Dirk Terpstra over het verdwijnen van overheidsbedrijf PTT
Discussie in het Italiaans over een doucheputje
Als postbode had je vroeger
nog een vak met inhoud
La Dolce Vita op
platteland Italië
Agrariërs naar Wieringermeer
Met paard en wagen op een autoloze zondag?
I
VRIJDAG 13 FEBRUARI 2009
TEXELSE COURANT
'Nee, ik ga niet met de VUT!' De wenkbrauwen gaan omhoog.
'Ik noem het pensioen, hoor. Dat mag toch wel na 46 jaar
werken?' Vandaag neemt Dirk Terpstra (61 jaar) afscheid van
zijn 'post'. Dat het vrijdag de 13e is, maakt hem niet uit. Hij
is niet bijgelovig. De teloorgang van het beroep postbode bij
PTT Post heeft hij volledig meegemaakt. 'Toen ik er kwam
werken, bestond het team uit dertig man. Nu zijn we nog met
z'n dertienen, waarvan er maar zes fulltime zijn.'
Geplaagd door artrose, heeft Dirk Terpstra met hulp van de elektrische bakfiets, de post
in de Noordwester (wijk H) nog lang kunnen bezorgen. (Foto Maramr Bemdseni
Terpstra groeide op in Den Burg.
vertelt hij, terwijl we in zijn huis aan
de Bernhardlaan om de tafel zitten.
'Ik kom uit een chnstelijk milieu.
M'n moeder was de dochter van de
koster van de hervormde kerk. Ze
kreeg zes kinderen. Drie meiden,
drie jongens. Ik ben de oudste van
de zonen, met nog een zus boven
me.'
Toen hij een jaar of zes was, ver
huisde het gezin van een woning
aan de Hallerweg naar een boerderij
aan de Molenstraat. 'De boerderij
stond naast de katholieke kerk. We
begonnen met één koe. Het was
een groeiproces. Mijn vader heeft
heel lang zijn oude werk nog moeten
aanhouden. De veestapel werd in de
loop der jaren zoetjesaan uitgebreid.
Tijdens de ruilverkaveling was hij,
met z'n 1,6 hectare, de kleinste boer
van Texel. Maar zodoende lag ik op
m'n tiende jaar wel onder de koeien.
Er werd van ons kinderen verwacht
dat we meehielpen. Dat deed je ook
gewoon.'
Na de CVO-school ging Terpstra
naar de Landbouwschool, waarna
hij de Tuinbouwschool doorliep.
'Kijk, tegenwoordig wordt er geke
ken naar wat je kunt, vroeger naar
waar je vandaan kwam. Qua studie
had ik meer aangekund, maar het
ging toen zo. Dat gold voor iedereen.
Ik belandde dus in de bloembollen.
Waar ik het overigens erg naar mijn
zin had, want ik ben altijd een bui
tenmens geweest.'
Op een dansavond in Oudeschild
liep hij Tineke tegen het lijf. Zijn
leven nam een andere wending toen
zij, die bij een PTT-medewerker in
de gezinsverzorging zat, hem attent
maakte op een vacature bij de post.
Terpstra solliciteerde en werd aan
genomen.
Militaire dienst kon hij dankzij een
brommerongeluk, waarbij hij een
grote teen verloor, ontlopen. 'Met
wandelen heb ik er nooit last van
gehad, wel met schaatsen. Jam
mer, maar het is niet anders. Maar
die teen was reden om me af te
keuren. God zij dank. Hiërarchische
verhoudingen zijn niets voor mij. Dan
had ik een probleem gehad. Zij ook,
vermoedelijk.'
Bij de PTT voelde Terpstra zich als
een vis in het water. Hij volgde korte
opleidingen, cursussen en legde
examens af, want er werd in die
dagen bij de post nog het nodige
van je verlangd. 'Als postbode had
je vroeger nog een vak met inhoud.
Tegenwoordig plukken ze iemand
van de straat en de volgende dag
kun je bij wijze van spreken aan de
gang. Maar toen ik in 1971 begon,
moest je topografisch gezien goed
op de hoogte zijn van de dorpen en
steden in het hele land. De PTT was
in die dagen een rijdend postkantoor.
