25-jarige modezaak gaat uit van eigen kracht
Barend Staal runde winkel als eigen bedrijf
Ondernemerskriebels
leiden tot dameszaak
TEXELSE 11 COURANTvrijdag 3 apr
Marijke, Lotte en Henk van de Belt in hun modezaak Jojo die de afgelopen winter is vernieuwd.
Het aantal kledingzaken in Den
Burg is al lang niet meer op één
hand te tellen. Henk en Marijke
van de Belt van modezaak Jojo
hebben er veel zien komen, maar
ook veel zien gaan. Als er weer
eens een nieuwe zaak bijkomt,
raken ze niet in paniek. 'We zijn
altijd uitgegaan van onze eigen
kracht en hebben wel bewezen
dat we het kunnen.' Een kwart
eeuw geleden begonnen ze voor
zichzelf. Inmiddels drukt ook
dochter Lotte haar stempel op
de vernieuwde zaak aan de Ste
nenplaats.
In mode draait het om kleur, vor
men. kwaliteit en merken. Maar wil
je als winkelier echt succesvol
zijn, is een persoonlijk aanpak
onontbeerlijk, weet de familie Van
de Belt. Marijke: 'leder mens is
verschillend. Wij nemen de tijd
voor advies, om de klant wegwijs
te maken in het aanbod en om uit
te zoeken waar hij of zij nu echt
naar op zoek is. Er stappen hier
wel mannen binnen die iets willen
om aan te trekken naar een recep
tie. Dan denken ze bijvoorbeeld
aan een kostuum, terwijl ze zich
daar niet lekker in voelen.' Henk:
'Texel kent niet zo'n formele cul
tuur zoals je die aan die bij de
grote bank- en kantoorinstellingen
aan de overkant wel kent. Je hoeft
hier helemaal geen net pak aan.
maar kunt bijvoorbeeld ook .een
leuke trui aantrekken. Je moet de
aard van mensen geen geweld
aan willen doen. Zo'n klant stapt
helemaal happy de deur uit.'
Dat het op Texel anders werkt dan
elders, kreeg Henk al in de gaten
toen hij eind jaren zestig vanuit het
Drentse Meppel op vakantie ging
naar Texel. 'De geluiden over pop
tempel Sarasani hadden ook ons
bereikt. Texel stond onder jonge
ren in die tijd bekend als het para
dijs van Nederland. Het was hier
vrijheid, blijheid, een heel andere
sfeer dan in de wat benauwde
provincieplaats Meppel.'
Grondwerk
In 1971 maakte Henk definitief de
oversteek naar Texel. Hij was met
de enige. 'Ook Pim Decnop, Hans
van der Klift en anderen vestigden
zich in die tijd op Texel. Ook zij
hielden van het sfeertje op het
eiland. Bij Niek Schoo kon ik aan
de slag in het Koopcentrum in De
Koog, wat nu Le Berry is. Ik heb in
een strandpaviljoen gewerkt en
heb anderhalf jaar in het grond
werk gezeten bij de firma Wester-
laken. Dat was toen de Noordwes
ter werd aangelegd. De schaftkeet
stond waar nu Jan Beijert woont.
Dat het toen nog helemaal leeg
was, kun je je amper meer voor
stellen.' Deze baan was niet geheel
toevallig, want hij had verkering
gekregen met Marijke Westerla-
ken, 'Later kon ik als verkoper aan
de slag bij Moerbeek. Dat was,
zeker in die tijd, een toonaange
vende modezaak op Texel. Je had
Moerbeek, Zegel en in die tijd
kwam ook Mantje op. Zeg maar
De Grote Drie.'
Kinderkleding
Een eigen zaak was een diepge-
koesterde wens van Henk en
Marijke. Die ging in 1983 in vervul
ling, toen ze in een pandje in de
Waalderstraat onder de naam Jojo
met de verkoop van kinderkleding
begonnen. Het werd een succes:
Henk: 'Een speciaalzaak voor kin
derkleding was er nog niet. We
hadden een aantal topmerken en
de kleding was niet aan te slepen.'
