet meer herinneren, maar er
kwam toch verkering van.
Neel bleef bij Mantje werken, Ger
rit kwam bij zijn broer Arie in de
kruidenierszaak. Niet uit liefde voor
het vak, maar broerlief moest in
de voormobilisatie en de zaak kon
toch moeilijk dicht. 'Leuk vond ik
het niet', vertelt Gerrit, 'maar er was
geen keuze. Je moest er gewoon
maar wat van zien te maken; naar
wat je leuk vond werd niet gevraagd.
Zo ging dat in die tijd. Ik moest met
ket en wagen te venten langs de
klanten. Van de Prins Hendrikpolder
tot in Eierland. De ket stopte uit z'n
eigen bij alle klanten, dat was wel
gemakkelijk.'
Gerrit was blij toen zijn broer na de
capitulatie het heft weer in handen
nam en ging rap weer als boeren
knecht aan het werk. Tot Kees Witte
van De Bemes langs kwam fietsen
met de tijding: 'Gerrit, ze pakken
alle jongens op om naar Assen te
gaan. Wegwezen!' En Gerrit dook
onder in het schuilhok dat zijn aan
staande schoonvader in het stro had
gemaakt en waar Neel ook al eens
met een paar meiden had gezeten
om aan het aardappelschillen voor
de soldaten van de Noordbatterij
te ontkomen. Tot aan de Russen
oorlog verliep de oorlog vrij rustig.
Gerrit kwam op de een of andere
manier bij de Binnenlandse Strijd
krachten terecht en moest in die
functie wachtlopen met een geweer.
'Zie je 't voor je', lacht Neel, 'hij wist
glad niet hoe hij met dat ding om
moest gaan.' Gerrit: 'Hij was geluk
kig vergrendeld, zodat ik er niet mee
kon schieten. Dat wou ik ook niet.
Kameraden vroegen wel: "Gerrit, ga
je met het geweer mee het land in?
Het ruttelt op van de kniene.' Nou
niks voor mij. Zodra ik kon, ben ik
weggegaan bij de BS.'
Toch kruidenier
Een paar jaar later belandde hij
toch weer in de kruidenierszaak
van broer Arie, die het niet meer
alleen kon bolwerken. Vijfendertig
jaar lang hield hij het 'er vol, tot hij
op zijn 62ste gebruik kon maken
van de VUT. Zijn hart lag niet bij het
ventwerk, maar het contact met de
klanten vergoedde veel. 'Ach, net
na de oorlog, wie had er een auto?
Hooguit een fiets. Een vrouw met
een paar kinderen kwam bijna het
erf niet af. Het was niks bijzonders
wanneer ik met een draadje wol
in het boodschappenboekje weer
naar Oosterend ging om daar bij de
manufacturier een knotje brei- of
stopwol uit te zoeken. Ze stuurden
me naar de slager. Naar de dok
ter met een flesje ochtendurine.
Ik herinner me nog die keer dat ik
dat flesje vergeten had af te geven.
Dagenlang reed het mee in de auto,
'in 't zontje', tot ik het ineens in
een hoekje zag staan. Het werd
evengoed goedgekeurd. Je kende
je klanten op 't lest van haver tot
gort, bent van alle ach en wee op de
hoogte en werd zo vertrouwd dat je
soms half maatschappelijk werker
was. Dat contact heb ik wel gemist,
het werk niet.' Werk bleef er ove
rigens zat. Helpen hier, inspringen
daar, tuintjes spitten, eigen tuintje
onderhouden, groenten en bloemen
uitdelen van de soms rijke oogst. En
niet te vergeten Tafeltje Dekje rijden.
Twintig jaar lang, tot hij er op zijn
82ste een punt achter zette.