Je betaalde als postbode bijvoor
beeld AOW uit in het buitengebied
en mensen stortten geld bij je op een
spaarbankboekje. Dat persoonlijke
contact is in de loop der tijd helemaal
verdwenen. Je deed in die tijd alles
nog zelf. Je sorteerde alle wijken uit.
Bracht ook de aangetekende stuk
ken en de postpakketten weg. Het
werk was heel divers. De TNT van
vandaag heeft niets meer te maken
met de PTT waar ik begonnen ben.
Het bedrijf is helemaal opgesplitst
in aparte BV'tjes. Voor het sorteer-
proces hoef je niets meer te kunnen.
We knjgen de brieven - door de
invoering van de postcode - al op
volgorde binnen. Af en toe komen er
jongens uit Den Helder bijspringen.
Die kunnen zo aan de slag, stap
pen er zo in. De automatisering, de
privatisering, de beursgang, bank
fusies en de komst van internet - het
e-mailen - hebben hier allemaal een
rol in gespeeld. En toch hebben we
niet eens zo vreselijk veel minder
post te verwerken. Er zit nu veel mai
ling tussen. Maar er wordt naar toe
gewerkt dat parttimers allemaal een
wijkje doen. Tegen het minimumloon
natuurlijk. Het moet allemaal steeds
goedkoper. Nee. in de vakkennis
heeft een enorme kaalslag plaats
gehad. Van een beroep met inhoud
is het verworden tot een baantje
voorerbij. Ik ben blij dat ik de totale
teloorgang van het beroep niet hoef
mee te maken. Ik kan er precies op
tijd uit. Word in mijn functie ook niet
vervangen. Er komt een gewone
postbezorger voor terug.'
Terpstra is lovend over de ruimte die
de voormalige PTT heeft geboden
om maatschappelijke activiteiten te
ontwikkelen. 'Het bedrijf stelde het
zelfs op prijs. Mijn politieke loop
baan is daar in feite ook begon
nen. Met het vertegenwoordigen
van mijn collega's in het overleg.
Daarna volgde al snel bestuurlijk
werk. ABVA-KABO, FNV. Het waren
drukke en leerzame perioden in de
vakbeweging. Een goede voorberei
ding voor de politiek. In 1982 ben ik
voor de PvdA in de gemeenteraad
beland. Waarom geen christelijke
partij? Omdat ik, met het gevoel dat
ik in mijn lijf had, me geen andere
partij kon voorstellen. Ik ben altijd
mijn eigen weg gegaan, christelijk
milieu of niet. Die opmerking doet
me wel denken aan iets dat lang
geleden plaatsvond. Een PvdA-actie
met theezakjes, die we bij woningen
aan de deurknop bonden. Ik kreeg er
één retour aan m'n eigen deur, voor
zien van de tekst Ik dacht niet dat je
vader je zo had opgevoed.'
Terpstra zat van 1982 tot 1998 in de
gemeenteraad en was van 1990 tot
1994 actief als wethouder. 'Ik ben
bestuurderig aangelegd, dus ik vond
het erg leuk om wethouder te zijn.
Je kunt meer invloed uitoefenen,
ontmoet weer heel andere mensen.
Ik had het niet graag willen missen.
Maar slopend was het wel. Vooral
omdat je het deels naast je gewone
werk moest doen. Natuurlijk was
ik liever nóg vier jaar wethouder
gebleven, maar dat zat er niet in.
En je weet, de kiezer heeft altijd
gelijk. Ik heb daarna nog vier jaar in
de raad gezeten. Je kunt na je wet
houderschap wel vertrekken, maar
dat vind ik niet fair ten opzichte van
de kiezers. Ja, al met al zestien jaar
gemeenteraad... Niet niks. Ik vraag
me alleen wel eens af of het wel het
nodige rendement oplevert tegen
het werk dat je er voor verzet. Het
zijn moeizame processen in de poli
tiek.'