Marijke: 'Het was er piepklein, met
een trap naar zolder. Die ben ik
wel honderdduizend keer opge
rend. Dat liet ik de klant bovenaan
de trap een jasje zien en vroeg wat
ze ervan vonden.' Henk: 'We heb
ben de tijd mee gehad. Het waren
de opgaande jaren. Wie een eigen
bedrijf wil beginnen geef ik dit
advies: begin net als wij in een tijd
van laagconjunctuur.' Marijke: 'Het
liep als een trein. Na drie jaar
groeiden we uit ons jasje en zijn
we naar dit pand aan de Wever
straat verhuisd. Van kinderkleding
stapten we geleidelijk over op de
verkoop van mode voor volwas
senen. Tot de kinderkleding er op
een gegeven moment niet meer
tussenpaste. Dat vonden we jam
mer en toen zijn we verderop in de
Waalderstraat Bévé begonnen.
Die zaak richtte zich helemaal op
jeugdkleding. Zo hebben we wel
een jaar of tien twee bedrijven
gehad.'
Boekje
Alweer een tijdje concentreren ze
zich helemaal op Jojo en is doch
ter Lotte toegetreden tot het fami
liebedrijf. Lotte: 'In Amsterdam
werkte ik als verpleegkundige,
maar ik ontdekte dat ik het leuker
vond om in een modewinkel te
werken. Toen mijn moeder me
vroeg naar Texel te komen, hoefde
ik daar met lang over na te den
ken. Ik hou ervan om met mooie
spullen te werken. Mijn hart kan er
sneller van gaan kloppen.' Haar
moeder haalt ter illustratie een
overhemd te voorschijn, met aan
de binnenkant van de kraag een
roze stiksel.
De invloed van Lotte weerspiegelt
zich in de samenstelling van het
assortiment, de keuze van de mer
ken en in de winkel zelf. Die oogt
na een recente verbouwing licht,
ruim en modern. Toch is met alles
veranderd. In een laatje ligt nog
steeds een oud boekje. Marijke
'Daarin noteren we van oudsher
de maten van de klanten. Mannen
vergeten die doorgaans en dan is
het handig als wij gelijk een broek
voor ze kunnen pakken in de juiste
maat.' Henk: 'De meeste mannen
houden er niet van om broeken te
passen. Hij moet meteen goed zit
ten. Het is één van onze manier
om klanten snel en goed te hel
pen.'
Ontspannen
Een gevestigd bedrijf met een
eigen identiteit dat zich door de
keuzes en aanpak onderscheidt
en daarmee kleur geeft aan het
winkelbestand in Den Burg. Maar
dat wel actief is in een dorp
waann het aantal modezaken en
het aanbod aan kleding enorm is
gegroeid en nog steeds toeneemt.
Zien ze dat niet als bedreigend?
Marijke: 'Ik denk dat het elkaar
juist versterkt. Je moet niet verge
ten dat ook het aantal klanten
enorm is gegroeid. Dat het sei
zoen is verbreed en dat veel
vakantiegangers, ook uit de grote
stad, hier hun informele kleding
kopen, ook omdat er zo'n breed
aanbod is. Ze hebben hier de tijd
en de sfeer is ontspannen. We
hebben veel vaste klanten. Ze
stappen hier even binnen en vin
den het plezierig door een bekend
gezicht te worden geholpen
Natuurlijk zijn er veel nieuwe zaken
bijgekomen, maar wij hebben daar
nooit nadelige invloed van onder
vonden, Wij gaan uit van onze
eigen kracht en blijven in onszelf
geloven.'
Gerard Timmerman
Als kapitein bij TESO zou je denken dat je op rozen zit. Toch
koos Barend Staal op zijn 27ste voor een andere carrière.
Om in De Koog een winkel te runnen voor zijn vriend Adri
Mantje. Kon hij in de winter mooi helpen met verbouwen. Hij
maakte werkweken van 85 uur en maakte mee hoe het
bedrijf groeide van een paar bescheiden winkeltjes tot het
huidige imperium, dat inmiddels eigendom is van zoon San-
dor Mantje. 'Ik heb het heel fijn gevonden om in zo'n bedrijf
te werken.'
Charles en Monique Eijkhout met een deel van hun medewerksters.
Barend Staal hoeft niet zo nodig in
de krant, ook niet als hij na 36 jaar
trouwe dienst afzwaait. Maar als het
dan toch moet, vertelt hij er open
hartig over. Hoe hij als telg uit een
familie van binnenschippers net als
zijn 15 ooms als matroos motordrij
ver op de Rijnvaart belandde en zijn
vader verdronk toen hij vier jaar was.
Dat het vaak buffelen was. 'Vooral in
de strenge winter van 1963.' Kort
daarna ging hij zijn moeder achter
na, die op Texel was beland. 'Ik kon
bij TESO als leerlingstuurman aan
de slag. Ik heb nog gevaren op de
Dageraad, de Wilhelmina en werd
later kapitein op de Texelstroom.' Hij
raakte bevriend met Adri Mantje.