En Neel? Wanneer de schoollokalen
van de School met de Bijbel (nu De
Akker) konden vertellen van de twin
tig jaar waarin Neel samen met haar
schoonzuster Trijn vier dagen in de
week met emmer en sop door het
gebouw banjerde, je oren zouden
tuiten. Hun lach hangt nog ergens
in de hoeken van de oude lokalen
en wie goed luistert vangt nog wel
eens een glimp ervan op. Het leven
van Gerrit en Neel was en is sterk
gericht op de samenleving. Zingen
bij Soli Deo Gloria, het Mannenkoor,
kerkenwerk, klaarstaan voor familie
en vrienden. Mantelzorg voor ouders
en een tante? Toen het woord nog
moest worden uitgevonden, hadden
zowel Neel als Gerrit al een flinke
carrière op dat gebied achter zich
liggen. Zo was ook het vanzelfspre
kend dat zwager Sieme Keijzer na
de dood van zijn vrouw 24 jaar lang
bij Gerrit en Neel aanschoof voor
de warme maaltijd. Daar werd geen
woord over vuil gemaakt. Een vrou
wenhand en een paardentand, altijd
in de weer. Op het bijzettafeltje in
de gezellige woonkamer staan altijd
een paar poppen, die aangekleed
moeten worden. Op de kerstmarkt
verkoopt nicht let ze weer voor het
Baliproject van de familie Eldering.
Zestig jaar lief en leed. Over dat laat
ste werd niet veel ophef gemaakt.
Over het eerste des te meer. Trouw
dagen en andere mijlpalen werden
altijd met een gezellige familiemaal
tijd ergens gevierd. 'Ik denk alle
keren: laten we het nu nog maar
vieren, want je weet nooit wat er
morgen gebeurt', lacht Neel. 'Zo
is het toch?' Die morgen kwam
drie jaar geleden, toen Gerrit in de
auto op het parkeerterreintje bij de
apotheek werd overvallen door een
herseninfarct. 'Ineens gingen mijn
benen alle kanten op en ik dacht:
Gerrit jongen, dat is met goed. Ik
kon ook met meer praten of roepen
en zwaaide om hulp naar een pas
serende vrouw. Ze zwaaide terug en
liep door. Ik dacht: als zwaaien niet
helpt, hoe lang duurt het dan voor
ze me vinden?' Neel: 'Hij kon al heel
gauw weer redelijk lopen en ging in
het ziekenhuis met een vrouw van
de zaal geregeld de gang op. Toen
op een avond vroeg hij haar: Zullen
we nog een rondje?' ledereen op
zaal: 'Horen jullie dat? Zijn eerste
hele zin!' 'Ja', lacht ze Gerrit dan toe,
'je ging een rondje met een andere
vrouw hè, dan lukt praten wel'. Hij
glimlacht haar genegen toe. Weet
wat ze samen al hebben geploeterd
om zijn spraak weer een beetje rede
lijk terug te brengen. Maar nooit heb
ben ze daarom in zak en as gezeten.
'Het leven is nu eenmaal zo en met
chagrijnig zijn jaag je de mensen de
deur uit.' zegt Gerrit dan laconiek.
Vnjdagmiddag 19 oktober hopen ze
in De Bijenkorf met vrienden en
familie in een gezellig samenzijn hun
lange echtverbintenis te vieren. Op
naar de volgende zestig jaar? 'O, ik
vind het leven nog best leuk en ik
verveel me nog niks', zegt de brui
degom. Waarop zijn eega aanvult: 'Ik
hou je wel aan de gang.'
Tekst en foto Corrie Timmer
tandtechnicus naar werken
gehoorbeschermers naar
ure. Joke Koelemij van 't
'jmtje heeft zich al met ver-
k diende lichaamsdelen bezig
louden. Sinds juni is ze gedi-
neerd pedicure en begon ze
epaa^ ejgen praktijk, Voetverzor-
"De Roef"' in haar woning
het Molwerk, het voormalige
kunstenares Souwtje de
iewora
■tuitte k
de reor
;htn3
örmsté s,
het col-
vorming
J$edrijvig heid
,_..0 volgde ze de pedicu-
oons® Leiding in Heerhugowaard. Voor
mel ül!wexamens haalde ze drie negens
*ee achten. 'Ik ben al bijna 47
en dan is het toch afwachten
het is om weer te leren. Maar
is me heel erg meegevallen.'