Met een peinzend gezicht con
stateert hij dat mensen niet meer
weten wat democratie inhoudt. Het
baart hem zorgen, dat is zichtbaar.
'Omdat mensen er onderling vaak
samen niet uit komen, is de demo
cratie uitgevonden. Om te voorko
men dat het recht van de sterkste
regeert. In een democratie vindt een
afweging plaats. Betrokkenen wor
den gehoord, er wordt een besluit
genomen. Degenen die dat besluit
nemen, moeten de rug recht hou
den en er helemaal voor gaan. Maar
mensen lijken zich niet meer in een
compromis te kunnen vinden, gaan
zich met hand en tand verzetten.
Daarom scoren de populisten zo
goed. Ze zoeken de ontevreden kie
zers op. Ze halen stemmen binnen
die een genuanceerd politicus nooit
zal halen. Als je al vijftig procent
achter je weet te krijgen, ben je
spekkoper. De rest roert zich. Het
wordt niet meer gedragen en het
proces stokt. Dat haalt de vaart uit
de politiek en brengt onvrede met
zich mee. Simpelweg omdat men
sen zich niet meer kunnen neerleg
gen bij een besluit. Iemand heeft ooit
eens gezegd dat democratie onder
houden moet worden. Dat er respect
moet zijn voor genomen besluiten.
En dat ontbreekt. Terugkijkend had
den politici vroeger ook veel meer
aanzien. Die status is totaal verdwe
nen. Zoals er nu tegenaan wordt
gekeken, nodigt het bepaald niet uit
om in de gemeenteraad te gaan zit
ten. Politici zijn daar ook zelf debet
aan. Met verkiezingsuitslagen wordt
de hand gelicht, als er zaken fout
lopen, wordt er geen verantwoor
delijkheid genomen. Allemaal niet
goed.'
Terpstra heeft nog steeds contact
met de PvdA en is ook op bestuurlijk
gebied nog altijd heel actief. Ik ga
me beslist niet vervelen straks, al
ga ik het contact met mijn collega's
en de bedrijven waar ik veel kwam
zeker missen. Afgelopen maandag
kreeg ik bij De Muy al een afscheids
cadeau aangeboden. Twaalf zakken
pepermunt, omdat ik steevast als ik
daar iets bracht twee pepermuntjes
van de balie meepikte. Nou, met
deze voorraad ben ik jaren onder de
pannen.'
'Vandaag is het mijn laatste vrije
dag. We hebben op het werk een
bord waarop we bij vrije dagen een
v zetten. Nu heeft iemand achter dat
v-tje voor altijd neergezet. Het voelt
allemaal vreemd. De hele week al.
Vanmiddag vier ik mijn afscheid met
mijn directe collega's. Tineke gaat
samen met onze kinderen, Lianne
en Ward en hun partners, een warme
wintermaaltijd voor ze klaarmaken.
Gewoon op een losse, onofficiële
manier afscheid nemen van de men
sen waar ik op mijn werk de laatste
tijd mee omging. Nee, stoppen is
niet moeilijk. Toen mijn pensioenge
rechtigde leeftijd met ruim een jaar
werd opgeschort, heb ik zelfs naar
deze dag uitgekeken. Er zijn genoeg
dingen die ik leuk vind om te doen.
Hobby's in overvloed. Ik kom de tijd
echt wel door.'
Margreet Berndsen.
Ingrid met olijfolie van eigen boomgaard
Typisch Italiaans: lang en uitgebreid tafelen.
Goud voor Dros
Simon Dros uit Oosterend is
beloond met twee keer goud bij
slagersvakwedstrijden in Heerhu-
Pesten op school
en op werkvloer
Verslaggever Margreet Berndsen
bereidt een artikel over pesten voor,
dat binnenkort in deze krant ver
schijnt. Kinderen, jonge mensen en
volwassenen die het onderwerp zijn
(geweest) van pesterijen op school
of op de werkvloer worden uitgeno
digd over hun ervaringen te vertel
len. De informatie wordt discreet
behandeld en - indien gewenst -
anoniem gepubliceerd. Ook men
sen die iets te vertellen hebben over
de (mogelijke) invloed van peste
rijen op het verloop van hun verdere
leven, kunnen contact opnemen
met Berndsen, tel. 314896 of e-mail
tberndsen@hetnet.nl.