'Zijn vader had een schoenenzaak
in de Hogerstraat, waar nu Bosma
zit. In mijn vrije tijd hielp ik daar. Ik
vond het leuk om bezig te zijn. Ik
reed bijvoorbeeld ook op de taxi van
Nan Roeper. Als kapitein bij TESO
had ik het niet slecht, maar als je
achteneenhalf uur in zo'n stuurhut
zit, dan heb je weinig aanspraak. En
ik ben graag onder de mensen. Ik
was toe aan een nieuwe uitdaging.
Ik was 27 jaar toen Adri, wiens
vader ermee was gestopt, me vroeg
of ik de winkel in De Koog wilde run
nen. Ik heb die stap genqmen. Die
zaak was toen kleinschalig. Er wer
den schoenen, koeienhuiden. scha
penvachten en een klein assorti
ment kleding verkocht.'
Staal zette de schouders eronder.
'Ik ben drie jaar 's avonds naar de
detailhandelsvakschool gegaan en
heb al mijn vakdiploma's gehaald.
Het was een seizoenszaak. Dat was
toen nog kort, maar intensief. Zes
dagen per week open, 's avonds tot
21.00 uur. En als het seizoen af was
gingen Adri en ik verbouwen. Adri
had oog voor handel. Kocht een
pandje hier en daar. Die verbouw
den we dan. We reden in een T-
Ford. Daarop stond: Bouwbedrijf De
Stalen Mant. In het begin haalden
we er wel een 'deskundige' bij, maar
die maakte er een te stadse winkel
van. Uiteindelijk gaven wij de win
kels een eigen gezicht. Dat is altijd
de meerwaarde geweest, geen een
heidsworst. Zo hebben we héél wat
pandjes aangepakt. In De Koog en
Den Burg. Adn kocht het, we ver
bouwden het en soms verkocht hij
het weer.'
Als Staal met de verslaggever een
kijkje neemt in de winkel in De
Koog, weet hij precies te vertellen
hoe het bedrijf stapje voor stapje is
uitgebouwd tot de huidige 400 vier
kante meter. De werkdagen konden
lang zijn en er waren dagen dat hij
echtgenote Lia, die in het Verpleeg
huis heeft gewerkt en een eigen
schoonheidsalon had, en zijn twee
kinderen amper zag. 'Ze grapten
wel dat ik die man was die op zon
dag het vlees kwam snijden.'
'Dat verbouwen gebeurde vaak
onder tijdsdruk. Want de winkel
moest in het voorjaar open. Ik kon
bekaf zijn, maar dan moest wél mijn
eigen winkel open, want het seizoen
begon. Maar ik deed het met plezier
en runde de winkel alsof het mijn
eigen bedrijf was. Mantje behandel
de me goed en met respect, ik ben
nooit wat te kort gekomen. We kon
den werk en privé goed scheiden.
We hebben veel gemeen en leken
vroeger zelfs uiterlijk op elkaar. Er
stapte eens een man de winkel bin
nen, die vertelde hoe we 's morgens
hadden getennist. Dat deed ik hele
maal niet, maar ik liet hem doorpra
ten. Hij was ervan overtuigd dat ik
Adri was en begon steeds meer te
briesen toen ik alles ontkende.'
'We hebben veel gelachen. In de
jaren zeventig verkochten we ook
leren hoeden. Een andere onderne
mer aan de overkant van de straat
begon er ook mee. Toen verlaagden
wij de prijs naar vijftien gulden. Hij
ook. Wij naar tien, hij ook. Op de
laatste plakten we een sticker van
vijf gulden. Maar we verkochten
hem niet. Die man heeft een tijd lang
hoeden voor vijf gulden verkocht,
ver onder de prijs.'
De ene anekdote volgt na de ande
re. 'De eerste klant die ik als jongen
hielp, was een meisje. In die tijd
zaten de klanten en de verkoper op
hurken ervoor. Dat meisje had een
kort rokje aan en dat leidde nogal af.
Toen ik haar de schoenen aan had
getrokken, bleek ze de linker schoen
rechts te hebben en andersom. Ik
schaamde me te pletter. Adri zag
overal handel in. Zo had hij eens
shirts met daarop de kreet Texel,
remember it. Dat liep goed en hij
dacht: dat kan ook elders. Bergen
aan Zee, remember it, etc. Zo zijn
we tot Zeeland aan toe gegaan.
Maar uiteindelijk kwam het niet van
de grond.'