rhaar praktijkexamen moest ze
proefpersoon meenemen. 'Het
jerdera moeilijk om iemand te vin-
'e Een andere pedicure bood me
W„ a -examenkandidaat aan, Els van
Schans uit Oudeschild. Zij wilde
leen. Erg lief, want we waren de
volgens ;[jag op pad 2e stelde me ook
rin9 Va' lerg op mijn gemak. Ik was toch
«W sespannen.'
persan gjgggjjg en hee^ sjncjs kort
r eigen praktijk. 'Het leuke aan
werk is het contact en dat je de
t ziet opknappen. Veel mensen
volgens
ders
tslag
n. was-
egatiM
politieke
j tijdens
gaan pas naar een pedicure als
ze ergens last van hebben, maar
eigenlijk moet je je voeten altijd
goed verzorgen. Je hele lichaam
staat erop.' Meest voorkomende
klachten zijn ingegroeide nagels,
likdoorns, kalknagels en eelt. Naast
het pedicuregedeelte, biedt Koe
lemij ook Hot Stone massage en
Spa pedicure behandelingen aan.
'Klanten krijgen dan een voetenbad,
scrub, masker en massage van voet
en onderbeen.' Daarnaast lakt Koe
lemij de nagels en kan ze er steen
tjes of motiefjes op aanbrengen.
Naast Texelaars wil ze zich ook
gaan richten op toeristen. 'Het huis
grenst aan het fietspad langs de
Pontweg. Er komen hier veel toe
risten langs. Voor mensen die bij
voorbeeld aan nordic walking doen,
is dit heel lekker. Sowieso laat je
je op vakantie sneller verwennen
dan thuis.' In haar huis heeft ze een
kamer ingericht als pedicureprak
tijk. Vanuit de stoel kijken klanten
uit over de veerhaven. 'Het licht is
er goed en ik kan er fijn werken. Ik
ben er heel blij mee.'
Bijna twintig pagina's, zo lang is het
artikel in het nieuwe sporttijdschrift
Achilles over duurloper Jan Knippen
berg, door schrijver Dirk Jan Roele
ven ook wel Forrest Gump genoemd.
De oud-inwoner van De Cocksdorp,
hij woonde naast de vuurtoren, stierf
in 1995 op 47-jarige leeftijd aan
de gevolgen van longkanker. In zijn
leven rende hij tweehonderdduizend
kilometer, oftewel vijf keer om de
aarde. 'We zoeken op dit eiland naar
de ziel van hardloper Jan Knippen
berg, een sportman die niet alleen
heel hard kon lopen, maar vooral ook
heel lang. Hij liep altijd uren, nooit
minuten. In zijn eentje of met zijn
running mate Ron Teunisse, die hij
'De laatste Mohikaan' doopte.'
In de winter van 1979 trainde Knip
penberg voor de vierhonderd kilo
meter lange recordrace rond het IJs-
selmeer. Dat deed hij naast zijn werk
als geschiedenisdocent op OSG De
Hogeberg. Uit zijn boek De mens als
duurloper. 'School eist me op en dan
toch honderd kilometer per dag. 's
Morgens voor de klas tot twee, drie
uur en dan op weg. Verdomme, als ik
dit kan, kan ik alles.' Naast het lopen
voer hij maanden met zijn kajak op
Spitsbergen. In Schotland werd hij
door een Laplander die daar ren
dieren hield, gevraagd voor hem te
komen werken om zoekgeraakte die
ren op te sporen. De test doorstond
hij. 'Het is een hoogtepunt voor de
man die eindelijk voelt hoe het is om
zelf nomade te zijn.' Toch besloot
hij voor zijn gezin en baan te kiezen.
Toen hij longkanker kreeg, probeer
de hij het lopen zo lang mogelijk vol
te houden. 'De kracht vloeit met de
dag uit m'n benen. Slappe poten.
Een loper met slappe poten is geen
loper.' Het tijdschrift Achilles is in de
boekhandel verkrijgbaar.
Illusie
Beste Lourens Westbroek, wat een
illusie van jou om te denken dat de
Texelse politiek een plaatsje verdient
in het bestuur van TESO. TESO
heeft het 100 jaar prima gedaan
zonder enige politieke inbreng, laat
dat a.u.b. nog minstens 100 jaar zo
blijven.