Agrariërs gaan woensdag 25
februari op excursie naar de Wie
ringermeer. De organisatie is in
handen van de Vereniging voor
Bedrijfsvoorlichting. Bij voldoen
de belangstelling wordt geza
menlijk met een bus gereisd.
Na vertrek met de boot van 9.00
uur wordt om 10.00 uur een bezoek
gebracht aan de familie Schouten
in Middenmeer, eigenaar van een
groot melkveehoudersbedrijf, met
een nieuwe ligboxenstal voor 200
melkkoeien. Tijdens de lunch in
Lambertschraag vertelt Jack Kra
nenburg, directeur van Agriport, iets
over het ontstaan van Agriport en
de activiteiten die er plaatsvinden.
Om 13.30 uur begint een bezoek
aan Agriport. Daarbij vertelt Kra
nenburg niet alleen over de teelt van
diverse gewassen, maar ook over
het kunnen voorzien in eigen ener
gie en aardwarmte. Het gezelschap
keert terug met de boot van 16.30
uur uit Den Helder.
Opgave is noodzakelijk en kan tot
maandag 16 februari bij Theo Hin
(tel. 318244) en Anton Bakker (tel.
319702).
Een paard voor een wagen, met
daarop twee oudere heren met een
pet en een dame met een hoed.
Zij poseren om onbekende rede
nen voor het pand van fotograaf
Jan Nauta, op de hoek van de
Parkstraat en de Weverstraat in
Den Burg. Mogelijk werd de foto
gemaakt op een autoloze zondag in
1956 of 1957, toen de olietoevoer
door de Suez-crisis en de Hongaar
se Opstand was verstoord en van
regeringswege alleen met speciale
toestemming auto of motor mocht
worden gereden. Wie meer informa
tie heeft, kan deze doorgeven aan
Maarten Stoepker van de Histori
sche Vereniging, tel. 312940.
De historische foto met het trein
tje bij de IJzeren Kaap (Texelse
Courant, dinsdag 13 januari) werd
genomen ter gelegenheid van de
verhoging van de Waddenzeedijk,
tussen 1930 en 1932. Het werk
werd uitgevoerd door Zwieringa.
Deze overkantse aannemer staat
zelf vierde van links (met rechts
naast hem zijn vader). Rails en loco
motief waren met de Dokter Wage-
maker overgevaren. Het personeel
bestond grotendeels of helemaal uit
inwoners van Marken en Volendam.
Stoepker kreeg namen als Jopie
Jasper, Cor Jongert en Nol Klepper
te horen.
De 23-jarige Dros, in de leer bij
keurslager Dros aan de Parkstraat
in Den Burg, won met een gekookte
worst en runderrookvlees. De pro
ducten werden beoordeeld op 52
punten op het gebied van aanzien,
kleur, geur, smaak, samenstelling en
snijbaarheid. Bij de gekookte worst
had de jury op 2 punten wat aan te
merken, bij het runderrookvlees was
1 puntje aan kritiek onderhevig. De
vakwedstrijden werden gehouden
door de SVO (Slagersvakopleiding),
een begeleidende organisatie voor
leerbedrijven en leerlingen.
Jaarvergadering
Rode Kruis
De ontbijtzaal was het project van afgelopen weekend en is nu klaar voor gasten
Frans en Ingrid Scherpenisse grij
pen steeds vaker mis. Een pleister
voor een wondje? 'Oh nee, die ligt
al in het keukenkastje in Italië...'
Wanneer ik de Italianen in spé
spreek, oogt de woonkamer van
hun tijdelijke onderkomen kaal.
Dozen stapelen zich op tegen
de wanden, kasten zijn groten
deels leeg. Een glin
stering in hun ogen
verschijnt als we het
over hun snel nade
rende emigratie heb
ben.