Andere initiatieven waren wel suc
cesvol, zoals de verkoop van kle
ding voor de Ronde om Texel. Staal
zag hoe het seizoen zich verbrede
en het bedrijf groeide, met als laat
ste wapenfeit het warenhuis aan de
Binnenburg. Ook daar droeg hij zijn
steentje aan bij. 'We zetten het met
z'n allen toch maar neer, dat heeft
mij altijd veel voldoening gegeven.
Toen Sandor het in 2000 overnam,
was dat even wennen. Hij heeft
andere ideeën dan Adri, maar tus
sen ons is wederzijds respect. Hij
doet het op zijn manier, maar wel
goed.'
Gerard Timmerman
Rabo voorlopig
op Groeneplaats
De Rabobank denkt er voorlopig
niet over om naar het terrein van
de Weikoop te verhuizen. Frits
Langeveld had het logo wel op de
tekening van zijn plan laten zetten
die hij in deze krant publiceerde,
maar had hierover vooraf niet de
Rabobank over geraadpleegd.
Dat zei directievoorzitter Ronald
Bleeker, die Langeveld om uitleg
had gevraagd. 'Hij heeft mij als
nog uitgenodigd voor de thee.'
Bleeker gaf aan voorlopig nog
niet weg te hoeven van de
Groeneplaats en herhaalde dat
de Rabobank 'absoluut niet van
Texel zal verdwijnen'. Er werken
in het bankgebouw dagelijks 31
mensen, meer dan in alle andere
Texelse banken bij elkaar.
Hobbymarkt
gaat niet door
De paashobbymarkt die zondag 12
april in het Eierlandsche Huis in De
Cocksdorp zou worden gehouden,
gaat wegens een gebrek aan ani
mo met door. De organisatie zegt
er alles aan te doen de markt vol
gend jaar wel doorgang te laten
vinden.
Na twaalf jaar als eigenaren van
Stan Stacy begon het bij Char
les en Monique Eijkhout weer te
kriebelen. 'Stan Stacy is nog
altijd een uitdaging maar we
hadden het gevoel uit ons jasje
te groeien.' Daarom wordt zater
dag om 11.00 uur Cecil en Street
One geopend, een nieuwe kle
dingzaak voor dames.
De nieuwe zaak zien ze met als
concurrentie voor hun eigen bedrijf.
Charles gaat ervan uit dat beide
zaken elkaar juist versterken. Moni
que vult aan- 'We hebben in de
nieuwe zaak meer ruimte en dus
meer mogelijkheden Er komt veel
vernieuwing in het assortiment,
iedere dag komt er straks iets
nieuws binnen. We willen dat het
verrassend blijft.' Mede door de
hoge wisseling van collecties
nodigt de winkel uit tot rondneu
zen. 'Dat vinden we prima, we wil
len niet opdringerig zijn. Als iemand
drie keer in de week binnenkomt
lopen en één keer in de maand wat
koopt zijn we hartstikke blij', zegt
Monique.
De nieuwe winkel wordt gevuld
met twee kledingmerken: Cecil en
Street One. Het is een bewuste
keuze dit niet verder uit te breiden.
De ondernemers vinden dat de
merken zo het beste tot hun recht
komen. Wél wordt er veel gewis
seld in de inrichting van de winkel.
Dit wordt mede vormgegeven door
Nathalie Doornik, ze werkte eerst
bij Stan Stacy maar mag nu als
bedrijfsleider de scepter zwaaien
in de nieuwe zaak.
De sfeer in de nieuwe winkel wordt
dezelfde als in Stan Stacy. 'We
blijven een Texelse winkel waar de
klant zich welkom en prettig voelt.
Daarom vinden we het heel belang
rijk dat de klant goed geholpen
wordt.' Dit is de zorg van de negen
medewerkers die, naast Charles en
Monique, straks in beide zaken
staan.
De eerste positieve reacties over
het pand zijn al binnengekomen.
'Het gat op de Steneplaats is weg,
het zag er altijd zo ongezellig uit
We zijn heel blij hoe het voegt naar
de omgeving. En aannemers en
onderaannemers hebben hun bes
te beentje voor gezet om hét voor
het seizoen klaar hebben.'
Ter gelegenheid van het afscheid van Barend Staal wordt zaterdag van 17.00 tot
18.30 uur een afscheidsreceptie gegeven in het Havenrestaurant op 't Homtje.
stichting
Bankrekening 12.08.86.308
E-mail stichtingbröodnodig@texel.<