Menno Stam
(aandeelhouder).
Den Burg.
Publieksbalie
Vrijdag 21 december zal de gemeen
telijke publieksbalie open zijn van
12.00 tot 16.00 uur in plaats van
15.00 tot 19.00 uur.
Het college heeft dat besloten om
het personeel de gelegenheid te
geven mee te doen aan het door
de personeelsvereniging georgani
seerde kerstfeest, dat 's avonds
in restaurant Catharinahoeve wordt
gehouden.
www.beeldbanktexel.nl
len OV0
lorde
ikoit
Heet
ist<
pfoelemlj is een pedicurepraktijk gestart.
i/Batldbtnk Texel)
Het laatste beetje is nu op,
veel was er te verduren.
Het kaarsje is thans opgebrand,
gedoofd zijn alle vuren
Na een langzaam verval van krachten is rustig
van ons heengegaan onze lieve moeder,
oma en overgrootmoeder
Geertje Kiewiet-van der Wulp
sinds 21 mei 1987 weduwe van
Bertus Kiewiet
Haarlemmermeer,
5-9-1921
Den Helder,
t 6-10-2007
Den Burg: Geertje en Jan Breman
Voorthuizen: Alle en Gijs Goorhuis
Kleinkinderen en
achterkleinkinderen
Mama is overgebracht naar de landschapkamer
van „Uitvaartcentrum Texel", Bernhardlaan 147
te Den Burg.
Gelegenheid tot condoleren voorafgaande aan
de dienst van 13.30 tot 13.55 uur.
De uitvaartdienst zal worden gehouden op don
derdag 11 oktober om 14.00 uur in het uitvaart
centrum. Aansluitend zullen wij mama naar haar
laatste rustplaats begeleiden bij vader op de Al
gemene begraafplaats van Den Burg.
Na afloop van de begrafenis komen wij samen
in „Uitvaartcentrum Texel", waar tevens gele
genheid is de familie te condoleren.
Correspondentie-adres: G.A. Breman,
Markgrave2, 1791 SN Den Burg.
Indien u geen rouwcirculaire heeft ontvangen,
beschouw deze advertentie dan als uitnodiging.
Na een kort ziekbed is onze lieve zus
Geertje Kiewiet-v.d Wulp
van ons heengegaan.
Wim en Ina t
Nel en Jan t
Tom en Emmy
Piet t
Lo en Ria
Jan
neven en nichten
Tastend zoeken wij onze weg, nu we zonder Ton
verder moeten. Wij voelen ons getroost en gesteund
door de warmte en liefde die we ontvingen de afge
lopen weken.
Dat Ton voor zoveel mensen iets heeft mogen be
tekenen raakt ons diep. Hartelijk dank voor al uw
medeleven, in welke vorm dan ook gegeven.
Ook namens kinderen en
kleinkinderen,
Lutske Schipper-Koopstra
Zr. Michielsenstraat 2
9305 TK Roderesch
Wij danken u allen hartelijk voor uw medeleven en
belangstelling tijdens haar verblijf in het ziekenhuis
en het verpleeghuis en ha het overlijden van onze
lieve moeder, schoonmoeder en oma
GEERTJE BAKKER - DEN BLANKEN
Familie Bakker
Oktober 2007
(Toera!
Pi Kfc-Jan
op 6> okJober 2007
Z-oon van
Nellefce van
Johannes
van ttoerwaarden
föroertje van Vera
Vwyforenwes b 1
1795- LK a
De Cocksdorv
0222-5I é-565"
Mleke en Pirk.-Jan
rvsfcn van 12.00-1S.0Ó.
uw en na 1&.00 uw
Dolgelukkigz(jnwy met
de geboorte van onze
zoon en broertje
Donny
Donny is geboren op
8 oktober 3007
om 10.53 uur en
weegt 3360 gram.
Dennis, Sandra
en Amber Huizinga
Vaargeul39
I79IHB Den Burg
Op 6-10-2007 is ons
mini Bakkertje
Mirte
geboren.
Dochter en zusje van
Ruud, Tineke en Max
Bakker- Kossen.
Haven 6
1792 AE Oudeschild
Tel. 0222-322812