'Ja, het komt nu écht
dichtbij; we hebben
onze banen officieel
opgezegd, abonne
menten zijn stopgezet, onze legi
timatie wordt verlengd en bijna al
onze spullen liggen al in Italië.' Op
het werk is de overdracht gestart
en worden cliënten door collega's
overgenomen. Ook de afscheids
feestjes dienen zich aan. De twee
zijn op het moment ongeveer twee
keer per maand in hun toekomstige
thuisland te vinden. Vaak betekent
dit in een weekend op en neer, om
te klussen, te shoppen voor de
inrichting én om te tuinieren. Vorig
weekend was daar een mooi voor
beeld van: vrijdagavond in het vlieg
tuig, zaterdag, zondag en maandag
klussen en 's avonds weer terug.
Overnachten aan de overkant en
met boot half zeven dinsdagoch
tend terug naar Texel om de werk
week te starten. Gekkenwerk? 'Nee
hoor, we moeten er nu gewoon veel
zijn. Het zijn niet alleen de punt
jes op de i, maar we moeten ook
nog 400 liter verf op de buitenkant
smeren, bijvoorbeeld. En de eerste
gasten komen 13 april.'
Voor de laatste loodjes zijn vrien
den ingeschakeld. De komende
bezoekjes aan Casa dei Colli zijn
in gezelschap
van een varië
rend klusteam.
Eind februari
gaat een stel
mee voor aller
hande hand- en
spandiensten
en eind maart -
wanneer Frans
officieel verhuist
- gaan vrienden mee om de keu
ken grondig aan te pakken. Ingrid
volgt een week later en handelt de
laatste zaken af op Texel. Hebben
ze wel eens kriebels of zenuwen
gehad? 'Tuurlijk'. roept Ingrid. 'Je
hebt gerust van die momenten dat
je denkt: Moesten we nu zo nodig?
Maar ja, als je jezelf die vraag stelt,
met huis-, tuin- en keukenpraat,
maar ook op technisch vlak. Zelfs
wanneer de 'geometra' (een soort
hoofdaannemer) vragen heeft over
de positie van het doucheputje,
kunnen ze de discussie aan. Al dan
niet geholpen door handgebaren.
Mieke Smid
De Texelse Courant volgt de
belevenissen van Ingrid en Frans
op de voet. Nadat ze in april
zijn verhuisd, kunt u het vervolg
lezen. Nieuwsgierig naar Casa
dei Colli? Kijk alvast op
www.casadeicolli.com.
De afdeling Texel van het Rode Kruis
houdt dinsdag 24 februari jaarverga
dering. Op de agenda staan diverse
jaarverslagen en financiële jaarstuk
ken. De bijeenkomst wordt gehou
den in het eigen gebouw aan de
Jonkerstraat in Den Burg en begint
om 19.30 uur. Belangstellenden zijn
welkom.
is er maar één antwoord mogelijk.
Ja!'
Eigen olijfolie
Hoewel elk bezoek in het teken staat
van hard werken, weet het echtpaar
toch voldoende te genieten van de
smaak van Italië. Letterlijk omdat
ze de eerste fles olijfolie van eigen
boomgaard 3inds een paar weken
kunnen proeven (dorpsvriend Fiore
heeft de oogst begeleid en mocht
in ruil een gedeelte van de oogst
houden). Maar ook doordat ze bui
ten aan lange tafels eten onder
de eerste bloesem, eigengemaakte
Limoncello (een typisch Italiaans
citroendrankje) krijgen voorgescho
teld van locals en als eigenaren van
een kleinschalige B&B begin januari
waren uitgenodigd in een restaurant
in het dorp. Hier werd ze een 'een
voudige' lunch van slechts vijf gan
gen aangeboden. 'Vervelend hoor,
die Italiaanse cultuur', verzuchten
de twee.
Ook de Italiaanse lessen lopen ten
einde. Trouw werden ze op woens
dagavond in Den Helder gevolgd
en inmiddels weten Frans en Ingrid
zich aardig te redden. Niet alleen
